Даниел Голман за сочувството

Даниел Голман, авторот на книгата „Емоционална интелигенција“, прашува зошто не сочувствуваме повеќе.

Запрепастен сум од тоа како една од имплицитните теми на TED

е сочувствувањето, овие навистина потресни слики кои ги видовме:

СИДА во Африка, претседателот Клинтон минатата ноќ.

И би сакал да додадам малку колатерално размислување,

за сочувствувањето и да го доближам од глобално до ниво на личноста.

Јас сум психолог, но бидете сигурни,

нема да бидам премногу интимен.

(Смеење)

Направено е многу важно истражување неодамна

на Принстон Теолошкото Училиште која кажува зошто

кога сите ние имаме толку многу прилики да помогнеме,

некогаш помагаме, а некогаш не.

На една група студенти на Принстон Теолошкото Училиште

им било кажано дека ќе вежбаат обраќање

и секому од нив му била дадена тема на обраќањето.

На половина од овие студенти им била дадена, како тема,

однесувањето на Добиот Самарјанин:

човекот кој застанал покрај непознато лице

за да му помогне на непознатиот во неволја на патот.

На другата половина им биле дадени теми од библијата.

Потоа на еден по еден, им соопштиле дека треба да отидат во друга зграда

и да го направат своето обраќање.

Додека тие оделе од првата во втората зграда,

сите до еден поминале покрај човек кој превиткан молел,

очигледно за помош. Прашањето е: Дали тие застанале да помогнат?

Уште поинтересно е прашањето:

Дали било битно што биле сконцентрирани на однесувањето

на Добриот Самарјанин? Одговор: Не. Не воопшто.

Она што одредило дали некој би застанал

и би му помогнал на непознат во неволја

било колку тие мислеле дека се во брзање,

дали мислеле дека доцнат или дали биле замислени

за она за што требале да зборуваат.

И ова, мислам дека е карактеристика на нашиот живот:

дека не ги користиме сите прилики да помогнеме

бидејќи нашиот фокус е во погрешна насока.

Воспоставена е нова област во изучувањето на мозокот, општествена невронаука.

Таа ги изучува деловите на мозоците на двајца луѓе

кои се активираат додека зборуваат.

А новото сфаќање за сочувството во невронауката

е дека нашата основна поставеност е да помагаме.

Така, доколку забележиме друга личност,

ние автоматски се сплотуваме, сочувствуваме со неа.

Откриени се нови неврони, имитирачки неврони,

кои се однесуваат како невро Wi-Fi, активирајќи се во нашиот мозок

во идентични области како и во нивниот мозок. Ние сочувствуваме автоматски.

И доколку таа личност е во неволја, доколку пати,

ние сме автоматски подготвени да помогнеме. Барем такви се аргументите.

Но следува прашањето: Зошто не помагаме:?

Мислам дека ова зборува за цела палета

која започнува од целосна опседнатост со себе

до забележување, до емпатија и сочувствување.

И едноставен факт, доколку сме фокусирани на себе,

доколку сме презафатени, а такви сме честопати во текот на денот,

ние навистина не ги забележуваме останатите.

И оваа разлика помеѓу сопствениот и туѓиот фокус

може да биде многу деликатна.

Пред некој ден си го пресметував данокот и се најдов себеси

како ги прегледувам сите донации кои сум ги дал,

и имав привидение, кога всушност, стигнав до мојот чек

за фондацијата Сева и си помислив,

мојот пријател Лери Брилијант би бил навистина среќен

што сум дал пари на Сева.

Потоа сфатив дека од донирањето јас добивам

нарцисоидна придобивка -дека се чувствувам добро во врска со себе.

Потоа започнав да размислувам за луѓето на Хималаите

на кои им требаше помош поради катаракта и сфатив

дека од нарцисоидниот сопствен фокус преминав

кон алтруистичка радост, убаво чувство

за луѓето на кои ќе им се помогне. Мислам дека тоа е мотиватор.

Но разликата помеѓу фокусирањето на самите нас

и фокусирањето на другите

е она на што мислам дека сите треба да обрнеме внимание.

Тоа можете да го видите глобално ниво кај запознавањето партнерки.

