Part 2 - Chapter 01 - Gulliver's Travels by Jonathan Swift

HLUTI II. Ferð til BROBDINGNAG.

KAFLI I.

Frábært stormur lýst, en lengi skipið sendi til að ná í vatn, en höfundur fer með það til

kynnast landinu.

Hann er skilinn eftir í landi, er tekið höndum eitt af innfæddum og fara til bóndans

hús. Móttaka hans, með nokkrum slysum sem

gerðist þar.

Lýsing á íbúa.

Hafi verið dæmdur sekur, eðli og örlög, að virku og eirðarlaus líf, í

tveimur mánuðum eftir að skila mínu, fór ég aftur heimalandi mínu, og tók Shipping í

Downs, á 20. degi júní 1702, í

á Adventure, Captain John Nicholas, a Cornish maður, yfirmaður, á leið til Surat.

Við áttum mjög velmegandi Gale, þar til við komum að Góðrarvonarhöfði, þar sem við

lenti fyrir ferskt vatn, en að uppgötva að leka, unshipped við vörur okkar og wintered

þar, því að skipstjóra falla veikur af

ague, við gátum ekki yfirgefa Cape fyrr en í lok mars.

Við setjum þá sigla og hafði góða ferð til við staðist Straits á Madagaskar;

en hafa fékk norður þess eyja, og í um fimm gráður suður breiddar,

stormar, sem í þessum hafsvæðum eru fram

að blása stöðugt jöfn Gale milli norður og vestur frá upphafi

Desember til byrjun maí, á 19. apríl byrjaði að blása með miklum

meiri ofbeldi, og meira Westerly en

venjulega, áframhaldandi svo fyrir tuttugu daga saman: á þeim tíma, við vorum rekinn

smá að austan Molucca Islands, og um þrjár gráður norður

af línu, sem skipstjóri okkar fannst með

athugun hann tók 2. maí, en þá vindurinn hætti, og það var

fullkomna logn, whereat ég var ekki smá glaður.

En hann, sem ert maður vel reyndur í siglingar þeirra hafsvæða, tilboð okkur öll

undirbúa gegn stormur, sem í samræmi við það sem gerðist daginn eftir: að

Suður-vindur, sem heitir Suður Monsoon, byrjaði að setja inn

Finndu það var líklegt að overblow, tók við í okkar Sprit-sigla, og stóð með til vegar

spá sigla, en að villa veður, leit við byssur voru allir hratt og rétti

á mizen.

Skipið lá mjög breið burt, svo við hélt að það spooning betra fyrir sjó, en

reyna eða hulling.

Við reefed rúms-sigla og setja hann, og dráttur aftan á yfirborðið-blað, en hjálm var

harður A-veður. Skipið leið skörulega.

Við belayed yfirborðið niður-tíma, en sigla var skipt, og við dráttur niður garð, og

fékk sigla inn í skipið, og óbundið allt það tær um það.

Það var mjög grimmur stormur, hafið braut undarlegt og hættulegt.

Við dráttur burt á laniard á svipa-starfsfólk og hjálpaði manninum við stjórnvölinn.

Við myndum ekki fá niður topmast okkar, en við skulum öll standa, því hún scudded fyrir

sjó mjög vel, og við vissum að efsti-stöng að lofti, skipið var

wholesomer, og gerði betri leið í gegnum hafið, sjá við höfðum sea-herbergi.

Þegar stormurinn var liðinn, höfum við sett spá sigla og aðal-sigla, og kom skipið til.

Þá erum við að stilla mizen, aðal-topp-sigla, og spá toppur-sigla.

Auðvitað okkar var austur-norður-austur, að vindur var á suður-vestur.

Við fengum stjórnborða stifti um borð, kasta við á okkar veður-spelkum og lyftir, við setjum í

Lee-axlabönd, og dráttur fram með veður-bowlings og dráttur þá fastur,

og belayed þeim, og dráttur á mizen

tittur að Windward og haldið fullri hana og eins nálægt og hún myndi ljúga.

