James Cameron: Voor Avatar ... een nieuwsgierige jongen

James Cameron's 'big-budget' (en nog meer omzet makende) films, creëeren onwerkelijke werelden op zichzelf. In deze persoonlijke presentatie, onthuld hij jeugdfascinaties met het fantastische, van het lezen van science fiction tot diepzee duiken, en hoe dat uiteindelijke het succes bepaalde van z'n 'blockbuster' hits "Aliens", "The Terminator", "Titanic" en "Avatar."

ik groeide op, op een constant dieet van science fiction.

Tijdens het voortgezet onderwijs, ging ik met de bus naar school,

een uur heen en terug, elke dag.

En ik was altijd geabsorbeerd door een boek,

een science fiction boek,

dat me in gedachten meenam naar andere werelden,

en dat, in verhalende zin,

mijn onverzadigbare nieuwsgierigheid bevredigde.

En, weet je, die nieuwsgierigheid manifesteerde zich ook

in het feit dat ik altijd, wanneer ik niet op school was,

ik in het bos was,

wandelend en 'monsters' verzamelend,

kikkers, slangen, insecten en vijverwater,

en ze mee terug nam, ze onder de microscoop bekeek.

Je weet wel, ik was een echte wetenschapsgek.

Maar het ging allemaal om het begrijpen van de wereld,

de grenzen van het mogelijke begrijpen.

En m'n liefde voor science fiction,

leek ook gespiegeld te worden in de wereld om me heen,

want wat er gebeurde, dit was het eind van de zestiger jaren,

we gingen naar de maan,

we waren de diepe oceanen aan het verkennen,

Jacques Cousteau kwam onze woonkamers binnen

met z'n fantastische specials, die ons

dieren en plekken en een wonderbare wereld lieten zien

die we ons nooit eerde echt hadden kunnen voorstellen.

Dit leek te resoneren

met het hele science fiction element ervan.

En ik was een kunstenaar.

Ik kon tekenen. Ik kon schilderen.

En omdat er geen video spelletjes waren

en deze verzadiging van CG films en al deze

beelden in het medialandschap,

moest ik deze beelden in m'n hoofd creëren.

Je weet wel, dat moesten we allemaal, als kinderen

een boek lezen en op basis van de beschrijving van de auteur

iets op het filmscherm in ons hoofd zetten.

En mijn reactie hierop was: schilderen, tekenen

buitenaardse wezens, buitenaardse werelden,

robots, ruimteschepen, al dat soort dingen.

Ik werd constant betrapt tijdens wiskundeles

schetsend achter m'n lesboek.

Dat was de creativiteit

die een uitweg moest vinden.

En er gebeurde iets interessants, de Jacques Cousteau programma's,

maakten me erg opgewonden over het feit dat er

een buitenaardse wereld was, gewoon hier op aarde.

Ik zou dan waarschijnlijk niet echt naar een buitenaardse wereld gaan

op een dag in een ruimteschip.

Dat leek behoorlijk onwaarschijnlijk.

Maar dat was een wereld waar ik daadwerkelijk naar toe kon gaan

gewoon hier op aarde, die zo rijk en exotisch was,

als alles dat ik me had verbeeld,

door het lezen van die boeken.

Dus besloot ik duiker te worden

op 15 jarige leeftijd.

En het enige probleem daarmee was, dat ik

in een klein dorpje in Canada leefde,

600 mijl van de dichtstbijzijnde oceaan.

Maar daar liet ik me niet door afschrikken.

Ik zeurde bij m'n vader totdat hij eindelijk

een duikschool vond in Buffalo, New York,

net over de grens van waar we leefden.

En ik haalde m'n certificaat,

in een zwembad van een YMCA, midden in de winter,

in Buffalo, New York.

En ik zag de oceaan, een echte oceaan, niet

tot pas twee jaar later,

toen we naar California verhuisden.

Sindsdien, in de tussenliggende

40 jaar,

heb ik ongeveer 3000 uur onder water doorgebracht,

en 500 uur daarvan was in onderzeeërs.

En ik heb geleerd dat die diepzee omgeving,

en zelfs de ondiepe oceanen,

zo rijk zijn met wonderbaarlijk leven

dat het werkelijk onze verbeelding overstijgt.

De verbeeldingskracht van de natuur is zo grenzeloos,

vergeleken met onze

beperkte, menselijke verbeeldingskracht.

Tot op deze dag, heb ik groots ontzag

voor wat ik zie tijdens deze duiken.

En m'n doorlopende liefde voor de oceaan

is nog net zo sterk als zij ooit was.

Maar toen ik als volwassene een carrière koos,

was dit filmmaker.

En dat leek de beste manier, om de drang die ik had

om verhalen te vertellen, te combineren

met mijn drang om beelden te creëren.

