Aubrey de Grey zegt dat we veroudering kunnen voorkomen

Cambridge researcher Aubrey de Grey beargumenteert dat veroudering slechts een ziekte is -- een geneesbare ziekte. Mensen worden ouder door zeven simpele mechanismen die allemaal voorkomen kunnen worden.

18 minuten is een strenge tijdlimiet,

dus duik ik er meteen in

zodra dit ding werkt.

Ik ga het over vijf verschillende dingen hebben.

Ik ga vertellen dat het verslaan van veroudering wenselijk is.

Ik ga vertellen waarom we ons moeten organiseren,

en meer hierover praten dan we nu doen.

Ik ga natuurlijk praten over haalbaarheid.

Ik ga praten over waarom we zo fatalistisch zijn

over iets doen tegen veroudering.

Dan ga ik tijdens het tweede deel het hebben

over hoe we misschien kunnen aantonen dat dat fatalisme fout is,

namelijk, door er iets aan te doen.

Dat ga ik in twee stappen doen.

Eerst ga ik praten over

hoe we van een kleine levensverlenging --

die ik stel op 30 jaar, toegepast op mensen

die nu al 45-65 jaar zijn wanneer we beginnen --

tot een punt waar we echt veroudering kunnen verslaan.

Essentieel een eliminatie van de relatie tussen

hoe oud je bent, en hoe waarschijnlijk het is dat je het volgende jaar sterft --

of überhaupt ziek wordt.

Natuurlijk is het laatste waar ik het over heb

hoe we die middelste stap bereiken

die ons 30 jaar verlenging kan brengen.

Ik begin dus met waarom we het moeten doen.

Ik wil een vraag stellen.

Steek je hand op als je voor malaria bent.

Dat was makkelijk.

Steek je hand op als

je niet zeker weet of malaria goed of slecht is.

Oké. We denken dus allemaal dat malaria slecht is.

Dat is goed nieuws, want dat is wat ik dacht dat het antwoord zou zijn.

Nu stel ik dat

de hoofdreden waarom we denken dat malaria slecht is

is om een karakteristiek die malaria deelt met veroudering.

En hier is die karakteristiek.

Het enige verschil is dat meer mensen sterven aan veroudering dan aan malaria.

Ik houd ervan om bij een publiek, specifiek in Engeland,

te praten over de vergelijking met de vossenjacht,

iets wat werd verbannen na een lang geworstel,

door de regering, enkele maanden geleden.

Ik weet dat ik bij een sympathiek publiek ben,

maar er zijn veel mensen niet overtuigd door deze redenering.

En er is volgens mij een goede vergelijking.

Veel mensen zeggen "Nou, weet je,

stadsjongens hebben niks te zeggen over wat wij plattelanders doen.

Het is een traditie en bestaansvorm,

en we zouden toegestaan moeten zijn om er mee door te gaan.

Ecologisch klopt het; het stopt de explosieve groei van vossen."

Maar uiteindelijk won de regering het,

omdat de meerderheid van het Britse publiek,

en zeker de meerderheid van de parlementsleden,

tot de conclusie kwamen dat het echt iets was

wat niet zou moeten worden getolereerd in een beschaafde maatschappij.

Ik denk dat menselijke veroudering

al deze karakteristieken deelt.

Welk deel snappen mensen niet?

Het gaat natuurlijk niet alleen over leven --

(Gelach)

het gaat over gezond leven --

kwetsbaar, beroerd en afhankelijk worden is niet leuk,

of doodgaan nou leuk is of niet.

Dus dit is hoe ik het wil beschrijven.

Het is een wereldwijde trance.

Dit zijn het soort ongelofelijke excuses

die mensen geven voor veroudering.

Oké, ik probeer niet te zeggen

dat deze excuses compleet waardeloos zijn.

Er zijn hier goede argumenten te geven.

Dingen waar we over zouden moeten denken, vooruit plannen

zodat niets verloren gaat, zodat we de

turbulentie minimaliseren als we uitvogelen hoe we veroudering moeten genezen.

Maar deze zijn compleet gek als je

je gevoel van proportie herinnert.

