"Yeterince erkek" olma denemelerimi neden bıraktım?

Justin Baldoni, erkeksiliği yeniden tanımlama konusunda -- yalnızca iyi erkekler değil, aynı zamanda iyi insanlar olmanın yollarını bulabilmek için -- erkeklerle bir diyalog başlatmak istiyor. Bu sıcak ve kişisel konuşmada, olduğu insanı, dünyaya göre olması gereken insanla uzlaştırma çabasını paylaşıyor. Erkeklere de bir meydan okuyor: "Size kendinizi erkek gibi hissettiren o nitelikleri, kendinizde daha derinlere inmek için kullanabilir misiniz?" diyor Baldoni. "Gücünüz, cesaretiniz, sertliğiniz: Kırılgan olabilecek kadar cesaretli misiniz? Hassas olabilecek kadar güçlü müsünüz? Hayatınızdaki kadınları dinleyebilecek kadar kendinizden emin misiniz?"

Bir aktör olarak, senaryolar alırım

ve senaryoyu takip etmek,

satırlarımı dile getirmek,

başkasının yazdığı bir
karaktere hayat vermek benim işim.

Kariyerim boyunca

televizyonda gösterilen

en iyi erkek rol
modellerden birkaçını oynama

onuruna sahip oldum.

Beni "Erkek Eskort #1"
olarak anımsayabilirsiniz.

(Gülüşmeler)

Ödüllü "Bahar Tatilinde Dehşet" filmindeki

"Fotoğrafçı Tecavüzcü",

"Üstsüz Tecavüzcü".

(Gülüşmeler)

"Üstsüz Tıp Öğrencisi",

"Üstsüz Steroit Kullanan Düzenbaz"

ve en bilinen rolüm, Rafael olarak.

(Alkış)

Onca şey arasında bir bakireye

aşık olan, düşünceli, gelişmiş

ve yalnızca ara sıra üstsüz bir zampara.

(Gülüşmeler)

Şimdi, bu roller gerçek yaşamımda
olduğum erkeği yansıtmıyorlar, fakat

oyunculukla ilgili sevdiğim şey de bu.

Kendimden çok daha farklı karakterlerin
içerisinde yaşamaya alışıyorum.

Fakat ne zaman bu rollerden
birisini alsam, şaşırırdım,

çünkü oynadığım çoğu erkek
maçoluk, karizma ve güç

saçıyor

ve ben aynaya baktığımda,
kendimi öyle görmüyorum.

Fakat Hollywood beni öyle görüyor

ve zamanla, hem ekranda
hem de ekran haricinde

erkek olarak oynadığım roller arasında

bir paralellik olduğunu fark ettim.

Hayatım boyunca olmadığım
bir erkek gibi davrandım.

Zayıf hissettiğimde
güçlüymüş gibi yaptım,

güvensiz hissettiğimde kendimden emin gibi

ve canım yandığında da kuvvetli gibi.

Çoğu zaman için bir gösteri
yapıyormuşum gibi düşünüyorum,

fakat rol yapmaktan yoruldum.

Daima, herkes için

"güvenilecek erkek" olmayı denemenin
yorucu olduğunu size şu an söyleyebilirim.

Şu an -- değil mi?

(Gülüşmeler)

Erkek kardeşim bunu duydu.

Şimdi, hatırladığım kadarıyla,
büyüdüğüm zaman ne tür bir

erkek olacağım bana söylendi.

Çocuk olarak istediğim, diğer çocuklar
tarafından kabul edilip sevilmekti,

fakat kabulleniş, neredeyse nefret edilen

bu kadın görüşünü
edinmem anlamına geliyordu

ve bize kadınsılığın, erkeksiliğin
zıttı olduğu öğretildiği için

ya bu özellikleri reddetmem
gerekiyordu ya da reddedilmek

ile yüzleşmem gerekiyordu.

Bize verilen senaryo buydu.

Değil mi? Kızlar zayıftır,
erkekler ise güçlüdür.

Bu, yüz milyonlarca
genç erkeğe ve genç kıza

bilinç altından öğretilen şeydi,

bende de olduğu gibi.