Á þessu Storm, sem var fylgt eftir með sterka vindi vestur-suður-vestur, vorum við

gerðar, eftir útreikningur minn, um fimm hundruð rasta til austurs, þannig að

Elsti sjómaður um borð gat ekki sagt í hvaða heimshluta sem við vorum.

Ákvæði okkar hélt vel, skip okkar staunch og áhöfn okkar allra við góða heilsu;

en við lá í afar nauðum fyrir vatn.

Okkur fannst best að halda á sama námskeiði, en síðan meira norðlægum,

sem kunna að hafa fært okkur í norð-vestur hluta Stóra-Tartary, og í

Frosinn Sea.

Á 16. degi júní 1703, strákur á efsta mastrið uppgötvaði land.

Á 17., kom við í fullu ljósi mikill eyja, eða heimsálfu (því að vér vissum ekki

hvort;) sunnan Þessu til staðfestu var lítill háls land jutting út í

sjó, og læk of grunnt að halda skipi sem er yfir hundrað tonn.

Við köstuðu akkeri innan bandalag af þessari vík, og skipstjóri okkar sendi tugi hans

menn vopnum vel í langan bátinn, með skipum fyrir vatn, ef einhver gæti verið að finna.

Ég viðkomandi leyfi hans til að fara með þeim, að ég gæti séð landið, og gera það

uppgötvanir ég gat. Þegar við komum að landi við sáum enga River eða

vor, né nokkur merki um íbúa.

Menn okkar villst því á ströndinni til að finna út sum ferskt vatn nálægt sjó og

Ég gekk einn um kílómetri á hinni hliðinni, þar sem ég fram á landinu öllu

óbyrja og Rocky.

Ég byrjaði nú að vera þreyttur, og sjá ekkert að skemmta forvitni mína, ég aftur

varlega niður í átt að vík, og hafið verið fullur að mínu mati, sá ég menn okkar

þegar fengið í bátinn og róa fyrir líf um borð í skipið.

Ég ætlaði að holla eftir þeim, þótt það hafði verið að lítið tilgangi, þegar ég

fram a gríðarstór skepna ganga eftir þeim í sjónum, eins hratt og hann gat, hann óð

ekki mikið dýpra en kné og tók

prodigious skref: en menn okkar höfðu í upphafi honum hálfan deildinni, og hafið

thereabouts vera fullur af Sharp-benti björg, skrímsli var ekki hægt að ná

bátnum.

Þetta var ég síðan sagt, því að ég Durst ekki vera að sjá útgáfu ævintýri, en

hljóp eins hratt og ég gat og ég fór fyrst og síðan klifraði upp bratta brekku,

sem gaf mér möguleika á landinu.

Mér fannst það ræktað að fullu, en það sem fyrst kom mér á óvart var lengd

gras, sem í þeim forsendum að virtist vera haldið fyrir hey, var um tuttugu fet

hár.

Ég féll í háum vegi, svo ég tók það að vera, þó að það varð til þess að íbúum

aðeins sem gin-leið í gegnum a akur af byggi.

Hér er ég gekk um í nokkurn tíma, en gæti séð litlu hvoru megin, sem nú

nálægt uppskeru, og korn hækkandi minnsta kosti fjörutíu fet.

Ég var klukkutíma að ganga til loka þessu sviði, var sem flísar og dúkur með áhættuvörn til að verjast

að minnsta kosti hundrað og tuttugu feta hár, og trén svo háleit að ég gat engu

útreikningur hæð þeirra.

Það var stile að fara úr þessu sviði inn í næsta.

Það hafði fjórum skrefum og steini að fara yfir yfir þegar þú komst til efsta.

Það var ómögulegt fyrir mig að klifra þessa stile, vegna þess að hvert skref var sex fet

hátt, og efri steininum um tuttugu.

Ég var leitast við að finna einhverja gjá á verja, þegar ég uppgötvaði einn af

íbúar í næsta reit, hækkandi í átt að stile, af sömu stærð með

honum sem ég sá í sjó að sækjast bátnum okkar.

