นาธาเนียล คาห์น กล่าวถึงภาพยนตร์สารคดีเรื่อง "My Architect"
-
0:00 - 0:03สิ่งหนึ่งที่อยากจะพูดเกี่ยวกับการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ คือ
-
0:03 - 0:07เมื่อลองคิดถึงการบรรยายอันยอดเยื่ยมต่างๆ เราได้ยินที่นี่
-
0:07 - 0:09อย่างไมเคิล โมเชน หรือการบรรยายเกี่ยวกับดนตรี
-
0:09 - 0:12แนวคิดในการใช้บทบรรยาย
-
0:12 - 0:15และแนวคิดที่ว่าดนตรีคงอยู่คู่กาลเวลา
-
0:15 - 0:18ภาพยนตร์ก็เหมือนกัน เช่นเดียวกันกับประสบการณ์
-
0:18 - 0:21ที่เราควรรับรู้ผ่านอารมณ์
-
0:21 - 0:23ตอนที่ทำภาพยนตร์เรื่องนี้ ผมย้อนไปคิดว่าหนังสารคดีส่วนใหญ่ที่เคยดู
-
0:23 - 0:26เป็นเรื่องเกี่ยวกับการได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง
-
0:26 - 0:30ที่เดินเรื่องโดยผู้ประกาศ หรือเดินเรื่องด้วยแนวคิดต่างๆ
-
0:30 - 0:33และผมอยากให้ภาพยนตร์ของผมเดินเรื่องด้วยอารมณ์ความรู้สึก
-
0:33 - 0:35ให้เหมือนเดินตามการเดินทางของผมจริงๆ
-
0:35 - 0:38ดังนั้นแทนที่จะมีคนนั่งบรรยายปาวๆ ก็เป็นประกอบด้วยฉากต่างๆไป
-
0:38 - 0:40ผู้คนที่เราเจอระหว่างทาง
-
0:40 - 0:42เราเจอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
-
0:42 - 0:45พวกเขาจะไม่กลับมาปรากฎอีก เป็นการเดินทางที่เกิดตามเวลาจริง
-
0:45 - 0:48เหมือนในชีวิต ที่เมื่อคุณก้าวเข้ามาแล้ว
-
0:48 - 0:50คุณจะถอยกลับออกไปไม่ได้
-
0:50 - 0:52มีวิดีโอสองคลิปที่ผมอยากให้คุณดู
-
0:52 - 0:55คลิปแรกเป็นเหมือนจับฉ่าย
-
0:55 - 0:58ของช่วงเวลาสั้นๆสามสี่ช่วง
-
0:58 - 1:00กับคนสามคนที่อยู่กับเราในคืนนี้
-
1:00 - 1:02ซึ่งไม่ใช่เพราะพวกเขามีส่วนร่วมในภาพยนตร์นี้
-
1:02 - 1:04แต่เป็นเพราะพวกเขาล้วนแต่มีบทบาทในฉากที่ใหญ่กว่า
-
1:04 - 1:07สิ่งที่พวกเขาพูด เติมเต็มให้กันและกันอย่างยอดเยี่ยม
-
1:07 - 1:09และในตอนท้ายสุดเป็นคลิปของคุณพ่อของผม ลูห์
-
1:09 - 1:11พูดเกี่ยวกับบางอย่างที่เขารักมาก
-
1:11 - 1:13ซึ่งเป็นอุบัติเหตุในชีวิต
-
1:13 - 1:16ผมคิดว่าเขาเห็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเกิดโดยอุบัติเหตุ
-
1:16 - 1:19ไม่ได้วางแผนก่อนเลย
-
1:19 - 1:23และคลิปต่อจากนั้นจะเป็นภาพบรรยากาศของอาคาร
-
1:23 - 1:25ที่อาจจะเป็น หรือที่ผมเห็นว่าเป็นสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา
-
1:25 - 1:27ซึ่งก็คืออาคารในเมืองดักกา ประเทศบังคลาเทศ
-
1:27 - 1:30เขาได้สร้างรัฐสภาให้ที่นั่น
-
1:30 - 1:32ผมคิดว่าคุณคงดีใจที่ได้เห็น เพราะมันไม่เคยถูกเผยที่ไหนมาก่อน
-
1:32 - 1:37เคยมีการถ่ายภาพนิ่ง แต่ไม่เคยมีการถ่ายเป็นภาพเคลื่อนไหวมาก่อน
