Ιτάι Τάλγκαμ: Διευθύνετε όπως οι σπουδαίοι μαέστροι

Ένας διευθυντής ορχήστρας αντιμετωπίζει την απόλυτη ηγετική πρόκληση: να δημιουργήσει την τέλεια αρμονία χωρίς να πει κουβέντα. Σε αυτή την γοητευτική ομιλία, ο Ιτάι Τάλγκαμ επιδεικνύει τα μοναδικά στυλ έξι διακεκριμένων διευθυντών ορχήστρας του 20ου αιώνα, αποκαλύπτοντας κρίσιμα μαθήματα για όλους τους μαέστρους.

Η μαγική στιγμή, η μαγική στιγμή που διευθύνεις.

Κατά την οποία, ανεβαίνεις στην σκηνή. Υπάρχει καθισμένη η ορχήστρα.

Ξέρετε, προθερμαίνονται όλοι, και τα λοιπά.

Κι ανεβαίνω στο πόντιουμ.

Ξέρετε, αυτό το μικρό γραφειάκι του μαέστρου.

'Η μάλλον ένα κουβούκλιο, ένα ανοιχτό κουβούκλιο,

με πολύ χώρο.

Και μπροστά σε όλον αυτό τον θόρυβο,

κάνεις μια πολύ μικρή χειρονομία.

Κάτι σαν αυτό, όχι πολύ πομπώδες, ούτε πολύ σοφιστικέ, αυτό.

Και ξαφνικά, μέσα από το χάος, τάξη.

Ο θόρυβος γίνεται μουσική.

Κι αυτό είναι απίστευτο. Και σε βάζει σε μεγάλο πειρασμό

να σκεφτείς ότι όλο αυτό έχει να κάνει με μένα.

(Γέλια)

Κι όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι εδώ, βιρτουόζοι,

κάνουν θόρυβο, χρειάζονται εμένα να το κάνω αυτό.

Πραγματικά όχι. Αν ήταν έτσι,

θα άφηνα τα λόγια,

και θα σας μάθαινα την χειρονομία.

Θα βγαίνατε λοιπόν έξω στον κόσμο

και θα κάνατε αυτό σε οποιαδήποτε παρέα ή οτιδήποτε θα θέλατε,

και θα είχατε την τέλεια αρμονία. Δεν λειτουργεί έτσι.

Ας δούμε το πρώτο βίντεο.

Ελπίζω να το θεωρήσετε καλό παράδειγμα αρμονίας.

Και μετά θα μιλήσουμε λιγάκι για το πώς αυτό συμβαίνει.

(Μουσική)

Ήταν ωραίο?

Ήταν λοιπόν μια μικρή επιτυχία.

Τώρα, ποιόν θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε για την επιτυχία?

Εννοώ, προφανώς τους μουσικούς της ορχήστρας

που έπαιξαν υπέροχα,

την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης.

Συχνά, δεν κοιτάζουν καν τον μαέστρο.

Έπειτα έχουμε το κοινό που χειροκροτεί, ναι,

Ουσιαστικά, παίρνοντας μέρος στην εκτέλεση της μουσικής.

Ξέρετε, το βιεννέζικο κοινό συνήθως δεν παρεμβαίνει στη μουσική.

Αυτό είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει σε Ανατολίτικη φιέστα με χορό της κοιλιάς

που θα συναντήσετε στη Βιέννη.

(Γέλια)

Αντίθετα για παράδειγμα από το Ισραήλ, όπου το κοινό βήχει όλη την ώρα.

Ξέρετε ο Άρθουρ Ρούμπινσταιν, ο πιανίστας, συνήθιζε να λέει

ότι, "Οπουδήποτε στον κόσμο, όσοι έχουν γρίπη πάνε στον γιατρό.

Στο Τελ Αβίβ έρχονται στα κονσέρτα μου".

(Γέλια)

Είναι λοιπόν ένα είδος παράδοσης.

Το βιεννέζικο ακροατήριο όμως δεν το κάνει αυτό.

Εδώ βγαίνουν έξω από τα δεδομένα τους, απλώς για να συμμετέχουν σ' αυτό,

για να γίνουν μέρος της ορχήστρας, κι αυτό είναι σπουδαίο.

