Πώς να κάνετε πιο αγωνιώδη τη γραφή σας - Βικτόρια Σμιθ

Δείτε τη σελίδα μας στο Patreon: https://www.patreon.com/teded

Δείτε ολόκληρο το μάθημα εδώ: https://ed.ted.com/lessons/how-to-make-your-writing-suspenseful-victoria-smith

Τι είναι αυτό που κάνει μια ιστορία τρόμου καλή; Βδελυρά τέρατα και συντριβάνια αίματος φαίνεται να αποτελούν ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει κανείς, αλλά όπως έγραψε και ο συγγραφέας τρόμου Χ. Φ. Λάβκραφτ, «Το παλαιότερο και ισχυρότερο είδος φόβου είναι ο φόβος για το άγνωστο». Οι συγγραφείς αξιοποιούν αυτόν τον φόβο, όχι με αποκάλυψη τρόμου, αλλά αφήνοντας τους αναγνώστες μετέωρους σε κατάσταση αγωνίας. Η Βικτόρια Σμιθ δίνει ορισμένες συμβουλές για να προσθέσετε αγωνία στη γραφή σας.

Μάθημα: Βικτόρια Σμιθ, σκηνοθεσία: Σύλβια Πριετόφ.

Ευχαριστούμε τους χορηγούς μας για τη στήριξη! Χωρίς εσάς δεν θα γινόταν αυτό το βίντεο.
Carlos Castillo, Sage Curie, Ana Maria, Vignan Velivela, Ibel Wong, Ahmad Hyari, A Hundred Years, Eden Sher, Rikke Borgaard, IamJo , Travis Wehrman, Minh Tran, Louisa Lee, Kiara Taylor, KFerg, Hoang Viet, Nathan A. Wright, Joren Schiks, Аркадий Скайуокер, Milad Mostafavi.

Τι κάνει μια καλή ιστορία τρόμου;

Σίγουρα μπορείτε να βάλετε σε αυτή
κάποια βδελυρά τέρατα,

συντριβάνια αίματος,

και πράγματα που ξεπηδούν από κάθε γωνιά,

αλλά όπως έγραψε ο κλασικός
συγγραφέας τρόμου, Χ. Φ. Λάβκραφτ,

«Το παλαιότερο και ισχυρότερο είδος φόβου
είναι ο φόβος για το άγνωστο».

Οι συγγραφείς αξιοποιούν αυτόν τον φόβο,
όχι με την αποκάλυψη τρομερών πραγμάτων,

αλλά με το να αφήνουν μετέωρο
το κοινό σε θέση αναμονής γι' αυτά.

Δηλαδή σε κατάσταση αγωνίας.

Τα γνωστότερα παραδείγματα αγωνίας
προέρχονται από ταινίες τρόμου

και μυθιστορήματα μυστηρίου.

Τι υπάρχει στο στοιχειωμένο αρχοντικό;

Ποιος από τους καλεσμένους
στο δείπνο είναι ο δολοφόνος;

Αλλά η αγωνία συναντάται
κι έξω από αυτά τα είδη.

Θα τα καταφέρει ο ήρωας;

Θα σμίξει το ζευγάρι στο τέλος;

Και ποιο είναι το σκοτεινό μυστικό
που προκαλεί τόση οδύνη στον πρωταγωνιστή;

Το μυστικό για την αγωνία είναι
ότι δημιουργεί ένα ερώτημα ή πολλά,

για τα οποία οι αναγνώστες
ελπίζουν να λάβουν απάντηση

και καθυστερεί την απάντηση,
ενώ καθηλώνει το ενδιαφέρον τους

και τους αφήνει να κάνουν εικασίες.

Ποιες τεχνικές μπορείτε να χρησιμοποιήσετε
για να πετύχετε κάτι τέτοιο στη γραφή σας;

Περιορίστε την οπτική γωνία.

Στη θέση του παντογνώστη αφηγητή
που διακρίνει και συσχετίζει κάθε συμβάν,

αφηγηθείτε την ιστορία
από την οπτική των χαρακτήρων.

Μπορούν να ξεκινήσουν ξέροντας
τόσο λίγα όσα και οι αναγνώστες,

όσο μαθαίνουν περισσότερα,
το ίδιο κάνουμε κι εμείς.

Οι κλασικές ιστορίες όπως «Ο Δράκουλας»
λέγονται μέσα από επιστολές και ημερολόγια

όπου οι χαρακτήρες αφηγούνται τα γεγονότα

και φοβούνται για τα μελλούμενα.

