اگر در طراحی‌هایمان افراد ناتوان را درنظر بگیریم، همگی سود می‌بریم

الیز روی معتقده که بزرگترین هدیه زندگیش، از دست دادن قدرت شنواییش بوده. این وکیل و طراح بر این باوره که ناشنوا بودن موجب میشه تا جهان رو به طرز متفاوتی تجربه کنه و اون رو تغییر بده. این دیدگاهیه که باعث میشه بتونیم برخی از بزرگترین مشکلات جهان رو حل کنیم. همونطور که روی میگه : وقتی اول برای معلولان بسازیم، به راه حل هایی می رسیم که اغلب بهتر از زمانی هست که برای افراد معمولی طراحی می کنیم.

صدای خندیدن کنار دوستانم رو

هیچ وقت فراموش نمیکنم.

صدای [لالایی] مادرم قبل از خواب

هیچ وقت از یادم نخواهد رفت.

و همینطور صدای آرامش بخش آب

زمان جاری شدن در جویبار.

تصور کنید که چقدر برای من ترسناک بود،

وقتی که در ۱۰ سالگی

گفتن که قدرت شنواییم به تدریج از بین میره

و پنج سال بعد

تا حدی پیش رفت که
کاملا ناشنوا شده بودم

ولی معتقدم که از دست دادن شنوایی

یکی از بزرگ ترین هدایای زندگی من بود.

برداشت من از جهان خاصه.

و معتقدم که همین تجربه های خاصی

که افراد معلول دارند

باعث میشه تا بتونیم
یه جهان بهتر بسازیم

جهانی بهتر برای همه
معلول یا غیرمعلول.

یک زمانی وکیل حقوق معلولان بودم.

و برای حفاظت از حقوق این افراد
زمان زیادی صرف کردم،

تا از رفع تمامی نیاز های اونها
اطمینان حاصل کنم

بعد باید به سرعت سیاست
بین الملل یاد میگرفتم،

چرا که از من برای فعالیت
درکنوانسیون سازمان ملل دعوت شده بود.

که وظیفه حراست از
حقوق معلولان رو بر عهده دارد.

در زمان فعالیت در انجا به عنوان
نماینده یک سازمان مردم نهاد،

انرژی زیادی صرف کردم
تا بتونم مردم رو مجاب

به درک استعداد های معلولین کنم

ولی جایی در این مسیر

و پس از بارها تغییر شغل

که والدینم زیاد راضی نبودند --

(خنده حاضرین)

فکری به ذهنم رسید

که معتقدم میتونه ابزاری به غایت قدرتمند

برای حل برخی مشکلات بزرگ جهان باشد.

معلول و غیرمعلول.

این ابزار «تفکر طراحی» نام گرفته،

'تفکر طراحی' روشی برای
ابتکار و حل مسئله است

پنج مرحله هست

نخست، تعریف مسئله

و درک ابعاد و محدودیت های آن است.

دوم، توجه به واقعیت های زندگی مردم

و ارتباط برقرار کردن با این واقعیتها است.

سوم، ارائه صدها ایده جدید
هر چه بیشتر، بهتر،

هر چه جاه طلبانه تر، بهتر.

چهارم زمان الگوپردازی است
زمان گردآوری هرچه که می توانید،

هر چه که می توانید پیدا کنید،

برای رسیدن به راه حل

و آزمایش و اصلاح آن.

و در نهایت زمان اجرا میرسه:

زمانی که بفهمید آیا این
راه حل شما دائمی هست یا نه.

وارن برگر (نویسنده) میگه که 'تفکر طراحی'
به شما یاد میده که طور دیگری نگاه کنید

تا نگاه خودتون روعوض کنید
از نو بسازید و دست به آزمایش بزنید

و از همه مهمتر اینکه

اون سوال های احمقانه رو از خودتون بپرسید.

متفکران طراح معتقدند که همه خلاق هستند.

اون ها به گردآمدن افراد
با اندیشه های متفاوت اعتقاد دارند،

چونکه می خوان عقاید متفاوت
رو با هم به اشتراک بذارن.

همه رو جمع کنن،

و در نهایت یه چیز جدید بسازن.

تفکر طراحی ابزاری موفق و همه کاره

و قابل استفاده در تقریبا همه صنایع هست.

من توان بالقوه این ابزار
برای حل مسائل رو دیده بودم.

پس تصمیم را گرفتم که
به دانشگاه برگردم،

و در رشته 'طراحی اجتماعی'
مدرک کارشناسی بگیرم.