Ξέρετε, κοινό όπως εσείς,

κάνουν το γεγονός.

Τι γίνεται όμως με τον μαέστρο? Τί μπορείς να πεις ότι

έκανε πραγματικά ο μαέστρος?

Εμ, ήταν χαρούμενος.

Και συχνά το δείχνω αυτό στην ανώτατη διεύθυνση.

Ο κόσμος ενοχλείται.

"Στη δουλειά έρχεσαι. Πώς γίνεται να είσαι τόσο χαρούμενος?"

Κάτι πρέπει να πηγαίνει λάθος, ε; Σκορπάει ωστόσο ευτυχία.

Και νομίζω πως η ευτυχία, το σημαντικό πράγμα είναι ότι αυτή η ευτυχία

δεν προέρχεται από

την δική του μόνο ιστορία και το ότι απολαμβάνει τη μουσική.

Η ευτυχία βρίσκεται στο ότι ενεργοποιεί τις ιστορίες άλλων ανθρώπων.

ώστε να ακούγονται ταυτόχρονα.

Έχετε την ιστορία της ορχήστρας σαν ένα επαγγελματικό σώμα.

Έχετε την ιστορία του ακροατηρίου σαν μια κοινότητα. Ναι!

Έχετε τις ιστορίες των ατόμων ξεχωριστά

στην ορχήστρα και στο κοινό.

Και μετά έχετε άλλες ιστορίες, που δεν φαίνονται.

Των ανθρώπων που έχτισαν αυτή τη πανέμορφη αίθουσα συναυλιών.

Των ανθρώπων που κατασκεύασαν αυτά τα Στραντιβάριους, τα Αμάτι, όλα αυτά τα υπέροχα όργανα.

Κι όλες αυτές οι ιστορίες ακούγονται ταυτόχρονα.

Αυτή είναι η αληθινή εμπειρία ενός ζωντανού κονσέρτου.

Αυτός είναι ένας λόγος για να βγείτε από το σπίτι, ε?

Και δεν κάνουν όλοι οι μαέστροι απλώς αυτό.

Ας δούμε κάποιον άλλον, έναν σπουδαίο μαέστρο.

Τον Ρικάρδο Μούτι παρακαλώ.

(Μουσική)

Ναι, αυτό ήταν πολύ σύντομο, μπορέσατε όμως να δείτε

ότι είναι μια εντελώς διαφορετική φιγούρα. Σωστά?

Είναι τρομερός. Είναι τόσο απαιτητικός. Ναι?

Τόσο ξεκάθαρος. Ίσως παραείναι ξεκάθαρος.

Μπορούμε να κάνουμε λίγη επίδειξη? Θα γίνετε για λίγο η ορχήστρα μου?

Μπορείτε παρακαλώ να τραγουδήσετε την πρώτη νότα του Ντον Τζιοβάννι?

Πρέπει να τραγουδήσετε "Ααααα", κι εγώ θα σας σταματήσω.

Οκέι; Έτοιμοι;;

Κοινό: ♫ Αααααα... ♫

Ιτάι Τάλγκαμ: Ελάτε τώρα, μαζί μου. Αν το κάνετε χωρίς εμένα

αισθάνομαι ακόμη πιο περιττός, απ' ότι ήδη ένιωθα.

Παρακαλώ λοιπόν, περιμένετε τον μαέστρο.

Τώρα κοιτάξτε εμένα."Ααααα", κι εγώ θα σας σταματήσω. Πάμε.

Κοινό: ♫ Αααααα... ♫

(Γέλια)

Ιτάι Τάλγκαμ: Θα πούμε δυο κουβεντούλες αργότερα.

(Γέλια)

Όμως... υπάρχει μια κενή θέση για...

Όμως -- (Γέλια)

-- είδατε ότι θα μπορούσατε να σταματήσετε μια ορχήστρα με ένα δάχτυλο.

Τώρα, τι ακριβώς κάνει ο Ρικάρντο Μούτι? Κάνει κάτι σαν αυτό...

(Γέλια)

Κι ύστερα -- κάτι σαν -- (Γέλια)

Έτσι όχι μόνον η καθοδήγηση είναι καθαρή,

αλλά επίσης κι η επιδοκιμασία, για το τι θα γίνει αν δεν κάνεις ότι σου είπα.

