Vier het goede in de wereld!| Dewitt Jones | TEDxSouthLakeTahoe

Word je ontmoedigd door wat er vandaag zoal gebeurt in de wereld? BEKIJK DIT! In enkele minuten herontdek je de wonderen en mogelijkheden die ons dagelijks omringen, wachtend om opgemerkt en herkend te worden. Ontdek zelf waarom voormalig National Geographic fotograaf Dewitt Jones door duizenden als een van de meest inspirerende sprekers ter wereld wordt gezien. Dewitt Jones is een van Amerika's beste professionele fotografen. Hij werkte 20 jaar bij National Geographic, ontwikkelde 10 jaar nationale publiciteitscampagnes en maakte twee documentaire films met nominaties voor de Academy Awards. Al 20 jaar spreekt hij wereldwijd over visie, kansen en erkenning.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Ik werkte een groot deel van mijn leven

als fotograaf bij de National Geographic.

De beste job ter wereld.

Die job heeft mijn leven veranderd
op een heel verrassende manier.

Dat is het verhaal dat ik
met jullie wil delen vanavond.

Het begon lang voor ik
voor het eerst een camera vasthield.

Mijn gezin was al jaren
geabonneerd op het magazine.

Vanaf dat ik kon lezen, greep ik het
wanneer het geleverd werd.

Ik nam het mee naar boven
en ik las het 's nachts.

Mijn pa zei altijd: "Doe het licht uit,
Dewitt. Ga slapen!"

Maar ik stak het licht terug aan.
Ik gebruikte een zaklamp.

Ik bleef op om te kijken naar de foto's
in dit kleine gele boekje.

Foto's die me alle mogelijkheden toonden
die de wereld te bieden heeft.

Ik had nooit durven dromen dat ik
voor hen zou werken of foto's zou nemen,

maar ze veranderden de manier
waarop ik naar de wereld keek.

De Geographic heeft
een buitengewone visie --

heel simpel maar toch zeer diepgaand.

De opdracht die ze me gaven,
iedere keer dat ze me op pad zonden,

was om een eer te bewijzen
aan wat er goed was aan de wereld,

in plaats van het slechte te benadrukken.

Daarom houden we deze kleine gele boekjes.

Eentje weggooien is een nationale schande,

iedereen weet dat.

(Gelach)

Als alle Geographic's ter wereld
tegelijk verdwenen,

zou de helft van de huizen ineenstorten.

(Gelach)

Want ze worden ondersteund
door grote gele fundamenten.

(Gelach)

Waarom? Ze brengen het goede
van de wereld in beeld.

Toen ik begon bij de Geographic,

had ik geen idee hoe krachtig
deze visie zou zijn,

hoe sterk het mijn leven zou veranderen.

Maar onze visie beheert onze perceptie,
en onze perceptie wordt onze realiteit.

Van de hoogste bergen,
over rivieren die baden in het zonlicht,

tot watervallen en regenbogen.

Overal waar ik keek was er ongeziene
schoonheid om op foto vast te leggen.

En, weet je, in Geographic's visie
staat de mens hier niet buiten.

Hij is net zo magisch
als al de rest op deze planeet.

Hoe meer ik op pad ging om het beste
van de mensheid vast te leggen,

hoe beter ik het kon zien.

Ik kon het zien, en ik kon het zien
op de gezichten van zij die werken,

aan de lichaamstaal van de zij die spelen,

van mensen in hun jeugd,

of op leeftijd.

Ik dacht dat dit een goeie foto
zou zijn voor hij lachte, niet?

(Gelach)

Ik kon het zien. Ik kon het licht zien,
niet het licht dat op ons schijnt,

maar het licht dat we uitstralen.

Van binnenin, als we de moed hebben
om het vrij te laten.

Ik zag hetzelfde licht in de natuur

dat zo te zien geen vertrouwen nodig heeft
om zichzelf bloot te stellen,

maar ons dagelijks zegent
met de tederheid van een bloem

of het licht van een aankomende storm.

Hoe meer ik echter
voor de Geographic werkte,

hoe meer ik dit vreemde conflict
voelde toenemen

tussen de wereldvisie van de Geographic

en de wereldvisie
waarmee ik was opgegroeid.

Je kent 'De wet van de jungle' wel?

Eten of gegeten worden.
Mijn winst is jouw verlies.

De tweede plaats is de eerste verliezer.

(Gelach)

Ik zag dat ooit eens op een t-shirt.

