Τα παιχνίδια μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο

Τα παιχνίδια σαν το World of Warcraft δίνουν στους παίκτες τα μέσα να σώσουν κόσμους και κίνητρο να μάθουν τις συνήθειες ηρώων. Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να δαμάσουμε αυτήν την ισχύ των παικτών για να λύσουμε προβλήματα του πραγματικού κόσμου; Η Jane McGonigal λέει ότι μπορούμε να το κάνουμε και εξηγεί πώς.

Είμαι η Jane McGonigal. Είμαι σχεδιάστρια παιχνιδιών.

Φτιάχνω διαδικτυακά παιχνίδια, εδώ και 10 χρόνια.

Και ο στόχος μου για την επόμενη δεκαετία

είναι να προσπαθήσω να κάνω τόσο εύκολο

το να μπορεί κάποιος να σώσει τον πραγματικό κόσμο

όσο εύκολα μπορεί να σώσει τον εικονικό.

Έχω ένα σχέδιο γι' αυτό

και αυτό απαιτεί το να πειστούν περισσότεροι άνθρωποι,

μαζί κι εσείς, να αναλώνουν περισσότερο χρόνο

παίζοντας μεγαλύτερα και καλύτερα παιχνίδια.

Αυτή τη στιγμή ξοδεύουμε τρία δισεκατομμύρια ώρες κάθε εβδομάδα

παίζοντας διαδικτυακά παιχνίδια.

Κάποιοι από σας μπορεί να σκέφτονται,

"Αυτός είναι πολύς χρόνος που ξοδεύουμε ήδη"

Ίσως είναι και υπερβολικός, αν υπολογίσουμε

πόσα επείγοντα προβλήματα έχουμε να λύσουμε στον πραγματικό κόσμο.

Αλλά στην πράξη, σύμφωνα με την έρευνά μου,

στο Ινστιτούτο για το Μέλλον (Institute for the future)

μάλλον το αντίθετο είναι αλήθεια.

Τρία δισεκατομμύρια ώρες παιχνιδιού δε φτάνουν ούτε κατά διάνοια

για να λύσουν τα πιο επείγοντα προβλήματα του κόσμου.

Πιστεύω ότι αν θέλουμε να επιβιώσουμε

πάνω στον πλανήτη για τον επόμενο αιώνα

πρέπει να αυξήσουμε αυτόν τον αριθμό.

Έχω υπολογίσει ότι το σύνολο που χρειαζόμαστε

είναι 21 δισεκατομμύρια ώρες παιχνιδιού κάθε εβδομάδα.

Αυτή, λοιπόν, είναι μια ιδέα που είναι δύσκολο να την καταλάβει κανείς,

γι'αυτό θα το πω ξανά, για να το χωνέψουμε.

Αν θέλουμε να λύσουμε προβλήματα σαν την πείνα,

τη φτώχεια, την κλιματική αλλαγή, τις παγκόσμιες συγκρούσεις, την παχυσαρκία,

πιστεύω ότι πρέπει να καταφέρουμε

να παίζουμε online παιχνίδια

για τουλάχιστον 21 δισεκατομμύρια ώρες την εβδομάδα

μέχρι το τέλος της επόμενης δεκαετίας. (Γέλια)

Όχι. Μιλάω σοβαρά.

Να γιατί. Αυτή η εικόνα λίγο πολύ

συνοψίζει γιατί πιστεύω ότι τα παιχνίδια είναι τόσο απαραίτητα

στη μελλοντική επιβίωση του ανθρώπινου είδους. (Γέλιο) Αλήθεια.

Αυτό είναι ένα πορτραίτο από ένα φωτογράφο ονόματι Phil Toledano.

Ήθελε να "πιάσει" το συναίσθημα του παιχνιδιού.

Έτσι, έστησε μια κάμερα μπροστά από παίκτες όσο αυτοί έπαιζαν.

Κι αυτό είναι ένα τυπικό συναίσθημα παιχνιδιού.

Τώρα, αν δεν είστε παίκτες

μπορεί να μην κατανοήσετε κάποια από τα λεπτά νοήματα σε αυτήν τη φωτογραφία.

Πιθανόν βλέπετε την αίσθηση του επείγοντος,

λίγο φόβο, αλλά και έντονη συγκέντρωση,

βαθιά εστίαση στην αντιμετώπιση ενός πραγματικά δύσκολου προβλήματος.

Αν είστε παίκτες, θα παρατηρήσετε

λίγες λεπτομέρειες, το ζάρωμα πάνω από τα μάτια και γύρω από το στόμα

είναι σημάδια αισιοδοξίας.

Και τα ανασηκωμένα φρύδια, δείχνουν έκπληξη.

Αυτός είναι ένας παίκτης στα πρόθυρα αυτού που λέγεται

επική νίκη.

