Μια παγκόσμια επισιτιστική κρίση ίσως απέχει μόνο 10 χρόνια από σήμερα

Η Σάρα Μένκερ παράτησε μια καριέρα στην εμπορική διακίνηση βασικών αγαθών για να βρει πώς λειτουργεί η παγκόσμια αλυσίδα αξιών στον τομέα της γεωργίας. Τα όσα ανακάλυψε την οδήγησαν σε ορισμένες ανησυχητικές προβλέψεις: «Μπορεί να έχουμε ένα σημείο καμπής στον επισιτισμό και τη γεωργία παγκοσμίως, αν η ολοένα αυξανόμενη ζήτηση ξεπεράσει τη δομική ικανότητα του συστήματος γεωργίας για παραγωγή τροφίμων», λέει. «Ο λαός μπορεί να πεινάσει και κυβερνήσεις μπορεί να πέσουν».
Τα μοντέλα της Μένκερ προβλέπουν ότι αυτό το σενάριο μπορεί να γίνει πραγματικότητα σε μια δεκαετία - ότι μέχρι το 2027 ο κόσμος μπορεί να παρουσιάσει έλλειμμα 214 τρις θερμίδων το χρόνο. Μας δίνει μια εικόνα του ανεδαφικού αυτού κόσμου καθώς και μερικά μέτρα που μπορούμε να πάρουμε σήμερα για να τον αποφύγουμε.

Από το 2009, ο κόσμος είναι κολλημένος

σε μια αφήγηση για μια επερχόμενη
παγκόσμια επισιτιστική κρίση

και το τι χρειάζεται να γίνει
για να την αποφύγουμε.

Πώς να θρέψουμε
9 δις ανθρώπους ως το 2050;

Συνέδρια, πόντκαστς και διάλογοι
για την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια

ξεκινούν με αυτό το ερώτημα

και συνεχίζουν με την απάντηση

ότι χρειάζεται να παραγάγουμε
70% περισσότερα τρόφιμα.

Όλη αυτή η κουβέντα για το 2050 προέκυψε

αμέσως μετά τις αυξήσεις ρεκόρ στις τιμές
των τροφίμων παγκοσμίως το 2008.

Ο λαός υπέφερε και πάλευε να επιβιώσει,

οι κυβερνήσεις κι οι μεγάλοι ηγέτες

έπρεπε να μας δείξουν
ότι έδιναν προσοχή στο πρόβλημα

και εργάζονταν για την επίλυσή του.

Το θέμα είναι ότι το 2050
είναι τόσο μακρινό

που δε μας αγγίζει,

και το πιο σημαντικό είναι ότι,

αν συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε,

το χτύπημα θα έρθει πολύ νωρίτερα.

Πιστεύω ότι είναι ανάγκη να διατυπώσουμε
ένα διαφορετικό ερώτημα.

Η απάντηση στο οποίο

είναι ανάγκη να τεθεί
σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.

Εάν μπορέσουμε να αναδιατάξουμε
το παλιό αφήγημα

και να το αντικαταστήσουμε
με νέα αριθμητικά στοιχεία

που να μας δίνουν μια πιο πλήρη εικόνα,

τα οποία όλοι να μπορούμε να καταλάβουμε,

και που να μας αγγίζουν,

τότε θα μπορέσουμε ν' αποφύγουμε
την κρίση εξ ολοκλήρου.

Στο παρελθόν ασχολούμουν
με το εμπόριο βασικών αγαθών,

κι ένα από τα πράγματα
που έμαθα στο εμπόριο

ήταν ότι κάθε αγορά
φτάνει σε ένα σημείο καμπής,

ένα σημείο όπου η αλλαγή
ανακύπτει τόσο ραγδαία,

ώστε έχει αντίκτυπο στον κόσμο ολόκληρο

και τα δεδομένα αλλάζουν για πάντα.

