Susan Cain: Fuqia e introvertëve

Në një kulturë ku të qenit social dhe komunikativ çmohen më shumë se çdo gjë tjetër, mund të jetë e vështirë, madje edhe e turpshme, të jesh një introvert. Por, siç tregon Susan Cain gjatë kësaj bisede, introvertët i sjellin botës talente dhe aftësi të jashtëzakonshme, prandaj kjo duhet vlerësuar dhe inkurajuar.

Kur isha 9 vjeçe

për herë të parë shkova në një kamp veror.

Dhe nëna më bëri gati valixhen

përplot me libra,

që për mua ishte shumë e natyrshme.

Sepse në familjen time,

leximi ishte aktiviteti grupor primar.

Kjo ndoshta mund të tingëllojë antisociale për ju,

mirëpo për ne në të vërtetë ishte vetëm një mënyrë tjetër e të qenit social.

Ke ngrohtësinë e familjes

pranë teje,

por po ashtu je i lirë të shkosh të udhëtosh në botën e aventurave

brenda mendjes tënde.

Dhe unë mendoja

se kampi do të ishte kështu, vetëm më mirë.

(Të qeshura)

Imagjinoja 10 vajza të ulura në kabinë

duke lexuar rehatshëm në këmisha nate identike.

(Të qeshura)

Kampi ishte më shumë si një parti pa alkohol.

Dhe në ditën e parë

mbikqyrësja e kampit na mblodhi të gjithëve

dhe na mësoi një brohoritje të cilën tha se do ta bënim

çdo ditë gjatë gjithë verës

për të ngjallur frymën e kampit.

Dhe ja si ishte:

"Të zhurmshëm (R-O-W-D-I-E),

ashtu e shqiptonim.

Të zhurmshëm, të zhurmshëm, të bëhemi të zhurmshëm."

Ashtu.

Kurse unë nuk e kuptoja dot

përse duhej të ishim aq të zhurmshëm,

ose pse duhej ta shqiptonim fjalën gabimisht.

(Të qeshura)

Por edhe unë brohorisja. Brohorisja me të gjithë të tjerët.

Bëja më të mirën time.

Por prisja për kohën që do

të largohesha për të lexuar librat e mi.

Por, herën e parë që nxorra librin nga valixhja,

vajza më 'cool' e kampit erdhi tek une

dhe më pyeti, "Përse po bëhesh aq e urtë?" --

e urtë, natyrisht, krejtësisht e kundërta e

të zhurmshmes.

Dhe pastaj herën e dytë që provova të lexoj,

mbikqyrësja e kampit erdhi tek unë me një fytyrë shqetësuese

dhe e përsëriti qëllimin e shpirtit të kampit

dhe tha se të gjithë duhej të bënim shumë

që të shoqëroheshim.

Kështu i ktheva librat

në valixhe,

i vendosa nën shtratin tim,

dhe aty qëndruan gjatë gjithë verës.

Por u ndjeva disi në faj për këtë.

ndjeja sikur librat kishin nevojë për mua,

po më thërrisnin kurse unë po i braktisja.

Por unë i braktisa dhe nuk e hapa më atë valixhe

derisa u ktheva në shtëpi

në fund të verës.

Tani u tregova për kampin veror.

Do mund t'ju tregoja edhe 50 storje sikur kjo --

gjithë ato herë kur merrja mesazhin

se të qenurit tim e qetë dhe introverte

nuk ishtë mënyra e duhur

dhe se duhej të shfaqesha si më ekstroverte.

Gjthmonë e ndjeja thellë se kjo ishte gabim

dhe se introvertët ishin të mrekullueshëm ashtu siç ishin.

Por për shumë vite e kam mohuar këtë intuitë,

dhe kështu jam bërë avokate në Wall Street,

në vend që të bëhesha shkrimtarja që gjithmonë kam dashur të jem --

pjesërisht sepse doja t'ia dëshmoja vetes

se mund të isha e guximshme dhe e sigurtë.

