ร่างกายที่แตกหักไม่ใช่คนที่แตกหัก
-
0:00 - 0:03ชีวิตเป็นเรื่องของโอกาส
-
0:03 - 0:07การสร้างโอกาส ชื่นชมกับโอกาสที่ได้
ส่วนของฉันนั้น -
0:07 - 0:09คือการฝันถึงโอลิมปิก
-
0:09 - 0:12นั่นคือสิ่งที่นิยามตัวตนฉัน
นั่นคือความสุขที่สุดของฉัน -
0:12 - 0:16ฉันซึ่งเป็นนักสกีวิบาก
และสมาชิกทีมสกีแห่งออสเตรเลีย -
0:16 - 0:17ขณะนั้นกำลังมุ่งหน้าไปสู่สนามแข่งโอลิมปิกฤดูหนาว
-
0:17 - 0:22ฉันอยู่บนรถจักรยานกับเพื่อนร่วมทีม
-
0:22 - 0:24มุ่งหน้าไปตามเส้นทางของเรา
-
0:24 - 0:27สู่เทือกเขาฝั่งตะวันตกของซิดนีย์ (Sydney)
เทือกเขาบลูเมาน์เทน (Blue Mountain) ที่สวยตระหง่าน -
0:27 - 0:29วันนั้นเป็นวันในฤดูใบไม้ร่วงที่สุดยอดไปเลย
-
0:29 - 0:33แสงแดด กลิ่นของยูคาลิปตัส และความฝัน
-
0:33 - 0:35ชีวิตไปได้สวย
-
0:35 - 0:38เราอยู่บนรถจักรยานกันมาราวๆ 5 ชั่วโมงครึ่ง
-
0:38 - 0:40พอมาถึงช่วงที่ฉันชอบที่สุด
-
0:40 - 0:43คือช่วงที่มาถึงเนินเขา เพราะฉันชอบเนินเขามาก
-
0:43 - 0:46เมื่อฉันยกตัวออกจากที่นั่ง และเริ่มที่จะ
-
0:46 - 0:49ขยับแข้งขยับขาที่ล้อมรอบด้วยอากาศที่เย็นของภูเขา
-
0:49 - 0:51ฉันรู้สึกถึงความรุ่มร้อนในอก ฉันมองหน้าขึ้น
-
0:51 - 0:55หาแสงแดดที่ปะทะใบหน้า
-
0:55 - 0:58และทุกอย่างก็ดับมืดลง
-
0:58 - 1:01ฉันอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น
-
1:01 - 1:05ร่างกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
-
1:05 - 1:08ฉันถูกชนด้วยรถบรรทุกที่วิ่งด้วยความเร็วสูง
-
1:08 - 1:11ในเวลาเพียง 10 นาทีที่วิ่งชนรถจักรยาน
-
1:11 - 1:13ฉันถูกส่งตัวทางอากาศจากอุบัติเหตุ
-
1:13 - 1:16โดยเฮลิคอปเตอร์กู้ภัย
ไปยังศูนย์กระดูกสันหลังที่เมืองซิดนีย์ (Sydney) -
1:16 - 1:19ฉันได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงและ
อยู่ในสภาวะเป็นอันตรายอาจถึงแก่ชีวิต -
1:19 - 1:24ทั้งคอและหลังฉันหักรวมทั้งหมด 6 จุด
-
1:24 - 1:26ซี่โครงด้านซ้ายแตก 5 ซี่
-
1:26 - 1:29ขาขวาหัก กระดูกไหปลาร้าแตก/หัก
-
1:29 - 1:31กระดูกเท้าแตกบางจุด
-
1:31 - 1:34ร่างกายซีกขวาฉีกขาดเปิดออก เต็มไปด้วยกรวดหิน
-
1:34 - 1:37ฉันได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ และภายใน
-
1:37 - 1:38ศรีษะถูกเปิดออกเห็นกะโหลกด้านใน
-
1:38 - 1:41ได้รับบาดเจ็บที่ศรีษะภายใน
-
1:41 - 1:43เสียเลือดไปจำนวนมาก ประมาณ 5 ลิตรได้
-
1:43 - 1:46ซึ่งคนขนาดตัวเท่าฉันเนี่ย
ถือว่าเสียเลือดไปแทบจะหมดตัวเลยทีเดียว -
1:46 - 1:49เมื่อเฮลิคอปเตอร์มาถึง
โรงพยาบาลพรินซ์เฮนรี (Prince Henry) -
1:49 - 1:54ในซิดนีย์ ความดันเลือดฉันอยู่ที่ 40
-
1:54 - 1:59ถือเป็นวันซวยจริงๆ นะเนี้ย (เสียงหัวเราะ)
-
2:03 - 2:08เป็นเวลากว่า 10 วัน ที่ฉันล่องลอยไปมาระหว่าง 2 ภพ
-
2:08 - 2:11ฉันยังรู้สึกถึงร่างกายของตัวเองอยู่ แต่ก็
-
2:11 - 2:13รู้สึกว่าได้ออกไปจากร่าง ไปยังที่อื่น
-
2:13 - 2:15มองลงมาจากข้างบน
เหมือนกับว่านี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนอื่น -
2:15 - 2:19ทำไมฉันจะต้องอยากกลับไปอยู่
ในร่างที่บอบช้ำยับเยินขนาดนั้น? -
2:19 - 2:25แต่เสียงนั้นเรียกฉัน "มานี่ มาอยู่กับฉัน"
-
2:25 - 2:27"ไม่ล่ะ นั่นมันลำบากเกินไป"
-
2:27 - 2:30"มาเถอะ นี่เป็นโอกาสของเรานะ"
-
2:30 - 2:34"ไม่นะ ร่างกายนั้นมันย่อยยับเกินไป
ใช้อะไรไม่ได้แล้วล่ะ" -