Deze argumenten, dit zijn dingen waar

legitiem zorgen over gemaakt kunnen worden.

Maar de vraag is, zijn ze zo gevaarlijk --

dat het risico van iets doen aan veroudering --

zwaarder wegen dan het tegenovergestelde doen,

namelijk veroudering laten zoals het is?

zijn deze dingen zo slecht dat ze zwaarder wegen

dan 100,000 mensen per dag onnodig ter vroeger dood veroordelen.

Weet je, als je geen argument hebt wat zo sterk is,

dan moet je mijn tijd niet verspillen.

(Gelach)

Er is één argument

waarvan mensen denken dat het sterk is.

Mensen maken zich zorgen over overbevolking; ze zeggen,

"Als veroudering genezen is, gaat er niemand dood,

of is tenminste het aantal doden veel lager,

alleen door het onvoorzichtig oversteken van de St. Giles.

Daarom zullen we niet veel kinderen kunnen krijgen,

en kinderen zijn eigenlijk het belangrijkst voor veel mensen."

En dat is waar.

En weet je, veel mensen vermijden deze vraag,

en geven dit soort antwoorden.

Ik ben het niet eens met die antwoorden. Ik denk dat ze niet werken.

Ik denk dat het waar is dat we hierdoor voor een dilemma komen te staan.

We zullen moeten beslissen of we een laag geboorte-aantal instellen,

of een hoog dodenaantal.

Een hoog dodenaantal zal natuurlijk komen met de verwerping van deze therapieën,

en het kiezen voor veel kinderen.

En dat is best --

de toekomst van de mensheid mag die keuze maken.

Wat niet best is dat wij die keuze maken voor de toekomst.

Als we weifelen, twijfelen,

en niet deze therapieën ontwikkelen,

verdoemen we een hele groep mensen --

die jong en gezond genoeg zouden zijn

om van deze therapieën te profiteren, maar dat niet kunnen,

omdat wij ze niet zo snel mogelijk ontwikkelden --

we zullen deze mensen een eindeloze leeftijd weigeren

en ik vind dat niet moreel.

Dat is mijn antwoord op de overbevolkingsvraag.

Dus. Het volgende is,

'Waarom we wat actiever zouden moeten worden hierin?'

En het fundamentele antwoord is dat

de pro-veroudering trance niet zo dom is als het eruit ziet.

Het is zelfs een redelijke manier van omgaan met de onvermijdelijkheid van veroudering.

Veroudering is verschrikkelijk, maar onvermijdelijk, dus,

we moeten een manier zoeken om het te vergeten,

en dus is het redelijk om alles te doen om dat te bereiken.

Zoals, bijvoorbeeld, het verzinnen van belachelijke redenen,

waarom veroudering eigenlijk toch wel goed is.

Natuurlijk werkt dat als we alleen die twee componenten hebben.

En zo snel de onvermijdelijkheid minder helder wordt,

en we wellicht er iets tegen zouden kunnen doen,

wordt dit deel van het probleem.

De pro-veroudering trance is wat ons stopt ons druk te maken over deze dingen.

En dat is waarom we hier veel over moeten gaan praten --

zelfs evangeliseren, durf ik te stellen --

om de mensen hun aandacht te krijgen, en ze te laten realiseren

dat ze over dit onderwerp in een trance zitten.

En dat is alles wat ik daarover ga zeggen.

Nu ga ik praten over haalbaarheid.

De fundamentele reden waarom we denken dat veroudering onvermijdelijk is

is opgesomd in de definitie van veroudering die ik hier geef.

Een erg simpele definitie.

Veroudering is een bij-effect van in leven zijn,

namelijk, metabolisme.

Dat is geen complete tautologische stelling;

het is een redelijke stelling.

Veroudering is een proces wat levenloze dingen overkomt zoals auto's,

en het gebeurt ons ook,

ondanks de slimme zelf-reparatie-mechanismen die we hebben,

omdat die zelf-reparatie-mechanismen niet perfect zijn.

Simpelweg is metabolisme gedefinieerd als

dat simpelweg alles wat ons van dag tot dag in leven houdt,

bij-effecten heeft.

Die bij-effecten hopen zich op en veroorzaken uiteindelijk pathologie.