Бев во еден суши ресторан пред некое време

и слушнав како две жени зборуваат за братот на едната од нив,

кој сè уште не бил во врска. Едната жена рече,

"Мојот брат има проблем со запознавање партнерка,

затоа се обидува со брзо спарување." Дали знаете што е брзо спарување?

Жената седнува на маса, а мажот оди од маса на маса,

и има часовник и звонче, и на секои пет минути, сигнал,

разговорот завршува и жената може да одлучи

дали да го даде својот телефон или нејзината e-mail адреса на мажот

за следна средба. И едната жена вели,

"Мојот брат никогаш нема добиено телефон и јас точно знам зошто.

Само што ќе седне, тој започнува непрестано да зборува за себе,

тој никогаш не се распрашува за жената."

И јас направив некои истражувања во Сандеј Стајлс рубриката

на Њујорк Тајмс, гледајќи ги позадинските приказни на браковите,

бидејќи тие беа многу интересни - и стигнав до бракот

на Алис Черни Епстајн. Таа рече

дека кога се запознавала со некој дечко,

имала едноставен тест кој им го правела.

Тестот бил: од моментот кога се заедно,

колку долго би му требало на момчето да ѝ постави прашање

со зборчето "ти" во него.

Очигледно Eпстин го погодила тестот, а со тоа и статијата.

(Смеење)

Сега ова е еден мал тест

ве охрабрувам да го пробате на некоја забава.

Овде на TED има мноштво можности.

Харвард Бизнис Ривју скоро имаше статија со наслов

"Човечкиот Момент" за тоа како да направите вистински контакт

со некоја личност на работа. И тие рекоа,

основната работа која треба да ја направите е да го исклучите Вашето блекбери,

да го затворите Вашиот лаптоп, да престанете со мечтаење

и посветете ѝ целосно внимание на личноста.

Има еден нов збор во англискиот јазик

за моментот кога личноста со која сме - го вади нејзиниот блекбери

или одговара на повик, а ние одеднаш за неа не постоиме.

Тој збор е "pizzled": тоа е комбинација од збунет и налутен.

(Смеење)

Мислам дека е прилично вообичаено. Тоа е нашата емпатија, нашето доближување

кое нè издвојува од Макијавелистите или од социопатите.

Имам еден зет кој е експерт за хорор и за терор,

ги има напишано книгите Annotated Dracula и Essential Frankenstein,

кој бил обучен како ученик на Chaucer,

но роден е во Трансилванија

и мислам дека тоа малку му влијаело.

Како и да е, мојот зет, Леонард,

одлучи да напише книга за еден сериски убиец.

Се работи за човек кој ги тероризирал луѓето

многу одамна. Тој бил познат како вампирот Санта Круз.

И пред да биде уапсен, тој ги убил своите баба и дедо,

неговата мајка и пет колеги од Санта Круз колеџот.

Така мојот зет оди да го интервјуира овој убиец

и кога го запознава сфаќа

дека овој тип е навистина застрашувачки.

Само една работа, висок е 2,3 метри.

Но тоа не е најзастрашувачкото кај него.

Најстрашната работа е што неговиот IQ е 160: потврден гениј.

Но нема никаква корелација помеѓу неговиот IQ и емоционалната емпатија,

сочувствување со други луѓе.

Тие се контролираат од различни делови во мозокот.

Во еден момент, мојот зет собира храброст

да му го постави прашањето на кое сака да го знае одговорот,

а тоа е: Како можеше да го направиш тоа?

Зарем не ти беше жал за твоите жртви?

Се работеше за свирепи убиства - тој ги гушел жртвите.

А убиецот одговара смирено,

"О, не. Доколку почувствував вознемиреност, немаше да го направам тоа.

Морав да го исклучам тој дел во мене. Морав да го исклучам тој дел од мене."

Мислам дека тоа е навистина проблематично,

и некако, се посветив на исклучувањето на овој дел од нас.

Кога се фокусираме на самите себе во било која активност,

го исклучуваме тој дел во нас доколку сме покрај друга личност.

Помислете кога одите во шопинг и за можностите

за сочувствувачка потрошувачка.

Токму сега, како што Bill McDonough потенцираше,

предметите кои ги купуваме и ги користиме имаат скриени последици.

Сите ние несвесно сме жртви на колективно спепило.

