Марк Рот: Одложената анимација е на дофат на рака

Mark Roth studies suspended animation: the art of shutting down life processes and then starting them up again. It's wild stuff, but it's not science fiction. Induced by careful use of an otherwise toxic gas, suspended animation can potentially help trauma and heart attack victims survive long enough to be treated.

Денес ќе зборувам со вас за мојата работа со одложената анимација.

Обично кога ќе спомнам одложена анимација,

луѓето ќе ми го покажат Вулканскиот знак и ќе се изнасмејат.

Но сега, не зборувам за замрзнување на луѓето

за да можат да одлетаат до Марс или дури до Пандора,

колку интересно и да звучи тоа.

Зборувам за

концептот на користење одложена анимација

за да им се помогне на луѓето во траума.

Па, што мислам

кога велам, "одложена анимација"?

Тоа е процесот со кој

животните де-анимираат,

изгледаат мртви,

и потоа можат повторно да се разбудат без да бидат повредени.

Во ред, еве ја големата идеја.

Ако ја погледнете природата,

ќе откриете дека

како што сте склони кон забележување на одложената анимација

склони сте кон гледање на бессмртност.

Па затоа, она што ќе ви го кажам

е начин да и се укаже на личност која е во траума --

да се изнајде начин малку да се де-анимира

и да постане малку повеќе бессмртна

кога ќе го има тој срцев удар.

Пример за неколку организми

кои се чини дека се бессмртни,

би биле семињата на растенијата

или бактериските спори.

Овие суштества се

неколку од најбессмртните животни форми на нашата планета,

и тие се склони кон поминување на поголемиот дел од нивното време

во одложена анимација.

Бактериските спори од страна на научниците сега се смета

дека постојат како индивидуални клетки

кои се живи, но во одложена анимација

понекогаш и по 250 милиони години.

Да се предложи сево ова за вака мали, ситни суштества

- би сакал да го приближам ова и кон нас.

Во бессмртната линија на основни клетки

на човечките суштества,

тоа се јајце-клетките кои се присутни во јајниците,

тие всушност постојат таму во состојба на одложена анимација

до 50 години од животот на секоја жена.

Исто така, тука е и мојот омилен пример

за одложена анимација.

Тоа се морските мајмунчиња.

Вие што имате деца,

сте запознаени со нив.

Одите во пет-шоп или продавница за играчки,

и можете да ги купите овие нешта.

Само ја отворате кесата, ги истурате во

пластичниот аквариум,

и за околу една недела, ќе имате мали ракчиња кои пливаат наоколу.

Па, јас не бев толку заинтересиран во пливањето.

Бев заинтересиран за тоа што се случува во кесата,

кесата на полицата во продавницата

каде што тие ракчиња седеле

неодредено време во одложена анимација.

Значи овие идеи за одложена анимација

не се само за клетки и чудни, мали организми.

Честопати човечки суштества

се де-анимирани за кратко,

и приказните за луѓе кои биле за кратко време де-анимирани

кои најмногу ме интересираат

се оние кои имаат врска со студеното.

Пред 10 години, имаше скијачка во Норвешка

којашто беше заглавена во леден водопад.

И таа останала таму два часа, пред да успеат да ја извлечат.

Таа била екстремно студена,

и немала срцев ритам.

По сите критериуми, таа била мртва, смрзната.

По седум часа

сеуште без срцев ритам,

ја вратиле назад во живот, и таа успеа да стане

главен радиолог

во болницата којашто ја излечила.

Неколку години подоцна --

значи навистина се возбудувам за овие работи --

неколку години подоцна,

имаше 13-месечно бебе, таа беше од Канада.

Нејзиниот татко излегол надвор за време на зимата: тој работел во ноќна смена,

и го следела надвор во ништо друго освен пелена.

Ја пронајдоа неколку часа подоцна

смрзната и безживотна.

И ја вратија назад во живот.

Имаше случај на 65-годишна жена

минатата година во Дулут, Минесота

којашто беше пронајдена смрзната и без пулс

во нејзиниот двор едно зимско утро

и ја вратија назад во живот.

Следниот ден, таа се осеќала толку добро, што лекарите сакале да извршат повеќе тестирања врз неа.

Нејзе и се здосадило, се намуртила и отишла дома.

(Смеа)

Значи, ова се чуда, така.

Овие случувања навистина се чуда.

Докторите имаат изрека

дека, всушност, не си мртов додека не си топол и мртов.

И точно е. Точно е.