(Γέλια)

Βλέπω ότι το έχετε ακούσει αυτό. ΟΚ, ωραία.

Άρα υπάρχουν κάποιοι παίκτες ανάμεσά μας.

Μια επική νίκη είναι ένα αποτέλεσμα

που είναι τόσο εκπληκτικά θετικό

που δεν είχατε καν ιδέα ότι ήταν εφικτό μέχρι που το καταφέρατε.

Ήταν σχεδόν πέρα από τα όρια της φαντασίας.

Κι όταν το καταφέρετε, σοκάρεστε

από την ανακάλυψη των πραγματικών δυνατοτήτων σας. Αυτή είναι η επική νίκη.

Αυτός είναι ένας παίκτης λίγο πριν μια επική νίκη.

Κι αυτό είναι το πρόσωπο που θέλουμε να δούμε

σε εκατομμύρια λύτες προβλημάτων σε όλον τον κόσμο

καθώς προσπαθούμε να υπερβούμε τα εμπόδια του επόμενου αιώνα.

Το πρόσωπο κάποιου που, ενάντια σε όλα τα προγνωστικά,

βρίσκεται πριν από μια επική νίκη.

Τώρα, δυστυχώς, αυτό είναι περισσότερο το πρόσωπο που βλέπουμε

στην καθημερινότητα καθώς προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε επείγοντα προβλήματα.

Αυτή είναι η έκφραση που ονομάζω "δεν τα καταφέρνω στη ζωή".

Και είμαι εγώ στη φωτογραφία. Το βλέπετε; Ωραία.

Στην πραγματικότητα είμαι εγώ με την έκφραση "δεν τα καταφέρνω στη ζωή".

Αυτό είναι ένα graffiti στην παλιά γειτονιά μου

στο Μπέρκλει στην Καλιφόρνια, όπου έκανα το διδακτορικό μου

πάνω στο γιατί είμαστε καλύτεροι στα παιχνίδια από ό,τι στην πραγματική ζωή.

Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχουν πολλοί παίκτες.

Αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε τόσο καλοί στην πραγματική ζωή, όσο στα παιχνίδια.

Και δεν εννοώ τόσο επιτυχημένοι,

αν και η επιτυχία είναι μέρος του.

Πετυχαίνουμε περισσότερα στους δικτυακούς κόσμους. Αλλά...

...επίσης εννοώ καλοί σαν να λέμε

ότι έχουμε κίνητρο να κάνουμε κάτι που έχει σημασία,

ότι έχουμε έμπνευση να συνεργαστούμε.

Κι όταν βρισκόμαστε σε εικονικούς κόσμους

πιστεύω ότι πολλοί από εμάς εμφανίζουμε

την καλύτερη έκδοση του εαυτού μας, με μεγαλύτερη πιθανότητα να βοηθήσουμε,

με μεγαλύτερη πιθανότητα να επιμείνουμε σε ένα πρόβλημα

όσο χρειαστεί, να σηκωθούμε μετά από μια αποτυχία και να προσπαθήσουμε ξανά.

Και στην πραγματική ζωή, όταν αντιμετωπίζουμε την αποτυχία,

όταν συναντάμε εμπόδια, συχνά δεν αισθανόμαστε το ίδιο.

Νιώθουμε αποκαμωμένοι.

Νιώθουμε νικημένοι.

Νιώθουμε άγχος, ίσως κατάθλιψη, απογοήτευση ή κυνισμό.

Ποτέ δεν έχουμε αυτά τα συναισθήματα όταν παίζουμε παιχνίδια,

απλά δεν υπάρχουν στα παιχνίδια.

Έτσι, αυτό είναι που ήθελα να μελετήσω

όταν ήμουν μεταπτυχιακή φοιτήτρια.

Τι είναι αυτό στα παιχνίδια που αποκλείει

το να αισθανόμαστε ότι δε μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα;

Πώς μπορούμε να πάρουμε αυτα τα συναισθήματα από τα παιχνίδια

και να τα χρησιμοποιήσουμε στον πραγματικό κόσμο;

Έτσι, μελέτησα παιχνίδια σαν το World of Warcraft,

που είναι στην πράξη το ιδεώδες περιβάλλον συνεργατικής αντιμετώπισης προβλημάτων.

Κι άρχισα να παρατηρώ κάποια πράγματα

που κάνουν τις επικές νίκες πιθανές στους online κόσμους.

Έτσι, το πρώτο πράγμα είναι ότι όποτε εμφανίζεστε σε έναν από αυτούς τους κόσμους

ειδικά στο World of Warcraft,

υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες

πρόθυμοι να σε εμπιστευτούν για μια αποστολή διάσωσης του κόσμου, ευθύς αμέσως.

