Η πορεία για τον τερματισμό της γήρανσης

Ο ερευνητής του Κέιμπριτζ, Όμπρεϊ ντε Γκρέι, υποστηρίζει ότι η γήρανση είναι απλώς μια ασθένεια - και μάλιστα θεραπεύσιμη. Λέει ότι οι άνθρωποι γερνούν με εφτά βασικούς τρόπους, που όλοι μπορούν να αποφευχθούν.

18 λεπτά είναι ένα απόλυτα σκληρό χρονικό όριο

γι' αυτό θα μπω κατευθείαν στο θέμα, ακριβώς στο σημείο

όπου θα το εξηγήσω.

Πάμε λοιπόν. Θα μιλήσω για πέντε διαφορετικά πράγματα.

Θα μιλήσω για το γιατί το να νικήσουμε τη γήρανση είναι επιθυμητό.

Θα μιλήσω για το γιατί πρέπει να βάλουμε το μπάχαλό μας σε τάξη

και στην πραγματικότητα θα μιλήσω γι' αυτό λίγο περισσότερο από όσο μιλάμε γενικά.

Θα μιλήσω επίσης, φυσικά, για τη δυνατότητα επίτευξης.

Θα μιλήσω για το γιατί είμαστε τόσο μοιρολατρικοί

σχετικά με οτιδήποτε σχετίζεται με τη γήρανση.

Και μετά θα ξοδέψω ίσως το δεύτερο μισό της ομιλίας

μιλώντας για το πώς θα μπορούσαμε να αποδείξουμε ότι η μοιρολατρία αυτή είναι λάθος,

συγκεκριμένα, με το να κάνουμε κάτι για αυτή.

Θα το κάνω αυτό σε δύο βήματα.

Το πρώτο για το οποίο θα μιλήσω είναι

πώς να φτάσουμε από ένα σχετικά ήπιο ποσό επιμήκυνσης της ζωής

που θα το ορίσω στα 30 χρόνια, αν εφαρμοστεί σε ανθρώπους

που είναι ήδη στη μέση ηλικία όταν αρχίζετε να μετράτε --

ως ένα σημείο που μπορεί αληθινά να ονομάζεται νίκη κατά της γήρανσης.

Συγκεκριμένα, βασικά μια εξάλειψη της σχέσης ανάμεσα στο

πόσο χρονών είστε και στο πόσο πιθανό είναι να πεθάνετε τον επόμενο χρόνο --

ή στην πραγματικότητα, να αρρωστήσετε αρχικά.

Και φυσικά το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα μιλήσω

είναι πώς να φτάσουμε σε ένα ενδιάμεσο στάδιο,

στο σημείο των ίσως 30 χρόνων παράτασης της ζωής.

Οπότε θα ξεκινήσω με το γιατί θα έπρεπε.

Τώρα, θέλω να κάνω μια ερώτηση.

Σηκώστε το χέρι: Υπάρχει κάποιος στο κοινό που είναι υπέρ της μαλάριας;

Αυτό ήταν εύκολο. Εντάξει.

Εντάξει. Σηκώστε το χέρι, υπάρχει κάποιος στο κοινό

που δεν είναι σίγουρος αν η μαλάρια είναι καλό πράγμα ή κακό πράγμα;

Εντάξει. Άρα όλοι νομίζουμε ότι η μαλάρια είναι κακό πράγμα.

Αυτά είναι πολύ καλά νέα, γιατί νόμιζα ότι αυτή θα ήταν η απάντηση.

Τώρα το θέμα είναι, θα ήθελα να το θέσω σε εσάς

ότι ο κύριος λόγος που νομίζουμε ότι η μαλάρια είναι κακό πράγμα

είναι λόγω ενός κοινού χαρακτηριστικού της μαλάριας και της γήρανσης.

Και ορίστε αυτό το χαρακτηριστικό.

Η μόνη πραγματική διαφορά είναι ότι η γήρανση σκοτώνει πολύ περισσότερους απ' όσους η ελονοσία.

Τώρα, μου αρέσει σε ένα κοινό, στη Βρετανία ειδικά,

να μιλάω για τη σύγκριση με το κυνήγι της αλεπούς,

που είναι κάτι που απαγορεύτηκε μετά από σκληρή μάχη,

από την κυβερνηση όχι τόσους πολλούς μήνες πριν.

Εννοώ, ξέρω ότι είμαι με ένα συμπονετικό κοινό εδώ,

αλλά, όπως ξέρουμε, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν πεισθεί εντελώς από αυτή τη λογική.

Και αυτή είναι μια σχετικά καλή σύγκριση, μου φαίνεται.

Ξέρετε, πολλοί άνθρωποι είπαν «Λοιπόν, ξέρεις,

τα παιδιά της πόλης δεν έχουν δουλειά να λένε σε εμάς τους επαρχιώτες τι να κάνουμε με το χρόνο μας.

Είναι ένα παραδοσιακό κομμάτι του τρόπου ζωής

και θα πρέπει να μας επιτρέπεται να συνεχίσουμε να το κάνουμε.

Εϊναι οικολογικά λογικό, σταματάει την πληθυσμιακή έκρηξη των αλεπούδων.»

Αλλά τελικά, η κυβέρνηση υπερίσχυσε τελικά,

επειδή η πλειοψηφία του Βρετανικού πληθυσμού,

και σίγουρα η πλειοψηφία των μελών του Κοινοβουλίου,

συμπέρανε ότι ήταν πραγματικά κάτι

που δε θα έπρεπε να γίνεται ανεκτό από μια πολιτισμένη κοινωνία.

Και νομίζω ότι η ανθρώπινη γήρανση μοιράζεται

όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σε μεγάλο βαθμό.

