Moeten we op een andere manier hulp verlenen?

Dankzij de technologie kunnen we rechtstreeks geld geven aan de armste mensen op aarde. Maar moeten we dat wel doen? In deze gedachtenprikkelende talk onderzoekt Joy Sun, medewerkster ontwikkelingshulp van het eerste uur, twee manieren om de armen te helpen.

Ik vermoed dat iedere hulpverleenster
die in Afrika werkt, een punt bereikt

waarop ze al het geld voor haar project,
bv. voor scholen, bijeen wil rapen

en in een koffer stoppen,

dan in een vliegtuig stappen dat
over de armste dorpen in het land vliegt,

om daar dat geld uit het raam te gooien.

Want ervaren hulpverleners
vinden het idee om contant geld

direct aan de armste mensen
te geven helemaal niet gek.

Het lijkt juist een goed idee.

Zelf kreeg ik dit gevoel toen ik
zo'n 10 jaar aan het werk was.

Gelukkig kwam ik er toen ook achter,
dat dit idee al bestond.

Misschien is het wel precies wat
het hulpverleningssysteem nodig heeft.

Economen noemen dit
de onvoorwaardelijke overdracht van geld.

Dat dekt de lading: het is geld
dat gegeven wordt zonder voorwaarden.

De overheden van ontwikkelingslanden
doen dit al tientallen jaren.

Nu we er meer over weten
en de technologie het toelaat,

kan dit een werkzaam model
voor hulpverlening worden.

Klinkt eenvoudig, toch?

Waarom heb ik dan tien jaar lang
al die andere dingen voor de armen gedaan?

Ik dacht echt dat ik zelf meer kon doen
met geld voor de armen dan zijzelf.

Ik had twee vooroordelen:

ten eerste, dat arme mensen ook arm zijn
omdat ze slecht geschoold zijn en

verkeerde beslissingen nemen.

Ten tweede, dat mensen zoals ik ze dan
aan de juiste spullen moeten helpen.

Het blijkt dat het bewijs
dit tegenspreekt.

Onderzoekers hebben onderzocht wat er
gebeurt met geld dat we aan armen geven.

Uit tientallen studies blijkt dat mensen
het ontvangen geld gebruiken

om hun eigen leven te verbeteren.

Zwangere vrouwen in Uruguay kopen
gezonder eten en krijgen gezondere baby's.

Mannen in Sri Lanka
investeren in hun bedrijf.

Onderzoekers naar ons werk in Kenia,
merkten dat mensen breed investeerden.

Dat kan vee zijn, werktuigen of
aanpassingen aan het huis.

Ook zagen ze een stijging van het inkomen,
door handel en landbouw,

binnen een jaar nadat er geld was gegeven.

Uit geen van deze studies blijkt dat
er meer werd gerookt of gedronken of

dat mensen minder hard gingen werken.

Mensen gingen zelfs harder werken.

Dit zijn natuurlijk allemaal
materiële behoeftes.

Maar in Vietnam hebben oudere ontvangers
het geld gebruikt voor doodkisten.

Ikzelf heb twijfels over Maslows piramide.

Dus vind ik deze keuze voor spiritualiteit
iets om over na te denken.

Ik weet niet of ik zelf voedsel,
werktuigen of doodkisten zou geven.

Wat dus de volgende vraag oproept:

hoe goed kunnen wij bepalen
wat de armen nodig hebben?

Zijn wij ons geld wel waard?

Ook daarvoor kunnen we kijken
naar het empirisch bewijs.

Wat gebeurt er als wij bepalen
wat mensen krijgen?

Een opvallende studie keek
naar een programma in India.

Daar werd vee gegeven
aan zogenaamde extreem-armen.

Ze merkten dat zo'n 30 procent
van de ontvangers het vee hadden verkocht.

Om contant geld te krijgen.

Maar de echte ironie komt nog:

voor iedere 100 dollar aan activa
die het programma uitreikte,

gaven ze nog eens
99 dollar uit aan kosten.

Als we nu eens technologie zouden
gebruiken om geld, van hulporganisaties of

van wie dan ook,
direct aan de armen te geven.

Een op de drie Kenianen
maakt al gebruik van mobiel geld.

Dat is eigenlijk gewoon een bankrekening
die op elke mobiele telefoon werkt.

Een verzender betaalt een tarief van 1,6%
en met een druk op de toets

gaat het geld direct naar de rekening
van de ontvanger, zonder tussenpersoon.

Net zoals technologie onze manier
van zaken doen heeft ondermijnd,

kan het betaalsysteem in arme landen
het werk van hulporganisaties ondermijnen.

De technologie verspreidt zich zo snel
dat je zo miljarden armen kunt bereiken.

Bij GiveDirectly zijn we hiermee begonnen.

We zijn de eerste organisatie die direct
contant geld naar de armen stuurt.

We hebben al geld gestuurd
naar 35.000 mensen op het platteland

in Kenia en Oeganda.

1.000 dollar in één keer per gezin.

We hebben gezocht naar
de armste mensen in de armste dorpen.

Zij wonen daar in huizen van
modder en stro, niet cement en ijzer.

Stel dat dat jouw gezin is.

We komen aan de deur
met een Android-telefoon.

We nemen je naam op
en maken een foto van jou

en van je hut
met de GPS-coördinaten erbij.

Die avond wordt alles in de cloud geladen.

Alle informatie wordt gecontroleerd door
een onafhankelijk team.

Bijvoorbeeld door het gebruik
van satellietbeelden.

Dan komen we terug en verkopen je
een eenvoudige mobiele telefoon,

als je die nog niet hebt.

En een paar weken later sturen we
geld naar die telefoon.

Iets wat vijf jaar geleden nog
onmogelijk leek,

kunnen we nu efficiënt
en corruptievrij doen.

Door al het geld dat we aan de armen
geven en we zien dat dat echt werkt,

moeten we gaan nadenken over
al die andere dingen die we geven.

Tegenwoordig is de logica achter
hulpverlening te vaak:

nou ja, we doen tenminste iets goeds.

Als we achterover leunen
en dat als ons doel stellen,

als we onszelf wijsmaken dat hulpverlenen
beter is dan helemaal geen hulp,

dan besteden we ons geld verkeerd:
aan plannen die we innovatief vinden,

aan het schrijven van rapporten,
aan vliegtickets en terreinwagens.

Wat als het idee is
dat dat beter is dan direct geld geven?

Dan moeten we bewijzen dat we meer doen
voor de armen, dan zij dat zelf kunnen.

Natuurlijk komt van direct geld geven
geen algemene verbetering,

zoals ziektebestrijding
of sterke instellingen.

Maar we kunnen wel hogere eisen stellen
aan de hulp die we gezinnen geven

om hun leefomstandigheden te verbeteren.

Ik geloof in hulpverlening.

Hulpverlening is meestal beter dan
gewoon geld uit een vliegtuig strooien.

Maar ik ben er ook van overtuigd dat
veel van de hedendaagse hulpverlening

niet beter is dan direct geld
aan armen geven.

Maar hopelijk komt dat nog.

Dank je wel.