2:34 - 2:40"มาเถอะนะ มาอยู่กับฉัน
เราต้องทำได้ ถ้าเราอยู่ด้วยกัน" -
2:40 - 2:42ฉันยืนอยู่ตรงทางแยก (แห่งการตัดสินใจ)
-
2:42 - 2:46ฉันรู้ว่าถ้าฉันไม่กลับมายังร่างกายของฉัน
ฉันก็คงได้จากโลกนี้ไปตลอดกาล -
2:46 - 2:50มันคือการต่อสู้ของชีวิต
-
2:50 - 2:55หลังจากนั้น สิบวัน
ฉันตัดสินใจที่จะกลับมายังร่างของฉัน -
2:55 - 2:59และอาการเลือดออกภายใน หยุดลง
-
2:59 - 3:02สิ่งที่ต้องกังวลต่อมาคือ
ฉันจะกลับมาเดินได้อีกหรือไม่ -
3:02 - 3:05เพราะฉันเป็นอัมพาตตั้งแต่เอวลงไป
-
3:05 - 3:07พวกเขาพูดกับพ่อแม่ฉันว่า การบาดเจ็บ
ที่กระดูกสันหลังส่วนคอ เป็นส่วนที่รักษาได้ -
3:07 - 3:09แต่การบาดเจ็บที่หลัง
เป็นการแตกหักของกระดูกสันหลังอย่างสิ้นเชิง -
3:09 - 3:13กระดูกสันหลังระดับเอวข้อที่ 1
แตกหักเหมือนกับเหยียบลงบนถั่ว -
3:13 - 3:16เมื่อเหยียบถั่ว มันจะแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
-
3:16 - 3:19พวกเขาทำการผ่าตัด
-
3:19 - 3:22โดยใส่ฉันไว้ในถุง และผ่าตัดฉัน
-
3:22 - 3:24ผ่าตรงกลางลำตัว มีรอยแผลเป็นให้เห็น
-
3:24 - 3:27รอบลำตัวของฉันเลยทีเดียว
-
3:27 - 3:29พวกเขาหยิบกระดูกที่แตกทั้งหมดเท่าที่จะมากได้
-
3:29 - 3:31ที่ฝังอยู่ในเส้นประสาทไขสันหลัง
-
3:31 - 3:35พวกเขาใช้กระดูกซี่โครงที่หักของฉัน 2 ส่วน
สร้างหลังของฉันใหม่ -
3:35 - 3:38กระดูกสันหลังระดับเอวข้อที่ 1 ถูกสร้างใหม่
โดยใช้กระดูกซี่โครงที่หัก -
3:38 - 3:41เชื่อมเข้ากับกระดูกสันหลังส่วนอกระดับที่ 12
และระดับเอวข้อที่ 1 และ 2 เข้าด้วยกัน -
3:41 - 3:44จากนั้นใช้เวลาทั้งชั่วโมงในการเย็บแผล
-
3:44 - 3:47ฉันรู้สึกตัวขึ้นในห้องผู้ป่วยหนัก (IC)
และหมอค่อนข้างตื่นเต้น -
3:47 - 3:50เพราะการผ่าตัดประสบความสำเร็จ เนื่องจาก
-
3:50 - 3:53ฉันสามารถขยับปลายนิ้วโป้งเท้าได้เล็กน้อย
-
3:53 - 3:57ฉันคิดว่า สุดยอด ฉันจะไปโอลิมปิค!
-
3:57 - 3:59(เสียงหัวเราะ)
-
3:59 - 4:01ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย เหมือนกับว่า
-
4:01 - 4:04มันเกิดกับคนอื่น ไม่ใช่ฉันแน่ๆ
-
4:04 - 4:06แต่หมอมาหาฉันและพูดว่า
-
4:06 - 4:10"แจนนีน การผ่าตัดประสบความสำเร็จนะ พวกเรา
-
4:10 - 4:13ดึงกระดูกที่เข้าไปในเส้นประสาทไขสันหลัง
ออกมามากเท่าที่จะทำได้ -
4:13 - 4:14แต่มันมีส่วนที่เสียหายถาวร
-
4:14 - 4:17ระบบประสาทส่วนกลาง ยังมีเส้นประสาทรับรู้
แต่ไม่มีทางรักษาส่วนที่เสียหายได้ -
4:17 - 4:20คุณจะมีลักษณะที่เราเรียกว่าอัมพาตครึ่งล่างบางส่วน
-
4:20 - 4:23จะมีอาการบาดเจ็บร่วมด้วย
-
4:23 - 4:27จะไม่มีความรู้สึกตั้งแต่เอวลงไป
-
4:27 - 4:30คุณจะดีขึ้นกลับมาได้อย่างมากที่สุด 10-20%
-
4:30 - 4:33คุณจะมีอาการบาดเจ็บภายในไปตลอดชีวิตที่เหลือ
-
4:33 - 4:35จะต้องใช้สายสวนตลอดชีวิต
-
4:35 - 4:41และถ้าคุณจะกลับมาเดินอีกครั้ง
คุณจะต้องใช้อุปกรณ์ช่วยเดิน" -
4:41 - 4:42และเมื่อหมอพูดต่อว่า "แจนนีน
-
4:42 - 4:44คุณจะต้องคิดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ในชีวิตคุณใหม่นะ
-
4:44 - 4:49เพราะคุณจะไม่สามารถทำอะไรหลายๆ อย่าง
ที่เคยทำได้มาก่อน" -
4:49 - 4:52ฉันพยายามจะจับสิ่งต่างๆ ที่หมอกำลังบอก
-
4:52 - 4:54ฉันเป็นนักกรีฑา นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้ นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ
-
4:54 - 4:58แล้วถ้าฉันไม่สามารถทำได้แล้ว จะให้ฉันทำอะไรล่ะ?