Dat is een goede definitie. We kunnen het zo stellen:

we kunnen zeggen dat er een keten van gebeurtenissen is.

En er twee spelletjes zijn,

over het uitstellen van veroudering volgens de meeste mensen.

Er is wat ze noemen de gerontologische en de geriatrie aanpak.

De geriater zal later op de dag ingrijpen,

als pathologie zich uit,

en de geriater zal de tanden des tijds proberen terug te houden,

en de ophoping van neveneffecten stoppen,

zo snel een pathologie te veroorzaken.

Natuurlijk is het een korte-termijn aanpak, een hopeloze strijd,

omdat de dingen die pathologie veroorzaken

meer voorkomen als de tijd verstrijkt.

De gerontologie-aanpak lijkt veelbelovender,

omdat preventie beter is dan genezing.

Maar helaas is het zo dat we metabolisme niet zo goed begrijpen.

We weten zelfs hopeloos slecht hoe organismen werken --

we zijn zelfs nog niet eens zo goed met cellen.

We hebben bijvoorbeeld

RNA interferentie pas een paar jaar terug ontdekt,

terwijl dit een fundamenteel component is van hoe cellen werken.

Gerontologie zal uiteindelijk wel een goede aanpak zijn,

maar het is nog niet de tijd van gerontologie

als we het hebben over interventie.

Dus, wat doen we daar aan?

Ik bedoel, het klinkt best overtuigend,

ijzersterk, nietwaar?

Maar dat is het niet.

Voordat ik vertel waarom niet, vertel ik een beetje over

wat ik stap twee noem.

Stel eens voor dat we --

vandaag, bijvoorbeeld --

de mogelijkheid krijgen 30 extra jaren gezond leven te leveren

aan mensen die al 55 zijn.

Dat noem ik robuuste menselijke verjonging. Oké.

Wat zou dat betekenen

voor hoe lang mensen van verschillende leeftijden vandaag --

of equivalent, van verschillende leeftijden ten tijde dat de therapieën aankomen --

eigenlijk zouden leven?

Om die vraag te bantwoorden -- je denkt misschien dat het simpel is,

maar het is niet simpel.

We kunnen zomaar zeggen, "Nou, omdat ze jong genoeg zijn om hiervan te profiteren,

zullen ze 30 jaar langer leven."

Dat is het foute antwoord.

En de reden dat het fout is is door vooruitgang.

Er zijn eigenlijk twee soorten technologische vooruitgang,

voor dit doel.

Deze zijn fundamentele, grote doorbraken,

en er zijn stapsgewijze verfijningen van die doorbraken.

Ze verschillen erg veel

in termen van de voorspelbaarheid van tijdsframes.

Fundamentele doorbraken:

erg moeilijk te voorspellen hoe lang het gaat duren

voordat er een fundamentele doorbraak is.

Lang geleden werd besloten dat vliegen leuk zou zijn,

en het duurde tot 1903 voordat we het voor elkaar kregen.

Daarna gingen dingen nogal stabiel vooruit.

Ik denk dat dit een redelijke opvolging van gebeurtenissen is

in de vooruitgang van de technologie van vliegen.

We kunnen denken dat iedere een soort van

verbetering van voorstellingsvermogen is ten opzichte van de vorige.

De stapsgewijze voortgangen stellen samengenomen

voor iets wat niet meer stapsgewijs is.

Dit zie je na een fundamentele doorbraak.

Je ziet dit in alle soorten technologie.

Computers, ongeveer dezelfde tijdslijn,

behalve dat het natuurlijk later gebeurde.

Je kan kijken naar medische zorg. Hygiëne, vaccinaties, antibiotica --

allemaal hetzelfde soort tijdslijn.

Dus ik denk dat in stap twee

eigenlijk helemaal geen stap is.

Dat eigenlijk de mensen die jong genoeg zijn

om te profiteren van deze therapieën,

die kleine levensverlenging leveren,

ook al zijn die mensen al tussen 45 en 65 jaar oud aan het begin van de therapie,

op een soort maximum zullen zijn.

