Een wereldwijde voedselcrisis komt er mogelijk al binnen tien jaar aan

Sara Menker gaf een carrière als grondstoffenhandelaar op om uit te zoeken hoe de wereldwijde waardeketen van de landbouw werkt. Haar ontdekkingen hebben geleid tot een aantal verbazingwekkende voorspellingen: "Er komt mogelijk een kantelpunt in de mondiale voedsel- en landbouwsector als de toenemende vraag te groot wordt voor de structurele capaciteit van ons landbouwsysteem om voedsel te produceren", zegt ze. "Mogelijk zullen mensen verhongeren en regeringen vallen." Menkers modellen geven aan dat dit scenario er mogelijk al binnen tien jaar zit aan te komen -- dat er tegen 2027 wereldwijd een tekort zou kunnen zijn van 214 biljoen calorieën per jaar. Ze schetst een beeld van deze onmogelijke wereld en presenteert een aantal stappen die we vandaag kunnen zetten om dit scenario te vermijden.

Sinds 2009 pint de wereld
zich vast op één verhaal

over een komende mondiale voedselcrisis

en wat we moeten doen om die te vermijden.

Hoe voeden we 9 miljard mensen tegen 2050?

Elke conferentie, podcast en dialoog
over wereldwijde voedselzekerheid

begint met deze vraag

en geeft als antwoord

dat we 70 procent meer voedsel
moeten produceren.

Het 2050-verhaal kwam tot stand

kort nadat de wereldwijde voedselprijzen
ongekende hoogten bereikten in 2008.

Mensen leden hieronder,
hadden het moeilijk,

regeringen en wereldleiders

moesten laten zien
dat zij hier aandacht voor hadden

en aan een oplossing werkten.

Maar 2050 is nog zo ver in de toekomst

dat we het ons niet kunnen voorstellen.

En, nog belangrijker,

als we blijven doorgaan
zoals we bezig zijn,

zal het ons veel sneller treffen.

Ik denk dat we een
andere vraag moeten stellen.

Het antwoord op die vraag

moet anders worden geformuleerd.

Als we het oude verhaal
anders kunnen formuleren

en het vervangen door nieuwe cijfers

die ons een completer beeld geven,

cijfers die iedereen kan begrijpen
en waarmee iedereen zich verbonden voelt,

dan kunnen we de hele crisis vermijden.

Ik handelde in een vorig leven
in grondstoffen

en daarbij heb ik één ding geleerd:

elke markt heeft een kantelpunt,

een punt waarop verandering zo snel gaat

dat het de hele wereld beïnvloedt

en de dingen voorgoed veranderen.

Denk aan de laatste financiële crisis

of de dot-com-crash.

Dus dit is waar ik me zorgen om maak.

Er zou een kantelpunt kunnen komen

in de mondiale voedsel- en landbouwsector

als de stijgende vraag groter wordt

dan de structurele capaciteit
van de landbouw om voedsel te produceren.

Dit betekent dat het aanbod
niet meer kan voldoen aan de vraag

ondanks snel stijgende prijzen,

tenzij we ons inzetten
voor een structurele verandering.

Deze keer

gaat het dan niet over beurzen en geld,

maar over mensen.

Mensen zouden kunnen verhongeren
en regeringen zouden kunnen vallen.

Deze vraag --

wanneer wordt het voor het aanbod
moeilijk om de vraag bij te houden --

is een vraag die begon als een interesse
toen ik als trader werkte

en die een absolute obsessie werd.

De interesse werd een obsessie

toen ik tijdens mijn onderzoek besefte
hoe fout het was gelopen

en hoe weinig gegevens er werden gebruikt
voor zulke belangrijke beslissingen.

Dat was het moment waarop ik besloot
mijn carrière in Wall Street op te geven

en een avontuur als ondernemer te starten:

het opstarten van Gro Intelligence.

Bij Gro willen we deze gegevens aanleveren

en ervoor zorgen dat ze
kunnen worden gebruikt

om besluitvormers
op alle niveaus te ondersteunen.

