Dünyadaki iyilikleri ve güzellikleri kutlayın! | Dewitt Jones | TEDx TahoeGüneyNehri

Dünyada bugün olanlardan hevesiniz mi kırık? O ZAMAN BUNU İZLEYİN! Dakikalar içerisinde, bizi her gün çevreleyen, köşede farkedilmeyi ve kutlanmayı bekleyen harikaları ve olasılıkları keşfedeceksiniz. Eski National Geographic fotoğrafçısı Dewitt Jones'u, neden binlerce kişinin gezegendeki en ilham verici konuşmacı olarak değerlendirdiğini kendiniz keşfedin. Dewitt Jones, Amerika'nın en iyi profesyonel fotoğrafçılarından biri. 20 yıl National Geographic'teydi, on yıl ülke düzeyinde reklam kampanyaları üretti. İki belgesel filmi Akademi Ödüllerine aday oldu. 20 yıl boyunca, dünya etrafında dinleyicilere vizyon, olasılıklar ve kutlama üzerine konuştu. Bu konuşma TED'den bağımsız, yerel bir topluluğun düzenlediği bir TEDx etkinliğinde TED Konferansı formatı kullanarak yapılmıştır. Daha fazla bilgi için: https://www.ted.com/tedx

Hayatımın büyük bir kısmını

National Geographic'te
fotoğrafçı olarak geçirdim.

Dünyanın en iyi işi.

O iş, hayatımı değiştirdi,
çok şaşırtıcı bir yönde.

İşte bu akşam sizlerle paylaşmak
istediğim hikâye bu.

Kamerayı elime ilk alışımdan
çok daha önce başladı.

Ailem dergiyi
yıllar boyunca eve alırdı.

Okumaya daha yeni başladığım zamanlarda
eve getirildiğinde dergiyi hemen kapar

ve yukarı götürürdüm.
Gece okurdum.

Babam derdi ki,
''Işıkları kapa Dewitt. Yatağa git!''

Işıkları geri açardım.
El feneri alırdım.

Uyumaz ve bu küçük sarı kitaptaki
resimlere bakardım,

dünyanın sunacağı olasılıkları
bana gösteren o resimlere.

Onlar için çalışacağımı hiç düşünmedim,
onlar için çekeceğimi hiç düşünmedim

ama onlar dünyaya bakışımı
değiştirmeye başlamışlardı bile.

Çünkü Geogrphic'in
olağanüstü bir vizyonu var

- çok basit ancak çok derin -

Bana verdikleri görev,
- beni her dışarı yolladıklarında -

dünyada doğru olan şeyleri kutlamaktı,

yanlış olan şeylerle
debelenmektense.

Bu yüzden
bu sarı dergileri saklarız.

Birini atmak
milli hürmetsizliktir,

bilirsiniz bunu.

(Gülüşmeler)

Eğer dünyadaki bütün Geographic'ler
bir anda yok olsa

evlerin yarısı yıkılırdı.

(Kahkahalar)

Çünkü bodrumda, büyük sarı kolonlar
tarafından destekleniyorlardır.

(Gülüşmeler)

Neden? Çünkü onlar
dünyayla doğru olanı kutluyorlar.

Geographic'e ilk başladığımda

o vizyonun ne kadar güçlü olabileceği
hakkında hiç bir fikrim yoktu,

ya da hayatımı ne kadar değiştireceği.

Vizyonumuz algımızı kontrol eder
ve algımız gerçekliğimiz hâline gelir.

En yüksek dağlardan
güneş ışığında yıkanmış nehirlere,

şelalere ve gök kuşaklarına.

Baktığım her yerde, fotoğraflamam için,
inanılmaz bir güzellik olurdu.

Geographic'in görüşüne göre
insan bundan ayrı tutulacak bir şey değil.

Aynı, gezegendeki
diğer her şey kadar büyülü.

Ne kadar dışarı çıkıp
insanlıktaki en iyiyi kutladıysam

o kadar fazla görebildim.

Görebildim, iştekilerin
yüzlerinde görebildim

ya da oyundakilerin
beden dillerinde,

gençliğinde olanlarda

ya da yaşlılarda.

O gülümsemeden önce bunun
iyi bir resim olacağını düşünmüştüm.

(Gülüşmeler)

Görebildim. O ışığı görebildim,
üzerimize parlayan değil

ama içimizden parlayan.

Çıkarmaya cesaretimiz olduğunda,
içimizden gelen.

Doğada gördüğümle aynı ışıktı,

açığa çıkması için önce güvenmesi gerek
gibi gözükmüyordu

ama bizi her gün, bir çiçeğin
zarafeti ile süslüyor

ya da kopacak bir fırtınanın ışığı ile.

Yine de, ne kadar
Geographic için çekersem

o kadar
bu büyüyen zıtlığı buldum,

Geographic'in dünya görüşü ile

çocukken büyütüldüğüm
dünya görüşü arasında.