En als kind was ik altijd bezig met het tekenen van stripboeken, enz.

Films maken was de manier om beelden en verhalen

samen te brengen. En dat leek zinnig.

En natuurlijk waren de verhalen, die ik koos te vertellen,

science fiction verhalen: "Terminator", "Aliens",

en "The Abyss".

En met "The Abyss", bracht ik m'n liefde

voor onderwater en duiken, samen met films maken.

Zeg maar, de twee passies combinerend.

Iets interessants ontstond uit "The Abyss",

dat om een specifiek verhaal-technisch

probleem op te lossen in die film,

het creëren van een soort vloeibaar water schepsel,

dat we computer gegenereerde animatie, CG, omhelsden.

En dit resulteerde in het eerste 'soft surface'

karakter, CG animatie,

die ooit in een film had gezeten.

En zelfs ondanks dat de film nooit geld opbracht,

het was nauwelijks break-even moet ik eigenlijk zeggen,

was ik getuige van iets bijzonders, dat was dat het publiek,

het wereldwijde publiek, betoverd was

door deze schijnbare magie.

Je weet wel, het is Arthur Clarke's wet,

dat elke voldoende geavanceerde technologie niet te onderscheiden is van magie.

Zij zagen iets magisch.

En daar werd ik erg enthousiast van.

en ik dacht: "Wow, dit is iets dat omhelsd moet worden

in de filmkunst."

Dus, met "terminator 2", wat mijn tweede film was,

gingen we hier veel verder in.

Werkend met ILM, creëerden we de vloeirbaar metalen gast

in die film. Het succes hing ervan af

of dat effect zou werken.

En dat deed het. En we creëerden opnieuw magie.

En we hadden hetzelfde resultaat met het publiek.

Al verdienden we een beetje meer geld op die film.

Dus, om een lijn te trekken tussen die twee punten

van ervaring,

leidde tot, dit wordt een hele nieuwe wereld,

een hele nieuwe wereld van creativiteit

voor filmartiesten.

Dus begon ik een bedrijf met Stan Winston,

mijn goede vriend Stan Winston,

wie de voornaamste make-up- en schepselontwerper was

in die tijd en het was genaamd: Digital Domain.

En het concept van het bedrijf was

dat we een sprong zouden maken, voorbij

de analoge processen van optische printers en dergelijke

en we zouden direct op digitale productie overstappen.

En dat deden we daadwerkelijk en het gaf ons tijdelijk een concurrentie voordeel.

Maar we vonden ons zelf achterlopen, midden de jaren negentig,

in de schepsel- en karakterontwerp hoek,

waarvoor we oorspronkelijk het bedrijf hadden opgericht.

Dus schreef ik dit stuk genaamd: "Avatar",

dat bedoelt was om absoluut de grenzen te verleggen

van visuele effecten,

van CG effecten, voorbij,

met realistische menselijk emotionele karakters

gegenereerd in CG

En de hoofdkarakters zouden allemaal in CG zijn

En de wereld zou in CG zijn

En de grenzen duwden terug.

En ik werd verteld door de mensen in m'n bedrijf,

dat we voorlopig nog niet in staat zouden zijn om dit te doen.

Dus zette ik het in de koelkast en ik maakte die andere film over een groot schip dat zinkt.

(gelach)

Ik verkocht het aan de studio als: "'Romeo en Juliet' op een schip".

Het wordt een epische romantische,

gepassioneerde film.

Wat ik heimelijk wilde doen was,

ik wilde naar het echte wrak van de "Titanic" duiken.

En dat is waarom ik de film maakte.

(Applaus)

En dat is de waarheid. Echter, de studio wist dat niet.

Maar ik overtuigden hen. Ik zei:

"We gaan naar het wrak duiken. We gaan het echt filmen.

We zullen het gebruiken in de opening van de film.

Het zal erg belangrijk zijn. Het zal een geweldige 'marketing hook' zijn.

Een ik overtuigde ze een expeditie te financieren.

(Gelach)

Klinkt gek. Maar dit komt terug op het thema van

je verbeeldingskracht die een realiteit creëert.

Omdat we daadwerkelijk een realiteit creëerden waar ik me

zes maanden later in een Russische onderzeeër vond,

twee en een halve mijl diep, in de noordelijk Atlantische oceaan,

kijkend naar de echte Titanic door een patrijspoort,

niet een film, niet HD, maar echt.

(Applaus)

Daar stond ik helemaal versteld van.

En het vereiste een hoop voorbereiding, we moesten camera's ontwikkelen

en lichten en allerlei soorten dingen.

Maar het viel me op hoe veel

deze duik, deze diepe duiken

leken op ruimtemissies.

Je weet wel, daar het zeer technisch was

en het vereiste enorme planning.

