Diana Laufenberg: Jak się uczyć? Na błędach.

Diana Laufenberg dzieli się trzema zaskakującymi spostrzeżeniami na temat nauczania, między innymi opowiada o uczeniu się na błędach.

Uczę już od dawna.

Dużo się dowiedziałam

o dzieciach i przyswajaniu wiedzy.

Są rzeczy, które należy wiedzieć

o potencjale uczniów.

W 1931 roku moja babcia,

którą widać na dole po lewej,

skończyła ósmą klasę.

Poszła do szkoły, bo pragnęła

zdobywać wiedzę.

Od nauczycieli i z książek.

Musiała tam być,

bo tak wyglądała nauka.

A to pokolenie później,

klasa w szkole w Oak Grove,

gdzie chodził mój ojciec.

Przychodził do szkoły,

żeby uczyć się od nauczyciela,

zakodować wszystko w swojej głowie

i zabrać w świat,

bo tak zdobywało się wiedzę

użyteczną w późniejszym życiu.

Kiedy byłam dzieckiem

mieliśmy zestaw encyklopedii.

Zakupiono go w moje urodziny.

To było niesamowite.

Nie musiałam chodzić do biblioteki,

bo wiedza była w moim domu.

A to robiło wrażenie.

To było coś odmiennego

od doświadczeń starszych pokoleń.

Zmienił się sposób

postrzegania informacji.

Były bliżej.

Miałam do nich dostęp.

W czasie jaki upłynął

od szkoły średniej

do kariery nauczyciela,

rozwinął się Internet.

Zaczął być postrzegany

jako pomoc naukowa.

Z Wisconsin przeniosłam się do Kansas,

Z Wisconsin przeniosłam się do Kansas,

gdzie uczyłam w ślicznym,

małym miasteczku.

Wykładałam mój ulubiony przedmiot,

Wykładałam mój ulubiony przedmiot,

wiedzę o społeczeństwie.

To był mój pierwszy rok,

uwielbiałam system polityczny.

Uczniowie w 3 klasie liceum

nie podzielali mojego entuzjazmu.

nie podzielali mojego entuzjazmu.

Po roku zmieniłam podejście.

Postawiłam ich przed autentycznym

problemem, żeby uczyli się sami.

Nie powiedziałam co zrobić, albo jak.

Sami mieli dojść do tego

jak zorganizować wybory.

Zaprojektowali ulotki, dzwonili do urzędów,

sprawdzali terminarze, umawiali się na spotkania,

stworzyli broszurę o kandydatach,

z której korzystało całe miasto.

Zaprosili wszystkich do szkoły

na wieczór dyskusyjny

o rządzie i polityce,

o organizacji działań w mieście

Uczyli się sami.

Starsi i bardziej doświadczeni

nauczyciele mówili mi:

"to urocze jak się stara i próbuje."

(Śmiech)

"Ona nie ma pojęcia w co się pakuje."

Ale wiedziałam, że młodzież się stawi.

Wierzyłam w nich.

Co tydzień im powtarzałam, czego od nich oczekuję.

Wszystkich 90 uczniów,

porządnie ubranych wykonało swoją pracę.

Ja tylko siedziałam i patrzyłam.

Praca była autentyczna, eksperymentalna

i miała dla nich znaczenie.

Sprostali zadaniu.

Z Kansas przeniosłam się do Arizony,

gdzie uczyłam przez parę lat w gimnazjum,

we Flagstaff.

Na szczęście, nie uczyłam wiedzy o społeczeństwie.

Uczyłam geografii.

To było dla nich porywające.

W Arizonie miałam okazję pracować

W Arizonie miałam okazję pracować

z eklektyczną grupą dzieci

z eklektyczną grupą dzieci

w szkole publicznej.

Czasem pojawiają się okazje.

Jedną z nich była możliwość

spotkania Paula Rusesabagina.

Na podstawie jego życia

nakręcono film 'Hotel Rwanda".

Dawał wykład w pobliskiej szkole średniej.

Wystarczyło się tam przejść.

Idealna wycieczka, bez opłat za autobus.

I tu pojawia się jednak problem.

Jak rozmawiać o ludobójstwie

w sposób odpowiedzialny

i z szacunkiem, by uczniowie

wiedzieli jak się zachować?

Wzięliśmy Paula Rusesabagina

jako przykład człowieka,

który poświęcił życie dla sprawy.

Poprosiłam ich by znaleźli

kogoś w ich własnym życiu,

kto zrobił coś podobnego.

Następnie mieli nagrać film.

Robiliśmy to po raz pierwszy.

Nikt nie wiedział jak robić filmy na komputerze.

Ale im się podobało. Mogli dać wyraz swoim przekonaniom.

Danie uczniom możliwości

wypowiedzenia się i mówienia za siebie

wypowiedzenia się i mówienia za siebie

ukazuje niesamowite rzeczy.

Ostatnim pytaniem było,

to w jaki sposób żyć

by pozytywnie wpłynąć na innych.

Rzeczy, które dzieci mówią,

gdy się je spyta i da możliwość

mówienia są wspaniałe.