Αλλά όχι οποιαδήποτε αποστολή, αλλά μια που ταιριάζει απόλυτα

με το τρέχον επίπεδό σας στο παιχνίδι. Σωστά;

Έτσι, μπορείτε να τη φέρετε εις πέρας.

Δε θα σας δώσουν μια πρόκληση στην οποία δε μπορείτε να αντεπεξέλθετε.

Αλλά μια που είναι στα όρια των δυνατοτήτων σας. Έτσι, πρέπει να προσπαθήσετε σκληρά.

Δεν υπάρχει ανεργία στο World of Warcraft.

Δε μπορείτε να κάθεστε άεργοι.

Υπάρχει πάντα κάτι συγκεκριμένο και σημαντικό να γίνει.

Και υπάρχουν και πολυάριθμοι συνεργάτες.

Όπου πάτε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι

είναι έτοιμοι να συνεργαστούν με σας

για να πετύχετε στην επική σας αποστολή.

Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνε εύκολα στην πραγματική ζωή,

η αίσθηση ότι έχουμε στη διάθεσή μας

χιλιάδες συνεργάτες.

Και επίσης υπάρχει αυτή η επική, η εμπνευσμένη ιστορία

του γιατί είμαστε εδώ και του τι κάνουμε.

Και τότε λαμβάνουμε όλα αυτά τη θετική ανατροφοδότηση.

Έχετε ακούσει για την άνοδο σε +1 επίπεδο και την αύξηση της δύναμης κατά +1

και την αύξηση της ευφυΐας κατά +1.

Δε λαμβάνουμε αυτά τα συνεχή μηνύματα στην πραγματική ζωή.

Κι όταν κατέβω από αυτήν τη σκηνή, δεν πρόκειται να έχω

αύξηση κατά +1 στην ικανότητα ομιλίας και στις "τρελές" ιδέες

ή αύξηση κατά +20 στις "τρελές" ιδέες.

Δεν παίρνω αυτή την ανατροφοδότηση στην αληθινή ζωή

Το πρόβλημα με τα συνεργατικά δικτυακά περιβάλλοντα

σαν το World of Warcraft

είναι ότι μας προσφέρει τόση ικανοποίηση

το να βρισκόμαστε πριν από μια επική νίκη όλη την ώρα,

που αποφασίζουμε να δαπανήσουμε όλο μας το χρόνο σε αυτούς τους εικονικούς κόσμους.

Είναι απλά καλύτερο από την πραγματική ζωή.

Έτσι, μέχρι τώρα, συλλογικά οι παίκτες του World of Warcraft

έχουν ξοδέψει 5.93 εκατομμύρια χρόνια

λύνοντας τα εικονικά προβλήματα του Azeroth.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό.

Μπορεί να ακούγεται έτσι.

Αλλά για να το θέσουμε στις σωστές βάσεις:

πριν από 5.93 εκατομμύρια χρόνια

ο πρώτος πρόγονός μας από τα θηλαστικά σηκώθηκε στα δύο πόδια.

Ήταν το πρώτο όρθιο θηλαστικό.

ΟΚ, όταν μιλάμε για το πόση ώρα επενδύουμε

στο να παίζουμε παιχνίδια, ο μόνος λογικός τρόπος

να το σκεφτόμαστε είναι μιλώντας για το χρόνο

που αντιστοιχεί στην ανθρώπινη εξέλιξη,

που είναι κάτι ασυνήθιστο.

Αλλά είναι και κατάλληλο. Γιατί από ό,τι φαίνεται

ξοδεύοντας όλον αυτόν το χρόνο παίζοντας παιχνίδια,

στην πραγματικότητα αλλάζουμε

τις δυνατότητές μας σαν ανθρώπινα όντα.

Εξελισσόμαστε σε ένα πιο συνεργατικό και φιλεύσπλαχνο είδος.

Είναι αλήθεια. Το πιστεύω.

Αναλογιστείτε αυτό το πραγματικά ενδιαφέρον στατιστικό στοιχείο.

Δημοσιεύτηκε πρόσφατα από έναν ερευνητή στο πανεπιστήμο Carnegie Mellon.

Το μέσο νεαρό άτομο σήμερα

σε μια χώρα με ισχυρή κουλτούρα παιχνιδιών

θα έχει ξοδέψει 10.000 ώρες σε online παιχνίδια,

μέχρι την ηλικία των 21.

Οι 10.000 ώρες είναι ένας πραγματικά

ενδιαφέρων αριθμός για δύο λόγους.

Πρώτα απ'όλα, για τα παιδιά στις Η.Π.Α.

οι 10.080 ώρες είναι ο ακριβής χρόνος

που θα ξοδέψουν στο σχολείο

από την πέμπτη τάξη μέχρι να τελειώσουν το λύκειο

αν δε χάσουν ούτε ώρα.

