Οι αυτόχθονες αιχμάλωτοι πολέμου της Αμερικής.

Η προσπάθεια του Άαρον Χιούι να φωτογραφήσει τη φτώχεια στην Αμερική τον οδήγησε στον ινδιάνικο Καταυλισμό Πάιν Ριτζ, όπου ο αγώνας τον αυτοχθόνων Λακότα --συγκλονιστικός και σε μεγάλο βαθμό παραγνωρισμένος-- τον ανάγκασε να εστιάσει εκεί την προσοχή του. Έπειτα από πέντε χρόνια δουλειάς, οι δυσάρεστα αξέχαστες φωτογραφίες του συνυφαίνονται με ένα συγκλονιστικό μάθημα ιστορίας σε αυτήν την τολμηρή, θαρραλέα ομιλία για το TEDxDU.

Είμαι εδώ σήμερα για να παρουσιάσω τις φωτογραφίες μου για τους Λακότα.

Πολλοί θα έχετε ακούσει για τους Λακότα

ή τουλάχιστον για τη μεγαλύτερη ομάδα φυλών

που ονομάζεται Σιού.

Οι Λακότα είναι μία από τις πολλές φυλές που εκδιώχθηκαν από τη γη τους

και μεταφέρθηκαν ως αιχμάλωτοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης

που σήμερα ονομάζονται καταυλισμοί.

Ο Καταυλισμός Πάιν Ριτζ,

το θέμα της σημερινής παρουσίασης,

βρίσκεται περίπου 125 χλμ. νοτιοανατολικά

των Μαύρων Λόφων της Νότιας Ντακότα.

Μερικές φορές μπορεί να το ακούσετε

ως Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Αιχμαλώτων Πολέμου Νο 334

και εκεί ζουν τώρα οι Λακότα.

Τώρα, αν έχετε ακούσει για το

Κίνημα των Αμερικανών Ινδιάνων

ή για τον Ράσελ Μινς,

τον Λέοναρντ Πέλτιερ

ή την αντίσταση στην Ογκλάλα

τότε θα ξέρετε πως το Πάιν Ριτζ είναι το σημείο μηδέν

για τα ζητήματα των αυτοχθόνων στις ΗΠΑ.

Έτσι, μου ζητήθηκε να μιλήσω λίγο σήμερα

για τη σχέση μου με τους Λακότα

και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο για μένα.

Επειδή, εάν δεν έχετε ήδη παρατηρήσει το χρώμα του δέρματός μου,

είμαι λευκός

και αυτό είναι τεράστιο εμπόδιο σε έναν καταυλισμό αυτόχθονων.

Θα δείτε πολλούς ανθρώπους στις φωτογραφίες σήμερα

και έχω έρθει πολύ κοντά με αυτούς, με καλωσόρισαν σαν μέλος της οικογένειας.

Με έχουν πει αδελφό και θείο

και με έχουν προσκαλέσει αρκετές φορές μέσα σε μια πενταετία.

Αλλά στο Πάιν Ριτζ,

θα είμαι πάντα ένας «γουασίτσου»

και αυτή είναι μια λέξη των Λακότα

που σημαίνει: «αυτός που δεν είναι Ινδιάνος»

αλλά υπάρχει και άλλη μια ερμηνεία της λέξης

που σημαίνει: «αυτός που παίρνει το καλύτερο κομμάτι για τον εαυτό του».

Και σε αυτό θα ήθελα να εστιάσω:

σε αυτόν που παίρνει το καλύτερο κομμάτι για τον εαυτό του.

Σημαίνει απληστία.

Ας κοιτάξουμε γύρω στο ακροατήριο σήμερα.

Είμαστε σε ένα ιδιωτικό σχολείο στην αμερικανική Δύση,

καθόμαστε σε κόκκινες βελούδινες καρέκλες

με χρήματα στις τσέπες μας.

Και αν κοιτάξουμε τις ζωές μας,

έχουμε όντως πάρει

το καλύτερο κομμάτι για τους εαυτούς μας.