Σκεφτείτε την τελευταία οικονομική κρίση,

ή τη φούσκα με τις διαδικτυακές εταιρείες.

Η ανησυχία μου, λοιπόν, είναι η εξής:

Είναι πιθανό να φτάσουμε
σ' ένα παρόμοιο σημείο καμπής

στον επισιτισμό και τη γεωργία παγκοσμίως

αν η ολοένα αυξανόμενη ζήτηση

ξεπεράσει τη δομική ικανότητα παραγωγής
τροφίμων που έχει το σύστημα γεωργίας.

Αυτό σημαίνει ότι σ' αυτό το στάδιο

η προσφορά δεν μπορεί πλέον
ν'ανταποκριθεί στη ζήτηση,

παρά τις εκτινασσόμενες στα ύψη τιμές,

εκτός εάν δεσμευτούμε με συνέπεια
σε κάποια αλλαγή στη δομή του συστήματος.

Αυτή τη φορά η κρίση δεν θα έχει
να κάνει με χρηματιστήριο ή χρήματα.

Θα έχει να κάνει με τον λαό.

Ο λαός μπορεί να πεινάσει
κι οι κυβερνήσεις να πέσουν.

Το ερώτημα σε ποιο ακριβώς στάδιο
δεν θα μπορεί πια η προσφορά

να ανταποκρίνεται στην ολοένα
αυξανόμενη ζήτηση

άρχισε να με ενδιαφέρει
όταν ακόμα δούλευα στο εμπόριο

και κατέληξε να μου γίνει έμμονη ιδέα.

Από απλό ενδιαφέρον μου έγινε έμμονη ιδέα

όταν, ερευνώντας, συνειδητοποίησα
πόσο διαλυμένο ήταν το σύστημα

και πόσο λίγα δεδομένα λαμβάνονταν υπόψη
στη λήψη καίριων αποφάσεων.

Ακριβώς τότε αποφάσισα να παρατήσω την
καριέρα στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης

και να ξεκινήσω ένα επιχειρηματικό ταξίδι

για να ιδρύσω την Gro Intelligence.

Στην εταιρεία Gro επικεντρωνόμαστε
στη συλλογή δεδομένων

και τη μετατροπή τους σε εφόδια
για την ανάληψη δράσης,

ώστε να ενδυναμώσουμε τους αρμόδιους
για τη λήψη αποφάσεων σε κάθε επίπεδο.

Κάνοντας, όμως, αυτή τη δουλειά

συνειδητοποιήσαμε ότι ο κόσμος

-όχι απλώς οι παγκόσμιοι ηγέτες-

αλλά επιχειρήσεις και απλοί πολίτες,
όπως καθένας μας σ'αυτή την αίθουσα,

δεν είχαν κανέναν οδηγό ανάληψης δράσης

για το πώς μπορούν ν'αποφύγουν μια
επερχόμενη, παγκόσμια επισιτιστική κρίση.

Κι έτσι φτιάξαμε ένα μοντέλο,

αξιοποιώντας τα petabytes
των δεδομένων μας,

κι εντοπίσαμε το σημείο καμπής.

Κανείς δεν γνωρίζει ότι δουλεύουμε,
καιρό τώρα, πάνω σ'αυτό το πρόβλημα.

Είναι η πρώτη φορά που μοιράζομαι
δημοσίως την ανακάλυψή μας.

Ανακαλύψαμε ότι το σημείο καμπής
απέχει μια δεκαετία από το σήμερα.

Ανακαλύψαμε ότι ο κόσμος

θα έχει έλλειμμα σε 214 τρις θερμίδων,

μέχρι το 2027.

Ο κόσμος δεν είναι σε θέση
να καλύψει αυτό το χάσμα.

