Part 2 - Chapter 01 - Gulliver's Travels by Jonathan Swift

PARTE II. A VIAXE PARA Brobdingnag.

CAPÍTULO I.

Unha gran tempestade descrito, o barco longa enviado para buscar auga, o autor vai con el para

descubrir o país.

El é deixar en terra, é tomado por un dos nativos, e levado a un agricultor de

casa. A súa recepción, con varios accidentes que

aconteceu alí.

A descrición dos habitantes.

Foi condenado, por natureza e fortuna, para a vida activa e inquedo, en

dous meses despois o meu retorno, eu de novo deixei o meu país natal, e tomou a navegación no

Downs, o día 20 de xuño de 1702, en

a aventura, o capitán John Nicholas, un home Cornish, comandante, con destino a Surat.

Tivemos un vendaval moi próspero, ata que chegamos ao Cabo de Boa Esperanza, onde nós

desembarcado para auga doce, pero o descubrimento dun escape, nós unshipped nosos bens e wintered

alí, ao capitán adoecer dun

ague, non poderiamos deixar o Cabo ata finais de marzo.

A continuación, partiu, e tiña unha boa viaxe ata que pasou o estreito de Madagascar;

pero obtendo o norte da illa, e preto de cinco graos de latitude sur,

os ventos, que naqueles mares son observados

a golpe unha ventania constante igual entre o norte eo oeste, desde o inicio da

Decembro ata o inicio de maio, sobre o 19 de abril comezou a soprar con moito

maior violencia, e máis a oeste do que

usual, continuando así por 20 días xuntos: período durante o cal, fomos expulsados

un pouco ao leste das Illas Molucas, e preto de tres graos cara ao norte

da liña, como o noso capitán atopado por un

observación, tomou a 02 de maio, momento en que o vento se aquieta, e foi un

perfecta calma, whereat eu non era un pouco alegrouse ao.

Pero, sendo un home ben experta na navegación dos mares, lanza a todos

preparar contra unha tempestade, o que consecuentemente aconteceu o día seguinte: para o

vento sur, chamado de monzón do sur, comezou a definir Pol

Atopalo foi probablemente overblow, levamos no noso espírito vela, e púxose por a man do

luz vela, pero facer mal tempo, nós ollamos as armas foron todas rápido, e entregou

a mezena.

O buque dimitir moi amplo, polo que pensou mellor spooning antes do mar, do

ou tentando pelar.

Nós reefed tona vela e poñelas, e arrastrou a re á luz follas, o timón foi

ríxido de un tempo. O buque usaba bravamente.

Nós amarrado á luz baixo curso-, pero a vela foi dividida, e arrastrou a abaixo o curro, e

ten a vela no barco, e non ligado todas as cousas claramente del.

Foi unha tormenta moi forte, o mar rompe estraño e perigoso.

Nós transportado fóra na correa do látego equipo, e axudou o home ao leme.

Non iriamos baixar o noso mastaréu, pero mantén todos os stand, porque scudded antes da

mar moi ben, e nós sabiamos que o ser top-mastro no alto, o buque foi o

wholesomer, e fixo mellor camiño a través do mar, vendo que tiña do mar cuarto.

Cando a tormenta pasou, imos establecer tona vela principal e de vela, e trouxo o barco.

A continuación, imos facer que o mezena, principal-top da vela, e á cabeza-top-Sail.

O noso curso foi ao leste-nordeste, o vento estaba a sur-oeste.

Temos as tachas de estribor a bordo, deixamos de lado o noso tempo clave e ascensores; imos definir en

o lee-chaves, e arrastrou á fronte do tempo-uivos, e arrastrou os axustado,

e amarre-los, e arrastrou ao longo dos mezena

cara a barlavento, e mantivo a súa plena e tan preto como ía mentir.

Durante esta tormenta, que foi seguido por un forte vento oeste-suroeste, fomos

realizadas, polo meu cálculo, preto de 500 leguas ao leste, de xeito que a

máis vello mariñeiro a bordo non podería dicir en que parte do mundo estabamos.

As nosas provisións estendeuse así, o noso buque foi firme, e noso equipo de todos en boa saúde;

pero estaba na angustia extrema de auga.