Hepiniz bilirsiniz
- orman kanunu -

Avla ya da avlan.
Benim kaybım senin kazancın.

İkinci, ilk kaybedendir!

(Gülüşmeler)

Bir kere bir tişörtün üstünde gördüm.

Bu, hayata bakmak için
çok depresif bir yöntem.

(Gülüşmeler)

Çok fazlamız, dünyayı
o ışıkta görüyor

- korku, yetersizlik ve yarışma
üzerine kurulu bir dünya -

Ama doğanın bana gösterdiği bu değildi.

Doğa bana, hengâmenin
hemen ardında duran

inanılmaz güzellik ve imkanları
gösteriyordu.

''Merhaba...'' diyerek.

Yani, hadi ama.

Doğa ana bir ormanda
durup da asla;

''Burada saklı, harika bir
fotoğraf vardır.

Bir fotoğrafçı onu bulacak
ve geri kalanınız

umutzsuz kaybedenler olacak.''

(Kahkahalar)

Doğa dedi ki
''Ne kadar kartın var Dewitt?

Gönder gelsin.
Ben üstünü tamamlayacağım.

Güzellik ve imkanlarla
dolduracağım,

en vahşi düşlerinin ötesinde.

Hemen aşağıya,
en ufak tohumuma.

Bu, çok daha zarif bir filozofiydi,

evrene bakış açısından
çok daha tutkulu bir yöntemdi.

Bir noktada,
bunu benimsemeye karar verdim.

Korku ve yetersizlik üstüne kurulu
bir dünya ile

imkanlar - o hâlde, insan -
üstüne kurulu olan arasında

seçme sanşım olduğunda
imkanları seçmeye karar verdim.

Durum, olasılıklardan ne kadar
kuru ve harap; kasvetli ve boş

gözükürse gözüksün,
içindeki en iyiyi kutlayabildiğimde

- bu durumda, aşağı açılan
yarık kanyondan

diğer tarafa bakmak-

sıradanı olağanüstüne
dönüştüren

perspektifi bulabildim.

O kutlama objektifinden,

doğa ananın en önemli
derslerini görebildim

Birden fazla doğru yanıt vardır.

Birden fazla doğru yanıt vardır.
Her mücadelede,

o olağandışı görüşü bulma noktasına
gelmek için binlerce yöntem vardır. -

Bunu, Geographic'teki zamanımdan
çok rahatlıkla biliyorum.

Beni Kuzey Kaliforniya'daki
Smith Nehri'nin bir kasabasına yolladılar.

Bu kasaba etrafında,
ülkenin paskalya zambaklarının

yüzde 80'ini yetiştiriyorlar.
Benim de anlatmam gereken hikâye buydu.

Zambakları toplayıp bıraktığım yerden
bir açım vardı

ve çocuk onları topluyordu.

Bir doğru yanıt. Oldukça iyisinden.

Bir fotoğrafçı olarak
asla orada durmayı düşünmedim.

Bu fotoğrafı çekip
hemen başka bir lens kaptım,

birkaç sıra ilerledim,
diz çöktüm, bir başka doğru cevap buldum.

Sorunun aynı değişkeni

şimdi tamamen
farklı bir bakış açısından görünüyordu.

Benim o günkü
favori doğru cevabım buydu.

Bu, yol boyunca geliştirdiğim
bir ileri seviye yükselme tekniği.

(Kahkahalar)

Üç doğru cevap.
Dünyaya,

birden çok doğru yanıt olduğu
görüşüyle yaklaşınca

birçok şey değişmeye başladı.

Öncelikle asla, tek bir doğru yanıt
aramazsın. Her zaman daha fazlası vardır.

Daha ve daha fazlasını
bulmaya başladıkça

engelleri fırsatlara çevirmede

çok daha rahat hâle gelirsin.

Geographic beni
Kanada'nın batısının

Selkirk Dağları'na yolladı.
Muhteşem bir arazi.

Geziniyorum,
bir karahindiba tarlası buluyorum.

Kendimden geçmiş olmalıydım
ama değildim.

Neden bilmiyorum.

Kameralarımı kapıp
içlerine girmek yerine

şipşak bir fotoğraf çekip
dedim ki ''Bilmiyorum.

Işık tam doğru değil,
Yarın geri gelirim''.

İlgelenmedim.

İlgilenmediğinde ne olduğunu
hepimiz biliyoruz.

Yarın ertesi güne dönüşüyor,
ertesi gün ertesi haftaya.

O tarlaya geri döndüğüm zaman...

Artık karahindibalar yoktu.
Tüy toplarım vardı.

Ben karahindiba istedim,
tüy toplarım vardı.

Tam ayrılmak üzereydim,
kafamdaki küçük bir ses dedi ki:

''Dewitt burada kutlanacak ne var?
Bu durumun nesi doğru?

