विल्यम काम्कवांबा: मी वारयाचा वापर कसा केला.

वयाच्या चौदाव्या वर्षी, गरिब आणी दुष्काळी परिस्थितीत एका मलावीय मुलाने स्वत:च्या कुटुंबाला वीज पुरवण्यासाठी पवनचक्की बांधली. आता वयाच्या बाविसाव्या वर्षी, विल्यम काम्कवांबा टेड येथे दुसरयांदा बोलतांना स्वत:च्याच शब्दात त्याच्या शोधाची कहाणी सांगत आहे ज्याने त्याचे आयुष्य बदलून टाकले.

धन्यवाद.

दोन वर्षापुर्वी मी अरुशा, टांझानिया येथील ‘टेड’ परिषदेच्या मंचावर उभा होतो.

मी त्या वेळी अतिशय थोडक्यात माझ्या एका अभिमानास्पद निर्मीती बद्दल बोललो होतो.

ते एक साधे-सोपे यंत्र होते, ज्याने माझे आयुष्य बदलुन टाकले.

त्याआधी,

मी माझ्या मलावी येथील घरापासुन

कधीच दूर गेलो नव्हतो.

मी कधीही संगणक वापरला नव्हता.

मी इंटरनेट कधीही पाहिलेले नव्हते.

त्या दिवशी मी स्टेज वर घाबरलेला होतो.

मी इंग्रजी विसरुन गेलो आणि

मला उलटी कराविशी वाटत होती.

(हशा)

मी कधीही एवढया जास्त प्रमाणात अझुंगु लोकांमध्ये उभा राहिलेलो नव्हतो,

अझुंगु म्हणजे, गौर-वर्णीय.

(हशा)

एक गोष्ट आहे, जी मी त्या वेळी सांगू शकलो नसतो.

पण, आत्ता मला सांगायला बरे वाटत आहे.

ती गोष्ट मी आज सांगणार आहे.

आमच्या कुटुंबात सात मुलं आहेत.

मी सोडून बाकी सगळ्या मुली (माझ्या बहिणी) आहेत.

(चित्र दर्शवित) हा मी आहे, माझ्या वडीलांबरोबर, लहान असताना.

विज्ञानातील अदभूत गोष्टी (मला) समजण्यापुर्वी,

मी एक साधा शेतकरी होतो,

एका गरीब शेतकरय़ांच्या देशात.

बाकी सर्वांप्रमाणेच आम्हीही मका उगवत होतो.

एका वर्षी मात्र आमचे दैव फिरले.

इसवी सन २००१ मध्ये आम्हाला अतिशय भयंकर दुष्काळाचा अनुभव आला.

पाच महिन्यांच्या कालावधीत सर्व मलावीय जनता भुकेने मरायला लागली.

आम्ही कुटुंबीय फक्त एक वेळ रात्रीचे जेवण घेत असू.

न्सिमा (मक्याच्या पिठाचा रोजच्या जेवणातला खाद्यपदार्थ) ह्याचे फक्त तीन घास आम्हा प्रत्येकाला मिळत असत.

अन्न आपल्या शरीरातुन जात असते.

(त्याशिवाय) आपण मरुन जाऊ.

मलावीमध्ये माध्यमिक शाळेसाठी

तुम्हाला फी भरावी लागते.

उपासमारीमुळें मला इच्छा नसतानाही शाळा सोडावी लागली.

मी माझ्या वडीलांकडे पाहिले,

आणी त्या कोरडया शेतजमिनींकडे पाहिले.

तो भविष्यकाळ मी मान्य करु शकत नव्हतो.

मला माध्यमिक शाळेमध्ये जायला खूप आवडत होते.

त्यामुळे शिक्षण मिळण्यासाठी मी

कोणतीही गोष्ट करायला तयार होतो.

मग मी एका ग्रंथालयामध्ये गेलो.

तिथे मी पुस्तके वाचली, विज्ञानावरची पुस्तके, विशेशत: भौतिकशास्त्र विषयावरील.

मी इंग्रजी फ़ार चांगल्या पद्धतीने वाचू शकत नव्हतो.

मी आकृत्या आणी चित्रं हयांचा वापर करुन

त्यासंदर्भातील शब्द शिकलो.

एका पुस्तकाने माझ्या ज्ञानामध्ये भर घातली.

त्यात असे लिहीले होते की पवनचक्की पाणी खेचू शकते आणी विद्युत निर्मीती करु शकते.

पाणी खेचता येते याचाच अर्थ त्याने (जमिनीचे) सींचन करता येते.

हा उपासमारीपासुन बचाव करण्याचा एक मार्ग (होऊ शकेल),

जी (उपासमार) आम्ही त्या वेळी अनुभुवत होतो.

म्हणून मी ठरवले की मी एक पवनचक्की माझ्यासाठी बांधीन.

पण माझ्याकडे कोणतीही सामूग्री नव्हती.

मग मी एका भंगार वस्तुंच्या जागेत गेलो,

जिथे मला सामग्री मिळाली.

बरेच लोक, माझी आई सुद्धा,

म्हणाले की मी वेडा आहे.

(हशा)

मला एक ट्रक्टरचा पंखा,

धक्का समावेशक (शॊक अबसॊर्बर), पी.वी.सी पाईप मिळाले.

सायकलचा सांगाडा

आणी जुन्या सायकलीचा डायनामो (dynamo) (ज्याने सायकलचा दिवा लागतो) वापरुन

मी माझे यंत्र बनविले.

पहिल्यांदा (या यंत्राने) फक्त एक दिवा पेटला होता.

नंतर चार दिवे,

ज्याला स्विच (switch), आणि सर्किट ब्रेकर (circuit breaker) सुद्धा लावले होते,

जे विद्युत-घंटेवर आधारित होते.

अजून एक यंत्र आहे,

जे जलसिंचनासाठी पाणी खेचते.

माझ्या घराबाहेर लोकांच्या रांगा लागायला लागल्या,

(हशा)

त्यांचे भ्रमणध्वनी (मोबाईल) चार्ज करण्यासाठी.

(टाळ्या)

मी त्यांच्यापासुन सूटका करुन घेउ शकत नव्हतो.

(हशा)

आणि मग पत्रकार सुद्धा आले,

ज्यामुळे ब्लोगर्स (इंटरनेटच्या माध्यमातून लेखन करणारे) आले,

आणि त्यामुळे मग टेड परिषदेमधुन मला बोलावणे आले.

मी ह्या पूर्वी कधीच विमान पाहिलेले नव्हते.

मी कधीच हौटेल मध्ये झोपलेलो नव्हतो.

मग त्या दिवशी अरुशा येथील (टेडच्या) मंचावर

मी इंग्रजी विसरलो (आणि)

असे काहीसे म्हणालो

"मी प्रयत्न केला. आणि मी बनविले."

मला सगळ्या लोकांना काहीतरी सांगायचे आहे,

जे माझ्यासारखे आहेत,

जे अफ्रिकन आहेत, आणि गरीब लोक

जे त्यांच्या स्वप्नांसाठी लढत आहेत,

देवाचा तुमच्यावर आशिर्वाद असो.

कदाचित एक दिवस तुम्ही हे (भाषण) इंटरनेटवर पहाल.

माझे तुम्हाला सांगणे आहे की, स्वत:वर विश्वास ठेवा.

काहीही झाले तरी प्रयत्न सोडू नका.

धन्यवाद.

(टाळ्या)