-
Ĉi tiu filmo estas farita en
natura rezervejo «Kronockij» en Kamĉatko.
-
Por maksimume malgrandigi efikon al la protektata
teritorio, la filmadon partoprenis du homoj.
-
Dum 25 monatoj Dmitrij Ŝpilenok kaj Anna Ŝpilenok
observis vivon de vulpoj en la naturo.
-
Oni diras, ke loko, kie vi aperis,
influas vian sorton.
-
Kie vi naskiĝis, kion vi memoras pri hejmo,
kion vi vidis, kiam estis malgranda.
-
Kiam mi unuafoje malfermis
la okulojn, mi ekvidis ĝin — Kamĉatkon.
-
Fajran teron, kiu moviĝas,
spiras kaj sonas kiel viva estaĵo.
-
Ĉi tie estis tiom da nekutima kaj timiga.
-
La gefratoj tuj komprenis,
ke en ĉi tiu mondo venkas la plej forta.
-
Kaj ekis! Ili konkuris vere en ĉio.
-
Ili estis aliaj.
-
Tamen, panjo diris,
ke estis ĝuste mi, kiu aliis.
-
Dum ili trejnis ĉasistajn lertojn, mi observis,
-
penetris esencon de aĵoj, absorbis belon.
-
Mi naskiĝis lasta kaj estis plej malgranda,
plej malforta, plej malrapida.
-
Kiam mi unuan fojon eliris el la ternesto,
vento preskaŭ forblovis min.
-
Do oni nomis min Vento.
-
Antaŭe mi pensis, la gepatroj volis,
ke tio memorigu, kiom forta estis vento.
-
Sed nun mi komprenas — ili nomis min tiel
por ke mi memoru, kiom forta mi estiĝu.
-
«Ne atentu, ke vi nun estas tia. Plej gravas
akiri fortojn ĝis unua vintro», kuraĝigis min paĉjo.
-
Mi kreskis, kreskis miaj gefratoj.
Ni forkuradis ĉiam pli foren, estiĝis nesingardaj.
-
Kaj foje per nia bruo ni vokis malbonon.
-
Al ni venis li.
-
Paĉjo defendis nin ĝis lasta momento.
Sed li estis pli forta.
-
Li forprenis ĉiujn.
-
Krom la plej malforta kaj malgranda,
kiu kaŝiĝis en fora angulo de la ternesto.
-
Min.
-
LA FLAMA VULPO
-
Kaj jen mia unua vintro,
pri kiu avertis paĉjo.
-
Vintre belas... Kaj ankaŭ malsatas.
-
Se vi ne havas rezervojn,
al vi estos malfacile.
-
Rezervojn mi ne havas... Sed mi estas Vento!
En mi fluas sango de la plej forta kaj kuraĝa vulpo.
-
Nenian vintron mi timas.
-
Mi ne povas spiri! Nenion mi aŭdas!
Malvarmegas! Kaj timigas!
-
Kion paĉjo farus sur mia loko?
Enirus la terneston, transatendis la ŝtormon tie!
-
Kaj se neĝo ŝtopos la elirejon?
Se mi iĝos ŝlosita subtere?
-
Restos ĉi tie por ĉiam?
-
La ŝtormo finiĝis same neatendite, kiel ĝi
komenciĝis. Estis neniu, kiu travivis ĝin.
-
Ĉu mi sola restis sur la tero?
-
Momenton! Tio ne estas miaj spuroj.
-
Mi sekvis ilin kaj ekvidis tion,
de kio mia spiro haltis.
-
La plej rufa en la tuta mondo,
-
kun la plej pufa vosto
kaj fajnaj akropintaj oreloj.
-
Kaj turno de ŝia kapo... Ŝia rigardo...
-
Ŝi kvazaŭ vokis min.
-
Kaj mi ekiris al ŝi.
-
Kaj ŝi ankaŭ ekiris al mi!
-
Mi ne povis kredi mian feliĉon. Ĉio estis kiel
en fabelo. Mi pretis meti ĉion al ŝiaj piedoj. Sed...
-
Sed tiutage mi ricevis batojn sur la orelojn,
sur la flankojn, kaj sur la muzelon.
-
Kio mi nun estas por ŝi?
Fremdulo, kiu transpasis la limon.
-
Defendo de teritorio pli gravas
ol ajnaj sentoj, mi ne oponas.
-
Sed mi farus al ŝi nenion malbonan.
-
Ŝi nomiĝis Lafo.
-
Rufa fajro sur blanka neĝo.
-
Lafo ekbruligis en mia koro ion,
kio ne ebligis halti.