Έτσι, έχουμε ένα ολόκληρο

παράλληλο σύστημα εκπαίδευσης στη διάθεσή μας

όπου οι νέοι άνθρωποι μαθαίνουν

όσα χρειάζονται για να είναι καλοί παίκτες

όσο μαθαίνουν οτιδήποτε άλλο στο σχολείο.

Κάποιοι από εσάς έχουν μάλλον διαβάσει

το νέο βιβλίο του Malcolm Gladwell με τίτλο Outliers (ακραίοι).

Έτσι, θα έχετε ακούσει για τη θεωρία του σχετικά με την επιτυχία,

τη θεωρία επιτυχίας των 10.000 ωρών.

Είναι βασισμένη στη σπουδαία έρευνα στη γνωσιακή επιστήμη

που λέει ότι αν επενδύσουμε 10.000 ώρες

στη συστηματική μελέτη οποιουδήποτε θέματος

μέχρι την ηλικία των 21, θα γίνουμε εξπέρ σε αυτό.

Θα είμαστε το ίδιο καλοί σε αυτό

όσο οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι στον κόσμο.

Κι έτσι, αυτό που έχουμε στα χέρια μας

είναι μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων

που είναι εξπέρ στα παιχνίδια.

Έτσι, το μεγάλο ερώτημα είναι

"Σε τι ακριβώς γίνονται τόσο καλοί οι παίκτες;"

Γιατί αν μπορούσαμε να το καταλάβουμε αυτό

θα είχαμε μια χωρίς προηγούμενο

πηγή ανθρώπινου δυναμικού στα χέρια μας.

Αυτός είναι ο αριθμός των ατόμων σε όλον τον κόσμο

που ξοδεύουν τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα παίζοντας δικτυακά παιχνίδια.

Αυτοί είναι οι εξπέρ παίκτες μας.

500 εκατομμύρια άνθρωποι που είναι εξαιρετικά καλοί σε κάτι.

Και στην επόμενη δεκαετία

θα έχουμε άλλο ένα δισεκατομμύριο παίκτες

που είναι εξαιρετικά καλοί σε οτιδήποτε είναι αυτό.

Αν δεν το ξέρετε ήδη, αυτό έρχεται.

Η βιομηχανία παιχνιδιών αναπτύσσει παιχνιδομηχανές

με χαμηλή κατανάλωση ενέργειας που δουλεύουν με τα ασύρματα τηλεφωνικά δίκτυα

αντί για το ευρυζωνικό internet

έτσι ώστε παίκτες σε όλον τον κόσμο,

ειδικά στην Ινδία, την Κίνα και τη Βραζιλία, θα μπορούν να συνδεθούν.

Περιμένουν ένα ακόμα δισεκατομμύριο παίκτες στην επόμενη δεκαετία.

Ανεβάζοντας το σύνολο σε 1.5 δισεκατομμύρια παίκτες.

Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι σε τι αυτά τα παιχνίδια

μας κάνουν εξπέρ.

Αυτά είναι τα τέσσερα πράγματα που σκέφτηκα. Το πρώτο είναι η ακραία αισιοδοξία.

ΟΚ. Σκεφτείτε το σαν ακραία εσωτερική παρόρμηση.

Η ακραία αισιοδοξία είναι η θέληση να δράσουμε αμέσως

να υπερβούμε ένα εμπόδιο,

σε συνδυασμό με την πίστη

ότι έχουμε βάσιμες ελπίδες επιτυχίας.

Οι παίκτες πάντοτε πιστεύουν ότι μια επική νίκη είναι εφικτή,

και ότι πάντοτε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις, και μάλιστα τώρα.

Οι παίκτες δε χασομεράνε.

Οι παίκτες είναι εξπέρ στο να δημιουργούν έναν στενό κοινωνικό ιστό.

Υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες έρευνες που δείχνουν

ότι συμπαθούμε κάποιον περισσότερο αφού παίξουμε ένα παιχνίδι μαζί του,

ακόμα και αν έχουμε χάσει παταγωδώς.

Και ο λόγος είναι ότι χρειάζεται να εμπιστευόμαστε ιδιαίτερα κάποιον

για να παίξουμε ένα παιχνίδι μαζί του.

Έχουμε εμπιστοσύνη ότι θα ξοδέψουν το χρόνο τους μαζί μας,

ότι θα παίξουν με τους ίδιους κανόνες,

θα κυνηγήσουν τον ίδιο στόχο και θα μείνουν στο παιχνίδι μέχρι αυτό να τελειώσει.

Κι έτσι, παίζοντας ένα παιχνίδι μαζί, στην πραγματικότητα χτίζονται

δεσμοί εμπιστοσύνης και συνεργασίας.

Και τελικά έχουμε χτίσει ισχυρότερες κοινωνικές σχέσεις σαν αποτέλεσμα.

