Bukuria e lëkurës së njeriut në çdo ngjyrë

Fotografia e Angélica Dass na sfidon se si mendojmë për ngjyrën e lëkurës dhe identitetin etnik. Në këtë bisedë personale, dëgjoni për frymëzimin prapa projektit të saj të portretit, Humanæ, dhe ndjekjen e saj për të dokumentuar ngjyrat e vërteta të njerëzimit, sesa e pavërteta e bardhë, e kuqe, e zezë ose e verdhë që lidhet me racën.

Kanë kaluar 128 vjet

që kur vendi i fundit
në botë hoqi skllavërinë

dhe 53 vjet

që kur Martin Luther King mbajti
fjalimin e tij "Kam një ëndërr".

Por ne ende jetojmë në një botë

ku ngjyra e lëkurës sonë
jo vetëm që lë përshtypje të parë

por një të qëndrueshme që mbetet.

Unë kam lindur në një familje plot ngjyra.

Babai im është djali i një shërbëtoreje

nga e cila trashëgoi
një ton intensiv të errët çokollate.

Ai u adoptua nga ata
që unë i njoh si gjyshërit e mi.

Matriarch, gjyshja ime,

ka një lëkurë prej porcelani
dhe flokë pambuku.

Gjyshi im ishte diku midis një toni
të kosit me vanilje dhe luleshtrydhe,

si xhaxhai dhe kushëriri im.

Nëna ime ka një lëkurë ngjyrë kanelle,
e bija e një Braziliane vendase,

me një ngjyrë lajthie dhe mjalti,

dhe një burrë [cili është]
një përzierje kafeje me qumësht,

por me shumë kafe.

Ajo ka dy motra.

Njëra në një lëkurë të kikirikut
të thekur

dhe tjetra

gjithashtu e adoptuar,

më shumë ka ana e ngjyrës bezhë,

si një petull.

(Qeshje)

Duke u rritur në këtë familje,

ngjyra nuk ishte kurrë
e rëndësishme për mua.

Sidoqoftë, jashtë shtëpisë,
gjërat ishin ndryshe.

Ngjyra kishte shumë kuptime të tjera.

Mbaj mend
mësimet e para të vizatimit në shkollë

si një tufë ndjenjash kontradiktore.

Ishte emocionuese dhe kreative

por kurrë nuk e kuptova
lapsin unik me ngjyrë mishi.

Unë isha bërë prej mishi
por nuk isha rozë.

Lëkura ime ishte kafe,
dhe njerëzit thoshin se isha e zezë

Unë isha shtatë vjeç
me një rrëmujë ngjyrash në kokë.

Më vonë,

kur dërgova kushëririn tim në shkollë,

zakonisht më morën për dado.

Duke ndihmuar në kuzhinë
në një festë të një miku,

njerëzit menduan se unë jam shërbëtorja.

Unë madje u trajtova si prostitutë

vetëm sepse isha duke ecur vetëm
në plazh me miqtë evropianë

Dhe shumë herë,

duke vizituar gjyshen ose miqtë e mi
në ndërtesat e klasave të larta

më kërkuan të mos përdor
ashensorin kryesor.

Sepse në fund të fundit,

me këtë ngjyrë dhe këto flokë,

nuk mund t'i përkas disa vendeve.

Në një farë mënyre,

mësohem me këtë dhe
e pranoj një pjesë të saj.

Sidoqoftë, diçka brenda meje
vazhdon të revoltohet dhe të luftojë.

Vite më vonë u martova me një Spanjoll.

Por jo çfarëdo spanjolli.

Zgjodha një me ngjyrë të lëkurës
së një karavidhe të djegur nga dielli.

(Qeshje)

Që atëherë, një pyetje e re
filloi të më ndiqte.

Cila do të jetë ngjyra e fëmijëve tuaj?

Siç mund ta kuptoni,
ky është shqetësimi im i fundit.

Por duke menduar për këtë,

me prejardhjen time të mëparshme,

historia ime më bëri që të bëja stërvitjen
time personale si një fotografe.

Dhe kështu lindi Humanae.

Humanae është një ndjekje për të nxjerrë
në pah ngjyrat tona të vërteta,

sesa e pavërteta

e bardhë, e kuqe, e zezë ose e verdhë
që lidhet me racën.

Është një lloj loje për të vënë në dyshim
kodet tona.

Është një punë në progres nga një
histori personale në një histori globale

I portretizoj subjektet
në një sfond të bardhë.

Pastaj zgjedh një 11 pixel
katror nga hunda,

pikturoj sfondin

dhe kërkoj ngjyrën përkatëse
në paletën industriale, Pantone.

Unë fillova me familjen dhe miqtë e mi,

pastaj gjithnjë e më shumë njerëz
u bashkuan në aventurë,

falë thirrjeve publike
që vinin përmes rrjeteve sociale.

Mendova se hapësira kryesore
për të treguar punën time ishte Interneti

sepse dua një koncept të hapur
që fton të gjithë

të shtypin butonin e shpërndarjes si në
kompjuter ashtu edhe në trurin e tyre.

Topi i borës filloi të rrokulliset.