Hann virtist sem hávaxinn en í venjulegu Spire steeple, og tók um tíu metrar á öllum

skref, eins nálægt og ég gat giska.

Ég var laust við afar ótta og undrun, og hljóp að fela mig í

korn, hvaðan ég sá hann efst á stile lítur til baka inn í næsta reit á

hægri hönd, og heyrði hann kalla á

rödd mörgum gráðum hærra en tal-trompet, en hávaðinn var svo hátt í

loft, að í fyrstu hélt ég sannarlega það var þrumur.

Síðan sjö skrímsli, eins og sjálfur, kom að honum reaping-krókar í

höndum, hver krók um largeness sex ljáir.

Þetta fólk var ekki svo vel klædd eins og the fyrstur, sem þjónar eða verkamenn þeir

virtist vera, því, eftir nokkur orð sem hann talaði, fóru þeir að uppskera kornið í

sviði þar sem ég lá.

Ég hélt af þeim á eins mikil fjarlægð eins og ég gat, en neyddist til að hreyfa sig

Extreme erfitt fyrir stilkar af korn voru stundum ekki yfir fótinn

fjarlæg, svo að ég gæti varla kreista líkama minn betwixt þeim.

Hins vegar gerði ég vakt til að fara áfram, þar til ég kom að hluti af sviði þar sem

korn hafði verið lagt af rigningu og vindi.

Hér var það ómögulegt fyrir mig að fara að stíga, því að stilkar voru svo samtvinnuð,

að ég gat ekki skríða í gegnum, og skegg á fallið eyrun svo sterk og

benti, að þeir stungu í gegnum fötin mín í hold mitt.

Á sama tíma heyrði ég kornskurðarmennirnir ekki hundruð metrar á bak við mig.

Tilvera alveg dispirited með strit og að fullu sigra með sorg og örvæntingu, lagðist ég

niður á milli tveggja hryggir, og hjartanlega vildi ég gæti það enda daga mína.

Ég bemoaned eyði ekkju mína og munaðarleysingja börn.

Ég harmaði eigin heimsku mína og wilfulness, í að reyna annað ferð, gegn

ráðgjöf á öllum vinum mínum og samskipti.

Í þessari hræðilegu æsingur í huga, ég gæti ekki forbear hugsa um Lilliput, sem

Íbúar leit á mig eins og mesta undrabarn sem alltaf birtist í heiminum;

þar sem ég gat að draga Imperial flota

í hendi minni, og framkvæma þær aðrar aðgerðir, sem verður skráð um aldur og ævi í

á Chronicles þess heimsveldi, en afkomendur skal varla trúað því,

þó staðfest af milljónum.

Ég endurspeglast hvað mortification það verður að sanna að mér, að birtast eins og inconsiderable í

þessi þjóð, sem eitt Lilliputian væri meðal okkar.

En þetta ég hugsuð var að vera minnstu ógæfu mína, því að, eins og mönnum verur eru

fram til að vera meira Savage og grimmur í hlutfalli við magn þeirra, hvað gæti ég

búast en að vera morsel í munni

Fyrsta meðal þessara gríðarlegt villimenn sem ættu að koma að grípa mig?

Eflaust heimspekingar eru í lagi, þegar þeir segja okkur að ekkert er mikill eða

lítið annan hátt en með samanburði.

Það gæti hafa ánægður örlög, að hafa láta Lilliputians finna einhverja þjóð þar sem

fólkið sem smækkunarorð með tilliti til þeirra, eins og þeir voru mér.

Og hver veit nema jafnvel þessi prodigious ætt dauðleg gæti verið jafn

overmatched í sumum fjarlægum heimshluta, Þessu til staðfestu höfum engar uppgötvun.

Hræddur og skammist yðar eins og ég var, gat ég ekki forbear að fara áfram með þessum hugleiðingum,

þegar einn af kornskurðarmennirnir, nálgast innan tíu metrar á hálsinum þar sem ég lá, gerði mig

apprehend að með næsta skref ég ætti

vera squashed til bana undir fótum hans, eða skera í tveimur við reaping-krók hans.