Έτσι, ας δούμε σήμερα μερικές φωτογραφίες

ανθρώπων που έχασαν

για να κερδίσουμε εμείς

και καθώς βλέπετε τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων να ξέρετε

πως αυτές δεν είναι απλά εικόνες των Λακότα

αλλά αντιπροσωπεύουν όλες τις αυτόχθονες φυλές.

Σε αυτό το κομμάτι χαρτί

είναι η ιστορία όπως την έμαθα

από τους φίλους μου και την οικογένειά μου που ανήκουν στη φυλή των Λακότα.

Ακολουθεί μια χρονολογική καταγραφή

συνθηκών που υπογράφηκαν και συνθηκών που παραβιάστηκαν

και σφαγών που χαρακτηρίστηκαν ως μάχες.

Θα ξεκινήσω από το 1824.

Αυτό που είναι γνωστό ως το Γραφείο των Ινδιάνικων Υποθέσεων

είχε δημιουργηθεί εντός του Υπουργείου Πολέμου

γεγονός που σημάδεψε από νωρίς με ένα τόνο επιθετικότητας

τις διαπραγματεύσεις μας με τους αυτόχθονες Αμερικανούς.

1851:

Λαμβάνει χώρα η πρώτη συνθήκη του Φορτ Λάραμι

η οποία όρισε ξεκάθαρα τα όρια του Έθνους των Λακότα.

Σύμφωνα με τη συνθήκη

αυτά τα εδάφη αποτελούσαν ένα κυρίαρχο έθνος.

Αν τα σύνορα της συνθήκης διατηρούνταν

και υπάρχει νομική βάση πως θα έπρεπε να διατηρηθούν--

τότε έτσι θα φαίνονταν οι ΗΠΑ σήμερα.

10 χρόνια αργότερα,

το νομοθετικό διάταγμα Homestead Act υπογεγραμμένο από τον πρόεδρο Λίνκολν

απελευθερώνει ένα κύμα λευκών εποίκων στα αυτόχθονα εδάφη.

1863:

Μια εξέγερση των Σάντε Σιού στη Μινεσότα

καταλήγει με το κρέμασμα 38 ανδρών Σιού,

τη μεγαλύτερη μαζική εκτέλεση στην ιστορία των ΗΠΑ.

Η εκτέλεση διατάχθηκε από τον πρόεδρο Λίνκολν

μόνο δύο μέρες μετά από

την υπογραφή της Διακήρυξης για τη Χειραφέτηση των Μαύρων.

1866, η έναρξη του διηπειρωτικού σιδηροδρόμου,

μια νέα εποχή.

Σφετεριστήκαμε γη για δρόμους και τρένα

ώστε να κόψουμε δρόμο μέσα από την καρδιά του Έθνους των Λακότα.

Οι συνθήκες εκπαραθυρώθηκαν.

Ως απάντηση, τρεις φυλές υπό τον αρχηγό των Λακότα Κόκκινο Σύννεφο

επιτέθηκαν και νίκησαν τον αμερικανικό στρατό αρκετές φορές.

Θέλω να επαναλάβω αυτό το σημείο.

Οι Λακότα νίκησαν τον αμερικανικό στρατό.

1868: Η δεύτερη συνθήκη του Φορτ Λάραμι

ξεκάθαρα εγγυάται την κυριαρχία του Μεγάλου Έθνους των Σιού

και την ιδιοκτησία των Λακότα επί των ιερών Μαύρων Λόφων.

Η κυβέρνηση υπόσχεται επίσης γη και δικαιώματα κυνηγιού

στις γύρω πολιτείες.

Υποσχεθήκαμε πως η περιοχή Πάουντερ Ρίβερ

θα ήταν στο εξής κλειστή για όλους τους λευκούς.

Η συνθήκη έδειχνε να αποτελεί ξεκάθαρη νίκη

για το Κόκκινο Σύννεφο και τους Σιού.

Στην πραγματικότητα, ήταν ο πρώτος πόλεμος στην Αμερικανική ιστορία

όπου η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε μια συνθήκη

στην οποία υποχώρησε σε όλες τις απαιτήσεις του εχθρού.