Sen karahindibaları istedin,
tüy topların oldu!''

Tüy topları... hemen ardından
tüy toplarının arasında yerdeyim.

Aralarında yuvarlanıyorum.

Tüy toplarının üstündeyim,
altındayım.

Birden... Oh!

(Gülüşmeler)

O olağandışı görüş!

O kutlama lensinden her baktığımda

hep ordaymış gibi göründü.

Olağanüstü resim... ama şimdiden

kötümserlerin söylendiğini duyabiliyorum,
''Dewitt, tam bir Polyannasın...

(Gülüşmeler)

...Dünya alevler içerisinde,

- savaş, terörizm, yokluk, küresel ısınma
--sen tüy topları çekiyorsun!''

(Kahkahalar)

Ben de kötümserlere diyorum,
''Lensini değiştir!''

Doğru olan şeyi kutlamak,

gezegendeki gerçek acı ve derdi
reddeden bir perspektif değildir.

Aksine, o sorunları
daha büyük, daha dengeli

bir içeriğe koyan
bir perspektif.

Dünyada yanlış olan şeylerden
çok daha fazla doğru olduğunu

görebildiğimiz bir içerik.

O kutlama lensini taktığımda,

dünyanın güzelliğini gerçekten görüp
ona bağlandığımda

kendimi çok dolu, taşmak üzere
bir bardak gibi hissediyorum.

Aşık oluyor gibi hissediyorum.

Böyle hissettiriyor.
Bir düşünün.

Aşık olduğunuz zamanı düşünün,
sabah kalkıyorsunuz,

sallanarak banyoya giriyorsunuz,

''Diş fırçası, bu ne mucize!''

(Kahkahalar)

Sabunluk ve havluyla
devam ediyor.

Bütün dünya güzel,
sen çok dolu ve heyecanlısın.

Bu beni şaşırtmıyor
çünkü aşık olduğumuzda

inanılmaz bir enerji kaynağıyla
temasta oluruz.

Buna, tutku deriz...

Çoğumuzun, günlük bazda
bağlı olamadığı o tutkunun enerjisi.

Olağandışı vizyonlar bunu yapıyor,
Tutkuyu ortaya çıkıyorlar.

İçine girdiğim durum
ne kadar tuhaf olursa olsun,

ilk soracağım şey
''Burada kutlanacak ne var?

Neye aşık oluyorum?''

Bu durumda, kolay,
çünkü bu...

...benim kızım oluyor.

Çoğu baba, bu durumda
kızına yardım ederdi.

(Kahkahalar)

Ama önemli değildi.

Ne zaman, durumda
doğru olan şeye odaklandıysam

o zaman tutkulu,
durumu iyileştirmek için enerjik oldum

ve diğer her şeyden kurtulabildim.

Sıklıkla yaptığımız gibi,

durumun nesi yanlış diye
sızlanmaya başlamak yerine,

nesi doğru diye başlamalıyız.

Bizi tutkumuzla bağladığı için doğru.

Bize enerji verdiği için!

Doğru olanı kutlamak

bize bir sonraki doğru yanıtı
bulmanın enerjisini verir.

Michelangelo'nun dediği gibi
''Mermere sıkışmış bir melek gördüm

ve onu özgürlüğüne kavuşturuncaya dek
mermeri oydum.''

''Mermere sıkışmış bir melek gördüm
ve onu özgürlüğüne kavuşturuncaya dek

mermeri oydum.''

Her gün, dünyayı hangi lensle göreceğimizi
seçme hakkımız var.

Bu bizim tercihimiz.

Bunu daha fazla yaptıkça
daha fazla kutlama lensini seçtim,

Fotoğraflarımda
ve daha önemlisi hayatımda,

güzel kare ile harika kare
arasındaki farkın

düşleyebildiğimden
çok daha yakında olduğunu buldum.

Güzel kare. Maui sahilinde
bir tarla sarmaşığı.

25 santim ilerisinde;
harika kare...

Güzel kare. Byce Kanyonunda bir kovboy.
İster inanın ister inanmayın, adı Binky.

(Gülüşmeler)

Binky'nin fotoğrafını çekiyor
ve bayılıyorum

ama sonra Binky'i ahırın kapısına,
10 metre geriye çektim...

harika kare...

Güzel kare. Günbatımı ile
yeni ay doğumunda Golden Gate Köprüsü.

Daha ne kadar iyi olabilir?
15 dakika sonra... Harika kare.

Lensini değiştir, hayatını değiştir!

Ülkenin her yerinde, değişik türde
insanlara konferanslar veriyorum.

Biliyor musunuz, hepsi
bu kutlama lensine açlar.

Hepsi, takıp
denemek istiyor.

Hepimizde var.
Alınmak için hemen orada bekliyor.

