Зошто цртам со роботи

Што настанува кога луѓето и роботите прават уметност заедно? Во овој воодушевувачки говор, уметничката Сугвен Чунг ни покажува како го „предала" нејзиниот уметнички стил на машина - и ги споделува резултатите од нивната соработка по доаѓање до неочекувано откритие: и роботите грешат. „Убавината на човечките и машинските системи делумно се должи на нивната суштинска, заедничка грешност"- вели таа.

Многу од нас тука користиме технологија
во нашето секојдневие.

И некои од нас се потпираат
на технологијата да ни ги заврши задачите.

Долго време, сметав дека машините и
технологиите кои ги движат

се совршени алатки за да ја направат
мојата работа поефективна и продуктивна.

Но зголемувањето на автоматизацијата
во многу различни индустрии,

ме натера да се запрашам:

Ако машините почнуваат
да прават работи

кои вообичаено се правени од луѓе,

што ќе стане со човечката рака?

Како нашата желба за совршенство,
прецизност и автоматизација

влијае на нашата способност
за креативност?

Работејќи како уметник и истражувач,
истражувам вештачка интелигенција и роботи

за да развијам нови процеси
за човечка креативност.

Последните неколку години,

сум работела со машини, податоци
и технологии во развој.

Тоа е дел од животната фасцинација

во врска со динамиката
на поединците и системите

и сиот неред што тоа го опфаќа.

Така истражувам каде завршува
вештачката интелигенција, а каде

почнуваме ние и притоа развивам процеси

за истражување на потенцијалните
сетилни мешавини во иднината.

Тоа е место каде филозофијата
и технологијата се среќаваат.

Работењето на ова
ме има научено неколку работи.

Сфатив дека прифаќајќи го несовршенството,

всушност можеме да научиме
нешто за нас.

Ме научи дека истражувањето на уметноста

може да ја обликува технологијата
која не` формира нас.

И ме научи дека комбинирањето
вештачка интелигенција и роботика

со традиционални форми на креативност -
визуелни уметности во мој случај -

може да ни помогне да размислуваме
подлабоко

за тоа што е човекот,
а што е машината.

И ме натера да сфатам

дека соработката е клучот
за создавање простор за двете

како што одиме напред.

Сѐ почна со едноставен
експеримент со машини

наречен „Операции за цртање:
Генерација 1".

Машината ја нарекувам „Даг“.

Пред да ја направам Даг,

не знаев ништо
за конструирање роботи.

Зедов дизајни за роботска рака
кои беа слободни за употреба,

создадов систем каде роботот
ги копира моите гестови

и ги следи во реално време.

Премисата беше едноставна:

Јас водев, а роботот ме следеше.

Јас ќе нацртав линија,
а тој ја прецртуваше.

Во 2015 г. цртавме за првпат

пред мала публика
во Њујорк.

Процесот беше прилично едноставен -

без светилки, без звуци,
ништо не се криеше одзади.

Само моите дланки кои се потеа
и роботот кој се загреваше.

(се смее) Очигледно, ние не сме
создадени за ова.

Но нешто интересно се случи,
нешто што не очекував.

Првобитниот Даг
не ми ја следеше линијата совршено.

При симулацијата која
се случуваше на екран,

беше совршено до пиксел,

но во физичката стварност
беше друга приказна.

Се лизгаше, запираше,
се колебаше,

па јас морав да реагирам.

Тоа воопшто не беше идеално.

Но сепак, некако, грешките ја правеа
работата поинтересна.

Машината ја толкуваше мојата
линија, но не совршено.

И јас морав да реагирам.

Ние се приспособувавме еден на друг
во реално време.

Гледајќи го ова, научив
неколку работи.

Ме научи дека грешките ја прават
работата поинтересна.

И сфатив дека преку
несовршеноста на машината

нашите несовршености станаа она убавото
кај интеракцијата.

И бев возбудена,
бидејќи ме натера да сфатам

дека убавината на човечките
и машинските системи делумно се должи

на нивната суштинска,
заедничка грешност.

Што се однесува до
втората генерација на Даг

сакав да истражам
една идеја.

Но наместо случајност предизвикана од
туркање на роботска рака до границите,

сакав да дизајнирам систем кој ќе
реагира на моите цртежи

на начини кои не ги очекував.

Па, употребив визуелен алгоритам за
извлекување визуелни информации

од моите дигитални и
аналогни цртежи.

На овие цртежи тренирав
невронска мрежа

за да создадам
повторливи шеми во работата

кои преку специјализиран софтвер
беа вметнати назад во машината.