Во Њу Ингланд Журналот за Медицина,

имаше објавено истражување кое покажа

дека со прикладното затоплување,

луѓето кои останале без срцев ритам и до три часа,

можат да бидат вратени во живот без никакви невролошки проблеми.

Тоа е во преку 50 проценти.

Тоа што сакав да го направам е да изнајдам начин

на којшто би можеле да ја проучиме

одложената анимација

да се измисли начин

да го репродуцираме, можеби

тоа што и се случи на скијачката.

Па, морам да ви кажам нешто навистина необично,

а тоа е дека изложеноста на ниско ниво на кислород

не секогаш убива.

Значи, во собава има 20 проценти на кислород, или така нешто.

И ако ја намалиме концентрацијата на кислородот,

сите ќе бидеме мртви.

И, фактички, животните со коишто работевме во лабораторијата,

овие мали градински црви, нематоди,

тие исто така беа мртви кога ги изложивме на ниско ниво на кислород.

И следува нештото што ќе ве изненади.

А тоа е дека, кога ја намаливме концентрацијата уште повеќе

за 100 пати, на 10 дела од милион,

тие не беа мртви,

тие беа во одложена анимација,

и ние можевме да ги вратиме во живот без никаква последица.

И оваа точна концентрација на кислород,

10 дела на милион,

која што ја предизвика забавената анимација,

е зачувана.

Може да ја видиме во разни видови организми.

Едно од суштествата кајшто може да се види ова

е рибата.

Можеме да и го вклучуваме и исклучуваме срцето со излегувањето

и враќањето во одложена анимација како со прекинувач за светло.

Па ова беше доста шокирачко за мене,

дека ние можеме да го направиме ова.

И така се прашував, кога се обидувавме

да ја репродуцираме ситуацијата со скијачката,

забележавме дека, секако

таа воопшто не вдишувала кислород,

и можеби беше во некаква слична состојба на одложена анимација.

Но, секако, таа беше исто така екстремно студена.

Па се запрашавме што би се случило

ако ги земеме нашите де-анимирани животни и ги изложиме на студ.

И така, тоа што го откривме

беше дека, ако се земат животни

кои се анимирани како вас и како мене,

и се смрзнат -- значи, ова беа градинските црви --

сега тие се мртви.

Но ако ги имаме во суспендирана, одложена анимација,

и ги пренесеме на студено, тие се живи.

И ова е важното нешто овде:

ако сакате да го преживеете студеното,

треба да бидете суспендирани. Така?

Тоа е навистина добро нешто.

Па така, размислувавме за тоа,

за оваа врска меѓу овие нешта,

и размислувавме за тоа дали ова е тоа што се случило со скијачката.

Па се запрашавме: дали можеби постои некој агенс

што е во нас, нешто што самите го произведуваме

со кој би можеле да ја регулираме сопствената метаболичка флексибилност

на таков начин што би можеле да преживееме

ако сме целосно замрзнати, а во спротивно би починале.

Мислев дека би било интересно на некој начин да почнеме да ловиме вакви нешта.

Знаете?

Треба да споменам на кратко

дека учебниците по физиологија кои можете да ги прочитате

ќе ви кажат дека ова е доста еретички предлог.

Имаме, од времето кога сме плеснати по задникот

до нашиот последен здив --

тоа е од кога сме новороденчиња до кога ќе сме мртви --

метаболизам кој неможе да се забави

под тоа што се нарекува стандардна,

или базална метаболичка брзина.

Но знаев дека има примери

на суштества, исто така цицачи,

кои успеваат да ја намалат својата метаболичка брзина

како што се верверичките и мечките.

Тие го забавуваат својот метаболизам

во зимата кога хибернираат.

Па се запрашав: дали би можеле да најдеме агенс или предизвикувач

кој би можел да индуцира таква состојба кај нас?

Па така, тргнавме во потрага по вакви нешта.

И ова беше периодот во кој доживеавме голем неуспех.

Кен Робинсон е тука. Тој зборуваше за славата на неуспехот.

Па, ние имавме многу од тоа.

Се обидовме со многу различни хемикалии и агенси,

и се разочарувавме повторно и повторно.

Така, еднаш, кога бев дома

и гледав телевизија

додека мојата жена го заспиваше нашето дете,

јас гледав телевизиско шоу.

Беше тв емисија --

беше NOVA шоуто на PBS --

за пештерите во Ново Мексико.

Пештерата за која стануваше збор беше Лечугија,

и оваа пештера е неверојатно отровна за луѓето.

Истражувачите мораа да носат специјални костими само за да влезат во неа.

Таа е исполнета со токсичниот гас

водород сулфид.

Сега, хидроген сулфидот е, занимливо, присутен во сите нас.

