Social Model of Disability

Medyczny model niepełnosprawności głosi,

że słowo „niepełnosprawny”
znaczy tyle, co „mniej zdolny”.

Mniej zdolny
do wykorzystania swojego potencjału.

Mniej zdolny
do tworzenia poważnych relacji.

Mniej zdolny do odgrywania czynnej roli
w otaczającym świecie.

Że po prostu masz pecha.

Ten przestarzały pogląd

obarczał odpowiedzialnością
za pokonanie wykluczających barier

osobę z niepełnosprawnością.

Podejście jednak się zmienia.

Współcześniejszy
społeczny model niepełnosprawności

głosi, że to nie dana osoba
jest niepełnosprawna,

tylko że to ją wykluczono.

Wykluczono przez społeczeństwo.

Społeczeństwo narzuca nastawienie do niej
i stawia fizyczne bariery,

które uniemożliwiają jej
osiągnięcie pełni potencjału.

Społeczny model stworzyły osoby
z niepełnosprawnościami i wspierające je,

tak, by pomóc im w działaniach
przeciw dyskryminacji

oraz by dawać ludziom
moc do szukania rozwiązań,

pozbywania się barier, a także by wspólnie
stać w obronie równości i praw człowieka.

Wykazali, że ludzie
z przeróżnymi upośledzeniami

trafiają często na te same trudności.

Takie bariery to między innymi:

uprzedzenia w opiniach i postawach,

ograniczenia dostępności

lub systemowe wykluczenie.

Społeczny model poszukuje sposobów,
na jakie społeczeństwo można organizować,

by zapewnić dostępność, niezależność
oraz stwarzać ludziom szanse.

Tak, by umożliwiać ludziom działanie,
a nie ich wykluczać.

Ze społecznego modelu niepełnosprawności
nauczyć się możemy,

że niepełnosprawność
to konstrukt społeczny,

stworzony na gruncie społecznych barier,

których można się pozbyć.

Dowiemy się też, że w obowiązku rządu,

odpowiedzialnych za przestrzeń publiczną
oraz pojedynczych ludzi

leży dokonywanie zmian
i zwiększanie dostępności

oraz budowę społeczeństwa równiejszego.

Takiego, w którym każdy ma szansę
wykorzystać cały swój potencjał.