vimeo.com/.../219149733

Γειά σας ταραχοποιοί.

Καλώς ορίσατε στην εκπομπή Ταραχές.
Το ονομά μου δεν έχει σημασία.

Τα τελευταία χρόνια ηταν πολύ άσχημα για αυτούς
απο μας που ονειρεύονται ένα κόσμο χωρίς σύνορα...

αλλά και για τους αμέτρητους ανθρώπους ανα το κόσμο
που είχαν τη διακριτή ατυχία να μη γεννηθούν στις ΗΠΑ,

αλλά είχαν το θράσσος να ονειρευτούν οτι θα
μπορούσαν να πάνε στη "Disneyland" κάποια στιγμή.

Τι να κάνεις..

Έχει ακόμα "Euro-Disney", όχι;

Σε σθεναρή αντίθεση στις σπαρακτικές,
εύθικτες αξίες πολυπολιτισμικότητας,

ισότητας ευκαιριών, αλληλεγγύης,
και την εγγενή αξία της ανθρώπινης ζωής,

μια νέα έντονη μορφή εθνικιστικής αντιδραστικότητας
έχει αργά και σταθερά κερδίσει έδαφος σε χώρες παγκοσμίως.

Συχνά στενά συνδεδεμένο με το "Μπρέξιτ",

την άνοδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς,
και την εκλογή του Ντοναλντ Τραμπ,

αυτή η ρατσιστική, καθοδηγούμενη απο τον πανικό,
μορφή λαϊκισμού είναι ένα πραγματικό παγκόσμιο φαινόμενο...

...με απίστευτα βαθιές ρίζες.

Ο εθνικισμός άλλωστε είναι
κεντρικός πυλώνας της κρατικής βίας,

και μια προεπιλεγμένη ενέργεια
σε καιρούς κρίσης.

Οπότε δεν αποτελεί μυστήριο οτι μετά απο
μια δεκαετία μέτρων λιτότητας τιμωρίας,

και πάνω απο 15 χρόνια υπο το φάσμα ενός
παγκοσμίου "πολέμου κατά της τρομοκρατίας",

πολλοί έχουν πέσει θύματα στην δελεαστική αυταπάτη
της ασφάλειας φτιαγμένης απο ισχυρά τοίχη,

και τους πολιτικούς που υποσχέθηκαν να τα χτίσουν,
και να βάλουν το Μεξικό να τα πληρώσει.

Αλλά ακόμα και μέσα στο πλαίσιο
μιας γενικευμένης παράνοιας

και ενός αναζωπυρωμένου εθνικισμού

υπήρχουν πολλοί που συνέχισαν θαραλλέα
να αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο

ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι τυγχάνουν της ίδιας
ελεύθερης κίνησης που σήμερα προορίζεται για εμπορεύματα.

Για τα επόμενα 30 λεπτά, θα ακούσουμε
τις φωνές κάποιων απο αυτούς,

που θα μοιραστούν τις εμπειρίες τους στην αντίσταση
της αυξανόμενης στρατιωτικοποίησης των συνόρων,

την αποτροπή της επιβολής νόμων μετανάστευσης...

και τις Ταραχές που δημιούργησαν.

Άνθρωποι περνάνε απο αυτή τη περιοχή ανέκαθεν.

Πολλές απ'τις περιοχές όπου δουλεύουμε είναι περάσματα
που χρησιμοποιούν πληθυσμοί για να μεταναστεύσουν εποχιακά.

Είναι τα εδάφη των πληθυσμών Τοχόνο οΌνταμ και Γιακϊ

Αλλά προσφάτως η όλη ιδέα είναι,
να πας απ'το Μεξικό στις ΗΠΑ.

-Είμαι εθελόντρια με την οργάνωση "Όχι Άλλοι Θανάτοι"

Είμαστε μια αντι-ιεραρχική,
συλλογική/συναινετική ομάδα

και προσφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια
στις συνοριακές περιοχές.

Πάμε και αφήνουμε νερό
σε γνωστά περάσματα μεταναστών.

Κάνουμε και επιχειρήσεις διάσωσης.

Καταγράφουμε κακοποιήσεις απο συνοριοφύλακες
και διάφορους άλλους οργανισμούς,

προσφέρουμε υποστήριξη
σε ανθρώπους που έχουν απελαθεί

και παρέχουμε κιτάκια μείωσης βλάβης τραυματισμού σε αυτούς που είναι να περάσουν την έρημο.

Όσο διευρύναμε το έργο μας,
διευρύναμε τις περιοχές στις οποίες δουλεύουμε,

και αυτό περιλαμβάνει κάποιες απο τις περιοχές στα δυτικά της ερήμου γύρω απο το Άχο Αριζόνα

όπου κόσμος περνά μέσα απο το μνημείο Όργκαν Παϊπ,
και το εθνικο καταφύγιο άγριας ζωής Καμπέζα Πριέτα,

και μετα μέσα απο 20 μίλια
ενεργής ζώνης βομβαρδισμού.

-Η πορεία προς τα βόρεια
άλλαξε πολύ τα τελευταία 15 χρόνια.

Τα αστικά κέντρα σφραγίστηκαν
στα μέσα της δεκαετίας του '90,

σπρώχνοντας τους ανθρώπους προς την έρημο.

Είναι μια σκόπιμη στρατηγική απο μέρους
της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συνοριοφυλάκων

για να αυξηθεί η ανθρώπινη δυστυχία και ο θάνατος στα σύνορα, σαν ένα δήθεν αποτρεπτικό

-Ανά τα χρόνια έχουμε επίσης δει οτι ο χώρος που καλύπτουμε πλέον περιλαμβάνει πολύ απόμερα μέρη.

Ουσιαστικά έχουμε χαρτογραφήσει τα μονοπάτια
βόρεια-νότια, και πάμε και αφήνουμε νερό.

Αλλά πολλά απο τα νερά που αφήνουμε κοντά
στους δρόμους δέχονται αυξανόμενους βανδαλισμούς,

ενώ έχουμε δει και μια αυξημένη χρήση
σε πολύ απόμακρες περιοχές.

-Πολλοί μετανάστες χωρίζονται απο τους οδηγούς τους
γιατί οι συνοριοφύλακες του "σκονίζουν".