Θα παρατηρήσατε
ότι το θέτω με διαφορετικό τρόπο

σε σχέση με το πώς ξεκίνησα
την ομιλία μου,

κι αυτό γίνεται εσκεμμένα,

γιατί μέχρι τώρα μιλούσαμε για τις
διαστάσεις του θέματος με όρους μάζας:

με κιλά, τόνους, εκατόγραμμα,

οποιαδήποτε μονάδα μέτρησης μάζας θέλετε.

Γιατί μιλάμε για τα τρόφιμα βάσει βάρους;

Επειδή είναι εύκολο.

Από μια φωτογραφία πλοίου
υπολογίζουμε τη χωρητικότητά του σε τόνους

απλώς μ' ένα κομπιουτεράκι τσέπης.

Μπορούμε να ζυγίσουμε φορτηγά,
αεροπλάνα και βοϊδάμαξες.

Αλλά στα τρόφιμα μας ενδιαφέρει
η θρεπτική τους αξία.

Δεν είναι ίσης αξίας όλα τα τρόφιμα,

ακόμη κι αν έχουν το ίδιο βάρος.

Αυτό το έμαθα από πρώτο χέρι

όταν πήγα από την Αιθιοπία
στην Αμερική για το Πανεπιστήμιο.

Όταν γύρισα σπίτι,

ο πατέρας μου, που ήταν
τόσο χαρούμενος που με έβλεπε,

με το «καλημέρα» με ρώτησε
γιατί είχα παχύνει.

Αποδείχτηκε ότι το να τρώω στην Αμερική

περίπου την ίδια ποσότητα τροφής
που έτρωγα στην Αιθιοπία

μου είχε χαρίσει
κάποιες παραπάνω καμπύλες.

Γι' αυτό το λόγο θα πρέπει
να μας ενδιαφέρουν οι θερμίδες

και όχι η μάζα.

Οι θερμίδες είναι
που μας διατηρούν στη ζωή.

Οπότε, 214 τρις θερμίδες
είναι ένα πολύ μεγάλο νούμερο,

μα ούτε καν οι πιο σκληροπυρηνικοί
ανάμεσά μας

δεν σκεφτόμαστε
τις εκατοντάδες τρις θερμίδων.

Οπότε θα σας το πω και διαφορετικά.

Εναλλακτικά, ας το σκεφτούμε όλο αυτό

με βάση τα μπέργκερ των Μακντόναλντς.

214 τρις θερμίδες.

Ένα απλό μπέργκερ έχει 563 θερμίδες.

Αυτό σημαίνει ότι το 2027 θα υπάρχουν
στον κόσμο 379 δις λιγότερα μπέργκερ.

Περισσότερα απ' όσα έχουν
ποτέ παραγάγει τα Μακντόναλντς.

Πώς φτάσαμε, λοιπόν,
εμείς σ' αυτά τα νούμερα;

Δεν είναι τεχνητά.

Ο χάρτης σας δείχνει πού βρισκόταν
ο κόσμος 40 χρόνια πριν.

Σας δείχνει τις θερμιδικές διαφορές
σε κάθε χώρα στον κόσμο.

Με απλά λόγια,

αυτό είναι απλώς οι θερμίδες
που καταναλώθηκαν σε μια χώρα

μείον τις θερμίδες που παρήχθησαν
στην ίδια αυτή χώρα.

Δεν έχει να κάνει με υποσιτισμό
ή τίποτα τέτοιο.

Απλώς δείχνει πόσες θερμίδες
καταναλώνονται στη διάρκεια ενός έτους

μείον πόσες παράγονται.

Οι χώρες με το μπλε χρώμα
είναι εξαγωγείς θερμίδων,

ή αλλιώς αυτάρκεις.

Έχουν κάποιο απόθεμα για ώρα ανάγκης.

Οι χώρες με το κόκκινο χρώμα
είναι εισαγωγείς θερμίδων.

Όσο πιο έντονο το κόκκινο χρώμα,

τόσο πιο πολύ εισάγουν.

40 χρόνια πριν, ήταν τόσο λίγες
οι χώρες-εξαγωγείς θερμίδων,

που μετρούνταν στα δάχτυλα
του ενός χεριού.

