Γνωρίστε τις πρώτες γυναίκες που πολέμησαν στην πρώτη γραμμή ενός Αμερικανικού πολέμου

Το 2011, οι Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις απαγόρευαν την παρουσία γυναικών στη μάχη - αλλά εκείνο το χρόνο, μια γυναικεία ομάδα Ειδικών Επιχειρήσεων στάλθηκε στο Αφγανιστάν για να υπηρετήσει στην πρώτη γραμμή, να συσφίξει τις σχέσεις με τους ντόπιους και να βοηθήσει στην προσπάθεια τερματισμού του πολέμου. Η δημοσιογράφος Γκέιλ Τζέμαχ Λέμον μας λέει την ιστορία αυτής της συντροφιάς των αδελφών, μια καταπληκτική ομάδα πολεμιστριών που έσπασαν μια μακροχρόνια απαγόρευση για να υπηρετήσουν.

Κάθε παρέα γυναικών έχει την αστεία,

εκείνη στην οποία πας για συμπαράσταση,

εκείνη που σου λέει να είσαι δυνατή
όταν έχεις μια δύσκολη ημέρα.

Και αυτή η παρέα δεν είναι διαφορετική.

Μόνο που αυτή ήταν μια κοινότητα
από πρωτοπόρες γυναίκες

που συγκεντρώθηκαν --

πρώτα για να γίνουν συμπαίκτες,
μετά φίλες και στη συνέχεια οικογένεια --

στο πιο απίθανο μέρος:

στο πεδίο μάχης των Ειδικών Επιχειρήσεων.

Ήταν μια παρέα γυναικών των οποίων
η φιλία και το θάρρος δυνάμωσε

όχι μόνο από το τι είχαν δει και κάνει
στην αιχμή του δόρατος,

αλλά από το γεγονός ότι ήταν εκεί

σε μια εποχή που οι γυναίκες --
τουλάχιστον επίσημα --

δεν επιτρεπετόταν να συμμετέχουν
σε χερσαίες μάχες

και η Αμερική δεν είχε ιδέα ότι υπήρχαν.

Η ιστορία ξεκινά με τους αρχηγούς
των Ειδικών Επιχειρήσεων,

κάποιους τους πιο έμπειρους άντρες στον στρατό
των Η.Π.Α. να λένε,

«Χρειαζόμαστε γυναίκες να μας βοηθήσουν
σε αυτό τον πόλεμο».

«Η Αμερική δεν μπορεί να τους σκοτώσει
όλους για να τον τελειώσει» είπαν.

«Χρειάζεται περισσότερη γνώση
και κατανόηση».

Και όπως όλοι ξέρουν,

αν θέλεις να κατανοήσεις τι συμβαίνει σε
μια κοινότητα και σε ένα σπίτι,

μιλάς σε γυναίκες,

είτε έχει να κάνει με το Νότιο Αφγανιστάν,

είτε με την Νότια Καλιφόρνια.

Αλλά εδώ οι άντρες αδυνατούσαν
να μιλήσουν σε γυναίκες,

γιατί σε μια συντηρητική και παραδοσιακή
κοινωνία όπως το Αφγανιστάν,

αυτό θα αποτελούσε σοβαρή προσβολή.

Άρα χρειάζεσαι γυναίκες στρατιώτες.

Αυτό σήμαινε, εν καιρώ πολέμου, ότι
οι γυναίκες που θα στρατολογούνταν

για να υπηρετήσουν μαζί με Καταδρομείς και
ΟΥΚάδες,

θα βίωναν τις ίδιες συνθήκες μάχης με
ποσοστό μικρότερο του 5%

ολόκληρων των Ενόπλων Δυνάμεων
των Η.Π.Α.

Μικρότερο του 5%.

Η πρόσκληση ανακοινώθηκε.

«Γυναίκες στρατιώτες: Γράψτε ιστορία.

Ενταχθείτε στις Ειδικές Επιχειρήσεις
στα πεδία μαχών στο Αφγανιστάν».

Αυτό είναι από το 2011.

Από την Αλαμπάμα ως την Αλάσκα,

μια ομάδα γυναικών που πάντα ήθελαν
να κάνουν κάτι σημαντικό,

μαζί με τους καλύτερους των καλύτερων,

και να κάνουν την διαφορά
για την χώρα τους,

απάντησαν στην πρόσκληση.

Για αυτές δεν είχε να κάνει με πολιτική,
αλλά με έναν σκοπό.