Nós pensamos que é mellor para soster o mesmo curso, no canto de recorrer máis ao norte,

que podería ter nos trouxo para a parte norte-oeste da Tartaria Grande, e no

Mar conxelado.

O día 16 xuño de 1703, un neno na terra top-mástil descuberto.

O día 17, chegamos á vista dunha gran illa ou continente (pois non sabía

se;) no lado sur do cal foi un pescozo pequeno de terra que se proxecta no

mar, e un regato moi raso para manter un navío por riba de cen toneladas.

Nós lanzamos referencia dentro dun campionato deste regato, eo noso capitán enviou unha ducia dos seus

homes ben armados no barco longo, con vasos de auga, no seu caso se pode atopar.

Eu desexaba a súa licenza para ir con eles, para que eu puidese ver o país, e facer o que

descubrimentos que eu podería. Cando chegamos á terra vimos ningún río ou

Primavera, nin calquera sinal de habitantes.

Os nosos homes, polo tanto, vagou na praia para atopar un pouco de auga fresca preto do mar, e

Eu camiñaba só aproximadamente unha milla, do outro lado, onde observei o país todos os

árida e rochosa.

Agora empezou a fatigarão, e non vendo nada para entreter a miña curiosidade, volvín

suavemente cara abaixo cara ao río, e do mar estar completo, na miña opinión, vin os nosos homes

xa entrou no barco e remo para a vida para o barco.

Eu estaba indo a Hollis despois deles, aínda que foi o propósito pouco, cando

observaron unha enorme criatura camiñando detrás deles no mar, o máis rápido que puido: el nadou

non moito máis profundo do que os xeonllos, e tomou

avances prodixiosa, pero os nosos homes tiñan o inicio del media legua, e, o mar

thereabouts estar cheo de puntas afiadas rocas, o monstro non foi capaz de superar

o barco.

Isto que eu dixen foi, máis tarde, para non me atrevía a estancia para ver o tema da aventura, pero

foi o máis rápido que puiden o camiño fun por primeira vez, e despois subiu un outeiro íngreme,

o que me deu algunha perspectiva do país.

Eu atopei o completamente cultivada, pero o que primeiro me sorprendeu foi o tamaño do

herba, que, por estes motivos que parecía ser mantida para feno, foi de preto de 20 pés

alta.

Eu caín nunha estrada elevada, polo que tomei o para ser, aínda que serviu para os habitantes

só como un pé de camiño a través de un campo de cebada.

Aquí andei durante algún tempo, pero puiden ver pouco de cada lado, sendo agora

próximo á colleita, o millo e aumento, polo menos, 40 pés.

Quedei dunha hora camiñando ata o final deste campo, que foi cercada cunha cobertura de

polo menos, 120 pés alto, e as árbores tan altas que podería facer sen

cálculo da súa altitude.

Houbo un stil de pasar deste campo no seguinte.

Tiña catro etapas, e unha pedra para atravesar cando veu para o superior.

Era imposible para min para subir ese estilo, porque cada etapa foi de seis pés

alta, e a pedra superior preto de vinte.

Eu estaba intentando atopar algunha fenda no hedge, cando descubrín un dos

habitantes no próximo campo, avanzando en dirección ao estilo, do mesmo tamaño co

Aquel a quen eu vin no mar perseguindo o noso barco.

El apareceu tan alto como un campanario Spiro común, e levou uns dez metros en cada

Stride, tan próximo coma min podería adiviñar.

Quedei impresionado co medo extremo e asombro, e foi para ocultar-me en

onde o millo, eu o vin na parte superior do stil mirando ao seguinte campo de

a man dereita, e escoitou o chamar a un

moitos graos de voz máis alto do que unha trompeta falando: pero o ruído foi tan alto no

aire, que no comezo eu certamente penso que era trono.

Whereupon sete monstros, como el, veu na súa dirección coa culler-anzois en

súas mans, cada gancho sobre a grandeza de seis fouces.

Esas persoas non estaban tan ben vestidos como o primeiro, cuxos funcionarios ou traballadores que

semella, pois, por riba de algunhas palabras que el falou, eles foron para coller o millo en

campo onde eu estaba.