Το μεγαλύτερο μέρος
της αφρικανικής ηπείρου,

η Ευρώπη, η Ασία
κατά το μεγαλύτερο μέρος της,

η Νότια Αμερική,
με εξαίρεση την Αργεντινή,

όλες ήταν εισαγωγείς θερμίδων.

Κι αποτελεί έκπληξη το ότι η Κίνα
ήταν κάποτε επισιτιστικά αυτάρκης.

Η Ινδία ήταν μεγάλη εισαγωγέας θερμίδων.

40 χρόνια αργότερα, στο σήμερα.

Δείτε τη δραστική αλλαγή
που συνέβη στον κόσμο.

Η Βραζιλία έχει αναδειχθεί
σε γεωργική υπερδύναμη.

Η Ευρώπη κυριαρχεί
στην παγκόσμια γεωργία.

Η Ινδία έχει πάει από το κόκκινο στο μπλε.

Έχει γίνει επισιτιστικά αυτάρκης.

Η Κίνα, πάλι, πήγε
από εκείνο το ανοιχτό γαλάζιο

στο πιο έντονο κόκκινο του χάρτη.

Πώς φτάσαμε εκεί; Τι συνέβη;

Αυτό το διάγραμμα σας δείχνει
την Ινδία και την Αφρική.

Με τη μπλε γραμμή η Ινδία,
με την κόκκινη η Αφρική.

Πώς έγινε, δύο περιοχές
που έκαναν την ίδια εκκίνηση,

με παρόμοιες διαδρομές,

να έχουν πάρει τόσο διαφορετικούς δρόμους;

Η Ινδία πέρασε μια πράσινη
(οικολογική) επανάσταση.

Καμιά αφρικανική χώρα
δεν πέρασε πράσινη επανάσταση.

Το αποτέλεσμα;

Η Ινδία είναι επισιτιστικά αυτάρκης

και τα τελευταία δέκα χρόνια
κάνει εξαγωγή θερμίδων.

Η αφρικανική ήπειρος τώρα εισάγει
πάνω από 300 τρις θερμίδες τον χρόνο.

Μετά έχουμε και την Κίνα,
την πράσινη γραμμή.

Θυμόσαστε την αλλαγή
από το μπλε στο έντονο κόκκινο;

Τι συνέβη και πότε;

Η Κίνα έμοιαζε ν' ακολουθεί
ένα μονοπάτι παρόμοιο με της Ινδίας

μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα,

όταν, ξαφνικά, έκανε αλλαγή πορείας.

Νέος, αυξανόμενος πληθυσμός

σε συνδυασμό με σημαντική
οικονομική ανάπτυξη

έβαλε τη σφραγίδα του κάνοντας πολύ θόρυβο

και κανείς στις αγορές δεν προέβλεψε
την επερχόμενη κρίση.

Αυτή η ανατροπή σήμαινε τα πάντα για τις
αγορές γεωργικών προϊόντων παγκοσμίως.

Η Νότια Αμερική, ευτυχώς,

ξεκίνησε ν' αναπτύσσεται ταυτόχρονα
με την ανοδική πορεία της Κίνας

κι έτσι διατηρήθηκε κάπως το ισοζύγιο
προσφοράς και ζήτησης.

Οπότε, η ερώτηση μετατρέπεται σε,

«Τι κάνουμε από εδώ και πέρα;»

Κατά έναν περίεργο τρόπο,

δεν πρόκειται για καμιά καινούρια ιστορία,

μόνο που αυτή τη φορά
δεν είναι απλώς η ιστορία της Κίνας.

Πρόκειται για συνέχιση
της περίπτωσης της Κίνας,

για διόγκωση της περίπτωσης της Αφρικής

και για αλλαγή προτύπων στην Ινδία.

