Giotto, Madonna Ognissanti , 1306-10

Giotto, Madonna Ognissanti, 1306-10, tempera na drewnie, 128 x 80 1/4" (325 x 204 cm).i

Namalowane dla kościoła Ognissanti, we Florencji

Mówcy: Dr. Steven Zucker and Dr. Beth Harris

[muzyka]

Giotto nie był malarzem renesansowym,

ale stworzył podwaliny,

20,może 30 lat po tym jak Cimabue namalował

tą wielką Madonnę dla kościoła Świętej Trójcy,

Giotto- jego uczeń- również namalował Madonnę z dzieckiem na tronie,

która myślimy, że pochodzi z kościoła Ognissanti we Florencji.

I jest to Maria, jakiej jeszcze nie oglądaliśmy,

zajmuje przestrzeń, jest monumentalna,

fizyczna.

Jest totalnie inna od wszystkiego

co oglądaliśmy pod koniec XIIw,

kiedy myślimy o Cimabue, a nawet o Duccio z Sieny

to było to wszystko bardzo delikatne, rodzaj elegancji

który powodował, że postacie wydawały się cienkie jak papier

- a ta Madonna Giotta jest masywna, sporo waży,

nie ma mowy o chybotliwości.

I nie chodzi tylko o rozmiar ciała,

ale również o użycie modelowania

Światło i cień

-obrót ciała, które tworzy przejście ze

światła w cień.

Dokładnie- co widzimy na jej szyi,

wokół piersi- naciągnięcie szaty

w stronę Chrystusa.

Widzimy to również na Chrystusie,

a nawet na aniołach wokół,

jest to tak różne od dotychczasowej płaskości,

Dzięki Giotto- otrzymujemy rzeczywiste poczucie Marii

siedzącej wewnątrz swego tronu

- jej kolana wyrżnie wystają do przodu

jeśli popatrzeć wstecz na Duccio

- ona obraca swoje ciało tak, że je uda

są równoległe do płaszczyzny obrazu,

ale kolana u Madonny Giotta

wychodzą prosto na nas tworząc iluzję przestrzeni.

Tak, poza tym jest tu trochę

więcej racjonalnej przetrzeni

dla jej egsystencji

- ten obraz nie używa perspektywy linearnej,

ale jest w jakimś sensie jej prekursorem,

popatrz np na specyfikę, z jaką artysta

umieszcza nas, widzów

w relacji do kompozycji obrazu

- jeśli popatrzysz dokładnie,

to jako widz patrzymy na dól z wysuniętego do przodu stopnia

a do góry na sufit tronu

- i jest jesczcze oś prowo-lewo,

w prawym oknie widzimy odrobinę

więcej- więc wiemy , że jesteśmy

trochę po lewej-

tak więc jesteśmy trochę poniżej Chrystusa

na lewo od niego

- a więc Giotto umieszcza nas w bardzo szcególnym

punkcie w relacji to tych świętych postaci,

to stwarza dla nas jako obserwatorów

przestrzeń.

Nadając nam powagi w relacji do Świętości

- i to jest dla Renesansu nieodłączne

i co jest warte zaznaczenia,

starotestamentowi prorocy, których widzieliśmy u Cimabue

zostali wyciągnięci z piwnicy

i stoją u boku Marii Dziewicy

i faktycznie możemy zobaczyć ich twarze

w ramach oskrzydleń tronu

tak jakby Giotto rzeczywiście chciał zasugerować,

że obraz może być rodzajem okna,

przez które patrzymy,

że może być rodzajem ramy

do której możemy wkroczyć naszym wzrokiem.

To powód z którego obraz Giotto

ma jakiś rodzaj siły emocjonalnej

- nawet w ramach tej bardzo tradycyjnej kompozycji

tych wszystkich złoceń,

które są wciąż średniowieczne

stwarza przestrzeń.

W sensie- tworzy dla nas miejsce w tej przestrzeni

ponieważ to świat w którym możemy zamieszkać,

miejsce, gdzie odnajdujemy bryły

- gzie jest grawitacja

gdzie znajdujemy poczucie tych wszystkich

sił fizycznych będących częścią naszych ciał

i możemy w tej przestrzeni odnależć się

o wiele bardziej

niż w dotychczasowych obrazach.

Madonna jest w niebie, ale równocześnie jest z nami.

Ta podstawowa sprzeczność będzie napędzać

Renesans przez najbliższych kilkaset lat

jak zjednoczyć nasze naszą fizyczność

i nasze zrozumienie- naszą emocjonalność

z boskością