Neden yapmayalım?

Belki, internet ve medya
bizi her gün

dünyada neyin yanlış olduğuyla
ilgili bombaladığı içindir.

Bunun içine düşmek çok kolay.

O karanlığa bakakalmak
çok kolay.

Karanlıktansa ışığa odaklanmayı
seçmez misiniz?

Neyin yanlış olduğundansa
doğru olana odaklanmayı seçmez misiniz?

Kutlama lensini taktığımızda
yaptığımız değişiklik bu.

Bende her zaman o lens mi takılı?

Hayır, yapmayın, ben insanım.

Ama çok zaman önce,
bana bir mihenk taşı verildi

- bir taş ve rehber,

onu çıkardığım anda
geri takmama yardım eden -

Bu ikisini de bu akşam
sizlere vermek istiyorum,

bunlara nasıl sahip olduğumun
hikâyesini anlatarak.

Kanada'nın batı kıyısında bir adada
çekim yapıyordum.

İyi... gitmiyordu.

(Gülüşmeler)

Hava kasvetliydi,
hâliyle resimlerim de,

oradan gitmeye hazırlanıyordum yine.

Büyük bir kamera çantam
ve dev bir tripodum vardı.

Yukarı baktım...
ve kaldığım yerin basamaklarında

yüzünde kocaman bir gülümsemeyle,
beş yaşında bir çocuk oturuyor.

Bana baktı ve dedi ki
''Kameran var mı?''

Kameralarla donanmıştım.

(Gülüşmeler)

''Evet, var bir tane'' dedim.

Sonra elini kaldırdı
ve niye sorduğunu anladım

çünkü onun
sihirli kamerası vardı.

Sarıydı. Mavi lensi vardı.
Kırmızı göz merceği vardı.

İçinden kamış çıkan
turkuaz bir geri sarma düğmesi vardı.

''Fotoğrafını çekebilir miyim?'' dedi.

Açıkçası, neredeyse
olmasını istediğim son şeydi

ama nasıl hayır diyeceğimi bilemedim
ve ''Hadi gel'' dedim.

Aşağı, ormana indik.
Ben ilk fotoğrafımı çektim.

Çok tatlıydı bu çocuk.

Tripodun önünden sıkışarak geldi.
Arkasını yasladı. Kaldırdı, (klik).

- Çektin mi?
- Evet.

(Gülüşmeler)

Yeniden, o gülümseme...
Devam ettik.

Ben çekiyor ve homurdanıyor,
o çekiyor ve gülümsüyor.

Yağmur yağmaya başladı.

Yağmur yağmaya başladı...

Kasvetli günün son kasvetli resmini
çekmeyi düşünmeye kurulmuşken

o, öylece çimde yanımda oturuyordu.

Bütün eşyalarıma büyük dikkatle bakıyordu.

Sonunda yüzünü bana çevirdi ve

''Senin kameranın içinde
meyve suyu var mı?'' dedi.

(Kahkahalar)

''Hayır'' dedim ve o
''Benimkinde var'' dedi.

(Kahkahalar)

O küçük kamıştan çekti.

(Gülüşmeler)

Sorusu neredeyse beni yıktı

- kameramın içinde
meyve suyu var mıydı? -

Hayır, benimkinde yoktu
ve onunkinde vardı.

Perspektifi yanlış olan bendim.

Bir sonraki doğru cevabı bulmak için
tukusunu kaybetmiş olan bendim.

Söylenecek başka bir şey yoktu.

Dışarı çıktım ve kendime
meyve sulu kamera aldım.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Her gün, Adam ve kamerası

bana, dünyada doğru olan şeyleri
kutlamayı hatırlatıyor.

Bunu her yapışımda,

herşeye aşık olmaya
her izin verişimde

gerçekten, aydınlık ve olasılıklarla
dolu bir dünya görüyorum.

Hadi ama, hepiniz gördünüz onu.
Yalnızca kendi çocuklarınız

ve torunlarınızın yüzünde değil,
her zaman, orada dışarıda...

O dünyanın güzelliği
- bizim dünyamız -

bize nasıl yaşamamız ve sevmemizle ilgili
harika bir örnek gösteriyor.

Serili bir şölenden, taşan bir bardaktan.

O güzelliğin bizi doldurmasına
izin verirsek

bizim de taşacağımızı

ve bunun, yaptığımız her şeye
yansıyacağını biliyorum.

Sahip olduğumuz ideallerde,
hissettiğimiz tutku ve şefkatte,

artık göstermeye korkmadığımız aşkta.

O bakış açısı, o lens
hayatınızı değiştirecek,

benimkini değiştirdiği gibi.

o vizyonu görün dostlarım
ve kutlayın...

dünyada doğru olan ne varsa!

Çok teşekkürler.

(Alkışlar)

Teşekkürler.

(Alkışlar)