Dhe gjithmonë shkoja në bare përplot me njerëz

kur realisht preferoja të shkoja për darkë me miqtë.

Dhe i bëra këto zgjedhje vet-mohuese

aq e pavetëdijshme,

nuk isha e vetëdijshme që po i bëja.

Tani kjo është çfarë shumë introvertë bëjnë,

dhe sigurisht që është humbje për ne,

por gjithashtu është humbje për kolegët tanë

dhe komunitetin.

Dhe duke rrezikuar të tingëlloj e fryrë, është humbje për botën.

Sepse kur jemi tek kreativiteti dhe lidershipi,

ne na duhen introvertët të bëjnë atë që ata e bëjnë më mirë.

Një e treta apo gjysma e popullatës janë introvertë --

një e treta apo gjysma.

Kjo është 1 në 2 ose 3 persona që ju njihni.

Kështu edhe nëse ju jeni vetë ekstrovertë,

unë po flas për bashkëpunëtorët tuaj

bashkëshortët, fëmijët

dhe personi që është i ulur pranë jush në këtë moment --

të gjithë prej tyre subjekte të këtij paragjykimi

që është shumë i thellë dhe real në shoqërinë tonë.

Ne të gjithë e imponojmë këtë shumë herët

pa ditur ta shpjegojmë se çfarë po bëjmë.

Që ta shohësh qartë paragjykimin

duhet ta kuptosh çfarë do të thotë të jesh introvert.

Është ndryshe nga të qenit i turpshëm.

Të kesh turp është të kesh frikë nga gjykimet e shoqërisë.

Të jesh introvert ka të bëjë më shumë

me atë se si reagon ndaj stimulimit,

përfshirë stimulimin social.

Ekstrovertët janë në kërkim të një sasie të madhe stimulimi,

kurse introvertët ndjehen më të gjallë

dhe më të aftë për të bërë diçka

kur janë në ambiete më të qeta.

Jo tërë kohën -- këto gjëra janë absolute --

por shumicën e kohës.

Prandaj qelësi

për të maksimizuar talentet tona

është të vendosim veten

në zona stimulimi që janë të duhurat për ne.

Por tani këtu është ku hyn paragjykimi.

Institucionet tona më të rëndësishme,

shkollat dhe vendet e punës,

janë të dizajnuara për ekstrovertët

dhe nevojën e tyre për stimulim të madh.

Dhe po ashtu ne tani kemi një sistem besimi

të cilin e quaj mendimi grupor i ri,

që do të thotë se gjithë kreativiteti dhe produktiviteti

vjen nga një vend çuditërisht shumë i shoqërueshëm.

Nëse imagjinoni një klasë tipike sot:

Kur unë shkoja në shkollë,

ne uleshim në radhë.

Ne uleshim në tavolina të radhitura kështu,

dhe shumicën e punës tonë e bënim vetë.

Por sot, një klasë tipike

ka tavolina të bashkuara --

4, 5, 6 ose 7 fëmijë të ulur përballë njëri-tjetrit.

Dhe ata punojnë në detyra grupore të panumërta.

Edhe në lëndë si matematikë dhe shkrim kreativ,

për çfarë do mendonit se varet vetëm nga mendimi personal,

tani pritet nga fëmijët të veprojnë si pjesëtarë komisioni.

Dhe për fëmijët që preferojnë

të punojnë vetë,

ata fëmijë shpesh shihen si të veçuar

ose, më e keqja, si raste problematike.

Dhe shumica e mësuesve raportojnë se besojnë

që studenti ideal është ekstrovert

më para se introvert,

edhe pse introvertët në fakt kanë nota më të mira

dhe janë më të dijshëm,

sipas hulumtimeve.

(Të qeshura)

E njejta është e vërtetë në vendet tona të punës.