Ние самите го произведуваме.

Најголемата концентрација е во нашите мозоци.

Да, беше користен

како хемиско оружје во Втората Светска Војна.

Тоа е неверојатно отровно нешто.

Всушност, во хемиските несреќи,

водород сулфидот е познат дека --

ако вдишеш премногу од него, ќе колабираш,

ќе изгледаш мртов,

но ако бидеш изведен на собен воздух, можеш да бидеш реанимиран без последици,

ако тоа се изведе доволно брзо.

Па, си помислив, уау, морам да дојдам до ова нешто.

(Смеа)

Сега, ние сме во пост 9/11 Америка,

и кога ќе отидеш во истражувачкиот институт,

и им речеш, "Здраво.

Би сакал да купам концентрирани,

компресирани гасни цилиндри

од смртоносен гас

бидејќи ги имам овие идеи овде

и сакам да суспендирам луѓе.

Навистина се ќе биде во ред."

Е, тоа може да е лош ден,

но реков, навистина има

основи за размислување зошто би сакал да го направиме ова.

Како што реков, овој агенс е во нас,

и, всушност, доволно интригантно,

се сврзува со истото место во вашите клетки

каде што се сврзува и кислородот и каде што го согорувате,

а ова согорување е потребно за да преживеете.

И така мислевме, како во игра со музичко столче,

дека би можеле да му дадеме некому

малку водород сулфид,

и тој би можел да го зафати тоа место

како во играта со музичкото столче, местото кадешто се сврзува кислородот,

и бидејќи неможете да сврзете кислород,

можеби не би го ни консумирале,

и тогаш можеби би се намалила вашата потреба за кислород.

Мислам, кој би знаел?

Па -- (Смеа)

Па, еве го делот за допамин

и станувањето малку, како што би рекле, пореметен

и би можеле да кажете дека тоа беше тоа.

И така, сакавме да откриеме

дали би можеле да користиме

водород сулфид во пристуство на студ,

и сакавме да видиме дали можеме

да ја репродуцираме состојбата на скијачката во цицач.

Сега, цицачите се топлокрвни суштества,

и кога ни е студено, ние трепериме и се тресеме.

Се обидуваме да ја зачуваме нашата внатрешна температура на 37 степени

всушност со согорување на повеќе кислород.

Така, беше интересно за нас

кога го применивме водород сулфидот

врз глушец кој исто така беше смрзнат

затоа што тоа што се случи, беше дека внатрешната температура

на глушецот се намали.

Тој престана да мрда.

Изгледаше мртов.

Неговата консумпција на кислород

се намали за десетина.

И еве ја навистина важната поента.

Ви реков дека водород сулфидот е во сите нас.

Тој е метаболизиран со голема брзина,

и се што треба да направите по шест часа поминати

во оваа состојба на де-анимација

е едноставно да го ставите ова нешто на собен воздух,

и тоа се затоплува, и се враќа во нормала.

Е ова беше навистина космичко.

Навистина. Бидејќи изнајдовме начин

да де-анимираме цицач.

И тоа не го повреди.

Пронајдовме начин да ја намалиме

неговата консумпција на кислород

до навистина минимални нивоа, и тој беше добро.

Сега, во оваа состојба на де-анимација,

тој неможеше да оди на танцување,

но не беше мртов,

и не беше повреден.

Па започнавме да мислиме: дали е ова агенсот

којшто бил присутен во скијачката,

и дали таа можеби имала повеќе од него од некој друг

па била во можност да ја намали

нејзината потреба за кислород

пред да смрзне, што

во спротивност би умрела,

како што и откривме во другите експерименти?

Па, се запрашавме:

Можеме ли да направиме нешто корисно

со оваа можност да

ја контролираме метаболичката флексибилност?

И едно од нештата за кое се запрашавме --

сигурен сум дека некои од вас се економисти,

и знаете се за набавки и потреби.

И кога набавката е еднаква на потребата,

се е во ред,

но кога набавката е намалена --

во овој случај на кислород --

а потребата останува висока, ти си мртов.

Па, тоа што ви го објаснив пред малку

е како да ја намалиме потребата.

Треба да ја намалиме набавката

на многу ниско ниво без да го убиеме животното.

И со парите кои ги добивме од DARPA,

можеме да го покажеме токму тоа.

Ако им се даде водород сулфид на глувците,

може да им се намали нивната потреба за кислород,

и може да се подложат на нивоа на кислород

кои се толку ниски колку и на 5,000 стапки над врвот Монт Еверест,

и тие можат да останат така со часови, и не би имале проблем.