Bugün buraya, bir erkek olarak
bunun yanlış olduğunu,

bunun zehirli
olduğunu, bitmesi gerektiğini

söylemeye geldim.

(Alkış)

Şimdi sizlere bir tarih dersi vereceğim.

Hepimiz buraya nasıl
geldiğimizi biliyoruz, tamam mı?

Fakat ben 30 yıl sonra uyandım
ve bir anlaşmazlık durumunda

olduğumu, özümde hissettiğim insanla ve

dünyaya göre olmam gereken erkekle

anlaşmazlık içerisinde
yaşıyor olduğumu fark etmiştim.

Fakat bu erkek kavramının

güncel, bozulmuş
tanımına girmek istemiyorum,

çünkü iyi bir erkek olmak istemiyorum.

İyi insan olmak istiyorum.

Bunu yapmanın tek yolunun da,

erkeklerin yalnızca
kadınsı bilinen özellikleri

öğrenmesi değil,
aynı zamanda göğüs germeyi

istemeyi ve onları şekillendiren

kadınları takdir etmeyi
öğrenmesi olduğuna inanıyorum.

Şimdi, erkekler --

(Gülüşmeler)

Öğrendiğimiz her şeyin zehirli
olduğunu söylemiyorum, tamam mı?

Senin veya benim doğamızda
yanlış bir şey olduğunu söylemiyorum

ve erkekler, erkek olmayı
bırakmak gerek demiyorum.

Fakat denge lazım, değil mi?

Dengeye ihtiyacımız var

ve nesilden nesle
bize aktarılan senaryolara gerçekten

dürüstçe bakarsak ve erkekler olarak,

günlük yaşamımızda üstlenmeyi

seçtiğimiz rollere
gerçekçi olarak bakarsak

bazı şeyler değişebilir.

Senaryolar demişken,

ilk senaryomu babamdan almıştım.

Babam muhteşemdir.

İyidir, kibardır,
hassastır ve korumacıdır,

o burada.

(Alkış)

Ağlıyor.

(Gülüşmeler)

Üzgünüm baba,
çocukken ona bunun için kırılmıştım

çünkü beni saf büyüttüğü için onu suçladım

ve taşındığımız yer olan
Oregon'da bu çok da iyi

karşılanmıyordu.

Çünkü saflık,
korktuğum anlamına geliyordu.

Bakın, babam geleneksel
erkeksiliğe sahip değil,

ellerimi nasıl
kullanacağımı öğretmedi bana.

Avlanmayı, dövüşmeyi,
bilirsiniz, erkeksi olayları

öğretmedi bana.

Onun yerine bildiği şeyi öğretti:

erkek olmak, kendini feda etmek ve

aileni korumak için

yapabileceğin her şeyi yapmakla ilgilidir.

Fakat babamın, devlet senatörü
olan ve ailesini geçindirmek

için geceleri de hademe
olarak çalışmış olan

ve bunu kimseye

anlatmamış olan babasından

öğrendiğini keşfettiğim,
benim de babamdan öğrendiğim

bir rol daha var.

Bu rol, gizlice acı çekmek.

Şimdi, üç jenerasyon sonra,

ben de bu rolü oynarken buldum kendimi.

Büyükbabam neden
başka bir adama gidip de

yardım isteyemedi ki?

Babam neden hala onun kendi
başına halletmesi gerektiğini düşünüyor?

Bir erkeğin, başkasının kalbini

kırmak yerine,
ölmeyi seçeceğini biliyorum.

Fakat bu, güçlü sessiz
tiplerden olduğumuz için değil.

Hayır. Erkeklerin çoğu arkadaşlıkta,
sohbet etmede gerçekten iyidir;

yalnızca fiziksel şeylerde değil.

(Gülüşmeler)

Eğer konu iş veya spor
ya da politika veya kadınlarsa,

fikirlerimizi paylaşmamızda sorun yok,

fakat konu güvensizlik
veya mücadelelerimiz ya da

başaramama korkumuz ise,

o zaman neredeyse felç oluruz.

