Laten we eerlijk zijn over onze geldproblemen

Moeite hebben om te budgetteren en financiën te beheren is normaal -- maar er eerlijk en open over praten is dat niet. Waarom verbergen we onze problemen rond geld? In deze doordachte, persoonlijke talk moedigt auteur Tammy Lally ons aan om ons van 'geldschaamte' te bevrijden en laat ze ons zien hoe we kunnen ophouden met onze bankrekeningen gelijk te stellen aan onze eigenwaarde.

Heb je ooit de regels
van je familie moeten overtreden?

Vandaag overtreed ik de mijne

over geld, geheimen en schaamte.

In 2006 belde mijn broer Keith mij op
op zijn 40e verjaardag.

"Tam, ik zit in de penarie.

Ik zou het je niet vragen
als het niet moest.

Kan ik 7.500 dollar lenen?"

Dit was niet de eerste keer
dat hij snel geld nodig had,

maar dit keer maakte zijn stem me bang.

Zo terneergeslagen en beschaamd
had ik hem nog nooit gehoord

en het was op zijn 40e verjaardag.

Na wat standaardvragen
die we allemaal zouden stellen,

stemde ik toe om hem het geld te lenen,
maar op één voorwaarde:

dat ik als financiële
professional van de familie

hem en zijn vrouw wilde ontmoeten

om te zien wat er
werkelijk aan de hand was.

Weken later kwamen we samen
bij de lokale Starbucks

en ik zette direct streng in
over zijn financiële situatie.

"Je moet je huis verkopen,
koop iets dat je je kunt veroorloven,

verkoop het speelgoed.

En Starbucks?

Stop met koffie van vijf dollar per dag."

Dingen doen 'gewoon om erbij te horen'
kan er gewoon niet meer af.

Al snel gingen mijn broer en zijn vrouw
elkaar de schuld in de schoenen schuiven

en werd het onvriendelijk.

Ik was beurtelings
therapeut en kwaaie zus.

Ik wilde dat ze beter waren dan dit.

"Kom op, jullie twee. Pak je tezamen.

Jullie zijn ouders.

Wordt volwassen en ga er tegenaan."

Later belde ik mijn moeder,

maar Keith was me voor

en vertelde haar dat hij
niet veel aan me had gehad.

Hij voelde zich gekwetst en aangevallen.

Natuurlijk voelde hij zich gekwetst.

Ik had hem met mijn harde aanpak
in verlegenheid gebracht.

Twee maanden later
kreeg ik een telefoontje.

"Tam? Ik heb slecht nieuws.

Keith pleegde gisteravond zelfmoord."

Dagen later ging ik bij hem thuis
op zoek naar antwoorden

in zijn ‘kantoor’ -- de garage.

Daar vond ik een stapel
achterstallige creditcardrekeningen

en een uithuiszettingsbevel
ingediend op de dag dat hij stierf.

De mensen die mijn broer achterliet,
waren zijn mooie 10-jarige dochter,

zijn briljante 18-jarige zoon,

weken voor zijn afstuderen
van de middelbare school,

en de vrouw waarmee hij
20 jaar getrouwd was geweest.

Hoe kwam dit?

Mijn broer zat gevangen
in de geldschaamtecyclus van onze familie

en hij was zeker niet de enige.

Zelfmoordcijfers over
volwassenen van 40 tot 64 jaar

zijn met bijna 40% gestegen sinds 1999.

Werkverlies, faillissement
en uithuiszettingen

speelden een rol in bijna 40%
van de overlijdens,

met blanke mannen van middelbare leeftijd
goed voor 7 van de 10 zelfmoorden.

Wat ik heb geleerd,

is dat ons zelfdestructieve
en zelfvernietigende financiële gedrag

niet wordt gestuurd
door onze rationele, logische gedachten.

In plaats daarvan zijn ze een product
van onbewuste overtuigingen

uit onze jeugd

en zo diep ingebakken

dat ze voor de rest van ons leven
ons dicteren hoe we met geld omgaan.

Zo velen van jullie
zitten met het idee dat je lui bent

of gek of dom --
of gewoon onhandig met geld.

Dit is wat ik geldschaamte noem.

Dr. Brené Brown,
een bekende schaamteonderzoeker,

definieert schaamte als
‘het intens pijnlijke gevoel of ervaring

van te geloven dat we tekortschieten

en dus onwaardig zijn
voor liefde en saamhorigheid’.

Daarom definieer ik geldschaamte zo:

'het intens pijnlijke gevoel of ervaring

van te geloven dat we tekortschieten

en dus onwaardig zijn
voor liefde en saamhorigheid,

gebaseerd op onze bankrekeningsaldi,

onze schulden, onze huizen, onze auto's

en onze jobtitels’.

Ik noem een paar voorbeelden
van wat ik bedoel.

Ik denk dat we allemaal
geldschaamte kennen,

of je nu 10.000 dollar
of 10 miljoen per jaar verdient,

en het is omdat wij geld
al onze macht geven.

Zo ziet het eruit als iemand
van wie je houdt, of jij,

geldschaamte heeft.

Ze spelen de geslaagde,
betalen altijd de rekening,

komen familie en vrienden
financieel te hulp.

