The Legend of Zelda: A Link to the Past's dungeon design | Boss Keys

Hi. Mijn naam is Mark en dit is Boss Keys.

Ik run dus een YouTube show genaamd Game Maker's Toolkit en een aflevering die ik al een tijdje wilde maken,

is een uiteenzetting van het dungeon design in The Legend of Zelda spellen.

Ik denk dat deze dungeons fascinerend zijn. Ze zijn in elkaar hakende, complexe, niet-lineaire doolhoven,

gevuld met vijanden en valstrikken. Ze hebben angstaanjagende eindbaasgevechten, een unieke

architectuur. en de beste hebben gigantische mechanische raadsels om op te lossen.

Maar als ik zo'n aflevering op de juiste manier wil doen, moet ik ieder groot Zelda spel opnieuw bezoeken,

wat me honderden uren zal gaan kosten. Dit is veel research voor maar

één video.

Dus ik dacht dat het leuk zou zijn om een aantal spin-off afleveringen uit te brengen onderweg. Eén voor

elk Zelda spel dat ik speel, waarin ik mijn gedachten en bevindingen uiteenzet over de dungeon design in dat

spel.

Als je mij hierin wilt volgen, is dat cool. Als je daarentegen de meer diepgaand onderzochte

en grotere videos die ik normaal maak wilt, wacht dan nog een paar maanden totdat ik een normale aflevering

van Game Maker's Toolkit maak, waarin ik alles wat ik over dit onderwerp heb geleerd zal presenteren.

Ik begin met The Legend of Zelda: A Link to the Past. Het is het derde Zelda spel,

maar wel het spel waarin Nintendo de formule heeft vastgezet, en waarin iconische elementen geïntroduceerd zijn

zoals het 'Master Sword', hartjes, en de 'hook shot'.

Laten we beginnen met lineariteit. Leiden de dungeons je van kamer naar kamer,

of laten ze je hun layout ontdekken in elke weg die je maar wilt? Het antwoord is dat sommige dungeons

je het eerste laten doen, sommige het laatste, en sommige liggen in het midden.

De dungeons in het midden bevatten het Eastern Palace: de eerste échte dungeon in het spel.

Wat je zal opvallen is dat je maar één weg door de dungeon kan nemen.

You moet hier omhoog langs de rotsen, daarna een groot ommetje maken om in deze kamer te komen,

dan door dit gebied heen om de grote sleutel te krijgen, dan ga je naar de voorwerpkist om

de boog te krijgen, en tenslotte de trap op om de eindbaas te bevechten.

De dungeon voelt echter minder lineair dan dat door een aantal redenen. Allereerst

door het aantal optionele kamers - deze heeft de kaart van de dungeon, wat niet per se nodig is. En deze

heeft slechts een boel rupees.

Deze kamers - plus de mogelijkheid om kamers te bezoeken waar je later weer in komt, zoals dit gebied

waar een paar stenen een eenrichtingsweg creëren - geven de dungeon een 'grote ontdekruimte'.

Er zijn vele kamers en deuren om uit te kiezen.

Daarnaast drijven sleutels je van het kritieke pad af. Je kunt niet door deze deur voordat je een

omweg in deze kamer hebt gemaakt om een sleutel te vinden. Nintendo de moeilijkheidsgraad bepalen door

de sleutel verder weg van de deur te plaatsen.

En tenslotte, het pad gaat kriskras door de hele dungeon heen. De brug gaat over de rotsen

die je eerder hebt ontweken, de excursie om de grote sleutel te krijgen, zend je in een groot ommetje om de

dungeon, en de grote sleutel laat je backtracken naar deze kamer met de grote schatkist.

Al deze dingen verbergen het kritieke pad, en dwingt je te onderzoeken om het te vinden. Dus hoewel de dungeon

je in essentie rond een pas leidt, krijg je het gevoel dat je je eigen route verzint.

Slim.

Andere dungeons schrijven minder voor hoe je ze moet oplossen. The Palace of Darkness

- de vijfde dungeon - laat je meerdere sleutels in je zak houden voor het eerst

in het spel. En je kan de sleutels gebruiken op meerdere gesloten deuren.

Wat dit betekent, is dat je volledig in een niet-lineaire manier door de dungeon heen kan komen.

Voor deze deur, kan je deze of deze sleutel gebruiken. Dan kun je deze of deze deur openen,

maar ook deze, of deze sleutel gebruiken, of zelfs één van de twee eerste sleutels.

Nog steeds is er een voorgeschreven set kamers die je moet bezoeken, maar wat controle hebben over

je route geeft je het gevoel dat je zelf de keuzes maakt, en het zorgt ervoor dat je minder

doodlopende wegen tegenkomt.

Wat verrassend is, is het nummer optionele kamers in dit design. Neem deze

hoofdverdieping van Ganon's Keep: je hoeft in geen van deze kamers te komen om de dungeon

af te maken.