Ποιο κομμάτι είναι που οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν;

Δεν έχει να κάνει μόνο με τη ζωή, φυσικά --

(Γέλιο)

έχει να κάνει με την υγιή ζωή, ξέρετε --

το να είσαι αδύναμος και μίζερος και εξαρτημένος δεν είναι διασκεδαστικό,

αν και το να μην πεθαίνεις μπορεί να είναι διασκεδαστικό.

Οπότε πραγματικά, έτσι θα ήθελα να το περιγράψω.

Είναι μια παγκόσμια κατάσταση ύπνωσης.

Αυτά είναι τα είδη των απίστευτων δικαιολογιών

που οι άνθρωποι δίνουν για τη γήρανση.

Και εννοώ, εντάξει, δε λέω στην πραγματικότητα

ότι αυτές οι δικαιολογίες δεν έχουν καμία αξία.

Υπάρχουν μερικές καλές παρατηρήσεις να γίνουν εδώ.

Πράγματα που θα έπρεπε να σκεφτόμαστε, προγραμματισμός

ώστε τίποτα να μην παραπάει -- λοιπόν, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε

την αναταραχή όταν τελικά βρούμε πώς να διορθώσουμε τη γήρανση.

Αλλά αυτά είναι εντελώς τρελά, όταν πραγματικά

θυμηθείτε την αίσθηση του μέτρου.

Ξέρετε, αυτά είναι επιχειρήματα, αυτά είναι πράγματα που

θα ήταν θεμιτό να μας απασχολούν.

Αλλά το ερώτημα είναι, είναι τόσο επικίνδυνοι --

αυτοί οι κίνδυνοι του να κάνουμε κάτι για τη γήρανση --

που ξεπερνούν την αρνητική πλευρά του να κάνουμε το αντίθετο,

δηλαδή να αφήσουμε τη γήρανση όπως είναι;

Είναι τόσο άσχημα που ξεπερνούν

τους 100.000 ανθρώπους καθημερινά που είναι καταδικασμένοι σε έναν όχι απαραίτητο πρόωρο θάνατο.

Ξέρετε, αν δεν έχετε ένα επιχείρημα που είναι τόσο δυνατό,

τότε μη σπαταλάτε το χρόνο μου, λέω εγώ.

(Γέλιο)

Τώρα, υπάρχει ένα επιχείρημα

ότι μερικοί άνθρωπου πραγματικά πιστεύουν ότι είναι δυνατό, και ορίστε ποιο είναι.

Οι άνθρωποι ανησυχούν για τον υπερπληθυσμό. Λένε

«Αν διορθώσουμε τη γήρανση, κανείς δε θα πεθαίνει

ή τουλάχιστον το ποσοστό των θανάτων θα είναι πολύ μικρότερο

μόνο από τη διάσχιση της οδού Γκιλς απρόσεχτα.

Και επομένως, δε θα μπορούμε να έχουμε πολλά παιδιά

και τα παιδιά είναι πολύ σημαντικά
για τους περισσότερους ανθρώπους».

Και αυτό είναι αλήθεια.

Και ξέρετε, πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να υπεκφύγουν αυτή την ερώτηση

και δίνουν απαντήσεις όπως αυτή.

Δε συμφωνώ με αυτές τις απαντήσεις. Και νομίζω ότι βασικά δε λειτουργούν.

Νομίζω ότι είναι αλήθεια, ότι θα αντιμετωπίσουμε ένα δίλημμα από την άποψη αυτή.

Θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε ένα χαμηλό ποσοστό γεννήσεων

ή ένα υψηλό ποσοστό θανάτων.

Ένα υψηλό ποσοστό θανάτων, φυσικά, προέρχεται από την άρνηση αυτών των θεραπειών,

προς όφελος του να συνεχίσουμε να έχουμε πολλά παιδιά.

Και λέω ότι είναι εντάξει --

το μέλλον της ανθρωπότητας έχει το δικαίωμα να κάνει αυτή την επιλογή.

Αυτό που δεν είναι εντάξει είναι να κάνουμε εμείς αυτή την επιλογή εκ μέρους του μέλλοντος.

Αν αμφιταλαντευτούμε, δειλιάσουμε

και δεν αναπτύξουμε στην πραγματικότητα αυτές τις θεραπείες,

τότε καταδικάζουμε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων --

που θα ήταν αρκετά νέοι και υγιείς

ώστε να έχουν όφελος από αυτές τις θεραπείες, αλλά δε θα το έχουν

επειδή δεν τις αναπτύξαμε όσο γρήγορα μπορούσαμε --

θα αρνούμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους μια απεριόριστη διάρκεια ζωής,

και το θεωρώ αυτό ανήθικο.

Αυτή είναι η απάντησή μου στην ερώτηση για τον υπερπληθυσμό.

Σωστά. Οπότε το επόμενο πράγμα είναι

τώρα γιατί πρέπει να ενεργοποιηθούμε λίγο περισσότερο σε αυτό;

Και η θεμελιώδης απάντηση είναι ότι

η κατάσταση ύπνωσης πριν τη γήρανση δεν είναι τόσο ανόητη όσο φαίνεται.

Είναι στην πραγματικότητα ένας λογικός τρόπος να αντιμετωπιστεί το αναπόφευκτο της γήρανσης.

Η γήρανση είναι φρικτή, αλλά είναι αναπόφευκτη, οπότε, ξέρετε,

πρέπει να βρούμε κάποιο τρόπο να τη βγάλουμε από το μυαλό μας,

και είναι λογικό να κάνουμε οτιδήποτε μπορεί να θέλουμε να κάνουμε για να το πετύχουμε.