Maar tijdens dit werk
beseften we ook dat de wereld,

niet enkel wereldleiders,

maar bedrijven en burgers
zoals iedereen in deze zaal,

geen concrete gids hadden

over hoe we een komende wereldwijde
voedselcrisis kunnen vermijden.

Dus hebben we een model gebouwd

met de petabytes van gegevens
waar we over beschikken

en zo hebben we dat kantelpunt opgelost.

Niemand weet dat wij hieraan werkten

en dit is de eerste keer dat ik
onze ontdekking deel.

We ontdekten dat het kantelpunt
er eigenlijk over tien jaar aankomt.

We ontdekten dat de wereld

214 biljoen calorieën zal tekortkomen

tegen 2027.

De wereld is niet in staat
die kloof te dichten.

U zult merken

dat ik dit anders formuleer
dan in het begin en dat doe ik bewust,

want tot nog toe hebben we
dit probleem uitgedrukt in massa:

kilogram, ton, hectogram,

al naargelang welke eenheid je verkiest.

Waarom spreken we over voedsel
in termen van gewicht?

Omdat dat gemakkelijk is.

We kunnen een foto bekijken
en het tonnage op een schip berekenen

met een eenvoudige rekenmachine.

We kunnen vrachtwagens,
vliegtuigen en ossenkarren wegen.

Maar wat we belangrijk vinden
bij voedsel is de voedingswaarde.

Niet alle levensmiddelen zijn gelijk,

ook al zijn ze even zwaar.

Dit heb ik zelf ervaren

toen ik van Ethiopië naar de VS
verhuisde voor school.

Toen ik weer naar huis ging,

vroeg mijn vader, die blij was me te zien,

waarom ik dik was geworden.

(Gelach)

Blijkbaar had ik,

door in de VS ongeveer dezelfde
hoeveelheden te eten als in Ethiopië,

wat vollere vormen gekregen.

En dat is waarom we belang
moeten hechten aan calorieën

en niet aan massa.

Het zijn de calorieën die ons onderhouden.

Dus 214 biljoen calorieën zijn er erg veel

en zelfs de meest toegewijden onder ons

denken niet in termen
van biljoenen calorieën.

Laat ik dit anders uitleggen.

Een andere manier om hierover te denken

is in termen van Big Macs.

214 biljoen calorieën.

In één Big Mac zitten 563 calorieën.

Dat betekent dat de wereld 379 miljard
Big Macs zal tekortkomen in 2027.

Dat zijn meer Big Macs dan McDonald's
ooit heeft geproduceerd.

Nu, hoe zijn we op deze cijfers gekomen?

Ze zijn niet verzonnen.

Op deze kaart zien jullie
de wereld 40 jaar geleden,

de netto calorie-kloof
in elk land ter wereld.

Eenvoudig gezegd

zijn dit de calorieën
die in een land worden verbruikt

min de calorieën die in dat land
worden geproduceerd.

Dit is geen verklaring
over ondervoeding of iets dergelijks.

Het laat gewoon zien hoeveel calorieën
jaarlijks worden verbruikt

min het aantal dat wordt geproduceerd.

Blauwe landen zijn
netto-exporteurs van calorieën,

of zelfvoorzienend.

Zij hebben wat reserve.

Rode landen zijn
netto-invoerders van calorieën.

Hoe donkerder het rood,

hoe meer ze invoeren.

40 jaar geleden waren er zo weinig
netto-exporteurs van calorieën

dat ik ze op één hand kon tellen.

Het grootste deel van Afrika,

Europa, het grootste deel van Azië,

Zuid-Amerika, behalve Argentinië,

waren allemaal netto-invoerders.

En verrassend genoeg was China
vroeger zelfvoorzienend.

India was een grote
netto-invoerder van calorieën.

40 jaar later ziet het er zo uit.

U ziet dat de situatie wereldwijd
drastisch is veranderd.

Brazilië is een
landbouwgrootmacht geworden.

Europa domineert
in de wereldwijde landbouw.

India is van rood naar blauw gegaan.

Het is zelfvoorzienend geworden.

En China ging van lichtblauw

naar het donkerste rood
dat jullie zien op deze kaart.

Hoe is het zover gekomen?
Wat is er gebeurd?

Op deze grafiek
zien jullie India en Afrika.