Eu mantiven con eles nunha distancia tan grande como puiden, pero foi forzada a moverse con

extrema dificultade, pois os talos de millo non foron ás veces por enriba dun pé

distantes, así que eu apenas podía espremer o meu corpo entre eles.

Con todo, fixen un cambio para ir á fronte, ata que cheguei a unha parte do campo onde o

millo fora colocado pola choiva e vento.

Aquí era imposible para min para facer avanzar un paso, pois os talos estaban tan entrelazadas,

que eu non podería rastexaren través, e as barbas dos oídos caeu tan forte e

apuntou, que perforou as miñas roupas na miña carne.

Ao mesmo tempo, escoitei os ceifeiras non cen metros detrás de min.

Sendo moi desanimado con labuta, e totalmente superada pola dor e desesperación, poño

abaixo entre dous cumes, e sinceramente desexo que eu podería non rematar os meus días.

Eu lamentaba a miña viúva abatida e fillos orfos.

Eu lamentou miña propia tolemia e obstinación, ao intentar unha segunda viaxe, contra o

consellos de todos os meus amigos e familiares.

Nesta terrible axitación da mente, non podía deixar de pensar en Lilliput, cuxos

habitantes mirou para min como o maior prodixio que xa apareceu no mundo;

onde eu era capaz de deseñar unha flota imperial

na miña man, e realizar outras accións, que será gravado para sempre en

as crónicas daquel imperio, mentres que a posteridade, dificilmente crer neles,

aínda atestada por millóns.

Pensei que unha mortificação debe probar para min, para aparecer como desprezable en

esta nación, como un liliputiano único sería entre nós.

Pero iso eu concibido estaba a ser a menor das miñas desgrazas, pois, como criaturas humanas son

observado a ser máis salvaxe e cruel en proporción á súa masa, o que podería

esperar, pero para ser un bocado na boca do

o primeiro entre eses bárbaros enorme que debe ocorrer para me prender?

Sen dúbida, os filósofos están na dereita, cando nos din que nada é grande ou

pouco, agás en comparación.

Podería ter o pracer fortuna, deixar os liliputianos atopar algunha nación, onde

as persoas eran tan diminuto en relación aos mesmos, como foron para min.

E quen sabe, pero que mesmo a carreira deste prodixioso dos mortais pode ser igualmente

overmatched en algures afastado do mundo, da que aínda temos ningunha descuberta.

Asustado e confundido como eu estaba, eu non podería deixar de ir con esas reflexións,

cando un dos ceifeiras, achegando-se dentro de dez metros do cume onde eu estaba, me fixo

percibir que, co seguinte paso que eu debería

ser esmagado ata a morte baixo o seu pé, ou cortado en dous coa súa fouce.

E, polo tanto, cando estaba a piques de cambiar de novo, eu berrei tan alto como o medo pode facer

me: whereupon a enorme criatura pisou curto, e, mirando ao redor con el para algúns

tempo, finalmente avistou-me como eu estaba deitado no chan.

El considerou por algún tempo, coa cautela de quen se está traballando para se agarrar nunha pequena

animal perigoso de tal xeito que non debe poder ser cero ou mordida

el, como eu mesmo, por veces, feito cunha doninha en Inglaterra.

Finalmente, el se aventurou a levarme cara atrás, polo medio, entre o dedo diante e

polgar, e trouxo-me dentro de tres metros dos seus ollos, para que puidese contemplar a miña forma

máis perfectamente.

Penso o seu significado, e miña boa sorte deume tanta presenza de espírito, que eu

resolveu non loitar polo menos como el me colleu no aire por enriba do 60 pés

o chan, aínda que gravemente pinched

meus lados, con medo que eu debería escapar entre os dedos.

Todos me aventura era levantar os meus ollos cara ao sol, e poñer as miñas mans

xuntos nunha postura de súplica, e falar algunhas palabras nunha melancolía humilde

ton, axeitado para a condición de que eu era entón

in: porque eu aprehendida en cada momento que ía me dash contra o chan, coma nós

adoitan facer calquera pequeno animal odioso, que temos unha mente para destruír.