1869:

Ολοκληρώνεται ο διηπειρωτικός σιδηρόδρομος.

Άρχισε να μεταφέρει, μεταξύ άλλων, μεγάλο αριθμό κυνηγών

οι οποίοι ξεκίνησαν να σκοτώνουν βουβάλια μαζικά

εξαφανίζοντας την πηγή τροφής, ιματισμού και στέγης για τους Σιου.

1871:

Η Πράξη για την Ενσωμάτωση των Ινδιάνων

θέτει όλους τους Ινδιάνους υπό την κηδεμονία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Επιπρόσθετα, ο στρατός εκδίδει διαταγές

οι οποίες απαγορεύουν στους δυτικούς Ινδιάνους να φεύγουν από τους καταυλισμούς.

Όλοι οι δυτικοί Ινδιάνοι από εκείνη τη στιγμή

είναι πλέον αιχμάλωτοι πολέμου.

Επίσης το 1871

σταματάμε να συνάπτουμε συνθήκες.

Το πρόβλημα τους ήταν πως αντιμετώπιζαν τις φυλές ως κυρίαρχα κράτη

και δεν μπορούσαμε να το δεχτούμε,

είχαμε άλλα σχέδια.

1874:

Ο στρατηγός Τζορτζ Κάστερ ανακοινώνει την ανακάλυψη χρυσού στη γη των Λακότα,

συγκεκριμένα στους Μαύρους Λόφους.

Το νέο προκαλεί μια εισροή λευκών εποίκων

στη γη του Έθνους των Λακότα.

Ο Κάστερ εισηγείται πως το Κογκρέσο πρέπει βρει ένα τρόπο

να ξεμπερδεύει με τις συνθήκες με τους Λακότα

το συντομότερο δυνατόν.

1875: Ξεκινά ο πόλεμος των Λακότα

λόγω της παραβίασης της συνθήκης του Φορτ Λάραμι.

1876:

Στις 26 Ιουλίου

καθώς πήγαινε να επιτεθεί σε ένα χωριό των Λακότα

η 7η Μονάδα Ιππικού του Κάστερ συνετρίβη

στην μάχη του Λιτλ Μπιγκ Χορν.

1877:

Ο μεγάλος αρχηγός και πολεμιστής των Λακότα ονόματι Τρελό Άλογο

παραδίδεται στο Φορτ Ρόμπινσον.

Αργότερα θα σκοτωθεί ενώ έχει συλληφθεί.

Το 1877 είναι επίσης η χρονιά που βρήκαμε το τρόπο

να παρακάμψουμε τις συνθήκες του Φορτ Λάραμι.

Μια νέα συμφωνία παρουσιάστηκε στους αρχηγούς των Σιού

υπό την εκστρατεία που έμεινε γνωστή ως «πουλάτε ή πεινάτε».

Υπογράψτε το χαρτί αλλιώς δεν υπάρχει τροφή για τη φυλή σας.

Μόνο το 10% του ενήλικου ανδρικού πληθυσμού υπέγραψε.

Η συνθήκη του Φορτ Λάραμι

απαιτούσε την υπογραφή τουλάχιστον των τριών τετάρτων της φυλής

για να εκχωρηθεί γη.

Το συγκεκριμένο άρθρο προφανώς αγνοήθηκε.

1887: Η Πράξη Ντοζ, η πράξη γενικής κατανομής.

Η κοινή ιδιοκτησία στα εδάφη των καταυλισμών τελειώνει.

Οι καταυλισμοί διαχωρίζονται σε 160 τμήματα τεσσάρων στρεμμάτων έκαστο

και διανέμονται σε μεμονωμένους Ινδιάνους

με τα εδάφη που περισσεύουν να παύουν να τους ανήκουν.

Οι φυλές έχασαν εκατομμύρια στρέμματα.

Το αμερικανικό όνειρο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας γης

αποδείχθηκε πως ήταν ένας έξυπνος τρόπος

να διαχωρίσουν τους καταυλισμούς ώσπου να μη μείνει τίποτα.

