Un novo tipo de fármaco que podería previr a depresión e o trastorno por estrés postraumático

Os tratamentos actuais para a depresión e mais o trastorno por estrés postraumático (TEPT) só suprimen os síntomas, se é que funcionan. Que pasaría se puidésemos previr que estas enfermidades aparecesen? Rebecca Brachman, neurocientífica e membro de TED, comparte a historia do descubrimento accidental do seu equipo, que podería previr os efectos negativos do estrés e así estimular a capacidade dunha persoa para se recuperar. Aprende como estes potenciadores da resiliencia poderían cambiar o xeito en que se tratan as enfermidades mentais.

De entre todas as opcións,
os primeiros antidepresivos estaban feitos

de combustible de mísiles
que sobrara da Segunda Guerra Mundial.

O que cadra ben, porque hoxe
un de cada cinco soldados ten depresión,

trastorno de estrés postraumático (TEPT),
ou as dúas cousas.

Porén, non só os soldados sofren
dun risco alto de teren enfermidades.

Bombeiros, médicos de urxencias,
doentes de cancro,

traballadores sociais, refuxiados...

calquera persoa exposta a traumas
ou a un grande estrés vital.

A pesar do correntes
que son estas enfermidades

os tratamentos dispoñibles,
se é que funcionan,

só suprimen os síntomas.

En 1798, cando Edward Jenner
descubriu a primeira vacina,

era para a varíola.

Non descubrira só
un profiláctico para unha enfermidade,

senón tamén unha forma nova de pensar:

as medicinas podían previr enfermidades.

Porén, durante 200 anos,

non se considerou que isto se puidese
aplicar ás doenzas psiquiátricas.

Ata o 2014, cando o meu colega e mais eu
descubrimos por accidente

os primeiros fármacos que poden previr
a depresión e o TEPT.

Descubrímolos en ratos

e estamos a estudar
se funcionan con humanos.

Estes psicofármacos preventivos

non son antidepresivos.

Son un tipo novo de fármaco.

Funcionan incrementando
a resiliencia ó estrés,

así que lles chamaremos
potenciadores da resiliencia.

Pensa nun momento estresante
do que xa te recuperaches.

Talvez unha ruptura ou un exame,
ou perdiches un voo.

A resiliencia ó estrés
é un proceso biolóxico activo

que nos permite
recuperármonos tras o estrés.

É coma cando tes un catarro
e o teu sistema inmunitario o combate.

Unha resiliencia insuficiente,

xunto cun elemento estresante
forte abondo,

pode derivar nunha doenza psiquiátrica,
coma a depresión.

De feito, a maioría de casos
de depresión maior

desencadéanse inicialmente polo estrés.

Polo que ata agora vimos nos ratos,

estes potenciadores poden protexer
contra estresantes biolóxicos,

coma as hormonas do estrés

e estresantes sociais e psicolóxicos,
coma o acoso escolar e o illamento.

Aquí temos un exemplo
en que lles demos ós ratos

altos niveis de hormonas do estrés
durante tres semanas.

É dicir, un estresante biolóxico
sen un compoñente psicolóxico.

Isto provoca un comportamento depresivo.

Se lles damos un tratamento antidepresivo
durante tres semanas antes,

non mostra efectos beneficiosos.

Porén, unha única dose de potenciador
da resiliencia unha semana antes

prevén o comportamento depresivo.

Incluso despois de tres semanas de estrés.

Esta é a primeira vez
que un fármaco demostrou que

pode previr
os efectos negativos do estrés.

Moitas veces, a depresión e mais o TEPT
son enfermidades crónicas.

Tamén incrementan o risco
de abuso de drogas, indixencia,

enfermidades do corazón,
alzhéimer, suicidio.

O custo mundial da depresión
é máis de tres billóns de dólares anuais.

Agora imaxinade un escenario
en que sabemos que alguén

vai estar en risco de exposición
a estrés extremo.

Por exemplo, unha voluntaria
que vai ir a unha zona de terremotos.

Ademais da vacina para a febre tifoide,

podería tomar unha pastilla ou inxección
dun potenciador da resiliencia

antes de marchar.

Entón, cando uns saqueadores
lle apunten cunha arma, ou algo peor,

polo menos estaría protexida
para non desenvolver depresión ou TEPT

despois do suceso.

Non vai evitar que experimente o estrés,

mais fará que se recupere del.

E isto é o que é revolucionario.

Co incremento da resiliencia

podemos reducir dunha forma drástica
a súa propensión á depresión ou ó TEPT.

Así pódese evitar que perda o traballo,
a casa, a familia ou incluso a súa vida.

Pouco despois de que Jenner
descubrise a vacina da varíola

apareceron moitas máis vacinas.

Porén, pasaron máis de 150 anos

ata a vacina da tuberculose
estar dispoñible para todo o mundo.

Por que?

En parte, porque a sociedade cría

que a tuberculose facía a xente
máis sensible, creativa e empática.

E que a causaba a complexión física,
e non a bioloxía.

Aínda hoxe se din cousas semellantes
sobre a depresión.

Tal e como o descubrimento de Jenner
abriu a porta

a todas as vacinas que a seguiron,

os fármacos que descubrimos
abren a posibilidade dun campo novo:

psicofarmacoloxía preventiva.

Se faltan 15 anos

ou 150

non depende só da ciencia,

senón tamén do que nós como sociedade
decidamos facer.

Grazas.

(Aplausos)