Не ги забележуваме и не забележуваме дека не ги забележуваме

отровните молекули кои излегуваат од теписонот или материјалот на седиштата.

Или не знаеме дека материјалот е технолошка

или производствена состојка, која може повторно да биде употребена

или едноставно завршува на отпад? Со други зборови,

ние сме безобѕирни кон еколошкото или јавното здравје

и кон општествените и економските последици

од работите кои ги купуваме и ги користиме.

На некој начин, самата соба е слонот во собата,

но не го гледаме. И ние стануваме жртви

на систем кој нè насочува на друго место. Размислете за ова.

Има една прекрасна книга со назив

Материјал: Скриениот живот на секојдневните предмети.

И тој зборува за позадинската приказна за предмети како на пример маица.

И тој кажува каде растел памукот

за користените ѓубрива и последиците

врз земјата од тие ѓубрива. И споменува, на пример,

дека памукот е многу отпорен на текстилна боја,

околу 60% отпаѓа во отпадната вода.

И добро е познато од епидемиолозите дека децата

кои живеат близу текстилни фабрики имаат висок процент на леукемија.

Има една компанија, Бенет енд Компани, која го снабдува Polo.com,

Victoria's Secret -- и тие, бидејќи нивниот директор, кој е свесен за ова,

во Кина формирал здружен бизнис со нивната бојаџилница

за да се осигура дека отпадната вода

ќе биде правилно третирана пред да се врати во земјата.

Во моментов, немаме можност да избереме ваква маица

од сите останати. Па што би било потребно за тоа?

Размислував за тоа. Да напоменам,

постои нова електронска технологија за означување која дозволува секоја продавница

да ја знае целокупната историја на секој продукт на полиците во продавницата.

Можете да ја следите назад сè до фабриката. Откако ќе се вратите

назад во фабриката, можете да ги погледнете производните процеси

кои биле користени за изработка, и доколку е еколошка,

можете така и да ја означите. Или доколку не е еколошка,

можете да влезете, денес, во било која продавница,

да го скенирате баркодот,

и тој ќе ве одведе до нивниот веб сајт.

Тоа го имаат за луѓе алергични на кикирики.

Овој веб сајт може да ви каже работи за предметот.

Со други зборови, во моментот на купување,

би можеле да направиме сочувствителен избор.

Постои изрека во светот на информациската наука:

на крајот сите ќе знаат сè.

Прашањето е: дали тоа ќе направи разлика?

Пред некое време кога работев во Њујорк Тајмс,

тоа беше во осумдесеттите, напишав статија,

за она што беше нов проблем во Њујорк,

а тоа беа бездомните луѓе на улиците.

Поминав неколку недели одејќи наоколу со агенција за социјална работа

која им помагаше на бездомниците. Сфатив дека гледајќи ги бездомниците

низ нивните очи дека скоро сите од нив се психијатриски случаи

кои немаа каде да одат. Имаа дијагнози. Тоа ме натера,

ме протресе од урбаниот транс во кој се наоѓав,

кога ќе видиме, кога поминуваме покрај некој бездомник

во периферијата на нашата визија, тој останува на периферијата.

Не забележуваме затоа и не делуваме.

Еден ден, набрзо после тоа, беше петок, при крај на денот,

се симнував надолу во метрото. Беше време на шпиц

и илјадници луѓе се слеваа надолу по скалите.

Одеднаш додека се симнував по скалите

забележав дека имаше човек легнат на едната страна,

гол, неподвижен, а луѓето едноставно газеа врз него,

стотици и стотици луѓе.

И бидејќи мојот урбан транс беше донекаде ослабен,

застанав за да откријам што не е во ред.

Штом застанав, неколкумина други

веднаш го забележаа истиот човек.

Откривме дека тој беше Хиспано, не зборуваше англиски,

немаше пари, скитал по улиците со денови, гладувајќи,

и на крајот се онесвестил од глад.

Веднаш некој отиде и донесе сок од портокал,

некој донесе хотдог, некој доведе полицаец од метрото.

Човекот беше вратен на нозе веднаш.

Но за тоа беше потребен само еден мал чин на забележување.

и јас сум навистина оптимист.

Ви благодарам многу.

(Аплауз)