ကျွန်မ အိုးမဲ့အိမ်မဲ့ ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ နှစ်
-
0:00 - 0:03ကျွန်မက စာရေးဆရာနဲ့ ဂျာနယ်လစ်ပါ၊
-
0:03 - 0:06နောက်ပြီး အရမ်းစပ်စုတတ်တဲ့သူ၊
-
0:06 - 0:08ဆိုတော့ ၂၂ နှစ်လောက်
သတင်းသမားလုပ်ခဲ့တယ်၊ -
0:08 - 0:10အသစ် အသစ်တွေကို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ
သင်ယူခဲ့တယ်။ -
0:10 - 0:13လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်က ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲလို့
ကျွန်မသင်ယူခဲ့တာကတော့ -
0:13 - 0:16မမြင်ရအောင် ဘယ်လိုနေရမလဲလို့ပါ။
-
0:16 - 0:19ကျွန်မဟာ အိုးအိမ်မဲ့ အလုပ်လုပ်သူ
တယောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ -
0:19 - 0:21သတင်းစာမှာ အယ်ဒီတာလုပ်တဲ့ အလုပ်က
ကျွန်မထွက်လိုက်တယ်၊ -
0:21 - 0:24အဲဒီနှစ် ဖေဖော်ဝါရီတုန်းက အဖေ
ဆုံးသွားရှာတယ်၊ -
0:24 - 0:28အဲဒီနောက် ခရီးတွေ
သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ -
0:28 - 0:30သူသေတာက ကျွန်မကို တော်တော်
ထိခိုက်စေတယ်။ -
0:30 - 0:33အဲဒီလို လုပ်ခဲ့တုန်းက ကျွန်မ ခံစားချင်တာ
လုပ်ချင်တာ တော်တော်များတယ်။ -
0:33 - 0:36ဘဝတလျှောက်လုံး ကမ့်ထိုးလာခဲ့သူပါ။
ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ -
0:36 - 0:38လုပ်ချင်တာတွေလုပ်ဖို့ ဗန်ကားပေါ်မှာ
တနှစ်နေမယ်ပေါ့၊ -
0:38 - 0:40ကမ်ပိန်း ခရီးစဉ် ရှည်ကြီးလိုပါပဲ။
-
0:40 - 0:43ကျွန်မရဲ့ ကြောင်လေးနဲ့ Rottweiller ကို
ကားပေါ်တင်တယ် -
0:43 - 0:47ကမ့်တဲထိုးလို့ရမယ့် ပစ္စည်းတွေကို ၁၉၇၅
မော်ဒန် Chevy ဗန်ကားပေါ်တင်တယ် -
0:47 - 0:49နောက်ပြီး နေဝင်တဲ့ ဘက်ကို
မောင်းထွက်လာခဲ့ပေမဲ့ -
0:49 - 0:53အရေးကြီးတဲ့ အချက်သုံးချက်ကို လုံးဝကို
မစဉ်းစားဘဲ မောင်းထွက်လာခဲတယ်။ -
0:53 - 0:55တစ်က လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းက လက်ခံထားတာက
-
0:55 - 0:59တည်မြဲတဲ့ အဆောက်အဦထဲ၊
တဲသာသာလေး ဖြစ်နေပါစေအုံး -
0:59 - 1:01အဲဒီလိုနေတဲ့လူမှာ တန်ဖိုးရှိတယ်။
-
1:01 - 1:03နှစ်- တခြားလူတွေရဲ့ မကောင်းတဲ့ အမြင်တွေကို
-
1:03 - 1:06ကျွန်မတို့ကို ထိခိုက်စေဖို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို
ခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင်၊ -
1:06 - 1:09ကိုယ့်ကို ဘယ်လောက် မြန်မြန် ထိခိုက်
စေမှာကို မစဉ်းစားမိခဲ့ဘူး။ -
1:09 - 1:11သုံး- အိုးအိမ်မဲ့ဆိုတာ
လူနေမှုပုံစံ မဟုတ်ဘဲ -
1:11 - 1:13အိုးအိမ်မဲ့ နေထိုင်မှုဆိုတာ
