Gordon Brown: Een web creëren voor wereldwijd welzijn

We bevinden ons op een uniek punt in de geschiedenis, zegt de Britse premier Gordon Brown: we kunnen de huidige interconnectiviteit gebruiken om onze gedeelde universele ethiek te ontwikkelen -- en samenwerken om uitdagingen als armoede, veiligheid, klimaatverandering en de economie aan te gaan.

Mag ik zeggen hoe opgetogen ik ben om weg te zijn

van de rust van Westminster en Whitehall?

Dit is Kim, een negenjarig Vietnamees meisje,

haar rug verwoest door napalm,

ze maakte het geweten van de Amerikaanse natie wakker

om te beginnen met de beëindiging van de Vietnamoorlog.

Dit is Birhan, het meisje uit Ethiopië

waar Live Aid in de jaren ’80 mee begon,

15 minuten verwijderd van de dood op het moment dat ze gered werd,

en die foto van haar redding ging de hele wereld over.

Dit is het Plein van de Hemelse Vrede.

Een man voor een tank werd een beeld

dat over de hele wereld een symbool van verzet werd.

Deze volgende foto is het Sudanese meisje,

zo goed als dood,

een gier loert op de achtergrond,

een foto die de wereld rond ging

en mensen wakker schudde om actie te ondernemen tegen armoede.

Dit is Neda, het Iraanse meisje

dat neergeschoten werd op een betoging in Iran waar ze was met haar vader

slechts enkele weken geleden, en ze is nu, terecht, het middelpunt van de aandacht

van de YouTube-generatie.

En wat hebben al deze foto’s en gebeurtenissen met elkaar gemeen?

Wat ze gemeen hebben is wat we geopenbaard zien

én wat wij niet kunnen zien.

Wat we onthuld zien: de onzichtbare verbondenheid

en sympathie die ons verbindt

tot een menselijke gemeenschap.

Wat deze foto’s aantonen is dat

we echt het leed van anderen voelen,

ongeacht de afstand.

Ik denk dat deze foto’s laten zien

dat we in iets groters dan onszelf geloven.

Wat deze foto’s laten zien

is dat er een moreel bewustzijn is dat alle religies, alle overtuigingen

en alle continenten overbrugt – een moreel bewustzijn dat

ons niet alleen het leed van anderen doet delen,

en ons in iets groters dan onszelf laat geloven,

maar ons ook verplicht te reageren wanneer we

misstanden en

onrecht zien dat rechtgezet moet worden,

en problemen die opgelost moeten worden.

Er is een verhaal over Olof Palme, de Zweedse premier,

die Ronald Reagan ging bezoeken in het Amerika van de jaren tachtig.

Voordat hij aankwam zei Ronald Reagan –

over de Zweedse Sociaal Democratische premier –

“Is deze man geen communist?"

Het antwoord was: “Nee, Mr. President, hij is een anti-communist.”

Waarop Ronald Reagan zei: “Het maakt me niet uit wat voor soort communist hij is!”

(Gelach)

Ronald Reagan vroeg aan Olof Palme,

de Sociaal Democratische premier van Zweden,

“Waar gelooft u in? Wilt u de rijken afschaffen?”

Hij zei: “Nee, ik wil de armen afschaffen.”

Onze verantwoordelijkheid is het om iedereen de kans te bieden

zijn of haar potentieel volledig te verwezenlijken.

Ik geloof dat er een moreel bewustzijn en een universele ethiek is

die de aandacht trekt van mensen van elke religie

en elke overtuiging, en ook niet-gelovigen.

Maar nieuw is, denk ik, dat we nu de mogelijkheid hebben

om ogenblikkelijk en grensoverstijgend te communiceren,

waar dan ook ter wereld.

We hebben nu de mogelijkheid om gemeenschappelijke interesses te hebben

met mensen die we nooit zullen ontmoeten

anders dan via het Internet of via

andere moderne communicatiemiddelen.

We hebben nu de mogelijkheid ons te organiseren

en samen te werken

aan het verhelpen van problemen of onrecht,

dat we wensen aan te pakken.

En ik geloof dat dit onze tijd uniek maakt in de menselijke geschiedenis,

en dat dit het begin is van wat ik zie als

de schepping van een echt globale samenleving.¾

Ga 200 jaar terug in de tijd, toen de slavenhandel

onder druk kwam te staan door acties van Wilberforce en andere betogers.

Ze protesteerden in heel Groot-Brittannië.