-
4:58 - 5:01คำถามที่ฉันถามตัวเองก็คือ
ถ้าฉันไม่สามารถทำมันได้แล้ว -
5:01 - 5:03แล้วฉันจะเป็นใครเนี่ย?
-
5:08 - 5:11พวกเขาย้ายฉันจากส่วนผู้ป่วยหนัก
ไปยังส่วนผู้ป่วยบาดเจ็บทางกระดูกสันหลัง -
5:11 - 5:13ฉันนอนบนเตียงที่แข็งและบาง
-
5:13 - 5:16ขาทั้งสองไม่มีการเคลื่อนไหว ต้องใส่ถุงน่องรัดไว้
-
5:16 - 5:18เพื่อป้องกันเลือดอุดตัน
-
5:18 - 5:21แขนข้างหนึ่งเข้าเฝือก อีกข้างผูกห้อยไว้
-
5:21 - 5:24มีที่รั้งคอและถุงทรายรั้งไว้คนละด้านของศีรษะ
-
5:24 - 5:26ฉันเห็นโลกของฉันผ่านกระจก
-
5:26 - 5:29ที่ถูกแขวนไว้เหนือหัวของฉัน
-
5:29 - 5:33ฉันอยู่ในห้องผู้ป่วยกับผู้ป่วยอีกห้าคน
-
5:33 - 5:35สิ่งมหัศจรรย์ก็คือ พวกเราทั้งหมดนอนบนเตียง
-
5:35 - 5:40เป็นอัมพาตในแผนกคนไข้กระดูกสันหลัง
เราไม่รู้จักลักษณะหน้าตาของกันและกัน -
5:40 - 5:43มหัศจรรย์ใช่ไหม จะมีสักกี่ครั้งในชีวิต
-
5:43 - 5:48ที่เราจะมีมิตรภาพที่ไม่มีการตัดสินกันและกัน
-
5:48 - 5:50เป็นมิตรภาพ บนรากฐานแห่งจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์
-
5:50 - 5:53และไม่มีการพูดคุยแค่เพียงผิวเผิน
-
5:53 - 5:56เหมือนกับว่าเรารู้สึก
ถึงความคิดภายในของกันและกัน ความกลัว -
5:56 - 6:01และความหวังของชีวิตที่จะมี
หลังจากออกจากแผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลังนี้ -
6:01 - 6:04ฉันจำได้ว่า มีคืนหนึ่ง
หนึ่งในพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง -
6:04 - 6:08ชื่อ โจนาธาน เข้ามา
พร้อมกับหลอดพลาสติกหลายหลอด -
6:08 - 6:11เขาวางหลอดกองไว้ด้านบนของพวกเราแต่ละคน
และพูดว่า -
6:11 - 6:13"เริ่มต่อหลอดเข้าด้วยกันได้"
-
6:13 - 6:17อืม ก็ในเมื่อไม่มีอะไรจะทำอยู่ในแล้ว
แผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลังเนี่ย เราก็เลยต่อหลอดซะเลย -
6:17 - 6:20และเมื่อเราทำเสร็จ เขาก็เดินไปรอบๆ อย่างเงียบๆ
-
6:20 - 6:23และค่อยๆ ต่อหลอดของแต่ละคนเข้าด้วยกัน
-
6:23 - 6:26จนกระทั่งมันกลายเป็นวงกลมรอบทั้งห้อง
แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า -
6:26 - 6:30"เอาล่ะ ทุกคน ถือหลอดของตัวเองไว้นะ"
-
6:30 - 6:37พวกเราทำอย่างที่เขาบอก และเขาก็พูดต่อว่า
"พวกเราได้เชื่อมเข้าด้วยกันแล้วนะ" -
6:37 - 6:43เหมือนกับเราหายใจเป็นหนึ่งเดียวกัน
ในขณะที่เราถือหลอดอยู่นั้น -
6:43 - 6:47เรารู้ว่า เราไม่ได้เดินเพียงลำพัง
-
6:47 - 6:52และแม้ว่าจะนอนอัมพาตในแผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลังนี้
-
6:52 - 6:55ก็มีหลายๆ ครั้งที่เรารู้สึกถึงกันอย่างลึกซึ้งและเต็มเปี่ยม
-
6:55 - 6:58ของความจริงใจ และสายใยที่เชื่อมใจเราไว้
-
6:58 - 7:02ที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
-
7:02 - 7:07พวกเราแต่ละคน รู้ว่า
เมื่อออกจากแผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลังแล้ว -
7:07 - 7:12เราจะไม่เหมือนเดิม
-
7:12 - 7:16หกเดือนหลังจากนั้น ก็ถึงเวลาที่จะกลับบ้าน
-
7:16 - 7:19ฉันจำได้ว่า พ่อเข็นเก้าอี้มีล้อสำหรับคนพิการให้ฉัน
-
7:19 - 7:22ที่เข้าเฝือกทั้งตัว
-
7:22 - 7:25รู้สึกถึงแสงแดดที่ปะทะใบหน้าครั้งแรก
-
7:25 - 7:27ฉันสูดหายใจและคิดว่า
-
7:27 - 7:31ฉันได้สิทธิ ได้โอกาสนี้ได้อย่างไรเนี่ย ?