Макотрпно собирав толку цртежи
колку што можев да најдам -

завршени дела, незавршени експерименти
и различни скици -

и ги вметнав во системот со вештачка
интелигенција.

Како уметник,
повеќе од 20 години изработувам дела.

Собирањето на толку цртежи
траеше со месеци,

тоа беше голема работа.

Што се однесува до тренирањето
системи со вештачка интелегенција,

знајте дека тоа
е многу напорна работа.

Многу работи се одвиваат
во позадина.

Но правејќи го тоа,
добив дополнителна претстава

за тоа како се гради конструкцијата
на вештачката интелигенција.

И сфатив дека не е направена само од
модели и класификатори

за невронската мрежа.

Туку е фундаментално податлив систем

во кој човековата рака е секогаш
присутна.

Далеку е од семоќната ВИ
во која ни е кажано да веруваме.

Па, ги собрав цртежите за
невронската мрежа.

И сфатив нешто што
претходно не беше возможно.

Мојот робот Даг стана интерактивен
одраз во реално време

на работата што сум ја правела во
текот на мојот живот.

Податоците беа лични,
но резултатите моќни.

И многу се возбудив,

почнав да мислам дека
машините не мора да бидат само алатки,

туку можат да фукнционираат како
нечовечки соработници.

И дури повеќе од тоа,

помислив дека иднината
на човечката креативност

не зависи од она што го прават,

туку од тоа како соработуваат за да
истражат нови начини на креирање.

Па, ако Даг 1 беше мускулот,

а Даг 2 мозокот,

тогаш Даг 3 е семејството.

Идејата за соработка меѓу човек и нечовек
сакав да ја истражам во големи размери.

Па, во изминативе неколку месеци

работев со мојот тим за да развијам 20
специјализирани роботи

кои ќе работат со мене како колектив.

Тие би работеле како група,

и заедно, би соработувале со цел
Њујорк.

Бев инспирирана
од истражувачот од Стенфорд, Феи-Феи Ли,

кој рекол: „Aко сакаме да ги научиме
машините да мислат,

прво мораме да ги научиме
да гледаат.“

Ме натера да размислувам за последната
деценија од мојот живот во Њујорк,

за тоа како бев надгледувана од камерите
за надзор во градот.

И мислев дека би било интересно

да ги искористам за да ги
научам моите роботи да гледаат.

Па, при овој проект,

размислував за погледот на машината,

и почнав да размислувам за видот
како повеќедимензионален,

како погледи од некаде.

Зедовме снимка

од јавно достапни преноси во живо

на луѓе кои одат по тротоарите,

автомобили и таксија на патот,

секаков вид на урбано движење.

Со помош на тие снимки истрениравме
алгоритам за вид,

врз основа на техниката наречена
„оптички тек“.

Toj e nаменет за анализирање
на колективната густина,

насоката, задржувањето и брзината
на урбаното движење.

Нашиот систем ги извлече тие вредности од
преносите во форма на позициони податоци

и стана место за цртање на мојата
роботска рака.

Наместо соработка еден на еден,

направивме соработка многу со многу.

Со комбинирање на видот на човек
и машина,

го преосмисливме пејзажното сликарство.

За време на експериментите со Даг,

сите дела беа потполно различни.

Преку соработка,

создаваме нешто што никој од нас не би
можел сам да го направи:

ги истражуваме границите на нашата
креативност,

човек и нечовек работејќи паралелно.

Јас мислам дека ова е само почеток.

Годинава ја основав „Силисет“,

мојата нова лабораторија за истражување
на човечката и меѓучовечката соработка.

Не` интересира повратната спрега

помеѓу индивидуалните, вештачките и
еколошките системи.

Поврзуваме човечки и машински излезни
податоци

со биометриски и други видови податоци за
животната средина.

Ги покануваме сите кои се заинтересирани
за иднината на работата, системите

и меѓучовечката соработка

да истражуваат со нас.

Знаеме дека не се само технолозите тие
кои треба да ја работат оваа работа

и дека сите имаме улога да играме.

Веруваме дека преку поучување на машините

како да ја работат работата која
вообичаено ја вршат луѓе

може да го испитаме и промениме
критериумот

за тоа што може
да направи човечката рака.

А дел од тоа патување е прифаќањето
на несовршеностите

и препознавање на грешноста и на
човекот и на машините,

за да го зголемиме потенцијалот и на
двете.

Денес се` уште трагам
по убавината

во човечката и нечовечката креативност.

Немам претстава како
би изгледало тоа во иднина,

но сум прилично љубопитна да дознаам.

Ви благодарам.

(аплауз)