Δηλαδή, πετάει το ελικόπτερο πολύ κοντά σε
μια ομάδα, σηκώνει σκόνη, οι ανθρώποι σκορπίζονται,

χωρίζονται απ'τους οδηγούς τους και έτσι χάνονται
και συχνά κάνουν κύκλους για βδομάδες.

Οι άνθρωποι γενικά ταξιδεύουν τη νύχτα,
ο ρυθμός της ομάδας είναι πολύ γρήγορος.

Εάν κάποιοι δε μπορούν να συμβαδίσουν
με την ομάδα, συχνά τους αφήνουν πίσω.

Οπότε πολλοί απ'τους ασθενείς που έρχονται εδώ,
είναι ετοιμοθάνατοι όταν τους βρίσκουμε.

-Υπάρχει επίσης μια αύξηση στη στρατιωτικοποίηση
στην επιβολή της μετανάστευσης στο Μεξικό,

το Μεξικό απέλασε πέρσι περισσότερους
κέντρο-αμερικάνους απ'οτι οι ΗΠΑ.

Και αυτό μαζί με τη στήριξη των ΗΠΑ μέσα απο
το "Plan Frontera Sur" (συνοριακό πρόγραμμα του Μεξικού)

Οι ΗΠΑ ουσιαστικά χρηματοδοτούν τη μεξικάνικη κυβέρνηση

για να εφαρμόσει την ασφάλεια των συνόρων
στο νότιο σύνορο με τη Γουατεμάλα.

-Εχω μιλήσει σε ανθρώπους που ήταν σε τρένο,

και μετά για να προσπεράσουν τα σημεία ελέγχου
περπατούσαν για 8-9 μέρες στο Μεξικό.

Οπότε μέχρι να φτάσουν εδώ, συχνά,
έχουν ήδη ταξιδέψει πάνω απο μήνα.

-Όταν ταυτίζεται κάποιος σαν μετανάστης
στο Μεξικό, απο πιο νότια,

κάνει τους ανθρώπους πιο ευάλωτους
σε εκβιασμό, απαγωγή και επίθεση.

θα έλεγα οτι πολλές απο τις γυναίκες
που έφτασαν στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού

βιώσαν κάποιου είδους τραυματικής βιαιότητας
κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους.

Ο στόχος είναι να έχουν οι ανθρώποι μια τόσο
καταστροφική και τραυματική εμπειρία περάσματος,

που να τους αποτρέψει απο περαιτέρω προσπάθειες.

Είναι πολύ κοντόφθαλμο και δεν λαμβάνει υπόψη
τους λόγους που οι ανθρώποι μεταναστεύουν βόρεια.

Πολλοί απ΄τους λόγους που έρχονται
ανθρώποι απο τη κεντρική Αμερική,

έχουν να κάνουν με την οικονομική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τώρα και στο παρελθόν.

Ένα απο αυτά που συμβαίνουν υπο
την αιγίδα της εκδημοκράτησης,

με καταστάσεις όπως το "Plan Frontera Sur",
ή τη πρωτοβουλία Merida

είναι οτι η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρηματοδοτεί
στρατιωτικές και κατ'έπεκταση παραστρατιωτικές

τεχνικές βασανισμού και καταστολής
κοινωνικών κινημάτων.

Οπότε όχι μόνο αποτρέπει τους ανθρώπους απο το
να ταξιδεύουν βόρεια για να ξεφύγουν απ'τη βία,

αλλά δημιουργεί και διαιωνίζει περισσότερη βία.

-Εάν κοιτάξει κανείς τη SOA
(κέντρο εκπαίδευσης δυνάμεων λατινικών χωρών-συμμάχων των ΗΠΑ)

και τη χρηματοδότηση του μεξικάνικου στρατού για να πολεμήσει τη τρομοκρατία και τα ναρκωτικά,

ένα απο τα καρτέλ, οι Ζέτας, ήταν αρχικά σώμα του μεξικάνικου στρατού, μετά αποφάσισαν να ξεκόψουν

και να αναλάβουν ο εμπόριο ναρκωτικών
στο Τέξας, το Ματαμούρος και το Ταμαλίπας,

και έχουν γίνει μια απο τις πιο βίαιες συμμορίες.

Και έχουν εκπαιδευτεί, χρηματοδοτηθεί
και οπλιστεί απο τη κυβέρνηση των ΗΠΑ.

-Είναι σαν κοινό επιχειρηματικό εγχείρημα μεταξύ της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των καρτέλ.

Έχουν παρόμοια συμφέροντα και εκμεταλλεύονται
ευάλωτους πληθυσμούς για χρήματα, με διάφορους τρόπους.

Τα καρτέλ βγάζουν λεφτά γιατί οι ανθρώποι πρέπει τώρα
να συννενοηθούν μαζί τους πλέον για να περάσουν,

και η κυβέρνηση των ΗΠΑ μαζί με
ιδιωτικές εταιρείες,

βγάζουν λεφτά με το να φυλακίζουν
ανθρώπους χωρίς χαρτιά πριν τους απελάσουν.

Υπάρχει μια ομάδα που λέγεται ALEC
(αμερικάνικο συμβούλιο νομοθετικής ανταλλαγής)

που αποτελείται απο ρεπουμπλικάνους
νομοθέτες και εταιρικά συμφέροντα

και μια απ'τις εταιρείες σ'αυτή την ομάδα είναι η CCA
(σωφρονιστική εταιρεία της Αμερικής),

μια απο τις μεγαλύτερες εταιρείες
ιδιωτικών φυλακών στη χώρα.

Μαζεύτηκαν και έγραψαν τον SB 10-70,

ένας νόμος στην Αριζόνα που
ψηφίστηκε πριν μερικά χρόνια

που ανέθεσε στην αστυνομία να ελέγχει
τη κατάσταση μετανάστευσης ανθρώπων.

Ζούμε στη ζώνη των συνόρων.

Σε απόσταση 100 μιλίων απ'τα σύνορα, μπάτσοι και
συνοριοφύλακες μπορούσαν πάντα να κάνουν ότι θέλουν.

Αλλά αυτό έκανε την εμπειρία απο τα σύνορα να
εσωτερικοποιηθεί και να επεκταθεί σε όλη την Αριζόνα,

και μετά, με ολόιδιους νόμους που ψηφίστηκαν,
και σε άλλα μέρη της χώρας.

-Κάνει το ρίσκο της απέλασης ακόμα μεγαλύτερο.