Og þess vegna, þegar hann var aftur að fara að flytja, hrópaði ég eins hávær og ótta gæti

mig: Síðan í gríðarstór skepna trod stutt, og útlit í kring undir honum fyrir suma

tíma um síðir espied mig á meðan ég lá á gólfinu.

Hann telst hríð, með varúð eins sem leitast við að leggja halda á litlu

hættulegum dýrum á þann hátt að það skulu ekki geta annað hvort að klóra eða bíta

honum, eins og ég sjálfur hafa stundum gert með Weasel í Englandi.

Á lengd hann héldu að taka mig á bak við, með miðju, milli hans spá fingur og

thumb, og flutti mig innan þriggja metrar frá augum hans, að hann mætti sjá lögun mín

meira fullkomlega.

Ég giska skilningi hans og gæfu minn gaf mér svo mikið til staðar í huga, að ég

ákveðið að berjast í the minnstur, eins og hann hélt mér í loftinu yfir sextíu metra frá

jörðu, þó hann grievously pinched

hliðum minn, af ótta að ég ætti að miði í gegnum fingur hans.

Allt sem ég héldu var að hækka augu mín gagnvart sólinni, og setja hendur mínar

saman í supplicating stelling, og að tala nokkur orð í hvívetna depurð

tón, hentar því skilyrði að ég var þá

á því að ég apprehended hverja stund sem hann myndi þjóta mig gegn jörðinni, eins og við

yfirleitt gert eitthvað lítið hateful dýr, sem við höfum hug til að eyða.

En gott stjörnu mína hefði það, að hann virtist ánægður með raust mína og

athafnir, og fór að líta á mig sem forvitni, mikið að spá í að heyra mín

dæma mótað orð, þótt hann gæti ekki skilið það.

Í the meðalvegur tími ÉG var ekki fær til forbear andvörp og losun tár, og beygja minn

höfuð til hliðar mínum, láta hann vita, eins vel og ég gat, hvernig cruelly var ég meiða með

þrýsting þumalfingri hans og fingur.

Hann virtist apprehend merkingu mínum, því, lyfta upp lappet á kápu hans, setti hann

mig varlega í hana, og jafnskjótt hljóp með mér að húsbóndi hans, sem var

verulegum bóndi, og sami maður sem ég hafði fyrst séð á þessu sviði.

Bóndi hefur (eins og ég býst við tal þeirra) fengu svo grein fyrir mér sem hann

þjónn gæti gefið honum, tók stykki af litlu strái, óður í the stærð af a göngu-

starfsfólk, og við hann hóf upp lappets

af feld mínum, sem hann virðist hann hélt að vera einhvers konar þekja þess eðlis gaf

mig. Hann blés hár mitt til hliðar til að taka betri

mynd af andlitinu á mér.

Hann kallaði Hinds hans um hann og spurði þá, eins og ég lærði síðan, hvort sem þeir

hafði aldrei séð á sviði allir litlu veru sem líktist mér.

Hann sett þá mér mjúklega á jörðina á fjórum fótum, en ég fékk strax upp, og

gekk rólega afturábak og áfram, að láta þetta fólk sé ég hafði ekki ásetning til að keyra

í burtu.

Þeir sat allt niður í hring um mig, því betra að virða tillögur mínar.

Ég kippti burt hatt minn og gerði lítið boga í átt að bóndi.

Ég féll á hnén, og hóf upp hendur mínar og augu, og talaði nokkur orð eins og mikill

eins og ég gat: Ég tók tösku af gulli úr vasa mínum, og auðmýkt kynnti honum.

Hann fékk það á lófa hans, þá beitt það nærri auga hans til að sjá

hvað það var, og síðan reyndist það nokkrum sinnum með að benda á pinna

(Sem hann tók úr ermi hans) en hægt er að gera ekkert af því.

Síðan ég gerði merki um að hann ætti að leggja hönd sína á vettvangi.

Ég tók þá tösku, og opna það, hellti allt gull í lófa hans.