Pero a miña boa estrela tería, que parecía satisfeito coa miña voz e

xestos, e comezou a mirar para min como unha curiosidade, querendo saber moito de me escoitar

pronunciar articular palabras, aínda que non puidese entendelos.

Mentres tanto eu non era capaz de deixar de xemer e chorar, e virando miña

cabeza cara ao meu lado; deixando o saber, así como eu podería, como eu estaba cruelmente ferido por

a presión do polgar e do dedo.

Parecía aprehender o meu significado, pois, levantando a pestana do abrigo, colocou

me xentilmente para el, e inmediatamente foi comigo ao seu mestre, que era un

agricultor substancial, ea mesma persoa que eu vira por primeira vez no campo.

O agricultor ter (como eu supoño que pola súa conversa), recibiu tal conta de min como o seu

servo podía darlle, colleu un anaco de un curva pequeno, aproximadamente do tamaño dun pé-

persoal, e con iso incrementar a lapella

do meu abrigo, o que parece que el pensaba ser algún tipo de cuberta que a natureza deu

me. El tocou meus cabelos de lado para dar unha mellor

vista da miña cara.

El chamou seu cervos sobre el, e pediulles, como souben máis tarde, no caso de que

xa vira no campo de calquera pequena criatura que se asemellaba a min.

El entón me puxo suavemente no chan enriba de catro, pero eu comecei inmediatamente anterior, e

camiñou lentamente cara atrás e cara adiante, para deixar a xente ver que eu non tiña a intención de realizar

de distancia.

Todos eles se sentaron en círculo sobre min, o mellor para observar os meus movementos.

Tirei o meu sombreiro, e fixo unha reverencia para o agricultor.

Eu caín de xeonllos e, levantando as mans e ollos, e falou varias palabras tan alto

como eu podería: eu levei unha bolsa de ouro do meu peto, e humildemente presentado a el.

Recibiu a na palma da súa man, a continuación, aplicou preto do seu ollo para ver

o que era, e despois transformouse o varias veces a punta dun alfinete

(Que el tirou da manga), pero podería facer nada diso.

Polo que eu fixen un sinal de que debe poñer a man no chan.

Eu, entón, tomou a bolsa, e, abrindo-o, derramou todo o ouro na palma da man.

Había seis pezas español de catro pistolas cada un, xunto a vinte ou trinta

moedas menores.

Eu o vin mollar a punta do seu dedo sobre a súa lingua, e levar ata un dos meus

maior anacos, e logo outro, pero el parecía estar totalmente ignorantes que

foron.

El me fixo un sinal para poñelos de novo na miña bolsa, ea bolsa de novo no meu peto,

que, despois de ofrecer a el varias veces, penso mellor facer.

O agricultor, por esta época, estaba convencido de que debe ser unha criatura racional.

El falou moitas veces para min, pero o son da súa voz perforou meus oídos como a dunha auga

muíño, pero as súas palabras foron abondo articular.

Eu respondín tan alto como puiden en varias linguas, e moitas veces el puxo a súa orella dentro

dous metros de min, pero todo en balde, pois eran totalmente incomprensibles para o outro.

El, entón, enviou os seus servos ao seu traballo, e tendo o seu pano de

peto, el dobrou e espallalas-lo na súa man esquerda, que puxo plana no

chan coa palma cara arriba, facendo-me un

sinal para a etapa en que, como eu podería facilmente facer, pois non estaba enriba dun pé de espesor.

Eu penso que a miña parte para cumprir, e por medo a caer, puxo-me en lonxitude total, xa

o pano, co restante do que me rodou ata a cabeza para

aínda máis a seguridade, e deste xeito levoume a casa para a súa casa.

Alí, el chamou a súa esposa, e mostrou-me a ela, pero ela gritou e foi de volta, como

mulleres en Inglaterra facer coa visión de un sapo ou unha araña.

Con todo, cando ela tiña un visto, mentres que o meu comportamento, e como eu observei o

sinais do seu marido fixo, foi logo reconciliado, e por graos creceu moito

concurso de min.

Foi preto de doce ao mediodía, e un servo trouxo a cea.

