De onzichtbare bedreiging van lawaai in onze oceanen | Kristin Westdal | TEDxVancouver

Kristin Westdal is een marinebioloog die zich specialiseert in de zeezoogdieren van het Noordpoolgebied. Ze is al haar hele leven enthousiast over dieren en de natuurlijke omgeving. In deze talk onthult ze hoe de voorheen onopgemerkte bedreiging van lawaai in onze oceanen wellicht zorgt voor nieuwe en omvangrijke problemen voor witte dolfijnen, narwallen en orka's.

Deze talk werd gegeven bij een lokaal TEDx evenement, onafhankelijk van de TED Conferenties georganiseerd.

(Applaus)

Dank jullie.

Ik houd van mijn werk.

Ik ben marinebioloog
en werk in het Noordpoolgebied,

samen met Inuitjagers
en staatsbiologen,

waar ik witte dolfijnen, narwallen,
orka's en andere zeezoogdieren bestudeer.

Maar ik wil het vandaag
vooral hebben over geluid.

Geluid en de invloed die dit heeft
op de Noordelijke zeezoogdieren.

Eén van de leukste kanten van mijn werk

is dat mijn 'casual Friday'-kleding

vast heel anders is
dan wat jullie dragen naar werk.

Een typische velddag
is allesbehalve doorsnee.

Mijn droogpak is te groot.

Iedereen die
in het Noordpoolwater werkt

kan je vertellen
dat een slecht passend droogpak

een erg, erg slechte zaak is.

Bij elke beweging voel ik
een beetje water langs mijn arm lopen,

langs mijn benen
en verzamelen bij mijn voeten.

Ik sta daarbij tot aan mijn middel
in ijskoud water.

Ik zet mezelf schrap
tegen een van mijn collega's,

ik heb een tang in mijn hand,
een handschoen in mijn mond

-- want anders drijft het weg --

en mijn andere hand ligt
op de rug van een witte dolfijn.

Ik bevestig de draden van
een satellietzender aan het dier,

zoals je op de foto achter mij kan zien.

We willen erachter komen
waar deze dieren heenreizen

en wat de belangrijke delen
van hun leefgebied zijn,

zodat we dit leefgebied
kunnen beschermen.

Het vangen en weer vrijlaten van het dier

duurt ongeveer 20 minuten,

maar dat zou ik nooit kunnen stellen,

want ik heb geen idee
wat er om me heen gebeurt;

wat andere mensen zeggen of doen,

anders dan wat er voor me ligt:

een prachtig, glimmend,
rubberachtig dier,

dat me zo nu en dan laat weten
dat het goed gaat,

omdat ik dat lichaam
tegen me aanvoel

en ook de natte, naar vis ruikende adem
tegen mijn gezicht.

Dit kan ik je vertellen
over werken met zeezoogdieren:

de universiteit bereidt je niet voor
op het vangen van en omgaan met walvissen.

Deze foto's zijn van witte dolfijnen.

Je hebt ze vast eerder gezien,
het zijn prachtige dieren.

Maar ik wil met jullie delen
hoe ze klinken,

welk geluid ze maken onder water,

om een idee te geven hoe belangrijk
geluid is voor deze dieren.

(Geluid van witte dolfijnen)

Het is fantastisch, mocht je het
niet eerder hebben gehoord.

Ik kan erg dicht bij deze dieren komen
in hun natuurlijke omgeving,

maar ik ben
vooral nieuwsgierig naar geluid

en hoe het hen beïnvloedt
in hun natuurlijk gedrag.

Wat is het probleem?

Als ik vertel dat dit jaar

de laagste hoeveelheid
aan zomerijs ooit was,

ben je vast niet verbaasd,
het is steeds in het nieuws.

Wat je wellicht niet weet,
is hoe dit een aantasting vormt

voor deze dieren en hun habitat,
zelfs voordat het ijs verdwijnt,

wat eigenlijk een
op zichzelf staand probleem is.

Samen met het zee-ijs,
verandert de ontwikkeling.

Het Noordpoolgebied industrialiseert,
er staat veel geld op het spel.

Er is commerciële vaart,
men zoekt naar olie en gas.

We kunnen zien wat dit doet
met het zeeleven,

maar ik denk dat het onzichtbare

iets is om nu over na te denken.

Het lawaai dat dit oplevert
in onze omgeving

brengt wellicht meer schade toe
aan zeezoogdieren

dan we konden vermoeden.

(Geluid van een ijsbreker)

Je hoorde zojuist
het geluid van een ijsbreker

die het oppervlakte-ijs doorbreekt;
het is behoorlijk luid.