En azından, ben oluyorum.

Bu davranışı kırmak için
yaptığım alıştırmalardan

bazıları, beni zayıf hâle

gelmeye zorlayacak
tecrübeler yaratmaktı.

Yani hayatımda utancı tecrübe
ettiğim herhangi bir şey oluyorsa,

ne kadar korkutucu olursa olsun,

direkt muhatap oluyorum --

hatta bazen açıkça yapıyorum.

Çünkü böyle yaparak

onun gücünü alıyorum

ve kırılganlığımın
teşhiri de bazı durumlarda

diğer erkeklere aynısını
yapma yolunu açabilir.

Örnek olarak, kısa süre önce

arkadaşlarımla konuşmak isteyeceğim

bir meseleyle boğuşuyordum,

fakat beni eleştireceklerinden ve beni

zayıf göreceklerinden,
o zaman da bir lider

olarak duruşumu
kaybedeceğimden ve sonra onları

üç günlük tatile çıkaracağımı
bildiğimden, korkmuştum --

(Gülüşmeler)

Bu başlangıçtı. Tahmin edin, ne oldu?

Henüz üçüncü güne gelmeden

yaşadığım şeyle ilgili
onlarla konuşma gücünü

buldum kendimde.

Bunu yaptığımda, muhteşem bir şey oldu.

Yalnız olmadığımı gördüm,

çünkü onlar da boğuşuyorlardı.

Utancımı paylaşma gücü
ve cesareti bulduğum anda,

utancım yok oldu.

Zamanla öğrendim ki,

kırılganlık alıştırması yapmak istiyorsam,

kendime bir sorumluluk
sistemi oluşturmam gerekiyordu.

Bir aktör olarak gerçekten kutsanmışım.

Gerçekten muhteşem bir
hayran temeli oluşturdum,

gerçekten çok tatlı ve bağlılar

ve ben de sosyal platformumu,

günlük olarak özgünlük ve kırılganlık

alıştırması yapabileceğim bir tür
Truva atı olarak kullanmaya karar verdim.

Tepkiler inanılmazdı.

Hayat doluydu,
memnun ediciydi.

Her gün sevgi dolu
ve olumlu mesajlar alıyordum.

Fakat hepsi belirli bir nüfustandı:

kadınlar.

(Gülüşmeler)

Bu gerçek.

Beni neden sadece kadınlar takip ediyor?

Erkekler nerede?

(Gülüşmeler)

Bir yıl önce, bu fotoğrafı paylaştım.

Sonra, yorumlara göz gezdiriyordum
ve kadın hayranlarımdan

birisinin, erkek arkadaşını
fotoğrafa etiketlediğini

ve onun da şöyle cevap verdiğini gördüm,

"Lütfen beni gey
saçmalıklarında etiketlemeyi bırak.

Teşekkürler."

(Gülüşmeler)

Sanki gey olmak, daha az
erkek olmanızı sağlıyor gibi.

Derin bir nefes aldım

ve cevap verdim.

Dedim ki,

kibarca, yalnızca merak ettim,

çünkü erkeklik keşfi üzerindeyim

ve eşime duyduğum
sevginin neden gey saçmalığı

olduğunu bilmek istiyordum.

Sonra, dürüstçe, yalnızca
öğrenmek istiyorum dedim.

(Gülüşmeler)

Bana anında cevap yazdı.

Ben üstüme geleceğini
düşünmüştüm, ama o özür diledi.

Bana büyümenin ve duygusallığı

açığa vurmanın nasıl
küçümsendiğini anlattı.

Egosuyla uğraştığını ve
mücadele ettiğini, kız arkadaşını

ne kadar sevdiğini ve onun sabrı için

nasıl minnettar olduğunu anlattı.

Birkaç hafta sonra

bana tekrar mesaj gönderdi.

Mesaj bu kez tek dizinin üstünde

evlenme teklifi ederken fotoğrafıydı.

(Alkış)

Sadece "Teşekkür ederim" dedi.

Ben de böyleydim.

Onu anladım.