De blauwe lijn is India,
de rode is Afrika.

Hoe kan het dat twee regio's
die zo gelijk begonnen,

met een vergelijkbaar traject,

zulke verschillende richtingen uitgaan?

India heeft een groene revolutie gehad.

Geen enkel Afrikaans land
had een groene revolutie.

Het netto-resultaat?

India is zelfvoorzienend

en heeft de afgelopen 10 jaar
zelfs calorieën uitgevoerd.

Het Afrikaanse continent voert nu meer dan
300 biljoen calorieën per jaar in.

Nu voegen we China toe, de groene lijn.

Wat is er gebeurd
en wanneer gebeurde het?

China leek dezelfde weg
te volgen als India

tot het begin van de 21ste eeuw,

toen het plots omsloeg.

Een jonge en toenemende bevolking

gecombineerd met aanzienlijke
economische groei

heeft zich met een "big bang" laten horen

en op de markten had niemand
dat zien aankomen.

Deze kentering was allesbepalend
voor de landbouwmarkten.

Gelukkig begon Zuid-Amerika

tegelijk met China aan zijn opmars,

zodat vraag en aanbod nog enigszins
in evenwicht waren.

Dus de vraag luidt nu:

wat nu?

Verrassend genoeg

is het geen nieuw verhaal,

alleen gaat het deze keer
niet enkel over China.

Het is een voortzetting van China,

een uitvergroting van Afrika

en een paradigmaverschuiving in India.

Tegen 2023

zal de Afrikaanse bevolking
die van India en China inhalen.

Tegen 2023 zullen deze drie regio's samen

goed zijn voor de helft
van de wereldbevolking.

Dit kruispunt brengt zeer
interessante uitdagingen met zich mee

voor de voedselzekerheid.

En een paar jaar later
worden we daar hard mee geconfronteerd.

Hoe ziet de wereld er binnen 10 jaar uit?

Tot nog toe is India zelfvoorzienend.

Volgens de meeste voorspellingen
zal dit zo blijven.

Wij denken van niet.

India zal binnenkort
een netto-invoerder van calorieën worden.

En dat komt doordat zowel de vraag
als de bevolkingsgroei zullen toenemen.

Door beide.

En zelfs als we optimistisch zijn

over de toename van de productie

dan nog heb je die kanteling.

En die kanteling kan
gigantische gevolgen hebben.

Dan, Afrika zal een
netto-invoerder van calorieën blijven,

ook vanwege de bevolkingsgroei
en economische groei.

Ook hier gaan we uit van optimistische
voorspellingen over de productietoename.

Dan in China,

waar de bevolkingsgroei
begint af te vlakken,

zal de consumptie van calorieën exploderen

omdat de soorten calorieën
die men verbruikt

ook voeding wordt met meer calorieën.

En zo

zal de combinatie van deze drie regio's

een zeer interessante uitdaging
vormen voor de wereld.

Tot nog toe hebben landen
met een calorie-tekort

deze tekorten kunnen wegwerken

met invoer uit regio's met overschot.

Met regio's met een overschot bedoel ik

Noord-Amerika, Zuid-Amerika en Europa.

Op deze lijngrafiek ziet u

de groei en voorspelde groei
van de productie voor de komende 10 jaar

in Noord-Amerika, Zuid-Amerika en Europa.

Wat het niet laat zien,

is dat de meeste groei
uit Zuid-Amerika zal komen.

En het grootste deel daarvan

zal gepaard gaan met het
gigantische prijskaartje van ontbossing.

Als je kijkt naar de totale
toename van de vraag

uit India, China en
het Afrikaanse continent,

en dat vergelijkt met de totale
toename van de productie

uit India, China,
het Afrikaanse continent,

Noord-Amerika, Zuid-Amerika en Europa,

dan blijf je zitten met
een tekort van 214 biljoen calorieën,

wat we niet kunnen produceren.

En hierbij gaan we er dan nog van uit
dat we alle extra calorieën

van Noord-Amerika, Zuid-Amerika
en Europa nemen

en ze enkel uitvoeren naar India,
China en Afrika.

Wat ik jullie net heb gepresenteerd,
is een visie van een onmogelijke wereld.