-
1:37 - 1:40เราเป็นทีมแรกที่ได้เข้าไปถ่ายทำ
-
1:40 - 1:43คุณจะได้เห็นภาพอาคารที่น่าทึ่งนี้
-
1:43 - 1:45และระหว่างที่คุณดูมีสองสิ่งที่ผมอยากให้คุณคิดถึง
-
1:45 - 1:47อาคารนี้สร้างขึ้นด้วยมือทั้งหมด
-
1:47 - 1:51ผมว่าพวกเขาเพิ่งมีปั้นจั่นเมื่อปีกลาย
-
1:51 - 1:54อาคารถูกสร้างขึ้นด้วยมือ บนนั่งร้านไม่ไผ่
-
1:54 - 1:56คนงานทูลตระกร้าใส่คอนกรีตไว้บนศีรษะ
-
1:56 - 1:58แล้วเทมันใส่แบบ
-
1:58 - 2:00อาคารนี้เป็นดั่งศูนย์กลางของเมือง
-
2:00 - 2:03ใช้เวลาสร้างทั้งหมด 23 ปี
-
2:03 - 2:06เป็นสิ่งที่พวกเขาภาคภูมิใจกันมาก
-
2:06 - 2:08ใช้เวลาสร้างนานพอๆ กับทัชมาฮาล
-
2:08 - 2:11น่าเศร้าที่มันใช้เวลานานเสียจนลูห์ไม่มีโอกาสได้เห็นตอนสร้างเสร็จ
-
2:11 - 2:14ลูห์เสียชีวิตเมื่อปี ค.ศ.1974
-
2:14 - 2:17อาคารสร้างเสร็จเมื่่อปี ค.ศ.1983
-
2:17 - 2:19หลายปีให้หลังที่มีคนสร้างมันต่อ
-
2:19 - 2:22หลังจากเขาตาย
-
2:22 - 2:24นั่นคือสิ่งที่ผมอยากให้คุณนึกถึงเมื่อคุณเห็นอาคารหลังนั้น
-
2:24 - 2:28คิดว่าบางครั้งสิ่งที่เราพยายามอย่างยากลำบาก กลับไม่มีโอกาสเห็นมันเสร็จสมบูรณ์
-
2:28 - 2:32นี้เป็นสิ่งผมที่ประทับใจเกี่ยวกับพ่อ
-
2:32 - 2:34เขามีความเชื่ออย่างแรงกล้า
-
2:34 - 2:36ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาทำเรื่องพวกนี้
-
2:36 - 2:39เขาให้ในแบบที่เขาให้ เหมือนเขาเชื่อว่าจะต้องเกิดสิ่งดีๆขึ้นจากสิ่งที่ทำลงไป
-
2:39 - 2:41แม้กระทั่งในเวลาสงคราม สงครามที่เกิดระหว่างบังคลาเทศกับปากีสถาน
-
2:41 - 2:44ทำให้การก่อสร้างหยุดชะงัก แต่เขายังคงทำงานต่อไป
-
2:44 - 2:46เพราะเขารู้ว่า เมื่อสงครามสงบลง
-
2:46 - 2:49ประชาชนจะต้องการสิ่งนี้
-
2:49 - 2:51เอาล่ะ นี่เป็นสองคลิปที่ผมจะให้คุณดู
-
2:51 - 2:54เดินเทปได้เลยครับ
-
2:54 - 3:01(เสียงปรบมือ)
-
3:02 - 3:05ริชาร์ด ซาวล์ เวอร์แมน: ผมจำได้ว่าเคยฟังเขาบรรยายที่มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย
-
3:05 - 3:08วันนั้น พอกลับมาบ้านผมพูดกับพ่อกับแม่ว่า
-
3:08 - 3:11"ผมเพิ่งรู้จักคนคนหนึ่ง เขายังไม่มีผลงานมากนัก
-
3:11 - 3:15แถมหน้าตายังออกจะน่าเกลียด แล้วเสียงก็ตลกๆ
-
3:15 - 3:17เขาเป็นอาจารย์ที่โรงเรียน
-
3:17 - 3:20ผมรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขา แต่ผมจะบอกไว้ตอนนี้เลยนะ
-
3:20 - 3:23ว่าสักวันจะต้องได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขาแน่ๆ
-
3:23 - 3:26เพราะเขาเป็นคนน่ามหัศจรรย์จริงๆ"
-
3:26 - 3:32แฟรงค์ แกรี: ผมเคยได้ยินว่าเขาไปกิ๊กกับ อิงกริด เบิร์กแมน ตกลงจริงรึเปล่า?