Έπειτα, επιλέξτε το κατάλληλο
σκηνικό και συμβολισμό.

Οι παλιές επαύλεις ή τα κάστρα
με σπειροειδείς διαδρόμους

και μυστικά περάσματα

υποδηλώνουν ότι ανατριχιαστικά
πράγματα κρατούνται κρυμμένα.

Η νύχτα, η ομίχλη και οι καταιγίδες
παίζουν παρόμοιο ρόλο

στον περιορισμό της ορατότητας και
την παρεμπόδιση των κινήσεων των ηρώων.

Γι' αυτό και το Βικτωριανό Λονδίνο
είναι τόσο δημοφιλές σκηνικό.

Ακόμα και τα συνήθη μέρη και αντικείμενα
μπορούν να καταστούν απειλητικά

όπως στο γοτθικό μυθιστόρημα «Ρεβέκκα»

με τα άνθη στο νέο σπίτι του πρωταγωνιστή
παρουσιάζονται σε χρώμα κόκκινου αίματος.

Τρίτον: παίξτε με το ύφος και τη φόρμα.

Μπορείτε να δημιουργήσετε αγωνία
προσέχοντας όχι μόνο τα τεκταινόμενα,

αλλά και τον τρόπο
που παρουσιάζονται και εξελίσσονται.

Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε μεταφέρει
την ψυχική κατάσταση του αφηγητή

στο «Μαρτυριάρα Καρδιά»

μέσω κατακερματισμένων προτάσεων
που διακόπτονται απότομα.

Και οι σύντομες δηλωτικές
προτάσεις στην ιστορία

δίνουν ένα μείγμα ιλιγγιώδους ταχύτητας
και βαρυσήμαντων παύσεων.

Στον κινηματογράφο,
οι ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ

είναι γνωστές για τη χρήση
παρατεταμένης σιωπής και σκηνών με σκάλες

με στόχο την πρόκληση δυσφορίας.

Τέταρτο: χρησιμοποιήστε
δραματική ειρωνεία.

Δεν μπορείτε να αφήσετε το κοινό
στο σκοτάδι για πάντα.

Κάποιες φορές, η αγωνία επιτυγχάνεται

μέσω της αποκάλυψης κομβικών στοιχείων
του μεγάλου μυστικού στο κοινό,

αλλά όχι στους χαρακτήρες.

Η τεχνική αυτή είναι γνωστή
ως δραματική ειρωνεία,

όπου το μυστήριο είναι
όχι το τι θα συμβεί,

αλλά πότε και πώς
θα γίνει γνωστό στους χαρακτήρες.

Στο κλασικό έργο «Οιδίπους Τύραννος»,

ο ομώνυμος χαρακτήρας δεν γνωρίζει
ότι σκότωσε τον ίδιο τον πατέρα του

κι ότι έχει παντρευτεί τη μητέρα του.

Το κοινό όμως γνωρίζει
και το θέαμα του Οιδίποδα

να ανακαλύπτει σταδιακά την αλήθεια

προσφέρει στην ιστορία
την οδυνηρή κορύφωσή της.

Τέλος, το αγωνιώδες φινάλε.

Προσέξτε να μην το παρακάνετε με αυτό.

Ορισμένοι το θεωρούν φτηνό κι εύκολο κόλπο
αλλά η επίδραση του δύσκολα αμφισβητείται.

Είναι το σημείο όπου ένα κεφάλαιο,
επεισόδιο, τόμος ή σεζόν

διακόπτεται πριν από μια κρίσιμη αποκάλυψη

ή εν μέσω μιας επικίνδυνης κατάστασης
με τη διατήρηση μιας μικρής ελπίδας.

Η αναμονή, μεγάλη ή μικρή,

μας κάνει να φανταζόμαστε ενδεχόμενα
για το τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια,

και δημιουργεί επιπλέον αγωνία.

Το τρομερό πράγμα σχεδόν πάντα αποτρέπεται

και δημιουργείται η αίσθηση ολοκλήρωσης
και συναισθηματικής απελευθέρωσης.

Αλλά αυτό δεν μας σταματάει
από την ανησυχία και απορία

για την επόμενη φορά
που οι ήρωες έρθουν αντιμέτωποι

με μια σχεδόν βέβαιη καταστροφή.