-
เหตุใดที่นี้จึงเงียบเช่นนี้
-
เพราะพวกเราเข้าใกล้วิหารแล้วนะสิ
-
ผืนดินสงบยิ่งเมื่อเราเข้าใกล้
-
เพื่อนของท่านนอนหลับมานานเท่าไหร่แล้ว
-
เพียงไม่กี่ชัวโมง
-
เราแทบจะเอาตัวไม่รอดจากซากอัปปาง
-
ตอนนี้เพื่อนของข้าเลยต้องการความเงียบ แบบเงียบสงัด
-
งั้นเขาก็จะได้สิ่งนั้น
-
ข้าจะคอยดูแลเขาเอง
-
แต่ท่านคงเข้ามาไม่ได้หรอกนะ
-
ก็ไม่คิดจะเต้นแร้งเต้นกา เข้าประตูศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้าอยู่แล้ว
-
ท่านผู้ทรงศีล
-
ข้าจะสร้างแคมป์รอซักพัก
-
ให้คนที่เหลือพัดถึงฝั่ง
-
บางคนก็– ใหญ่โตไม่เบา แต่เดี๋ยวคงเป็นอดีต
-
ข้าเพียงขอให้เจ้าส่งนกพิราบ
-
ใครซักคนต้องรู้ข่าวเรืออัปปางนี่
-
และดูแลเจ้านี่ให้ข้าหน่อย
-
จิตวิญญาณของเขาอ่อนแอนัก
-
แตกต่าง
-
เหมือนไมได้เกิดในโลกนี้
-
เจ้ารู้สึกเหมือนกันใช้ไหม
-
ท่านนี่ใจดี และเถรตรงจริง
-
แม้ความคิดเราจะแตกต่าง
-
แต่ดูเหมือนเจ้าจะบริสุทธิ์ใจ
-
แม่มดหรือไม่ก็ตาม
-
ผู้ใช้เวทย์ ถ้าจะพูดให้ถูก
-
แต่นี่ไม่ใช่เวลา ที่จะมาเถียงเรื่องชื่อ
-
ความดีงามไม่สนว่าเป็นใครมาจากไหน
-
ข้ามั่นใจว่าพวกเจ้าคงมีพวกสารเลวอยู่บ้าง
-
ด้านหลังกำแพงศักดิ์สิทธิ์นั่น
-
วิหารทั้งหลายสร้างจากผู้คน
-
และผู้คนก็มาพร้อมกับเงาเช่นนั้น
-
พวกเราก็มีข้อบกพร่องเช่นกัน
-
ความศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้หมายว่าเราสมบูรณ์แบบ
-
แล้วพวกท่านทั้งสองกำลังไปไหนรึ
-
เอล์ฟเดล
-
เอล์ฟเดล?
-
เหตุใดจึงมาจบที่แดนตะวันออกไกลเล่า
-
หลงจากเส้นทางหรือ
-
ก็พูดยากนะ
-
เหมือนมันเริ่มจากชั้นล่างของเรือ
-
คนทะเลาะกัน ไม่ก็จราจล
-
สูญเสียหัวเรือไป แล้วเรือก็พัดเข้าหาผา
-
สูญเสียเส้นทาง
-
และหินตัวปัญหาก็พบเรา
-
แล้วที่ที่เจ้าเรียกว่าบ้านเล่าคือที่ใด
-
เดอะฟรีแลนด์
-
มักษธิ?
-
อืมม...
-
ทางนั้นก็มีบางที่นะ
-
ที่อันสงบเงียบเช่นวิหารนี้
-
สถานอันโบราณกว่ารูปลักษณ์ของมันกล่าว
-
เจ้าเติบโตในมักษธิหรือ?
-
ไม่ใช่
-
แค่เดินทาง
-
ไกลมากพอที่จะได้ยินความเงียบงันเมื่อมันเปล่งเสียง
-
ความเงียบงันมิใช่การไร้ซึ่งวจี
-
ท่านอาจะพูดแต่ไร้ซึ่งเสียง
-
หรือกระซิบแต่กลับทรงพลัง
-
เออ เออ...
-
เออ เออ...
-
ก็เคยเจออยู่บ้างพวกกระซิบเหมือนอสนีบาต
-
เดี๋ยวข้าจะรอจนกว่าภคินีเจ้าพาเพื่อนของข้าเข้าไป
-
แล้วข้าก็จะไปตามทางของข้า
-
เข้าใจแล้ว
-
อรุณรุ่งแล้ว
-
ท่านคงจะสร้างที่พักได้เสียที
-
โอ พระผู้ส่องสว่าง
-
ยามเช้านี้ ข้ามาหาท่านมิใช่ด้วยความมาดมั่น
-
แต่เป็นคำสารภาพที่สั่นเทา
-
วิหารแห่งนี้ได้เฝ้ารอมาแสนนาน
-
ทุกอรุณข้าฟัง ทุกค่ำข้ามอง
-
และศรัทธา
-
จนข้ามิอาจทำได้อีก...