Οπότε, αν ένα αφεντικό αρνηθεί
να πληρώσει τους υπαλλήλους

και ζητήσουν δικαίωση οι υπάλληλοι,

είναι πολύ εύκολο να απειλήσει το αφεντικό
οτι θα καλέσει το ICE (αλλοδαπών)

Και δημιουργεί ένα εξαιρετικά ευάλωτο πληθυσμό.

Και αυτό φαίνεται πολύ σκόπιμο,

γιατί σίγουρα ευνοεί πολλές εταιρείες που μπορούν
να εκμεταλλευτούν αυτή την ομάδα ανθρώπων

που είναι τώρα εδώ.

Παρακολουθώ το Ταραχές,
Πρέπει να το σταματήσουμε.

Η αποικιακή δομή γνωστή και ως Καναδάς

συχνά παρουσιάζεται ως ο ήπιος
και ευγενικός γείτονας των ΗΠΑ στα βόρεια.

-Ε, γειά σου!

-Σε γνωρίζω απο κάπου;

-Εμένα, όχι.

-Τότε, τι μπορώ να κανω για σένα φίλαρακι;

-Λοιπόν, θα σε ληστέψω.

-Τι;

-Ναι, λυπάμαι για αυτό.

Μπορείς να μου δώσεις
το πορτοφόλι που έχεις εκεί;

-Εντάξει.

Και εμμένοντας σε αυτή τη δημοφιλή τάση,

πολλοί καλοπροαίρετοι και προοδευτικοί καναδοί βλέπουν
τη χώρα τους σαν ένα προπύργιο πολυπολιτισμικότητας,

και φιλόξενο σπίτι για πρόσφυγες απ'όλο το κόσμο
που φεύγουν να γλυτώσουν απ'το πόλεμο και τις διώξεις.

Έχουμε έναν εορτασμό πολυμορφίας εδώ
που απλά δεν υπάρχει πουθενά αλλού.

Δηλαδή δεν είναι ζήτημα κανόνων, απλά έχουμε
ένα ανοικτό πνεύμα για το οποίο καμαρώνουμε.

Και κοντεύουμε να μείνουμε οι μόνοι
στον κόσμο με αυτό το πνεύμα

Αλλά πίσω απο αυτό το αυτοδίκαιο καπλαμά,

παραμονεύει μια πιο μοχθηρή πραγματικότητα
της ιστορίας του Καναδά και της θέσης του στον κόσμο.

Βάζοντας κατά μέρος άβολα γεγονότα,

δηλαδή οτι η χώρα ιδρύθηκε πάνω στη
γενοκτονία των αρχικών κατοίκων της περιοχής,

την σχεδόν απόλυτη απαγόρευση
μη-ευρωπαϊκών μεταναστών μέχρι το 1967,

και οτι παραμένει μια απο τις μόναδικές χώρες στον κόσμο
που επιτρέπει την κράτηση μεταναστών επ'αόριστο,

συχνά παραβλέπεται οτι ο Καναδάς μοιράζεται
σύνορα στη στεριά μόνο με μια χώρα, τις ΗΠΑ.

Δε θα έχτιζα τοίχος σε καναδικό σύνορο.

Αυτή η γεωγραφική ιδιαιτερότητα,

παρέχει καιρό τώρα στο καναδικό κράτος σχεδόν
απόλυτο έλεγχο πάνω στο ποιοί περνάνε τα συνορά του,

και τη θωράκιζαν απο μαζικές
ειροές παράτυπης μετανάστευσης.

Πέρα απο μερικά ιστορικά παραδείγματα,

όπως τον "Υπόγειο Σιδηρόδρομο" και τους λιποτάκτες
τη περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ

ή τη πιο πρόσφατη άφιξη, το καλοκαίρι του 2010,
ενός πλοίου με 490 μετανάστες Ταμίλ

στις ακτές του λεγόμενου Μπρίτις Κολόμπια.

Αλλά όσο η πολιτική ατμόσφαιρα νότια
των συνόρων συνεχίζει να χειροτερεύει,

για μετανάστες χωρίς χαρτιά και όσους
περνιούνται για μουσουλμάνοι,

ο Καναδάς γίνεται μάρτυρας μιας αύξησης σε πρόσφυγες που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα πορώδη σύνορα του

για να ξεφύγουν απο την εμφανή εχθρικότητα
και καταπίεση των ΗΠΑ του Τραμπ.

Αυτό είναι κάρδαμο,

έχει πάρα πόλυ ωραία μυρωδιά
πάει πολύ με τον καφέ.

Αυτό είναι κανάφε, είναι παλαιστινιακό.

Εγώ το έφτιαξα,

Τώρα όταν πιείς το καφέ, θα το γευτείς,
είναι πολύ ωραίο. Θα σου αρέσει.

Λέγομαι Ομάρ Μπεν Αλί, είμαι απο την Παλαιστίνη.

Άφησα τη χώρα μου πριν σχεδόν δέκα χρόνια.

Άφησα την οικογένεια μου,
τα παιδιά μου, άφησα τα πάντα.

Γιατί όλοι εδώ ξέρουν τι κάνει η
ισραηλινή κατοχή στον παλαιστινιακό λαό.

Αυτός είναι ο γιος μου, ο Γιαζάν.

Αυτή είναι η μικρή μου κόρη, η Τάλα.

Είναι 13ων χρονών τώρα,
όταν έφυγα ήταν 3ων.

Αυτός είναι πατέρας μου, πέθανε το 2014.

Αυτή είναι η μητέρα μου,
η αγάπη μου, η καρδιά μου.

Πέθανε, με άφησε το Σεπτέμβρη.

Δεν πρόλαβα να τη δω...

Έκανα αίτηση ασύλου όταν
έφτασα στο αεροδρόμιο το 2008.

Μετά απο 3 χρόνια, συναντήθηκα
με κάποιον απο το τμήμα "αλλοδαπών".

Και σε 20 λεπτά με απέρριψε!

Και μου έστειλε ένα γράμμα
με 38 λόγους που με απορρίπτει...

38 λόγους!...

και έκατσε μαζί μου
μόνο 20 λεπτά..

Δε μπορώ να πάω πίσω,
κινδυνεύω πολύ αν παω πίσω.

Δε με άφησαν να φέρω
την οικογένεια μου εδω.

Τώρα αυτό που θα ήθελα πραγματικά...