-
3:32 - 3:34นาธาเนียล คาห์น: ถ้าเป็นจริงเขาจะเป็นผู้ชายที่โชคดีมากครับ
-
3:34 - 3:36(เสียงหัวเราะ)
-
3:36 - 3:37นาธาเนียล คาห์น: คุณเคยได้ยินจริงๆเหรอครับ?
-
3:37 - 3:40แฟรงค์ แกรี: จริงๆแหละ ตอนเขาอยู่ที่กรุงโรม
-
3:40 - 3:43โมเซ ซาฟดี: เขาเป็นคนชีพจรลงเท้า
-
3:43 - 3:45รู้มั๊ย ตอนที่ผมรู้จักกับเขา ตอนที่ทำงานที่ออฟฟิศ
-
3:45 - 3:47พอเขากลับมาจากการเดินทาง เขาจะทำงานอยู่ที่ออฟฟิศ
-
3:47 - 3:50อย่างมากก็สองสามวันเท่านั้นแหละ แล้วเขาก็เก็บข้าวเก็บของเตรียวตัวจะไปอีก
-
3:50 - 3:54เขาจะทำงานอยู่กับเราดึกดื่นถึงตีสามตีสี่
-
3:54 - 3:56มีนิสัยนักเพนจรในตัวเขา
-
3:56 - 4:02ไม่ว่าการตายของเขาที่สถานีรถไฟจะน่าโศกสลดแค่ไหน
-
4:02 - 4:04เขาเดินทางไปนู้นมานี่อยู่เสมอๆ
-
4:04 - 4:06คือ..ผมคิดอยู่บ่อยๆว่าถ้าวันหนึ่งผมเกิดตายในเครื่องบินขึ้นมาล่ะ
-
4:06 - 4:08หรือว่าที่สนามบิน
-
4:08 - 4:11หรือว่าตอนกำลังวิ่งออกกำลังกาย โดยที่ไม่มีบัตรประจำตัวอะไรติดตัวอยู่
-
4:11 - 4:13ไม่รู้ทำไมสินะ ผมพกมันติดตัวอยู่ตลอดเลย
-
4:13 - 4:16เพราะผมจำได้ว่าเขาตายอย่างไร
-
4:16 - 4:21แต่นั่นก็แหละ จิตใจของเขาเป็นนักเพนจร
-
4:21 - 4:24หลุยส์ คาห์น: ชีวิตเรามันช่างเป็นเหมือนอุบัติเหตุจริง
-
4:24 - 4:28และก็ช่างเต็มไปด้วยแรงบันดาลใจจากสถานการณ์ต่างๆ
-
5:44 - 5:49ผู้ชาย: พวกเรามาเดินออกกำลังกายที่นี่เป็นประจำ
-
5:49 - 5:53เรามีความสุขที่ได้เห็นความงดงามของเมืองและบรรยากาศที่นี่
-
5:53 - 5:57นี่เป็นที่ที่สวยที่สุดในบังคลาเทศเลยล่ะ
-
5:57 - 5:59พวกเราภูมิใจกับมันมาก
-
5:59 - 6:01นาธาเนียล คาห์น: คุณภูมิใจกับมันเหรอครับ?
