Сіла інтравертаў

Быць інтравертам у той час, калі камунікатыўныя здольнасці праслаўляюцца найперш, можа быць даволі цяжка, і нават сорамна. Тым не менш, у сваёй палымянай прамове Сьюзан Кейн даводзіць, што інтраверты маюць унікальныя таленты і здольнасці, патрэбныя свету, і павінны гэтым ганарыцца.

Калі мне было 9 гадоў,

я ўпершыню паехала ў летнік.

Мама спакавала мне цэлую валізу кніг.

Для мяне гэта было цалкам натуральна.

Групавой дзейнасцю ў нашай сям'і
лічылася чытанне.

Некаторым гэта можа падацца дзіўным,

але гэтак мы бавілі разам час.

Адчуваючы цеплыню прысутнасці блізкіх,

мы маглі ў той жа час свабодна вандраваць

унутры ўласнага розуму.

І я сабе ўявіла,

нібы ў летніку будзе так жа, толькі лепш.

(Смех)

Мне так думалася: 10 дзяўчат у хацінцы

ціха чытаюць сабе ў аднолькавых піжамах.

(Смех)

Летнік быў як піўны пір без алкаголю.

І ў першы ж дзень

нас усіх сабрала важатая,

навучыла нас дэвізу і сказала, што мы

будзем скандаваць яго ўсё лета для гумору.

Гучаў дэвіз так:

"Б-О-М-Б-І-З-Ы

не бамбізы мы - бОмбізы.

БОмбізы, бОмбізы -- забамбім".

(Смех)

Так.

Я не магла зразумець хоць забі,

чаму мы мусілі быць бамбізамі

або няправільна вымаўляць гэта слова.

(Смех)

Але я старанна скандавала. Разам з усімі.

Старалася як мага.

У чаканні, што хутка змагу пайсці чытаць.

Але як толькі я выцягнула кнігу з валізы,

да мяне падышла самая крутая дзяўчына

і спытала: "Чаго ты такая амёба?"

Амёба, вядома, тут з'яўлялася антонімам

да Б-О-М-Б-І-З-Ы.

А другім разам

мая важатая, з заклапочаным выразам твару,

нагадала мне пра гумор і пра тое,

што трэба імкнуцца быць кампанейскімі.

Такім чынам, я склала кнігі

назад у валізу,

паставіўшы яе пад ложак.

І яны праляжалі там усё лета.

А я пачувалася быццам вінаватай.

Мне здавалася, што я патрэбная кнігам,

што яны клічуць мяне, занядбаныя.

Але я занядбала іх і не кранала валізы,

пакуль не вярнулася ў канцы лета дадому.

Гэта мая гісторыя пра летнік.

Я б магла расказаць яшчэ 50 такіх самых --

дзе галоўны пасыл у тым,

што мой ціхмяны інтравертны лад жыцця

лічыўся не зусім правільным,

і я мусіла ўдаваць з сябе экстраверта.

Я заўсёды адчувала, што гэта памылка,

што інтраверты самі па сабе выдатныя.

Але доўгі час я не верыла інтуіцыі,

і ўрэшце зрабілася юрысткай замест таго,

каб стаць пісьменніцай, як заўсёды марыла.

Можа, каб пераканаць сябе,
што я смелая і настойлівая.

Я ўвесь час хадзіла ў шумныя бары,

калі б лепш пасядзела з сябрамі ў кавярні.

Я адмаўляла сваю сутнасць рэфлектыўна,

нават не разумеючы гэтага.

Так жывуць многія інтраверты,

і гэтая праблема

закранае ўсе

часткі грамадства.

Хай пампезна, але гэта сусветная праблема.

Бо ў справе крэатыўнасці і лідарства

інтраверты ведаюць, як яны зробяць лепш.

Амаль палова насельніцтва -- інтраверты,

амаль палова.

Кожны другі-трэці з вашых знаёмых.

Нават калі вы экстраверт,

я кажу пра вашых калег,

мужа, жонку, дзяцей

і таго, хто сядзіць побач з вамі.

Усе яны аб'екты дыскрымінацыі,

якая ўкаранілася ў грамадстве.

Мы засвойваем яе з дзяцінства,

нават не могучы патлумачыць, што робім.

Каб пабачыць дыскрымінацыю,

трэба зразумець, што такое інтраверсія.

Гэта не сарамлівасць.

Сарамлівыя баяцца асуджэння.

Інтраверсія датычыцца таго,

як вы рэагуеце на стымуляцыю,

таксама і сацыяльную.

Экстраверты патрабуюць моцнай стымуляцыі,

інтравертам больш камфортна

ў ціхай і спакойнай абстаноўцы,

у якой яны найбольш прадуктыўныя.