We kunnen hier iets aan doen.

We kunnen consumptiepatronen veranderen,

voedselverspilling verminderen,

of het gedurfde besluit nemen

om de opbrengst exponentieel te verhogen.

Ik zal niet ingaan

op de consumptiepatronen
of de voedselverspilling,

want dat zijn debatten
die al een tijd worden gevoerd.

En er is niets gebeurd.

Er is niets gebeurd
omdat men bij deze debatten

de regio's met overschot
vraagt hun gedrag te veranderen

voor de regio's met een tekort.

Wachten tot anderen hun gedrag veranderen

voor jou, voor jouw overleven,

is een heel slecht idee.

Het is niet productief.

Dus ik stel een alternatief voor
vanuit de rode regio's.

China, India, Afrika.

China is beperkt in de hoeveelheid
land dat het nog heeft

voor landbouw

en heeft enorme problemen
met de beschikbaarheid van water.

Dus het antwoord bevindt zich
eigenlijk in India en Afrika.

India heeft een aantal pluspunten
voor een verhoging van de opbrengst.

Dit is de kloof
tussen zijn huidige opbrengst

en de maximale opbrengst
die het in theorie kan halen.

Het heeft nog wat onbebouwde
landbouwgrond over, maar niet veel.

India is op dat gebied vrij beperkt.

Het Afrikaanse continent, anderzijds,

heeft nog grote hoeveelheden
landbouwgrond beschikbaar

en aanzienlijk potentieel
om de opbrengst te verhogen.

Dit is een vereenvoudiging,

maar als we kijken naar de opbrengst
van maïs ten zuiden van de Sahara,

dan is dat de opbrengst
van Noord-Amerika in 1940.

We hebben geen 70 jaar tijd
om dit op te lossen,

dus moeten we iets nieuws proberen

en moeten we iets anders proberen.

De oplossing begint met hervormingen.

We hebben een hervorming
en commercialisering nodig

van de landbouwsectoren in Afrika

en India.

Nu, commercialisering ...

dat gaat niet alleen
over commerciële landbouw.

Het betekent dat we gegevens gebruiken

om beter beleid op te stellen,

de infrastructuur te verbeteren,

de transportkosten te verlagen

en de bank- en verzekeringssectoren
volledig te hervormen.

Commercialisering betekent
landbouw veranderen

van een te riskante onderneming in
iets waar men een fortuin kan verdienen.

Commercialisering gaat niet enkel
over landbouwers.

Het gaat over het hele landbouwsysteem.

Maar het betekent ook
dat we moeten beseffen

dat we de druk van de groei niet langer

alleen bij kleine landbouwers
kunnen leggen,

en aanvaarden dat commerciële
boerderijen en de invoering ervan

een aantal schaaleconomieën kan bieden

die zelfs kleine landbouwers
kunnen gebruiken.

Het is niet kleine landbouw
of commerciële landbouw

of grote landbouw.

We kunnen de eerste succesvolle modellen
maken waarbij de kleine landbouw

en de commerciële landbouw
met succes naast elkaar bestaan.

Want het is de allereerste keer

dat het essentiële instrument
voor succes in de sector --

gegevens en kennis --

dag na dag goedkoper wordt.

En binnenkort zal het niet
uitmaken hoeveel geld je hebt

of hoe groot je bent

om optimale beslissingen te nemen
en je succeskansen te maximaliseren

om je doel te bereiken.

Bedrijven zoals Gro werken hard
om dit waar te maken.

Dus als we ons kunnen scharen
achter dit nieuwe, gedurfde initiatief,

achter deze nieuwe, gedurfde verandering,

dan kunnen we niet alleen dat tekort
van 214 biljoen oplossen,

maar kunnen we de wereld
op een heel nieuwe weg zetten.

India kan zelfvoorzienend blijven

en Afrika kan de volgende
donkerblauwe regio worden.

De nieuwe vraag is:

hoe produceren we 214 biljoen calorieën

om 8,3 miljard mensen
te voeden tegen 2027?

We hebben de oplossing.

We moeten er alleen iets mee doen.

Dank je.

(Applaus)