Podstawy funkcji konsumpcji

Podstawowe pojęcie funkcji konsumpcji

W tej lekcji chciałbym przedstawić pojęcie funkcji konsumpcji dla hipotetycznej gospodarki.

To bardzo proste zagadnienie:

chodzi o to, że dochód w całości w danej gospodarce

może wpłynąć na poziom całkowitej konsumpcji w danej gospodarce.

Aby to uwidocznić, zbudujemy funkcję konsumpcji dla hipotetycznej gospodarki.

Możemy się zastanowić, czy nie dałoby się nakreślić lepszej,

a liczby nie muszą być dokładnie takie, ale chodzi o to, żeby wyjaśnić sprawę w prosty sposób.

A zatem w naszej hipotetycznej gospodarce konsumpcja wynosi - albo przypuśćmy, że istnieje jakiś podstawowy poziom konsumpcji

przypuśćmy - co trudno sobie wyobrazić - ale przypuśćmy, że nie ma na razie żadnego dochodu

ale nadal istnieje konsumpcja - może ludzie sięgają do swoich oszczędności

albo wykorzystują zasoby, które wcześniej już w jakiś sposób zgromadzili

powiedzmy, że podstawowy poziom konsumpcji wynosi 500

miliardów dolarów, czy złotych monet czy czegokolwiek innego w czym można prowadzić działalność gospodarczą

to jest nasz podstawowy poziom konsumpcji

a jeśli pojawia się jakiś dodatkowy dochód - ludzie wydadzą 60% z niego. Ustalamy to dość arbitralnie.

a więc jeśli pojawi się coś ponad poziom podstawowy - ludzie wydadzą 0.6 z tego dodatkowego całkowitego dochodu.

A dokładniej mówiąc, chodzi nie o dochód w ogóle, ale o dochód rozporządzalny (czyli do dyspozycji)

zaznaczymy to innym kolorem - ponad poziom podstawowy wydadzą 60% swego dochodu do dyspozycji.

to rozróżnienie służy, ponieważ całkowity zagregowany dochód w gospodarce nie idzie do kieszeni konsumentów:

upraszczając sprawę, możecie powiedzieć, że część zarabiają przedsiębiorstwa, ale ostatecznie firmy są własnością osób, więc w końcu pieniądze lądują w kieszeni konsumentów.

Niemniej, część dochodu zabiera rząd, a zatem gdy myślimy o dochodzie - co brzmi znajomo -

całość naszego dochodu nie ląduje na rachunku bieżącym, oszczędnościowym czy też w kieszeni

część zabierają podatki, a zatem to co zostaje po odjęciu podatku, to właśnie rozporządzalny dochód do dyspozycji.

I dlatego piszę to tutaj - bo rozsądniej jest powiedzieć, że ludzie wydają 60% swego rozporządzalnego dochodu

Nie mogą przecież wydać czegoś, czego nie mają - bo zostało to odprowadzone jako podatek.

A zatem, żeby to narysować - będzie to linia - znana z lekcji algebry

tylko że zmienne są inne: zamiast osi "y" mamy C - konsumpcję, zmienną zależną, która jest funkcją rozporządzalnego dochodu

co w algebrze nazywamy zmienną niezależną, najczęściej to "x", ale chodzi o to samo, więc wykres wygląda tak:

będzie to linia, chociaż nie musi - teraz zbudowaliśmy funkcję konsumpcji, która akurat ma postać liniową, ale nie musi

a zatem na osi pionowej konsumpcja (C)- jednostkami mogą być np. miliardy dolarów,

a tutaj - rozporządzalny dochód

jeśli więc dochód do dyspozycji wynosi zero - wpiszę to jeszcze w tabelkę -

przy zerowym dochodzie -to jest dochód do dyspozycji (disposable income, D.I.) a to jest konsumpcja (consumption, C)

a zatem jeśli wartość tego pojęcia wynosi zero, to tu jest 500, np. miliardów dolarów podstawowej konsumpcji

a na wykresie, na osi poziomej nie posuwamy się do przodu, bo zaznaczamy zero, a na pionowej - 500

a powiedzmy teraz, że rozporządzalny dochód wynosi 1000 (niezależnie jakich jednostek, pomińmy już je)

a jaka będzie nasza konsumpcja? 500 + 0.6 razy ten tysiąc co = 500+600 czyli 1100.

a zatem to tutaj odpowiada - 1000 na tej osi odpowiada wartości 1100 na tej osi i punkt zaznaczamy tutaj (1000, 1100)

i te dwa punkty wyznaczają nam linię - w tym konkretnym przypadku wykres funkcji konsumpcji wygląda właśnie tak.

jeśli pamiętacie trochę nachylenia - odcięta C jest tu, a nachylenie wynosi 0,6 - powiem o tym więcej na kolejnych filmach, gdy omówimy krańcową skłonność do konsumpcji

ale jedną bardzo prostą rzecz chciałbym podkreślić

to nie musi być funkcja konsumpcji - ta, o której się uczyliśmy we wstępnych lekcjach, może tak wyglądać

ma pewne punkty przecięcia, pewien poziom bazowy

ale funkcja konsumpcji może wyglądać zupełnie inaczej -

np. gdy dochód jest niski, dla każdego dodatkowego dolara dochodu, ludzie wydadzą dużo

i w miarę jak się bogacą i dochód wzrasta - wydają coraz mniejszą część swego rozporządzalnego dochodu

a zatem w istocie to co tu opisuję - krańcowa skłonność do konsumpcji - maleje

w pierwszym modelu mieliśmy bardzo podstawową funkcję konsumpcji - która była stała - dla każdego dodatkowego dolara, wydajemy 0,6

a zatem krańcowa skłonność do konsumpcji (MPC) była stała (constans)i wynosiła 0,6

ale możecie powiedzieć, że istnieją bardziej złożone wzorce

gdy mamy bardzo wysoką krańcową skłonność do konsumpcji - gdy ludzie zarabiają mało, bo ich poziom życia jest bardzo niski

ale jak mają wyższy dochód - to odkładają coraz więcej "na czarną godzinę"