Kinderhonger in een welvaartstaat | Carmel McConnell | TEDxExeter

Deze talk werd gehouden op een lokaal TEDx-evenement dat onafhankelijk van de TED-conferenties is georganiseerd.

We leven in de op vijf na rijkste economie in de wereld, maar een half miljoen kinderen in dit land gaat naar school met teveel honger om te kunnen leren. Een eenvoudig ontbijt verzorgen kan een enorm verschil maken

Carmel’s achtergrond is een mix van activisme en bedrijfsfuncties. Ze heeft een MBA in veranderingsmanagement en technologie. Ze bekleedde senior functies bij BT, UBS en 20th Century Fox en adviseerde meerdere FTSE bedrijven inzake groei en strategie.

Goedemorgen.

Wat heerlijk om hier vandaag
op TEDxExeter te mogen spreken.

We leven in het op vijf na
rijkste land ter wereld.

We leven in een geweldig,
zorgzaam, liefdevol land,

maar we bevinden ons in de staart
van een serieuze recessie,

de ergste in 80 jaar.

Die recessie heeft zijn tol geëist:

de prijzen zijn gestegen
maar de inkomens niet.

Dat heeft geresulteerd in twee dingen:

ten eerste is de sociale ongelijkheid
in ons land groter geworden,

en ten tweede hebben we
door de druk op voedselbudgetten

een verborgen en groeiend
probleem van kinderhonger.

Wanneer je denkt aan kinderhonger
als een onderwijsprobleem,

denk je meestal niet aan ons land.

Maar deze morgen, in dit hele land,
in deze hele provincie, én in deze stad,

zaten er kinderen op school
die van de honger niet konden leren.

Een half miljoen kinderen
die van de honger niet konden leren.

Laat ik je het verhaal van Zara vertellen.

Zara is een meisje in een van onze
'Magic Breakfast'-partnerscholen.

Toen ik haar voor het eerst sprak, zei ze:

"Mijn moeder wekt mij 's morgens
en ik wek mijn broer Jack, hij is vijf.

Als er brood of cornflakes
in huis is, dan ontbijten we,

maar anders vraag ik
bij de cafetaria op weg naar school

of ze iets te eten voor ons hebben.

Soms geven ze ons iets, soms ook niet.

Als we niks krijgen gaan we naar school
en voor mij gaat dat wel,

maar Jack huilt dan meestal al.

Dan wachten we op de lunch."

Een half miljoen kinderen die 's morgens
van de honger niet kunnen leren,

dat mogen we in ons land
toch niet laten bestaan?

Of denken jullie van wel? Nee? Nee.

Het is opmerkelijk hoe eenvoudig het is
om dit probleem op te lossen.

Wij leveren gratis gezonde ontbijten
aan scholen die dat nodig hebben.

Scholen melden zich aan -- scholen met
meer dan 35% gratis maaltijden --

en wij leveren pap, bagels,
sinaasappelsap en cornflakes.

We doen het zo, dat het past
in de sfeer van de school.

We doen drie dingen: we bezorgen eten
om de directe nood te lenigen,

zorgen ervoor dat die kinderen
energie hebben om te leren,

we ontwikkelen de capaciteit
onder de ouders,

want een hoop ouders zouden
hun kind beter kunnen voeden --

en we bouwen een model voor verandering,

want als we eenmaal weten
dat dit in ons land gebeurt,

komen we volgens mij
wel tot een oplossing.

Ik vraag jullie vandaag
om me daarbij te helpen.

Het is goed op te lossen.

Wat ik heel interessant vond,
was dat ik me realiseerde

dat je op sommige momenten in je leven
de kans krijgt om je missie te vervullen.

Voordat ik verder ga
over een mogelijke oplossing,

zal ik je vertellen
hoe ik betrokken raakte.

Zo'n 15 jaar geleden schreef ik
het boek 'Change Activist'.

Ik had een achtergrond van
zowel bedrijfswerk als activisme.

Ik voerde actie op Greenham Common
en ik studeerde breedbandtechnologie.

Ik had een heel interessant carrièreplan:
eerst Greenham en dan breedband.