-
6:01 - 6:04ผู้ชาย: ใช่สิ มันเป็นสัญลักษณ์ประจำชาติของบังคลาเทศเลยนะ
-
6:04 - 6:07นาธาเนียล คาห์น: แล้วคุณเคยรู้เรื่องเกี่ยวกับสถาปนิกที่สร้างบ้างมั๊ยครับ?
-
6:07 - 6:14ผู้ชาย: สถาปนิกเหรอ? ผมเคยได้ยินนะ ได้ยินว่าเขาเป็นสถาปนิกเก่งอันดับต้นๆ
-
6:14 - 6:17นาธาเนียล คาห์น: คือ ที่จริงแล้วผมมาที่นี่เพราะผมเป็นลูกชายของสถาปนิกคนนั้น
-
6:17 - 6:19เขาเป็นพ่อของผม
-
6:19 - 6:21ผู้ชาย: ว้าว! พ่อของคุณคือ หลุยส์ เฟอร์ราคาน เหรอ?
-
6:21 - 6:24นาธาเนียล คาห์น: ครับๆ เอ่อ ไม่ใช่ หลุยส์ เฟอร์ราคาน ครับ ที่ถูกคือ หลุยส์ คาห์น
-
6:24 - 6:27ผู้ชาย: หลุยส์ คาห์น ใช่ๆๆ
-
6:27 - 6:29(เสียงหัวเราะ)
-
6:29 - 6:31ผู้ชาย: แล้วพ่อของคุณ เขายังมีชีวิตอยู่รึเปล่า?
-
6:31 - 6:34นาธาเนียล คาห์น: ไม่ครับ พ่อเสียไป 25 ปีแล้ว
-
6:34 - 6:37ผู้ชาย: ยินดีมากที่คุณกลับมาเยี่ยมนะ
-
6:37 - 6:38นาธาเนียล คาห์น: ขอบคุณครับ
-
7:18 - 7:20นาธาเนียล คาห์น: เขาไม่ได้อยู่เห็นที่นี่ตอนสร้างเสร็จ
-
7:20 - 7:23เขาไม่เคยได้เห็นภาพนี้
-
7:45 - 7:49ซามซุล วาเรส: มันแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างอาคารในประเทศนี้
-
7:49 - 7:53เมื่อ 30-50 ปีก่อน ที่นี่ไม่มีอะไรเลยนอกจากทุ่งนา
-
7:53 - 7:56พอพวกเราเชิญเขามาออกแบบ
-
7:56 - 7:58เขาเลยรู้สึกว่ามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ
-
7:58 - 8:01เขาอยากเป็นโมเสสของที่นี่ เขานำประชาธิปไตยมาให้เรา
-
8:01 - 8:03เขาไม่ใช่นักการเมือง
-
8:03 - 8:05แต่ทว่าบทบาทของเขาได้ทำให้เรา
-
8:05 - 8:08ได้มีสถาบันเพื่อฟูมฟักประชาธิปไตย
-
8:08 - 8:12เกี่ยวพันกันอย่างลึกซึ้ง
-
8:12 - 8:14เขาไม่ได้ใส่ใจว่าประเทศนี้มีเงินสักแค่ไหน
-
8:14 - 8:17หรือว่าเขาจะสามารถสร้างอาคารนี้ให้สำเร็จได้หรือไม่
-
8:17 - 8:20แต่เขาก็ทำมันจนได้ สร้างอาคารขึ้นมา ณ ที่ตรงนี้
-
8:20 - 8:25นี่เป็นงานชิ้นใหญ่ที่สุดที่เขาทำที่นี่ ที่ประเทศที่จนที่สุดในโลก
-
8:25 - 8:27นาธาเนียล คาห์น: มันแลกด้วยชีวิตของเขา
-
8:27 - 8:30ซามซุล วาเรส: ใช่ เขาแลกชีวิตของเขาเพื่อสิ่งนี้
-
8:30 - 8:34และนี่แหละคือเหตุผลที่เขายิ่งใหญ่เหลือเกิน และพวกเราจะจดจำเขา
-
8:34 - 8:36แต่ในขณะเดียวกันเขาเป็นแค่คนธรรมดา