Έτσι, οι γυναίκες που ήρθαν
στη Βόρεια Καρολίνα

για να αγωνιστούν για μια θέση
σε αυτές τις ομάδες

που θα έβαζαν γυναίκες στην πρώτη γραμμή
των Ειδικών Επιχειρήσεων,

βρήκαν πολύ γρήγορα μια κοινότητα,

που παρόμοιά της δεν είχαν ξαναδεί.

Γεμάτη με γυναίκες που ήταν τόσο άγριες
και ικανές όσο εκείνες

και με αρκετά κίνητρα για να κάνουν
την διαφορά.

Δεν απολογούνταν για το ποιες ήταν,

στην πραγματικότητα, το γιόρταζαν.

Αυτό που βρήκαν όταν βρέθηκαν εκεί
ήταν ότι εντελώς ξαφνικά,

υπήρχαν πολλοί άνθρωποι σαν και αυτές.

Όπως είπε μια από αυτές:

«Ήταν σα να κοίταξα γύρω μου
και να συνειδητοποίησα

ότι δεν υπάρχει μια μόνο
καμηλοπάρδαλη στον κήπο».

Ανάμεσά τους ήταν η Κάσι,

μια νεαρή γυναίκα που κατάφερε να γίνει
υποψήφια ΔΕΑ, μέλος αδελφότητας

και Σπουδές στις Γυναίκες, όλα αυτά
σε έναν άνθρωπο.

Η Τρίσταν, μια δρομέας του Γουέστ Πόιντ,
που πάντα έτρεχε και βάδιζε

χωρίς κάλτσες

και είχε τα παπούτσια, που μύριζαν,
για να το αποδείξει.

(Γέλια)

Η Άμπερ, μια Χάιντι, που πάντα ήθελε
να καταταγεί στο πεζικό

και όταν έμαθε ότι οι γυναίκες
δεν μπορούσαν,

αποφάσισε να γίνει αξιωματικός
πληροφοριών.

Υπηρέτησε στη Βοσνία

και βοήθησε το FBI να εξαρθρώσει συμμορίες
ναρκωτικών στην Πενσιλβανία.

Τέλος, η Κέιτ, που έπαιζε
ράγκμπι στο λύκειο

και τα τέσσερα χρόνια

και ήθελε στην πραγματικότητα
να τα παρατήσει στο πρώτο έτος

για να πάει στη μουσική λέσχη,

αλλά όταν τα αγόρια της είπαν ότι
τα κορίτσια δεν έπαιζαν ράγκμπι,

αποφάσισε να μείνει

για όλα τα κορίτσια που θα ακολουθούσαν
το παράδειγμά της.

Για εκείνες, η βιολογία όρισε τμήμα
του πεπρωμένου τους

και έβαλε, όπως είπε η Κάσι:

«Κάθε ευγενικό μακριά από τα κορίτσια».

Και πάλι, ήταν μια ευκαιρία να υπηρετήσουν
με τους καλύτερους

σε μια σημαντική αποστολή
για τη χώρα τους,

με το γεγονός ότι είναι γυναίκες
να μην τις εμποδίζει,

αλλά να τις ενισχύει.

Αυτές οι γυναίκες, ήταν όπως όλες
οι άλλες με πολλούς τρόπους.

Έβαζαν μέικαπ, και πραγματικά,

γίνονταν φίλες στις γυναικείες τουαλέτες
με το αϊλάινερ και το μολύβι.

Φόραγαν επίσης αλεξίσφαιρα.

Κουβαλούσαν 25 κιλά στα σακίδιά τους,

έμπαιναν σε ελικόπτερα
για μια επιχείρηση

και γύριζαν πίσω για να δουν την ταινία
«Οι παράνυμφοι».

(Γέλια)

Φορούσαν ακόμα κάτι που λέγεται Σπανξ,

επειδή, όπως γρήγορα συνειδητοποίησαν,

οι στολές που ήταν για άντρες ήταν μεγάλες
εκεί που έπρεπε να είναι μικρές

και μικρές εκεί που έπρεπε
να είναι μεγάλες.

Η Λέιν, μια βετεράνος του πολέμου στο Ιράκ
- την βλέπετε στα αριστερά μου -

αποφάσισε να πάει στο Amazon

παραγγέλνοντας ένα ζευγάρι Σπανξ
στη βάση της

ώστε τα παντελόνια να της κάνουν όταν
ήταν σε αποστολές κάθε βράδυ.

Αυτές οι γυναίκες συναντιόντουσαν
σε τηλεδιασκέψεις

από όλο το Αφγανιστάν, στις διάφορες
βάσεις τους,

και μιλούσαν για το πώς ήταν

να είναι οι μόνες γυναίκες που έκαναν
αυτό που έκαναν.