Það voru sex Spænska stykki af fjórum pistoles hvor, við hliðina á tuttugu eða þrjátíu

minni mynt.

Ég sá hann blautur ábending um litla fingri sínum á tungu sinni, og taka upp einn af mínum

stærsta stykki, og þá annar, en hann virtist vera að öllu leyti ókunnugt hvað þeir

voru.

Hann gerði mig merki að setja þá aftur inn í tösku mína og tösku aftur inn í vasa mínum,

sem, eftir að bjóða honum nokkrum sinnum, ég hélt það er best að gera.

Bóndinn, eftir þessar mundir, var sannfærður um að ég þarf að vera skynsamlegar veru.

Hann talaði oft við mig, en hljóðið af rödd hans göt eyrum mínum eins og í vatn-

Mill, en orð hans voru mótað nóg.

Ég svaraði eins og hávær eins og ég gat á nokkrum tungumálum, og hann lagði oft eyra hans innan

tveir metrar á mér, en allt til einskis, því að við vorum að öllu leyti óskiljanlegur við hvert annað.

Hann sendi þá menn sína að vinnu sína, og með vasaklút hans úr sínum

vasa, tvöfaldast hann og breiða hana á vinstri hönd hans, sem hann settur íbúð á

jörð með lófa upp, sem gerir mig

skilti til að stíga inn í það, eins og ég gæti auðveldlega gert, því það var ekki yfir fótinn í þykkt.

Ég hélt að það minn hluta til að hlýða, og af ótta við að falla, lagði mig í fullri lengd á

the handkerchief, með það sem eftir er hann lapped mig upp í höfuð fyrir

frekar öryggi, og með þessum hætti bar mig heim til sín.

Þar kallaði konu sína, og sýndi mér að henni, en hún öskraði og hljóp til baka, eins og

konur í Englandi gera í augum a Karta eða kónguló.

En þegar hún hafði nokkurn tíma séð hegðun mína, og hversu vel ég fylgdist með

merki eiginmaður hennar gerði, var hún sáttir fljótlega, og gráður jukust mjög

útboðs á mér.

Það var um tólf á hádegi, og þjónn kom í kvöldmat.

Það var aðeins eitt verulega skálina á kjöti (passa fyrir látlaus ástand

akuryrkjumaður,) í fat um fjögurra og tuttugu fet í þvermál.

Félagið var, bóndi og kona hans, þrjú börn, og gömul amma.

Þegar þeir voru sat niður, bóndi setti mig í nokkurri fjarlægð frá honum á borðið,

sem var þrjátíu feta hár úr gólfinu.

Ég var í hræðilegri ótta, og haldið eins langt og ég gat frá brún, vegna ótta um að

falla.

Konan söxuð smá kjöt, þá AR sum brauð á trencher og

lagði á undan mér.

Ég gerði hana lítið boga, tók út hnífinn minn og gaffal, og féll að borða, sem gaf þeim

en gleði.

Ástkona sendi ambátt sína fyrir lítið DRAM bolli, sem haldinn um tvo lítra, og

fyllt það með drekka, ég tók upp í skipinu með mikill vandi í báðum höndum, og í

mest virðingu hátt drakk hana

ladyship er heilsu, tjá orð eins hávær og ég gat á ensku, sem gerði

Félagið hlæja svo hjartanlega, að ég var næstum deafened með hávaða.

Þetta áfengi bragðaðist eins lítið sider, og var ekki óþægilegt.

Og húsbóndi gerði mig merki að koma til trencher hlið hans, en eins og ég gekk á

borð, að vera í mikið á óvart allan tímann, eins og undanlátssaman lesandinn verður auðveldlega

þunguð verða og afsökun, varð ég að hrasa

gegn skorpu, og féll fram á ásjónu mína, en ekki fengið meiða.

Ég fékk strax upp, og að fylgjast með gott fólk að vera í miklu áhyggjum, ég tók

húfu mína (sem ég hélt undir hendi mér út um góða hegðun,) og veifa henni yfir höfuð mitt,

gerði þriggja huzzas, til að sýna að ég hafði fengið neitun skaði af falli mínu.