-
7:31 - 7:35ฉันรู้สึกถึงความปลื้มปิติอย่างเต็มเปี่ยม
กับชีวิตของฉัน -
7:35 - 7:37และเมื่อออกจากโรงพยาบาล หัวหน้าพยาบาล
-
7:37 - 7:39พูดกับฉันว่า "แจนนีน ฉันอยากให้คุณเตรียมพร้อม
-
7:39 - 7:42เพราะเมื่อไปถึงบ้าน บางสิ่งบางอย่างจะเกิดขึ้นนะ
-
7:42 - 7:44ฉันถามว่า "อะไร ?" เธอตอบว่า
-
7:44 - 7:46"คุณจะเจอภาวะซึมเศร้านะ"
-
7:46 - 7:49ฉันตอบว่า "ไม่หรอก
ไม่ใช่กับฉัน แจนนินมนุษย์หุ่นยนต์" -
7:49 - 7:51ซึ่งมันเป็นชื่อเล่นของฉันเอง
-
7:51 - 7:54เธอตอบว่า "คุณจะเจอ เพราะมันเกิดกับทุกคนนะ
-
7:54 - 7:57ในศูนย์ผู้ป่วยกระดูกสันหลัง มันเป็นเรื่องปกติ
-
7:57 - 7:58คุณจะอยู่บนเก้าอี้มีล้อสำหรับผู้ป่วย
มันเป็นเรื่องธรรมดานะ -
7:58 - 8:00แต่เมื่อคุณถึงบ้านและได้รับรู้ว่า
-
8:00 - 8:02ชีวิตมันเปลี่ยนไปนะ"
-
8:02 - 8:06และเมื่อฉันถึงบ้าน บางสิ่งได้เกิดขึ้น
-
8:09 - 8:12ฉันเข้าใจว่า แซมพูดถูกทีเดียว
-
8:12 - 8:15ฉันเจอภาวะซึมเศร้า
-
8:15 - 8:18ฉันอยู่บนเก้าอี้มีล้อ
และไร้ความรู้สึกตั้งแต่เอวลงไป -
8:18 - 8:21มีขวดสวนปัสสวะห้อยอยู่ด้วย ฉันเดินไม่ได้
-
8:21 - 8:24ตอนอยู่ในโรงพยาบาล น้ำหนักลดลงไปมาก
-
8:24 - 8:27ตอนนี้ฉันหนัก 80 ปอนด์
-
8:27 - 8:30และฉันอยากจะยอมแพ้
-
8:30 - 8:33สิ่งที่จะอยากจะทำก็คือ
ใส่รองเท้าวิ่งและวิ่งออกไปนอกประตู -
8:33 - 8:37ฉันอยากได้ชีวิตที่เคยเป็นของฉันคือ
ฉันอยากได้ร่างกายของฉันกลับมาคืน -
8:37 - 8:39ฉันจำได้ว่าแม่นั่งที่ปลายเตียง
-
8:39 - 8:43และพูดว่า "ฉันว่าชีวิตน่าจะกลับมาดีอีกครั้งนะ"
-
8:43 - 8:47ฉันคิดว่า "จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อฉันสูญเสียทุกสิ่ง
-
8:47 - 8:52นั่นคือ ทุกสิ่งที่ฉันทำมาทั้งหมด
-
8:52 - 8:55มันหายไปแล้ว"
-
8:55 - 9:00คำถามที่ฉันถามก็คือ
"ทำไมต้องเป็นฉัน? ทำไมต้องเป็นฉัน?" -
9:00 - 9:03ตอนนั้นเอง ฉันจำเพื่อนของฉันได้
-
9:03 - 9:06เพื่อนที่อยู่ในแผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลัง
-
9:06 - 9:07โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มาเรีย
-
9:07 - 9:10มาเรียได้รับอุบัติเหตุทางรถ และเมื่อเธอตื่นขึ้นมา
-
9:10 - 9:14ในวันเกิดครบ 16 ปี ก็พบว่า เธอเป็นอัมพาตทั้งตัว
-
9:14 - 9:17และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ตั้งแต่คอลงไป
-
9:17 - 9:20กล่องเสียงก็ได้รับความเสียหาย ทำให้เธอพูดไม่ได้
-
9:20 - 9:23พวกเขาบอกฉันว่า "เราจะย้ายคุณไปอยู่ข้างๆ เธอนะ
-
9:23 - 9:25เพราะเราคิดว่า มันดีกับเธอ"
-
9:25 - 9:28ฉันกังวล ฉันไม่รู้ว่า ฉันจะทำตัวยังไงกับเธอ
-
9:28 - 9:30เมื่อไปอยู่ข้างๆ เธอ
-
9:30 - 9:34ฉันรู้ว่า มันค่อนข้างท้าทาย แต่มันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ
-