Έκαναν αστεία,

μιλούσαν για το τι δουλεύει και τι όχι,

τι είχαν μάθει να κάνουν καλά, τι έπρεπε
να μάθουν καλύτερα.

Μιλούσαν για κάποιες από τις πιο χαλαρές
στιγμές του να είναι γυναίκες

στην πρώτη γραμμή των Ειδικών Επιχειρήσεων

όπως το Σίγουι,

ένα εργαλείο που επιτρέπει να ουρήσετε
σαν άντρες

αν και λέγεται ότι έχει μόνο 40% ακρίβεια.

(Γέλια)

Αυτές οι γυναίκες ζούσαν στο «και».

Απέδειξαν ότι μπορούν να είναι άγριες
και θηλυκές.

Μπορούσαν να φοράνε μάσκαρα και
αλεξίσφαιρα.

Μπορούσαν να αγαπούν το Κροσφιτ
και την σταυροβελονιά.

Μπορούσε να τους αρέσει να πηδάνε από
ελικόπτερα και να ψήνουν κουλουράκια.

Οι γυναίκες ζουν την κάθε μια τους μέρα

και το έφεραν αυτό και στην αποστολή τους.

Σε αυτό το πεδίο μάχης ζωής και θανάτου
δεν ξέχασαν ποτέ

πως το να είσαι γυναίκα μπορεί
να τις έφερε στην πρώτη γραμμή,

αλλά το να είσαι στρατιώτης είναι αυτό
που θα αποδείκνυαν.

Ήταν η νύχτα που η Άμπερ
πήγε σε μια αποστολή

και μιλώντας στις γυναίκες του σπιτιού,

κατάλαβε ότι υπήρχε ένας οχυρωμένος
σκοπευτής που περίμενε

τις Αφγανικές και Αμερικανικές δυνάμεις
που περίμεναν να μπουν στο σπίτι.

Μια άλλη νύχτα η Τρίσταν ανακάλυψε

ότι υπήρχαν υλικά
που έφτιαχναν εκρηκτικά

σε όλο το σπίτι στο οποίο βρίσκονταν

και ο δρόμος ήταν παγιδευμένος
από το σπίτι

ως εκεί που επρόκειτο
να πάνε εκείνη τη νύχτα.

Μια νύχτα μια συμπολεμίστριά τους
απέδειξε την αξία της

σε μια σκεπτική ομάδα ΟΥΚ,

όταν βρήκε τις πληροφορίες που έψαχναν

τυλιγμένες σε μια πάνα μωρού.

Μια ακόμη νύχτα, η Ισαμπέλ, μια άλλη
συμπολεμίστρια,

βρήκε αυτά τα οποία έψαχναν

και πήρε μετάλιο από τους Καταδρομείς

που είπαν ότι χωρίς εκείνη,

τα πράγματα και οι άνθρωποι που έψαχναν
εκείνο το βράδυ

δεν θα είχαν βρεθεί ποτέ.

Εκείνη τη νύχτα και τόσες άλλες,

έβγαιναν για να αποδείξουν την αξία τους,
όχι μόνο η μια στην άλλη,

αλλά σε όλες που θα έρχονταν
μετά από αυτές.

Επίσης για τους άντρες με τους οποίους
υπηρετούσαν.

Λέμε συχνά πως πίσω από κάθε μεγάλο άντρα
κρύβεται μια μεγάλη γυναίκα.

Σε αυτή την περίπτωση,

οι άντρες που ήταν δίπλα τους ήθελαν
εκείνες να επιτύχουν.

Ο Καταδρομέας που τις εκπαίδευσε είχε
υπηρετίσει σε 12 εκστρατείες.

Όταν του είπαν ότι έπρεπε να εκπαιδεύσει
κορίτσια,

δεν είχε ιδέα τι να περιμένει.

Όταν όμως πέρασε οκτώ ημέρες με αυτές
τις γυναίκες το καλοκαίρι του 2011,

είπε σε έναν συνάδελφο Καταδρομέα,
«Είδαμε να γράφεται ιστορία.

Αυτές μπορεί να είναι οι δικές μας
αεροπόροι Τασκίγκι».

(Χειροκρότημα)

Στην καρδιά αυτής της ομάδας ήταν
ένας άνθρωπος

που όλοι έλεγαν ότι ήταν ο «καλύτερός
μάς».

Ήταν ένα μικροσκοπικό ξανθό δυναμό,

που μετά βίας έφτανε το 1.60.