Je stapt in zo'n capsule, je daalt af in deze donkere

vijandige omgeving

waar er geen hoop op redding is

als je niet zelf terug kunt komen.

En ik dacht: "Wow, het lijkt of ik

in een science fiction film leef.

Dit is erg cool".

En dus, had ik de smaak van het verkennen van de diepe oceaan flink te pakken.

Natuurlijk, de nieuwsgierigheid, de wetenschapscomponent ervan.

Het was alles. Het was avontuur

Het was nieuwsgierigheid. Het was verbeelding

En het was een ervaring die

Hollywood me niet kon geven.

Omdat, weet je, ik me een wezen kon verbeelden en we konden

daar een 'visual effect' voor creëren. Maar ik kon me niet verbeelden wat ik zag

uit dat raam.

Naarmate we een aantal van onze volgende expedities deden

zag ik wezens bij hydrothermale bronnen

en soms dingen die ik nog nooit eerder had gezien

soms dingen die nog niemand ooit eerder had gezien,

die daadwerkelijk niet beschreven waren door de wetenschap

op het moment dat we ze zagen en ze vastlegden.

Dus was ik hierdoor volkomen overdonderd

en moest meer doen.

En dus maakte ik een nog al vreemde beslissing.

Na het succes van "Titanic",

zei ik: "OK, ik parkeer m'n baan

als Hollywood filmmaker,

en ik ga een tijdje full-time ontdekker zijn".

En dus begonnen we deze

expedities te plannen.

En we gingen uiteindelijk naar de Bismark,

en verkenden het met robotische voertuigen.

We gingen terug naar het wrak van de Titanic.

We namen kleine 'bots' die we hadden gecreëerd mee

die glasvezel uitrolden.

En het idee was om naar binnen te gaan en een interieur-

onderzoek van dat schip te doen, wat nog nooit eerder gedaan was.

Niemand had ooit in het wrak gekeken. Ze hadden de middelen niet om het te doen,

dus ontwikkelde we technologie om het te doen.

Dus, hier ben ik nu, op het dek

van de Titanic, zittend in een onderzeeër,

en kijk naar buiten naar planken die veel lijken op deze,

waar ik wist dat de band gespeeld had.

En ik bedien een klein robotvoertuig

door de gang van het schip.

Wanneer ik zeg dat ik hem bedien

maar m'n bewustzijn zit in het voertuig

ik voelde me alsof ik fysiek aanwezig was

binnen het scheepswrak van de Titanic.

En het was de meest surreële soort

deja-vu-ervaring die ik ooit had,

omdat ik voor ik een hoek om ging al wist

wat er zou zijn, voor de lichten

van het voertuig het daadwerkelijk toonden,

omdat ik maandenlang op de set had belopen

toen we de film aan het maken waren.

En de set was als een exacte replica

op de blauwdrukken van het schip gebaseerd.

Dus was een het absoluut merkwaardige ervaring.

En het deed me realiseren dat

de telepresentie ervaring,

dat je daadwerkelijke dit soort robotische avatars kunt hebben,

waarbij je bewustzijn geïnjecteerd wordt in het voertuig,

in deze andere vorm van bestaan.

Het was echt behoorlijk diepgaand.

En wellicht een beetje een kijkje naar wat zou kunnen gebeuren,

wat decennia verder,

als 'cyborg' lichamen beschikbaar komen

voor exploratie of andere doelen,

in vele soorten

post-menselijke toekomsten,

die ik me kan voorstellen

als een science fiction fan.

Dus, deze expedities gedaan te hebben

en echt beginnen te waarderen wat er daar beneden was,

zoals bij de diepe oceaan bronnen,

waar we deze wonderbaarlijke wonderbaarlijke dieren hadden.

Zij zijn praktisch buitenaardse wezens gewoon hier op aarde.

Ze leven in een milieu van chemosynthese.

Ze leven niet in een zonlicht

gebaseerd systeem zoals wij dat doen.

En dus zie je dieren die leven naast

500 graden Celcius hete

waterpluimen.

Je zou denken dat ze onmogelijk kunnen bestaan.

Op hetzelfde moment

was ik ook opnieuw zeer geïnteresseerd te raken in ruimtewetenschap,

opnieuw de science fiction invloed als kind.

En ik raakte betrokken in

de ruimtegemeenschap,

erg betrokken bij NASA,

deelnemend aan de NASA adviesraad,

daadwerkelijke ruimtemissies plannen,

ik ging naar Rusland, ik ging naar de pre-cosmonaut

biomedische protocolen

en al dat soort dingen,

om daadwerkelijk naar het internationaal ruimtestation te gaan

met onze 3D camera systemen.

En dit was fascinerend.

Maar wat het uiteindelijke resultaat was, dat ik ruimte wetenschappers

met ons meenam naar de diepte.