Wat een deprimerende manier
om naar het leven te kijken.

(Gelach)

Te veel mensen onder ons
zien de wereld vanuit dat standpunt,

een wereld gebaseerd op angst
en schaarste en competitie.

Dat is niet wat de natuur me toonde.

De natuur toonde me

ongeziene schoonheid en de mogelijkheid
om net achter de rat race te staan

en te zeggen: "Hallo, hallo..."

Ik bedoel, komaan.

Moeder natuur stond nooit
voor een bos en zei:

"Er is hier precies
één prachtige foto verborgen.

Een fotograaf zal het vinden

en de rest zijn hopeloze verliezers."

(Gelach)

De natuur zei: "Hoeveel
kaarten heb je, Dewitt?"

Laat maar komen. Ik zal ze vullen.

Ik zal ze vullen met schoonheid en kansen

ver buiten je wildste verbeelding.

Tot mijn kleinste zaadje.

Dat was een veel elegantere filosofie,

een veel begripvollere manier
om naar het universum te kijken.

Op een bepaald moment besliste ik
om het gewoon te omarmen.

Ik besliste dat als ik een keuze had
tussen een wereld vol schaarste en angst,

en een wereld vol kansen,
wel, dan koos ik voor de kansen.

Het maakt niet uit hoe droog en verlaten,

hoe somber en kansloos
de situatie eruit zag,

zolang ik het beste
naar boven kon brengen --

in dit geval door in deze kloof
af te zakken en omhoog te kijken --

kon ik een perspectief vinden
dat het gewone veranderde ...

in het buitengewone.

Door die feestelijke lens

zag ik een van de belangrijkste
lessen van de natuur.

Er is meer dan één correct antwoord.

Er is meer dan één correct antwoord.

Er zijn duizend manieren

om uitdagingen aan te pakken
en die buitengewone visie te vinden.

En ik weet het zo goed
van mijn jaren bij de Geographic.

Ze zonden me naar Smith River,
een stadje in het Noorden van Californië.

Ongeveer 80% van de trompetlelies
van het land worden in deze stad gekweekt,

en dat verhaal moest ik vertellen.

En ik krijg een perspectief
van geplukte lelies en ongeplukte lelies

en de jongen die ze plukt.

Eén correct antwoord.
Een zeer goed antwoord.

Maar als fotograaf denk ik er niet aan
om daar te stoppen.

Ik nam deze foto; direct daarna
nam ik een andere lens,

ging enkele rijen verder, knielde
en vond een ander juist antwoord.

Dezelfde parameters van het probleem,

maar nu gezien vanuit
een compleet ander standpunt,

en mijn favoriete correcte antwoord
van die dag was dit.

Dit is een geavanceerde zweeftechniek
die ik onderweg heb opgepikt.

(Gelach)

Drie juiste antwoorden.

Zo veel dingen beginnen te veranderen

wanneer je de wereld bekijkt
vanuit dat perspectief

van meer dan een juist antwoord.

Zoek nooit naar één correct antwoord.
Er zijn er altijd meer.

Maar wanneer je er dan
meer en meer begint te vinden,

wordt het steeds gemakkelijker
om obstakels te herkaderen als kansen.

De Geographic zond me
naar de Selkirk bergen in Brits-Columbia.

Prachtig gebied.

Ik dwaal wat rond,
ik vind een veld vol paardenbloemen.

Ik zou overweldigd geweest moeten zijn,
maar dat was ik niet.

Ik weet niet waarom.

In plaats van erin te rennen
met mijn camera's,

nam ik een snapshot.

Ik zei: "Ik weet het niet.
Het licht is niet helemaal goed.

Ik kom morgen terug."

Ik ondernam geen actie.

Iedereen weet wat er gebeurt
als je niets doet.

Morgen verandert in de volgende dag,
de volgende dag in de volgende week,

en toen ik terugkwam bij dat veld ...

Geen paardenbloemen meer.
Ik had pluisbollen.

Ik wilde paardenbloemen,
ik kreeg pluisbollen.

Ik stond op het punt om te vertrekken
toen iets in mijn hoofd zei:

"Dewitt, wat valt er hier te vieren?
Wat klopt hier wel aan?

Je wilde paardenbloemen,
je kreeg pluisbollen!"

Pluisbollen, pluisbollen. Weldra
lag ik op de grond met de pluisbollen.

Ik rol rond tussen de pluisbollen.