Αυτή η κίνηση κατέστρεψε τους καταυλισμούς

και διευκόλυνε την περαιτέρω υποδιαίρεση και πώλησή τους

με την πάροδο κάθε γενιάς.

Η περισσότερη από την περισσευούμενη γη

και πολλά αγροτεμάχια εντός των συνόρων των καταυλισμών

ανήκουν τώρα σε λευκούς αγρότες.

Για άλλη μια φορά, η μερίδα του λέοντος πήγε στους γουασίτσου.

Το 1890, μια χρονιά που θεωρώ

ως τη σημαντικότερη σε αυτήν την παρουσίαση,

είναι η χρονιά της σφαγής στο Γούντεντ Νι (τραυματισμένο γόνατο).

Στις 29 Δεκεμβρίου

αμερικανικά στρατεύματα περικύκλωσαν μια κατασκήνωση των Σιού

και κατακρεούργησαν τον αρχηγό Μεγάλο Πόδι

και 300 αιχμαλώτους πολέμου

χρησιμοποιώντας ένα νέο ταχυβόλο,

το οποίο έριχνε εκρηκτικά βλήματα,

ονόματι Χότσκινς.

Για αυτήν την κατ' ευφημισμόν μάχη

20 Μετάλλια Τιμής για ανδρεία

δόθηκαν από το Κογκρέσο στην 7η Μονάδα Ιππικού.

Μέχρι σήμερα

είναι τα περισσότερα Μετάλλια Τιμής

που έχουν δοθεί ποτέ σε μία μάχη.

Περισσότερα δόθηκαν

για την αδιάκριτη σφαγή γυναικών και παιδιών

παρά σε οποιαδήποτε μάχη στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο,

στον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο,

στην Κορέα, στο Βιετνάμ,

στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν.

Η σφαγή στο Γούντεντ Νι

θεωρείται το φινάλε των πολέμων με τους Ινδιάνους.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι την τοποθεσία

του ομαδικού τάφου στο Γούντεντ Νι

δεν τον αντιλαμβάνομαι απλά ως έναν τάφο

για τους Λακότα ή για τους Σιού

αλλά ως έναν τάφο για όλους τους αυτόχθονες λαούς.

Το Μαύρο Ελάφι, ο σοφός εκείνος άνδρας, είπε:

«Δεν ήξερα τότε

πόσα είχαν χαθεί.

Όταν τώρα κοιτάζω πίσω

από την απόσταση της γέρικης ηλικίας μου,

μπορώ ακόμα να δω σφαγιασμένα πτώματα γυναικών και παιδιών,

στοιβαγμένα και σκορπισμένα στο χώμα

κατά μήκος της κυρτής βαθιάς κοιλάδας

τόσο ξεκάθαρα όσο τα είδα

με τα μάτια της νιότης μου.

Και μπορώ να δω πως κάτι ακόμα πέθανε σε εκείνη τη ματωμένη λάσπη

και θάφτηκε στη χιονοθύελλα.

Το όνειρο ενός λαού πέθανε εκεί,

και ήταν ένα όμορφο όνειρο».

Με αυτό το γεγονός

ξεκινά μια νέα εποχή στην ιστορία των αυτοχθόνων Αμερικάνων.

Όλα πλέον μπορούν να υπολογιστούν

πριν και μετά το Γούντεντ Νι.

Επειδή αυτή ήταν η στιγμή,

με τα δάχτυλα στη σκανδάλη των Χότσκινς,

που η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανοιχτά διακήρυξε τη θέση της για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων.

Είχαν κουραστεί από τις συνθήκες.

Είχαν κουραστεί από τους ιερούς λόφους.

Είχαν κουραστεί από τους χορούς των φαντασμάτων.

Και είχαν κουραστεί από τους μπελάδες που προκαλούσαν οι Σιού.

Έτσι έφεραν τα κανόνια.

"Θες να είσαι Ινδιάνος τώρα;", είπαν,

με το δάχτυλο στη σκανδάλη.