-
1:13 - 1:16ကိုယ့်စိတ်ဆန္ဒပဲ ဆိုတာကို
ထည့်မတွေးမခဲ့ဘူး။ -
1:16 - 1:18အစပိုင်းတော့ ဗန်ကားပေါ်နေရတာ
မိုက်တယ်။ -
1:18 - 1:21ကမ့်ကွင်းပြင်မှာ ရေချိုးတယ်။ အပြင်မှာ
အစားပုံမှန်စားတယ် -
1:21 - 1:25အနားယူဖို့ အချိန်နဲ့ လွမ်းဆွတ်နေဖို့
အချိန်တွေ ရှိခဲ့တယ်။ -
1:25 - 1:28ဒါပေမယ့် အဲဒီနောက်တော့ အဖေသေတာနဲ့
ပတ်သက်ပြီး စိတ်ဓါတ်ကျပြီး ဒေါသထွက်လာတယ်။ -
1:28 - 1:32ကျွန်မ freelance အလုပ်လည်း ဆုံးသွားလို့
အချိန်ပြည့် အလုပ်ကို လုပ်ရတော့တယ်။ -
1:32 - 1:34ကျွန်မရဲ့ ကုန်ကျစရိတ်တွေ ပေးနိုင်ဖို့လေ။
-
1:34 - 1:36အဲဒီမှာ စိတ်အခြေအနေ ယိုင်လဲတော့တာပဲ၊
-
1:36 - 1:38တော်တော် ဆိုးဝါးတဲ့ နွေရာသီပါ။
-
1:38 - 1:40ဘယ်နားမှာမှ ကားရပ်စရာနေရာ ရှာမရတော့ဘူး --
-
1:40 - 1:41(ရယ်မော)
-
1:41 - 1:43သိပ်ကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်မရပေမဲ့၊
-
1:43 - 1:46ခွေးတကောင်နဲ့ ကြောင်တကောင် ရှိနေတော့
မတရား ပူအိုက်ခဲ့တယ်။ -
1:46 - 1:49ဗန်ကား ပြတင်းပေါက်နားမှာ ကြောင်က
လာလာနေတယ်။ -
1:49 - 1:51ခွေးကတော့ နေ့ခွေးထိန်းဌာနကို သွားတယ်
-
1:51 - 1:53ကျွန်မကတော့ ချွေးသီးချွေးပေါက်နဲ့ပေါ့။
-
1:53 - 1:56အဆင်ပြေရင် ရုံးက ဝန်ထမ်းသုံး
ရေချိုးခန်းကို သုံးတယ်။ -
1:56 - 1:59မဟုတ်ရင်လည်း
ကားရပ်တဲ့နေရာက ရေချိုးခန်းပေါ့။ -
1:59 - 2:03အဲဒါမှ မဟုတ်ရင် အများသုံး သန့်စင်ခန်းပေါ့။
-
2:03 - 2:06ညပိုင်းမှာ အပူချိန်က ၈၀ ဒီဂရီ
ဖာရင်ဟိုက် အောက်ကို မဆင်းဘူး၊ -
2:06 - 2:09နေရထိုင်ရ တော်တော်ခက်သလို
အိပ်လို့လည်း မရဘူး။ -
2:09 - 2:12ပူလွန်းလို့ စားစရာတွေလည်း
ပုတ်သိုးကုန်တယ်။ -
2:12 - 2:15နာရီပိုင်းအတွင်းမှာ ရေခဲပုံးထဲက
ရေခဲတွေ အရေပျော်ကုန်တယ်၊ -
2:15 - 2:23တော်တော် စိတ်ပျက်စရာကောင်းတာ။
-
2:23 - 2:25တိုက်ခန်း ရှာနေဖို့ကို
ကျွန်မမတတ်နိုင်ဘူး။ -
2:25 - 2:27နောက်ပြီး Rottweiller နဲ့ ကြောင်ကိုပါ
-
2:27 - 2:29ခေါ်နေနိုင်မယ့် အခန်းကို
ကျွန်မမတတ်နိုင်ဘူး။ -
2:29 - 2:31နောက်ပြီး သူတို့ကို
ကျွန်မ မစွန့်လွတ်နိုင်ဘူး။ -
2:31 - 2:37ဒီတော့ ဗန်ထဲမှာပဲ ဆက်နေဖြစ်တယ်။
-
2:37 - 2:39နောက် အပူဒါဏ်ကြောင့် နေမကောင်းဖြစ်လာရော
-
2:39 - 2:42အများသုံး သန့်စင်ခန်းကို ကားထဲက ထွက်ပြီး
-
2:42 - 2:44ပေငါးဆယ်လောက် လမ်းလျှောက်သွားရတော့
-
2:44 - 2:47ရေပုံးနဲ့ အမှိုက်အိတ်ကို အိမ်သာလုပ်ရတယ်။
-
2:47 - 2:50ဆောင်းတွင်းလည်း ရောက်လာရော
အပူချိန်က ကျသွားတယ် -
2:50 - 2:52ရေခဲမှတ်အောက်ကို ကျသွားပြီး
ဆက်အေးနေခဲ့တယ်။ -