این رشته برای استفاده از هنر طراحی
برای ایجاد تغییرات مثبت در جهانه.

زمانی که در دانشگاه بودم

به کار با چوب علاقه مند شدم،

ولی خیلی زود فهمیدم

که در یه زمینه مشکل دارم.

زمانی که با ابزار آلات کار می کنید

درست قبل از لگد دستگاه،

یعنی زمانی که ابزار پس میزند،

از خودش صدایی ساطع میکنه

و من نمی تونستم این صدا رو بشنوم.

پس تصمیم گرفتم که

چرا این مشکل رو خودم حل نکنم؟

راه حل ابداعی من یک عینک امنیتی بود،

که برای هشدار بصری به کاربر طراحی شده بود

تا مشکل رو برطرف کنه

حتی قبل از اینکه گوش
انسان صداش رو بشنوه.

چرا هیچ کس تا حالا به این فکر نیفتاده بود؟

(خنده حاضرین)

دو دلیل داره
یکی اینکه تازه کار بودم

و ذهنم درگیر پیچیدگی های معمول کار نبود

دوم اینکه ناشنوا بودم.

برداشت متفاوتی که از جهان دارم
باعث شکل گیری این راه حل شد.

و هرچه جلوتر رفتم
راهکار های بیشتری به ذهنم رسید

که در اصل برای افراد معلول بودن

اما مورد استفاده همه قرار گرفتن،

و مورد پذیرش عموم قرار گرفتن.

چه افراد معلول و چه غیرمعلول.

این یه سیب زمینی پوست کن شرکت OXO هست.

ابتدا برای افراد مبتلا به التهاب مفاصل
طراحی شده بود،

ولی به قدری راحت بود
که همه دوسش داشتند.

یا حتی پیامک دادن از اول
برای اونایی بود که ناشنوا بودند.

همه از این یکیم خوش شون میاد.

(خنده حاضرین)

شروع کردم به فکر کردن

چی میشه اگه وارونه فکر کنیم؟

چی میشه اگه اول برای
افراد معلول طراحی کنیم،

نه برای مردم معمولی؟

همین طور که میبینید، وقتی اول
برای افراد معلول طراحی میکنیم،

به ایده هایی میرسیم
که نه تنها جامع

بلکه اغلب بهتر از نمونه هایی هستن
که برای افراد عادی طراحی میکنیم.

این برای من هیجان انگیزه،

این یعنی اون مقدار انرژی که صرف

رفع نیازهای یه معلول میشه

میشه با استفاده حداکثری و
هدایت در مسیر درست

عاملی برای خلاقیت و ابتکار باشه.

این موضوع باعث میشه که به جای
تلاش برای تغییر افکار عمومی،

و مدارا با افراد معلول

هریک از ما یه کیمیاگر باشیم.

اون جادوگری که دنیا به شدت
برای حل برخی از مشکلات بزرگ

به اون نیاز داره.

من همچنین معتقدم که

حتی افراد معلول هم با استفاده از
ایده 'تفکر طراحی'،

می تونن بالقوه یه طراح باشن.

من از دوران بچگی و ناخودآگاه

یک متفکر طراح بودم.

متفکران طراح بطور ذاتی
حلال مشکلات هستن.

فرض کنید که دارید به
صحبت های کسی گوش می کنید

و تنها میتونید نیمی
از صحبت بشنوید،

میتونید ازشون بخواین که
دوباره تکرار کنن،

ولی مردم از
دستتون عاصی میشن.

راه حلی که من ناخودآگاه بهش رسیدم

این بود که اون صدای مبهم

و اون وزن کلمات رو،

به یه آهنگ تبدیل کنم
و با لب های مخاطب تطبیق بدم.

سال ها بعد یکی به من گفت که به نظرش
نوشته های من کمی آهنگین هستن.

خب این به این خاطره که
همه مکالمات من به همین شکله،

من همچنین مهارت خیلی خیلی خاصی
تو تحمل شکست پیدا کردم.

(خنده حاضرین)

جدی میگم.

اولین فصل آموزشی زبان اسپانیایی،
نمره D گرفتم.

ولی چیزی که فهمیدم این بود
که وقتی خودم رو بالا کشیدم،

و برخی مسائل رو تغییر دادم،

بالاخره، موفق شدم.