1900:

Ο πληθυσμός των Ινδιάνων της Αμερικής έφτασε σε χαμηλό σημείο,

λιγότερο από 250.000 άτομα,

συγκριτικά με τα περίπου 8 εκατομμύρια

του 1492.

Προχωράμε γρήγορα μπροστά στο χρόνο.

1980:

Ανακοινώνεται από το Ανώτατο Δικαστήριο η ετυμηγορία

για την πιο μακρόχρονη δίκη στην ιστορία της Αμερικής,

αυτής του Έθνους των Σιού εναντίον των ΗΠΑ.

Το δικαστήριο αποφάσισε πως όταν οι Σιού αποίκησαν εκ νέου στους καταυλισμούς

και εφτά εκατομμύρια στρέμματα της γης τους

απελευθερώθηκαν για χρυσοθήρες και αγρότες,

οι όροι της δεύτερης συνθήκης του Φορτ Λάμαρι

παραβιάστηκαν.

Το δικαστήριο δήλωσε

πως οι Μαύροι Λόφοι καταλήφθηκαν παρανόμως

και πως η αρχική τιμή προσφοράς συν το επιτόκιο

θα έπρεπε να πληρωθούν στο Έθνος των Σιού.

Σαν αποζημίωση για τους Μαύρους Λόφους

το δικαστήριο επιδίκασε μόνο 106 εκατ. δολάρια

στο Έθνος των Σιού.

Οι Σιού αρνήθηκαν τα χρήματα με το σύνθημα

«Οι Μάυροι Λόφοι δεν είναι για πούλημα».

2010:

Στατιστικές σχετικά με τον σημερινό γηγενή πληθυσμό,

πάνω από έναν αιώνα μετά τη σφαγή στο Γούντεντ Νι,

αποκαλύπτουν την κληρονομιά του αποικισμού,

της αναγκαστικής μετανάστευσης

και της παραβίασης των συνθηκών.

Η ανεργία στον ινδιάνικο Καταυλισμό Πάιν Ριτζ

κυμαίνεται μεταξύ του 85 και 90 τοις εκατό.

Το γραφείο στέγασης αδυνατεί να χτίσει νέα κτίρια

και τα υπάρχοντα καταρρέουν.

Πολλοί είναι άστεγοι

και αυτοί που έχουν σπίτια στοιβάζονται σε κτίρια που σαπίζουν,

έως και πέντε οικογένειες.

39% των σπιτιών στο Πάιν Ριτζ

δεν έχουν ηλεκτροδότηση.

Τουλάχιστον το 60% των σπιτιών στον καταυλισμό

είναι κατακλυσμένα από μούχλα.

Περισσότερο από 90 τοις εκατό του πληθυσμού

ζει κάτω από το ομοσπονδιακό όριο της φτώχειας.

Το ποσοστό φυματίωσης στο Πάιν Ριτζ

είναι περίπου οκτώ φορές μεγαλύτερο από τον εθνικό μέσο όρο.

Το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας

είναι το μεγαλύτερο στην ήπειρο

και είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από τον εθνικό μέσο όρο.

Τα ποσοστά του καρκίνου του τραχήλου είναι πενταπλάσια

από τον εθνικό μέσο όρο.

Το ποσοστό όσων εγκαταλείπουν το σχολείο είναι 70%.

Η συχνότητα αλλαγής διδασκαλικού προσωπικού

είναι οκτώ φορές μεγαλύτερη από τον εθνικό μέσο όρο.

Συχνά, οι παππούδες μεγαλώνουν τα εγγόνια τους,

επειδή οι γονείς, λόγω του αλκοολισμού,

της τοπικής βίας και της γενικότερης αδιαφορίας

αδυνατούν να τα μεγαλώσουν.

Το 50% του πληθυσμού άνω των 40 ετών

πάσχει από διαβήτη.

Το προσδόκιμο ζωής για τους άντρες

είναι μεταξύ 46

και 48 ετών,

περίπου το ίδιο

με το Αφγανιστάν και τη Σομαλία.

