Heb je ooit de regels van je familie moeten overtreden? Vandaag overtreed ik de mijne over geld, geheimen en schaamte. In 2006 belde mijn broer Keith mij op op zijn 40e verjaardag. "Tam, ik zit in de penarie. Ik zou het je niet vragen als het niet moest. Kan ik 7.500 dollar lenen?" Dit was niet de eerste keer dat hij snel geld nodig had, maar dit keer maakte zijn stem me bang. Zo terneergeslagen en beschaamd had ik hem nog nooit gehoord en het was op zijn 40e verjaardag. Na wat standaardvragen die we allemaal zouden stellen, stemde ik toe om hem het geld te lenen, maar op één voorwaarde: dat ik als financiële professional van de familie hem en zijn vrouw wilde ontmoeten om te zien wat er werkelijk aan de hand was. Weken later kwamen we samen bij de lokale Starbucks en ik zette direct streng in over zijn financiële situatie. "Je moet je huis verkopen, koop iets dat je je kunt veroorloven, verkoop het speelgoed. En Starbucks? Stop met koffie van vijf dollar per dag." Dingen doen 'gewoon om erbij te horen' kan er gewoon niet meer af. Al snel gingen mijn broer en zijn vrouw elkaar de schuld in de schoenen schuiven en werd het onvriendelijk. Ik was beurtelings therapeut en kwaaie zus. Ik wilde dat ze beter waren dan dit. "Kom op, jullie twee. Pak je tezamen. Jullie zijn ouders. Wordt volwassen en ga er tegenaan." Later belde ik mijn moeder, maar Keith was me voor en vertelde haar dat hij niet veel aan me had gehad. Hij voelde zich gekwetst en aangevallen. Natuurlijk voelde hij zich gekwetst. Ik had hem met mijn harde aanpak in verlegenheid gebracht. Twee maanden later kreeg ik een telefoontje. "Tam? Ik heb slecht nieuws. Keith pleegde gisteravond zelfmoord." Dagen later ging ik bij hem thuis op zoek naar antwoorden in zijn ‘kantoor’ -- de garage. Daar vond ik een stapel achterstallige creditcardrekeningen en een uithuiszettingsbevel ingediend op de dag dat hij stierf. De mensen die mijn broer achterliet, waren zijn mooie 10-jarige dochter, zijn briljante 18-jarige zoon, weken voor zijn afstuderen van de middelbare school, en de vrouw waarmee hij 20 jaar getrouwd was geweest. Hoe kwam dit? Mijn broer zat gevangen in de geldschaamtecyclus van onze familie en hij was zeker niet de enige. Zelfmoordcijfers over volwassenen van 40 tot 64 jaar zijn met bijna 40% gestegen sinds 1999. Werkverlies, faillissement en uithuiszettingen speelden een rol in bijna 40% van de overlijdens, met blanke mannen van middelbare leeftijd goed voor 7 van de 10 zelfmoorden. Wat ik heb geleerd, is dat ons zelfdestructieve en zelfvernietigende financiële gedrag niet wordt gestuurd door onze rationele, logische gedachten. In plaats daarvan zijn ze een product van onbewuste overtuigingen uit onze jeugd en zo diep ingebakken dat ze voor de rest van ons leven ons dicteren hoe we met geld omgaan. Zo velen van jullie zitten met het idee dat je lui bent of gek of dom -- of gewoon onhandig met geld. Dit is wat ik geldschaamte noem. Dr. Brené Brown, een bekende schaamteonderzoeker, definieert schaamte als ‘het intens pijnlijke gevoel of ervaring van te geloven dat we tekortschieten en dus onwaardig zijn voor liefde en saamhorigheid’. Daarom definieer ik geldschaamte zo: 'het intens pijnlijke gevoel of ervaring van te geloven dat we tekortschieten en dus onwaardig zijn voor liefde en saamhorigheid, gebaseerd op onze bankrekeningsaldi, onze schulden, onze huizen, onze auto's en onze jobtitels’. Ik noem een paar voorbeelden van wat ik bedoel. Ik denk dat we allemaal geldschaamte kennen, of je nu 10.000 dollar of 10 miljoen per jaar verdient, en het is omdat wij geld al onze macht geven. Zo ziet het eruit als iemand van wie je houdt, of jij, geldschaamte heeft. Ze spelen de geslaagde, betalen altijd de rekening, komen familie en vrienden financieel te hulp. Ze zijn financieel veilig, maar ze leven in een toestand van chronisch niet-genoeg-hebben. Ze rijden een Mercedes, maar kunnen zich eigenlijk slechts een Honda veroorloven. En ze