Mettertijd kregen ze de publieke opinie aan hun zijde.

Maar het duurde 24 jaar voordat hun campagne succesvol was.

Wat hadden ze wel niet in gang kunnen zetten met beelden

als ze de beschikking hadden gehad over moderne communicatiemiddelen

om mensen hun hart en ziel te winnen?

Of neem Eglantyne Jebb,

de vrouw die 90 jaar geleden Save the Children oprichtte.

Zij werd zo getroffen door wat er in Oostenrijk gebeurde

als gevolg van de Eerste Wereldoorlog en wat er met kinderen gebeurde

die deel uitmaakten van de verslagen Oostenrijkse families,

dat ze in Groot-Brittanië actie wilde ondernemen,

maar ze moest van deur tot deur,

folder voor folder, om mensen naar een bijeenkomst te krijgen

in de Royal Albert Hall,

wat uiteindelijk zou leiden tot de oprichting van Save the Children,

een internationale organisatie die op dit moment alom erkend wordt

als een van de meest vooraanstaande instellingen van ons land en wereldwijd.

Maar hoeveel meer had ze kunnen doen

als ze onze moderne communicatiemiddelen tot haar beschikking had gehad

om het inzicht te creëren dat het onrecht dat mensen zagen

onmiddellijke actie vereiste?

En kijk naar wat er gebeurd is de afgelopen 10 jaar,

op de Filipijnen in 2001, met President Estrada –

een miljoen mensen sms’ten elkaar over de corruptie van het regime,

en brachten het uiteindelijk ten val. Natuurlijk werd het de ‘Coup de text’ genoemd.

En dan was er in Zimbabwe de eerste verkiezing onder het regime van Robert Mugabe vorig jaar.

Omdat mensen foto’s op hun mobiele telefoon konden maken

van wat er allemaal gebeurde in de stembureaus, was het onmogelijk

voor Mugabe om de verkiezingen te manipuleren op de manier zoals hij dat wou.

Of neem Myanmar en de monniken met hun weblogs.

Een land waarvan niemand wist dat er iets aan de hand was tot deze blogs

de wereld vertelden dat er onderdrukking heerste,

dat er mensen omkwamen

en anderen vervolgd werden. En dat er naar Aung San Suu Kyi,

één van de bekendste politiek gevangenen ter wereld,

geluisterd moest worden.

En neem Iran zelf, en wat mensen vandaag doen,

naar aanleiding van wat Neda overkomen is,

mensen helpen voorkomen dat de veiligheidsdiensten van Iran de mensen kunnen vinden

die bloggen vanuit Iran,

door hun eigen computeradressen te veranderen in Teheran, Iran,

en het zo de Iraanse geheime dienst moeilijk maken.

Dit is tot wat moderne technologie in staat is:

de kracht van ons moreel bewustzijn verenigd met de kracht van communicatie

en ons vermogen ons internationaal te organiseren.

Dit geeft ons, in mijn ogen, voor het eerst de mogelijkheid om als gemeenschap

de wereld fundamenteel te veranderen.

Buitenlands beleid zal nooit meer hetzelfde zijn. Het kan niet door de elites gemaakt worden;

het moet gemaakt worden door te luisteren naar de publieke opinie van bloggers

die over de hele wereld met elkaar communiceren.

200 jaar geleden was slavernij het probleem dat we moesten oplossen.

150 jaar geleden was denk ik het belangrijkste probleem in een land als het onze

het recht op onderwijs voor jonge mensen en kinderen.

100 jaar geleden was er in de meeste Europese landen de strijd om kiesrecht.

50 jaar geleden was er de strijd om de invoering van de sociale zekerheid en de welvaartsstaat.

In de afgelopen 50/60 jaar zagen we fascisme, anti-semitisme, racisme, apartheid,

discriminatie op basis van geslacht en geaardheid gezien;

al deze zaken werden onder vuur genomen

door de acties van mensen die de wereld wilden veranderen.

Een jaar geleden was ik bij Nelson Mandela toen hij in London was.

Ik was op het concert dat hij bijwoonde ter ere van zijn verjaardag

en voor het inzamelen van nieuwe middelen voor zijn stichting.

Ik zat naast Nelson Mandela – wat ik een groot voorrecht vond –

toen Amy Winehouse het podium betrad.

Nelson Mandela was nogal verrast door het voorkomen van de zangeres

en ik legde hem uit wie ze was.