Ze zijn financieel veilig,

maar ze leven in een toestand
van chronisch niet-genoeg-hebben.

Ze rijden een Mercedes,

maar kunnen zich eigenlijk
slechts een Honda veroorloven.

En ze zien er goed uit,
wat het ook mag kosten.

Ik weet dat we ons kunnen bevrijden
van de ketenen van geldschaamte,

omdat ik het deed.

Kort na de dood van mijn broer
sloeg de recessie toe.

Ik verloor mijn bedrijf en ging failliet.

Heimelijk was ik doodsbang.

Ik kwam een jaar lang de deur niet uit,
denkend dat ik iets verkeerd had gedaan

en zei tegen mezelf:
"Wat heb je gedaan? Wat is er gebeurd?"

Ik sprak er niet over
en buiten glimlachte ik slechts.

Niemand wist het.

Dat is geldschaamte.

Daarom moest ik stoppen
met op alles vat te willen hebben,

om op alles een antwoord te hebben.

Ik was de weetal in mijn familie

en ik moest het idee opgeven

dat een nieuw financieel plan
de oplossing was.

En dus net als alles in mijn leven --

voor mij --

werd er iemand gestuurd om me te helpen

en ik aanvaardde de hulp,

maar ik moest een groot zelfonderzoek doen

over de geldgeschiedenis van mijn familie

en mijn ideeën over geld.

We moeten erover gaan praten.

Geld mag niet langer een taboe zijn.

We moeten eerlijk zijn met elkaar
over ons lijden door geldkwesties

en laten we realistisch zijn --

we moeten stoppen
met onze pijn te verdoven.

Om de pijnlijke delen bloot te leggen

van je geldverhaal en je geldgeschiedenis,

kun je niet gevoelloos zijn.

We moeten ons verleden
loslaten om vrij te zijn.

Het loslaten van het verleden
gebeurt door overgave,

geloof en vergeving.

Schuld is de tastbare manifestatie
van niet vergeven.

Zolang je schuld hebt,
heb je je verleden niet helemaal vergeven.

Daarom is het onze opdracht
om onszelf en anderen te vergeven,

zodat we vrij kunnen leven.

Anders zal onze geschiedenis
zich blijven herhalen.

Dit kan niet halsoverkop,
al weet ik dat we dat allemaal willen,

maar het is een langzaam ontwaken.

Dit is een ander niveau van werk.

We moeten hoger mikken om het te krijgen,

om erbij te kunnen.

Dus probeer dit: volg je dollars.

Je geld zal je meteen laten zien
wat je belangrijk vindt.

Waar geef je het aan uit?

En vraag jezelf af:
hecht ik echt waarde aan al dat spul?

En onderzoek wat je voelt
als je aan het besteden bent.

Ben je eenzaam?

Verveel je je?

Of ben je gewoon blij?

Maar je moet ook dieper gaan graven.

Hoe kwam je überhaupt
tot die overtuigingen over geld?

Ik noem dit je geld-autobiografie

en als geld-coach is dit de eerste stap
die ik neem met mijn klanten.

Denk terug aan je vroegste
herinneringen aan geld.

Hoe voelde het als je geld kreeg?

Was je opgewonden, trots of in de war?

En wat deed je met het geld?

Liep je naar de snoepwinkel
of naar de bank?

En wat hoorde je je ouders zeggen

en wat zag je je ouders doen met geld?

Mijn broer en ik hoorden:

"Meer geld zal ons gelukkig maken."

Elke dag.

"Meer geld zal ons gelukkig maken."

En dat internaliseerden we tot de idee

dat onze eigenwaarde
gelijk was aan ons vermogen

als we onze moeder zagen leven

in een chronische toestand
van niet-genoeg-hebben.

Ze verdoofde de pijn
met suiker en winkelen.

Wat hebben wij gedaan?

Keith speelde het leven
van mijn moeder na.

Hij was een weinigverdiener,
verlangde financieel te worden gered

en hij verdoofde de pijn met alcohol.

Ik deed het tegenovergestelde.

Ik werd een veelverdiener,

een redder

en ik verdoofde de pijn
met zelfhulpboeken.

Maar wat we gemeen hadden,
was ons geldgeloof.

We geloofden allebei dat ons banksaldo

gelijk was aan onze eigenwaarde.

Terugkijkend op de ontmoeting
met mijn broer bij Starbucks,

had hij niet zozeer
geld en mijn oordeel nodig.

Hij moest uit zijn lijden worden verlost

en had mijn medeleven nodig.

Keith kon er niet voor uitkomen

en de cyclus van geldschaamte
van onze familie doorbreken,

dus liet hij het aan mij over
om voor hem te spreken.

Verandering is moeilijk,

maar in mijn familie
was niet veranderen dodelijk.

Dus deed ik het

en ik ervoer een diepe vergiffenis.

Zoals ik hier vandaag sta,

leef ik met een doel,

ik dien en geld dient mij.

Er is in je familie
slechts één persoon nodig

om de geldschaamte-cyclus te doorbreken.

Ik wil dat jij dat bent.

Dank je.

(Applaus)