En hækkandi fram til húsbónda minn (sem ég héðan kalla hann,) yngstur hans

sonur, sem sat við hliðina á honum, sem Arch strák um tíu ára gamall, tók mig upp við

fætur, og hélt mér svo hátt á lofti, að

Ég skalf alla útlima, en faðir hans hrifsa mig frá honum, og á sama tíma

gaf honum svo kassanum vinstra eyra, sem hefði felldi í Evrópu herlið á

hestur til jarðar, panta hann til að taka af borðinu.

En að vera hrædd að drengurinn gæti skuldar mér þrátt, og vel að muna hvernig skaðlegur

öll börn á meðal okkar eru náttúrulega að spörvar, kanínur, ungur kettlingur, og hvolpur

hundar, féll ég á kné mér, og bendir til

drengurinn, gerði herra minn að skilja, eins vel og ég gat, að ég viðkomandi sonur hans

gæti verið pardoned.

Faðirinn fullnægt, og Sveinninn tók sæti sitt aftur Síðan fór ég til hans, og

kyssti hönd hans, sem herra minn tók og gerði hann högg mig varlega með það.

Í miðri kvöldmat, uppáhalds kötturinn húsmóður minnar tók viðbragð í kné henni.

Ég heyrði hávaða á bak við mig eins og að tugi sokkinn-weavers í vinnunni og beygja

höfuð mitt, fann ég það gengið úr purring þess dýra, sem virtist vera

þrisvar sinnum stærri en uxa, eins og ég

reiknað með mynd af höfði hennar, og einn af paws hennar, en húsfreyju hennar var fóðrun

og strjúka henni.

The brennandi countenance þessa veru er discomposed alveg mér;

þótt ég stóð í lengra lok töflunnar, ofan fimmtíu fet burt, og þótt

húsmóður minni hélt fast hana, vegna ótta hún

gæti gefa vor, og grípa mig í talons hennar.

En það sem gerðist það var engin hætta, því að köttur tók ekki síst eftir af mér

Þegar herra minn setti mig innan þriggja metrar af henni.

Og eins og ég hef verið alltaf sagt, og fann satt með reynslu í ferðum mínum, sem

fljúga eða uppgötva ótta fyrir brennandi dýr, er á vissan hátt til að gera það stunda

eða ráðast á þig, svo ég leyst, í þessu

hættuleg tilefni til að sýna nein hátt áhyggjuefni.

Ég gekk með intrepidity fimm eða sex sinnum áður en mjög höfuð köttur, og kom

innan hálfa garð af henni, Síðan hún dró sig til baka, eins og hún var meira

hræddir við mig: Ég hafði minni kvíða

um hundum Þessu til staðfestu þrír eða fjórir komu inn í herbergið, þar sem það er venjulega í

hús bænda, einn sem var Mastiff, jafnt í lausu til fjórir fílar,

og annað í Greyhound, nokkuð hærri en Mastiff, en ekki svo stór.

Þegar kvöldmat var næstum gert, hjúkrunarfræðingur kom með barn á ári gamall í örmum hennar,

sem kannaði strax mig, og hófst Squall sem þú gætir hafa heyrt frá

London-Bridge til Chelsea, eftir að venjulegum

sannfærandi ungbarna, til að fá mig til plaything.

Móðir, af hreinu eftirlátssemina, tók mig upp og setti mig í átt að barn, sem

nú greip mig um mitt, og fékk höfuð mitt í munn hans, þar sem ég öskrað svo

mikill að Urchin var frighted og láta

mig falla, og ég ætti infallibly hef blankur hálsinn minn, ef móðirin hefði ekki haldið henni

svunta undir mig.

Hjúkrunarfræðings, að rólegur babe hennar, gerði notkun skrölt sem var eins konar holur skips

fyllt með stórum steinum, og festi með snúru til að mitti barnsins, en allt í

einskis, þannig að hún neyddist til að sækja síðustu úrræði með því að gefa það sjúga.