-
Ŝiaj okuloj... Ŝia hararo...
-
Flamo de ŝia bildo brulegis interne
kaj ne estingiĝis.
-
Kaj tuta oceano ne povus malvarmigi min
en ĉi tiu neforgesebla tago.
-
Blankaj glacipecoj en ŝaŭmaj ondoj —
jen mia vivo.
-
Ĝi impetas ien kaj ne trovas lokon por resti.
Eble, almenaŭ ĉi-okaze al mi bonŝancos?
-
Sed kiel degeligi la malvarman koron de Lafo?
-
Decidite. Mi iros al ŝi kaj pardonpetos.
-
Mi venos nokte sen averto kaj petos pardonon
pro mia unua vizito malsukcesa.
-
Lafo, ĉu vi estas hejme?
Mi venis por pardonpeti.
-
Pardonu... Lafo!
-
Mi mem kulpas. Bonan tempon mi trovis —
dum nokto veni rekte al la ternesto!
-
Ja almenaŭ maldecas veni al damo
meze de nokto! Ŝi povis ektimi.
-
Mi necesas ion por konkeri ŝian koron.
-
Vento bezonas heroaĵon.
-
Maragloj! Unu tia rabobirdo
povas disŝiri plej fortan vulpon.
-
Sed heroaĵo ja ne estas alporti muson en dentoj.
-
Mi decidiĝu. Nun — aŭ neniam.
-
Uf! Mi apenaŭ fuĝis!
Ĉu efektive mi volis kapti maraglon?
-
Probable, ili pensis, ke mi estas freneza,
kaj decidis ne havi aferon kun mi. Bonŝancis...
-
Ŝi vidis ĉion!
Verŝajne, mi ridindas en ŝiaj okuloj.
-
Aŭ mi denove estos batita...
-
Kaj tiam ŝi kriis al mi — al mi! —
ke mi estas kuraĝa!
-
Kurte, ni decidis loĝi kune.
Kaj ŝi ne plu forpelis min.
-
Vintraj tagoj sekvis unu la alian.
Mi ĝuis ĉiun minuton apud mia amatino.
-
Mi forgesis, ke en la mondo povas esti io krom ŝi.
-
Vintro estas tempo malfacila,
sed trankvila. Kaj printempe vekiĝas ili...
-
Malsataj kaj ferocaj.
-
Li forprenis la vivojn de miaj gepatroj kaj gefratoj,
kaj nun li venis por preni mian familion.
-
Li flaras min, scias, ke mi estas ie ĉi tie.
-
Sed nia ternesto profundas. Ĝi havas multe da
toneloj kaj anguloj, kien ursa manego ne atingos.
-
Ni sidas senbrue, ĝis li foriros. Kiom ajn forta
estus malsato, la urso ne povos fosi senfine.
-
Ĉu li foriris aŭ ne?
Necesas eliri kaj kontroli.
-
Lafo ne vidu mian timon.
-
Ĉi-foje al ni bonŝancis.
La urso decidis ne elspezi fortojn por ni.
-
Li iris en specialan lokon fore
en la montaro — malantaŭ tiu vulkano.
-
Oni iras al ĝi tutan tagon aŭ eĉ pli.
-
Valo de gejseroj estas miraklo de la naturo.
Tuta tero kvazaŭ bolas tie.
-
Kiam ĉi tie kuŝas dika neĝtavolo,
tie, supre, jam kreskas nova bongusta herbo.
-
Pro la subtera varmego printempo tie okazas multe
pli frue, kaj en ĉi tiuj lokoj ĉiam troveblas io por gustumi.
-
Sed ni, vulpoj, malofte venas tien.
Ĉi loko estas tro alte en la montaro.
-
Krome, dum primtempo tie kolektiĝas ursoj.
-
Li jam estas tie.
-
Ursinoj kun idoj ankaŭ iras tien.
-
Kaj kial la urso estas sola?
Kie estas lia familio?
-
Li ne konas ĉi tiun vorton.
-
Kiam ursidoj naskiĝas,
tio estas granda ĝojo por ilia panjo.
-
Kaj ĉefa tasko ŝia estas forkonduki la infanojn kiel
eble plej foren de la patro, por ke ili ne renkontiĝu.
-
Malsata urso ne distingas
inter proksimuloj kaj fremduloj.
-
Li atakas ĉiujn, kaj neniu haltigos lin.
-
Kaj ni havas novaĵojn.
Mi estiĝis paĉjo!
-
Nun mi havas infanojn.
Kiu povus pensi? Mi estas paĉjo!
-
Mi estas paĉjo!