(Γέλια)

Λειτουργεί λοιπόν;; Ναι, λειτουργεί --

μέχρι ενός σημείου.

Όταν ρωτήθηκε ο Μούτι, "Γιατί διευθύνεις έτσι;"

Είπε, "Είμαι υπέυθυνος".

Υπεύθυνος ενώπιόν του.

Όχι, δεν εννοεί Εκείνον. Εννοεί τον Μότσαρτ,

που βρίσκεται -- (Γέλια) -- κάπου στην τρίτη σειρά από το κέντρο.

(Γέλια)

Λέει λοιπόν, "Εάν είμαι --

(Χειροκρότημα)

αν είμαι υπέυθυνος για τον Μότσαρτ,

αυτή είναι η μοναδική ιστορία που θα ακουστεί.

Είναι ο Μότσαρτ, όπως εγώ ο Ρικάρντο Μούτι τον αντιλαμβάνομαι".

Και ξέρετε τί συνέβη στον Μούτι?

Πριν από τρία χρόνια έλαβε μια επιστολή υπογεγραμμένη από

όλους τους 700 υπαλλήλους της Λα Σκάλα,

μουσικοί υπάλληλοι, εννοώ τους μουσικούς,

που έγραφε, "Είστε ένας πολύ σπουδαίος μαέστρος. Δεν θέλουμε να δουλεύουμε μαζί σας. Παρακαλούμε παραιτηθείτε".

(Γέλια)

"Γιατί? Επειδή δεν μας αφήνεις να εξελιχθούμε".

Μας χρησιμοποιείς σαν όργανα, όχι σαν συνεργάτες.

Και η δική μας απόλαυση της μουσικής, κ.λ.π., κ.λ.π."

Έπρεπε λοιπόν να παραιτηθεί. Ωραίο αυτό, ε?

(Γέλια)

Είναι ωραίος τύπος. Είναι πραγματικά ωραίος τύπος.

Λοιπόν, μπορείς να το κάνεις με λιγότερο έλεγχο,

ή με διαφορετικό είδος ελέγχου?

Ας δούμε τον επόμενο μαέστρο, τον Ρίτσαρντ Στράους.

(Μουσική)

Φοβάμαι πως θα έχετε την αίσθηση ότι τον διάλεξα επειδή είναι ηλικιωμένος.

Δεν είναι αλήθεια. Όταν ήταν νέος

γύρω στα τριάντα, έγραψε αυτό που ονόμασε

"Οι Δέκα Εντολές των Μαέστρων".

Η πρώτη ήταν: Αν ως το τέλος της συναυλίας είσαι ιδρωμένος

σημαίνει ότι πρέπει κάτι να έκανες λάθος.

Αυτή ήταν η πρώτη. Η τέταρτη θα σας αρέσει καλύτερα.

Λέει: Ποτέ μην κοιτάς τα τρομπόνια --

απλώς τα ενθαρρύνεις.

(Γέλια)

Η όλη ιδέα λοιπόν είναι να το αφήσεις

να συμβεί μόνο του.

Μην επεμβαίνεις.

'Ομως πως συμβαίνει? Τον είδατε

να γυρίζει σελίδες στην παρτιτούρα?

Είτε λοιπόν έχει ξεμωραθεί,

και δεν θυμάται την ίδια του τη μουσική, επειδή αυτός την έγραψε τη μουσική.

Ή στην πραγματικότητα τους μεταφέρει ένα πολύ δυνατό μήνυμα, που λέει,

"Ελάτε τώρα παιδιά. Πρέπει να παίξετε κατά γράμμα.

Δεν πρόκειται για την ιστορία μου. Ούτε για την δική σας ιστορία.

Είναι απλά η εκτέλεση της γραμμένης μουσικής,

όχι ερμηνεία".

Ερμηνεία είναι η αληθινή ιστορία του εκτελεστή.

Όχι λοιπόν, δεν θέλει αυτό. Αυτό είναι ένα διαφορετικό είδος ελέγχου.

Ας δούμε έναν άλλο σούπερ μαέστρο,

έναν Γερμανό σούπερ - μαέστρο. Χέμπερτ φον Κάραγιαν, παρακαλώ.