Όπως, για παράδειγμα, το να φτιάχνουμε αυτές τις γελοίες εξηγήσεις

γιατί η γήρανση είναι στην πραγματικότητα καλό πράγμα.

Αλλά φυσικά, αυτό δουλεύει μόνο όταν έχουμε και τα δύο από αυτά τα συστατικά.

Και μόλις το αναπόφευκτο στοιχείο γίνει λίγο πιο ασαφές --

και μπορεί να είμαστε κοντά στο να κάνουμε κάτι για τη γήρανση --

αυτό γίνεται μέρος του προβλήματος.

Η ύπνωση πριν τη γήρανση είναι που μας σταματάει από το να κινητοποιηθούμε σχετικά με αυτά τα πράγματα.

Και για αυτό πρέπει πραγματικά να μιλήσουμε πολύ για αυτό --

να κηρύξουμε, θα πάω τόσο μακριά ώστε να πω, σχετικά αρκετά --

ώστε να τραβήξω την προσοχή του κόσμου και να κάνω τον κόσμο να συνειδητοποιήσει

ότι είναι σε μια ύπνωση όσον αφορά αυτό.

Οπότε αυτό θα πω όλο και όλο σχετικά με αυτό.

Τώρα θα μιλήσω σχετικά με τη δυνατότητα επίτευξης.

Και ο θεμελιώδης λόγος, πιστεύω, που νιώθουμε ότι η γήρανση είναι αναπόφευκτη

συνοψίζεται σε έναν ορισμό που δίνω εδώ για τη γήρανση.

Έναν πολύ απλό ορισμό.

Η γήρανση είναι μια παρενέργεια του να είσαι ζωντανός,

που είναι ας πούμε, ο μεταβολισμός.

Αυτό δεν είναι ένα εντελώς ταυτολογικό επιχείρημα.

είναι ένα λογικό επιχείρημα.

Η γήρανση είναι βασικά μια διαδικασία που συμβαίνει σε άψυχα όντα όπως τα αυτοκίνητα

και συμβαίνει και σε εμάς,

παρά το γεγονός ότι έχουμε πολλούς έξυπνους αυτοδιορθωτικούς μηχανισμούς,

διότι αυτοί οι μηχανισμοί δεν είναι τέλειοι.

Οπότε βασικά, ο μεταβολισμός, που ορίζεται ως

βασικά οτιδήποτε μας κρατάει ζωντανούς από μια μέρα στην άλλη,

έχει παρενέργειες.

Αυτές οι παρενέργειες συσσωρεύονται και τελικά προκαλούν παθολογία.

Αυτός είναι ένας καλός ορισμός. Οπότε μπορούμε να το θέσουμε έτσι:

μπορούμε να πούμε ότι, ξέρετε, έχουμε αυτή την αλυσίδα γεγονότων.

Και υπάρχουν δύο παράγοντες,

σύμφωνα με τους περισσότερους ανθρώπους, αναφορικά με την καθυστέρηση της γήρανσης.

Είναι αυτό που ονομάζω εδώ γεροντολογική προσέγγιση και γηριατρική προσέγγιση.

Η γηριατρική θα παρέμβει αργότερα,

όταν η παθολογία θα γίνει εμφανής,

και η γηριατρική θα προσπαθήσει να καθυστερήσει τις επιπτώσεις του χρόνου,

και να σταματήσει τη συσσώρευση των παρενεργειών

από το να προκαλέσουν παθολογία τόσο σύντομα.

Φυσικά, είναι μια πολύ κοντόφθαλμη στρατηγική, είναι μια χαμένη μάχη,

γιατί οι αιτίες που προκαλούν παθολογία

γίνονται πιο συχνές όσο προχωράει ο χρόνος.

Η γεροντολογική προσέγγιση φαίνεται επιφανειακά ότι υπόσχεται περισσότερα,

γιατί, ξέρετε, η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία.

Αλλά δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε το μεταβολισμό πολύ καλά.

Στην πραγματικότητα, έχουμε μια οικτρά φτωχή κατανόηση του πώς λειτουργούν οι οργανισμοί

ούτε καν στα κύτταρα δεν είμαστε τόσο καλοί ακόμα.

Έχουμε ανακαλύψει πράγματα όπως, για παράδειγμα,

την παρεμβολή RNA μόλις πριν λίγα χρόνια πριν

και αυτό είναι θεμελιώδες συστατικό του τρόπου που λειτουργούν τα κύτταρα.

Βασικά, η γεροντολογία είναι μια καλή προσέγγιση στην τελική,

αλλά δεν είναι η προσέγγιση που έχει έρθει η ώρα της

όταν μιλάμε για παρέμβαση.

Οπότε τελικά, τι κάνουμε για αυτό;

Εννοώ, είναι μια καλή λογική, ακούγεται πειστική,

αρκετά θωρακισμένη, δε νομίζετε;

Αλλά δεν είναι.

Πριν σας πω γιατί δεν είναι, θα πάω λίγο

σε κάτι που ονομάζω βήμα δεύτερο.

Απλά υποθέστε, όπως είπα, ότι αποκτούμε --

ας πούμε για ευκολία ότι το κάνουμε σήμερα --

την ικανότητα να δώσουμε 30 επιπλέον χρόνια υγιούς ζωής

σε ανθρώπους που είναι ήδη στη μέση ηλικία, ας πούμε 55.

Θα το ονομάσω αυτό εύρωστη ανθρώπινη αναζωογόνηση. Εντάξει.

Τι θα σήμαινε αυτό στην πραγματικότητα

για πόσο καιρό οι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών σήμερα --

ή ανάλογα, διαφόρων ηλικιών στο χρόνο που αυτές οι θεραπείες θα υπάρχουν --

θα ζούσαν;

Για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση -- ίσως νομίζετε ότι είναι απλό,

αλλά δεν είναι.

Δεν μπορούμε απλά να πούμε ''Λοιπόν, αν είναι αρκετά νέοι ώστε να ωφεληθούν από αυτές τις θεραπείες,

τότε θα ζήσουν 30 χρόνια περισσότερα.''

Αυτή είναι η λάθος απάντηση.

Και ο λόγος που είναι η λάθος απάντηση είναι λόγω της προόδου.

Υπάρχουν δύο είδη τεχνολογικής προόδου

για αυτό το σκοπό.

Είναι θεμελιώδεις, κύριες ανακαλύψεις,

και υπάρχουν στοιχειώδεις βελτιώσεις αυτών των ανακαλύψεων.

Τώρα, διαφέρουν πολύ

όσον αφορά στην προβλεψιμότητά τους.

Θεμελιώδεις ανακαλύψεις:

πολύ δύσκολο να προβλεφθεί πόσο καιρό θα πάρει

να γίνει μια ουσιώδης ανακάλυψη.

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που αποφασίσαμε ότι η πτήση είναι διασκεδαστική,

αλλά μας πήρε μέχρι το 1903 ώστε να καταφέρουμε να το κάνουμε.

Αλλά μετά από αυτό, τα πράγματα ήταν αρκετά σταθερά και αρκετά ομοιόμορφα.

Νομίζω ότι είναι μια λογική σειρά γεγονότων που έγιναν

στην εξέλιξη της τεχνολογίας της μηχανοκίνητης πτήσης.

Μπορούμε να σκεφτούμε, πραγματικά, ότι κάθε μια είναι λίγο-πολύ

πέρα από τη φαντασία του εφευρέτη της προηγούμενης, αν θέλετε.

Οι στοιχειώδεις καινοτομίες πρόσθεσαν κάτι

που δεν είναι στοιχειώδες πλέον.

Αυτό είναι κάτι που βλέπετε μετά από μια θεμελιώδη ανακάλυψη.

Και το βλέπετε σε όλα τα είδη των τεχνολογιών.

Οι υπολογιστές, μπορείτε να δείτε σε ένα περισσότερο ή λιγότερο παράλληλο χρόνο,

συμβαίνουν φυσικά λίγο αργότερα.

Μπορείτε να δείτε την ιατρική φροντίδα. Εννοώ, η υγιεινή, τα εμβόλια, τα αντιβιοτικά --

ξέρετε, το ίδιο χρονικό πλαίσιο.

Οπότε νομίζω ότι στην πραγματικότητα το δεύτερο βήμα, που το ονόμασα έτσι πριν λίγο

δεν είναι καν βήμα.

Ότι στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που είναι αρκετά νέοι

ώστε να ωφεληθούν από αυτές τις θεραπείες

που δίνουν αυτό το μέτριο ποσό επιμήκυνσης της διάρκειας της ζωής,

ακόμη και εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ήδη στη μέση ηλικία όταν φτάσουν αυτές οι θεραπείες,

θα βρεθούν σε κάποιο κρίσιμο σημείο.

Θα επιβιώνουν κυρίως αρκετά ώστε να δέχονται τις βελτιωμένες θεραπείες

που θα τους δώσουν επιπλέον 30 ή ίσως 50 χρόνια.

Με άλλα λόγια, θα μένουν μποστά από το παιχνίδι.

Οι θεραπείες θα βελτιώνονται γρηγορότερα από

τις υπολειπόμενες ατέλειες στις θεραπείες που θα μας φτάνουν.

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο για να διευκρινίσω.

Γιατί, ξέρετε, οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν ακούν

ότι προβλέπω ότι πολλοί από τους ανθρώπους που ζουν σήμερα θα ζήσουν 1000 χρόνια ή περισσότερα

νομίζουν ότι λέω ότι θα εφεύρω θεραπείες στις επόμενες δεκαετίες

που τόσο απόλυτα θα αντιμετωπίζουν τη γήρανση

που αυτές οι θεραπείες θα μας επιτρέπουν να ζούμε 1000 χρόνια ή περισσότερα.

Δε λέω καθόλου αυτό.

Λέω ότι ο ρυθμός βελτίωσης αυτών των θεραπειών

θα είναι αρκετός.

Δε θα είναι ποτέ τέλειες, αλλά θα μπορούν να διορθώσουν τα πράγματα

από τα οποία πεθαίνουν αυτοί που είναι 200 ετών, πριν έχουμε τέτοιους.

Και το ίδιο για τους 300 ή 400 χρόνων και πάει λέγοντας.

Αποφάσισα να δώσω σε αυτό ένα μικρό όνομα,

που είναι «ταχύτητα διαφυγής μακροζωίας».

(Γέλια)

Λοιπόν φαίνεται ότι έχει περάσει το μήνυμα.

Οπότε, αυτοί οι τρόποι εδώ είναι βασικά πώς περιμένουμε να ζουν οι άνθρωποι

όσον αφορά στην υπολειπόμενη αναμενόμενη ζωή,

όπως μετράται με βάση την υγεία τους,

για δεδομένες ηλικίες τη στιγμή που οι θεραπείες αυτές θα φτάσουν.

Αν είστε ήδη 100, ή ακόμα 80 --

και ένας μέσος 80άρης,

μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για σας με αυτές τις θεραπείες,

γιατί είστε πολύ κοντά στην πόρτα του θανάτου

ώστε οι πολύ αρχικές, πειραματικές θεραπείες να είναι αρκετά καλές για σας.

Δε θα μπορέσετε να τις αντέξετε.

Αλλά αν είστε μόνο 50, ίσως υπάρχει μια πιθανότητα

ότι μπορεί να μπορέσετε να βγείτε από την τρύπα και, ξέρετε --

(Γέλιο)

τελικά να το ξεπεράσετε

και να αρχίσετε να γίνεστε βιολογικά νεότεροι υπό την έννοια που έχει νόημα,

σε όρους νεότητας, τόσο φυσικής όσο και πνευματικής,

και σε όρους πιθανότητας θανάτου από αιτίες που σχετίζονται με την ηλικία.

Και φυσικά, αν είστε λίγο νεότεροι από αυτό,

τότε πραγματικά ποτέ δε θα

φτάσετε κοντά στο να είστε ευάλωτοι αρκετά ώστε να πεθάνετε από αιτίες που σχετίζονται με την ηλικία.

Οπότε αυτό είναι ένα γνήσιο συμπέρασμα στο οποίο φτάνω, ότι ο πρώτος που θα είναι 150 χρονών --

δεν ξέρουμε πόσο χρονών είναι αυτός τώρα

γιατί δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα πάρει

να βρούμε αυτές τις πρώτης γενιάς θεραπείες.

Αλλά άσχετα από αυτή την ηλικία,

υποστηρίζω ότι ο πρώτος άνθρωπος που θα ζήσει 1000 χρόνια --

που θα υφίσταται φυσικά, ξέρετε, τις παγκόσμιες καταστροφές --

είναι στην πραγματικότητα, πιθανόν, μόνο 10 χρόνια νεότερος από τον πρώτο που θα είναι 150 χρονών.

Και αυτή είναι μια σημαντική σκέψη.

Ωραία, οπότε τελικά θα ξοδέψω το υπόλοιπο της ομιλίας,

τα τελευταία μου εφτάμιση λεφτά, στο βήμα ένα,

δηλαδή το πώς μπορούμε τελικά να βρούμε αυτό το μέτριο ποσό επιμήκυνσης της διάρκειας της ζωής

που θα μας επιτρέπει να φτάσουμε στην ταχύτητα διαφυγής;

Και για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να μιλήσω λίγο για ποντίκια.

Έχω ένα ανθρώπινο ορόσημο στην εύρωστη ανθρώπινη αναζωογόνηση.

Την ονομάζω εύρωστη αναζωογόνηση ποντικιών, όχι με πολλή φαντασία.

Και αυτό είναι.

Λέω ότι θα πάρουμε μια ποικιλία ποντικών που έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής,

που βασικά σημαίνει ποντίκια που ζουν περίπου τρία χρόνια κατά μέσο όρο.

Δεν τους κάνουμε ακριβώς τίποτα μέχρι να γίνουν δύο χρονών.

Και μετά τους κάνουμε ένα σωρό πράγματα,

και με αυτές τις θεραπείες, τα κάνουμε να ζουν,

κατά μέσο όρο, ως τα πέμπτα τους γενέθλια.

Οπότε, με άλλα λόγια, προσθέτουμε δύο χρόνια --

τριπλασιάζουμε το υπόλοιπο τη ζωής τους

μετρώντας από τότε που αρχίσαμε τις θεραπείες.

Το ερώτημα είναι, τι ακριβώς θα σήμαινε αυτό για το χρονικό όριο

μέχρι να φτάσουμε στο ορόσημο που ανέφερα πριν για τους ανθρώπους;

Το οποίο μπορούμε τώρα, όπως εξήγησα,

αντίστοιχα να ονομάζουμε είτε εύρωστη ανθρώπινη αναζωογόνηση, ή ταχύτητα διαφυγής μακροζωίας.

Δεύτερον, τι σημαίνει στην αντίληψη του κόσμου

το πόσο γρήγορα θα μας πάρει να φτάσουμε σε αυτά τα πράγματα,

ξεκινώντας από τη στιγμή που παίρνουμε τα ποντίκια;

Και τρίτον, το ερώτημα είναι, τι θα προσφέρει

σε όσους ανθρώπους πραγματικά το θέλουν;

Και φαίνεται σε μένα ότι η πρώτη ερώτηση

είναι μια εντελώς βιολογική ερώτηση

και είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντηθεί.

Κάποιος πρέπει να κάνει πολλές υποθέσεις

και πολλοί από τους συναδέλφους μου θα έλεγαν ότι δε θα έπρεπε να τις κάνουμε,

ότι θα έπρεπε απλά να περιμένουμε μέχρι να μάθουμε περισσότερα.

Λέω ότι αυτά είναι ανοησίες.

Λέω ότι είμαστε απόλυτα ανεύθυνοι αν μείνουμε σιωπηλοί σε αυτό.

Πρέπει να κάνουμε την καλύτερη υπόθεση ως προς το χρονικό όριο

ώστε να δώσουμε στους ανθρώπους μια αίσθηση του μέτρου

ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε τις προτεραιότητές τους.

Οπότε, λέω ότι έχουμε μια 50/50 πιθανότητα

να φτάσουμε σε αυτό το ορόσημο,

την εύρωστη ανθρώπινη αναζωογόνηση, μέσα σε 15 χρόνια από το σημείο

που θα φτάσουμε στην εύρωστη αναζωογόνηση των ποντικιών.

15 χρόνια από το εύρωστο ποντίκι.

Η αντίληψη του κόσμου θα είναι πιθανόν λίγο καλύτερη από αυτό.

Ο κόσμος τείνει να υποεκτιμά το πόσο δύσκολα είναι τα επιστημονικά θέματα.

Οπότε μάλλον θα σκεφτούν ότι είναι 5 χρόνια μακριά.

Θα κάνουν λάθος, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει και τόση σημασία.

Και τελικά, φυσικά, νομίζω ότι είναι δίκαιο να πω

ότι ένα μεγάλο τμήμα της αιτίας που ο κόσμος είναι τόσο αμφίθυμος σχετικά με τη γήρανση

είναι η παγκόσμια ύπνωση που μίλησα νωρίτερα, η στρατηγική της αντιγραφής.

Αυτό θα είναι ιστορία σε αυτό το σημείο

γιατί δε θα είναι πλέον δυνατό να πιστέψουμε ότι η γήρανση είναι αναπόφευκτη στους ανθρώπους,

αφού θα έχει αποφευχθεί τόσο αποτελεσματικά σε ποντίκια.

Οπότε είναι πιθανό να καταλήξουμε σε μια πολύ ισχυρή πρόκληση στη νοοτροπία των ανθρώπων

και φυσικά αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις.

Οπότε για να σας πω τώρα πώς θα βρούμε αυτά τα ποντίκια,

θα προσθέσω λίγο στην περιγραφή μου για τη γήρανση.

Θα χρησιμοποιήσω τον όρο ''ζημιά''

για να ορίσω αυτά τα ενδιάμεσα πράγματα που προκαλούνται από το μεταβολισμό,

και τελικά προκαλούν παθολογία.

Γιατί το κρίσιμο σημείο σχετικά με αυτό

είναι ότι αν και η ζημιά προκαλεί παθολογία μόνο στο τέλος,

η ίδια η ζημιά προκαλείται συνεχώς καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής, ξεκινώντας από πριν γεννηθούμε.

Αλλά δεν είναι μέρος του ίδιου του μεταβολισμού.

Και αυτό αποδεικνύεται χρήσιμο.

Γιατί μπορούμε να ξανα-σχεδιάσουμε το αρχικό μας διάγραμμα έτσι.

Μπορούμε να πούμε ότι, θεμελιωδώς, η διαφορά ανάμεσα στη γεροντολογία και τη γηριατρική

είναι ότι η γεροντολογία προσπαθεί να αναστείλει το ρυθμό

με τον οποίο ο μεταβολισμός προκαλεί αυτή τη ζημιά.

Και θα εξηγήσω ακριβώς τι ζημιά είναι

με συγκεκριμένους βιολογικούς όρους σε λιγάκι.

Και οι επιστήμονες της γηριατρικής προσπαθούν να καθυστερήσουν το χρόνο

με το να σταματήσουν τη ζημιά που μετατρέπεται σε παθολογία.

Και ο λόγος που είναι μια χαμένη μάχη

είναι επειδή η ζημιά συνεχίζει να συσσωρεύεται.

Οπότε υπάρχει μια τρίτη προσέγγιση, αν το δούμε με αυτόν τον τρόπο.

Μπορούμε να την ονομάζουμε μηχανική προσέγγιση,

και υποστηρίζω ότι η μηχανική προσέγγιση είναι μέσα σε αυτό το όριο.

Η μηχανική προσέγγιση δεν επεμβαίνει σε καμία διαδικασία.

Δεν επεμβαίνει σε αυτή τη διαδικασία, ή αυτή.

Και αυτό είναι καλό γιατί σημαίνει ότι δεν είναι μια χαμένη μάχη

και είναι κάτι που είναι μέσα στα όρια του δυνατού,

γιατί δεν περιλαμβάνει βελτίωση στην εξέλιξη.

Η μηχανική προσέγγιση απλά λέει

«Ας πάμε να διορθώσουμε περιοδικά όλα αυτά τα διάφορα είδη ζημιάς --

όχι απαραίτητα να τα επισκευάσουμε εντελώς, αλλά να τα επισκευάσουμε αρκετά,

ώστε να κρατήσουμε το επίπεδο της ζημιάς κάτω από ένα όριο

που πρέπει να υπάρχει, που προκαλεί παθογένεια».

Ξέρουμε ότι αυτό το όριο υπάρχει,

γιατί δεν αποκτούμε ασθένειες που σχετίζονται με την ηλικία μέχρι να φτάσουμε στη μέση ηλικία,

παρόλο που η ζημιά συσσωρεύεται ακόμα από πριν γεννηθούμε.

Γιατί λέω ότι είμαστε μέσα στο όριο; Λοιπόν, βασικά είναι αυτό.

Το νόημα σε αυτή τη διαφάνεια είναι το κάτω μερος.

Αν προσπαθήσουμε να πούμε ποια σημεία του μεταβολισμού είναι σημαντικά για τη γήρανση,

θα είμαστε εδώ όλο το βράδυ, γιατί βασικά όλος ο μεταβολισμός

είναι σημαντικός για τη γήρανση με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.

Αυτή η λίστα είναι μόνο για επεξήγηση, είναι ατελής.

Η λίστα στα δεξιά είναι επίσης ατελής.

Είναι μια λίστα τύπων παθολογίας που σχετίζονται με την ηλικία,

και είναι απλά μια ατελής λίστα.

Αλλά θα ήθελα να υποστηρίξω ότι αυτή η λίστα στη μέση είναι πραγματικά πλήρης,

αυτή είναι η λίστα με τους τύπους των πραγμάτων που θεωρούνται ζημιές,

παρενέργειες του μεταβολισμού που προκαλούν παθολογία στο τέλος

ή που μπορεί να προκαλέσουν παθολογία.

Και είναι μόνο εφτά.

Είναι κατηγορίες πραγμάτων, φυσικά, αλλά είναι μόνο εφτά.

Η κυτταρική απώλεια, μεταλλάξεις στα χρωμοσώματα, μεταλλάξεις στα μιτοχόνδρια κλπ.

Καταρχήν, θα ήθελα να σας δώσω ένα επιχείρημα για το γιατί η λίστα αυτή είναι πλήρης.

Φυσικά κάποιος μπορεί να έχει ένα βιολογικό επιχείρημα.

Κάποιος μπορεί να πει ''Εντάξει, από τι είμαστε φτιαγμένοι;''

Είμαστε φτιαγμένοι από κύτταρα και πράγματα ανάμεσα στα κύτταρα.

Πού μπορεί να συσσωρευθεί η ζημιά;

Η απάντηση είναι, σε μόρια με μεγάλη διάρκεια ζωής

γιατί ένα μόριο με μικρή διάρκεια ζωής υφίσταται τη ζημιά, αλλά όταν το μόριο καταστρέφεται --

όπως μια πρωτείνη που καταστρέφεται από την πρωτεόλυση -- τότε η ζημιά εχει περάσει.

Πρέπει να είναι μόρια με μεγάλη διάρκεια ζωής.

Οπότε, αυτά τα εφτά πράγματα ήταν υπό συζήτηση στη γεροντολογία πριν πολύ καιρό

και αυτά είναι αρκετά καλά νέα, διότι σημαίνει ότι,

ξέρετε, έχουμε καταφέρει πολλά στη βιολογία σε αυτά τα 20 χρόνια,

οπότε το γεγονός ότι δεν επιμηκύναμε αυτή τη λίστα

είναι μια καλή ένδειξη ότι δεν υπάρχει καμία πιθανή επιμήκυνση για να γίνει.

Ωστόσο, είναι καλύτερο από αυτό, στην πραγματικότητα ξέρουμε πώς να τις διορθώσουμε όλες

στα ποντίκια, κατ' αρχήν -- και αυτό που εννοώ λέγοντας κατ' αρχήν είναι ότι

πιθανόν μπορούμε να εφαρμόζουμε αυτές τις διορθώσεις μέσα σε μια δεκαετία.

Μερικές από αυτές εφαρμόζονται εν μέρει ήδη, αυτές στο πάνω μέρος.

Δεν έχω χρόνο να μιλήσω για όλες, αλλά

το συμπέρασμά μου είναι ότι αν μπορούμε να πάρουμε επαρκή χρηματοδότηση για αυτό,

τότε πιθανόν μπορούμε να αναπτύξουμε εύρωστη αναζωογόνηση ποντικιών σε μόλις 10 χρόνια,

αλλά πρέπει να το κάνουμε σοβαρά.

Πρέπει πραγματικά να αρχίσουμε να προσπαθούμε.

Οπότε φυσικά, υπάρχουν κάποιοι βιολόγοι στο κοινό

και θέλω να δώσω μερικές απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις που μπορεί να έχετε.

Μπορεί να έχετε απογοητευθεί από αυτή την ομιλία,

αλλά θεμελιωδώς θα πρέπει να πάτε και να διαβάσετε αυτά τα πράγματα.

Έχω δημοσιεύσει πολλά πάνω σε αυτό.

Παραπέμπω στην πειραματική δουλειά πάνω στην οποία βασίζεται η αισιοδοξία μου

και υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες εκεί.

Οι λεπτομέρειες είναι που μου δίνουν σιγουριά

για τα σχετικά κατηγορηματικά χρονικά πλαίσια που προβλέπω εδώ.

Οπότε αν νομίζετε ότι κάνω λάθος,

καλύτερα να πάτε και να βρείτε γιατί κάνω λάθος.

Και φυσικά το βασικό θέμα είναι ότι δε θα πρέπει να εμπιστεύεστε τους ανθρώπους

που ονομάζουν τους εαυτούς τους γεροντολόγους, διότι

όπως με κάθε ραγδαία αναχώρηση από έναν προηγούμενο τρόπο σκέψης σε ένα συγκεκριμένο τομέα,

ξέρετε, περιμένετε οι άνθρώποι στο κύριο ρεύμα να είναι λίγο άκαμπτοι

και να μην το παίρνουν πραγματικά σοβαρά.

Οπότε, ξέρετε, πρέπει να προετοιμαστείτε καλά

ώστε να καταλάβετε αν αυτό είναι αλήθεια.

Και θα καταλήξουμε με λίγα πράγματα.

Ένα πράγμα είναι, ξέρετε, θα ακούσετε κάποιον στην επόμενη συνεδρίαση

που είπε πριν από λίγο καιρό ότι μπορούσε να χαρτογραφήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα σε μηδενικό χρόνο

και όλοι είπαν «Αυτό είναι προφανώς αδύνατο».

Και ξέρετε τι έγινε.

Οπότε, ξέρετε, αυτό συμβαίνει.

Έχουμε διάφορες στρατηγικές -- υπάρχει το Βραβείο ''Methuselah Mouse'',[Ποντίκι Μαθουσάλας]

που είναι βασικά ένα κίνητρο για πρωτοπορία

και για να κάνετε αυτό που νομίζετε ότι θα δουλέψει

και μπορείτε να πάρετε χρήματα για αυτό αν κερδίσετε.

Υπάρχει μια πρόταση να δημιουργηθεί ένα Ινστιτούτο.

Αυτό θα χρειαστεί μερικά χρήματα.

Αλλά, εννοώ, κοιτάξτε -- πόσο χρόνο χρειάζεται να ξοδευτούν αυτά στον πόλεμο του Ιράκ;

Όχι πολύ καιρό. Εντάξει.

(Γέλια)

Θα είναι φιλανθρωπικό, γιατί το κέρδος αποσπά τη βιοτεχνολογία,

αλλά βασικά έχει 90% πιθανότητες, νομίζω, να επιτύχει.

Και νομίζω ότι ξέρουμε πώς να το κάνουμε. Και θα σταματήσω εδώ.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Εντάξει, Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν ερωτήσεις

αλλά σκέφτηκα να δώσω στον κόσμο την ευκαιρία.

Κοινό: Αφού μιλάτε για τη γήρανση και την προσπαθεια να καταπολεμηθεί,

γιατί κάνετε τον εαυτό σας να φαίνεται σα γέρος άνθρωπος;

(Γέλιο)

ΟΓ: Γιατί είμαι γέρος άνθρωπος. Στην πραγματικότητα είμαι 158.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Κοινό: Τα είδη στον πλανήτη έχουν εξελιχθεί με ανοσοποιητικά συστήματα

ώστε να καταπολεμούν τις ασθένειες και έτσι τα άτομα να ζουν αρκετά ώστε να είναι παραγωγικά.

Ωστόσο, απ' όσο ξέρω, όλα τα είδη έχουν εξελιχθεί να πεθάνουν,

οπότε όταν τα κύτταρα διαιρούνται, η τελομεράση γίνεται ανεπαρκής και τελικά τα είδη πεθαίνουν.

Οπότε, γιατί η εξέλιξη φαίνεται να έχει επιλέξει ενάντια στην αθανασία

όταν είναι τόσο ωφέλιμη, ή είναι ότι η εξέλιξη είναι απλά ατελής;

ΟΓ: Λαμπρά. Ευχαριστώ που κάνετε μια ερώτηση

που μπορώ να απαντήσω με μια αδιαφιλονίκητη απάντηση.

Θα σας πω την αυθεντική κύρια απάντηση στην ερώτησή σας,

με την οποία συμβαίνει να συμφωνώ

και είναι ότι, όχι, η γήρανση δεν είναι προϊόν της επιλογής, της εξέλιξης.

Η γήρανση είναι απλά το προϊόν της εξελικτικής αμέλειας.

Με άλλα λόγια, έχουμε τη γήρανση γιατί είναι δύσκολη δουλειά να μην έχουμε γήρανση.

Χρειάζεστε περισσότερα γενετικά μονοπάτια, περισσότερη πολυπλοκότητα στα γονίδιά σας

ώστε να γερνάτε πιο αργά

και αυτό συνεχίζει να είναι αληθινό όσο περισσότερο το απορρίπτετε.

Οπότε, στο βαθμό που για την εξέλιξη δεν έχει σημασία,

δεν έχει σημασία αν τα γονίδια κληρονομούνται από τα άτομα,

αν ζουν πολύ καιρό ή αν είναι από τη γέννηση,

υπάρχει μια συγκεκριμένη ποσότητα διαμόρφωσης αυτού,

που είναι ο λόγος που διαφορετικά είδη έχουν διαφορετικούς αναμενόμενους χρόνους ζωής,

αλλά γι' αυτό είναι που δεν υπάρχουν αθάνατα είδη.

ΚΑ: Τα γονίδια δεν ενδιαφέρονται, αλλά εμείς;

ΟΓ: Αυτό είναι σωστό.

Κοινό: Γειά σας. Διάβασα κάπου ότι τα τελευταία 20 χρόνια

ο μέσος αναμενόμενος χρόνος ζωής πρακτικά οποιουδήποτε στον πλανήτη αυξήθηκε κατά 10 χρόνια.

Με βάση αυτό, θα σκεφτόμουν

ότι θα ζούσα μέχρι τα 120 αν δε χτυπήσω με τη μοτοσυκλέτα μου.

Αυτό σημαίνει ότι είμαι ένα από τα υποκείμενά σας να γίνω 1.000 χρονών;

ΟΓ: Αν χάσετε λίγο βάρος.

(Γέλια)

Τα νούμερά σας είναι λίγο λάθος.

Οι γενικώς αποδεκτοί αριθμοί είναι ότι οι αναμενόμενοι χρόνοι ζωής

αυξάνονται από ένα ως δύο χρόνια ανά δεκαετία.

Οπότε δεν είναι τόσο καλό όσο νομίζετε -- ή ελπίζετε.

Αλλά έχω σκοπό να το αυξήσω στον ένα χρόνο ανά χρόνο όσο πιο σύντομα γίνεται.

Κοινό: Μου έχουν πει ότι πολλά από τα κύτταρα του εγκεφάλου που έχουμε ως ενήλικες

βρίσκονται στο ανθρώπινο έμβρυο

και ότι τα εκεφαλικά κύτταρα αντέχουν περίπου 80 χρόνια.

Αν αυτό είναι πράγματι σωστό,

βιολογικά υπάρχουν επιπλοκές στον κόσμο της αναζωογόνησης;

Αν υπάρχουν κύτταρα στο σώμα μου που ζουν 80 χρόνια,

αντίθετα με το τυπικό, ξέρετε, των δύο μηνών;

ΟΓ: Υπάρχουν τεχνικές επιπλοκές σίγουρα.

Βασικά αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αντικαταστήσουμε κύτταρα

σε εκείνες τις λίγες περιοχές του εγκεφάλου που χάνουν κύτταρα με ένα σημαντικό ρυθμό,

ειδικά τους νευρώνες, αλλά δε θέλουμε να τα αντικαταστήσουμε

πιο γρήγορα από αυτό -- ή πιο γρήγορα γενικά,

γιατί η πολύ γρήγορη αντικατάσταση θα υποβάθμιζε τη γνωστική λειτουργία.

Αυτό που είπα νωρίτερα σχετικά με τη μη ύπαρξη ειδών που δε γερνούν

ήταν λίγο υπεραπλούστευση.

Υπάρχουν είδη που δε γερνούν -- η Ύδρα για παράδειγμα --

αλλά το κάνουν χωρίς να έχουν νευρικό σύστημα

και χωρίς να έχουν στην πραγματικότητα ιστούς που βασίζονται για τη λειτουργία τους

σε κύτταρα με μεγάλη διάρκεια ζωής.