En in Misery Mire zijn er vijf sleutels om te vinden, maar je kunt de hele dungeon

met maar twee sleutels afmaken als je weet wat je doet.

Natuurlijk weet je vaak maar amper wat je doet, dus de onnodige kamers moeten er zijn om

de dungeons groter en moeilijker te laten voelen dan ze daadwerkelijk zijn. Het hebben van zo veel sleutels, sloten,

en kamers zorgt ervoor dat je je als een puzzelkampioen voelt wanneer je de dungeon afmaakt.

Turtle Rock is een andere dungeon die moeilijk voelt dan hij is. Deze kamer heeft een gestoord spaghettikruispunt

van buizen, maar in werkelijkheid hoef je er maar twee in de gaten houden om verder te komen.

Sommige dungeons zijn compleet lineair. Zeker in je terugkomst in Hyrule Castle. Je beweegt

van kamer naar kamer, en alle gesloten deuren worden opgemaakt met de sleutels die je vindt in diezelfde

kamers.

Maar dit past bij de toon van het verhaal. Op dit punt is Zelda (opnieuw) gekidnapt, and jij belegert

Hyrule Castles toren, terwijl je alles in de pad vernietigd. Dit is de tijd voor een leger

vijanden wanneer je achter Zelda aan jaagt. Niet hersenkrakende puzzels en de weg kwijt raken.

Dit is de enige dungeon op deze manier opgezet en het zal je opvallen dat sommige dungeons midden tussen de

de twee stijlen ligt. Desert Palace, de tweede dungeon, begin vrij niet-lineair met deze reusachtige startkamer

waarin zeven deuren te ontdekken zijn, en nóg één om de openen met een sleutel.

Maar na deze sectie verandert het in een lijnrecht pad naar de eindbaas.

Dit geeft een gevoel van opbouwende spanning. Slechts weinig vind je de kamer van de eindbaas per ongeluk terwijl je

ontdekt: je komt er na een sectie waar je snel van kamer naar kamer gaat, monsters

bevechtend, en de spanning opbouwend voordat je de eindbaas bevecht.

Er is een mooi moment in The Tower of Hera dat ons laat zien dat, hoewel Zelda nog

zeven jaar niet 3D gaat, dungeons in A Link to the Past ons al diet nadenken over

de dungeon als een gebouw met verticaliteit.

Om bijvoorbeeld tot de Moon Pearl te komen, wat in de grote schatkist op de vierde verdieping ligt, moet je

vanaf de juiste plek op verdieping vijf naar beneden vallen. Deze puzzel zal je brein niet kraken,

maar het zal je wel over deze dungeons laten denken als echte 3D-gebouwen.

Het is een schande dat er niet meer dungeons zijn die je erover na laten denken

hoe ze in elkaar gezet zijn om erdoor te komen.

Maar hier is een mooie set-up die dat wel doet. In de Palace of Darkness moeten de oranje blokken

naar beneden om deze trap op te komen. Maar als je ze laat zakken door deze of

deze schakelaar te raken, zal het ook de blauwe blokken omhoog zetten, waardoor je niet bij de trap kunt komen.

Dus moet je rond de dungeon lopen en vanuit de zuidelijke kamer aankomen.

Het is makkelijk, maar het is ook een elegant stukje design dat je dwingt de lay-out van het level

te begrijpen en het promoot vooruitdenken.

Een meer complexe versie van deze puzzle vinden we in het lange en kronkelende Ice Palce.

Het is misschien we de moeilijkste dungeon in het spel en wanneer je eindelijk bij het eind komt,

realiseer je je dat je dit blok naar beneden door dit gat moet duwen en - deze keer - de blauwe blokken moet

laten zakken. Dit, echter, laat de oranje blokken stijgen die je zullen blokkeren. Ditmaal is de route terug ook

veel moeilijker om te vinden.

Een andere dungeon die ik moet benoemen is Skull Woods. Deze dungeon vindt zowel onder- als

bovengronds plaats. Het is interessant om Nintendo zo vroeg in het spel al te zien spelen met de

dungeon formule. Op eenzelfde noot laat Thieve's Town je dit meisje leiden naar een kamer ondergedompeld in

licht waar ze transformeert in de dungeons eindbaas: Blind.

Dus daar hebben we het. 12 dungeons - sommige recht-toe-recht-aan, sommige kronkelend, en andere niet-lineair.

Ze dwingen je de manier waarop de dungeon is opgebouwd te begrijpen, en verrassen je door van de conventie te breken.

In het algemeen is het een sterke start voor deze serie.

En de vraag is - wat nu? Gaan we verder met Link's Awakening, or springen we naar Ocarina

of Time? Laat me jouw gedachten weten in de comments onder deze video.

Bedankt voor het kijken. Boss Keys wordt mogelijk gemaakt door de fantastische mensen op Patreon die

gewillig zijn een maanden lang project te financieren met als doel een 10 minuten lange video over Zelda te maken.

Wat een stelletje coole gekken.