(Μουσική)

Τι ήταν διαφορετικό? Είδατε τα μάτια? Κλειστά.

Είδατε τα χέρια?

Είδατε αυτού του είδους την κίνηση? Αφήστε με να σας διευθύνω. Δύο φορές.

Μια σαν τον Μούτι, και εσείς θα -- (παλαμάκια) -- μία φορά.

Κι έπειτα όπως τον Κάραγιαν. Για να δούμε τι θα γίνει. Εντάξει?

Όπως τον Μούτι. Έτοιμοι? Γιατί ο Μούτι...

(Γέλια) Εντάξει? Έτοιμοι? Ας το κάνουμε.

Κοινό: (Παλαμάκια)

Ιτάι Τάλγκαμ: Χμμ... πάλι.

Κοινό: (Παλαμάκια)

Ιτάι Τάλγκαμ: Ωραία. Τώρα όπως τον Κάραγιαν. Αφού είστε ήδη εκπαιδευμένοι.

αφήστε με να συγκεντρωθώ, να κλείσω τα μάτια. Πάμε, πάμε.

Κοινό: (Παλαμάκια) (Γέλια)

Ιτάι Τάλγκαμ: Γιατί όχι μαζί? (Γέλια)

Επειδή δεν ξέρατε πότε να παίξετε.

Μπορώ να σας πω, ότι ούτε η Φιλαρμονική του Βερολίνου

δεν ξέρει πότε να παίξει.

(Γέλια)

Θα σας πω όμως πως το κάνουν. Χωρίς κυνισμό.

Αυτή είναι μια γερμανική ορχήστρα, ναι?

Κοιτάζουν τον Κάραγιαν. Και μετά κοιτάζονται μεταξύ τους.

(Γέλια)

"Καταλαβαίνεις τι θέλει αυτός ο τύπος?"

Κι αφού το κάνουν αυτό,

πραγματικά κοιτιούνται μεταξύ τους, και οι πρώτοι μουσικοί της ορχήστρας

οδηγούν όλο το σύνολο παίζοντας μαζί.

Και όταν ο Κάραγιαν ρωτήθηκε γι' αυτό

είπε, "Ναι, η χειρότερη ζημιά

που μπορώ να κάνω στην ορχήστρα μου

είναι να τους δίνω ξεκάθαρη εντολή.

Επειδή αυτό θα

εμπόδιζε το σύνολο, από το να ακούει ο ένας τον άλλον

που είναι απαραίτητο για μια ορχήστρα".

Υπέροχα. Και σχετικά με τα μάτια, τι?

Γιατί τα μάτια είναι κλειστά?

Υπάρχει μία υπέροχη ιστορία για τον Κάραγιαν όταν διήυθυνε στο Λονδίνο.

Καθοδηγεί έναν φλαουτίστα κάπως έτσι.

Ο τύπος δεν έχει ιδέα τί να κάνει. (Γέλια)

"Μαέστρο, με όλο τον σεβασμό, πότε να ξεκινήσω?"

Ποιά νομίζετε ότι ήταν η απάντηση του Κάραγιαν? Πότε να ξεκινήσω?

Ω, ναι. Του λέει, "Να ξεκινήσεις όταν δεν θα το αντέχεις άλλο αυτό".

(Γέλια)

Εννοώντας ότι γνωρίζεις πως δεν έχεις την εξουσία να αλλάξεις τίποτα.

Είναι η μουσική μου. Η αληθινή μουσική βρίσκεται μόνο στο κεφάλι του Κάραγιαν.

Και πρέπει να μαντέψεις τί έχω στο μυαλό μου. Είσαι λοιπόν κάτω από φοβερή πίεση

επειδή δεν σου δίνω εντολή,

κι ωστόσο πρέπει να διαβάσεις το μυαλό μου.

Είναι λοιπόν ένα διαφορετικού είδους, πολύ πνευματικός, αλλά ωστόσο

πολύ αυστηρός έλεγχος.

Μπορούμε να το κάνουμε με διαφορετικό τρόπο? Φυσικά και μπορούμε. Πάμε πίσω

στον πρώτο μαέστρο που είδαμε:

Κάρλος Κλάιμπερ το όνομά του. Το επόμενο βίντεο παρακαλώ.

(Μουσική)

(Γέλια) Ναι!