Lafo, ĉu vi aŭdas? Mi estas paĉjo!
-
Kaj tio signifas, ke vi estas panjo.
Ĉu vi imagas?
-
Ho, kia bonega vi estas!
Kia belulino! Kia brava panjo!
-
Infanoj... Mi tuj instruu ĉion al ili.
Kiaj do ĉarmaj ili estas!
-
De kio komenci? Ĉu batali kontraŭ maragloj? Ĉu kolekti
bukedon da musoj? Ne, tio ankoraŭ trofruas por ili.
-
Aj, mi ne scias, de kio komenci!
-
Infanoj... Sukcesu mi gardi vin
de ĉiuj danĝeroj en la mondo.
-
Mi jen emas plori pro kortuŝeco, jen
sufokiĝas pro alfluinta sento de respondeco.
-
Mi instruu al ili ĉion,
kiel iam paĉjo instruis min.
-
Ĉu mi sukcesos?
-
Mi vidas la vulpidojn
kaj rememoras min malgranda.
-
Mi rigardis paĉjon same kiel
ili nun rigardas min. Du miaj vulpidoj...
-
Momenton! Ĉu ses? Ja estis du!
-
Kion mi faru kun ili?
Mi tiom junas ankoraŭ!
-
Lafo!
Lafo, ĉu do ni estas nun multinfana familio?
-
Ni estas multinfana familio!
-
Por nutri ĉiujn necesas multe da penoj.
Paĉjo iras por labori!
-
Ankaŭ panjo serĉas nutraĵon.
Nu, ne gravas — ni estas spertaj ĉasistoj:
-
ĉi tie kaptis muson, tie trovis fiŝon...
-
Ho! Kaj tie estas io bongusta!
-
Urso... Urso! Tie estas urso!
-
Mi fuĝis...
La urso eĉ ne rimarkis min.
-
Espereble, neniu vidis kiel mi ektimis.
Kion pensus la infanoj?
-
Dum mi kuraĝe forkuris de la urso,
Lafo alportis muson al la etuloj.
-
Kiel ŝi sukcesas fari ĉion?
-
Lafo zorgas pri ses infanoj
kaj aspektas fascine! Nekredeblas!
-
Kaj ŝi elektis min...
-
Ankoraŭ ŝi plejparte zorgas pri la infanoj. Tamen
jam tre baldaŭ ili kreskos, kaj mi instruos ilin ĉasi.
-
Lafo, vi povas kalkuli je mi!
-
Nun ni batvundas la piedojn kaj trakuras
dekojn da kilometroj tage en serĉo de musoj.
-
Sed baldaŭ ekos festeno por ĉiuj.
-
La plej bongusta fiŝo en la mondo —
salmo — estis proksime.
-
Salmoj iris al enfluejoj de riveroj. Malsataj ursoj
atendis ilin rekte en oceanaj ondoj.
-
Ne, tio ne estas fiŝoj. Tio estas balenoj.
Ne eblas kapti ilin.
-
Kaj tio ĉi estas fiŝoj.
-
Tre baldaŭ salmoj leviĝos
el la oceano en riverojn por fraji.
-
Mi volus diri: «Tiam ankaŭ ni ĉasos».
-
En la realo — sed al neniu rakontu tion —
vulpoj ne estas tiaj sukcesaj fiŝkaptistoj kiel ursoj.
-
Kapti vivan fiŝon scipovas nur supervulpoj.
-
En nia familio tion faras Lafo.
Ŝi estas mia supervulpino.
-
Lafo alportas fiŝon por la infanoj
kaj ĉiufoje okazas same:
-
iu batalas kaj iu observas la batalon.
-
Kaj nur Lia Moŝto scias, kion fari.
-
Ni nomis lin Princo, ĉar liaj postuloj
al la mondo estas vere reĝaj!
-
Ĉiam li volas ricevi ĉion plej bonan
kaj preferinde unua.
-
Dum vi batalas, Princo sola manĝos ĉion.
-
Kaj se ne manĝos, do kaŝos tiel,
ke poste li mem ne trovos. Tia vulpido!
-
Kaj kiel do oni nutru la familion
en tiaj kondiĉoj?
-
Divenu, kiu alkuris unua.
-
Estas nur unu metodo por ke ĉiuj manĝu —
teni Princon je la kruro, kvazaŭ bebon.
-
Li, stultulineto, pensas, ke li estas granda,
kaj li pretas tion pruvi.
-
Princo kaŝe foriris al sia unua ĉasado —
li ĉasis burdojn.
-
Foje mi grumblas al li, sed profunde
de la animo mi fieras pli li.