Ik lig op de pluisbollen.
En onder de pluisbollen.

En plots, whoa!

(Gelach)

Whoa! Dat prachtig beeld.

Het leek er altijd te zijn

als ik door die feestelijke
lens had gekeken.

Een buitengewoon beeld,
maar ik hoor de criticasters al ...

mopperend:

"Dewitt, je bent zo'n optimist."

(Gelach)

De wereld staat in vuur en vlam:

oorlog, terrorisme,
klimaatopwarming, armoede.

En jij fotografeert pluisbollen?

(Gelach)

Aan die cynici zeg ik: "Verander je lens!"

Het goede vieren is geen perspectief

dat de onmiskenbare pijn
en het echte leed van deze wereld ontkent.

Het is echter een perspectief
dat deze problemen in een grotere,

meer gebalanceerde context plaatst.

Een context die laat zien dat er veel meer
dingen goed zijn in de wereld

dan dat er fout zijn.

Wanneer ik die feestelijke lens opzet,

wanneer ik mezelf echt toelaat
om de schoonheid van de wereld te zien,

voel ik me als een beker die zo vol is
dat ze op het punt staat om over te lopen.

Het is ... Het is alsof ik verliefd word.

Zo voelt het. Ik bedoel,
denk er eens over.

Denk aan een tijd toen je verliefd was.

Je stond 's morgens op,
waggelde naar de badkamer en zei:

"Aha, de tandenborstel, wat een mirakel!"

(Gelach)

Daarna volgen het zeepbakje
en de handdoek.

De hele wereld is beeldschoon
en je voelt je zo vol en enthousiast.

En dat verwordert me niet,
want wanneer we verliefd zijn,

staan we in contact met een bron
van grenzeloze energie.

We noemen het passie! Passie!

Wat de meesten onder ons niet zouden geven

om dagelijks de energie
van passie te voelen.

Buitengewone visies doen dat,
ze maken passie los.

Dus hoe raar een situatie
waarin ik terecht kom ook is,

het eerste dat ik doe is vragen:
'Wat valt er hier te vieren?'

'Waarop word ik verliefd?'

In dit geval is het simpel, want dat is

mijn dochter ...

De meeste vaders zouden hun dochter
helpen in deze situatie.

(Gelach)

Maar dat maakte niets uit.

Telkens wanneer ik kon vastleggen
wat er goed zat met de situatie,

was ik passievol en vol energie
om dat te benadrukken

en de rest aan de kant te schuiven.

In plaats van te starten,
zoals we vaak doen,

met te klagen om wat er
fout gaat met de situatie,

wat gaat er goed?

Want dat verbindt ons met onze passie.

Dat geeft ons energie!

Het goede vieren, geeft ons de energie

om het juiste antwoord te vinden.

Zoals Michelangelo ooit zei:
"Ik zag een engel in de steen

en beitelde om haar vrij te laten."

"Ik zag een engel in de steen ...
en beitelde om haar vrij te laten."

Elke dag kunnen we kiezen
door welke lens we de wereld zien.

Het is onze keuze.

En weet je, hoe meer ik dat doe,
hoe vaker ik de feestelijke lens kies,

hoe meer ik vind -- in fotografie,
maar veel belangrijker, in mijn leven --

dat het verschil tussen een goed kader
en een zeer goed kader,

veel, veel kleiner is
dan ik ooit had durven dromen.

Goed kader. Een dagbloem
op het strand in Maui.

Van 25 cm. Prachtig kader. Prachtig kader.

Goed kader. Een cowboy in Bryce Canyon.
Geloof het of niet, hij heet Binky.

(Gelach)

Ik neem een foto van Binky
en ik geniet ervan,

maar dan zond ik hem 10 meter achteruit,
naar de ingang van de schuur.

Prachtig kader. Prachtig kader.

Goed kader. De Golden Gate Bridge
bij zonsondergang met een nieuwe maan.

Hoe zou dit beter kunnen worden?
15 minuten later... Geweldig kader.

Verander je lens, verander je leven!

Ik spreek dus over heel het land...
voor vele soorten mensen.

En weet je wat? Ze zijn allemaal
op zoek naar deze feestelijke lens.

Ze willen het allemaal uittesten.

We hebben het allemaal. Het ligt daar
te wachten om opgepikt te worden.

Waarom doen we het niet?

Misschien omdat de media en het internet
ons dagelijks bombarderen

met alles dat fout gaat in de wereld.