Foi só un prato substancial de carne (apto para a condición dunha chaira

labrego), nun prato de cerca de catro-e-vinte pés de diámetro.

A empresa foi, o facendeiro e súa esposa, tres fillos e unha vella avoa.

Cando eles estaban sentouse, o agricultor colocouse a unha certa distancia del sobre a mesa,

que tiña trinta metros de altura do chan.

Eu estaba en un susto terrible, e mantido, tanto como eu podería partir do borde, por medo a

caendo.

A muller picada un pouco de carne, entón un pouco de pan esfarelado nun Trench, e

colocouse o diante de min.

Fíxenlle unha reverencia, tomou a miña navalla e garfo, e caeu para comer, que lles deu

superior a delicia.

A señora enviou a súa creada para un pequeno vaso de drama, que realizou preto de dous litros, e

encheuse o de beber, eu peguei o buque con moita dificultade en ambas as mans, e en

dun xeito máis respectuosa bebeu con ela

ladyship saúde, expresando as palabras tan alto como eu podería en inglés, o que fixo o

empresa rir con tanto gusto, que estaba case ensurdeceu co ruído.

Este licor sabor dunha mazá pequena, e non era desagradable.

Entón o señor me fixo un sinal para vir ao seu lado Trench, pero mentres eu andaba na

mesa, sendo en gran sorpresa o tempo, como o lector facilmente indulxente

deseñar e escusa, pasou de eu tropezar

contra unha codia, e caeu de cara no chan, pero non recibiu ningún ferido.

Levanteime me inmediatamente, e observando as persoas boas de estar en moita preocupación, eu levei

meu sombreiro (que eu suxeitaba debaixo do brazo de boas maneiras,) e axitando-o sobre a miña cabeza,

fixo tres Hurra, para amosar que tiña non teño mal pola miña caída.

Pero avanzando cara diante para o meu mestre (como eu, pasa a entrar chamalo), máis novo súa

fillo, que estaba sentado ao lado del, un neno de arco de preto de 10 anos de idade, levoume pola

pernas, e seguro que me tan alto no aire, que

Eu tremía cada membro, pero o seu pai colleu o meu del, e á vez

deulle como unha caixa na orella esquerda, como tería derrubado unha tropa europea de

cabalo cara á terra, ordenándolle que ser retirado da mesa.

Pero ter medo do neno podería me debe un despeito, e ben lembrando como mischievous

todos os nenos entre nós, por suposto, son pardais, coellos, gatos novos, e fillote de can

cans, caín de xeonllos, e apuntando para

o neno, fixen o meu mestre de entender, tan ben coma min podía, que eu desexaba, o seu fillo

pode ser perdoado.

O pai accedeu, eo rapaz sentouse de novo, cando entón eu fun ata el, e

bicou a man, que o meu mestre tomou, e fixo curso me xentilmente con ela.

No medio da cea, o gato favorito da miña patroa pulou no seu colo.

Eu oín un ruído detrás de min como que dunha ducia de media artesáns a traballar, e transformando

miña cabeza, eu penso procedía do ronronar dese animal, que parecía estar

tres veces maior que un boi, como eu

calculado pola visión da súa cabeza, e unha das súas patas, mentres a patroa estaba alimentando

e acariciar-la.

A ferocidade do cara desta criatura totalmente descompón-me;

aínda que ficaba na extremidade oposta da táboa, por riba de 50 pés fóra, e aínda que

miña señora seguro-a rápido, con medo que

podería dar unha primavera, e aproveitar o meu nas súas poutas.

Pero aconteceu que non había perigo, pois o gato non prestou a menor atención en min

cando o meu señor me puxo dentro de tres metros dela.

E como eu teño sido sempre dixo, e atopou certas pola experiencia nas miñas viaxes, que

voando ou descubrir o medo ante un animal feroz, é unha certa forma de facelo continuar

ou atacalo, entón resolvín, neste

conxuntura perigosa, para mostrar a ningunha forma de preocupación.