9:34 - 9:39เพราะมาเรียยิ้มเสมอ
-
9:39 - 9:44เธอมีความสุขเสมอ แม้แต่ตอนที่เธอเริ่มจะพูดอีกครั้ง
-
9:44 - 9:50แม้ว่าจะยากที่จะเข้าใจ และเธอก็ไม่เคยบ่น
แม้แต่ครั้งเดียว -
9:50 - 9:56ฉันสงสัยว่า เธอมาถึงจุดที่ยอมรับขนาดนั้นได้อย่างไร
-
9:56 - 10:00ฉันตระหนักว่า นี่ไม่ใช่ชีวิตของฉัน
-
10:00 - 10:05แต่มันเป็นชีวิตของมันเอง ฉันตระหนักว่า
ไม่ใช่แค่ฉันที่เจ็บปวด -
10:05 - 10:10มันเป็นความเจ็บปวดของทุกคน และตอนนั้นเอง
ฉันก็รู้เหมือนเมื่อก่อนว่า -
10:10 - 10:14ฉันมีทางเลือกนะ ฉันสามารถสู้ได้
-
10:14 - 10:19หรือฉันเลือกที่จะปล่อยมันไป
ยอมรับไม่เฉพาะร่างกายของฉัน -
10:19 - 10:23แต่ยอมรับสิ่งที่จะเป็นผลตามมาในชีวิตของฉันด้วย
-
10:23 - 10:26เมื่อฉันหยุดที่จะถามว่า "ทำไมต้องเป็นฉัน ?"
-
10:26 - 10:29ฉันก็เริ่มที่จะถามว่า "แล้วทำไมจะไม่ใช่ฉันล่ะ?"
-
10:29 - 10:34และเมื่อฉันคิดถึงตัวเอง บางทีจุดที่ลึกและต่ำที่สุด
-
10:34 - 10:40อาจจะเป็นจุดที่เริ่มต้นที่ดีที่สุดก็ได้นะ
-
10:40 - 10:44ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเอง
จะเป็นคนสร้างสรรค์มาก่อนในชีวิต -
10:44 - 10:48ฉันเป็นนักกรีฑา ร่างกายฉันเป็นหุ่นยนต์
-
10:48 - 10:53แต่ตอนนี้ ฉันกำลังจะเริ่มโครงการ
ที่สุดแสนจะสร้างสรรค์ -
10:53 - 10:55ที่พวกเราทุกคนเคยทำมาก่อน
-
10:55 - 10:57นั่นก็คือ การสร้างชีวิตใหม่อีกครั้ง
-
10:57 - 11:00และเมื่อคิดถึงจุดนี้
ฉันไม่มีแผนหรือแนวความคิดอะไรเลย -
11:00 - 11:03ในสิ่งกำลังจะทำ ในความไม่แน่นอนนั้น
-
11:03 - 11:05มาพร้อมกับความรู้สึกอิสระ
-
11:05 - 11:08ไม่รู้สึกผูกมัดอยู่กับเส้นทางต่างๆ
-
11:08 - 11:14รู้สึกถึงความอิสระที่จะเปิดชีวิต
สู่ความเป็นไปได้ที่ไม่จำกัด -
11:14 - 11:20และการหยั่งรู้เช่นนั้น
ก็กำลังจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของฉัน -
11:20 - 11:25ขณะที่นั่งอยู่ในบ้าน บนเก้าอี้มีล้อสำหรับคนพิการ
และร่างกายที่เข้าเผือก -
11:25 - 11:29มีเครื่องบินลำหนึ่งบินผ่าน ฉันมองขึ้นไป
-
11:29 - 11:32และคิดว่า "นั่นไง!"
-
11:32 - 11:36ถ้าฉันเดินไม่ได้ล่ะก็ ฉันก็อาจจะบินได้นะ
-
11:36 - 11:39ฉันพูดกับแม่ว่า "แม่ ฉันอยากจะเรียนการบิน"
-
11:39 - 11:43เธอตอบฉันว่า "เจ๋งมากเลย ลูกรัก" (เสียงหัวเราะ)
-
11:43 - 11:45ฉันบอกแม่ "ขอสมุดหน้าเหลืองหน่อยสิแม่"
-
11:45 - 11:47เธอส่งสมุดหน้าเหลืองให้ฉัน
ฉันโทรไปที่โรงเรียนสอนการบิน -
11:47 - 11:50ฉันทำการจองโดยบอกว่า ต้องการจองการออกไปบิน
-
11:50 - 11:53พวกเขาถามว่า "คุณต้องการบินเมื่อไร?"
-
11:53 - 11:55ฉันตอบว่า "อืม ฉันต้องให้เพื่อนมารับฉันไปส่งที่นั่นก่อน
-
11:55 - 11:58เพราะฉันขับรถไม่ได้ แบบว่าเดินไม่ได้เหมือนกัน
-
11:58 - 11:59มันจะเป็นปัญหาอะไรไหม?"