Projekti u mirëprit shkëlqyeshëm --

ftesat, ekspozitat,

formatet fizike,

galeritë dhe muzetë ...

thjesht ndodhën.

Dhe midis tyre, e preferuara ime:

kur Humanae pushton hapësirat publike

dhe shfaqet në rrugë

ajo nxit një debat popullor

dhe krijon një ndjenjë të komunitetit.

Kam portretizuar më shumë se 3,000 njerëz

në 13 shtete të ndryshme,

19 qytete të ndryshme nëpër botë.

Vetëm për të përmendur disa prej tyre--

nga dikush i përfshirë në listën e Forbes,

te refugjatët që kaluan
Mesdheun me anije.

Në Paris, nga Selia e UNESCO-s
në një strehë.

Dhe studentë si në Zvicër ashtu edhe
në getot e Rio de Janeiro.

Të gjitha llojet e besimeve,

identitetet gjinore

ose dëmtimet fizike,

një i porsalindur ose
i sëmurë përfundimisht.

Ne të gjithë së bashku ndërtojmë Humanae.

Këto portrete na bëjnë të rimendojmë
se si e shohim njëri-tjetrin.

Kur shkenca moderne
po vë në dyshim konceptin e racës,

çfarë do të thotë për ne të jemi
të zi, të bardhë, të verdhë, të kuq?

A është syri, hunda, goja, flokët?

Apo ka të bëjë me origjinën tonë,

kombësinë

apo llogarinë bankare?

Ky ushtrim personal
doli të jetë një zbulim.

Papritmas kuptova se Humanae
ishte e dobishme për shumë njerëz.

Ai përfaqëson një lloj pasqyre

për ata që nuk mund ta gjejnë
veten të pasqyruar në asnjë etiketë.

Ishte e mahnitshme

që njerëzit filluan të ndajnë
mendimet e tyre për punën me mua.

Unë kam qindra prej tyre,

unë do t’i ndaj me ju gjithashtu.

Një nënë e një vajze 11-vjeçare --

Një nënë e një vajze 11-vjeçare
më shkruajti mua,

"Shumë mirë nga ana ime si një mjet
për të punuar mbi vetbesimin e saj,

pasi fundjavën e kaluar

një prej të dashurave të saj u grind
me të se ajo nuk i përket

dhe nuk duhet të lejohet
të jetojë në Norvegji.

Kështu që puna juaj ka një vend
shumë të veçantë në zemrën time

dhe kjo është e rëndësishme për mua "

Një grua ndau portretin e saj
në Facebook dhe shkruajti,

"Gjatë gjithë jetës sime,

njerëz nga e gjithë bota kishin vështirësi
të më vendosnin në një grup,

një stereotip,

një kuti.

Ndoshta duhet të ndalemi.

Në vend që të inkuadrohemi,
pyesni individin,

" Si do ta etiketonit veten?

Atëherë unë do të thosha,

''Përshëndetje. Unë jam Massiel.

Unë jam Dominikane-Holandeze,

jam rritur në një familje të përzier

dhe jam një grua biseksuale.' "

Përveç këtyre reagimeve të papritura
dhe prekëse,

Humanae gjen një jetë të re
në një larmi fushash të ndryshme.

Vetëm për t'ju treguar disa shembuj,

ilustruesit dhe studentët e artit

e përdorin atë si një referencë
për skicat dhe studimet e tyre.

Është një koleksion fytyrash.

Studiuesit në fushat e antropologjisë,

fizikës dhe neuroshkencës

përdorin Humanae me qasje
të ndryshme shkencore

që lidhen me etninë njerëzore,

optofiziologjinë,

njohjen e fytyrës

ose Alzheimerit.

Një nga ndikimet
më të rëndësishme të projektit .

është që Humanae u zgjodh
të ishte prapavija e Punëve të Jashtme,

një nga publikimet
më të rëndësishme politike.

Dhe duke folur për punët e jashtme,

gjeta ambasadorë
të përsosur për projektin tim ...

mësues.

Ata janë ata që përdorin Humanae
si një mjet për qëllime edukative.

Pasioni i tyre më inkurajon
të kthehem në klasat e vizatimit,

por këtë herë si mësuese vetë.

Studentët e mi,

të rritur dhe fëmijë,

pikturojnë vetë-portretet e tyre,

duke u përpjekur të zbulojnë
ngjyrën e tyre unike.

Si fotografe,

e kuptoj se mund të jem një kanal
që të tjerët të komunikojnë.

Si një individ,

si Angélica,

sa herë që bëj një fotografi,

ndiej se jam ulur para një terapisti.

I gjithë zhgënjimi, frika dhe vetmia

që ndjeja dikur…

bëhet dashuri.

Vendi i fundit --

vendi i fundit në botë
që hoqi skllavërinë

është vendi ku unë u linda,

Brazili.

Ne ende duhet të punojmë fort
për të hequr diskriminimin.

Kjo mbetet një praktikë e zakonshme
në të gjithë botën

dhe kjo nuk do të zhduket vetvetiu.

Falemnderit.

(Duartrokitje)

Falemnderit.