Amy Winehouse zei: “Nelson Mandela en ik hebben veel gemeen.

Ook mijn man heeft lange tijd in de gevangenis doorgebracht.”

(Gelach)

Nelson Mandela ging toen naar het podium

en daar vatte hij de uitdaging samen die ons allen te wachten staat.

Hij zei dat hij in zijn leven een grote berg had beklommen, de berg

van het uitdagen en later overwinnen van raciale onderdrukking en apartheid.

Hij zei dat er een nog grotere uitdaging te wachten staat,

de uitdaging van armoede, van klimaatverandering, wereldwijde uitdagingen

die wereldwijde oplossingen vereisen

en waarbij de creatie van een werkelijk globale samenleving nodig is.

Wij zijn de eerste generatie die in een positie is om dit te doen.

Combineer de kracht van een universele ethiek

met ons vermogen om wereldwijd met elkaar te communiceren

en ons te organiseren voor de uitdagingen die voor ons liggen,

die bijna allemaal van globale aard zijn.

Het klimaatprobleem kan niet door één land opgelost worden,

maar alleen door een wereld die met elkaar samenwerkt.

Een financiële crisis kan, zoals we pas gezien hebben,

niet door Amerika of Europa alleen opgelost worden;

er was een wereldwijde samenwerking nodig.

Neem de problemen op het gebied van veiligheid en terrorisme en evenzo

het mensenrechten- en ontwikkelingsprobleem:

ze kunnen niet door Afrika alleen opgelost worden;

ze kunnen niet door Amerika of Europa alleen opgelost worden.

We kunnen deze problemen niet oplossen tenzij we samenwerken.

Het grote project van onze generatie is in mijn ogen

om voor het eerst uit een universele ethiek

en ons vermogen om ons wereldwijd te organiseren

en met elkaar te communiceren, een werkelijk globale samenleving

op te bouwen, op die ethiek gestoeld maar met organisaties

die die globale samenleving ten dienst zullen zijn teneinde het verschil te maken in de toekomst.

Wij hebben nu, en zijn de eerste generatie daarmee, de macht om dit te doen.

Neem de klimaatverandering. Is het niet absoluut schandalig

dat we in een situatie zitten

waarvan we weten dat er een klimaatprobleem is,

waarvan we ook weten dat dat betekent dat we meer middelen

aan de armste landen moeten geven om hier mee om te kunnen gaan,

wanneer we een globale kooldioxide markt willen creëren,

maar er is geen mondiale organisatie

waar mensen het over eens kunnen worden zijn

om dit probleem te bestrijden?

Eén van de uitkomsten van Kopenhagen in de volgende maanden

zal een overeenkomst moeten zijn dat er

een mondiale milieubeheerorganisatie komt

die in staat zal zijn

om de hele wereld te overtuigen

mee te doen aan een klimaatveranderingsprogramma.

(Applaus)

Een van de redenen waarom zo’n organisatie op zich niet genoeg is,

is dat we mensen over de hele wereld moeten overtuigen

om ook hun gedrag te veranderen,

dus je hebt die universele ethiek van rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid nodig,

tussen alle generaties.

Neem de financiële crisis.

Mensen in armere landen kunnen getroffen worden door een crisis die in New York begint

of die begint op de sub-prime markt van de Verenigde Staten.

Als een sub-prime product heel vaak en

via verschillende landen verplaatst wordt

totdat het strandt bij een bank in IJsland

of de rest in Groot-Brittannië,

en het gewone spaargeld van mensen erdoor aangetast wordt,

dan kun je niet vertrouwen op een nationaal controlesysteem.

Om op lange termijn stabiliteit te bekomen, nodig voor economische groei,

voor banen en ook voor financiële stabiliteit,

hebben we mondiale economische instellingen nodig die zorgen

dat langdurige groei gedeeld wordt,

en die gebouwd zijn op het principe

dat de welvaart van deze wereld ondeelbaar is.

Een andere uitdaging voor onze generatie is dus om mondiale instellingen te creëren

die onze ideeën over rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid weergeven,

niet de ideeën die aan de basis lagen

van het laatste stadium van de financiële ontwikkelingen van de afgelopen jaren.

Neem ontwikkelingsbeleid en de samenwerking die nodig is tussen onze landen

en de rest van de wereld, het armste gedeelte van de wereld.

We hebben nog geen basis voor een goede samenwerking in de toekomst,

maar toch, door het verlangen van mensen naar een universele ethiek

en een mondiale samenleving, zou die wel kunnen ontstaan.