Ég verð að játa enginn hlutur alltaf disgusted mér svo mikið sem augum monstrous hennar

brjósti, sem ég get ekki sagt hvað ég á að bera saman við, svo sem að gefa forvitinn lesandi í

hugmynd um magn þess, lögun og lit.

Það stóð áberandi sex fet, og gæti ekki verið minna en sextán í þvermál.

Geirvörtum var um helmingur bigness af höfði mér, og litblær bæði sem og grafið,

svo fjölbreytt með blettum, bóla, og freknur, að ekkert gæti birst meira

nauseous því að ég hafði nálægt augum hennar,

hún situr niður, því meira þægilegur til að gefa sjúga, og ég standa á borðinu.

Þetta gerði mig að endurspegla á gangvirði skinn í ensku ladies okkar, sem virðast svo fallegur

okkur, aðeins vegna þess að þeir eru af eigin stærð okkar og galla þeirra ekki að koma í ljós en

gegnum stækkunargler, þar sem finna

með tilraun að sléttur og whitest skinn útlit gróft og gróft, og

illa lituð.

Ég man þegar ég var í Lilliput er yfirbragð þessara smækkunarorð fólki

virtist mér fegurst í heiminum, og tala við þetta efni með mann

nám þar, sem var náinn

vinur minn, sagði hann að andlit mitt virtist miklu sanngjarnari og mýkri þegar hann

leit á mig frá jörðu, en það gerði á a nær að skoða, þegar ég tók hann upp í

hönd mína og leiddi hann loka, sem hann

játaði var í fyrstu mjög átakanlegum sjón.

Hann sagði, "sagði hann gat að finna mikla holur í húðina mína, að stumps á grön mína voru

tíu sinnum sterkari en burst af Gullinbursti og yfirbragð minn gerð úr nokkrum

litir öllu disagreeable: "Þó

Ég verð að biðja fara að segja fyrir sjálfan mig, að ég er svo sanngjörn eins og flestir um kynlíf mitt og land,

og mjög lítið sunburnt af öllum ferðum mínum.

Á hinum megin, discoursing af the ladies í dómi að keisari er, notað hann til að

segðu mér, "einn var freknur, annar of breiður munnur, en þriðjungur of stór nef,"

ekkert sem ég var fær til greina.

Ég játa þetta spegilmynd var augljóst nóg, sem hins vegar ég gat ekki

forbear, svo að lesandinn gæti haldið þeim mikla verur voru í raun vansköpuð: til

Ég verð að gera þá réttlæti að segja, eru þeir

a comely keppni af fólki, og sérstaklega aðgerðir auglitis húsbónda míns,

þó að hann væri en bóndi, þegar ég sá hann frá hæð sextíu fet, virtist

mjög vel hlutfall.

Þegar kvöldmat var gert, herra minn fór út til verkamenn sína, og eins og ég gat að finna með því að

rödd hans og látbragði, gaf konu sinni strangar gjald til að hugsa um mig.

Ég var mjög mikið þreytt, og fargað að sofa, sem húsmóður minni skynjun, hún

setja mig á eigin rúmi sínu, og tekur mig með hreinum hvítum vasaklút, en stærri og

grófari en mainsail manns-af stríðið.

Ég svaf um tvær klukkustundir, og dreymdi að ég var heima með konu mína og börn, sem

versnað sorgum mínum þegar ég awaked, og fann mig einn í gríðarstórt herbergi, milli

tvö og þrjú hundruð fet á breidd, og umfram

tvö hundruð hár, sem lá í rúminu tuttugu metrar á breidd.

Húsfreyja mín var farin um málefni heimili hennar, og höfðu læst mig inn

The bed var átta metrar frá gólfinu.

Sumir náttúrulega nauðsynjum sem þarf mig til að fá niður, ég Durst ætla ekki að hringja, og ef ég

hafði, hefði það verið til einskis, með svona rödd eins og minn, á svo mikla fjarlægð

frá stofunni þar sem ég lá í eldhúsinu þar sem fjölskyldan hélt.