-
อภัยให้ข้าเถิด
-
ความเงียบงันนั้นหนักหนา
-
และนิ่งเฉยจนเป็นหิน
-
แต่หากครานี้เงาแห่งคำสาปมิได้ปลุกความโกลาหล
-
หากเธอยังมิได้ก้าวมายังประตูวิหาร
-
โปรดมอบความกล้าไร้ข้อกังขา
-
ให้ข้าเป็นมากกว่าผู้รักษาพจนเก่าแก่
-
ให้ข้าเป็นสื่อกลาง
-
มิใช่เพื่อชื่อเสียง
-
หรือเรื่องเล่า
-
แต่เพื่อเสียงกระซิบที่พระองค์ส่งผ่านข้า
-
ผู้ไม่เคยลืมว่าความหวังรู้สึกเช่นไร
-
ผู้ยังคงรับฟัง...แม้ถึงบัดนี้
-
เตือนให้ข้าจำถึงเหตุที่ถูกเรียก
-
ว่าข้านั้นเป็นเป็นใคร
-
จริงรึนี้
-
บินมาบนพรมเลยหรือท่าน
-
โปรดบอกข้าที ท่านขับมันเยี่ยงไร
-
โปรดบอกข้าที ท่านขับมันเยี่ยงไร
-
หรือท่านแค่เอียงไปทางซ้ายหน่อย แล้วก็ปล่อยใจ?
-
ปาฏิหารย์แท้ว่าท่านจะขับมันไปทางตรงได้
-
เรื่องเล่าเช่นของท่าน
-
กำลังไล่หาสิ่งใดอยู่ ข้าสงสัย
-
เดินทางข้ามแม่น้ำและทะเล
-
หรือท่านวิ่งหนีิบางอย่างอยู่หรือ?
-
ท่านคงรู้
-
พวกเราพิทักษ์มากกว่าสวนและห้องครัวที่นี่
-
ห้องสักการะชั้นในกักเก็บพระสัญญาอันเก่าแก่
-
บ้างกล่าวว่าพวกเราต้องเฝ้าระวังบางอย่าง
-
หรือบางคนที่จะมาถึง
-
ป้อมปราการนี้เคยเป็นฐานทัพมาก่อน
-
ตอนนี้เหล่าสติลการ์ด
-
อัศวิน
-
แห่งออร์โดไซเลนส์คอยรักษากำแพงชั้นนอก
-
กองทหารรักษาการ
-
โรงตีเหล็ก
-
พวกเรา เหล่านักพรตหญิงนั้น คอยรักษาพระหฤทัย
-
สวน ห้องโถง และตวามเงียบงัน
-
คราวนี้ถึงคราท่านเล่าที่การผจญภัยของท่านแล้ว
-
เราสัมผัสถึงเจ้า ในความเงียบ ก่อนกระดิ่งดัง
-
ความเงียบงัน ณ ที่นี้ เก่าแก่กว่าวจี
-
เจ้าถูกรับรู้แล้ว
-
จากความเงียบอันศักดิ์สิทธิ์
-
เข้ามาใกล้ซี ความเงียบงันเจ้ามิได้ว่างเปล่า
-
เจ้าแบกรับเสียงสะท้อน
-
เช่นก้อนหิน
-
ในแขนเสื้อ
-
หายใจ
-
เข้าสู่ภาชนะนั้นซี
-
ให้สิ่งที่เกี่ยวเกาะตัวเจ้า ไหลไปสู่โถ
-
สิ่งที่เจ้าถือถูกผนึกอย่างสมบูรณ์
-
ไร้ซึ่งสิ่งที่ไล่ตามอีก
-
สิ่งที่เหลือเจ้าจะต้องทิ้งแก่เรา
-
เราจะพับมันสู่ความเงียบงัน
-
เจ้าถูกพันเกี่ยวระหว่างท่าทาง
-
อันนำพาสู่เงามืดที่เคลื่อนไปยังทิศตรงข้าม
-
หลากหลายเงาสะท้อนแยกออกเป็นตัวเจ้า
-
ประตูทวารหลายแห่งเกิน นั้นเปิดค้าง
-
พวกมันดึง
-
ณ ขอบของมัน
-
เฉกเช่นว่าเจ้าควรจะอยู่มากกว่าที่แห่งเดียว
-
เจ้าอาจอยู่ที่นี้
-
แต่เป็นไปได้มาก ว่าเจ้าจะเดินต่อไปอีก
-
นี่เป็นสามัญวิสัย ของผู้ซึ่ง
-
เดินทางมาไกลเช่นนี้