Eu andei con intrepidez veces cinco ou seis antes da cabeza moito do gato, e veu

dentro de media curro de un dos seus, despois do que chamou-se cara atrás, coma se ela fose máis

medo de min: eu tiña menos aprehensión

sobre os cans, dos que tres ou catro entraron na sala, como é usual en

casas dos labregos, unha das cales era un Mastiff, igual a granel para catro elefantes,

e outro un galgo, un pouco máis alto que o Mastiff, pero non tan grande.

Cando a cea estaba case listo, a enfermeira entrou con un neno de un ano de idade nos seus brazos,

que inmediatamente me viu e comezou unha tempestade que pode ter oído de

London-Bridge para o Chelsea, tras a habitual

oratório de nenos, para me por un xoguete.

A nai, de pura indulxencia, me levantou e me puxo en relación ao neno, que

actualmente agarrou o meu polo medio, e teño a miña cabeza na súa boca, onde eu ruxiu tan

alto que o neno estaba asustado, e deixar

me soltar, e eu debería ter infalivelmente romper meu pescozo, a nai non realizara o seu

avental debaixo de min.

A enfermeira, para acougar o seu bebé, fixo uso dun chocalho, que era unha especie de vaso oco

cheo de grandes pedras, e preso por un cabo á cintura do neno: pero todo en

va, de modo que ela foi forzada a aplicar o último remedio, dándolle mamar.

Debo confesar que nunca ningún obxecto noxo me tanto como a visión do seu monstruoso

de mama, que eu non podo dicir o que para comparar con, para dar ó lector unha curiosa

idea do seu volume, forma e cor.

El quedou destacado seis pés, e non podería ser menos que dezaseis de circunferencia.

O mamilo foi preto da metade da grandeza da miña cabeza, e co matiz que ambos eo cavado,

tan variada, con manchas, espiñas e sarda, que nada podería parecer máis

náuseas, porque eu tiña unha visión de preto dela,

ela sentir, o máis cómodo para aleitar, e eu de pé sobre a mesa.

Tanto me fixo reflexionar sobre as peles claras das nosas mulleres Inglés, que parecen tan bonito

para nós, só porque son do noso tamaño, e os seus defectos para non ser visto, pero

a través dunha lupa, onde atopamos

por experiencia que as peles brancas e suave ollar duro e groseiro, e

mal de cores.

Lembro que cando estaba en Lilliput, a tez de persoas diminutivo

apareceu para min a máis fermosa do mundo, e falar sobre este asunto cunha persoa

de aprendizaxe alí, que era un íntimo

amigo meu, dixo que o meu rostro apareceu moito máis xusto e máis suave cando

miroume do chan, do que fixo sobre unha visión máis próxima, cando o levei en

miña man, e trouxo o preto, que

confesou foi a primeira vista moi chocante.

El dixo, "podería descubrir grandes buracos na miña pel, que os tocos da miña barba se

dez veces máis forte que as cerdas dun xabaril, e miña pel composto por varios

cor totalmente desagradable: "aínda que

Pido permiso para dicir a min, que son tan xusta como a maioría do meu sexo e país,

e moi pouco sunburnt por todas as miñas viaxes.

Por outra banda, discorrendo das mulleres no tribunal que emperador, el acostumaba

dígame, "un tiña sarda, outro moi grande boca dun, un terceiro moi grande un nariz";

nada de que eu era capaz de distinguir.

Confeso esta reflexión foi bastante obvia, o que, con todo, eu non podería

cale, para que o lector pode pensar que esas criaturas eran realmente amplas deformada: para

Debo facerlles a xustiza de dicir, son

unha carreira decente de persoas, e particularmente as características do rostro do meu señor,

aínda que el fose un facendeiro, pero, cando vin que a partir da altura de 60 pés, apareceu

moi ben proporcionada.

Cando a cea foi feito, meu señor saíu para os seus traballadores e, como eu podería descubrir por

súa voz e xesto, deu ao seu cargo a muller rigorosa para coidar de min.

Eu estaba moi canso, e disposto a durmir, que o meu amante entender, ela

me poñer na súa propia cama, e me cubriu cun pano branco limpo, pero máis grande e

grosa que a vela grande de un home-de-guerra.