Και ήταν μια μίξη Μάρθας Στιούαρτ

και της επίλεκτης G.I. Jane.

Ήταν κάποια που αγαπούσε να μαγειρεύει
για τον άντρα της,

την αγάπη της από την ΣΕΑ από το Κεντ
που την έσπρωχνε να γίνεται καλύτερη,

να εμπιστεύεται τον εαυτό της

και να ξεπερνά τα όριά της.

Της άρεσε επίσης να βάζει 25 κιλά
στο σακίδιό της και να τρέχει για μίλια

και της άρεσε να είναι στρατιώτης.

Ήταν κάποια που είχε έναν αρτοπαρασκευαστή
στο γραφείο της στο Κάνταχαρ

όπου έψηνε ψωμί σταφίδας και μετά
πήγαινε στο γυμναστήριο

και έκανε 25 με 30 έλξεις.

Ήταν ο άνθρωπος που, αν ήθελες ένα έξτρα
ζευγάρι μπότες

ή ένα σπιτικό δείπνο, ήταν
στην ταχεία κλήση.

Γιατί ποτέ, μα ποτέ, δεν σου μιλούσε

για το πόσο καλή ήταν,

αλλά μιλούσε μέσα από τις πράξεις της.

Διάλεγε το δύσκολο σωστό από το εύκολο
λάθος.

Ήταν επίσης γνωστή για το ότι σκαρφάλωνε
ένα 5μετρο σκοινί,

χρησιμοποιώντας μόνο τα χέρια της

και μετά κατέβαινε και ζητούσε συγγνώμη,

γιατί ήξερε ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσει
και τα χέρια και τα πόδια,

όπως την είχαν εκπαιδεύσει οι Καταδρομείς.

(Γέλια)

Κάποιοι από τους ήρωές μας γυρίζουν
για να πουν τις ιστορίες τους.

Κάποιοι όχι.

Στις 22 Οκτωβρίου 2011,

η Υπολοχαγός Άσλεϋ Γουάιτ σκοτώθηκε μαζί
με δύο Καταδρομείς,

τον Κρίστοφερ Χορνς

και τον Κρίστοφερ Ντομέι.

Ο θάνατός της έφερε αυτό το κρυφό
πρόγραμμα

στο προσκήνιο.

Γιατί πάνω από όλα,

η απαγόρευση των γυναικών στην μάχη
ακόμα ίσχυε.

Στην κηδεία της,

ήρθε ο αρχηγός των Ειδικών Επιχειρήσεων
του Στρατού και μίλησε

όχι μόνο για το κουράγιο της Άσλεϋ Γουάιτ

αλλά για εκείνο όλων των αδελφών της.

«Μην τρέφετε αυταπάτες», είπε, «αυτές
οι γυναίκες είναι πολεμιστές

και έγραψαν ένα καινούργιο κεφάλαιο
στο τι σημαίνει να είσαι γυναίκα

στον Στρατό των Η.Π.Α.»

Η μαμά της Άσλεϋ είναι βοηθός δασκάλου
και οδηγός σχολικού λεωφορείου,

που ψήνει επίσης κουλουράκια.

Δεν θυμάται πολλά για εκείνες
τις φορτισμένες μέρες,

στις οποίες η θλίψη - η τεράστια θλίψη -

αναμειγνυόταν με περηφάνεια.

Αλλά θυμάται μια στιγμή.

Μια άγνωστη με ένα παιδί
στην αγκαλιά της ήρθε

και της είπε: «Κα. Γουάιτ,

έφερα σήμερα εδώ την κόρη μου,

επειδή ήθελα να ξέρει τι είναι ένας ήρωας.

Και ήθελα να ξέρει ότι και οι γυναίκες
μπορούν να είναι ήρωες».

Είναι ώρα να δοξάσουμε όλες
τις ατραγούδιστες ηρωΐδες

που κοιτούν μέσα τους

για να βρουν το κουράγιο να συνεχίσουν
να ξεπερνούν τα όριά τους.

Αυτή η ασυνήθιστη συντροφιά των αδελφών,
δεμένες για πάντα στη ζωή, αλλά και μετά

έγιναν πράγματι μέρος της ιστορίας

και έδειξαν το δρόμο για πολλές που
θα τις ακολουθήσουν,

εφόσον στέκονται στους ώμους αυτών που
ήρθαν πριν από αυτές.

Αυτές οι γυναίκες μας έδειξαν ότι
οι πολεμιστές έχουν όλες τις μορφές.

Και οι γυναίκες μπορούν επίσης να είναι
ήρωες.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)