Yani, herkesin önünde,
kadınsılığı reddederek

rolünü oynuyordu, değil mi?

Fakat gizlice kendini ifade etmek,
görülmek, duyulmak için de

izin bekliyordu ve

tek ihtiyacı, ona hissedebileceği

güvenli bir alan oluşturup, onu
tanımlayan başka bir adamdı

ve dönüşüm de kaçınılmazdı.

Bu tecrübeye bayıldım,

çünkü bana dönüşümün,
anlık mesajlar üzerinden bile

mümkün olduğunu gösterdi.

Daha fazla erkeğe nasıl
ulaşabileceğimi düşünüyordum,

fakat hiçbiri beni takip etmiyordu.

(Gülüşmeler)

Ben de bir deney yaptım.

Daha fazla tipik erkeksi şeyler
paylaşmaya başladım --

(Gülüşmeler)

Antrenmanlarım, yemek
planlarım, sakatlık sonrası

vücudumu iyileştirme yolculuğum gibi.

Bilin bakalım ne oldu?

Erkekler bana yazmaya başladı.

Sonra, beklenmedik bir şey oldu,
kariyerim boyunca ilk kez

bir erkek sağlık dergisi beni aradı

ve değişimci olarak beni
onurlandırmak istediklerini söylediler.

(Gülüşmeler)

Bu gerçekten değişim miydi?

Yoksa alıştırmak mı?

Yani, sorun bu.

Erkeksi şeylerden bahsettiğimde

ve cinsiyet kurallarına uyduğumda

erkeklerin beni
takip etmesi çok iyi.

Fakat eşimi ne kadar sevdiğimden
ya da kızımdan veya 10 günlük

oğlumdan bahsettiğimde, evliliğin zorlu

fakat güzel olduğuna inandığımdan
veya bir erkek olarak beden algısıyla

nasıl mücadele ettiğimden ya da
cinsiyet eşitliğini savunmamdan

bahsettiğimde, yalnızca
kadınlar ortaya çıkıyor.

Erkekler nerede?

Erkekler, erkekler, erkekler,

erkekler!

(Alkış)

Anlıyorum.

Birbirimizle mücadele ederek büyüyoruz.

Olabileceğimiz en sert,

en güçlü, en cesur
erkekler olmamız gerekiyor.

Ben dâhil çoğumuzun kimlikleri,
günün sonunda yeterince erkek gibi

hissedip hissetmediğimize
bağlı olarak şekilleniyor.

Arkadaşlar, sizlere meydan okuyacağım,

çünkü erkekler meydan okumayı severler.

(Gülüşmeler)

Size kendinizi erkek
gibi hissettiren o nitelikleri,

kendinizde daha derinlere inmek için

kullanabilir misiniz?

Gücünüz, cesaretiniz, sertliğiniz:

Bunları tanımlayabilir ve kalbimizi
keşfetmek için kullanabilir miyiz?

Kırılgan olabilecek kadar

cesaretli misiniz?

Yardım için diğerlerine
ulaşabilecek kadar?

Utancınıza balıklama atlayabilecek kadar?

Hassas olabilecek
veya sizi zayıf gösterse

bile incindiğinizde veya mutlu olduğunuzda

ağlayabilecek kadar

güçlü müsünüz?

Hayatınızdaki kadınları
dinleyebilecek kadar

kendinizden emin misiniz?

Fikirlerini,
çözümlerini duyacak kadar?

Söyledikleri size ters gelse bile

onların acılarına dayanacak

ve onlara gerçekten inanacak kadar?

"Soyunma odası muhabbetini" duyduğunuzda,

diğer erkeklerden cinsel
taciz hikayeleri duyduğunuzda

karşı koyacak kadar
erkek olacak mısınız?

Erkekler kalçaya dokunduğunu veya
kızı sarhoş ettiğini anlattığında,

bir kadının her şeyi riske atmak zorunda

kaldığı ve öne çıkıp
"ben de" dediği bir dünyada

yaşamamamız için,

karşı koyup bir şeyler yapacak mısınız?

(Alkış)

Bu ciddi bir iş.