Είναι διαφορετικό. Όμως δεν είναι έλεγχος με την ίδια έννοια?

Όχι, δεν είναι, επειδή δεν τους λέει τι να κάνουν.

Όταν κάνει αυτό, δεν είναι,

"Πάρε το Στραντιβάριους και σαν τον Τζίμι Χέντριξ,

κάνε το κομμάτια στο πάτωμα". Δεν είναι έτσι.

Λέει, "Αυτή είναι η χειρονομία της μουσικής".

Σας ανοίγω ένα διάστημα

για να τοποθετήσετε ένα άλλο επίπεδο

ερμηνείας".

Αυτή είναι άλλη ιστορία.

Πώς όμως υπάρχει συνεργασία

αν δεν τους δίνει εντολές?

Είναι σαν να βρίσκεσαι στο τρενάκι του λουνα παρκ. Ναι?

Στην πραγματικότητα δεν σου έχουν δώσει καθόλου οδηγίες,

αλλά οι δυνάμεις της ίδιας τη διαδικασίας σε κρατούν στη θέση σου.

Αυτό κάνει.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι φυσικά δεν υπάρχει τρενάκι.

Δεν είναι μια φυσική κατάσταση. Είναι στα κεφάλια των μουσικών.

Κι αυτό είναι που τους κάνει συνεργάτες.

Έχεις το σχέδιο στο κεφάλι σου.

Ξέρεις τι να κάνεις, ακόμη κι αν ο Κλάιμπερ δεν σε διευθύνει.

Αλλά εδώ κι εκείνο και το άλλο. Ξέρεις τι να κάνεις.

Και γίνεσαι συνεργάτης χτίζοντας το τρενάκι,

ναι, με ήχο,

καθώς παράλληλα είσαι επιβάτης σε αυτό.

Αυτό είναι πολύ συναρπαστικό γι' αυτούς τους μουσικούς.

Χρειάζονται να παραμείνουν σε σανατόριο για δύο εβδομάδες έπειτα απ' αυτό.

(Γέλια)

Είναι πολύ κουραστικό. Ναι?

Αλλά έτσι δημιουργείται η καλύτερη μουσική.

Βεβαίως όμως δεν πρόκειται απλά για υποκίνηση

και ότι τους δίνει πολύ φυσική ενέργεια

Πρέπει παράλληλα να είσαι πολύ επαγγελματίας.

Και κοιτάξτε πάλι αυτόν τον Κλάιμπερ.

Μπορούμε να έχουμε το επόμενο βίντεο, γρήγορα?

Θα δείτε τί γίνεται όταν συμβεί ένα λάθος.

(Μουσική) Βλέπετε ξανά την υπέροχη γλώσσα του σώματος.

(Μουσική)

Και τώρα εδώ ένας τρομπετίστας

κάνει κάτι όχι ακριβώς όπως θα έπρεπε να γίνει.

Πάμε παράλληλα με το βίντεο. Κοιτάξτε.

Βλέπετε, δέυτερη φορά για τον ίδιο μουσικό.

(Γέλια) Και τώρα η τρίτη φορά για τον ίδιο μουσικό.

(Γέλια)

"Περίμενέ με μετά το κονσέρτο.

Έχω να σου πω δυο λογάκια".

Ξέρετε ότι όταν χρειάζεται, η εξουσία βρίσκεται εκεί. Είναι πολύ σημαντικό.

Η εξουσία όμως δεν είναι αρκετή για να κάνει τους ανθρώπους συνεργάτες σου.

Ας δούμε το επόμενο βίντεο παρακαλώ. Δείτε τι συμβαίνει εδώ.

Μπορεί να εκπλαγείτε βλέποντας τον Κλάιμπερ

σαν έναν τόσο υπερδραστήριο τύπο.

Διευθύνει Μότσαρτ.

(Μουσική)

Όλη η ορχήστρα παίζει.

(Μουσική)

Κάτι άλλο τώρα.

(Μουσική)

Βλέπετε? Βρίσκεται εκεί εκατό τοις εκατό,

όχι όμως δίνοντας εντολές, όχι λέγοντάς τους τι να κάνουν.

Μάλλον απολαμβάνοντας αυτό που κάνει ο σολίστας.