Το τελευταίο κεφάλαιο σε κάθε πετυχημένη γενοκτονία

είναι αυτό στο οποίο ο καταπιεστής

μπορεί να απομακρύνει τα χέρια του και να πει:

«Θεέ μου, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στους εαυτούς τους;

Σκοτώνουν ο ένας τον άλλο.

Αλληλοσκοτώνονται

ενώ εμείς τους βλέπουμε να πεθαίνουν».

Έτσι καταφέραμε να αποκτήσουμε αυτές τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτή είναι η κληρονομιά

του πεπρωμένου του έθνους.

Αιχμάλωτοι συνεχίζουν να γεννιούνται

σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου

καιρό αφότου οι φύλακες έφυγαν.

Αυτοί είναι ό,τι απέμεινε

αφού ό,τι καλύτερο είχε κλαπεί.

Πολύ καιρό πριν,

μια σειρά από γεγονότα τέθηκε σε κίνηση

από ανθρώπους σαν εμένα, από γουασίτσου,

που ήθελαν να πάρουν τη γη και το νερό

και το χρυσό στους λόφους.

Όλα αυτά οδήγησαν σε ένα φαινόμενο ντόμινο

που ακόμα δεν έχει τελειώσει.

Όσο απομακρυσμένοι κι αν νιώθουμε, ως η κυρίαρχη κοινωνία,

από τη σφαγή του 1890

ή από μια σειρά παραβιασμένων συνθηκών 150 χρόνια πριν,

οφείλω να σας ρωτήσω

πώς θα έπρεπε να νιώθετε για τα στατιστικά του σήμερα;

Ποια είναι η σχέση

μεταξύ αυτών των εικόνων μαρτυρίου

και της ιστορίας που μόλις σας διάβασα;

Και πόση από αυτή την ιστορία

θέλετε να σας ανήκει ακόμα;

Είναι κάτι από όλα αυτά δική σας ευθύνη σήμερα;

Μου έχουν πει πως κάτι μπορούμε να κάνουμε.

Πως πρέπει να υπάρξει κάποιο κάλεσμα σε δράση.

Επειδή τόσο καιρό στεκόμουν αμέτοχος,

αρκούμενος στο να είμαι μάρτυρας,

στο να τραβάω απλά φωτογραφίες.

Επειδή η λύση φαίνεται να χάνεται στο παρελθόν

θα ήθελα κάτι σαν χρονομηχανή

για να τους προσεγγίσω.

Το μαρτύριο των αυτόχθονων κατοίκων

δεν είναι ένα απλά επιλύσιμο ζήτημα.

Δεν είναι κάτι για το οποίο μπορεί να προσφέρει στήριξη ο καθένας

όπως μπορεί να προσφέρει στήριξη για να βοηθήσει την Αϊτή,

να σταματήσει το Έιτζ ή να καταπολεμήσει την πείνα.

Η διευθέτηση

μπορεί να είναι πολύ δυσκολότερη για την κυρίαρχη κοινωνία

από μια επιταγή 50 δολαρίων

ή ένα εκκλησιαστικό ταξίδι

με σκοπό το βάψιμο σπιτιών με γκραφιτι

ή από μια οικογένεια που ζει στα προάστια

η οποία δωρίζει ένα κουτί ρούχα που δεν τα χρειάζεται πια.

Έτσι πού μας οδηγεί αυτό;

Στο να ανασηκώνουμε τους ώμους μας σιωπηλά;

Οι ΗΠΑ

συνεχίζουν καθημερινά

να παραβιάζουν όρους

των συνθηκών Φορτ Λάραμι

του 1851 και του 1868 με τους Λακότα.

Το κάλεσμα για δράση που προσφέρω σήμερα

--η ευχή μου μέσω του TED-- είναι αυτή:

Τιμήστε τις συνθήκες.

Δώστε πίσω τους Μαύρους Λόφους.

Δεν είναι δική σας δουλειά το τι θα κάνουν με αυτούς.

Χειροκρότημα.