Jak porozumiewać się z przyjaciółmi z depresją

Chcesz porozumieć się z przyjacielem z depresją, ale nie jesteś pewien, jak to zrobić? Komik i gawędziarz Bill Bernat ma kilka sugestii. Dowiedz się, co robić, a czego nie, rozmawiając z ludźmi żyjącymi z depresją - a następną rozmowę przeprowadzisz z klasą i odrobiną humoru.

Bardziej niż inne, podniosła mnie na duchu
rozmowa z pewną kobietą,

która kilka dni wcześniej

podjechała dżipem
do krawędzi Wielkiego Kanionu

i dłuższy czas grzała silnik,
myśląc, czy wjechać w przepaść.

Choć mam silną fobię społeczną,

podczas tej rozmowy
byłem zupełnie spokojny.

(Śmiech)

Opowiedziała mi, co działo się w jej życiu
w czasie poprzedzającym to zdarzenie.

O czym myślała dokładnie w tym momencie.

Dlaczego chciała się zabić
i dlaczego tego nie zrobiła.

Kiwaliśmy głowami z pół-uśmiechem.

Potem była moja kolej, żeby opowiedzieć
o drodze do stolika w jadalni

w części wspólnej oddziału
dla chorych psychicznie

w szpitalu.

Wziąłem za dużo tabletek nasennych
i gdy mnie odratowali,

powiedzieli: "Byłoby świetnie,

gdybyś został gościem naszego
oddziału dla chorych psychicznie".

(Śmiech)

Żartowaliśmy, że jej samobójstwo
lepiej nadawałoby się na pocztówkę.

Znaleźliśmy wspólny język.

Pozwoliła mi być w głębokiej depresji,

a jednocześnie mieć
prawdziwy kontakt z drugą osobą.

Po raz pierwszy pomyślałam o sobie
jak o kimś, kto żyje z depresją,

i czułem się z tym dobrze.

Nie byłem przez to złym człowiekiem.

Teraz wyobraź sobie, że jedna z osób
przy tym stole to ktoś z twojej rodziny

albo bliski przyjaciel.

Czy rozmowa z nimi sprawiłaby ci trudność?

A jeśli zamiast w szpitalu
siedziałby przy twoim kuchennym stole

i powiedział, że jest w poważnej depresji?

Światowa Organizacja Zdrowia twierdzi,

że depresja jest głównym powodem
problemów zdrowotnych i niepełnosprawności

dotykającym 350 milionów ludzi
na całym świecie.

Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego

donosi, że rocznie
7% Amerykanów cierpi na depresję.

Depresja jest powszechnym schorzeniem,

ale z doświadczenia wiem,

że ludzie nie chcą rozmawiać
z chorymi na depresję,

chyba że udajemy szczęśliwych.

Pogodne nastawienie pasuje
do pobieżnych interakcji.

Osoba z depresją może prosić
o dodatkowy syrop do kawy

bez wyjaśniania, że potrzebuje go,

bo utknęła w nieskończonym mroku duszy

i straciła całą nadzieję ucieczki.

Znowu...

(Śmiech)

Depresja nie zmniejsza potrzeby
kontaktu z innymi ludźmi,

tylko go utrudnia.

Wbrew potocznej opinii,

rozmowa z przyjacielem lub krewnym
z depresją może być łatwa

i może nawet zabawna.

Nie tak, jak zamieszczenie na Facebooku
selfie z imprezy z Lady Gagą.

Mówię o rodzaju zabawy,

kiedy ludziom po prostu
sprawia przyjemność czyjaś obecność,

nikt nie czuje się niezręcznie

i nikt nie oskarża smutnej osoby,
że rujnuje święta.

Czemu taka przepaść w ogóle istnieje?

Z jednej strony są ludzie,
którzy żyją z depresją,

a którzy zachowują się
odpychająco albo nieodpowiednio,

bo staczają w głowie bitwy,
których nikt inny nie może dostrzec.

Z drugiej strony większość ludzi

patrzy nad przepaścią i potrząsa głowami:

"Czemu musisz być taki przybity?".