(Μουσική)

Ένα άλλο σόλο τώρα. Δείτε τι μπορείτε να καταλάβετε απ' αυτό.

(Μουσική)

Κοιτάξτε τα μάτια.

Όκει. Το είδατε αυτό?

Πρώτα απ' όλα, είναι ένα είδος κομπλιμέντου που σε όλους μας αρέσει να παίρνουμε.

Δεν είναι κριτική. Είναι ένα "Μμμμ..." Ναι έρχεται από αυτό εδώ το σημείο.

Είναι καλό λοιπόν.

Και κατά δεύτερον

έχει να κάνει με το να έχεις τον έλεγχο,

αλλά με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο.

Όταν ο Κλάιμπερ κάνει -- είδατε τα μάτια,

να υψώνονται από εδώ? (Τραγούδι)

Ξέρετε τί συμβαίνει? Δεν υπάρχει πια βαρύτητα.

Ο Κλάιμπερ όχι μόνο δημιουργεί την εξέλιξη,

αλλά επίσης δημιουργεί και τις συνθήκες στον κόσμο

στον οποίο η εξέλιξη λαμβάνει χώρα.

Ξανά λοιπόν ο μουσικός του όμποε

είναι εντελώς αυτόνομος

και γι' αυτό χαρούμενος και υπερήφανος για τη δουλειά του,

και δημιουργικός κι όλα αυτά.

Και ο Κλέιμπερ έχει τον έλεγχο σε διαφορετικό επίπεδο.

Έτσι λοιπόν ο έλεγχος παύει να είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος.

Έχεις αυτόν τον έλεγχο. Έχεις αυτόν τον έλεγχο. Και όλα όσα βάζεις

στη συνεργασία, δίνουν την καλύτερη μουσική.

Έτσι ο Κλάιμπερ έχει να κάνει με την εξέλιξη.

Ο Κλάιμπερ έχει να κάνει με τις συνθήκες στον κόσμο.

Αλλά πρέπει να έχεις μέθοδο και περιεχόμενο για να δημιουργήσεις το νόημα.

Λένι Μπερνστάιν, ο προσωπικός μου μαέστρος.

Από τότε που υπήρξε σπουδαίος δάσκαλος,

ο Λένι Μπερνστάιν πάντα ξεκινούσε από το νόημα. Κοιτάξτε αυτό παρακαλώ.

(Μουσική)

Θυμόσαστε το πρόσωπο του Μούτι, στην αρχή?

Είχε μια υπέροχη έκφραση, αλλά μόνο μία.

(Γέλια)

Είδατε το πρόσωπο του Λένι?

Ξέρετε γιατί? Επειδή το νόημα της μουσικής είναι ο πόνος.

Και παίζεις έναν πονεμένο ήχο.

Και κοιτάζεις τον Λένι, και υποφέρει.

Αλλά όχι με έναν τρόπο που να θέλεις να σταματήσει.

Και υποφέρει σαν να το απολαμβάνει, με στωικό τρόπο θα λέγαμε.

(Γέλια)

Όμως μπορείς να δεις την μουσική στο πρόσωπό του.

Μπορείς να δεις την μπαγκέτα να αφήνει το χέρι του. Πάει η μπαγκέτα.

Τώρα είσαι εσύ, ο μουσικός,

που λες την ιστορία.

Τώρα αντιστράφηκε το πράγμα. Εσύ λες την ιστορία. Κι εσείς λέτε την ιστορία.

Και αν και για λίγο, γίνεσαι εσύ ο αφηγητής

τον οποίο η κοινότητα, όλη η κοινότητα, ακούει.

Κι ο Μπερνστάιν το καθιστά δυνατό αυτό. Δεν είναι υπέροχο?

Τώρα, εάν κάνετε όλα όσα είπαμε, μαζί,

και ίσως μερικά ακόμα,

μπορείτε να φτάσετε σε αυτό το θαυμαστό σημείο του να κάνετε χωρίς να κάνετε.

Και για το τελευταίο βίντεο, νομίζω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τίτλος.

Ο φίλος μου ο Πίτερ λέει,

"Αν αγαπάς κάτι, χάρισέ το". Παρακαλώ, λοιπόν.

(Μουσική)

(Χειροκρότημα)