είμαι καλά, ζω εδώ και είμαι ασφαλείς,
αλλά η οικογένεια μου δεν είναι ασφαλέις.

Χρειάζομαι την οικογένεια μου,
χρειάζομαι τη ζωή μου, χρειάζομαι την γυναίκα μου.

Είμαστε στο πέρασμα των συνόρων Λακόλ.

Αυτό είναι το κύριο σύνορο
μεταξύ του Κεμπέκ και τις ΗΠΑ.

Αυτός είναι ο αυτοκινητόδρομος 15
στη καναδεζική πλευρά

και απ'την άλλη πλευρά των συνόρων είναι ο Ι-87,
που σε πάει στο Πλάτσμπουργκ, το Όλμπανι,

και τη Νέα Υόρκη.

Και αυτό είναι το σύνορο που θες να αποφεύγεις
αν θες να κάνεις αίτηση ασύλου σαν πρόσφυγας,

γιατί λόγω της συμφωνίας "ασφαλούς τρίτης χώρας",
αν ερχεσαι απο ασφαλή τρίτη χώρα,

και οι ΗΠΑ ορίζονται ως τέτοια,

εάν προσπαθήσεις να κάνεις αίτηση ασύλου
σαν πρόσφυγας εδω, στο καναδεζικό συνοριακό πέρασμα,

θα σε γυρίσουν πίσω.

Και μετά αν πας να κάνεις παράνομο πέρασμα,
και καταλάβουν οτι πήγες ήδη να κάνεις κανονικό,

σου απαγορεύουν να κάνεις αίτηση ασύλου.

Έτσι υπάρχει ένα κίνητρο,

μια λογική απόλυτα κατανοητή αιτία
που οι άνθρωποι κάνουν παράνομα περάσματα.

Είμαστε στη πλευρά του Κεμπέκ του συνόρου Κεμπέκ-ΗΠΑ,
και το μέρος εδώ λέγεται οδός Ρόξαμ.

Η οδός Ρόξαμ τελειώνει εδώ και συνεχίζει
εκεί πέρα απο κείνο το λοφάκι στη πλευρά των ΗΠΑ.

Και είναι ένα μέρος διάσημο διεθνώς,
επειδή έρχεται κόσμος εδώ απο τις ΗΠΑ

για να μπουν στον Καναδά παράνομα
και να κάνουν αίτησεις ασύλου.

Τη τελευταία φορά που ήρθα εδώ, ήταν ένα
παρατημένο καρότσι μωρού στην άλλη πλευρά,

έχει εδώ κάτι παιδικά ρούχα παρατημένα.

Μέχρι εδώ μπορώ να πάω.

Γιατί άμα πήγαινα ένα-δυο βήματα ακόμα
θα ήμουν στην αμερικάνικη πλευρά,

και αυτό τεχνικά είναι παράνομο,
και δεν θα το κάνω με τους μπάτσους εκεί πέρα.

Οι άνθρωποι ανεβαίνουν αυτό το δρόμο,
βγαίνουν απο το όχημα τους, ή το ταξί,

και μετά περνάνε απέναντι.

-Σταματήστε, αν περάσετε απο εδώ θα συλληφθείτε.

Μιλάτε γαλλικά;
μιλάτε αγγλικά;

Το Πλάτσμπούργκ είναι το κύριο πέρασμα,

και μπορείς να φτάσεις στο Πλάτσμπουργκ
σε μερικές ώρες με αμάξι απο τη Νέα Υόρκη.

Έχει και αεροδρόμιο,
οπότε μπορείς και να πετάξεις.

Και στο Πλάτσμπουργκ, μπορείς να πάρεις ταξί.
Δεν υπάρχει κάτι το μυστηριώδες ή επικίνδυνο.

Υπάρχουν χιλιάδες μίλια συνόρων.

Είμαστε εδώ σε ένα μέρος
που οι μπάτσοι ελέγχουν όλο το 24ωρό

αλλά δεν έχει τοίχους,
δεν έχει drones,

έχει ανιχνευτές κίνησης, αλλά
δεν υπάρχει τρόπος να επιβληθεί πλήρως.

Και αν υπάρχουν βασικά δίκτυα
αμοιβαίας βοήθειας και στις δυο πλευρές,

μπορούμε να καταστήσουμε ουσιαστικά
αυτό το σύνορο ανύπαρκτο.

-Βρισκόμαστε στο Νταντί του Κεμπέκ,
τα σύνορα είναι μερικά χιλιόμετρα απο'δω.

Απο τον Γενάρη πολλοί άνθρωποι,
παραπάνω απο το κανονικό, έχουν περάσει απο εδώ.

Πολλοί άνθρώποι στη περιοχή
είδαν και βοήθησαν,

και τυχαίνει μια κοινοτική ομάδα που ασχολείται
με πολλές απ'τις άλλες ομάδες στην περιοχή

έκανε "βραδιά μακαρονιού".

Οπότε κατεβήκαμε απο το Μοντρεάλ
για να τους κάνουμε μια ενημέρωση.

Εδώ μιλάμε για ανθρώπους
που ξεφεύγουν απο διώξεις,

ανθρώπους που φοβούνται για τη ζωή τους,

ανθρώπους που θέλουν καλύτερη ζωή
και θέλουν να συμμετέχουν στη κοινωνία.

Και τους λένε: "Συγνώμη, αλλα αν θέλετε να έρθετε εδώ,
δεν μπορείτε να μπείτε απο τα λιμάνια,

ούτε απο τα αεροδρόμια.

Οπότε ήταν προφανές σε μας, όχι μόνο
να ενημερώσουμε τους ανθρώπους στη περιοχή,

αλλά και να δώσουμε λίγο βοήθεια
στους ανθρώπους που πάνε να περάσουν.

Τα εμπόδια που θα συναντήσουν.

Και θέλουμε να γνωρίζουν για αυτά πριν έρθουν.

-Η στάση που έχει η ομάδα μας
όσο αναφορά αυτους τους ανθρώπους είναι,

αν κάποιοι είναι εδώ για ανομους σκοπούς
ή για να διαπράξουν εγκλήματα,

θέλουμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να το μάθουμε αυτό,
πριν τους παραδώσουμε στους καναδούς συνοριοφύλακες.

-Μόλις περάσουν, όπως είπες,
μπορείτε να βοηθήσετε ενεργά,

μπορείτε να οργανωθείτε στη κοινότητα σας
και να βοηθήσετε τους ανθρώπους.