Może widzisz takie podziały
we własnym życiu.

Chcesz budować ponad nimi mosty?

Możesz nie chcieć budować mostów
i masz prawo tak zadecydować.

A może chcesz zbudować lepszą więź,

ale...

Masz wiele pytań i zastrzeżeń?

Jesteś jednym z tych, których nazywam
"zainteresowani mostami".

(Śmiech)

Oto kilka powodów,
czemu niektórzy unikają ludzi w depresji.

Może boisz się, że rozmowa
z osobą w depresji

oznacza odpowiedzialność
za jej dobre samopoczucie.

Nikt nie oczekuje,
że będziesz jak dr. Phil.

Po prostu bądź przyjacielski, jak Ellen.

(Śmiech)

Może martwisz się, że zabraknie ci słów,

i że każda próba rozmowy będzie niezręczna

i najlepiej będzie,

jeśli darujecie sobie rozmowę
i będziecie się gapić w telefony.

Słowa nie są najważniejsze.

Może boisz się zobaczyć własne słabości.

Jeśli skutecznie radzisz sobie
z własnymi demonami

- to świetnie!

Tak trzymaj!

Możesz być największym sceptykiem świata

i wciąż utrzymywać kontakt
z ludźmi z depresją.

Może słyszałeś, że depresja jest zaraźliwa

i boisz się, że ją złapiesz.

Weź ze sobą odkażacz.

(Śmiech)

O wiele bardziej prawdopodobne,
że załapiesz się na radość kontaktu.

Może inaczej postrzegasz ludzi z depresją.

Myślisz, że coś z nimi nie tak.

Liczne badania pokazały,

że prymusi częściej chorują
na zaburzenia dwubiegunowe.

Nasze mózgi nie są zepsute ani zniszczone,

po prostu pracują inaczej.

Przez wiele lat sądziłem, że szczęśliwi
po prostu tego nie rozumieją.

(Śmiech)

W końcu przestałem dyskryminować
szczęśliwych ludzi.

(Śmiech)

Zacząłem walkę z depresją,
kiedy miałem 8 lat

i ku mojemu zaskoczeniu,
10 lat później zacząłem wygrywać!

Niemal stałe przygnębienie
zamieniłem na radość życia.

Żyję całkiem nieźle
z zaburzeniami dwubiegunowymi

i przezwyciężyłem kilka innych
zaburzeń psychicznych,

jak przejadanie się, uzależnienie,
czy fobia społeczna.

Żyłem po obu stronach przepaści

i mam kilka wskazówek
opartych na doświadczeniu.

Jak budować mosty, jeśli tego chcesz?

To nie jest wiedza ścisła,

ale pracowałem z wieloma
osobami z depresją,

żeby ulepszyć te sugestie.

Na początek kilka rzeczy,
których lepiej nie robić.

Najbardziej odpycha
mówienie "weź się w garść".

Świetny pomysł! Z chęcią!
Ale już tego próbowałem.

(Śmiech)

Depresja to właśnie
niemożność "wzięcia się w garść".

(Śmiech)

(Brawa)

Odczuwamy to cieleśnie.

Odczuwamy to cieleśnie.
To dla nas fizyczna niemoc.

Z punktu widzenia medycyny to tak,

jakby powiedzieć osobie
ze złamaną nogą albo rakiem:

"po prostu weź się w garść".

Nie próbuj nas naprawiać na siłę.

Dziękujemy,

ale taka presja może sprawić,
że my, ludzie z depresją,

będziemy czuć, że cię zawiedliśmy.

Poza tym coś, co poprawia humor
innym, może na nas nie działać.

Nie można wyleczyć klinicznej depresji
pójściem na lody.

Szkoda, bo to byłoby spełnienie marzeń.

(Śmiech)

Nie bierz do siebie negatywnej reakcji.

Jakiś rok temu przyjaciel napisał do mnie,

że jest bardzo samotny i przybity.

Dałem mu kilka rad,
a on: "Nie, nie i nie!".

Wściekłem się: "Jak śmiesz odrzucać
moje genialne rady?".