Μέχρι το 2023,

ο πληθυσμός της Αφρικής προβλέπεται
να ξεπεράσει της Ινδίας και της Κίνας.

Μέχρι το 2023 οι τρεις αυτές περιοχές μαζί

θα αποτελούν πάνω από το μισό
του παγκόσμιου πληθυσμού.

Αυτό το κρίσιμο σημείο παρουσιάζει
πραγματικά ενδιαφέρουσες προκλήσεις

για την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια.

Και μερικά χρόνια μετά μας χτυπά
η σκληρή παραγματικότητα.

Πώς θα δείχνει ο κόσμος μέσα σε 10 χρόνια;

Μέχρι στιγμής, όπως σας ανέφερα,
η Ινδία είναι επισιτιστικά αυτάρκης.

Η πρόγνωση των περισσότερων αναλυτών
είναι ότι αυτό θα συνεχιστεί.

Διαφωνούμε.

Η Ινδία σύντομα θα μετατραπεί
σε εισαγωγέα θερμίδων.

Αυτό θα προκληθεί
από την αυξανόμενη ζήτηση,

δεδομένης της πληθυσμιακής αύξησης,

αλλά και από την οικονομική ανάπτυξη.

Θα προκληθεί και από τους δυο παράγοντες.

Όσο αισιόδοξη κι αν είναι η πρόβλεψή σας

σχετικά με την αύξηση της παραγωγής,

μια ελαφριά ανατροπή θα συμβεί.

Αυτή η ελαφριά ανατροπή
μπορεί να έχει τεράστιες προεκτάσεις.

Η Αφρική, πάλι, θα συνεχίσει
να είναι εισαγωγέας θερμίδων,

ξανά με μοχλό την πληθυσμιακή
και την οικονομική ανάπτυξη.

Και πάλι κάνοντας αισιόδοξες υποθέσεις
για την ανάπτυξη της παραγωγής.

Τέλος, στην Κίνα,

όπου ο πληθυσμός τείνει να σταθεροποιηθεί,

η κατανάλωση θερμίδων
θα εκτιναχθεί στα ύψη,

καθώς τα είδη θερμίδων προς κατανάλωση

τείνουν να είναι τροφές υψηλού
θερμιδικού περιεχομένου.

Κι επομένως,

η τριάδα των περιοχών αυτών

θ'αρχίσει να αποτελεί μια πραγματικά
ενδιαφέρουσα πρόκληση παγκοσμίως.

Ως τώρα, περιοχές με ελλείμματα θερμίδων

μπορούσαν να καλύψουν τα ελλείμματα αυτά

με εισαγωγές από χώρες με πλεόνασμα.

Λέγοντας «χώρες με πλεόνασμα», εννοώ

τη Βόρεια Αμερική,
τη Νότια Αμερική και την Ευρώπη.

Το διάγραμμα αυτό σας δείχνει
την ανάπτυξη και την εκτιμώμενη ανάπτυξη

στη διάρκεια της επόμενης
δεκαετίας παραγωγής

από τη Βόρεια Αμερική,
τη Νότια Αμερική και την Ευρώπη.

Αλλά δεν σας δείχνει ότι

το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής
θα προέλθει από τη Νότια Αμερική.

Και το μεγαλύτερο μέρος
αυτής της παραγωγής

θα προκύψει με το τεράστιο κόστος
της αποψίλωσης των δασών.

Οπότε, εξετάζοντας
τη συνδυαστική αύξηση στη ζήτηση

από την πλευρά της Ινδίας, της Κίνας
και της αφρικανικής ηπείρου,

κι αντιπαραβάλλοντάς την
με τη συνολική αύξηση στην παραγωγή

της Ινδίας, της Κίνας,
της αφρικανικής ηπείρου,

της Βόρειας Αμερικής, της Νότιας Αμερικής
και της Ευρώπης,

σας βγαίνει έλλειμμα της τάξεως
των 214 τρις θερμίδων,

έλλειμμα αδύνατο να καλυφθεί
με την παραγωγή.