Και νομίζω είναι σημαντικό να πούμε, πως δεν
υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να σκεφτόμαστε

ότι άνθρωποι που πέρασαν παράνομα,
πες το όπως θες,

είναι πιο επικίνδυνοι
απο όσους είναι σε αυτό το δωμάτιο.

Οπότε ακόμα και μικρές χειρονομίες,

όπως η αφισοκόλληση μιας αφίσας που να λέει:
"Καλώς ορίσατε πρόσφυγες, Καλώς ορίσατε μετανάστες",

αυτό κάνει τη διαφορά, ανοίγει τον δρόμο.

Το καλοκαίρι του 2015,
ο κόσμος παρακολουθούσε με συλλογικό δέος

τους δεκάδες χιλιάδες μεταναστών
που έφταναν στις ακτές της Ελλάδας,

και σταδιακά πήγαιναν προς τα βόρεια,
μέσα απο βαριά στρατιωτικοποιημένα σύνορα

στη ΠΓΔΜ, Σερβία, Κροατία και Ουγγαρία,
πριν φτάσουν σε χώρες προορισμού

όπως η Γερμανία και η Σουηδία.

Εκείνο το καιρό η συμπάθεια
προς τους πρόσφυγες,

πολλοί απο τους οποίους ξέφευγαν απο βίαιους
πολέμους σε Συρία, Αφγανιστάν και Ιράκ,

ήταν μεγάλη.

Αλλά αυτή η άποψη δεν άργησε να αλλάξει.

Εκείνη τη χρονιά, κατά τη διάρκεια των
εορτασμών της Πρωτοχρονιάς,

μια σειρά σεξουαλικών επίθεσεων πραγματοποιήθηκαν
σε πόλεις σε όλη τη Γερμανία, κυρίως στη Κολονία,

όπου εκατοντάδες γυναίκες ανέφεραν
οτι τους επιτέθηκαν ομάδες νεαρών

απο την μέση ανατολή και τη βόρειο Αφρική.

Ενώ αργότερα προέκυψε ότι κάποια
απο αυτά τα περιστατικά ήταν κατασκευασμένα

όπως μια δήθεν επίθεση απο ένα όχλο
σύριων προσφύγων στη Φρανκφούρτη,

τα φριχτά γεγονότα εκείνης της βραδιάς,

ήδη εδραίωσαν τη ρατσιστική καρικατούρα
του "πρόσφυγα-βιαστή" στη λαϊκή συνείδηση,

και βοήθησε να ξεκινήσει μια εξαγριωμένη
αντι-μεταναστευτική αντίδραση που σύντομα επιδεινώθηκε

με τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία και το Βέλγιο.

Τους μήνες και χρόνια που ακολούθησαν,
οι πύλες της Ευρώπης-φρούριο έχουν κλείσει ερμητικά,

και η συνθήκη του Σένγκεν που εγγυάται ελεύθερη
μετακίνηση μέσα στα σύνορα της Ευρώπης

έχει ουσιαστικά κουρελιαστεί, αφήνοντας
χιλιάδες μετανάστες σε ένα αέναο κενό.

Ανταποκρινόμενοι σε αυτή τη δεινή κατάσταση,
πολλοί αναρχικοί και άλλοι ακτιβιστές

βοήθησαν στη παροχή υπηρεσιών
και μια αίσθηση κοινότητας

σε αυτούς που έχουν καταστεί
απάτριδες σε μια ξένη γη.

-Στην αρχή είχαμε μια κατασκήνωση,
για δυο μήνες, στα περίχωρα του Άμστερνταμ.

Όπου οι άνθρωποι κατασκήνωναν στη λάσπη,
στη βροχή, σε κακές σκηνές, να αρρωσταίνουν,

χωρίς καμία στήριξη απο το κράτος,

παρά μόνο απο γείτονες,
και ανθρώπους σαν εμένα.

Οπότε πέρασαν πολύ άσχημα, υπέφεραν,

και όταν ήρθε ο χειμώνας, έπαιζε μια άδεια εκκλησία,
που την έτρεχαν καταληψίες στη γειτονιά.

Και μετά πήραν περίπου άλλα 25 κτήρια
για να δώσουν στέγη στους "We Are Here" (Είμαστε Εδώ)

-Οι "We Are Here" είναι μια κολλεκτίβα προσφύγων
απο διάφορες χώρες, διάφορες εθνικότητες.

Εστιάζουμε στους ανθρώπους
που απαιτούν άσυλο στην Ολλανδία.

Απο το 2002, πολλοί πρόσφυγες
έχουν πεταχτεί στο δρόμο.

Γυναίκες, παιδιά, όλοι έχουν κρατηθεί.

Στην Ολλάνδία και ειδικά στο Άμστερνταμ,
υπάρχει μακρά παράδοση στη κατάληψη κτηρίων

και τη χρήση τους σαν χώρος στέγης,
δουλειάς, κουλτούρας ή οτιδήποτε.

Ωστόσο, το κράτος έχει καταφέρει να ελέγξει
το καταληψιακό κίνημα με το να το κάνουν παράνομο,

οπότε είναι δύσκολο να κάνεις κατάληψη
και να μείνεις μέσα.

Γιατί άλλο να ανοίξεις ένα κτήριο,
και άλλο να μείνεις μέσα για πολύ καιρό.

Κάτα κάποιο τρόπο μπορείς να πεις
οτι οι "We Are Here", η κολλεκτίβα προσφύγων,

έχει σώσει τη κατάληψη σαν πρακτική.

Γιατί είναι ευκολότερο για τους ανθρώπους
να δεχτούν καταλήψεις προσφύγων,

παρά αυτές με πάνκηδες απο Αγγλία,
ή με τουρίστες απο την Ισπανία.

Οπότε οι καταληψίες ήταν πολύ πρόθυμοι
να βοηθήσουν στην εύρεση κτηρίων για πρόσφυγες.

Και για την αστυνομία, τη δικαιοσύνη
και τους πολιτικούς

δεν ήταν τόσο εύκολο να εκκενώσουν κάτι που
έχει εγείρει αρκετή συμπόνια, αλληλεγγύη και συμπάθεια

στη κοινωνία γενικότερα.

-Οι άνθρωποι πάνε απ'το ένα μέρος στο άλλο
γιατί πάντα αντιμετωπίζουν εξώσεις απ'τα κτήρια.