-
ไม่มีแห่งไหนให้เดินอีกต่อไปแล้ว
-
ทุกสิ่งที่เจ้าตามหา
-
มันอยู่ที่นี่แล้ว...รับไปซี
-
มันเป็นของเจ้า
-
เป็นเสมอมา
-
ทางที่ออกก็คือทางที่เจ้าได้เข้ามา
-
ประตูนั้นไม่เคลื่อนดอก เจ้าต่างหาก
-
อา
-
ท่านตื่นแล้ว
-
ท่านหลับไปในสวน
-
จำได้ไหม
-
คุดคู้เช่นผู้แสวงบุญเฒ่า ใต้เถาวัลย์ครัว
-
ข้าไม่ใจร้ายพอจะปลุกท่านให้ตื่น
-
เหมือนมีความสงบในความนิ่งงันของท่าน
-
ที่พวกเราไม่ได้เจอบ่อยนักช่วงนี้
-
เมื่อท่านยังหลับ
-
น้ำในบ่อได้ผุดขึ้นมาอีกครั้ง
-
บ่อน้ำอันศักดิ์สิทธิ์
-
ตั้งอยู่ในสนามหญ้าด้านใน
-
มันแห้งเหือดมานานถึง 50 ปีแล้ว
-
อาจจะเป็นเรื่องบัญเอิญ
-
ก็ไม่แปลก
-
แต่เหล่าภคินีกระซิบซาบทั่วกันแล้ว
-
ถึงจะดูไม่สลักสำคัญแต่สำหรับที่แห่งนี้...
-
กระแสน้ำที่เคลื่อนไหวนั้นหมายถึงบางสิ่งได้ถูกเคลื่อนที่
-
บางสิ่งอันเก่าแก่
-
ใกล้จะค่ำแล้ว
-
ให้ข้าได้แสดงทิวทัศน์บนยอดหอคอยแก่ท่านเถิด
-
ท่านควรจะรู้ว่าดินแดนที่ท่านอยู่เป็นอย่างไร
-
ว่าถนนหนทางนั้นทอดยาวไปที่ใดบ้าง
-
โปรดเดินไปข้าได้ไหม?
-
โปรดให้ข้าแสดงให้ท่านเห็น
-
ตรงนั้น
-
ไปยังตะวันออก
-
ปราสาทหลวงแห่งเชเฮรอน
-
หลังจากมัน คือเทือกเขาโบราณ
-
ไกลออกไป
-
คือคลองที่ไหลไปสู่ทะเลเอล์ฟดาลิช
-
ผ่านทะเลไปอีกคือ ริกส์
-
และต่อไปอีกนั้น คือดินแดนของเหล่าภาคี อยู่ทางเหนือ
-
ทางใต้คือป่าเชเฮรอนเนียน
-
บ้างว่าจิตวิญญาณโบราณสิงสถิตในอยู่ที่นั้น
-
ถูกลืมจากผู้คนหมู่มากแต่มิได้เลือนหาย
-
ในป่านั้นมีหมู่บ้านเลโก ซ่อนอยู่ท่ามกลางป่าไม้
-
อุดมไปด้วยมนตราแห่งพงไพร
-
เลือกได้ก็ขอให้เลี่ยง
-
นอกเสียจากประสงจะแลกเปลี่ยนกับสิ่งที่มองไม่เห็น
-
ต่อไปทางตะวันออกนั้น คือเบอร์ซา
-
เมืองที่เงียบสงบ และปลอดภัย
-
ชาวประมง และนักพรตไม่เคยลืมสนธิสัญญาโบราณ
-
จึงเปิดประตูต้อนรับนักเดินทางเสมอ
-
ต่อไปอีกคือเขาเดอะเอล-พาส สูงขึ้นไป
-
เทือกเขาเหล่านั้นถูกลำธารและสายลมผ่ากลาง
-
พาลงไปยังที่ราบและชายฝั่งทะเล
-
และไปยังทิศเหนือนั้น
-
ผ่านยอดเขาที่สูงที่สุดไปคือ ทะเลสาบเมเลียร์
-
กระจกเงาอันโอฬารแห่งท้องนภา
-
ว่ากันว่าหากฤกษ์ของดารานั้นถูกต้องแล้วไซร้
-
ธาราจะจดจำได้ถึงบทเพลงบทแรกของโลก
-
และไกลแสนไกลต่อไปยิ่งกว่านั้น
-
จักรวรรดิแห่งเดเบเรอร์
-
แว่นแคว้นอันกว้างใหญ่ที่หุ้มเกราะด้วยกฎเกณฑ์ของตัวมันเอง