-
11:59 - 12:01ฉันจองและอาทิตย์ต่อมา คริส เพื่อนของฉัน
-
12:01 - 12:03และแม่ของฉัน ก็ขับรถไปส่งฉันที่สนามบิน
-
12:03 - 12:06ทั่วทั้งร่างกาย 80 ปอนด์ เต็มไปด้วยเฝือก
-
12:06 - 12:09ในถุงคู่อยู่รอบๆ ตัว (เสียงหัวเราะ)
-
12:09 - 12:12ฉันบอกได้เลยว่า
มันไม่ได้ดูเหมือนผู้สมัครในอุดมคติเท่าไหร่เลย -
12:12 - 12:14ที่จะสามารถผ่านจนได้บัตรนักบิน (เสียงหัวเราะ)
-
12:14 - 12:17ฉันยืนเกาะเคาท์เตอร์เพราะไม่สามารถยืนเองได้
-
12:17 - 12:19และพูดว่า "สวัสดีค่ะ ฉันอยากจะเรียนการบินค่ะ"
-
12:19 - 12:22และพวกเขามองมาที่ฉันแล้ววิ่งออกไปเหมือนจะจับไม้สั้นไม้ยาว
-
12:22 - 12:26"คุณรับเธอไปสิ" "ไม่ คุณนั่นแหละ"
-
12:26 - 12:27ในที่สุด หนุ่มคนนี้ก็ออกมา
-
12:27 - 12:29"สวัสดี ผม แอนดรู ผมจะพาคุณไปบิน"
-
12:29 - 12:30ฉันตอบไป "เยี่ยม!" จากนั้นพวกเขาก็พาฉันไป
-
12:30 - 12:32ไปยังถนนรันเวย์
-
12:32 - 12:34และฉันก็เห็นเครื่องบินสีแดง ขาว นำ้เงิน
-
12:34 - 12:37มันสวยงามมาก พวกเขายกฉันเข้าไปนั่งในส่วนที่นั่งนักบิน
-
12:37 - 12:39ซึ่งจะต้องเลื่อนฉันขึ้นไปทางปีก
เพื่อส่งตัวฉันไปยังส่วนที่นั่งนักบิน -
12:39 - 12:42เมื่อพวกเขาให้ฉันนั่งลงแล้ว มันมีปุ่มและอุปกรณ์เต็มไปหมด
-
12:42 - 12:45ฉันเหมือนกับว่า "ว้าว พวกคุณรู้การใช้งานปุ่ม
และอุปกรณ์พวกนี้ทั้งหมดได้อย่างไรเนี้ย" -
12:45 - 12:48แอนดรูว์ ผู้สอนที่นั่งส่วนหน้า เริ่มนำเครื่องขึ้น
-
12:48 - 12:50เขาเอ่ยว่า "อยากจะทำเหมือนแท็กซี่ไหม?"
-
12:50 - 12:52คือคุณจะใช้เท้าคุณควบคุมคันเร่ง และเบรค
-
12:52 - 12:54เพื่อควบคุมเครื่องบินบนพื้นดิน
-
12:54 - 12:56ฉันตอบว่า "ไม่ ขาฉันใช้งานไม่ได้"
-
12:56 - 12:58เขาตอบว่า "โอ้"
-
12:58 - 13:00ฉันจึงบอกต่อว่า "แต่ฉันใช้มือฉันได้นะ"
เขาตอบตกลง -
13:00 - 13:04ดังนั้นเมื่อเขาขึ้นบนรันเวย์ เขาเริ่มใช้พาวเวอร์
-
13:04 - 13:06แล้วพวกเราก็บินขึ้นจากรันเวย์
-
13:06 - 13:10และเมื่อล้อยกเก็บ และเราบินแล้ว
-
13:10 - 13:15ฉันก็สัมผัสได้ถึงความสุดยอดของอิสรภาพ
-
13:15 - 13:18แล้วแอนดรูว์ก็พูดกับฉัน
-
13:18 - 13:20ในขณะที่เรากำลังบนอยู่พื้นที่ฝึกหัด
-
13:20 - 13:23"คุณเห็นภูเขานั่นไหม?"