2:52 - 2:57အခက်အခဲ အသစ်တွေ တွေ့ပါလေရော။
-
2:57 - 3:00ညတိုင်း နေရာပြောင်းပြီး
ကားရပ်ရတယ်၊ -
3:00 - 3:03ရဲတွေ ကျွန်မကို သတိမထားလို့
ခြိမ်းခြောက်တာတွေ မလုပ်နိုင်ဖို့ပါ။ -
3:03 - 3:05အမြဲတော့ မရှောင်နိုင်ပါဘူး။
-
3:05 - 3:12ဒါပေမဲ့ ကျွန်မဘဝကို ကျွန်မ
မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘူးလို့ ခံစားမိတယ်။ -
3:12 - 3:15ဘယ်လို ဘယ်အချိန်က စဖြစ်တယ်တော့
မသိတော့ပါဘူး၊ -
3:15 - 3:18ဒါပေမဲ့ အရည်အချင်းရှိတဲ့ စာရေးဆရာ၊
သတင်းသမား တယောက်ရဲ့ ဘဝကနေ -
3:18 - 3:21အိမ်ခြေယာမဲ့၊ ဗန်ကားထဲမှာနေတဲ့ သူအဖြစ်
ပြောင်းသွားတဲ့ -
3:21 - 3:24အရှိန်က မြန်လွန်းလို့
-
3:24 - 3:26အသက်ရှူဖို့တောင် မလွယ်ခဲ့ဘူး။
-
3:26 - 3:29ကျွန်မ ပြောင်းလဲမသွားပါဘူး။ ကျွန်မရဲ့
I.Q ကျမသွားပါဘူး။ -
3:29 - 3:35ကျွန်မရဲ့ အရည်အချင်း၊ ဂုဏ်သိက္ခာ၊ တန်ဖိုး
-
3:35 - 3:38အကုန်လုံး တူတူပဲ ရှိနေသေးတာပါ။
-
3:38 - 3:40ဒါပေမဲ့ တနည်းနည်းနဲ့တော့ ကျွန်မ
ပြောင်းလဲနေပြီ -
3:40 - 3:43ကျွန်မမှာ စိတ်ကျရောဂါ
ပိုပိုပြီး ဖိစီးလာတယ် -
3:43 - 3:46နောက်ဆုံးတော့ တယောက်က ကျွန်မကို
အိုးအိမ်မဲ့ ဆေးခန်းကို သွားခိုင်းတယ်။ -
3:46 - 3:49ကျွန်မ အဲဒီကို သွားတယ်။ သုံးရက်လောက်
ရေမချိုးထားဘူး။ -
3:49 - 3:53နံစော်နေတာပေါ့။ တန်းစီစောင့်နေတဲ့ လူတွေ
လိုပဲ စိတ်ဓါတ် ကျနေသူပေါ့။ -
3:53 - 3:56ကျွန်မ အရက်မူးနေတာ၊ ဆေးမိနေတာ
မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ -
3:56 - 3:59ဘေးရှိ တခြားအိမ်ခြေယာမဲ့ အများကြီးက
ကျွန်မကို သတိထားမိသွားတယ်၊ -
3:59 - 4:01တက္ကသိုလ်ပါမောက္ခာဟောင်းတောင် ပါသေးတယ်၊
-
4:01 - 4:04သူတို့က "မင်းက အိူဒအိမ်မဲ့ မဟုတ်ပါဘူး။
ဘာလို့ ဒီကို ရောက်နေတာလဲ"တဲ့။ -
4:04 - 4:07တခြား အိုးအိမ်မဲ့တွေက ကျွန်မကို
အိုးအိမ်မဲ့လို့ မထင်ကြဘူး -
4:07 - 4:10ဒါပေမဲ့ ကျွန်မဟာ အိုးအိမ်မရှိသူပါ၊
-
4:10 - 4:14နောက်တက္ကသိုလ် ဆရာက ကျွန်မအကြောင်းကို
နားထောင်ပြီး ပြောလိုက်တာက- -
4:14 - 4:17"မင်းမှာ အလုပ်ရှိတယ်။ မျှော်လင့်ချက်ရှိတယ်
-
4:17 - 4:21တကယ့် အိုးအိမ်မဲ့တွေမှာ
မျှော်လင့်ချက် မရှိဘူးကွ" တဲ့။ -
4:21 - 4:24စိတ်ဓာတ်ကျမှုအတွက် ဆေးခန်းမှ ပေးတဲ့
ဆေးတစ်ခုကြောင့် -
4:24 - 4:27ကျွန်မ သတ်သေချင်ခဲ့တယ်။ နောက်ပြီး
ကျွန်မ တွေးမိတာက -
4:27 - 4:31"ငါအခု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေလိုက်ရင်
ဘယ်သူမှတောင် သိလိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး"ပေါ့။ -