-
Finfine, li ne kulpas, ke li montriĝis
plej rapida, plej forta kaj lerta.
-
Kaj plej senprudenta...
-
Komence ni ne malkvietiĝis.
Lafo ekis maltrankvili, kiam venis krepusko.
-
Malgranda vulpido en vastega tundro. Sola.
Facila predo por ĉiu ajn...
-
Lafo restis kun la infanoj,
kaj mi kuris por serĉi Princon.
-
Filo! Filo, kie estas vi?
-
Mi tutan nokton serĉis lin,
ne haltis eĉ por sekundo.
-
Mi trovu lin antaŭ iu alia faros tion.
-
Odoro de lupo... Mi forpelu la solan skolton
antaŭ ĉi tie aperos senkompata luparo.
-
Se vi volas rapide trovi iun en tundro,
rigardu supren.
-
Rabobirdoj vidas ĉion
kaj rimarkas predon unuaj.
-
Ne timu, etulo. Plej grave — ne moviĝu.
-
Ne forkuru. Nur senmoviĝu!
-
Kiam mi forpelis la lupon, Princo diris:
«Paĉjo, mi ne timis. Ja vi estis apude».
-
Kaj tio estas la plej bonaj vortoj,
kiujn patro povas aŭdi de sia filo.
-
Kiel ĉiuj ekĝojis, kiam ni revenis bonorde.
-
Nur Lafo riproĉis min pro tio,
ke mi sola atakis la lupon.
-
Sed ŝiaj okuloj estis plenaj da danko
pro la savita filo.
-
Mia familio...
Mi povas defendi vin de ĉio en la mondo.
-
Kaj poste li venis denove.
-
Ni rimarkis la urson, kiam li venis
jam tro proksimen. Peza spirado...
-
Kaj la odoro, kiun mi konfuzos kun neniu alia.
-
Sed nun mi ne kaŝiĝos en terneston.
Mi savos la familion.
-
Mi komprenis, ke mi devas defendi la familianojn,
kiel tion faris paĉjo. Mi devas deturni la monstron al mi,
-
forkonduki lin de la ternesto, igi lin postkuri min
kaj poste trovi rifuĝejon, kaj ĉiuj estos savitaj.
-
Mi impetis for.
Lafo kun la infanoj restis malantaŭe.
-
Mi kuris, sed la timo el la pasinteco
rapide atingis min,
-
kaj mi jam ne plu povis distingi,
ĉu mi savas la familion aŭ saviĝas mem.
-
Mi kuris senhalte ĝis mi falis teren sen fortoj.
Kaj la urso?
-
Li restis apud la ternesto...
-
Vento, Vento... Kion do vi faris?
-
Lafo! Infanoj! Ne, mi petegas, ne!
Kie estas vi?
-
Iu ajn! Almenaŭ iu ajn!
-
Foje tio jam okazis. Spuroj de urso, lia odoro —
kaj malplena ternesto.
-
Oni diras, ke fulmo
ne trafas saman lokon dufoje.
-
Eĉ ĝi havas pli da kompato al ĉio viva.
-
Dufoje mi perdis ĉiujn proksimulojn.
-
Sed tiam mi estis malgranda
kaj ne povis defendi min.
-
Kien malaperis mia patra instinkto?
Kial ĝi ne ordonis al mi resti kaj batali?
-
En mi denove vekiĝis eta tremanta vulpido...
-
Mi decidis resti sur ĉi tiu loko,
kuŝi apud la ternesto kaj morti.
-
Tamen subite mi eksentis ies varmon.
-
Tio estis ŝi, Lafo!
-
Ŝi malsekiĝis ĝis lasta hareto,
ŝi estis timigita, sed viva!
-
«Mi pensis, ke mi perdis vin!»
-
«La infanoj estas sekuraj, mi ankaŭ.
Sed tio ne plu rilatas vin», respondis ŝi.
-
Ŝi forkondukis la urson de la ternesto!
Kia feliĉo!
-
Sed en ĉi tiu feliĉo ne estas loko por malkuraĝulo,
kiu ne povis defendi sian familion.
-
Mi devas foriri...
Sed kiel oni povas foriri de sia amo?
-
Mi faris eraron kaj ne komprenis,
kiel korekti ĝin.
-
Mi elpensis pretekstojn por esti
pli proksime al ili. Mi lernis fiŝkapti.
-
Sed ĉu sufiĉas alporti fiŝon post tio, kio okazis?
-
Lafo eĉ ne rigardis min.
«Lasu tion kaj iru kun mi», ŝi diris al Princo,
-
kaj gvidis lin al ĉasado.