Stel je dit voor in combinatie
met seismisch onderzoek,

het lawaai van boren
in de Noordelijke IJszee.

Er is nu meer menselijk lawaai
onderwater in de IJszee

dan ooit tevoren.

We vervuilen ons milieu
niet alleen met afval,

maar ook met lawaai.

Laat me dit met een voorbeeld
in perspectief plaatsen.

De mensen achter in deze zaal
horen me zeker spreken,

zelfs als ze niet verstaan wat ik zeg.

Er zijn waarschijnlijk ook mensen
net buiten de deuren

die me kunnen horen spreken,
als ze een goed gehoor hebben.

Maar er is zeker niemand op straat,
100-200 meter van hier,

met of zonder deuren,
die me kan horen spreken.

Ja, geluid plant zich in lucht
anders voort dan onder water,

maar ons onderontwikkelde
menselijk gehoor

is niets in vergelijking
met een witte dolfijn of een narwal.

De communicatie van deze dieren

overbrugt tientallen
kilometers onder water.

Geluid is voor hen
daarbij van levensbelang.

Ze gebruiken geluid
om te communiceren met elkaar,

ze gebruiken geluid
om in de diepte voedsel te vinden

en ze gebruiken geluid
om ademgaten te vinden.

Recentelijk is het gedrag
van deze dieren aan het veranderen.

We beginnen te zien dat ze

commerciële ijsbrekers al
vanaf grote afstand mijden.

Witte dolfijnen mijden schepen
bijvoorbeeld vanaf wel 50 km afstand.

Dus we weten dat het hen beïnvloedt,

als ze zo veel mogelijk afstand
tussen hen en de schepen willen.

We weten echter niet,
is welke mate het hen beïnvloedt.

We weten wel dat
ons onderzoek aantoonde

dat deze herrie hun onderlinge
communicatie verstoort.

Dit zijn dieren gevangen onder het ijs.

De foto is vrij gruwelijk,

maar ik wilde hier
een voorbeeld van laten zien.

Links zien we een ademgat in het ijs

en rechts een groep witte dolfijnen,
vechtend om ademruimte.

Dit soort situaties zijn vrij normaal
in het Noordpoolgebied.

Ze gebeuren als door sterke wind
het water snel bevriest

en deze dieren geen tijd hebben
om bij open water te komen.

Nu zien we
dit ook gebeuren op plaatsen

waar het nooit eerder voorkwam,

op plaatsen die elk jaar
voorspelbaar dichtvriezen.

In 2008 veranderde
het gedrag van deze dieren

en zagen we meer dan 1000 walvissen
sterven, gevangen onder het ijs.

Meer dan 1000 walvissen,
voornamelijk moeders en kalveren.

Probeer je dat eens
voor te stellen.

1000 walvissen,

- 3 tot 5 meter lang,
de kalveren misschien minder,

elk met het gewicht
van een busje -

die allemaal proberen
te ademen door één gat.

Het is vrij verontrustend
als je erover nadenkt:

moeders met kalveren.

Het is duidelijk dat de kalveren
niet de longinhoud hadden

om open water te bereiken,

in dit geval zo'n
40 tot 50 km verderop

en de moeders waren niet bereid
hun kind achter te laten.

In 2009 stierven zo 100 dieren
in West Groenland,

en in 2010 zo'n 50 tot 100 walvissen.

Het is gewoon niet erg logisch.

Dit zijn dieren die hun zomergebied
altijd op een vast moment verlaten

- eind september, begin oktober,
elk jaar opnieuw -

en nu kozen om te blijven
in een geheel met ijs bedekt gebied.

Stel je de paniek en de chaos voor,

die een dier terug liet keren
naar een plek waar ze niet kunnen ademen.

Wat voor lawaai hebben
deze dieren gehoord?

Hoe luid moet het voor hen zijn geweest?

Wat was er nu anders?
Iets moet veranderd zijn!

Op hetzelfde moment
dat deze dieren aan hun trek begonnen,

- eind september, begin oktober -

was er seismische activiteit
in de noordelijke Baffinbaai.

Er was in dit gebied nooit eerder
seismische activiteit zo laat in het jaar,

op het exacte moment van de trek.

Wetenschappers vermoeden
dat deze seismische activiteit

de vaste trek van deze dieren verstoorde

en hen liet terugkeren
naar hun zomergebied;

zoals ik al zei, inmiddels
compleet met ijs bedekt.

Luide geluiden maken ons allen
van slag, dat is duidelijk.

Stel je voor dat je per auto
of fiets naar je werk rijdt

en tegelijkertijd de sirene
van een ambulance hoort

en alle auto's om je heen
die constant toeteren.