Ze zullen lang genoeg overleven om verbeterde behandelingen te ontvangen

die ze nog een extra 30 of zelfs 50 jaar geeft.

In andere woorden; ze zullen de veroudering voor blijven.

De therapieën zullen sneller verbeteren

dan dat de imperfecties van de eerdere therapieën ons inhalen.

En dat is erg belangrijk voor mij om over te brengen.

Omdat de meeste mensen, als ze horen

dat ik voorspel dat veel mensen wel 1000 jaar oud worden of ouder,

denken dat ik zeg dat we therapieën die we binnen een paar decennia zullen uitvinden

zo goed leven verlengen

dat die therapieën ons tot 1000 laten leven of langer.

Maar dat zeg ik helemaal niet.

Ik zeg dat de snelheid van verbeteringen van die therapieën

genoeg zal zijn.

Ze zullen nooit perfect zijn, maar we zullen de dingen kunnen verbeteren

waar 200-jaar oude mensen van overlijden voordat we 200-jaar oude mensen hebben.

Hetzelfde voor drie- en 400 jaar ouden, enzovoorts.

Ik besloot om dit een naam te geven,

namelijk "langlevendheid ontsnappingssnelheid."

(Gelach)

Het brengt het idee over.

Deze banen hier zijn hoe we verwachten mensen te leven,

in termen van overgebleven levensverwachting,

gemeten door hun gezondheid,

per leeftijd dat ze waren wanneer de therapieën arriveerden.

Als je al 100 bent, of zelfs 80 --

en voor een gemiddelde 80-jaar oude,

kunnen we waarschijnlijk niet veel doen met deze therapieën,

omdat je te dicht bij de dood bent

zullen de eerste therapieën niet goed genoeg voor je zijn.

Het zal niet werken.

Maar als je pas 50 bent is er een kans

dat je uit de duik kan ontsnappen

(Gelach)

en dit kan overleven.

En zinvol, biologisch jonger wordt,

in termen van jeugdigheid, zowel fysiek als mentaal

en in termen van risico op dood door leeftijdsgerelateerde oorzaken.

En als je natuurlijk wat jonger bent,

zul je nooit zo

fragiel worden om te sterven aan leeftijdsgerelateerde oorzaken.

Dit is een conclusie waar ik toe kwam, dat de eerste 150-jaar oude --

we weten niet hoe oud die persoon vandaag is,

omdat we niet weten hoe lang het zal duren

voordat we deze eerste-generatie therapieën hebben.

Maar onafhankelijk van die leeftijd,

stel ik dat de eerste persoon die 1000 wordt --

mochten er geen globale catastrofes zich voordoen --

eigenlijk, waarschijnlijk maar 10 jaar jonger is dan die eerste 150-jaar oude.

En dat is een grote gedachte.

Nu ga ik de rest van de presentatie,

mijn laatste 7,5 minuut, het hebben over stap een;

namelijk hoe we deze redelijke levensverlenging verkrijgen

die ons in staat stelt de ontsnappingssnelheid te bereiken?

Om dat te doen moet ik even over muizen praten.

Ik heb een mijlpaal analoog aan robuuste menselijke verjonging.

Ik noem het simpelweg robuuste muis verjonging.

Dit is wat het is.

Ik zeg dat we een langlevende streng muis nemen,

wat een muis is die gemiddeld drie jaar lang leeft.

We doen niks met die muis totdat ze al twee jaar oud zijn.

En dan doen we van alles met ze,

en met die therapieën zorgen we ervoor

dat ze gemiddeld hun vijfde verjaardag bereiken.

In andere woorden voegen we twee jaar toe --

we verdriedubbelen hun levensduur,

beginnend op het moment dat we de therapieën toepassen.

De vraag is wat dat betekent voor het tijdsframe

tot we bij de mijlpaal komen voor mensen waar ik het eerder over had?

Die we nu, zoals uitgelegd

we robuuste menselijke verjonging of langlevend ontsnappingssnelheid noemen.

Tweede, wat betekent dat voor publieke ervaring

van hoe lang het zal duren voordat we die dingen krijgen,

beginnend op het moment dat we die muizen krijgen?

Ten derde is de vraag wat het zal doen

met hoe graag mensen het willen?