-
Ŝi instruas la infanojn trovi nutraĵon.
Tio estu mia laboro.
-
Sed mi ne plu ekzistas por ili.
Ili bonege faras ĉion sen mi.
-
La infanoj kreskis antaŭ miaj okuloj,
tamen sen mia partopreno.
-
Mi sekvis ilin kiel ombro, ĉiam estis apude.
Sed neniu bezonis tion.
-
Adoleskantoj...
Ili vidis, kiel ŝanĝiĝis panja rilato al mi,
-
kaj decidis sekvi ĝin. Mi volis helpi ilin
en preparado al memstara vivo,
-
kiu ekos jam venontan aŭtunon.
Sed ili nur bruskis.
-
Mi estiĝis malplena loko por ili.
-
Li venis denove.
Sed nun bolanta furiozo subpremis mian timon.
-
Pereu mi, sed mi ne ebligos tuŝi mian familion.
-
Mi ne plu estas tiu, kiu tremas pro timo
en la plej fora angulo de profunda ternesto.
-
Mi estas filo de mia patro.
Mi mem estas patro!
-
Mi estas Vento, flama vulpo!
-
Timo estas forta.
Ĝi povas malklarigi la menson.
-
Furiozo estas forta.
Ĝi povas ŝteli la animon.
-
Sed amo estas pli forta ol ili.
Ĝi donacas pardonon kaj donas duan ŝancon.
-
Miaj vulpidoj baldaŭ devos
fariĝi memstaraj kaj trovi sin.
-
Ili jam tute plenkreskis.
Baldaŭ ekos ilia unua vojaĝo.
-
Kia montriĝos ilia navigado en ĉi tiu
mirinda oceano da vivo, nomata Kamĉatko?
-
La tempo montros.
-
Infanoj lernas ne de vortoj,
sed de niaj agoj. Tio veras.
-
Princon tiel inspiris la heroaĵoj
de liaj gepatroj, kiuj forpelis la ursojn,
-
ke li ekpensis, kiel li mem distingiĝu.
Li tiel tedis ursojn,
-
ke ili, kompatindaj,
eĉ ne povis fiŝkapti trankvile.
-
Princo ekis danĝerajn ludojn kun tiuj,
kun kiuj oni ne ludu — ursoj.
-
Por la juna vulpo venis tempo ekscii,
kial oni ne konfuzu kuraĝon kaj senprudenton.
-
Miaj gepatroj pereis, savante sian familion
de la urso. Kaj por kio riskas vi, Princo?
-
Esti kuraĝa ne signifas serĉi danĝerojn.
-
Pro timo oni povas perdi la plej valoran, tamen
senprudenta risko estas kialo de stultaj perdoj!
-
Tamen...
Foje senprudenta risko helpas konkeri amon.
-
Sed nun mi parolas ne pri tio.
-
La somero foriris de sur la montopintoj,
malsupreniĝis ĉiam pli malalten al la oceano.
-
Tio estis lastaj tagoj, kiam eblis
ne maltrankvili pro nutraĵo. Ĝi estis ĉie.
-
Junaj gevulpoj tutajn tagojn kolektadis
la rikolton de beroj kaj pinaj semoj.
-
Ja plej gravas akiri fortojn ĝis unua vintro.
-
Sed jen ili foriris.
Ili fosas ternestojn, ankoraŭ malplenajn.
-
Kaj unu tagon ankaŭ en ili
eksonos voĉoj de vulpidoj.
-
Mi esperas, la gefiloj memoras,
ke ternestojn oni faru longaj,
-
por ke neniu ursa manego
povu atingi tiujn, kiujn ili amas.
-
Kaj ke iliaj novaj hejmoj estu plenaj da amo.
-
Oni diras, ke loko, kie vi naskiĝis,
influas vian sorton.
-
Estis Kamĉatko, kiu donis al mi
fortojn kaj kuraĝon.
-
Ĝi instruis ami kaj admiri belon.
-
Mia fajra tero.
-
Mia hejmo kun puraj riveroj,
travidebla aero kaj senfinaj vastaĵoj.
-
Kaj mi estas nur unu el la formoj, kiujn
portempe prenis la eterna energio de la fajra lando.
-
Ne eblas perei, se vi estas eterna.
Ne eblas perdi esperon, se en vi vivas harmonio.
-
Ne eblas ne gardi la naturon,
se la naturo estas vi mem.
-
La historio de Vento kaj lia familio estis filmita sur
la teritorio de natura rezervejo «Kronockij» en Kamĉatko.
-
Nur en tiaj lokoj ankoraŭ eblas
vera vivo de animaloj en la natura medio.