Stel je voor dat je moet
bepalen waar de ambulance is,

te midden van alle andere herrie.

Stel je voor te midden daarvan
het cruciale geluid te moeten vinden

en uitzoeken waarheen te gaan.

Een ander voorbeeld; Laten we zeggen
dat je achter je bureau zit

en dat je uit een raam
een heimachine hoort

en uit een ander raam
een achteruitrijdende vrachtauto

en je collega erg luid
aan het telefoneren is.

Stel je voor dat je zelf probeert
een belangrijk gesprek te houden.

Of dat je een zeer belangrijke
e-mail moet schrijven.

Het is dan heel moeilijk
om je te concentreren.

Stel je nu eens voor dat je
enkel door geluid voedsel kan vinden,

of waar je naartoe gaat.

Vooraanstaand Deens onderzoeker
Mads Peter Heide-Jørgensen,

andere collega's en ikzelf geloven

dat geluid nieuwe en wezenlijke
problemen veroorzaken.

We denken dat geluid de reden is

dat narwallen in nieuwe gebieden
onder het ijs gevangen raken.

Geluid kan onder water
immense afstanden overbruggen.

Als je ooit hebt gedoken,
heb je dit vast ervaren:

je hoort een scheepsmotor

het klinkt zo dichtbij, dat je denkt
dat de bron recht boven je is,

terwijl het eigenlijk
ver van je vandaan is.

Seismisch onderzoek vanaf schepen,

die gebruikt worden om olie en gas
te vinden onder de zeebodem,

veroorzaken ongelooflijk veel herrie.

Deze herrie ontstaat door explosies,
die geluidsgolven genereren,

die ruim 3.000 km verderop
zijn waargenomen.

Stel je eens voor-- 3.000 km!

We hebben het over ruim de afstand
tussen Vancouver en Winnipeg.

Stel je voor dat je geluid
van over deze afstand meekrijgt.

En belangrijker is wellicht
dat het lawaai van deze metingen

op een frequentie plaatsvindt

die overeen komt met
de communicatie van narwallen.

Stel je de verwarring voor bij deze dieren

wanneer een onderzoek gaande is.

Hoe denk je dat wij
mensen zouden reageren?

Wat als seismische onderzoeken
de reden zijn voor deze sterfgevallen?

Wat als het onophoudelijke ijsbreken
in het Noordpoolgebied

hetzelfde effect heeft?

Wat als lawaai op deze schaal

de communicatie
tussen moeder en kalf verstoort,

ervoor zorgt dat deze dieren
geen voedsel kunnen vangen in de diepte,

of dat deze dieren
geen ademgaten kunnen vinden,

het verschil tussen leven en dood?

Wat als de wintergebieden,

waar deze dieren het grootste deel
van het jaar verblijven,

ontoegankelijk worden
vanwege verdrijving door herrie?

Wat als hun voedsel ook verplaatst?
Dat is een geheel ander probleem.

Terwijl biologen proberen die probleem
te bestuderen en op te lossen,

kan ik jullie vertellen dat deze dieren,
witte dolfijnen en narwallen,

me al zo veel geleerd hebben.

Ik weet dat we dit lawaai
nog beter moeten bekijken,

al het lawaai dat we produceren
in onze omgeving

en alle vragen die het oproept.

Maar een antwoord is eigenlijk niet nodig
om aandacht te krijgen.

Samen met Mads Peter
en andere collega's,

publiceer ik komende maand
een paper over dit onderwerp.

We zijn best enthousiast,
want het blijft een vraag:

Wat als? Wat als?

Het is een vraag waarvan we hopen
dat er meer aandacht voor komt.

Biologen en Inuitjagers
zijn het erover eens

dat de lawaaivervuiling
in het Noordpoolgebied zorgelijk is.

Seismische geluiden
van schepen zijn zorgelijk.

Inuitjagers zorgden voor
een rechterlijk bevel op Baffineiland

tegen seismische testen
in Lancaster Sound in 2010,

een beoogd
Nationaal Maritiem Beschermingsgebied.

Deze dieren,

onderdeel van hun levensonderhoud,
zijn veel te belangrijk voor hen

en er was geen sluitend bewijs
van het negatieve effect nodig

om het te kunnen stoppen.

Het is te eenvoudig

om te richten op deze grote
opzichtige mileukwesties.

We worden dagelijks
bestookt met zulke beelden.

Maar ik denk dat het nooit duidelijker was

dat niet alle schade
die we toedienen zichtbaar is.

Om dit probleem op te lossen

moeten we onze ogen sluiten
en oren openen.

Dank jullie wel.

(Applaus)