Не ўвесь час, вядома,

але збольшага.

Дзеля максімальнага раскрыцця талентаў

мы павінны знаходзіцца

ў аптымальнай для нас зоне стымуляцыі.

Тут і пачынаецца дыскрымінацыя.

Найгалаўнейшыя інстытуцыі,

як школа або месца працы,

улічваюць толькі патрэбы

экстравертаў у моцнай стымуляцыі.

У дадатак з'явілася сістэма перакананняў,

якую я называю "групамысленне",

калі для крэатыўнасці і прадуктыўнасці

з нейкай нагоды трэба гуртавацца.

Таму тыповы клас у школе выглядае так.

За маім часам мы сядзелі адно за адным.

Былі шэрагі і парты,

і пераважна мы працавалі самастойна.

Але цяпер парты звычайна ставяць разам,

і дзеці сядзяць насупраць адно аднога.

Ім даюць безліч групавых заданняў.

Нават на матэматыцы і падчас сачыненняў,

якія залежаць ад уласнага ходу думак,

дзецям загадваюць быць часткай суполкі.

І той, хто звык працаваць сам-насам,

лічыцца дзіваком,

або, яшчэ горш, праблемным дзіцем.

Пераважная частка настаўнікаў,

як выявілася, лічыць, што ідэальны вучань

гэта экстраверт,

хоць інтраверты маюць лепшыя адзнакі

і больш дасведчаныя,

паводле даследавання.

(Смех)

Тое самае адбываецца і на працы.

Сённяшнія офісы адкрытай планіроўкі,

без сцен,

дзе пастаянна шумна і на вас глядзяць.

І ў пытаннях лідарства

інтравертам не давяраюць кіруючыя пасады,

хоць інтраверты вылучаюцца абачлівасцю,

не рызыкуюць дарэмна --

і гэта немалаважна ў сучасным свеце.

Адам Грант з Уортанскай школы даказаў,

што лідары-інтраверты часта

дасягаюць лепшых вынікаў за экстравертаў,

бо, маючы справу з актыўнымі працаўнікамі,

яны дазваляюць ім вольна ажыццяўляць ідэі,

калі экстраверты, ненаўмысна,

так уцягваюцца ў працэс,

што пачынаюць занадта на яго ўплываць,

і астатнім бывае цяжка рэалізаваць задумы.

Насамрэч, гісторыя ведае
лідараў-інтравертаў,

якія змянілі свет.

Элеанора Рузвельт, Роза Паркс, Гандзі --

лічылі сябе ціхмянымі і нават сціплымі.

І ўсе сталі цэнтрам увагі,

хоць кожная клетка іх цела супраціўлялася.

Асаблівая сіла вынікае з адчування людзей,

што гэтыя лідары ва ўладзе не для таго,

каб з асалодай усіх кантраляваць

або звярнуць на сябе ўвагу.

Прага ажыццяўлення ідэй

не пакідала ім выбару.

Думаю, цяпер самы час сказаць,

што насамрэч я люблю экстравертаў.

Некаторыя мае лепшыя сябры экстраверты,

а таксама мой каханы муж.

І ўсе мы маем у сабе неаднолькавую

колькасць экстравертна-інтравертных рысаў.

Нават Карл Юнг, які ўвёў гэтыя тэрміны,

прызнаваўся, што ў чыстым выглядзе

іх не бывае.

Такі чалавек быў бы шаленцам,

казаў ён.

Некаторыя знаходзяцца ўсярэдзіне спектра,

іх называюць амбівертамі.

Яны могуць насалоджвацца абодвума светамі.

Але большасць вызначае ў сабе пэўны тып.

Таму нашай культуры патрэбны баланс.

Дасягнуць "інь і ян" паміж двума тыпамі.

Гэта асабліва важна

ў пытаннях крэатыўнасці і прадуктыўнасці,

бо псіхолагі заўважылі, што таленавітыя

людзі маюць здатнасць

да абмену ідэямі, а таксама

іх прасоўвання,

але таксама вялікую долю інтравертнасці.

Таму што самотнасць --

найважнейшы складнік крэатыўнасці.

Дарвін, напрыклад,

любіў паблукаць адзін у лесе

і адхіляў запрашэнні на вечарыны.

Тэадор Гейзель, вядомы як Доктар Сьюз,

прыдумаў большасць сваіх твораў

у ціхім офісе, уладкаваным у званіцы

на заднім двары свайго дома ў Каліфорніі.

Ён баяўся сустрэч з юнымі чытачамі, бо яны

мусілі ўяўляць яго вясёлым Санта Клаўсам.

Ён не хацеў расчароўваць дзяцей.

Стыў Возняк вынайшаў першы

кампутар Apple, працуючы ў Hewlett-Packard

у адгароджанай кабінцы.