-
13:23 - 13:24ฉันตอบ "อืม"
-
13:24 - 13:29เขาก็บอกต่อว่า "อืม
คุณจะต้องควบคุมเครื่องและบินไปยังภูเขาลูกนั้นนะ" -
13:29 - 13:32ในขณะที่ฉันมองไปยังภูเขาลูกนั้น และตระหนักว่า
-
13:32 - 13:35เขากำลังชี้ไปยัง บลูเมาท์เทน
-
13:35 - 13:38ที่ที่การเดินทางเริ่มต้นขึ้น
-
13:38 - 13:42เมื่อฉันเริ่มควบคุม ฉันกำลังบิน
-
13:42 - 13:45ไกลห่างออกไปจากศูนย์แผนกกระดูกสันหลังนั่น
-
13:45 - 13:50และฉันรู้ทันทีว่า ฉันจะต้องเป็นนักบิน
-
13:50 - 13:54แต่ไม่รู้หรอกนะว่าจะต้องทำอะไรบ้าง
เพื่อให้ผ่านการทดสอบทางการแพทย์ -
13:54 - 13:57แต่ฉันมากังวลในภายหลัง เพราะฉันมีความฝัน
-
13:57 - 14:01ฉันจึงกลับบ้านและหยิบบันทึกประจำวันออกมาวางแผน
-
14:01 - 14:04ฉันฝึกเดินมากที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้
-
14:04 - 14:07และฉันเริ่มจากจุดที่ต้องใช้คนสองคนช่วยพยุงฉัน
-
14:07 - 14:10จนเหลือเพียงแค่หนึ่งคนพยุงฉัน
-
14:10 - 14:12และมาถึงจุดที่ฉันเดินไปรอบๆ เฟอร์นิเจอร์เองได้
-
14:12 - 14:14โดยที่ไม่ห่างกันมากนัก
-
14:14 - 14:16และจุดที่ก้าวหน้าสุดๆ
-
14:16 - 14:19คือจุดที่ฉันสามารถเดินไปรอบๆ
บ้านโดยที่ใช้มือแตะผนังไปเรื่อยๆ -
14:19 - 14:22แบบนี้ และแม่ฉันพูดว่า คงต้องเดินตามฉันไปตลอด
-
14:22 - 14:26เพื่อลบรอยมือบนผนัง (เสียงหัวเราะ)
-
14:26 - 14:31แต่อย่างน้อย เธอก็จะรู้เสมอว่าฉันมาจากทางไหน
-
14:31 - 14:33ดังนั้นเมื่อหมอเริ่มผ่าตัดฉันต่อไปอีก
-
14:33 - 14:35และทำให้ร่างกายฉันกลับเข้าด้วยกันอีกครั้ง
-
14:35 - 14:38ฉันก็ศึกษาตามทฤษฎีของฉันอีกครั้ง และในที่สุด
-
14:38 - 14:41อย่างมหัศจรรย์มากๆ
ฉันผ่านการสอบทางการแพทย์ของนักบิน -
14:41 - 14:45และมันคือไฟเขียวของฉันสู่การบิน
-
14:45 - 14:47ฉันใช้เวลาแทบจะตลอดเวลาที่โรงเรียนการบิน
-
14:47 - 14:49เพื่อที่จะออกนอกพื้นที่แห่งความสะดวกสบายของฉัน
-
14:49 - 14:51เหล่าวัยรุ่นชายที่ต้องการที่จะเป็นนักบินแควนตัส (Qantas)
-
14:51 - 14:55คุณรู้ใช่ไหม ว่ามีเฝือกรอบตัวฉัน
-
14:55 - 14:57มีเหล็กดามรอบๆ ตัว
-
14:57 - 15:01มีถุงยาและถุงสวนและการเดินกระโผกกระเผลก
-
15:01 - 15:02และพวกเขาเคยมองที่ฉันและคิดว่า
-
15:02 - 15:06"โอ้ว เธอล้อเล่นอยู่หรือเปล่าเนี่ย
เธอไม่มีทางที่จะทำอย่างนี้ได้แน่นอน" -
15:06 - 15:08และบางครั้ง ฉันก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน
-
15:08 - 15:12แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะบางสิ่งภายในที่ลุกไหม้นั้น
-
15:12 - 15:16มันได้หักล้างอาการบาดเจ็บของฉันราบคาบแล้ว
-
15:16 - 15:18และเป้าหมายเล็กๆ นั้น ทำให้ฉันเดินทางต่อไป
-
15:18 - 15:22และในที่สุด ฉันก็ได้สอบผ่านนักบินเอกชนเรียบร้อยแล้ว
-
15:22 - 15:27และฉันได้เรียนการขับเครื่องบินนำร่อง
ฉันบินพาเพื่อนไปรอบๆ ออสเตรเลีย -
15:27 - 15:30และฉันเรียนการบินด้วยเครื่องบิน 2 เครื่องยนต์
-
15:30 - 15:33และฉันได้ระดับ 2 เครื่องยนต์เรียบร้อยแล้ว
-
15:33 - 15:36และฉันได้เรียนรู้การบินในสภาพภูมิอากาศที่เลวร้าย
-
15:36 - 15:38และได้ใบอนุญาตการขับแบบนั้นแล้ว
-
15:38 - 15:41และฉันได้ใบอนุญาตขับขี่นักบินพาณิชเรียบร้อยแล้ว
-
15:41 - 15:44และต่อมา ฉันก็ได้ใบอนุญาตเป็นครูฝึกสอน
-
15:44 - 15:47และต่อมา ฉันก็พบตัวฉันเองกลับมาทีโรงเรียนเดิม
-
15:47 - 15:49ที่ที่ฉันเริ่มบินครั้งแรก
-
15:49 - 15:53เพื่อที่จะสอนคนอื่นๆ ที่จะบิน
-
15:53 - 15:57เพียงแค่ 18 เดือน
หลังจากที่ฉันออกจากศูนย์ดูแลผู้ป่วยกระดูกสันหลัง -
15:57 - 16:08(((เสียงปรบมือ)))
-
16:08 - 16:10และต่อมา ฉันก็คิดว่า "ทำไมจะหยุดที่ตรงนั้นล่ะ?
-
16:10 - 16:14ทำไมไม่ลองเรียนการบินผาดโผนล่ะ?"