Ευδαιμονική παραγωγικότητα. Το λατρεύω!

Και, ξέρετε, υπάρχει ένας λόγος που ο μέσος παίκτης του World of Warcraft

παίζει για 22 ώρες την εβδομάδα,

σαν μια δουλειά ημιαπασχόλησης.

Είναι γιατί γνωρίζουμε, ότι όταν παίζουμε ένα παιχνίδι

είμαστε στην πραγματικότητα πιο ευτυχισμένοι

δουλεύουμε πιο σκληρά, από ότι όταν χαλαρώνουμε ή χαζολογάμε.

Ξέρουμε ότι σαν ανθρώπινα όντα είμαστε "ρυθμισμένοι"

να κάνουμε σκληρή, σημαντική δουλειά.

Και οι παίκτες είναι διατεθειμένοι να εργαστούν σκληρά

όλη την ώρα, αν τους δώσουμε την κατάλληλη δουλειά.

Τελικά, το επικό νόημα.

Οι παίκτες λατρεύουν να είναι μέρος αποστολών με νόημα

σε ιστορίες πλανητικής κλίμακας.

Μια μικρή ιστορία που θα μας βοηθήσει να το θέσουμε στη σωστή βάση.

Όλοι ξέρετε τη Wikipedia, το μεγαλύτερο wiki στον κόσμο.

Το δεύτερο μεγαλύτερο wiki με σχεδόν 80.000 άρθρα

είναι το wiki του World of Warcraft.

Πέντε εκατομμύρια χρήστες το χρησιμοποιούν κάθε μήνα.

Έχουν συγκεντρώσει περισσότερες πληροφορίες για το World of Warcraft

στο internet από οποιοδήποτε άλλο

θέμα σε οποιοδήποτε άλλο wiki στον κόσμο.

Χτίζουν μια επική ιστορία.

Χτίζουν μια επική πηγή γνώσης

σχετικά με το World of Warcraft.

ΟΚ, αυτές είναι τέσσερις υπερδυνάμεις που συνοψίζονται σε ένα πράγμα.

Οι παίκτες είναι παντοδύναμα, αισιόδοξα άτομα.

Είναι άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν τη δυνατότητα σε ατομικό επίπεδο

να αλλάξουν τον κόσμο.

Και το μόνο πρόβλημα είναι ότι πιστεύουν

ότι μπορούν να αλλάξουν εικονικούς κόσμους

και όχι τον πραγματικό.

Αυτό είναι το πρόβλημα που προσπαθώ να λύσω.

Υπάρχει ένας οικονομολόγος ονόματι Edward Castronova.

Η δουλειά του είναι καταπληκτική. Ασχολείται με το γιατί

οι άνθρωποι επενδύουν τόσο χρόνο και ενέργεια

και χρήματα στους δικτυακούς κόσμους.

Και λέει: "Παρατηρούμε το ανάλογο

μιας μαζικής φυγής

προς εικονικούς κόσμους και διαδικτυακά παιχνιδοπεριβάλλοντα".

Και είναι οικονομολόγος. Άρα είναι λογικός.

Και λέει... (Γέλια)

Όχι σαν εμένα -- είμαι μια σχεδιάστρια παιχνιδιών - είμαι υπερβολική.

Αλλά λέει,

ότι αυτό είναι απόλυτα λογικό,

γιατί οι παίκτες μπορούν να πετύχουν περισσοτερα στους εικονικούς κόσμους, από ό,τι στην πραγματική ζωή.

Μπορούν να έχουν ισχυρότερους κοινωνικούς δεσμούς

στα παιχνίδια από ό,τι στην πραγματική ζωή.

Παίρνουν καλύτερη ανατροφοδότηση και νιώθουν μεγαλύτερη ανταμοιβή

στα παιχνίδια από όσο στην πραγματική ζωή.

Έτσι, λέει ότι αυτήν τη στιγμή είναι απόλυτα λογικό

οι παίκτες να περνούν περισσότερο χρόνο στους εικονικούς κόσμους από ό,τι στον πραγματικό.

Συμφωνώ ότι είναι λογικό, προς το παρόν.

Αλλά αυτή δεν είναι, με καμία δύναμη, μια βέλτιστη κατάσταση.

Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε τον πραγματικό κόσμο περισσότερο σαν ένα παιχνίδι.

Έτσι, εμπνέομαι από κάτι που συνέβη

πριν 2.5000 χρόνια.

Αυτά είναι αρχαία ζάρια, φτιαγμένα από οπλές προβάτου. Σωστά;

Πριν να έχουμε τα καταπληκτικά χειριστήρια παιχνιδιών

είχαμε τις οπλές προβάτου.

Και αυτές αντιπροσωπεύουν το πρώτο υλικό παχνιδιών

σχεδιασμένο από τον άνθρωπο.