Па ова беше навистина кул.

Исто така откривме дека можеме да ги подложиме животните

на инаку смртоносни загуби на крв, и можевме да ги спасиме

доколку им дадевме водород сулфид.

Па овие докази за замислените експерименти

ме доведоа до заклучокот дека треба да основаме компанија,

и да го употребиме ова на пошироко поле.

Ја основав компанијата Икариа

со помош на другите.

И оваа компанија, првото нешто што го направи

беше изнаоѓањето на формулацијата за течен водород сулфид

инјектибилна форма којашто можевме да ја спакуваме

и испратиме до лекарите научници низ цел свет

кои работат на модели на критична медицинска нега,

и резултатите беа неверојатно позитивни.

Во еден модел на срцев удар,

животните на кои им беше даден водород сулфид

покажаа 70 процентно намалување на срцевото оштетување

споредено со оние кои ја добија вообичаената нега

којашто јас и вие би ја добиле доколку имаме срцев удар денес.

Истото важи и при откажување на органите

кога се губи функцијата на бубрегот, црниот дроб,

акутен напад на дишните патишта

и штета причинета од бајпас операција на срцето.

Значи, ова се наводните лидери во медицинска траума

од цел свет кои велат дека ова е точно,

па изгледа дека изложеноста на водород сулфид

ја намалува штетата којашто би ја добиле

од изложеноста на инаку смртоносно ниско ниво на кислород.

И треба да речам дека концентрациите на водород сулфид

потребни за да бидат од корист

се ниски, неверојатно ниски.

Всушност толку ниски што лекарите не мораат да го намалат или згаснат

премногу метаболизмот на луѓето

за да ја видат користа која штотуку ја спомнав,

што е прекрасно нешто, ако размислувате да го усвоите ова.

Неморате да ги предозирате луѓето во зомбија

само за да ги спасите, тоа е многу збунувачко.

(Смеа)

Па, сакав да речам дека сме во фаза на тестирање кај луѓе.

Сега, така --

(Аплауз)

Ви благодарам. Првата фаза од истражувањата за безбедноста е завршена,

и се се одвива во добар ред, и ние веќе продолживме понатаму.

Сега треба да стигнеме до фаза два и фаза три. Ќе ни бидат потребни неколку години.

Ова се се случуваше доста брзо,

и експериментите со глувци

со хибернирачките глувчиња се случуваше во 2005,

првите човечки истражувања беа изведени во 2008,

и би требало за неколку години да знаеме

дали ова функционира или не.

И сето ова се случи навистина брзо

поради големата помош од многу луѓе.

Сакам да ја споменам, пред се,

мојата жена, без која овој разговор и мојата работа не би биле возможни,

Ти благодарам многу.

Исто така, брилијантните научници кои работат во мојата лабораторија

и остатокот од вработените,

Истражувачкиот центар за рак Фред Хатчинсон во Сиетл, Вашингтон

- прекрасно место за работа.

И секако прекрасните научници

и бизнисмените во Икариа.

Едно од нештата што овие луѓе го направија

е да ја земат технологијата на водород сулфидот

којашто е оваа млада компанија која што бргу напредува

и ја споија со друга компанија

којашто продава друг отровен гас

којшто е поотровен од водород сулфидот,

и им го даваат на новороденчињата кои инаку би умреле

поради проблеми со неуспешно оксигенирање на нивните ткива.

И овој гас, кој е доставен во преку

илјада болници за итни случаи ширум светот,

сега е одобрен, обележан

и им ги спасува животите на илјадници бебиња годишно

од сигурна смрт.

(Аплауз)

Па навистина е неверојатно

за мене што сум дел од ова.

И тоа што сакам да кажам е дека мислам дека сме на пат

до разбирање на метаболичката флексибилност

на основно ниво,

и дека во не така далечната иднина,

медицинските лица би можеле да употребат инјекција од водород сулфид

или некоје сродно соединение,

на личност која претрпела сериозни повреди

и оваа личност би била де-анимирана за кратко,

би постанала малку по-бессмртна.

Нивниот метаболизам би опаднал

како што вие би го намалувале светлото на светилките во вашите домови.

И тогаш, тие би имале време, тие би се здобиле со времето

потребно да бидат транспортирани до болницата

кадешто би ја добиле потребната нега.

И тогаш, откога ќе ја добијат потребната помош,

како глувчето, како скијачот,

како 65-годишната жена,

тие би се разбудиле.

Чудо?

Се надеваме не, или можеби се надеваме

да правиме чуда малку почесто.

Ви благодарам.

(Аплауз)