Ik heb onlangs met de president van Sierra Leone gesproken.

Dat is een land met zes-en-een-half miljoen inwoners

maar er zijn slechts 80 dokters, 200 verpleegkundigen

en 120 vroedvrouwen.

Je kunt geen gezondheidsstelsel voor zes miljoen mensen beginnen op te bouwen

met zulke beperkte middelen.

Of neem het meisje dat ik in Tanzania ontmoette,

ze heet Miriam.

Ze was 11 jaar, haar ouders waren allebei aan AIDS gestorven,

eerst haar moeder en vervolgens haar vader.

Ze was een AIDS-wees

die aan verschillende pleeggezinnen overgedragen werd voor verzorging.

Ze leed zelf aan HIV

en leed aan tuberculose.

Ik ontmoette haar op een veld, ze was gekleed in lompen en ze had geen schoenen.

Kijk je eender welk meisje van haar leeftijd in de ogen,

dan zie je dat ze uitkijkt naar de toekomst.

Maar als je in haar ogen keek, zag je een eindeloze treurigheid.

Als ik dat beeld aan de rest van de wereld had kunnen laten zien op dat moment,

geloof ik dat al het gedane werk voor het wereldwijde HIV/AIDS fonds

beloond zou worden door mensen die bereid waren financieel te steunen.

We moeten dus een goede relatie opbouwen tussen de rijkste en

de armste landen,

gebaseerd op ons verlangen dat zij in staat zijn voor zichzelf te zorgen

met de noodzakelijke investeringen in hun landbouw,

zodat Afrika niet een netto-importeur van voedsel is maar voedsel exporteert.

Neem de mensenrechtenproblemen en

de veiligheidsproblemen in zoveel landen op de wereld.

Myanmar ligt aan de ketting, Zimbabwe is een menselijke tragedie,

in Soedan zijn duizenden mensen onnodig gestorven

in oorlogen die we hadden kunnen voorkomen.

In het Kindermuseum van Rwanda

hangt een foto van een 10-jaar oude jongen

– het Kindermuseum herdenkt de miljoen mensen die het leven lieten

in de Rwandese genocide.

De jongen op die foto heet David.

Naast de foto lees je over het leven van de jongen.

“David, 10 jaar.

Ambitie: dokter worden.

Favoriete sport: voetbal. Wat vond hij het leukst?

Mensen aan het lachen maken.

Hoe kwam hij om het leven?

Doodgemarteld.

Laatste woorden aan zijn moeder, die ook doodgemarteld werd:

“Maak je geen zorgen. De Verenigde Naties komen eraan.”

En we zijn nooit gekomen.

Die jongen geloofde onze beloftes

dat we mensen in nood zouden helpen in Rwanda,

en we deden het niet.

Dus we moeten ook

organisaties voor vredeshandhaving en humanitaire hulp oprichten,

maar ook voor wederopbouw en veiligheid

voor de conflictstaten op deze wereld.

Mijn punt vandaag komt dus vooral hierop neer:

We hebben de middelen om een werkelijk globale samenleving te creëren.

De organisaties van deze globale samenleving kunnen worden opgericht door onze inspanningen.

Die universele ethiek kan de eerlijkheid en verantwoordelijkheid die nodig is

om deze organisaties te laten functioneren, bezielen.

Maar we mogen deze kans niet laten verloren gaan in deze generatie,

zeker niet in dit tijdperk, met president Obama in Amerika,

met andere mensen die over de hele wereld met ons samenwerken,

om mondiale instellingen voor het milieu,

voor financieel beheer,

voor veiligheid en voor ontwikkelingswerk op te richten,

instellingen die zinvol zijn in het licht van onze verantwoordelijkheid naar andere volken toe,

ons verlangen om de wereld samen te brengen,

en onze behoefte om problemen op te lossen waarvan iedereen weet dat ze bestaan.

Ze zeggen dat in het Oude Rome wanneer Cicero een toespraak hield,

mensen elkaar aanspraken en over Cicero zeiden: “Goede speech.”

Maar ze zeggen dat in het Oude Griekenland

wanneer Demosthenes sprak,

mensen elkaar aanspraken maar niet zeiden “Goede speech”.

Ze zeiden: “Laat ons er aan beginnen.”

Wij zouden moeten beginnen aan een mondiale samenleving.

Dank u wel.

(Applaus)