Ach, dat hebben jullie vast
ook allemaal gedaan,

op straat zitten, opgepakt worden
en dan voor nerd studeren.

(Gelach)

Voor een aantal jaren had ik een bedrijfje

dat bedrijfsleiders leerde
om sociaal activisme te gebruiken

om meer vertrouwen, meer zin
en meer passie te kweken in hun bedrijf.

Toen ik onderzoek deed
voor dat boek "Change Activist",

heb ik een aantal hoofdleraren
de volgende vraag voorgelegd:

"Is onze gemeenschap behalve rijker
ook rechtvaardiger geworden?"

Ik had een bedrijfje in de stad

en ik vroeg me af, of ik wel goed wist
wat er in de gemeenschap speelde.

Ik was echt geschokt
door het antwoord wat ik kreeg.

Ze zeiden: "Carmel, we zijn ons hier
allemaal bewust van hongerige kinderen.

Meer dan de helft van de leraren
brengt zelfs iedere dag eten mee voor ze

om maar te kunnen onderwijzen."

Ik had zoiets van: "Hè?"

Gerekend over het hele land, meer dan
de helft van de leraren, 55% procent,

brengt eten mee naar school.

In al die scholen speelt het drama

van het kind dat geen aandacht heeft
voor die cruciale ochtendlessen.

We hebben geweldige lunches,
maar zonder de juiste brandstof,

zonder langzaam opneembare koolhydraten,
die wonderen verrichten in een kind,

dé voeding om de hersenen te activeren,
die het lichaam direct energie geeft,

zijn die kinderen gewoonweg apathisch.

Ze zitten maar wezenloos in de klas.

Een hongerig kind
kan zich niet concentreren.

Sommige kinderen worden
agressief, boos of ondeugend.

Eén ding is zeker:

een half miljoen kinderen
zijn op school te hongerig om te leren.

Wat betekent dat op langere termijn?

Mijn reactie was: "Waarom geven
de ouders het dan niet te eten?

Wat is er met die ouders?"

Ze zeiden tegen me: "Carmel,
die ouders hebben ook honger."

Een jaar lang heb ik eten
naar die vijf scholen gebracht.

Ik wist niets beters, ik bracht eten.

Halverwege ging ik nog eens
vragen aan die onderwijzers:

"Kun je nou verschil zien? Helpt dit?"

Voor de supermarkt was ik trouwens
gewoon een koolhydraten-verslaafde.

Iedere dag hetzelfde verhaal:

"Mag ik 27 zakken bagels
en 19 dozen cornflakes, alstublieft?"

"U bent wel een ontbijtliefhebber, hè?"
"Ja, ik hou er wel van."

(Gelach)

"27 zakken bagels!"

Ik was zo bezig met dat eten bezorgen,

mijn bedrijfje deed ik
er maar een beetje bij.

Maar die leraren zeiden dus wel:

"Kinderen die altijd te laat kwamen,
komen nu wel op tijd.

Ze stoppen niet meer bij de cafetaria.

Sommige kinderen kwamen helemaal niet,
omdat ze op jacht waren naar eten.

Ze zochten naar voedsel.

We hadden kinderen met gedragsproblemen.

Het blijkt dat ze honger hadden.

We hadden kinderen die vochten
en die zijn daarmee gestopt.

We hadden kinderen met slechte cijfers
en die zijn beter geworden.

Toen moest ik dus kiezen.

Ik had net in een boek geschreven
dat leiders van bedrijven

het voortouw moesten nemen in het creëren
van een rechtvaardiger gemeenschap.

Ik moest dus eens goed gaan nadenken:

Ga ik leiders van bedrijven
weer vertellen wat er moet gebeuren,

of ga ik het gewoon dóen?

Ik besprak het eens
met een sleutelfiguur thuis.

(Gelach)

We namen een tweede hypotheek,

ik maakte een twee-jarig projectplan
om het allemaal op te gaan lossen

en omdat ik zo goed projecten kan managen

-- dankjewel --

(Gelach)

zijn we inmiddels 10 jaar verder.