Είναι πολύ σημαντικό για το σύστημα
να μας κρατά απασχολημένους με κάτι,

γιατί αν μας δώσουν χρόνο να ηρεμήσουμε,
τότε θα σκεφτούμε τη καταστασή μας,

και θα δημιουργήσουμε περισσότερες διαδηλώσεις,
και αυτό θα σταματήσει το σύστημα.

Γι'αυτό μας κρατάνε απασχολημένους,
να πηγαίνουμε απο κτήριο σε κτήριο.

-Είμαστε εδώ για μια καλύτερη ζωή
απο αυτή που είχαμε στη Σομαλία.

-Η ζωή δεν είναι τόσο καλή,
όπως είναι εδώ στον Καναδά!

-Και αυτό το κτήριο εδω,
θα μείνουμε εδώ!

Αλλά ακόμα δεν έχουμε τίποτα,
περιμένουμε...

ελπίζουμε ακόμα ότι κάτι θα γίνει.

-Η αυτοοργανωμένη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες
ξεκίνησε λίγο-πολύ πριν 2 χρόνια,

όταν ξεμείνανε οι πρώτοι
αφγανοί πρόσφυγες στην Αθήνα.

Οπότε είχαμε πολλούς πρόσφυγες που
κοιμόντουσαν σε ένα κοντινό πάρκο στα Εξάρχεια.

Προσπαθήσαμε να τους βοηθήσουμε
κάπως με νερό και άλλα συναφή.

Μετά καταλάβαμε ότι ήταν περίπου 300 ατόμα,
και μόνο το νερό δεν ήταν αρκετό.

Οπότε καλέσαμε μια συνέλευση,

ελπίζοντας οτι θα έχουμε αρκετούς ανθρώπους
για να τους στηρίξουμε για άλλες 5 μέρες τουλάχιστον.

Και ήρθαν εκατοντάδες άτομα, απ'όλη την Αθήνα.

Όλοι μαζί, προσπαθήσαμε να αυτοοργανωθούμε,

και ταυτόχρονα, κατά κάποιο τρόπο,
ξαναμάθαμε τι εστί αυτοοργάνωση.

Οπότε για ένα μήνα παρέχαμε ιατρική φροντίδα,
ρουχισμό, 3 γεύματα τη μέρα, σκηνές,

υπνόσακους που θα μπορούσαν
να πάρουν μαζί τους στη διαδρομή τους.

Αυτή ήταν η αρχή της μεγάλης αυτοοργάνωσης
της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες.

Απο εκεί αναδείχθηκαν 2 ακόμα πρωτοβουλίες.

Η μια ήταν η κατάληψη Νοταρά,
η πρώτη κατάληψη στέγης για πρόσφυγες,

και η άλλη ήταν ο Πλάτανος,
μια αυτοοργανωμένη κατασκήνωση στη Λέσβο,

που ήταν στη πρώτη γραμμή.

-Όταν είμασταν στη Χίο,
είχε διαδηλώσεις.

Μιλήσαμε μαζί τους,
δημιουργήσαμε φιλίες μαζί τους.

Μας είπαν "όταν πάτε Αθήνα, ξέρουμε
ένα μέρος να πάτε που είναι καλά."

Οπότε τη πρώτη φορά που ήρθαμε στην Αθήνα,
πήγαμε στο City Plaza.

-Θα έλεγα οτι το City Plaza
είναι χώρος στέγασης προσφύγων

αλλά όχι μόνο, είναι και πολιτικό εγχείρημα.

Περίπου 400 άνθρωποι ζουν στο City Plaza.

Έχουμε πάρα πολλές διαφορετικές εθνικότητες
εδώ μέσα, πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι

με πολλές διαφορετικές πορείες και προθέσεις.

-Ξέρω για την ιστορία του City Plaza,
ήταν ξενοδοχείο για τους Ολυμπιακούς του '04

Ήταν κλειστό,
και κανείς δε το χρησιμοποιούσε.

Οπότε οι αναρχικοί το άνοιξαν, το επισκεύασαν,
βοήθησαν πολλούς ανθρώπους, πολλόυς πρόσφυγες,

να έρθουν εδώ και να ζήσουν
λίγο καλύτερα απο άλλους καταυλισμούς.

-Απ'όσο ξέρω, δεν έχουμε χάσει
ούτε ένα μετανάστη ή πρόσφυγα.

Κανείς δεν έχει αυτοκτονήσει ή σκοτωθεί.
Στους καταυλισμούς αυτοκτονούν όλη την ώρα,

απεγνωσμένοι ανθρώποι, που έχουν εκτοπιστεί
απο τα μεγάλα αστικά κέντρα.

Και αντίθετα με αυτό, υπάρχουν οι καταλήψεις
που είναι μέσα στον ιστό της πόλης.

Ειδικά στα Εξάρχεια, όπου έχουμε περισσότερες
απο 6 καταλήψεις στέγης για πρόσφυγες.

Βλέπεις τους ανθρώπους στις καταλήψεις
που δεν έχουν ενσωματωθεί,

αλλά νιώθουν σαν να είναι κομμάτι
αυτής της μικρής κοινότητας.

Δεδομένου του κεντρικού ρόλου που παίζουν στη
διαμόρφωση και τον καθορισμό της πορείας των ζωών μας,

και η τεράστια ποσότητα πόρων που σπαταλιέται
για την στρατιωτικοποίηση και ασφάλεια τους,

είναι σημαντικό να θυμόμαστε οτι, στη τελική,
τα σύνορα είναι απλά φανταστικές γραμμές.

Για το μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας,
τα σύνορα δεν υπήρχαν.

Είναι, και πάντα ήταν, εργαλεία αποικισμού,
για τη διαίρεση του κόσμου σε ευδιάκριτους πληθυσμούς

που θα μπορούσαν να τεθούν
στην υπηρεσία των κέντρων εξουσίας.

Η επιβολή τους προκαλούσε πάντα αντίσταση,

και αυτό γινόταν μόνο μέσω
της μαζικής εφαρμογής οργανωμένης βίας.

Στο σημερινό, ολοένα και πιο
παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα,

η κύρια λειτουργία τους είναι να χαράζουν
τον κόσμο σε ευδιάκριτες οικονομικές αγορές

που μπορούν να διαχειριστούν
ευκολότερα οι τοπικές κυβερνήσεις

για το όφελος μιας διακρατικής εταιρικής ελίτ.