Αν γνωρίζετε τη δουλειά του αρχαίου Έλληνα ιστορικού

Ηρόδοτου, μπορεί να γνωρίζετε αυτήν την ιστορία.

Είναι η ιστορία και ο λόγος

του εφευρέτη των παιχνιδιών

Ο Ηρόδοτος λέει ότι τα παιχνίδια, ειδικά αυτά με ζάρια

είχαν εφευρεθεί στο Βασίλειο της Λυδίας

σε καιρό λιμού.

Φαίνεται ότι ο λιμός ήταν τόσο έντονος

που ο βασιλιάς της Λυδίας αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνουν κάτι τρελό.

Οι άνθρωποι υπέφεραν. Οι άνθρωποι τσακώνονταν.

Ήταν μια ακραία συγκυρία. Χρειάζονταν

μια ακραία λύση.

Έτσι, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, εφήυραν τα παιχνίδια με ζάρια

και επέβαλλαν ενιαία πολιτική σε όλο το βασίλειο.

Τη μια μέρα, όλοι θα έτρωγαν.

Και την επόμενη μέρα, όλοι θα έπαιζαν παιχνίδια.

Και θα ήταν τόσο αφοσιωμένοι στο να παίζουν ζάρια

γιατί τα παιχνίδια μας αποροφούν τόσο πολύ

και μας βυθίζουν σε μια τόσο ικανοποιητική ευδαιμονική παραγωγικότητα,

που θα αγνοούσαν το γεγονός ότι δεν υπήρχε καθόλου τροφή.

Και έτσι την επόμενη μέρα, όλοι θα έπαιζαν παιχνίδια.

Και την μεθεπόμενη θα έτρωγαν.

Και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο,

πέρασαν έτσι 18 χρόνια,

επιβιώνοντας το λιμό,

τρώγοντας τη μια μέρα και παίζοντας παιχνίδια την άλλη.

Νομίζω πως αυτός είναι ο τρόπος

που χρησιμοποιούμε τα παιχνίδια σήμερα.

Χρησιμοποιούμε τα παιχνίδια για να ξεφύγουμε από τα βάσανα της ζωής.

Χρησιμοποοιύμε τα παιχνίδια για να απομακρυνθούμε από ό,τι δε δουλεύει σωστά

στον πραγματικό κόσμο, οτιδήποτε δε μας ικανοποιεί στην πραγματική ζωή,

και παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε από τα παιχνίδια.

Αλλά δε χρειάζεται να τελειώνει εκεί.

Και εδώ είναι το συναρπαστικό.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, μετά από 18 χρόνια

ο λιμός δεν απομακρυνόταν.

Έτσι ο βασιλιάς αποφάσισε ότι θα έπαιζαν ένα τελευταίο παιχνίδι με τα ζάρια.

Διαίρεσαν το βασίλειο σε δύο μέρη.

Έπαιξαν μια παρτίδα με τα ζάρια,

και οι νικητές θα ξεκινούσαν μια επική αποστολή.

Θα έφευγαν από τη Λυδία

και θα αναζητούσαν ένα νέο μέρος να μείνουν,

αφήνοντας μόνο τόσους ανθρώπους

όσους θα μπορούσαν να επιζήσουν με τις διαθέσιμες πηγές,

και με την ελπίδα να μεταφέρουν τον πολιτισμό

κάπου όπου θα μπορούσε να ανθίσει.

Ακούγεται τρελό, σωστά;

Αλλά πρόσφατα, στοιχεία από το DNA

έδειξαν ότι οι Ετρούσκοι,

που αργότερα δημιούργησαν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία,

έχουν κοινό DNA με τους αρχαίους κατοίκους της Λυδίας.

Έτσι πρόσφατα, οι επιστήμονες έφτασαν στο συμπέρασμα

ότι η τρελή ιστορία του Ηρόδοτου είναι αληθινή.

Και οι γεωλόγοι έχουν βρει στοιχεία

παγκόσμιας πτώσης της θερμοκρασίας που κράτησε

σχεδόν 20 χρόνια και μπορεί να εξηγεί το λιμό.

Έτσι, αυτή η τρελή ιστορία μπορεί να είναι αληθινή.

Μπορεί πραγματικά

να έσωσαν τον πολιτισμό τους παίζοντας παιχνίδια,

καταφεύγοντας στα παιχνίδια για 18 χρόνια

και μετά είχαν τόση έμπνευση,

και γνώριζαν τόσα πολλά για το πώς να έρχονται πιο κοντά με τα παιχνίδια,

που τελικά έσωσαν όλον τον πολιτισμό με αυτόν τον τρόπο.

ΟΚ, μπορούμε να το κάνουμε αυτό.

Παίζουμε Warcraft από το 1994.