Maar op dit moment

bezorgt Magic Breakfast --

iedere dag een ontbijt
aan 17.000 kinderen.

We bereiken 17.000 kinderen
in 440 scholen in het hele land,

in het hele Zuid-Westen,

en we moeten dat half miljoen
zien te bereiken.

Ik wil jullie graag een clip laten zien
van een van onze partner-scholen.

(Video) Vrouw: Sommige ouders
moeten lastige keuzes maken

over waar ze hun geld aan uitgeven

en soms is er gewoon het geld niet
om hun kind een gezond ontbijt te geven.

Als ze goed kunnen ontbijten,
kunnen ze de dag goed beginnen.

Ze kunnen zich concentreren,
hebben aandacht, ze kunnen verder.

Het spijbelen is minder
en de kinderen zijn veel punctueler.

Commentaarstem: Of ze nu in de klas
worden uitgedeeld of in de kantine,

de bagels zijn het hoogtepunt van de dag.

Lerares: Zijn jullie er klaar voor?
De bagels komen er aan!

(Gejuich)

Leerling: Als ik een bagel eet,
krijg ik een voldaan gevoel

en mijn hersenen zijn klaar om te leren.

Leerling 2: Het is heerlijk,
je krijgt er echt energie van

en je hebt geen honger meer,
dus je kunt meer leren.

Leraar: Het was zo treurig als de kinderen
met honger op school aankwamen.

Ik bracht al eten van huis mee.

Ik had voor de zekerheid altijd
wat muesli-repen in mijn kastje liggen.

Maar sinds we Magic Breakfast hebben,
hebben ze gegeten, zijn ze alert,

hebben ze energie en zijn ze
klaar voor de schooldag.

Carmel McConnell: Wat zou je
op zijn minst kunnen doen?

Ik heb een bedrijfsmatige achtergrond:

Wat kunnen we doen
wat het grootste verschil maakt?

Wat is het mínste wat we kunnen doen
wat het grootste verschil maakt?

Tijdens het onderzoek voor mijn boek
sprak ik niet alleen hoofdonderwijzers,

ik leerde ook meer over sociale activisten
die rolmodellen waren voor een ieder.

Mensen als Gandhi en Mandela,
mensen die de wereld veranderden.

Ze hadden geen iPads, of iWatches,
zoals we die vandaag hebben.

Is er iemand die er een wil
laten zien, of aan me geven?

Nee? Oké.

Die mensen veranderden de wereld.

Dit gaat dus over een geweldig idee:

een gezond ontbijt voor een hongerig kind,
zodat het 's ochtend goed kan leren.

Een half miljoen kinderen in dit land
die van de honger niet kunnen leren.

We moeten dit oplossen
en zoals ik het zie,

wij zijn heel vastberaden
om dat zo snel mogelijk te doen,

we hebben een manier om er
bedrijven in te betrekken,

we maken een duurzame oplossing
die de scholen zelf kunnen financieren.

Gisteren sprak ik met iemand
van het bestuur van deze gemeente

die me vertelde over kinderen
die met honger naar school gaan in Devon.

We bespraken hoe we
die kinderen kunnen helpen

met onze ideeën zolang we
het zelf niet kunnen doen,

want we hebben 270 scholen
op onze wachtlijst staan.

We willen ook vakantiehonger aanpakken.
We hebben Magic Breakfast 365.

Alle kinderen meegerekend,

bezorgen we op dit moment
2 miljoen ontbijten per jaar.

En klein team, 15 mensen --
briljante mensen, moet ik zeggen.

Maar we zijn katalytisch.

We willen dit leiden en begeleiden.

We willen gemeentes inspireren.
We willen scholen inspireren.

Als we een school kunnen helpen
met ideeën, doen we dat heel graag.

We hebben 10 jaar ervaring,
hebben zes miljoen ontbijten bezorgd

en we denken nu dat dit is op te lossen.

Uit de feedback die we krijgen van scholen

blijkt dat dit echt heel goed werkt.

In cijfers: 93% van de scholen vertelt ons

dat de concentratie
in de klas is verbeterd.

Brandstof om te leren.

Ik vind het idee van het creëren
van een succesroute heel opwindend.