Ταυτόχρονα, πολιτικοί και ΜΜΕ
παρουσιάζουν τα σύνορα ως αδιαπέραστα εμπόδια

και εύθραυστα προπύργια πολιτισμού υπο
τη συνεχή απειλή επικίνδυνων εξωτερικών δυνάμεων...

αλλά η αλήθεια είναι οτι
είναι αυθαίρετες, φτιαχτές γραμμές

που προορίζονται για να κρατούν κανονικούς ανθρώπους
χωρισμένους και τσακωμένους μεταξύ μας.

Αν απομυθοποίησουμε τα σύνορα και αφαιρέσουμε
τη δύναμη τους να ελέγχουν τις ζωές μας,

μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα
τα συλλογικά συμφέροντα μας σαν ανθρώπινα όντα

και να ξεκινήσουμε να δρουμε μαζί
για να διαλύσουμε το σύστημα που διατηρούν.

-Είμασταν περίπου 80 άτομα πάνω στο πλοίο.

Ήταν πολύ επικίνδυνο.

Μας είπαν απλά: "Πρέπει να πάτε ευθεία."

"Πηγαίνετε ευθεία και μετά τα βουνά
εκείνα μπροστά, αυτή είναι η Ελλάδα."

Και μετά μας ρώτησαν αν ξέρει
κανείς να οδηγάει τέτοιο πλοίο.

-Το τωρινό πολιτικό κλίμα είναι αρκετά τρομακτικό
για πολλούς άμεσα επηρεαζόμενες κοινότητες,

και δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα πως θα εξελιχθεί.

Αυτή είναι μια πολύ κρίσιμη στιγμή για ανθρώπους
να οργανώνονται ενάντια στην εσωτερικοποίηση των συνόρων.

-Το να έχεις ποινικό παρελθόν, ακόμα
και αν είναι απο απόπειρα περάσματος,

σε αποκλείει απο τις πιο πολλές
μορφές ανακούφισης.

Αυτό σημαίνει οτι όποιοι πιαστούν
να περνάνε τα σύνορα,

έχουν μηδαμινές προοπτικές νομικής υπόστασης
σε αυτή τη χώρα, όπως είναι τα πράγματα τώρα.

-Οπότε είναι πολύ σημαντικό να εναντιωθούμε στην ιδέα
οτι είναι αποδεκτό να απελαύνεις εγκληματίες,

ή οτι αυτή η κατηγορία εγκληματιών
είναι κάπως σωστή.

-Οι άνθρωποι πρέπει να προσεγγίσουν
τη τοπική οργάνωτικότητα, όπου και αν είναι,

με την ίδια επείγουσα ανάγκη που
προσεγγίζουμε την οργανωτικότητα στα σύνορα.

Αν μπορείτε να κρατήσετε κάποιους στη κοινότητα σας

με δράση κατά των απελάσεων
ή με τη δημιουργία δικτύων προστασίας,

αυτό σημαίνει οτι οι άνθρωποι δε θα γυρίσουν
μέσα απ'τα σύνορα και δε θα περάσουν μέσα απ'την έρημο.

Αυτό μπορεί να σημαίνει "πακέτα προστασίας"
και άλλα διαφορετικά πράγματα.

Δεν είναι πάντα λαμπερή δουλειά αλλά εξαιρετικά
σημαντική για τη διατήρηση των κοινοτήτων.

-Απλά εμφανιστείτε και να είστε ταπεινοί,
έτοιμοι να ακούσετε, και να μελετήσετε,

να μάθετε τι συμβαίνει,
και να έχετε μια ανοικτή καρδιά.

Μόλις φτάσουν εδώ, ή έχουν περάσει τα σύνορα...
Που θα πάνε; Τι θα κάνουν;

Τι πιθανότητες έχουν να μείνουν;

Πως θα βοηθήσουμε να τους δώσουμε
τη κατάλληλη κοινοτική στήριξη

που θα θέλαμε και εμείς
αν είμασταν σ'αυτή τη κατάσταση;

-Πρέπει να κανονικοποιήσουμε
τα παράνομα περάσματα.

Πρέπει να κανονικοποιήσουμε την ιδέα
οτι είναι απολύτως φυσικό να περνάς απλά απέναντι,

και ότι αυτές οι πολιτείες που ορίζονται ως το καναδικό αποικιακό κράτος,

και το αμερικάνικο ιμπερεαλιστικό
αποικιακό κράτος,

είναι πράγματα τα οποία
αντιστεκόμαστε και αντιτιθέμεθα,

αλλά δε θα αφήσουμε τα σύνορα να μας εμποδίσουν απο το να έχουμε αμοιβαία αλλήλεγγύη.

-Δε γίνεται να λεμε: "Δε σας θέλουμε εδω,
αλλά θα πάμε να καταστρέψουμε τα εδάφη σας,

θα πάρουμε τους πόρους σας",

και μετά να λέμε: "Δεν έχετε καθαρό νέρο,
αλλά εμείς έχουμε μπόλικο εδώ.

Δε θα σας βοηθήσουμε όμως."

Όλοι μας έχουμε μια καταγωγή και μια ιστορία
για το πως φτάσαμε εδώ, σε αυτό το σημείο στη γη.

-Υπάρχει μια έκφραση που λέει οτι συχνά
η αστυνομία είναι απλά στο μυαλό μας,

και νίωθω οτι και τα σύνορα στο μυαλό μας είναι.

Ναι.. αν περάσετε απο αυτό το σημείο,
οι μπατσοι είναι ακριβώς εκεί,

και το πιο πιθανό είναι οτι
θα εχει και συνοριοφύλακες.

Αλλά μερικές εκαντοντάδες μέτρα
προς τα εκεί ή εκεί, μπορείτε να περάσετε.

Δε υπάρχει τρόπος να επιβληθούν
τόσες χιλιάδες μίλια συνόρων.

-Νομίζω οτι το κλείσιμο των συνόρων
δεν είναι η λύση και δε λειτουργεί.

Όσο κλείνουν τα σύνορα αυτοι, τόσο οι άνθρωποι
θα έχουν κίνητρο να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.

Κοίτα το τοίχος του Βερολίνου,
που χώριζε τη δύση απ'την ανατολή πριν.