-
16:14 - 16:16และฉันก็เรียนเรียบร้อยแล้ว กับการบินผาดโผน
-
16:16 - 16:20และได้เป็นครูสอนการบินผาดโผน
-
16:20 - 16:27แม่กับพ่อของฉันนะเหรอ? ไม่เคยขึ้นบินเลยด้วยซำ้
-
16:27 - 16:32แต่ฉันรู้สิ่งหนึ่งแน่นอนว่า ถึงร่างกายฉันจะมีขีดจำกัด
-
16:32 - 16:37แต่ ไม่มีอะไรจะมาหยุดจิตวิญญาณฉันได้
-
16:37 - 16:41นักปรัชญา เล่า จื๊อ (Lao Tzu) เคยกล่าวไว้ว่า
-
16:41 - 16:44"เมื่อคุณปลดปล่อยสิ่งที่คุณเป็น
-
16:44 - 16:47คุณจะกลายเป็นสิ่งที่คุณอาจจะเป็นได้"
-
16:47 - 16:52ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่า
หากฉันไม่ปล่อยวางตัวตนแบบเดิมที่ฉันยึดติด -
16:52 - 16:56ฉันคงจะไม่สามารถสร้างตัวตนใหม่ที่สมบูรณ์กว่าเดิมได้
-
16:56 - 17:01และหากฉันไม่ได้ปลดปล่อยชีวิตแบบเก่าๆเดิมๆที่เคยมี
-
17:01 - 17:06ฉันคงไม่ได้เปิดใจต้อนรับชีวิตใหม่ที่ได้กำลังรอฉันอยู่
-
17:06 - 17:09ฉันรู้แล้วว่าจุดแข็งของฉันที่แท้จริง
-
17:09 - 17:12ไม่เคยได้มาจากร่างกายของฉัน
-
17:12 - 17:17และแม้กระทั่งความสามารถทางกายภาพของฉัน
จะมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงก็ตาม -
17:17 - 17:21สิ่งที่ฉันเป็น ไม่เคยเปลี่ยนไป
-
17:21 - 17:25แสงของนักบินภายในตัวฉันยังคงส่องแสง
-
17:25 - 17:30เหมือนกับแสงสว่างภายในแต่ในละคน ของพวกเรา
-
17:30 - 17:33ฉันรู้ว่า นั่นไม่ใช่ร่างกายฉัน
-
17:33 - 17:37และรู้ว่า คุณก็ไม่ใช่ร่างกายของคุณ
-
17:37 - 17:41และเมื่อมันไม่สำคัญอีกต่อไปว่าคุณจะรูปร่างยังไง
-
17:41 - 17:45คุณมาจากที่ไหน และทำงานอะไร
-
17:45 - 17:51สิ่งที่สำคัญก็คือ เราจะกระพือไฟแห่งความเป็นมนุษย์
-
17:51 - 17:55โดยการใช้ชีวิตของเราด้วยการแสดงออก
ที่สร้างสรรค์ที่แสนบรรเจิด -
17:55 - 17:59ของการเป็น'เรา'อย่างแท้จริง
-
17:59 - 18:01เพราะเราถูกเชื่อมโยงซึ่งกันและกัน
-
18:01 - 18:05ด้วยหลอดหลายล้านหลอดเหล่านั้น (ที่เล่าไว้ตอนแรก)
-
18:05 - 18:08และถึงเวลาแล้ว ที่เราจะหลอดมาต่อกัน
-
18:08 - 18:10ยึดมั่นไว้ด้วยกัน
-
18:10 - 18:15และถ้าเราจะเคลื่อนไปข้างหน้าสู่ความสุขร่วมกัน
-
18:15 - 18:17ถึงเวลาที่เราจะสลัดจุดสนใจทางกายภาพ
-
18:17 - 18:21และมาโอบกอดความดีงามของหัวใจ
-
18:21 - 18:25ดังนั้น โปรดยกหลอดของคุณขึ้นมา
ถ้าคุณจะร่วมวงกับฉัน -
18:25 - 18:31ขอบคุณ (เสียงปรบมือ)
-
18:31 - 18:36ขอบคุณ
- Title:
- ร่างกายที่แตกหักไม่ใช่คนที่แตกหัก
- Speaker:
- จานีน เชพเพิร์ด (Janine Shepherd)
- Description:
-
more » « less
นักเล่นสกีข้ามประเทศ จานีน เชพเพิร์ด (Janine Shepherd) หวังที่จะได้เหรียญโอลิมปิค จนกระทั่งเธอถูกชนด้วยรถบรรทุกในขณะขี่จักรยาน เธอแบ่งปันเรื่องราวที่เต็มไปด้วยพลังเกี่ยวกับความสามารถและการกลับคืนมาของร่างกายมนุษย์ ในคำกล่าวของเธอ คุณไม่ใช่ร่างกายของคุณ และการยอมแพ้ความฝันอันเก่าเป็นการก้าวทะยานไปสู่ความฝันรูปแบบใหม่ที่สดใสกว่าเดิม
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 18:57
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for A broken body isn't a broken person | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for A broken body isn't a broken person | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for A broken body isn't a broken person | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut commented on Thai subtitles for A broken body isn't a broken person | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for A broken body isn't a broken person | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for A broken body isn't a broken person | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for A broken body isn't a broken person | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for A broken body isn't a broken person |
Bank Light
โอลิมปิค --> โอลิมปิก ทางการกว่า ใช่ไหมครับ?
"Bike ride" ในที่นี้น่าจะเป็นมาจากอุบัติเหตุทาง จักรยาน มากกว่าจักรยานยนต์ นะครับ ขอแก้ นะครับ อย่าโกรธนะครับ^^
pumping my legs @0:45.78
ลอว์ ทซู --> เปลี่ยนเป็น เล่า จื๊อ นะครับ
Kelwalin Dhanasarnsombut
approval is on the way :)
Kelwalin Dhanasarnsombut
typo fixed :)