Kidnapped At Birth | Draw My Life

Mamush i dashur

Mundohem të të kujtoj

Por kujtime me vijne në mend me copa

Asnjëhere të plota. Vetëm copa.

P.sh. sytë e tu.

Më kujtohen sytë.

Ato sytë e mëdhenj, rrumbullakë, të trishtuar.

Ata sy janë gjëja e parë që pashë.

I haha sytë për herë të parë dhe ndesha sytë e tu.

Shihja veten time të pasqyruar në ta.

Shihja fytyren time të re, kaq të vogël

Dhe shihja edhe ata.

I shihja duke ardhur.

Ata erdhën e më morën

Dhe në atë moment fillova të të harroja

Mamush, e kujtoj gjuhën tënde.

Atë gjuhën e madhe sa koka ime.

E ashpër por butë

U linda i njomë dhe ti më pastrove me atë gjuhë.

Të paktën fillove të më pastroje.

Gjuha ishte gjëja e parë që ndjeva. Ndjeva dashuri.

E pasta, ndjeva Ata.

Ndjeva duart e tyre që më kapën. Të ashpra e aspak të buta.

S'kish dashuri në ato duar.

Më kujtohet era jote Mamush. E ngrohtë.

Fryma ime e parë ishte me erën tënde.

Por kishte dhe erëra të tjera.

Ndyrësi dhe frikë. Dhe Ata.

I nuhasja.

Era e tyre e mbuloi tënden. Më rrëmbyen prej teje.

Tingujt Mamush...

Më kujtohet tingulli i frymëmarrjes tënde.

Është gjëja e parë që dëgjova, ajo frymëmarrje.

E thellë dhe e qëndrueshme.

E matur dhe e lodhur.

Dukesh punë e rëndë, frymëmarrja.

Një tingull i thellë, brenda e jashtë. Trupi yt që fryhej e çfryhej sërish.

Mund të dëgjoja pa fund.

Po pastaj, filluan thirrmat.

Kaq të zhurmshe të thirrurat. Më dhimbnin veshët nga zhurma, Mamush.

Dhe ja që u shfaqën.

Rrëmbyesit.

Erdhën me të thirrurat dhe erën e fortë, dhe me duart e ashpra.

Erdhën e më morën, Mamush, dhe unë fillova të të humbas.

Dhe nuk e di ku jam.

Ështe ngushtë, errët, dhe nuk lëviz dot.

Kam diçka rreth qafës që më vret.

Dëgjoj të tjerë përreth.

Edhe ata vuajne. Po vuajmë të gjithë.

Rrëmbyesit vijnë herë pas here me ato duart e ashpra dhe thirrmat që më vrasin veshët.

Dhe rrëmbejnë sërish.

Marrin disa nga ne.

E nuk e di ku shkojnë.

Po përpiqem që mos të të harroj Mamush. Dije që po përpiqem.

Fëmija im i shtrenjtë. Të humba. Erdhën e të morën. Ndodhi sërish.

Të mbarta brenda meje, siç mbarta vëllezërit e motrat e tua.

Ashtu arrija të të mbroja.

Doja të të mbartja përgjithnjë.

Por Ata erdhën.

Ti linde, dhe ishe i bukur. Ishe i imi.

Kaq i vockel, dhe i brishtë.

Të pastrova gati për botën e re. Të mbajta afër dhe të qetë. Por Ata e dinin që ti do vije.

Gjithnjë e dinë.

Desha të të fshihja brenda vetes, të të mbroja përgjithmonë, por Ata erdhën, o bir.

Rrëmbyesit erdhën për ty.

Gjithmonë vijne.

E kam truien të lodhur bir. Nuk i luftoja dot.

Provova herën e parë. Dhe të dytën, dhe tjetrën, e tjetrën. E sërish, e sërish...

E tani bir, nuk më ka mbetur gjë.

Jam bosh sërish.

Të humba ty.

Sërish.

Së shpejti Ata do provojnë të më mbushin sërish.

Pro unë jam e lodhur.

Qava për ty bir. Thirra emrin tënd për ditë me radhë. Më dëgjove?

Desha që ti ta dije ku isha.

Desha që ti të me gjeje. Por tani nuk kam më zë.

Dhe ti nuk je këtu.

Do kesh uri, o bir. Unë kam qumësht për ty, po Ata e marrin.

Cdo ditë e marrin.

Më dhemb. Të thithurit e ftohtë, e fortë.

Jam e ënjtur dhe kam dhimbje. Dhe jam bosh.

Si do të të ushqej kur të kthehesh?

Nuk më ka mbetur më asgje, o bir. Më fal.

Ata morën gjithçka. Fëmijët, qumështin, përpjekjet e mia, jetën time.

Errësira po vjen, o bir.

Më fal! Më fal.

Dije që u përpoqa.

Mamush, jam i lodhur.

Ata po vijnë prapë.

Po vijnë, e kësaj radhe po vijnë për mua.

I shoh Mamush, me ata sytë e vegjël e të ftohtë.

Po vijnë.

Më marrin sërish, me ato duart e ashpra. Dhe më kujtohet gjuha jote e ngrohtë.

Jam me kokë poshtë. Të gjithë jemi me kokë poshtë.

Nuhas gjak e frikë.

Ka diçka që nuk shkon.

Po lëviz Mamush. Ka Rrëmbyes përreth. Dhe zhurmë. Zhurmë të fortë.

Nuk dëgjoj dot as thirrmat e mia.

Po ti, a më dëgjon?

Po vijnë, Mamush.

Rrëmbyesi ka diçka që shkëlqen. Dhe ka gjak. Kas shumë gjak.

Po afrohem. Dhe e show veten Mamush, në gjënë që shkëlqen.

Fytyrën time, akoma të vogël e të brishtë.

Dhe mendoj për ata sytë e tu të mëdhenj, të trishtuar, gjëja e parë që pashë në jetë.

E pastaj Mamush, pastaj...

errësirë.

Kjo është historia e një lope qumështore dhe fëmijës së saj që përdoret nga indistria e mishit të viçit.

Ja nga vjen qumështi për ty.

Ky nuk është një episod i isoluar.

Për të mësuar më shumë, shih videot e lidhuar këtu dhe ne detajet poshtë.

Në artikullin në blog mbi këtë video, ka më shumë informacione; shikoni link-et në tekstin poshtë.

Ju lutem, pëlqejeni videon dhe shpërndajeni për tu dhënë një zë nënave te industrisë bulmetore dhe fëmijëve të tyre.

regjistrohuni për më shumë informacione mbi veganismin që publikohet çdo të hëne, të mërkurë dhe disa herë të premteve.

Për të përkrahur mesazhe si ky, vizitoni link-et këtu poshtë ose klikoni

tekstin këtu dhe link-un në krah.

Tani, shkoni jetoni vegan, mos përdorni bulmet, dhe do shihemi së shpejti.