4:37 - 4:41သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူငယ်ချင်းတယောက်
ပြောတာက၊ -
4:41 - 4:44ပြည်တွင်းမှာ အောင်မြင်နေတဲ့ Tim Russert
သတင်းသမားကနေပြီး -
4:44 - 4:46နိုင်ငံတော် တီဗီမှာ ကျွန်မအကြောင်းပြောတာ
-
4:46 - 4:48သူကြားလိုက်တယ်လို့ ပြောလာတယ်။
-
4:48 - 4:50Tim ရဲ့ စာအုပ်သစ်မှာ အဖေမသေခင်
တနှစ်လောက်က -
4:50 - 4:54ကျွန်မရေးထားတဲ့ အဖေ့အကြောင်း
အက်ဆေးတပုဒ် ပါလာတယ်။ -
4:54 - 4:57သူက ဟောပြောပွဲတွေ လုပ်ရင်းနဲ့
ကျွန်မရဲ့ စာရေးပုံကို ပြောပြခဲ့တာ -
4:57 - 5:00"Meet the Press"ရဲ့
စည်းရှုံးရေးမှုးဟောင်း Tim Russert ဟာ -
5:00 - 5:03ကျွန်မရေးတဲ့ စာအကြောင်းကို ပြောပြတာကို
စဉ်းစားမိခဲ့ချိန်တွင် -
5:03 - 5:05Wal-Mart ပါကင်က ဗန်ကားထဲမှာ
ကျွန်မနေနေတဲ့ အချိန် -
5:05 - 5:07ကျွန်မ ရီမိတော့တယ်။
-
5:07 - 5:09ရှင်တို့လည်း လိုက်ရီသင့်တယ်
-
5:09 - 5:10(ရယ်မောသံများ)
-
5:10 - 5:12ကျွန်မ စပြီး ရီတယ်
-
5:12 - 5:14ဘာလို့လဲဆိုတာ့ အဲဒီအချိန်မှာ
-
5:14 - 5:17ကျွန်မက စာရေးဆရာလား သို့မဟုတ်
အိုးအိမ်မဲ့လားလို့ တွေးမိလို့ပါ။ -
5:17 - 5:20ကျွန်မ စာအုပ်ဆိုင်ကိုသွားတယ်။
Tim ရဲ့ စာအုပ်ကိုတွေ့တယ်။ -
5:20 - 5:23အဲဒီမှာပဲ ရပ်ပြီးတော့ ကိုယ့်အက်ဆေးကိုယ်
ပြန်ဖတ်တယ်။ -
5:23 - 5:25နောက် ကျွန်မ ငိုပါရော။
-
5:25 - 5:28ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်မက စာရေးဆရာလေ။
-
5:28 - 5:30ကျွန်မ စာရေးဆရာ ဖြစ်ခဲ့တယ်။
-
5:30 - 5:33သိပ်မကြာခင်မှာ ကျွန်မ Tennessee ကို
ပြန်ပြောင်းလိုက်တယ်။ -
5:33 - 5:36ဗန်ထဲမှာ နေလိုက် သူငယ်ချင်းတွေရဲ့
ဆိုဖာပေါ် ပြောင်းနေလိုက်ပေါ့။ -
5:36 - 5:39နောက်ပြီး ကျွန်မ စာပြန်ရေးတယ်။
-
5:39 - 5:42အဲဒီနှစ် နွေရာသီမှာ ဂျာနယ်လစ်
ပြန်လုပ်တယ်။ -
5:42 - 5:45ကျွန်မ ဆုတွေရတယ်။
ကျွန်မ ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းမှာနေတယ်။ -
5:45 - 5:47အခု ကျွန်မ အိုးအိမ်မဲ့ မဟုတ်တော့ဘူး။
-
5:47 - 5:50ကျွန်မက မြင်မရတဲ့ လူသားမဟုတ်တော့ဘူး။
-
5:50 - 5:53လူတွေ အများကြီး အချိန်ပြည့်အလုပ်
အချိန်ပိုင်း အလုပ်လုပ်နေပြီး။ -
5:53 - 5:55သူတို့ ကားပေါ်မှာ သူတို့နေနေကြတယ်။
-
5:55 - 5:58ကားပေါ်မှာနေတာ၊ လမ်းပေါ်မှာ နေတာကို
-
5:58 - 6:01လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းက
အပြစ်တင် ကဲ့ရဲ့နေကြတုန်းပဲ။ -
6:01 - 6:04ဆိုတော့ အိမ်မဲ့တွေကို၊ အလုပ်ရှိတဲ့
အိမ်မဲ့တွေကို မြင်မရနိုင်ပါဘူး။ -
6:04 - 6:07ဒါပေမဲ့ တကယ်လို့ ရှင်တို့ အဲဒီလိုလူနဲ့
တွေ့ဆုံဖြစ်ရင်၊ -