En ze meenemen zodat ze toegang hadden tot

astrobiologen, planetaire wetenschappers,

mensen die geïnteresseerd waren in die extreme milieus,

ze mee naar beneden nemend naar de bronnen en ze laten kijken

en monsters nemen en instrumenten laten testen, enzovoorts.

Dus, hier waren we, documentaire films aan het maken

maar daadwerkelijk ook wetenschap aan het doen,

en daadwerkelijk ruimtewetenschap aan het doen.

Ik had de cirkel rond gemaakt

vanaf het science fiction fan zijn,

je weet wel, als kind

en dit allemaal echt doen.

En weet je, gedurende deze reis

van ontdekking,

leerde ik een hoop.

Ik leerde een hoop over wetenschap. Maar ik leerde ook een hoop

over leiderschap.

Nu zou je denken dat een regisseur een leider zou moeten zijn,

leider van, kapitein van het schip en dat soort zaken.

Ik leerde niet echt over leiderschap

totdat ik die expedities deed.

Omdat ik op een bepaald moment moest zeggen:

"Wat doe ik hier?

Waarom doe ik dit? Wat win ik er mee?"

We verdienen geen geld met deze verdomde programma's.

Ze zijn nauwelijks break-even. Er is geen faam mee te behalen.

Mensen denken min of meer dat ik weg gegaan ben

tussen "Titanic" en "Avatar" en dat ik duimen aan het draaien was,

ergens aan het strand.

Ik maakte al deze films, al deze documentaires

voor een zeer beperkt publiek.

Geen faam, geen glorie, geen geld. Waar ben je mee bezig?

Je doet het voor het werk zelf,

voor de uitdaging,

en de oceaan is de meest uitdagende omgeving die er is,

voor de opwinding van de ontdekking,

en voor die vreemde band die ontstaat

als een kleine groep mensen een hecht team vormen.

Omdat we al deze dingen deden met 10-12 mensen

werkend voor jaren aan een stuk.

Soms op zee voor 2-3 maanden aan een stuk.

En door die band, realiseer je je

dat het meest belangrijke ding

het respect is dat je voor hen hebt

en dat zei voor jou hebben, dat je een taak volbracht hebt,

die je niet kan uitleggen aan iemand anders.

Wanneer je terug komt aan wal en je zegt:

"We moesten dit doen en de fiber optic en de demping,

en de dit en dat,

al de technology ervan en de moeilijkheid,

de menselijke prestatie aspecten van het werken op zee,

dat kan je niet uitleggen aan mensen. Het is dat ding dat

wellicht politieagenten hebben of mensen in het leger die zoiets doorstaan hebben, samen

en ze weten dat ze het nooit kunnen uitleggen.

Dat creëert een band, creëert een band van respect.

Dus toen ik terug kwam om m'n volgende film te maken,

welke "Avatar" was,

probeerde ik datzelfde principe van leiderschap,

welke is dat je je team respecteert

en dat je in ruil, hun respect verdient.

En dat veranderde werkelijk de dynamiek.

Dus, daar was ik weer met een klein team,

in nog niet in kaart gebracht terrein,

"Avatar' aan het maken, nieuwe technologie ontwikkelend

die nog niet eerder bestond.

Enorm opwindend.

Enorm uitdagend.

En we werden een familie, gedurende een periode van vier en een half jaar.

En het veranderde volkomen hoe ik films maak.

Dus, mensen gaven commentaar op hoe je, zeg maar,

de oceaan organismen mee terug bracht

en ze op de planeet Pandora zette.

Voor mij was het meer een fundamentele manier van zaken doen,

het process zelf, dat als resultaat daarvan veranderde.

Dus, wat kunnen we uit dit alles synthetiseren?

Je weet wel, wat zijn de geleerde lessen?

Nou, ik denk nummer een is

nieuwsgierigheid.

Het is het krachtigste wat je bezit.

Verbeelding is een kracht

die daadwerkelijke een realiteit kan manifesteren.

En het respect van je team

is belangrijker dan alle lof

in de wereld.

Er zijn jonge filmmakers

die naar me toe komen en zeggen: "Geef me wat advies om dit te doen."

En ik zeg: "Leg jezelf geen beperkingen op.

Andere mensen zullen dat wel voor je doen, doe het jezelf niet aan,

wed niet tegen jezelf.

En neem risico's."

NASA heeft dit gezegde waar ze gek op zijn:

"Mislukking is geen optie."

Maar mislukking moet een optie zijn

in kunst en ontdekking, omdat het een sprong in het diepe is.

En geen enkele belangrijke onderneming

die innovatie vereist

is gedaan zonder risico.

Je moet bereid zijn om die risico's te nemen.

En dat is de gedachte die ik jullie zou willen achterlaten,

dat in wat je ook doet,

mislukking een optie is,

maar angst niet. Dank u.

(Applaus)