Meðan ég var við þessar aðstæður, tvær rottur stiklar upp gardínur og hljóp

lyktandi aftur á bak og áfram á rúmið.

Einn af þeim kom upp næstum að andlit mitt, Síðan ég hækkaði í ótta, og dró út

hanger minn til að verja sjálfan mig.

Þessar hræðilegu dýr hafði djörfung til að ráðast á mig á báðum hliðum, og einn þeirra

haldinn spá fætur hans á hálsólina mína, en ég hafði gæfu til að rífa upp maga hans fyrir

hann gæti gert mér neinar spellvirki.

Hann féll niður á fætur mína, og öðrum, sjá afdrif félagi hans, gerði hann

flýja, en ekki án þess að einn góður sár á bak, sem ég gaf honum sem hann flýði og

gerði blóðið hlaupa trickling frá honum.

Eftir þessa hetjudáð, gekk ég varlega til og frá á rúminu, að batna andanum og

tap af vínanda.

Þessar verur voru á stærð við stór Mastiff, en óendanlega meira fimur og

grimmur, svo að ef ég hefði tekið af belti mínu áður en ég fór að sofa, ég þarf að hafa

infallibly sundur rifinn og átu.

Ég mældi hali dauðra rotta, og fannst það vera tveir metrar langur, ófullnægjandi að

tommu, en það fór í móti magann minn til að draga hræ af rúminu, þar sem það lá

samt blæðingar, ég fram það hafði enn nokkrar

líf, en með sterka rista yfir hálsinn, gerði ég rækilega það.

Fljótlega eftir húsmóður minn kom inn í herbergið, sem sjá mig alla blóðug, hljóp og tók mig

upp í hendi hennar.

Ég benti á dauðum rottum, brosandi, og gera önnur merki til að sýna að ég var ekki meiða;

whereat hún var mjög glaður, að hringja í ambátt að taka upp dauðum rottum með

par af töng, og kasta út um gluggann.

Hún setti mig niður á borð, þar sem ég sýndi henni hanger mína alla blóðug og wiping það á

the lappet af feldinum mínum, aftur með hana til scabbard.

Ég var pressað að gera meira en eitt sem annar gæti ekki gert fyrir mig, og

því leitast við að gera húsmóður minni skil, að ég þráði að setja niður

á hæð, sem eftir að hún hafði gjört, mín

bashfulness myndi ekki þjást mér að tjá mig lengra, en bendir á

dyr, og hneigja sig nokkrum sinnum.

Góðu kona, með miklu erfiðleikum, loksins skynja það sem ég vildi vera á, og

taka mig aftur í hönd hennar, gekk inn í garðinn, þar sem hún setja mig niður.

Ég fór á annarri hliðinni um tvö hundruð metrar, og beckoning henni ekki að líta eða

fylgja mér, faldi ég mig á milli tveggja laufi sorrel, og þar tæmd the

nauðsynjum náttúrunnar.

Ég vona að blíður lesandinn mun afsökun mín fyrir bústað á þessum og þess háttar upplýsingar,

sem þó óveruleg þeir virðast groveling dónalegur huga, en mun

vissulega hjálpa heimspekingur til að stækka hann

hugsanir og ímyndunarafl, og beita þeim til hagsbóta fyrir almenning sem og einkaaðila

lífið, sem var eini hönnun mína í að kynna þetta og annað reikningum mínum

ferðast til heimsins, þar sem ég hef verið

aðallega studious um sannleikann, án þess að hafa áhrif á hvaða skraut á námi eða

stíl.

En allt vettvangur þessarar ferðar gerði svo sterk til birtingar á huga mínum, og er svo

innilega fastur í minni mínu, að í að fremja það pappír ég gerði ekki sleppa einu

efni kringumstæður: þó á a

strangur endurskoðun, blotted ég út nokkrum leið.

Minna augnabliki sem voru í fyrsta eintak mitt, vegna ótta um að vera censured eins leiðinlegur og

trifling eru Þessu til staðfestu ferðamenn oft, kannski ekki án réttlæti, sakaði.