Hayatımdaki kadınları bilinçsiz

şekilde nasıl incittiğime gerçekçi,
dürüst bir şekilde baktım

ve bu çirkindi.

Eşim bana, onu belli bir düzenle
incitecek şekilde davrandığımı ve bunu

düzeltmediğimi söylemişti.

Aslında, bazen evde
veya dışarıda konuşacağı zaman

cümlesinin ortasında lafını kesiyor

ve cümlesini ben tamamlıyordum.

Bu berbat.

En kötüsü de, bunu
yaptığımın farkında olmamam.

Bilinçsizceydi.

Ben üzerime düşeni yapıyorum,

bir feminist olmaya çalışıyorum,

dünyadaki kadınların
seslerini yükseltiyorum

ve evde de,

en çok sevdiğim kadınları susturmak
için yüksek sesimi kullanıyorum.

Öyleyse kendime zor bir soru sormalıyım:

çenemi kapatacak ve dinleyecek kadar

erkek miyim?

(Gülüşmeler)

(Alkış)

Dürüst olmalıyım.
Alkış almayacağımı ummuştum.

(Gülüşmeler)

Arkadaşlar,

bu gerçek.

Burada ben ilk adımı atıyorum,

çünkü derine indikçe daha da
çirkinleşiyor, sizi temin ederim.

Kadınlara karşı porno
veya şiddetle ya da evdeki

iş bölümleri veya
cinsiyete göre maaş farkı ile

uğraşacak vaktim yok.

Fakat inanıyorum ki, erkekler olarak

ayrıcalığımızı geride
bırakmanın ve sorunun yalnızca

bir kısmı olmadığımızı
görmenin vakti geldi.

Arkadaşlar, sorun biziz.

Cam tavan var çünkü
onu oraya biz koyduk ve eğer

çözümün bir parçası
olmak istiyorsak, sadece

kelimeler yeterli değil.

Bahá'í yazıtlarından sevdiğim
ve birlikte büyüdüğüm bir söz var.

Şöyle diyor;
"insanlık dünyası iki kanada sahiptir,

erkek ve kadın.

Bu iki kanat güç konusunda
eşit olmadığı sürece,

kuş uçamaz."

Yani kadınlar,

dünyada benim gibi hisseden

erkekler adına,

gücünüze güvenmediğimiz

her an için bizleri affedin.

Şimdi sizlerden, bizlere resmen
yardım etmenizi istiyorum

çünkü bunu tek başımıza yapamayız.

Erkeğiz. Mahvedeceğiz.

Yanlış şeyi söyleyeceğiz.
Duyarsız olacağız.

Muhtemelen, sizi rencide edeceğiz.

Ama umudunuzu kaybetmeyin.

Sayenizde buradayız

ve erkekler olarak, sizler gibi,
göğüs germeli ve sizler bazı

şeylerle mücadele ederken,

müttefikiniz olmalıyız.

Kırılganlığımızı kabullenirken
yardımcı olmanıza ve bizler, kafadan

kalbe giden bu uzun yolculuğu

sürdürürken, sabırlı olmanıza

ihtiyacımız var.

Son olarak ebeveynler:

çocuklara cesur erkek ya da

şeker kız olmayı öğretmek yerine,

yalnızca iyi insan
olmayı öğretebilir miyiz?

Babama döneceğim.

Büyümek, evet, her oğlan gibi
benim de haklı olduğum şeyler vardı,

fakat anlıyorum ki, babamın hassaslığı
ve duygusal zekası sayesinde

şu anda burada durabiliyor

ve sizinle konuşabiliyorum.

Babama duyduğum kızgınlığın,
onunla ilgisi olmadığını fark ediyorum.

Bu tamamen benimle, kabul edilme
arzumla ve bana uymayan bir rol

oynama isteğimle ilgili.

Babam bana ellerimi nasıl
kullanacağımı öğretmemiş olabilir, ama

kalbimi nasıl kullanacağımı öğretti

ve bu onu her şeyden
daha fazla erkek yapıyor.

Teşekkürler.

(Alkış)