Potem była Pensylwania, gdzie pracuję dziś.

Uczę w Science Leadership Academy,

która współpracuje z Instytutem Franklina

i rejonem szkolnym Filadelfii.

Współpracujemy z 9 spośród 12 szkół,

ale ta szkoła jest inna.

Przeprowadziłam się tam,

by być częścią środowiska,

w którym dzieci naprawdę się uczą.

Chciałam sprawdzić

co się stanie,

gdy zapomni się

o utartych schematach przeszłości,

o trudności w dostępie do informacji

za czasów babci, ojca, czy nawet moich.

Teraz mamy nadwyżkę informacji.

Co należy robić, gdy otaczają nas informacje?

Czemu dzieci chodzą do szkoły,

jeśli nie chodzi już o zdobywanie informacji?

W Filadelfii każde dziecko ma laptopa,

który zabiera ze sobą codziennie na zajęcia,

a potem wraca z nim do domu.

Trzeba się przyzwyczaić do tego,

że jeżeli daje się uczniom

narzędzie do zdobywania wiedzy,

trzeba też umożliwić im popełnianie błędów,

trzeba też umożliwić im popełnianie błędów,

co jest częścią nauki.

W edukacji cały czas

panuje przekonanie,

że istnieje tylko jedna dobra odpowiedź,

jak na teście wielokrotnego wyboru.

jak na teście wielokrotnego wyboru.

To nie jest nauka. To bzdura, kiedy wmawia się dzieciom,

To nie jest nauka. To bzdura, kiedy wmawia się dzieciom,

że nie mogą się mylić.

Oczekiwanie jednej poprawnej odpowiedzi

nie pozwala na naukę.

Rozpoczęliśmy projekt,

a to jedna z prac.

Prawie nigdy ich nie pokazuję,

z powodu zamieszania wokół porażki.

Uczniowie stworzyli te grafiki,

podczas lekcji na temat wycieku ropy.

podczas lekcji na temat wycieku ropy.

Poprosiłam by zebrali informacje

i grafiki, które pojawiały

się w mediach i zdecydowali

jakie rzeczy są interesujące,

a potem zrobili własne grafiki

o różnych katastrofach w historii USA z udziałem człowieka.

Dostali pewne wskazówki.

Czuli się dość niepewnie,

bo nigdy wcześniej tego nie robili.

Umieją się wypowiadać,

bardzo dobrze piszą,

ale takie nowe podejście

było dla nich uciążliwe.

Dałam im swobodę działania.

Mieli sobie poradzić sami.

Zobaczyć jak im pójdzie.

Uczeń, któremu takie rzeczy szły

najlepiej bardzo dobrze się spisał.

Zrobił to w dwa lub trzy dni.

On zawsze się przykładał.

Spytałam uczniów, która praca jest najlepsza.

Błyskawicznie wskazali tę.

Wskazali ją nawet nie czytając.

Spytałam dlaczego ta jest najlepsza?

Chodziło o dobre wykonanie i kolory.

Przedyskutowaliśmy to, a potem poprosiłam

by ją przeczytali.

Wtedy nie była już taka świetna.

Przeszliśmy do następnej.

Nie tak ładnej, ale z lepszymi danymi.

Rozmawialiśmy o procesie uczenia się,

bo nie chodziło o to, by było super,

czy o to, czy zrobiłabym to tak samo.

Mieli stworzyć coś sami.

Porażka była dopuszczalna,

dzięki niej uczyli się.

W tym roku, gdy znów to zrobimy,

poradzą sobie lepiej.

Bo proces uczenia się,

zakłada porażkę.

Porażka pozwala

na rozmowę o błędach.

Są miliony zdjęć,

które mogłabym omówić,

więc musiałam dobrze wybrać

To moje ulubione.

Tak może wyglądać nauka

w środowisku, które nie oczekuje,

że w szkole zdobywa się informacje,

ale, że uczy się je wykorzystywać.

Trzeba zadawać interesujące pytania.

Uczniowie nie zawiodą.

Mogą chodzić w różne miejsca,

widzieć rzeczy na własne oczy,

doświadczyć uczenia się,

bawić się i zadawać pytania.

To jedno z moich ulubionych zdjęć.

Zostało zrobione we wtorek,

kiedy poprosiłam, by uczniowie poszli do urn.

To Robbie, głosował po raz pierwszy.

Chciał się tym z wszystkimi podzielić.

I to też jest nauka.

Chodzenie do prawdziwych miejsc.

Jedna rzecz jest kluczowa:

Jeśli edukacja ma oznaczać

chodzenie do szkoły,

by zdobywać informacje,

a nie samodzielną naukę na własnych błędach,

a nie samodzielną naukę na własnych błędach,,

to coś jest nie tak.

Nic, o czym dziś mówimy

nie będzie możliwe bez systemu edukacji,

który nie uznaje tych wartości.

Standardowe testy i jedyna dobra odpowiedź nie pomogą.

Standardowe testy i jedyna dobra odpowiedź nie pomogą.

Wiemy co można zrobić lepiej,

więc już czas najwyższy. (Brawa)

więc już czas najwyższy. (Brawa)