zien er goed uit, wat het ook mag kosten. Ik weet dat we ons kunnen bevrijden van de ketenen van geldschaamte, omdat ik het deed. Kort na de dood van mijn broer sloeg de recessie toe. Ik verloor mijn bedrijf en ging failliet. Heimelijk was ik doodsbang. Ik kwam een jaar lang de deur niet uit, denkend dat ik iets verkeerd had gedaan en zei tegen mezelf: "Wat heb je gedaan? Wat is er gebeurd?" Ik sprak er niet over en buiten glimlachte ik slechts. Niemand wist het. Dat is geldschaamte. Daarom moest ik stoppen met op alles vat te willen hebben, om op alles een antwoord te hebben. Ik was de weetal in mijn familie en ik moest het idee opgeven dat een nieuw financieel plan de oplossing was. En dus net als alles in mijn leven -- voor mij -- werd er iemand gestuurd om me te helpen en ik aanvaardde de hulp, maar ik moest een groot zelfonderzoek doen over de geldgeschiedenis van mijn familie en mijn ideeën over geld. We moeten erover gaan praten. Geld mag niet langer een taboe zijn. We moeten eerlijk zijn met elkaar over ons lijden door geldkwesties en laten we realistisch zijn -- we moeten stoppen met onze pijn te verdoven. Om de pijnlijke delen bloot te leggen van je geldverhaal en je geldgeschiedenis, kun je niet gevoelloos zijn. We moeten ons verleden loslaten om vrij te zijn. Het loslaten van het verleden gebeurt door overgave, geloof en vergeving. Schuld is de tastbare manifestatie van niet vergeven. Zolang je schuld hebt, heb je je verleden niet helemaal vergeven. Daarom is het onze opdracht om onszelf en anderen te vergeven, zodat we vrij kunnen leven. Anders zal onze geschiedenis zich blijven herhalen. Dit kan niet halsoverkop, al weet ik dat we dat allemaal willen, maar het is een langzaam ontwaken. Dit is een ander niveau van werk. We moeten hoger mikken om het te krijgen, om erbij te kunnen. Dus probeer dit: volg je dollars. Je geld zal je meteen laten zien wat je belangrijk vindt. Waar geef je het aan uit? En vraag jezelf af: hecht ik echt waarde aan al dat spul? En onderzoek wat je voelt als je aan het besteden bent. Ben je eenzaam? Verveel je je? Of ben je gewoon blij? Maar je moet ook dieper gaan graven. Hoe kwam je überhaupt tot die overtuigingen over geld? Ik noem dit je geld-autobiografie en als geld-coach is dit de eerste stap die ik neem met mijn klanten. Denk terug aan je vroegste herinneringen aan geld. Hoe voelde het als je geld kreeg? Was je opgewonden, trots of in de war? En wat deed je met het geld? Liep je naar de snoepwinkel of naar de bank? En wat hoorde je je ouders zeggen en wat zag je je ouders doen met geld? Mijn broer en ik hoorden: "Meer geld zal ons gelukkig maken." Elke dag. "Meer geld zal ons gelukkig maken." En dat internaliseerden we tot de idee dat onze eigenwaarde gelijk was aan ons vermogen als we onze moeder zagen leven in een chronische toestand van niet-genoeg-hebben. Ze verdoofde de pijn met suiker en winkelen. Wat hebben wij gedaan? Keith speelde het leven van mijn moeder na. Hij was een weinigverdiener, verlangde financieel te worden gered en hij verdoofde de pijn met alcohol. Ik deed het tegenovergestelde. Ik werd een veelverdiener, een redder en ik verdoofde de pijn met zelfhulpboeken. Maar wat we gemeen hadden, was ons geldgeloof. We geloofden allebei dat ons banksaldo gelijk was aan onze eigenwaarde. Terugkijkend op de ontmoeting met mijn broer bij Starbucks, had hij niet zozeer geld en mijn oordeel nodig. Hij moest uit zijn lijden worden verlost en had mijn medeleven nodig. Keith kon er niet voor uitkomen en de cyclus van geldschaamte van onze familie doorbreken, dus liet hij het aan mij over om voor hem te spreken. Verandering is moeilijk, maar in mijn familie was niet veranderen dodelijk. Dus deed ik het en ik ervoer een diepe vergiffenis. Zoals ik hier vandaag sta, leef ik met een doel, ik dien en geld dient mij. Er is in je familie slechts één persoon nodig om de geldschaamte-cyclus te doorbreken. Ik wil dat jij dat bent. Dank je. (Applaus)