Het lijkt dat de eerste vraag

een volledig biologisch vraag is,

en extreem moeilijk te antwoorden is.

Men moet speculeren,

en veel van mijn collega's zeggen dat we dat niet zouden moeten doen,

en we onze mond zouden moeten houden totdat we meer weten.

Dat vind ik onzin.

Ik vind dat we compleet onverantwoordelijk zijn als we hier stil over blijven.

We moeten onze beste schatting van het tijdsframe geven,

om mensen een gevoel voor proportie te geven

zodat ze kunnen prioriteren.

Ik zeg dat er een 50/50 kans is

dat we de RMV mijlpaal bereiken

robuuste menselijke verjonjong, binnen 15 jaar vanaf het punt

dat we robuuste muis verjonging krijgen.

15 jaar vanaf de robuuste muis.

De ervaring van de maatschappij zal waarschijnlijk beter zijn dan dat.

De maatschappij onderschat hoe moeilijk wetenschappelijke dingen zijn.

Dus denken ze dat het maar vijf jaar verwijderd is.

Ze zullen het fout hebben, maar dat maakt niet zo veel uit.

En uiteindelijk is het veilig te stellen

dat het grootste gedeelte van de reden waarom de maatschappij nu zo ambivalent over verouderen is

is de globale trance waar ik het eerder over had, de omgangsstrategie.

Dat zal op dit moment geschiedenis zijn,

omdat het niet langer mogelijk is te geloven dat veroudering onvermijdbaar is in mensen,

omdat het zo effectief is uitgesteld is in muizen.

Waarschijnlijk eindigen we met een sterke verandering in houdingen van mensen,

en dat heeft natuurlijk enorme gevolgen.

Dus om nu te vertellen hoe we die muizen zullen verkrijgen,

ga ik wat toevoegen aan mijn beschrijving van veroudering.

Ik ga het woord "schade" gebruiken

om de dingen aan te geven veroorzaakt door metabolisme,

wat uiteindelijk pathologie veroorzaakt.

Omdat het kritieke hiervan is

dat ondanks het tot pathologie leiden van schade,

de schade zelf continu tijdens het leven wordt veroorzaakt, zelfs voor de geboorte.

Maar het is niet deel van metabolisme zelf.

En dit blijkt bruikbaar te zijn.

Omdat we nu ons diagram opnieuw kunnen tekenen.

We kunnen zeggen dat het fundamentele verschil tussen gerontologie en geriatrie

is dat gerontologie de snelheid probeert in te perken

waarmee metabolisme deze schade veroorzaakt.

En ik ga uitleggen wat precies schade is

in concrete biologische termen

En geriaters proberen de tijd tegen te houden

door te voorkomen dat de schade ziektes gaat veroorzaken.

En dit is een verloren strijd omdat

de schade continu verergert.

Dus er is een derde aanpak, als we het zo bekijken.

Dat kan je de ontwerp-aanpak noemen.

En ik beweer dat de ontwerp-aanpak nu binnen handbereik komt.

De ontwerp-aanpak grijpt niet in in de processen,

het beïnvloedt dit proces niet, en deze ook niet.

En dat is mooi, want het betekent dat deze strijd niet verloren is.

En het is iets waartoe we in staat zijn,

omdat het niet inhoud dat we de evolutie verbeteren.

De ontwerp-aanpak houdt in:

"Laten we af en toe al deze verschillende soorten schade herstellen --

niet perse volledig herstellen, maar toch een behoorlijk herstel,

zodat we de hoeveelheid schade onder de grens houden

die moet bestaan, die ziektes veroorzaakt."

We weten dat zo'n grens bestaat,

omdat we geen ouderdomskwalen krijgen tot de middelbare leeftijd,

ook al neemt de schade toe sinds voor de geboorte.

Waarom beweer ik dat dit in ons bereik is? Hier is de reden:

Belangrijk aan deze slide is de onderkant.

Als we proberen te bepalen welke stukken van het metabolisme veroudering veroorzaken,

dan zijn we de hele dag bezig, want vrijwel het hele metabolisme

veroorzaakt op één of andere manier veroudering.