Αυτό ήταν το πρώτο παιχνίδι στρατηγικής πραγματικού χρόνου

από τη σειρά World of Warcraft. Αυτό ήταν πριν 16 χρόνια.

Αυτοί έπαιζαν ζάρια για 18 χρόνια,

εμείς παίζουμε Warcraft για 16 χρόνια.

Λέω πως είμαστε έτοιμοι για το δικό μας επικό παιχνίδι.

Αυτοί έστειλαν το μισό πολιτισμό τους

να ψάξει ένα νέο κόσμο.

Από εκεί υπολογίζω τα 21 δισεκατομμύρια χρόνια παιχνιδιού.

Ας καταφέρουμε να πείσουμε τους μισούς από εμάς

να ξοδέψουν μια ώρα τη μέρα παίζοντας παιχνίδια,

μέχρι να λύσουμε προβλήματα του πραγματικού κόσμου.

Ξέρω ότι ρωτάτε "πώς θα λύσουμε προβλήματα του πραγματικού κόσμου

στα παιχνίδια;" Λοιπον, σε αυτό έχω αφιερώσει τη δουλειά μου

στα προηγούμενα χρόνια

στο Ινστιτούτο για το Μέλλον.

Έχουμε αυτό το πανώ στα γραφεία μας στο Palo Alto

και εκφράζει την άποψή μας για το πώς πρέπει να προσπαθήσουμε να βλέπουμε το μέλλον.

Δε θέλουμε να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε το μέλλον.

Θέλουμε να το δημιουργήσουμε.

Θέλουμε να φανταστούμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα

και θέλουμε να δώσουμε στους ανθρώπους τη δύναμη

να το πραγματοποιήσουν.

Θέλουμε να φανταστούμε επικές νίκες,

και μετά να δώσουμε στους ανθρώπους τα μέσα να τις επιτύχουν.

Θα σας δείξω σύντομα τρία παιχνίδια που έχω φτιάξει

σε μια προσπάθεια να δώσω στους ανθρώπους τα μέσα

να επιτύχουν επικές νίκες στο δικό τους μέλλον.

Αυτό είναι το World without Oil.

Φτιάξαμε αυτό το παιχνίδι το 2007.

Είναι ένα δικτυακό παιχνίδι στο οποίο προσπαθείς να επιβιώσεις

εν μέσω έλλειψης πετρελαίου.

Η έλλειψη πετρελαίου είναι φανταστική,

αλλά έχουμε προσθέσει αρκετό δικτυακό περιεχόμενο

έτσι ώστε να πιστέψετε ότι είναι αληθινή και να ζήσετε την πραγματική σας ζωή

σαν να μας έχει τελειώσει το πετρέλαιο. Έτσι, όταν ξεκινάτε το παιχνίδι

εγγράφεστε, μας λέτε πού ζείτε.

Και σας δίνουμε βίντεο από ειδήσεις σε πραγματικό χρόνο

ροές δεδομένων που σας δείχνουν

ακριβώς πόσο κοστίζει το πετρέλαιο,

τι δεν είναι διαθέσιμο, πώς επηρεάζονται οι προμήθειες τροφής,

πώς επηρεάζονται οι μετακινήσεις,

αν κλείνουν τα σχολεία, αν υπάρχει αναβρασμός.

Και θα πρέπει να δείτε πώς θα ζούσατε στην πραγματική ζωή σας

αν αυτό ήταν αλήθεια. Και σας ζητάμε να γράψετε στο blog γι'αυτό,

να ανεβάσετε video ή φωτογραφίες.

Ξεκινήσαμε πιλοτικά το παιχνίδι με 1.700 παίκτες το 2007.

Και έκτοτε το παρακολουθούμε για τρία χρόνια.

Και μπορώ να σας πω ότι είναι μια εμπειρία που μας αλλάζει.

Κανείς δε θέλει να αλλάξει το πώς ζει

επειδή είναι καλό για τον κόσμο ή επειδή πρέπει να το κάνουμε.

Αλλά αν τους βυθίσεις σε μια επική περιπέτεια

και τους πεις "το πετρέλαιο μας τελείωσε".

Αυτή είναι μια εκπληκτική ιστορία και περιπέτεια για να ξεκινήσεις.

Προκάλεσε τον εαυτό σου για να δεις πώς θα επιβιώσεις.

Οι περισσότεροι από τους παίκτες έχουν διατηρήσει τις συνήθειες

που έμαθαν στο παιχνίδι.

Έτσι, για το επόμενο παιχνίδι που θα σώσει τον κόσμο,

αποφασίσαμε να στοχεύσουμε σε ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από το πετρέλαιο.

Φτιάξαμε ένα παιχνίδι με το όνομα Superstruct

στο Ινστιτούτο για το Μέλλον.