Κοίτα μετά απο πόσο καιρό
οι άνθρωποι άρχισαν να αποδρούν.

Και η Γερμανία τώρα είναι μια ενιαία χώρα.

-Δε ξέρω για εσάς αλλά εγώ γεννήθηκα με δυό πόδια
και δουλεύουν, οπότε περπατάω.

Και περπατάω όπου θέλω να πάω.
Λέγεται ελευθερία μετακίνησης.

-Μάθαμε μόνοι μας στο δρόμο, οτι το μόνο
που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθηθούμε

είναι η αλληλεγγύη και η σύμπνοια,
έτσι ξεκινάμε.

Αλληλεγγύη και δημιουργία ορατότητας.

-Κατά τη γνώμη μου η αλληλεγγύη απαιτεί
την ικανότητα να μπεις στα θέση των άλλων.

Όχι τόσο να διαγράφουμε τις διαφορές, αλλά να
χρησιμοποιούμε τη πολυμορφία για να πάμε μπροστά.

-Μάθαμε απο αυτούς πως να εξελίσσουμε τη γλώσσα μας

και πως να σπάμε τα σύνορα μέσα στο μυαλό
και τις πολιτικές μας πεποιθήσεις,

για να μπορέσουμε να τους ακούσουμε.

Οπότε η όλη διαδικασία εύρεσης κοινής βάσης,

με ανθρώπους που έχουν εντελώς διαφορετικό
πολιτισμικό, κοινωνικο-πολιτικό υπόβαθρο,

η συνάντηση κάπου στη μέση, και η
προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου χώρου,

είναι νομίζω μια απο τις καλύτερες
πολιτικές δράσεις που θα μπορούσαν να γίνουν.

Γιατί μετά, ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου,
αυτή-ός μπορεί να μη λέει αναρχικός-κή,

αλλά ξέρεις οτι αυτή-ός είναι συντρόφισσα-ος
με μια βαθύτερη έννοια της λέξης.

-Η φιλανθρωπία δεν είναι η κατάλληλη προσέγγιση
κατά τη γνώμη μου, γιατί αυτό δεν είναι αλληλεγγύη.

Η συμπόνια ναι.

Συμπόνια με την έννοια του να προσπαθήσεις
να νιώσεις αυτό που νιώθουν οι άλλοι

και να βρείς πως γίνεται να βαδίσετε όλοι μαζί.

Αλλά πάλι, η ίδια η συμπόνια δεν είναι αρκετή.

Πρέπει ως άτομο, να χρησιμοποιήσεις
τις δυνάμεις και δεξιότητες σου όπως όλοι οι άλλοι.

-Και νομίζω μπορούμε να μάθουμε πολλά
ο ένας απ'τον άλλο,

αρκεί να είμαστε ριζωμένοι και
γειωμένοι γεωγραφικά στο μέρος μας.

Είναι ωραίο να πηγαίνουμε σε άλλα μέρη
και να μαθαίνουμε για αγώνες...

αρκεί να μπορείς να το φέρεις πίσω.

Έχουμε τη τάση να αντιδρούμε σε πράγματα.
Κάνουν αυτοί κάτι και εμείς αντιδρούμε σε αυτό.

Οχι. Πρέπει να δημιουργήσουμε τα γεγονότα
που θα κάνουν τους άλλους να αντιδρούν σε μας.

Για να είναι κίνημα πρέπει να είναι παντού.

Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο.

Πρέπει όλοι μαζί να οργανωθούμε.

Να αυτοοργανωθούμε για κάτι πιο μεγάλο.

-Μετανάστες που δε μπορούν να γυρίσουν στη χώρα τους
και δεν τους επιτρέπουν να μείνουν, που να πάνε;

Ζητάνε μια κανονική ζωή.

Όσο συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε
ολοένα και πιο αποσταθεροποιητικούς πολέμους,

αυξανόμενη παγκόσμια ανισότητα και
οικολογικές καταστροφές λόγω κλιματικών αλλαγών,

η επόμενος αιώνας θα δει πρωτοφανή
επίπεδα ανθρώπινης μετανάστευσης.

Το ποιά μορφή θα πάρει αυτό ακριβώς,
εξαρτάται εν μέρει, απ'τη συλλογική πρωτοβουλία μας,

και η ικανότητα μας να πραγματώσουμε
ουσιαστική αλληλεγγύη

που εκτείνεται, και τελικά να υπονομεύει
τα σύνορα που αυτό το καιρό μας διαχωρίζουν.

Να σας θυμίσουμε σε αυτό το σημείο οτι οι
Ταραχές προορίζονται για παρακολούθηση κατά ομάδες,

και να χρησιμοποιηθούν σαν πόρος για προώθηση
συζήτησης και συλλογικής οργάνωσης.

Αν δεν υπάρχει τοπική στήριξη μεταναστών
ή πρωτοβουλίες κατά των συνόρων στη περιοχή σου,

παρακαλώ σκεφτείτε να βρεθείτε με κάποιους συντρόφους,
να προβάλλετε αυτό το επεισόδιο,

και να συζητήσετε για το
τι εγχείρημα θα ήταν καλύτερο.

Ενδιαφέρεστε για τακτικές προβολές σε
πανεπιστημιουπόλεις, infoshop, κοινωνικά κέντρα,

ή απλά σπίτι με τους φίλους σας;

Γίνετε Ταραχοποιοί!

Για δέκα δολλάρια το μήνα, θα σας στέλνουμε
ένα αντίγραφο της εκπομπής εκ των προτέρων,

και ένα κιτ με περισσότερους πόρους και
κάποιες ερωτήσεις που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε

για να ξεκινήσει μια συζήτηση.

Αν δε μπορείτε να μας ενισχύσετε οικονομικά,
κανένα πρόβλημα!

Μπορείτε να κατεβάσετε τα πάντα
τσάμπα απο την ιστιοσελίδα μας:

Αν έχετε προτάσεις για θεματικές,
ή απλά θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μας, στείλτε στο:

Είμαστε ενθουσιασμένοι που άνθρωποι
έχουν στήσει τμήματα Ταραχοποιών,

και θέλουμε να στείλουμε μια μεγάλη χαιρετούρα
στα νέα τμήματα:

Αυτό το επεισόδιο δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη γεναιόδωρη στήριξη των:

Τώρα... βγείτε έξω και δημιουργήστε Ταραχές!