تفکر طراحی افراد رو تشویق به شکست میکنه،

تا بارها شکست بخورن

چرا که در نهایت موفق میشن،

ابداعات کمی در این جهان،

حاصل دست افرادی هست
که در اولین تلاش موفق شدن،

من این درس رو در ورزش هم تجربه کردم.

هیچ وقت یادم نمیره که
مربی به مادرم میگفت:

که اگه دخترتون شنواییش رو
از دست نداده بود،

الان توی تیم ملی بود.

ولی چیزی که من و مربی
در اون زمان نمی دونستیم،

این بود که ناشنوایی در واقع باعث شد
که من در ورزش بهتر عمل کنم،

وقتی که شما قدرت شنوایی تون رو
از دست میدید، نه تنها رفتار -

بلکه حواس فیزیکی شما هم
با وضعیت تطبیق داده میشه!

یک نمونه اینکه

توانایی تمرکز بصری من افزایش یافت،

فرض کنید که یه بازیکن فوتبال
از جناح چپ به دروازه نزدیک میشه

و شماهم مثل من که دروازه بان بودم
دروازه بان هستید،

و توپ داره از جناح چپ نزدیک میشه

کسی که از شنوایی نرمالی برخورداره
محدوده دیدش در این ابعاد هست،

اما محدوده دید من
به این اندازه گسترده بود.

پس من بازیکن های این سمت
رو زیر نظر گرفتم.

که داشتن به دروازه نزدیک میشدن،

و این کار رو سریعتر انجام دادم
که اگه توپ از من عبور کرد،

بتونم دوباره جایگیری کنم
و برای شوت اون بازیکن مهیا باشم.

پس همونطور که می بینید،

من در تمام عمر یک متفکر طراح بودم.

مهارت های من به نحوی پرورش یافته بود
که دست روی کارهایی میذاشتم که

هیچ کس سراغ اون ها نمی رفت.

نیاز دائم من به تطبیق با شرایط مختلف،
از من یک ایده پرداز فوق العاده و -

توانمند در حل مشکلات ساخت.

و من این کارها رو در چارچوب
محدودیت های خودم انجام دادم.

این چیزی هست که طراح ها
بارها با اون مواجه میشن.

من اخیرا به خاطر یه مسئله کاری
به هائیتی رفته بودم،

متفکران طراح اغلب به دنبال
شرایط سخت هستن.

چرا که اغلب بهترین طرح های اون ها
در این زمان شکل میگیره.

و در هائیتی وضعیت واقعا دشوار بود.

من مدتی در کنار ۳۰۰ ناشنوا زندگی کردم،

که پس از زلزله سال ۲۰۱۰
اسکان دوباره یافته بودن.

ولی با گذشت پنج و نیم سال

هنوز برق نداشتن،

آب آشامیدنی موجود نبود،

هیچ فرصت شغلی وجود نداشت،

جرم و جنایت بسیار
و عدالت وجود نداشت.

سازمان های فعال بشردوستانه
یکی بعد از دیگری به این منطقه اومدن،

ولی این افراد

راه حل های آماده داشتن،

نیومده بودن که وضعیت
رو بررسی کنن،

و طرح ها رو با وضعیت مردم تطبیق بدن.

یه سازمان به این افراد
تعدادی راس بز و مرغ داد،

ولی این رو نفهمیدن

که گرسنگی به قدری
در میان مردم شایع بود

که زمانی که ناشنوایان
شب هنگام خواب بودند

مردم به حیاط خانه این افراد میرفتن،

و حیوانات اون ها رو میدزدیدن.

و بالاخره زمانی رسید که
همه حیوانات از دست رفت.

حالا به فرض اگر اون سازمان
زمان گذاشته بود،

تا وضعیت زندگی ناشنوایان
و دیگر مردم رو بررسی کنه،

مشکل رو متوجه میشدن.

و شاید به یه راه حل برای
این مسئله می رسیدن.

چیزی مثل یه لامپ خورشیدی

که آغل امن حیوانات رو
در شب روشن نگه میداره

تا از امنیت اون ها اطمینان حاصل بشه.

قرار نیست حتما یه متفکر طراح باشید،

که این ایده هایی که من امروز
با شما درمیان گذاشتم رو داشته باشید،

شما خلاق هستید،

شما طراح هستید،

همه یه طراح هستن،

بذارید افرادی مثل من به شما کمک کنن،

بذارید افراد معلول به شما کمک کنن
که دیگر جوانب کار رو ببینید،

و در این میان

بزرگ ترین مشکلات رو حل کنید.

فقط همین! از شما سپاسگزارم

(تشویق حضار)