Deze lijst is slechts ter illustratie, het is niet compleet.

De lijst rechts is ook niet compleet.

Dat is een lijst van ziektes die met ouderdom te maken hebben,

en die is ook niet compleet.

Maar volgens mij is de middelste lijst wel compleet,

dit is de lijst van soorten schade in het lichaam,

neveneffecten van metabolisme die uiteindelijk ziektes veroorzaken,

of ziektes zouden kunnen veroorzaken.

En daarvan zijn er slechts zeven.

Dat zijn categorieën natuurlijk, maar het zijn er slechts zeven.

Celdood, mutaties in chromosomen, mutaties in mitochondria enzo.

Ten eerste wil ik u uitleggen waarom die lijst compleet is.

Natuurlijk kan je een biologisch argument maken.

Je kunt zeggen: "Oké, waar zijn we van gemaakt?"

We bestaan uit cellen en materiaal tussen die cellen.

Waar kan schade zich ophopen?

Het antwoord is: in langlevende moleculen.

Want als een kortlevend molecuul schade ondervind dan gaat het toch verloren --

zoals een eiwit vernietigd word door proteolyse -- dan is de schade ook verdwenen.

Dus het gaat om de langlevende moleculen.

Dus deze zeven dingen zijn al lang onder de aandacht van de gerontologie.

En dat is goed nieuws, want het betekent dat,

weet u, we zijn al ver ontwikkeld in de biologie in de laatste 20 jaar.

Het feit dat we deze lijst niet hebben uitgebreid

is een goede indicatie dat er geen verdere uitbreiding nodig is.

Maar het word nog beter, we weten zelfs hoe we ze allemaal kunnen aanpakken!

In muizen, in principe -- en met in principe bedoel ik;

we kunnen waarschijnlijk deze oplossingen binnen tien jaar toepassen.

Sommige zijn al deels toegepast, diegenen die bovenaan staan.

Ik heb niet de tijd om de lijst af te werken, maar

mijn conclusie is dat, als we voldoende onderzoeksgelden hiervoor krijgen,

dan kunnen we waarschijnlijk betrouwbare massale verjonging ontwikkelen in slechts tien jaar.

Maar we moeten het wel serieus aanpakken.

We moeten echt beginnen met degelijk onderzoek.

Dus natuurlijk, er zijn een paar biologen in het publiek,

en ik wil antwoorden geven op enkele vragen die u kunt hebben.

U bent misschien niet voldaan met deze lezing,

maar feitelijk

Ik heb hier al veel over gepubliceerd;

Ik citeer experimenteel werk waarop mijn optimisme is gebaseerd,

en daar zult u veel details vinden.

Die details geven me het vertrouwen

voor de vrij agressieve tijdsschaal die ik hier voorspel.

Dus als u denkt dat ik ongelijk heb,

dan moet u toch eens uitzoeken waarom u denkt dat ik ongelijk heb.

En natuurlijk is het voornaamste dat u niet moet vertrouwen op

degene die zichzelf gerontologen noemen, want

net als met elke radicale afwijking van voorgaande kennis in een bepaald veld,

weet u, u verwacht van de doorsnee wetenschapper enige weerstand

en niet dat ze dit echt serieus nemen.

Dus weet u, u moet echt zelf us huiswerk doen,

om beter te begrijpen of dit waar is.

En we zullen afsluiten met enkele dingen.

Één daarvan zal worden behandeld door iemand in de volgende sessie.

Hij zei lang geleden dat hij het menselijk genoom heel snel zou sequencen,

en iedereen zei: "Maar dat is duidelijk onmogelijk."

En u weet wat er is gebeurd.

Dus weet u, dit soort dingen gebeuren.

We hebben verschillende strategieën -- je hebt de Methuzalem Muis Prijs.

Dat is vooral een motivatie voor innovatie,

en om te doen wat je denkt dat zal werken.

en je krijgt er geld voor als je wint.

Er is een voorstel om een instituut op te zetten.

Dat zal een paar centen kosten..

Maar, ik denk dan, kijk -- Hoe lang duurt het om dat uit te geven aan de oorlog in Irak?

Niet erg lang, oké.