Ён прызнаваўся, што вырас у прафесіянала,

бо быў занадта інтравертным,

каб бадзяцца па-за домам.

Вядома, гэта не значыць,

што нам усім трэба адмовіцца ад супрацы --

Возняк працаваў разам са Стывам Джобсам

над запускам кампутара Apple --

але самотнасць мае значэнне

і некаторым яна патрэбная, як паветра.

Насамрэч, значнасць самоты вядомая здаўна.

З нядаўняга часу мы чамусь забываем яе.

Калі зірнуць на ўсе сусветныя рэлігіі,

то мы ўбачым шукальнікаў --

Майсей, Езус, Буда, Мухамед --

яны ўсе блукаюць самотныя ў пустэльні,

дзе атрымліваюць прасвятленне і адкрыцці,

якія пасля перадаюць людзям.

Няма пустэльняў -- няма прасвятленняў.

Тут няма чаму здзіўляцца,

калі звярнуцца да сучаснай псіхалогіі.

Знаходзячыся сярод людзей, мы інстынктыўна

імітуем і паўтараем чужыя меркаванні.

Нават датычна самых інтымных пытанняў,

як хто нас прываблівае,

мы пачынаем пераймаць думкі людзей побач,

нават не ўсведамляючы гэтага.

Група людзей звычайна прыслухоўваецца

да найбольш харызматычных асоб,

хоць не існуе ніякай сувязі

паміж красамоўнасцю і вартымі ідэямі --

Абсалютна ніякай.

Таму --

(Смех)

Таму іх ідэі могуць быць вартымі,

а могуць і не быць.

Хіба разумна спадзявацца на шанцаванне?

Нашмат лепш, калі кожны думае сам,

развівае ўласныя ідэі

без умяшальніцтва групавой дынамікі,

а пасля ствараюцца каманды,

каб абмеркаваць іх найлепшым чынам

у добра арганізаваным
для гэтага асяроддзі.

Усім зразумела, што так лепш,

чаму ж мы працягваем рабіць няправільна?

Навошта нам такія школы і праца?

Чаму прымушаем інтравертаў адчуваць віну,

калі яны часам хочуць самастойнасці?

Адзін адказ знаходзіцца ў нашай гісторыі.

Заходняе грамадства,

асабліва ў ЗША,

заўсёды больш цаніла дзеянне, чым развагі.

На пачатку гісторыі Амерыкі

існавала так званая культура характару,

дзе чалавек цаніўся паводле

ўнутранай самасці і ступені маральнасці.

Назвы матывацыйных кніг тых часоў

былі прыкладна такія:

"Характар: найвялікшая рэч у свеце".

Узорам былі асобы, як Аўраам Лінкальн,

слаўны сціпласцю і непрэтэнцыйнасцю.

Ральф Уолда Эмерсан назваў яго

"Чалавек, не сапсаваны перавагай".

Але пасля надышло 20 стагоддзе,

разам з новай культурай, якую гісторыкі

называюць "культурай індывідуальнасці".

Паступова сельскагаспадарчая эканоміка

замянілася вялікім бізнэсам.

Людзі пачалі з'язджаць з вёсак у гарады.

Працаваўшы поплеч з знаёмымі з дзяцінства,

цяпер яны мусілі займець давер незнаёмцаў.

Натуральна, важнымі ў гэтай справе

робяцца якасці, як магнетызм і харызма.

Матывацыйныя кнігі адпаведна змяняюцца,

і ім пачынаюць даваць назвы

"Як заваяваць сяброў і ўплываць на людзей"

Героі новых кніг -- паспяховыя гандляры.

Цяпер гэта наша рэальнасць.

Наша культурная спадчына.

Я не кажу, што сацыяльныя навыкі не важныя

або што камандную працу трэба скасаваць.

Пасылаючы сваіх мудрацоў на вяршыні гор,

рэлігіі таксама вучаць любові і даверу.

Праблемы, якія паўсталі сёння

ў навуцы і эканоміцы,

настолькі маштабныя і складаныя,

што чалавецтва мусіць стаць адным легіёнам

для іх сумеснага вырашэння.

Але даючы інтравертам свабоду быць сабой,

мы дазволім ім

знайсці ўнікальныя шляхі выхаду з праблем.

Цяпер я хачу раскрыць, што ў маёй валізе.

Угадайце што.

Кнігі.

Мая валіза поўная кніг.

Гэта Маргарэт Этвуд "Кацінае вока"

Раман Мілана Кундэры.

І "Праваднік заблукалых" Майманіда.

Але гэта не зусім мае кнігі.

Я ўзяла іх, бо яны напісаныя

ўлюбёнымі аўтарамі майго дзядулі.