6:07 - 6:11သူတို့ကို အားပေးပါ၊ စကားပြောပါ၊ သူတို့ကို
မျှော်လင့်ချက် ပေးပါ။ -
6:11 - 6:15မျှော်လင့်ချက်သာ ရှိနေရင် လူဆိုတာ
အကုန်လုံးကို ကျော်ဖြတ်နိုင်တယ်။ -
6:15 - 6:18ကျွန်မက အိမ်မဲ့တွေကို ဒီနေရာမှာ
ကြော်ငြာပေးနေတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ -
6:18 - 6:21သူတောင်းစားနဲ့ ဆုံခဲ့ရင် သူတို့ကို ပိုက်ဆံ
ပေးဖို့ကို ကျွန်မမပြောလိုပါ။ -
6:21 - 6:24ကျွန်မ အတွေ့အကြုံအရ
ကျွန်မပြောနေတာက -
6:24 - 6:27လူတွေဟာ သူတို့နေတဲ့နေရာ
-
6:27 - 6:29သူတို့ အိပ်တဲ့နေရာ
-
6:29 - 6:34ဒါမှမဟုတ် အဲဒီအချိန်မှာ ဖြစ်နေတဲ့
ဘဝအခြေအနေမျိုး မဟုတ်ကြပါဘူး။ -
6:34 - 6:37လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်က
ကျွန်မ WaI-Mart ယာဉ်ရပ်နား စခန်းက -
6:37 - 6:39ဗန်ကားပေါ်မှာနေခဲ့တယ်။
-
6:39 - 6:42ဒီနေ့ ကျွန်မ TED စင်မြင့်မှနေပြီး
စကားပြောနေတယ်။ -
6:42 - 6:47မျှော်လင့်ချက်ဟာ အမြဲတမ်း သူ့လမ်းကြောင်း
သူရှာတတ်ပါတယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် -
6:47 - 6:49(လက်ခုပ်သံများ)
- Title:
- ကျွန်မ အိုးမဲ့အိမ်မဲ့ ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ နှစ်
- Speaker:
- Becky Blanton
- Description:
-
more » « less
Becky Blanton ဟာ သူမရဲ့ ဗန်ကားပေါ်မှာ တနှစ်နေပြီး တိုင်းပြည်ကို ကြည့်မယ်လို့ရည်ရွယ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်ကျရောဂါဝင်တာရယ်၊ Freelance အလုပ် မရှိတော့တာရယ်ကြောင့် သူ့ရဲ့ လေ့လာရေး ခရီးစဉ်ကနေ အိုးမဲ့အိမ်မဲ့ အခြေအနေကို ရောက်သွားတယ်။ ဒီအစီအစဉ်မှာတော့ အမေရိကားမှာ အိုးအိမ်မဲ့ အလုပ်လုပ်သူ တယောက်အနေနဲ့ တွေ့ကြုံရတဲ့ အတွေ့အကြုံကို ပြန်လည် ဖေါ်ပြပေးထားတာပါ။
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 06:49
|
Myo Aung approved Burmese subtitles for The year I was homeless | |
|
|
Myo Aung edited Burmese subtitles for The year I was homeless | |
|
|
Myo Aung accepted Burmese subtitles for The year I was homeless | |
|
|
Myo Aung edited Burmese subtitles for The year I was homeless | |
|
|
Myo Aung edited Burmese subtitles for The year I was homeless | |
|
|
Myo Aung edited Burmese subtitles for The year I was homeless | |
|
|
Myo Aung edited Burmese subtitles for The year I was homeless | |
|
Mae Kywi edited Burmese subtitles for The year I was homeless |