En het is zo gemakkelijk
om erin meegesleurd te worden.

Het is zo gemakkelijk
om in de duisternis te staren.

Maar zou je niet liever focussen
op het licht in plaats van de duisternis?

Zou je niet liever focussen op wat goed is
in plaats van wat fout gaat?

Dat is de verandering die we maken

wanneer we de feestelijke lens opzetten.

Gebruik ik die lens altijd?

Nee, komaan, ik ben ook maar een mens.

Maar lang geleden
kreeg ik een toetssteen,

een toetssteen en een gids die,
als ik de lens ooit zou afnemen,

me helpen om ze terug op te zetten.

Ik wil beide met jullie delen vanavond

door te vertellen hoe ze
in mijn bezit zijn gekomen.

Ik was aan het fotograferen op een eiland
bij de kust van Brits-Columbia.

En het ging niet zo goed.

(Gelach)

Het weer was bedrukt,
net zoals mijn foto's,

maar ik maakte me klaar
om terug naar buiten te gaan.

Ik had een grote cameratas
en een enorme tripod.

Ik keek omhoog en op de trappen
van de lodge waar ik verbleef,

zat een vijfjarige jongen,

een vijfjarige met een hele
grote lach op zijn gezicht.

Hij keek naar me en zei:
"Heb je een camera?"

Ik was bedekt onder de cameras.

(Gelach)

Ik zei: "Ja, ik heb er een."

Dan hief hij zijn hand op
en ik besefte waarom hij dat vroeg

want hij had een magische camera.

Het was geel. Het had een blauwe lens.

Het had een rood kijkglas

en een paarse rewind knop
waar een klein rietje uit kwam.

Hij zei: "Mag ik foto's met jou nemen?"

Dat was zo ongeveer het laatste
wat ik wou meemaken,

maar ik kon geen nee zeggen,
dus zei ik: "Kom maar mee."

Dus gingen we naar de bossen
en ik nam mijn eerste foto.

En deze jongen was zo schattig,
hij nestelde zich voor mijn tripod,

leunde ertegen met de rug,
tilde het op, (klik).

"Heb je het?"
" Ja."

(Gelach)

En opnieuw, die lach.
We bleven gaan.

Ik, foto's nemen en mopperen,
hij, foto's nemen en lachen.

En het begon te regenen.

Het begon te regenen.

En ik maakte me klaar voor wat ik dacht
dat de laatste ondermaatse foto zou zijn

van een ondermaatste dag
en hij zat gewoon naast me in het gras,

aandachtig kijkend naar mijn materiaal
en hij draaide zijn gezicht naar mij

en hij zei: "Zit er sap in jouw camera?"

(Gelach)

Ik zei: "Nee."
Hij zei: "In de mijne wel."

(Gelach)

Hij zuigde aan dat kleine rietje.

(Gelach)

Zijn vraag blies me bijna omver:
of er sap zat in mijn camera?

Nee, bij mij niet, in die van hem wel.
Ik was diegene met het foute perspectief.

Ik was het die de passie verloren had
om het volgende juiste antwoord te vinden.

Er viel niets meer te zeggen.

Ik ging winkelen
en kocht een sapjescamera.

(Gelach)

(Applaus)

En elke dag herinneren
Adam en deze camera me eraan

om het goede in de wereld te eren.

En telkens wanneer ik dit doe,

telkens ik mezelf toelaat
om opnieuw op alles verliefd te worden,

zie ik echt een wereld
vol licht en kansen.

Je hebt het allemaal al gezien,

niet enkel in de gezichten
van jullie kinderen en kleinkinderen,

het is altijd aanwezig.

En, weet je, de schoonheid
van die wereld, onze wereld,

geeft ons een wondermooi voorbeeld
van hoe we moeten leven en liefhebben.

Het is een hoorn van overvloed,
een overlopende beker.

En ik weet dat als we ons
door die schoonheid laten vullen,

wij ook zullen overlopen, en het zal
zichtbaar zijn in alles wat we doen.

In onze idealen, in de passie
die we voelen en het medeleven,

in de liefde die we nu
zonder angst durven tonen.

Dat perspectief, die lens,
zal je leven veranderen,

zoals het mijn leven heeft veranderd.

Zie deze visie, mij vrienden, en vier ...

wat er goed is in deze wereld!

Bedankt!

(Applaus)

Dank je!

(Gejuich)