Мой дзед быў рабінам

і ўдаўцом.

Ён жыў сам у бруклінскай кватэрцы,

дзе я любіла бавіць час больш, чым дзе,

бо ўсё было прасякнута яго выкшталцонасцю

і таксама там была процьма кніг.

То бок усе сталы і крэслы ў кватэры

замест сваёй асноўнай функцыі

выконвалі ролю кніжных паліц.

Як і ўсе мае сваякі,

дзед больш за ўсё на свеце любіў чытаць.

Але ён таксама любіў сваіх прыхаджанаў,

і гэтая любоў адчувалася ў пропаведзях,

якія ён казаў 62 гады, будучы рабінам.

Штодзень ён збіраў мудрасці з кніг,

і аддаваў іх, ствараючы

дзіўнае палатно з гуманістычных ідэй.

Людзі прыязджалі адусюль на прамову.

Але была адна акалічнасць.

Выконваючы цырыманіяльную ролю,

мой дзед быў сціплым і інтравертным

настолькі, што падчас пропаведзі

саромеўся наладжваць зрокавы кантакт

з прыхаджанамі, якіх ведаў багата часу.

Калі ён пакідаў подыюм,

і хтосьці вітаўся з ім,

дзед імкнуўся не зацягваць размову,

каб нікому задужа не замінаць.

Калі ж ён памёр ва ўзросце 94 гадоў,

паліцыі давялося перакрыць рух на вуліцы,

каб натоўп людзей мог развітацца з ім.

Цяпер я імкнуся вучыцца па дзедавым узоры

самастойна.

Я толькі выдала кнігу пра інтравертнасць,

якую пісала сем год.

Гэтыя сем год былі проста добраславеннем,

бо я чытала, і пісала,

разважала, і даследавала.

Гэта была мая версія часу,

прабаўленага дзедам у сваёй бібліятэцы.

Але раптам мае абавязкі змяніліся,

і мая праца -- выступаць перад публікай,

гаворачы пра інтравертнасць.

(Смех)

І гэта мне даецца цяжка,

бо хоць я і дужа рада быць сёння з вамі,

такая сітуацыя мне нязвыклая.

То я падрыхтавалася як мага да гэтых змен.

Увесь мінулы год я практыкавала выступы,

калі толькі выпадаў шанец.

Я называю гэты год "Прамовы на выжыванне".

(Смех)

Такая тактыка была дужа карыснай.

Але што дапамагло мне найбольш,

дык гэта адчуванне і вера,
што наша стаўленне

да інтравертнасці, спакою і адзіноты

прымушае нас балансаваць на мяжы перамен.

Сапраўды.

Напрыканцы я хачу заклікаць усіх,

хто згодны са мной, да трох крокаў.

Першы:

Спыніце вар'яцтва каманднай працы.

Проста спыніце.

(Смех)

Дзякую.

(Апладысменты)

Я пераканана, што будзе выдатна,

калі ў офісах завядзёнкай будуць

разняволеныя размовы за кубачкам гарбаты,

калі ўсе збіраюцца разам

і нязмушана абменьваюцца думкамі.

Гэта цудоўна.

Цудоўна для інтравертаў і экстравертаў.

Але падчас працы трэба больш прыватнасці,

свабоды і аўтаномнасці.

Тое самае ў школах.

Мы павінны вучыць дзяцей працаваць разам,

але таксама як працаваць самастойна.

Гэта важна і для дзяцей-экстравертаў.

Яны мусяць працаваць самі,

бо тады з'яўляюцца глыбокія думкі.

Добры, другі крок: бывайце на самоце.

Будзьце як Буда, шукайце свае адкрыцці.

Я не кажу,

што нам трэба ўсім жыць у лясных хацінах

і не мець ніякіх стасункаў,

але нам варта часцей "адлучацца ад сеткі"

і падлучацца да ўласнага розуму.

Трэці крок:

Паглядзіце, што ляжыць у вашай валізе,

і чаму вы паклалі гэта ў яе.

Экстраверты, можа быць,

вашы валізы таксама поўныя кніг.

Можа, у іх прыгожыя шклянкі або парашуты.

Так ці інакш, адорвайце нас гэтымі рэчамі,

а таксама энергіяй і жыццярадаснасцю.

Інтраверты, вы па сваёй натуры

вельмі ашчадліва ставіцеся да рэчаў

у вашых валізах.

І гэта нармальна.

Але часам, толькі часам,

адкрывайце свае валізы іншым людзям,

бо вы і вашы рэчы патрэбныя свету.

Я жадаю вам найдзівоснейшых шляхоў

і смеласці прамаўляць ціха.

Дзякуй вам вялікі.

(Апладысменты)

Дзякую. Дзякую.

(Апладысменты)