Tani, shumica prej nesh punojnë në zyre të hapura,

pa mure,

ku vazhdimisht i ekspozohemi

zhurmës dhe vështrimeve të bashkëpunëtorëve tanë.

Dhe kur jemi tek lidershipi,

introvertët as nuk mirren parasysh për pozita lidershipi

edhe pse ata mund të jenë më të kujdesshëm,

me më pak gjasa t'ju hyjnë rreziqeve --

që është diçka që do të na konvenonte në këto kohë.

Një hulumtim interesant nga Adam Grant tek Wharton School

ka zbuluar se liderët introvertë

prodhojnë rezultate më të mira se ekstrovertët,

sepse kur ata menaxhojnë punëtorët,

i lënë të mirren me idetë e tyre,

përderisa një ekstrovert mund të

entuziazmohet për gjërat

në të cilat punon

kurse idetë e të tjerëve nuk dalim aq lehtë

në sipërfaqe.

Në fakt, disa prej liderëve tanë transformues në histori kanë qenë introvertë.

Për shembull.

Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi --

të gjithë këta e përshkruan veten

si të qetë, të urte, madje edhe të turpshëm.

Mirëpo të gjithë kanë qenë në qendër

të vëmendjes edhe pse çdo pjesë e trupit të tyre

u thoshte të mos e bënin atë

Dhe kjo del se ka një fuqi të veçantë në vete,

sepse njerëzit e ndjenin se këta liderë ishin të tillë,

jo pse u pëlqente të drejtonin të tjerët

dhe jo nga kënaqësia për t'u shikuar nga të tjerët,

por ata ishin aty sepse nuk kishin zgjedhje tjetër,

sepse ata duhej të bënin atë që mendonin se duhej bërë.

Tani mendoj se është e rëndësishme të them

se në fakt i dua ekstrovertët.

Gjithmonë më pëlqen të them se miqtë e mi më të mirë janë ekstrovertë,

përfshirë edhe burrin tim.

Dhe të gjithë ne u takojmë pikave të ndryshme

në spektrin introvert / ekstrovert.

Edhe Karl Jung, psikologu që i pari i bëri të njohura këto terma, thoshte

se nuk ekzistojnë introvertë të pastër

apo ektrovertë të pastër.

Ai thoshte se një njeri i tillë do të ishte në çmenduri,

nëse do të ekzistonte.

Disa njerëz janë në mes

të spektrit introvert / ekstrovert,

dhe këta i quajmë ambivertë.

Shpesh mendoj se ata e kanë më së miri.

Mirëpo shumë prej nesh e përcaktojmë veten në njërën nga dy kategoritë.

Çfarë dua te them është se në aspektin kulturor na nevojitet një balanc më i mirë.

Na nevojitet më shumë Yin dhe Yang

mes këtyre dy kategorive.

Kjo është posaçërisht e rëndësishme

kur kemi të bëjmë me kreativitet dhe produktivitet,

sepse kur psikologët analizojnë

jetën e njerëzve më kreativë,

ata zbulojnë

se ata janë njerëz që janë shumë të mirë në shkëmbimin e ideve

dhe avancimin e tyre,

por po ashtu kanë një pjesë mjaft introverte brenda tyre.

Dhe kjo ndodh sepse shpesh vetmia është elementi kryesor

i kreativitetit.

Darvini,

shkonte për shëtitje të gjata në pyll

dhe refuzonte ftesat për darka.

Theodor Geisel, më i njohur si Dr. Seuss,

ëndërronte për kreacionet e tij të mrekullueshme

në një zyre të vetmuar në një kullë që kishte

prapa shtëpisë së tij në La Jolla, California.

Dhe ai në fakt kishte frikë të takonte

fëmijët e vegjël që lexonin librat e tij

nga frika se ata prisnin nga ai të ishte

një figurë e hareshme si babadimri

dhe do të zhgënjeheshin nga personaliteti i tij i mbyllur.

Steve Wozniak shpiku kompjuterin e parë Apple

i ulur vetëm në zyren e tij

në Hewlett-Packard ku punonte në atë kohë.

Ai thotë se kurrë nuk do të ishte bërë një ekspert

po të mos kishte qenë shumë introvert të dilte nga shtëpia

derisa po rritej.

Natyrisht,

kjo nuk do të thotë se duhet të ndalojmë së bashkëpunuari --

shembull i kësaj është bashkimi i Steve Wozniak me Steve Jobs

për të filluar Apple Computer --

por do të thotë se vetmia është e rëndësishme

dhe për disa njerëz

është ajri që ata marrin frymë.

Dhe në fakt, kemi ditur me shekuj

për fuqinë e jashtëzakonshme të vetmisë.

Vetëm kohët e fundit çuditërisht kemi filluar ta harrojmë këtë.

Nëse shikoni fetë më të mëdha të botës,

do ta kuptoni se

Moses, Jesus, Buddha, Muhammad --

shkojnë vetë larg

të gjithëve

dhe përjetojnë manifestime hyjnore

të cilat i sjellin në komunitet.

Po të mos largoheshin ata, s'do kishte manifestime hyjnore.

Megjithatë kjo nuk është e çuditshme

nëse shikoni studimet e psikologjisë bashkëkohore.

Del se ne as nuk mund të qëndrojmë me një grup njerëzish

pa i imituar instiktivisht sjellet e tyre, dhe opinionet.

Edhe për gjëra personale dhe intime

si psh. ndaj kujt tërhiqeni,

do filloni të imitoni besimet e njerëzve rreth jush

pa e kuptuar se çfarë po bëni.

Dhe siç dihet grupet ndjekin mendimet

e personit më dominues dhe karizmatik në dhomë,

edhe nëse ka zero korrelacion

mes folësit më të mirë dhe atij që ka idetë më të mira --

E theksoj zero.

Kështu ...

(Të qeshura)

Ndoshta ju e ndjekni personin me idetë më të mira,

por ndoshta edhe jo.

Dhe a doni me të vërtetë ta leni këtë në dorë të fatit?

Shumë më mirë për secilin të largohen nga të tjerët,

të krijojnë idetë e tyre

larg nga pengesat e dinamikave te grupit,

dhe pastaj të bashkohen në ekip

për të diskutuar në një ambient mirë të përshtatshëm

dhe për të filluar që aty.

Tani, nëse kjo është e vërtetë,

atëherë përse e kemi kuptuar gabimisht?

Pse jemi duke i organizuar shkollat dhe vendet e punës në këtë mënyrë?

Dhe pse jemi duke i bërë introvertët të ndjehen fajtorë

kur duan të largohen nga të tjerët dhe të qëndrojnë vetëm?

Përgjigja qëndron thellë në historinë tonë kulturore.

Shoqëritë Perëndimore,

dhe në veçanti SHBA,

gjithmonë kanë favorizuar njeriun e veprave

para njeriut të zhytyr në mendime.

dhe "njeriut" të zhytyr në mendime.

Por në ditët e hershme të Amerikës,

ne jetonim në diçka që historianët e quanin kultura e karakterit,

ku ne ende i vlerësonim njerëzit

për veten e tyre dhe moralin e tyre të lartë.

Dhe nëse shikoni librat motivuese të kësaj peridhe,

të gjithë kishin tituj si

"Karakteri, gjëja më e madhështore në botë."

Dhe flisnin për shembuj si Abraham Linkoln

i cili vlerësohej për të qenit modest dhe i thjeshtë.

Ralph Waldo Emerson e quante

"Njeriu që nuk të fyen me superioritet."

Por pastaj erdhëm në shekullin 20

dhe u futëm në një kulturë të re

që historianët e quajnë personaliteti i kulturës.

Çfarë ndodhi ishte se ne evoluam ekonominë e bujqësisë

në një botë biznesesh të mëdha.

Dhe papritur njerëzit filluan të lëviznin

nga vendet e vogla në qytete të mëdha.

Dhe në vend të punonin me njerëzit që i kanë njohur gjithë jetën e tyre,

tani ata duhej të dëshmoheshin

para një grumbulli njerëz të huaj.

Kështu, lehtë të kuptohet,

kualitetet si magnetizmi dhe karizma

papritur u bënë shumë të rëndësishme.

Dhe me siguri se ndryshuan edhe librat motivuese sipas nevojave të njerëzve

dhe filluan të kishin tituj si

"Si të bësh miq dhe të influencosh njerëzit."

Dhe ata japin si shembuj

shitësit më të mirë.

Pra kjo është bota ku po jetojmë sot.

Kjo është trashigimia jonë kulturore.

Unë nuk dua të them

se aftësitë sociale janë të parëndësishme,

dhe nuk po bëj thirrje

për largimin e punës në grupe.

Të njejtat religjione që dërgojnë profetët e tyre në maje të maleve

po ashtu na mësojnë të duam dhe të besojmë.

Dhe problemet me të cilat përballemi sot

në fusha si shkenca dhe ekonomi

janë aq të mëdha dhe komplekse

saqë do duhemi të bashkojmë shumë njerëz për të punuar

në zgjidhjen e atyre problemeve.

Por dua të them se sa më shumë liri t'u japim introvertëve që të jenë vetvetja,

aq më të mëdha do jenë gjasat

që ata do të vijnë me zgjidhje unike të problemeve.

Tani do doja të ndaja me ju

se çfarë kam në valixhe sot.

Gjejeni se çfarë?

Librat.

Kam një valixhe përplot me libra.

"Syri i maces" nga Margaret Atwood.

Një novelë nga Milan Kundera.

Dhe "Udhëzuesi për të kompleksuarit"

nga Maimonides.

Por këto nuk janë në fakt librat e mi.

I kam sjelluar këto libra

sepse janë shkruar nga autorët e preferuar të gjyshit tim.

Gjyshi im ishte rabin

i ve, dhe

jetonte vetëm në një apartament të vogël në Bruklin

ku ishte vendi im i preferuar në botë kur po rritesha,

pjesërisht sepse ishte i mbushur me prezencën e tij të butë

dhe pjesërisht sepse ishte i mbushur me libra.

Secila tavolinë, secila karrigë në këtë apartament

kishin kryer funksionin e tyre origjinal

duke shërbyer si sipërfaqe për mbajtur grumbuj librash.

Sikur të gjithë nga familja ime,

gjyshi im më së shumti preferonte të lexonte.

Por po ashtu atij i pëlqente kongregacioni,

dhe mund të ndjeje dashurinë e tij në predikimet që mbajti

çdo javë për 62 vitet e jetës së tij si rabin.

Ai merrte frytet e leximeve të tija javore

dhe thurrte kuptime të ndërlikuara të mendimit të lashtë dhe humanist.

Njerëzit vinin nga gjithë bota

ta dëgjonin tek fliste.

Por t'ju tregoj një gjë për gjyshin tim.

Nën rolin e tij ceremonial,

ai ishte me të vërtetë modest dhe shumë introvert --

aq shumë saqë kur mbante predikimet e tij,

ai nuk të shihte në sy

edhe pse ishte kongregacioni i njejtë

ku ai kishte folur për 62 vite.

Dhe larg podiumit,

kur e thërrisje për ta përshëndetur,

ai shpesh i jepte fund bisedës shpejt

nga frika se po të merrte shumë kohë.

Por kur vdiq në moshën 94 vjeçare,

policia u detyrua të mbyllte rrugët e lagjes së tij

për të akomoduar turmën e njerëzve

që kishin ardhur për varrimin e tij.

Dhe këto ditë unë po përpiqem të mësoj nga shembulli i gjyshit tim

në mënyrën time.

Tani vonë kam publikuar një libër për introvertët,

dhe m'u deshtën 7 vite ta shkruaja.

Për mua, këto 7 vite kanë qenë shumë të lumtura,

sepse shkruaja, lexoja,

mendoja, hulumtoja.

Ishte versioni im

i orëve të gjata që gjyshi im kalonte i vetmuar në bibliotekën e tij.

Tani prapritmas puna ime është shumë e ndryshme,

të flas për atë,

të flas për introvertët.

(Të qeshura)

Dhe kjo është e vështirë për mua,

sepse sado e nderuar që ndihem

të jem këtu me ju sot,

ky nuk është ambienti im.

Pregatitem për momente si këto

sa më mirë që mundem.

Kam kaluar vitin që shkoi duke praktikuar të folurit publik

sa herë që më jepej rasti.

Dhe këtë vit e quaj "vitin e të folurit të rrezikshëm."

(Të qeshura)

Dhe ajo në fakt ndihmoi shumë.

Por do t'ju them çfarë ndihmon edhe më shumë

është sensi im, besimi, shpresa se kur

është fjala për qëndrimet tona

ndaj introvertëve dhe vetmisë e qetësisë,

ne jemi në prag të një ndryshimi dramatik.

Me të vërtetë jemi.

Dhe kështu do t'ju lë tani

me tri thirrje për aksion

për ata që ndajnë këtë vizion.

Numër një:

Ndaloni çmendurinë e punës konstante në grup.

Ndaloni atë.

(Të qeshura)

Faleminderit.

(Duartrokitje)

Dhe dua të jem e qartë për çfarë po them,

sepse unë besoj shumë se zyrat tona

duhet të inkurajojnë

interaksione të pa planifikuara, të relaksuara --

sikur njerëzit bashkohen dhe rastësisht

shkëmbejnë ide.

Kjo është shumë mirë.

Është shumë mirë për introvertët, e edhe për ekstrovertët.

Por ne na duhet më shumë vetmi dhe liri

dhe më shumë punë të pavarur.

Shkollat, e njejta gjë.

Ne natyrisht duhet t'i mësojmë fëmijët të punojnë së bashku,

por po ashtu duket t'i mësojmë si të punojnë vetëm.

Kjo është po ashtu e rëndësishme për fëmijët ekstrovertë.

Ata kanë nevojë të punojnë vetëm

sepse pjesërisht nga aty vijnë mendimet e thella.

Numër dy: Largohuni nga të tjerët.

Bëhuni si Buddha, krijoni vizionet tuaja.

Nuk po them

që të gjithë të shkojmë në pyll dhe të ndërtojmë kabina druri

dhe të mos flasim më kurrë me njëri-tjetrin,

por po them se secili nga ne do duhej

të futej brenda kokës së tij

pak më shpesh.

Numër tre:

Shikoni mirë se çfarë keni brenda valixhes suaj

dhe përse e keni vendosur aty.

Ekstrovertë,

ndoshta edhe valixhet tuaja janë përplot me libra

Ose ndoshta janë përplot me gota shampanje

ose pajisje për fluturime me parashutë.

Çfarëdo që është, shpresoj që i nxjerrni ato gjëra jashtë sa herë që keni mundësi

dhe na e bëni jetën më të bukur me energjinë dhe harenë tuaj.

Por intervertë, ju ashtu si jeni,

ju me siguri me shumë kujdes ruani atë

që keni brenda valixhes.

Dhe kjo është në rregull.

Por herë pas here, vetëm herë pas here,

shpresoj se do t'i hapni valixhet tuaja që njerëzit tjerë të shohin,

sepse bota ka nevojë për ju dhe ka nevojë për gjërat që bartni.

Prandaj ju uroj gjithë të mirat në të gjitha udhëtimet e mundshme

dhe kurajon që të flisni butësisht.

Shumë faleminderit.

(Duartrokitje)

Faleminderit. Faleminderit.

(Duartrokitje)