Και η υπόθεση ήταν ότι ένας υπερυπολογιστής υπολόγισε

ότι οι άνθρωποι έχουν μόνο 23 χρόνια ζωής στον πλανήτη.

Ο υπερυπολογιστής λεγόταν

Σύστημα Προειδοποίησης Παγκόσμιας Εξάλειψης, βέβαια.

Ζητήσαμε από τους χρήστες να συνδεθούν

περίπου σαν σε μια ταινία του Jerry Bruckheimer.

Ξέρετε τις ταινίες του Jerry Bruckheimer, όπου δημιουργείς μια ομάδα-όνειρο.

Έχεις τον αστροναύτη, τον επιστήμονα, τον πρώην κατάδικο,

κι όλοι έχουν κάτι σημαντικό να κάνουν για να σώσουν τον κόσμου.

(Γέλια)

Αλλά στο παιχνίδι μας, αντί να έχεις απλά πέντε ανθρώπους

στην ομάδα-όνειρο, είπαμε ότι όλοι είναι μέλη της ομάδας

και η δουλειά σας είναι να εφεύρετε το μέλλον της ενέργειας,

το μέλλον της τροφής, το μέλλον της υγείας,

το μέλλον της ασφάλειας και το μέλλον του διχτυού κοινωνικής προστασίας.

Είχαμε 8.000 παίκτες να παίζουν εκείνο το παιχνίδι για 8 εβδομάδες.

Πρότειναν 500 απίστευτα δημιουργικές λύσεις

που μπορείτε να δείτε, αν συνδεθείτε και γράψετε "Superstruct" στο Google.

Τέλος, το τελευταίο παιχνίδι,

θα το ξεκινήσουμε στις 3 Μαρτίου. Είναι ένα παιχνίδι σε συνεργασία με το World Bank Institute.

Αν το ολοκληρώσετε, θα λάβετε διαπίστευση

από το World Bank Institute

σαν Κοινωνικός νεωτεριστής, τάξη του 2010.

Δουλεύοντας με πανεπιστήμια σε όλη την περιοχή της Αφρικής κάτω από τη Σαχάρα,

τους προσκαλούμε να αναπτύξουν τις ικανότητες κοινωνικής καινοτομίας.

Έχουμε μια γραφική νουβέλα (graphic novel). Έχουμε άνοδο στις ικανότητες

όπως επίγνωση του τοπικού περιβάλλοντος, δικτύωση της γνώσης,

διατηρησιμότητα, όραμα και χρηστικότητα.

Θέλω να σας προσκαλέσω όλους

να μοιραστείτε αυτό το παιχνίδι με τους νέους ανθρώπους,

παντού στον κόσμο, ειδικά στις αναπτυσσόμενες περιοχές,

οι οποίοι μπορεί να ωφεληθούν από το να έρθουν πιο κοντά

στο να προσπαθήσουν να φανταστούν τις δικές τους

κοινωνικές δραστηριότητες για να σώσουν τον κόσμο.

Θα κλείσω την ομιλία τώρα.

Θέλω να ρωτήσω κάτι.

Τι νομίζετε ότι συμβαίνει μετά;

Έχουμε όλους αυτούς τους καταπληκτικούς παίκτες,

έχουμε αυτά τα παιχνίδια που είναι πιλοτικά στο τι μπορούμε να κάνουμε,

αλλά κανένα από αυτά δεν έχει σώσει τον πραγματικό κόσμο ακόμα.

Ελπίζω πώς θα συμφωνήσετε μαζί μου

ότι οι παίκτες είναι ένας ανθρώπινος πόρος

που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε δουλειά στον πραγματικό κόσμο,

ότι τα παιχνίδια είναι μια παντοδύναμη πλατφόρμα αλλαγής.

Έχουμε όλες αυτές τις καταπληκτικές υπερδυνάμεις,

χαρούμενη δημιουργικότητα, ικανότητα

δημιουργίας ενός στενού κοινωνικού ιστού,

το αίσθημα της έντονης αισιοδοξίας και την επιθυμία για επικό νόημα.

Πραγματικά ελπίζω ότι μπορούμε να έρθουμε κοντά

για να παίξουμε παιχνίδια που έχουν σημασία, έτσι ώστε να επιβιώσουμε στον πλανήτη για ακόμα έναν αιώνα.

Και ελπίζω ότι θα έρθετε μαζί μου

για να φτιάξουμε και να παίξουμε παιχνίδια σαν αυτά.

Όταν κοιτάζω μπροστά στην επόμενη δεκαετία

ξέρω σίγουρα δύπ πράγματα,

ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε οποιοδήποτε μέλλον φανταστούμε,

και ότι μπορούμε να παίξουμε οποιαδήποτε παιχνίδια θέλουμε.

Γι'αυτό λέω, ας αρχίσουν τα παιχνίδια που θα αλλάξουν τον κόσμο.

Ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα)