Kabuki: Ludowa sztuka dramatu - Amanda Mattes

Zobacz całą lekcję: http://ed.ted.com/lessons/kabuki-the-people-s-dramatic-art-amanda-matters

Japońska sztuka tańca i teatru Kabuki, pochodząca od słowa 'kabuku', co znaczy "niezwykły", narodziła się na ulicach siedemnastowiecznego Kioto. Dzięki użyciu makijażu i mimiki twarzy zamiast masek, a także zabawnego przekazu bieżących wydarzeń, Kabuki stało się sztuką teatralną dla prostych ludzi. Amanda Mattes przedstawia ewolucję Kabuki i jego miejsce w bogatym japońskim dziedzictwie kulturowym. Lekcja: Amanda Mattes, animacja: Tom Gran.

Wiele elementów
tradycyjnej japońskiej kultury,

takich jak kuchnia
lub sztuki walki,

takich jak kuchnia
lub sztuki walki,

jest dobrze znanych na całym świecie.

Kabuki, forma klasycznego
spektaklu teatralnego,

może nie być tak dobrze
rozumiana na Zachodzie,

ale rozwija się już od ponad 400 lat,

wciąż jest popularna
i ma duży wpływ na sztukę.

Słowo "Kabuki" powstało

od japońskiego czasownika "kabuku",

czyli niezwykle, dziwacznie.

Jego historia zaczęła się
w Kioto na początku XVII w.,

gdzie święta dziewica Izumo no Okumi

używała wyschniętego koryta rzeki jako sceny,

by przedstawić nietypowe tańce przechodniom,

parodiując przy tym buddyjskie modły

w sposób zarówno zabawny,
jak i fascynujący.

Wkrótce inne zespoły zaczęły występować

w tym samym stylu.

Kabuki zapisało się w historii

jako pierwsze japońskie
przedstawienie dramatyczne

dla zwykłych ludzi.

Opierając się na makijażu

i mimice twarzy zamiast masek

oraz skupiając się
na wydarzeniach historycznych

i na życiu codziennym,
a nie opowieściach ludowych,

Kabuki oddzieliło się

od mniej dostępnej dla ogółu formy teatru,

zwanej Noh,

i dostarczało społecznego komentarza

podczas okresu Edo.

Na początku tańczyły tylko kobiety

powszechnie nazywane Onna-Kabuki.

Wkrótce rozpoczęły się występy grupowe,

stając się przyjętą atrakcją herbaciarni

i przyciągając publiczność
ze wszystkich klas społecznych.

Od tego momentu Onna-Kabuki
często było niecenzuralne,

gdyż gejsze występowały
nie tylko, aby zaprezentować

umiejętności w tańcu i śpiewie,

ale też zareklamować ciała potencjalnym klientom.

Zakaz nałożony przez Tokugawę,
konserwatywny szogunat

w 1629 roku,

doprowadził do powstania Wakashu-Kabuki

z młodymi chłopcami w roli aktorów.

Kiedy to również zostało zakazane
z podobnych powodów,

nastąpiło przejście do Yaro-Kabuki,
przedstawiane przez mężczyzn.

nastąpiło przejście do Yaro-Kabuki,
przedstawiane przez mężczyzn.

Trzeba było opracować kostiumy i makijaż

dla aktorów grających role kobiet,

czyli Onnagata.

Próby kontroli Kabuki przez rząd

nie doprowadziły już do zakazu
dotyczącego płci

czy wieku aktorów.

Formacja wojskowa o nazwie Tokugawa

lub Bakufu

była zwolennikiem zasad Konfucjanizmu

i często nakładała sankcje

na tkaniny kostiumów,

broń sceniczną,

czy temat przewodni fabuły.

W tym samym czasie

Kabuki związało się blisko

i ulegało wpływom Bunraku,

czyli wyszukanego teatru lalek.

Poprzez to działanie,

spontaniczny, jednoaktowy taniec

ewoluował w złożony, 5-częściowy spektakl,

często oparty o założenia
konfucjańskiej filozofii.

Przed 1868, kiedy szogunat Togunawa upadł

i Cesarz Meiji odzyskał władzę,

Japonia zaczęła izolować się od zagranicy.

Jest to tzw. Sakoku.

Dzięki temu rozwój Kabuki

był kształtowany głównie przez Japonię.

Lecz nawet przed tym okresem,

europejscy artyści, tacy jak Claude Monet,

interesowali się i inspirowali japońską sztuką,

interesowali się i inspirowali japońską sztuką,

taką jak drzeworyty,

lub przedstawienia na żywo.

Po 1868 artyści tacy jak Vincent van Gogh

i kompozytor Claude Debussy

zaczęli wplatać Kabuki do swoich prac.

W tym czasie samo Kabuki

przeszło wiele zmian i eksperymentów,

aby dostosować się do ery nowoczesnej.

Jak inne formy sztuki tradycyjnej,

Kabuki ucierpiało na popularności

po II Wojnie Światowej.

Innowacje artystów,

takich jak reżyser Tetsuji Takechi,

wkrótce pozwoliły na odrodzenie gatunku.

Kabuki było nawet uważane

za popularną formę rozrywki

wśród amerykańskich żołnierzy
służących w Japonii,

mimo że japońskie tradycje

początkowo podlegały cenzurze.

Dziś Kabuki nadal jest integralną częścią

bogatego dziedzictwa kulturowego Japonii,

rozszerzając swój wpływ poza scenę:

do telewizji,

filmu,

i anime.

Forma sztuki zapoczątkowana przez Okuni

nadal zachwyca publiczność

przez dopracowany makijaż aktorów,

ekstrawagancko i delikatnie haftowane stroje,

a także bardzo wyraźny melodramat

w historiach opowiadanych na scenie.