Κι αυτό συμβαίνει με την προϋπόθεση
ότι παίρνουμε όλες τις επιπλέον θερμίδες

που παράγονται σε Βόρεια Αμερική,
Νότια Αμερική και Ευρώπη,

και τις εξάγουμε κατ' αποκλειστικότητα
σε Ινδία, Κίνα και Αφρική.

Ό,τι μόλις σας παρουσίασα είναι
όραμα ενός κόσμου ανεδαφικού.

Μπορούμε να κάνουμε κάτι
για να το αλλάξουμε αυτό.

Μπορούμε ν'αλλάξουμε
τα μοντέλα κατανάλωσης,

να μειώσουμε τη σπατάλη τροφίμων,

ή μπορούμε να προβούμε
σε μια τολμηρή δέσμευση:

ν' αυξήσουμε την απόδοση των καλλιεργειών
με γεωμετρική πρόοδο.

Δε θα μπω τώρα στη διαδικασία να συζητήσω

την αλλαγή των καταναλωτικών μοντέλων
ή τη μείωση της σπατάλης τροφίμων,

επειδή τέτοιες συζητήσεις γίνονται καιρό.

Τίποτε δεν έχει αλλάξει.

Τίποτε δεν έχει αλλάξει,
επειδή αυτές οι ανοιχτές συζητήσεις

απαιτούν από τις περιοχές με πλεόνασμα
ν' αλλάξουν τη δική τους συμπεριφορά

για λογαριασμό των χωρών με έλλειμμα.

Περιμένοντας από τους άλλους
ν' αλλάξουν τη συμπεριφορά τους

χάριν της δικής σου επιβίωσης,

είναι τρομερά κακή ιδέα.

Είναι αντιπαραγωγικό.

Θα 'θελα, λοιπόν,
να προτείνω μια εναλλακτική

που έχει τις ρίζες της
στις κόκκινες περιοχές.

Την Κίνα, την Ινδία, την Αφρική.

Η Κίνα έχει περιορισμούς

σε σχέση με το πόση γη ακόμη
έχει διαθέσιμη για καλλιέργεια

κι έχει και τεράστια θέματα
με τη διαθεσιμότητα των υδάτινων πόρων.

Άρα στην ουσία η απάντηση
βρίσκεται στην Ινδία και την Αφρική.

Η Ινδία έχει κάποια ανοδική τάση σε
πιθανές αυξήσεις καλλιεργητικής απόδοσης.

Αυτό, τώρα, είναι το χάσμα μεταξύ
της τρέχουσας καλλιεργητικής απόδοσης

και της μέγιστης απόδοσης
που μπορεί θεωρητικά να επιτύχει.

Έχει κάποια αρόσιμα εδάφη που έχουν
απομείνει ακαλλιέργητα, αλλά όχι πολλά,

η Ινδία είναι αρκετά περιορισμένη εδαφικά.

Η αφρικανική ήπειρος, από την άλλη πλευρά,

διαθέτει ακόμη τεράστιες
εκτάσεις αρόσιμης γης

και σημαντική ανοδική τάση
στην πιθανή καλλιεργητική απόδοση.

Κάπως απλουστευμένη εικόνα εδώ,

αν δείτε, όμως, την αφρικανική υποσαχάρεια
καλλιεργητική απόδοση σε καλαμπόκι σήμερα,

βρίσκεται στα ίδια επίπεδα
με εκείνα της Βόρειας Αμερικής το 1940.

Επειδή δεν έχουμε 70 και βάλε χρόνια
για να επιλύσουμε αυτό το ζήτημα,

είναι ανάγκη να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο

και χρειάζεται να είναι κάτι διαφορετικό.

Η λύση ξεκινά με μεταρρυθμίσεις.

Είναι ανάγκη να αναμορφώσουμε
και να εμπορευματοποιήσουμε

τις γεωργικές βιομηχανίες
στην Αφρική και στην Ινδία.