(Śmiech)

Wtedy przypomniałem sobie czasy,
kiedy to ja byłem w depresji,

kiedy myślałem, że nie ma dla mnie
żadnej dobrej alternatywy,

że wszyscy nagle mnie znienawidzili
i tym podobne.

Nie miało znaczenia, ilu ludzi
powiedziało mi, że to nieprawda.

Nie wierzyłem im.

Zapewniłem kolegę, że przejmuję się
jego losem i nie wziąłem tego do siebie.

Nie daj się wystraszyć brakowi entuzjazmu.

To nie atak rekinów.

"Wezwijcie ratowników,
mój kolega jest smutny!"

Możemy być smutni i mieć się dobrze.

Powiem to jeszcze raz,

bo w naszym społeczeństwie,
uczy się nas czegoś innego,

więc trudno nam to ogarnąć:

ludzie mogą być smutni
i mieć się dobrze jednocześnie.

Niektóre rzeczy mogą
ci się przydać, a inne nie.

Wykorzystaj te pomocne.

Pamiętaj: nie musisz nawiązywać kontaktu.

Jeśli jednak chcesz to zrobić,

oto kilka sugestii, które mogą pomóc.

Mów naturalnym głosem, dobrze?

(Śmiech)

Nie musisz używać smutnego głosu,
bo mamy depresję!

Nie kichasz podczas rozmowy
z kimś, kto się przeziębił.

(Śmiech)

To że jesteś w dobrym nastroju
nie jest niegrzeczne. Bądź sobą.

Jeśli zdecydujesz się przy nas być,
powiedz, ile jesteś w stanie zrobić.

Ja mówiłem ludziom:
"Dzwoń lub pisz kiedy chcesz,

ale czasem nie dam rady
odpowiedzieć tego samego dnia".

To zupełnie w porządku
nie oferować niczego

albo zaoferować coś drobnego,
co nie narusza twoich granic.

Daj nam poczucie kontroli.

Poczekaj na zgodę.

Miałem koleżankę, która jakiś czas temu,
gdy miałem epizod depresyjny

odezwała się do mnie:
"Hej, chciałam sprawdzić, jak tam?"

Mogę dzwonić raz dziennie?

Może wysyłać ci SMS-y,
a dzwonić raz w tygodniu?

Co by ci odpowiadało?".

Pytając mnie o zgodę, sprawiła,
że czułem się pewnie,

i stała się moją najlepszą przyjaciółką.

Moja ostatnia sugestia;

rozmawiajcie nie tylko o depresji,
ale i o normalnych sprawach.

Mam kolegę.

Gdy bliscy się o niego martwili,

to dzwonili i pytali,
czy chce iść na zakupy

albo czy pomógłby sprzątnąć garaż.

Znajomi z depresją mogą być
darmową siłą roboczą.

(Śmiech)

Oto, do czego naprawdę zmierzam:

zaproście ich jakoś do swojego życia,

pozwólcie im mieć w nim
jakiś udział, choćby niewielki,

jak zabranie ich na film,
który chcecie obejrzeć.

To całkiem sporo porad,
przestróg i sugestii

i nie jest to w żadnym razie
kompletna lista.

Należy zapamiętać, że wszystko
sprowadza się do jednej zasady.

Dzięki niej kobieta z dżipa pomogła mi

znaleźć drogę do powrotu do zdrowia,
zupełnie niechcący.

Rozmawiała ze mną normalnie

i była zaangażowana w rozmowę
dokładnie tak samo jak ja.

Kiedy rozmawiasz z osobą w depresji tak,

jakby jej życie było równie wartościowe,
intensywne i piękne jak twoje,

nie trzeba nawet budować
między wami mostu,

bo właśnie likwidujesz tę przepaść.

Skup się na tym zamiast na samych słowach,

a wtedy być może będzie to dla nich
najbardziej pocieszająca rozmowa w życiu.

Jak wiele może to znaczyć dla osoby,
o którą się troszczysz?

Jak wiele może to znaczyć dla ciebie?

Dziękuję.

(Brawa)