Durmín preto de dúas horas, e soñei que estaba na casa coa miña esposa e fillos, que

agravada miñas tristezas, cando espertei, e está me só nun cuarto grande, entre

dous e 300 pés de ancho, e por riba de

200 alto, deitado nunha cama de vinte metros de ancho.

A miña muller fora aínda sobre os asuntos a súa familia, e tiña me tranco dentro

A cama era de oito metros do chan.

Algunhas necesidades naturais obrigaba-me a descender, non ousaba a pretensión de chamar, e eu

tivo, sería en balde, cunha voz como a miña, nunha distancia tan grande

da sala onde estaba ata a cociña onde a familia mantida.

Mentres estaba baixo esas circunstancias, dous ratos subían as cortinas, e foi

cheiro adiante e cara atrás na cama.

Un deles veu case na miña cara, cando entón eu me levantei nun susto, e sacou

meu Colgador para me defender.

Estes animais horrible tivo a ousadía de me atacar a cada lado, e un deles

realizou a súa patas dianteiras no meu colar, pero eu tiven a sorte de rasgar súa barriga antes

que puidese facerme calquera mal.

Prostrou-se aos meus pés, e outro, a ver o destino do seu compañeiro, fixo a súa

escape, pero non sen unha boa ferida na parte de atrás, que eu dei-lle como el fuxiu, e

fixo o sangue correr escorrido del.

Tras esta fazaña, eu andei con coidado para adiante e cara atrás na cama, para recuperar o alento e

perda de espíritos.

Estas criaturas eran do tamaño dun Mastiff de grande porte, pero infinitamente máis áxil e

feroces, de xeito que se eu tivese tirado meu cinto antes de ir durmir, eu debo ter

infalivelmente foi esnaquizado e devorado.

Eu medio a cola do rato morto, e penso que fose dous metros de lonxitude, querendo unha

polgadas, pero el foi contra o meu estómago para arrastrar a carcasa para fóra da cama, onde estaba

aínda sangrando, observei que había aínda algúns

vida, pero cunha barra forte en todo o pescozo, eu completamente despachado dela.

Logo tras miña señora entrou na sala, que ao me ver sanguenta, foi e me levou

na súa man.

Apuntei para o rato morto, sorrindo e facendo outros signos para amosar que non estaba ferido;

whereat era moi alegrouse, chamando a empregada para ocupar o rato morto cunha

par de pinzas, e xoga-lo fóra da fiestra.

Entón ela me puxo sobre unha mesa, onde eu mostre-lle o meu Colgador todo ensanguentada, e limpar a

a lapela do meu abrigo, voltou para a vaina.

Eu estaba presionado para facer máis que unha cousa que outra non podería facer por min, e

por iso, buscou facer o meu amante entender, que desexaba ser establecido

no chan, que despois de que ela fixera, o meu

timidez non sufriría me expresar máis, que apuntando para o

porta, e curvándose varias veces.

A muller boa, con moita dificultade, en fin se decatou do que eu sería menos, e

levando-me de novo na man, entrou no xardín, onde ela puxo.

Eu fun dun lado uns 200 metros, e acenando para non mirar ou

siga-me, escondín o meu entre dúas follas de azedinha, e hai alta no

necesidades da natureza.

Espero que o amable lector vai desculpar-me por me deter sobre estes e os elementos como,

que, por máis insignificante que pareza groveling mentes vulgar, aínda vai

certamente axudar un filósofo para ampliar a súa

pensamentos e imaxinación, e aplicala los en beneficio do público, así como privadas

vida, que foi o meu proxecto único en presentar as contas deste e doutros da miña

viaxa para o mundo; en que fun

principalmente estudiosos da realidade, sen afectar ningún dos adornos de aprendizaxe ou de

estilo.

Pero toda a escena desta viaxe fixo tan forte impresión na miña mente, e é tan

profundamente fixa na miña memoria, que, en cometelos para o papel non omitir unha

circunstancia material: con todo, encima dun

estrita revisión, eu borrado varias pasaxes.

De menos momento que estaban no meu primeiro exemplar, por medo a ser censurado como tediosa e

insignificantes, os viaxeiros do cal moitas veces, quizais non sen xustiza, acusou.