Ο όρος «εμπορευματοποίηση»

δεν έχει να κάνει μόνο
με τη γεωργία για εμπορικούς σκοπούς.

H εμπορευματοποίηση σχετίζεται
με την αξιοποίηση δεδομένων

ώστε να συστήσουμε καλύτερες πολιτικές,

να βελτιώσουμε τις υποδομές,

να μειώσουμε τα κόστη μεταφοράς,

και ν' αναμορφώσουμε πλήρως τις τραπεζικές
και ασφαλιστικές βιομηχανίες.

Η εμπορευματοποίηση έχει να κάνει
με τη μετατροπή της αγροκαλλιέργειας

από εγχείρημα υψηλού ρίσκου
σε εγχείρημα ικανό ν'αποφέρει πλούτο.

H εμπορευματοποίηση δεν αφορά
απλώς τους καλλιεργητές.

H εμπορευματοποίηση αφορά
το σύστημα γεωργίας στην ολότητά του.

Αλλά «εμπορευματοποίηση» σημαίνει επίσης
να κοιτάξουμε κατάματα το γεγονός

ότι δεν μπορούμε πλέον να ρίχνουμε
το βάρος της ανάπτυξης

αποκλειστικά στους μικροκαλλιεργητές,

και να δεχτούμε το ότι η εισαγωγή
εμπορικών αγροτικών μονάδων,

θα μπορούσε να παράσχει
ορισμένες οικονομίες κλίμακας

από τις οποίες να μπορούν να επωφεληθούν
ακόμη και οι μικροκαλλιεργητές.

Δεν έχει να κάνει είτε
με καλλιέργειες μικρής κλίμακας

είτε με τη γεωργία για εμπορικούς σκοπούς
- με μια μεγάλη αγροκαλλιέργεια.

Μπορούμε να φτιάξουμε τα πρώτα επιτυχημένα
μοντέλα συνύπαρξης κι επιτυχίας

της καλλιέργειας μικρής κλίμακας
μαζί με τη γεωργία για εμπορικούς σκοπούς.

Αυτό επειδή, για πρώτη φορά,

το πιο σημαντικό εργαλείο
επιτυχίας στη βιομηχανία

-τα στατιστικά δεδομένα κι η γνώση-

γίνεται όλο και φθηνότερο μέρα με τη μέρα.

Πολύ σύντομα, δεν θα έχει σημασία
πόσα χρήματα έχεις

ή πόσο μεγάλη επιχείρηση είσαι
για να παίρνεις τις πιο σωστές αποφάσεις

και να μεγιστοποιείς
τις πιθανότητες επιτυχίας σου

προκειμένου να φτάσεις
τον επιδιωκόμενο στόχο.

Εταιρείες όπως η Gro δουλεύουν
πολύ σκληρά για να πραγματοποιηθεί αυτό.

Επομένως, αν μπορέσουμε να δεσμευτούμε
σ' αυτή τη νέα, τολμηρή πρωτοβουλία,

σ' αυτή τη νέα, τολμηρή αλλαγή,

θα μπορέσουμε όχι μόνο να επιλύσουμε
το χάσμα των 214 τρις για το οποίο μίλησα,

αλλά όντως και να βάλουμε τον κόσμο
σε ένα εντελώς νέο μονοπάτι.

Η Ινδία μπορεί να παραμείνει
επισιτιστικά αυτάρκης,

και η Αφρική να αναδυθεί ως η επόμενη χώρα
με σκούρο μπλε χρώμα στον κόσμο.

Το καινούριο ερώτημα είναι

«Πώς να παραγάγουμε 214 τρις θερμίδες

ώστε να θρέψουμε 8,3 δισεκατομμύρια
ανθρώπους μέχρι το 2027;»

Τη λύση την έχουμε.

Απλώς χρειάζεται ν' αναλάβουμε δράση.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)