-
8:36 - 8:41ที่นี้ ที่ชีวิตครอบครัวเขาล้มเหลว
-
8:41 - 8:44เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้สำหรับผู้คนที่ยิ่งใหญ่ทั้งหลาย
-
8:44 - 8:47แต่ผมหวังว่าลูกชายของเขาจะเข้าใจ
-
8:47 - 8:49และไม่รู้สึกขุ่นข้องหมองใจ
-
8:49 - 8:52หรือรู้สึกถูกทอดทิ้ง
-
8:52 - 8:55ผมว่า เขามีวิธีรักที่แตกต่างออกไป
-
8:55 - 8:57และมันก็ยากที่จะเข้าใจได้
-
8:57 - 9:01ในชีวิตสังคมของเขา
-
9:01 - 9:03เขาเป็นเหมือนเด็กเล็กคนหนึ่ง ไม่ค่อยมีความเป็นผู้ใหญ่
-
9:03 - 9:05เขาปฏิเสธอะไรไม่ลงสักอย่าง
-
9:05 - 9:08และนี่แหละคือสาเหตุ เพราะเขาปฏิเสธไม่เป็น
-
9:08 - 9:11เราจึงมีอาคารอยู่ที่นี่ในวันนี้
-
9:11 - 9:14คุณเห็นมั๊ย นี่คือทางเดียวที่คุณจะเข้าใจเขาได้
-
9:14 - 9:17ไม่มีทางอื่นที่ง่ายกว่านี้
-
9:17 - 9:20ไม่มีทางอื่นที่จะทำความเข้าใจเขาได้ดีกว่านี้
-
9:20 - 9:28แต่ผมว่าที่เขาได้สร้างอาคารหลังนี้ให้เรา
-
9:28 - 9:30ทำให้เรารู้สึกถึงเขาอยู่ตลอดเวลา
-
9:30 - 9:33เขาได้มอบความรักให้พวกเรา
-
9:33 - 9:36เขาอาจไม่สามารถให้ความรักคุณได้ดีเท่าที่ควร
-
9:36 - 9:39แต่สำหรับเรา เขาได้ให้ความรักที่ดีงามกับประชาชน
-
9:39 - 9:41นี่คือสิ่งสำคัญ
-
9:41 - 9:43คุณจะต้องเข้าใจว่า
-
9:43 - 9:45เขามีความรักอยู่มหาศาล
-
9:45 - 9:47เขามีความรักต่อทุกคน
-
9:47 - 9:51ในการรักทุกๆคน บางทีเขาอาจจะมองข้าม
-
9:51 - 9:54คนที่อยู่ใกล้ตัวเขามากที่สุด
-
9:54 - 9:59และนั่นก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้สำหรับคนที่ยิ่งใหญ่อย่างเขา
-
10:03 - 10:10(เสียงปรบมือ)
- Title:
- นาธาเนียล คาห์น กล่าวถึงภาพยนตร์สารคดีเรื่อง "My Architect"
- Speaker:
- Nathaniel Kahn
- Description:
-
more » « less
นาธาเนียล คาห์น แบ่งปันส่วนหนึ่งของภาพยนตร์สารคดีของเขา "My Architect" ซึ่งเกี่ยวกับการเดินทางเพื่อเข้าใจพ่อของเขา ผู้เป็นสถาปนิกชื่อก้องโลก หลุยส์ คาห์น ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์ที่มีความหมายมากสำหรับผู้ต้องการเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและความมรัก
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 10:10
|
Pat Likitswat added a translation |