...

Maar het moet filantropisch zijn, omdat winst de biotechnologie afleidt.

Maar er is volgens mij een kans van 90% dat dit slaagt.

En ik denk dat we weten hoe we het kunnen doen, en daar laat ik het bij.

Dankuwel.

...

Chris Anderson: Oké, ik weet niet of er vragen zijn,

maar ik wil mensen wel die kans geven.

Publiek: Aangezien u het hebt over veroudering en het tegengaan ervan,

waarom ziet u er dan uit als een oude man?

...

Audrey: Omdat ik een oude man ben, ik ben feitelijk al 158.

...

...

Publiek: Soorten op deze planeet zijn geevolueerd met immuunsystemen,

om allerlei ziektes af te weren zodat individuen lang genoeg leven om zich voort te planten.

Maar, voor zover ik weet zijn alle soorten geevolueerd om te sterven,

want als cellen delen, worden telomeren korter, en uiteindelijk sterven dieren.

Dus waarom lijkt de evolutie tegen onsterfelijkheid te hebben geselecteerd,

als het zo veel voordelen biedt, of is evolutie gewoon niet compleet?

Aubrey: Briljant. Bedankt voor een vraag

waarop ik een algemeen geaccepteerd antwoord op kan geven.

Ik zal ik vertellen wat het algemene beeld daarover is,

en waar ik het ook mee eens ben.

Dat is; nee, veroudering is niet het onderwerp van selectie,

evolutie is eenvoudigweg het product van evolutionaire verwaarlozing.

Met andere wooden, we verouderen omdat het moeilijk is om niet te verouderen;

er zijn meer genetische routes voor nodig, en uitgebriedere genen

om langzamer te verouderen,

en dat blijft gelden hoe langer je het uitstelt.

Dus voor de evolutie maakt het niet zoveel uit,

of de genen worden doorgegeven door individuen,

die lang leven of worden doorgegeven door nageslacht.

Er is een bepaalde afweging daartussen,

en daarom hebben verschillende soorten verschillende levensverwachtingen.

Daarom zijn er geen onsterfelijke soorten.

Chris: Het maakt de genen niet uit maar ons wel?

Aubrey: Dat klopt.

Publiek: Hallo. Ik heb ergens gelezen dat in de afgelopen 20 jaar

de gemiddelde levensverwachting van vrijwel iedereen is toegenomen met 10 jaar.

Als ik dat extrapoleer, dan denk ik...

Dat ik 120 word als ik niet een ongeluk krijg met mijn motor.

Dat betekent dat ik één van uw voorbeelden ben die 1000 jaar zou kunnen worden?

Aubrey: Als je een beetje af zou slanken..

..

Je getallen zijn niet helemaal goed.

De standaard getallen zijn dat de levensverwachting

toeneemt met ongeveer één a twee jaar per tien jaar.

Dus het is niet zo goed als je zou denken -- of je zou hopen.

Maar ik ben van plan het zo snel mogelijk met een jaar per jaar te laten toenemen.

Publiek: Mij is verteld dat veel hersencellen die we als volwassene hebben

al aanwezig zijn in het embrio.

En dat die cellen ongeveer 80 jaar overleven.

Als dat klopt,

zijn er dan biologische gevolgen voor de veroudering?

Als er cellen in mijn lichaam zijn die die 80 jaar overleven,

in tegenstelling tot de gebruikelijke, zeg maar, enkele maanden?

Aubrey: Er zijn zeker technische gevolgen.

Wat we feitelijk moeten doen is cellen vervangen

in die gebieden in het brein die cellen met enige snelheid verliezen,

vooral neuronen, maar we willen die niet nóg sneller vervangen

vervangen -- of in elk geval niet veel sneller.

want bij te snelle vervanging gaat de cognitieve functie achteruit.

Wat ik eerder vertelde, dat er geen onsterfelijke soorten zijn,

klopt niet helemaal.

Er zijn soorten die niet verouderen, -- Hydra bijvoorbeeld --

maar dat doen ze door geen zenuwstelsel te hebben,

en geen weefsels die voor hun overleven afhankelijk zijn

van erg lang levende cellen.