Het pechtraject van geboorte,
armoe, geen eten, en lege kasten

mag voor een kind geen barrière zijn
om succesvol te worden.

Over de hele wereld boeken
ontbijtprogramma's grote successen.

De betrokken overheidsinstantie
zegt dat zij ook zien

dat een goed ontbijt bijdraagt
aan betere resultaten.

Er zijn zelfs scholen waarvan ze zeiden

dat het de belangrijkste oorzaak
van die betere resultaten was.

Dat is niet gek hoor,
om de overheid zo mee te krijgen.

Ik was er dolblij mee. Ik deed
een paar radslagen door de school.

(Gelach)

De kinderen zeiden dat ik er niks van kon.

(Gelach)

Maar mijn vraag aan jullie
is opnieuw of we dat kunnen?

Kunnen we een eind maken
aan kinderhonger in dit land?

Kan ik naar de volgende dia?

(Gelach) (Applaus)

Ik zou ook klappen als ik jullie was,
maar ik ben nog niet klaar.

(Gelach)

"Oh, God, nee!" zeiden ze.
Sommige mensen stonden al op.

(Gelach)

Zo gaan we dat doen.

We maken van basisscholen sociale
en economische knooppunten

die iedere dag open zijn.

We gaan die verbazingwekkende,
fantastische leraren ondersteunen,

ik hou van die mensen.

Zijn er leraren hier?

Ja, hallo....dat zeg ik mooi niet!

We moeten echt een oplossing vinden
voor kinderen zoals Zara.

Als we teruggaan naar haar verhaal,

komen we erachter dat haar problemen
nog groter zouden zijn geworden.

Te weinig eten thuis zorgde ervoor
dat ze ondeugend werd op school.

Er was al sprake van, dat ze
van school gestuurd zou worden.

Soms neem ik journalisten mee
naar een school van ons

en die zeggen dan: "Carmel,
dit is gewoon slecht ouderschap.

Echt, je kweekt afhankelijkheid."

"Wacht even," zeg ik dan,
"Deze discussie ken ik.

Kom maar eens mee.
Praat eens met die kinderen.

Die ouders kijken aan tegen lege kasten.

Wij ondersteunen arbeidersgezinnen
waar halverwege de week het geld op is.

Misschien gaan ze niet handig om met eten
en zijn ze 's ochtends ongeorganiseerd,

maar de belangrijkste oorzaak
van kinderhonger is armoede."

Met 30 eurocent per dag is het opgelost.

Zijn er miljonairs of CEO's in de zaal
die me een handje willen helpen?

Ik hou me aanbevolen.

De leraren van Zara zeiden

dat wanneer Zara lastig werd,
de hele school lastig werd,

maar met een bagel en een glas melk
was ze voldaan en klaar om te leren.

Dames en heren, voor 30 Eurocent
is de school klaar om te leren.

Niet gek, hè?

We kunnen kiezen voor de lange termijn
en we lossen het op,

of we negeren die kinderen gewoon.

Wij zijn de volwassenen.

Ik dan nog niet echt,
maar wij zijn wel de volwassenen

en wij zijn er om die kinderen
zover mogelijk te ondersteunen.

Hier namen we Zara mee naar
de vergaderruimte van het kabinet.

De leraar was zo onder de indruk
van haar zelfvertrouwen

en de vragen die ze stelde, ze zei:

"Waar zit de premier?"

"Aan het hoofd."

Ze dook onder het koord door
en ging zitten. Zo Zara!

(Gelach)

Er lopen genoeg potentiële premiers

in die groep van een half miljoen
die van de honger niet kunnen leren.

Het is mijn levensambitie
om deze verandering te organiseren,

want wat voor mensen zouden we zijn

als we dit probleem zouden zien
en er niets aan deden?

Ik vraag jullie hier vandaag om ze
een kans te geven op een goeie toekomst.

Het zijn prachtige kinderen.

Ze hebben honger.

Ik ben zo dankbaar dat ik dit verhaal
hier vandaag kon vertellen.

Zoals de kinderen zeggen:

Dankjewel.

(Applaus)