Сургууль бүтээлч сэтгэхүйг устгаж байна

Өглөөний мэнд. Сайн байцгаана уу?
Дажгүй өдөр байгаа биз?

Та бүхэн намайг балмагдуулж орхилоо.

Яг үнэнийг хэлэхэд, би илтгэхээ болилоо.
(Инээлдэв)

Энэ хуралд миний ярихаар төлөвлөж буй

сэдэвтэй холбоотой гурван ч үндсэн сэдэв

байна. Үгүй гэж үү?

Эхнийх нь бидний сонссон илтгэл болон

энд байгаа хүмүүст байгаа бүтээлч чадварын

гайхалтай нотолгоонууд. Зөвхөн төрөл зүйл,

хэмжээ цар хүрээгээрээрээ л ялгаатай.
Хоёр дах нь

бидний хэн нь ч тааварлаж үл мэдэх,

юу ч болж магадгүй ирээдүй. Цаашид

юу болохыг хэн ч хэлж мэдэхгүй.

Боловсрол миний сонирхлыг татдаг --

үнэндээ миний олж мэдсэн зүйл бол бүгд л
боловсролд анхаардаг.

Үгүй гэж үү? Энэ миний сонирхлыг татдаг.

Хэрвээ та аль нэг үдэшлэгт
очоод өөрийгөө боловсролын

салбарт ажилладаг гэж
танилцуулбал --

яг үнэндээ боловсролын салбарт ажилладаг
хүн үдэшлэгт нэг их очоод байдаггүй л дээ

(Инээлдэв) Таныг урьдаг ч үгүй.

Тэгээд та ч очьё ч гэж асуудаггүй.
Надад хачирхалтай санагддаг.

Хэрвээ та үдэшлэгт уригдаж очсон гэж бодьё.

хэн нэгэн танаас "Та ямар ажил хийдэг вэ?"
асуулаа

Тэгээд та өөрийгөө боловсролын салбарт
ажилладаг гэж хариулна.

Тэр агшинд түүний нүүр хүрэнтэж
улайхыг харах болно.

Яг л "Бурхан минь, яагаад би гэж" миний
бүтэн оройн ингээд өнгөрлөө гэж байгаа мэт.

Хэрэв та түүний боловсролыг эргээд асуувал

тэр таныг ханан дээр хадчихаад
зугтахад бэлэн

байх болно. Энэ бол эмзэг сэдэв шүү.

Шашин, мөнгө болон бусад сэдвийн адилаар.

Боловсрол миний анхаарлыг ихээр татдаг.
Бүгдэд л адилхан.

Яагаад гэвэл боловсрол биднийг огт

тааварлаж мэдэх боломжгүй ирээдүй рүү

хөтөлдөг болохоор л тэр байх.

Энэ жил сургуульд орж байгаа хүүхэд

2065 гэхэд тэтгэвэрт гарна. Одоогоос
5 жилийн дараа гэхэд дэлхий

ямар болох талаар өнгөрсөн 4 өдрийн турш
илтгэл тавьсан

эрхмүүдээс өөр хэн нь ч сайн
төсөөлөхгүй л

байгаа. Хэдий тийм боловч бид
тэдэнд заах л

хэрэгтэй болдог. Тиймээс миний бодлоор
ирээдүйг тааварлаж

мэдэхгүй байна гэдэг нэг бодлыг гайхалтай.

Гуравдах зүйл нь бид бүгдээрээ

хүүхдүүдийн шинийг эрэлхийлэгч

онцгой ур чадварыг хүлээн зөвшөөрдөг.

Өчигдөр орой гарсан Сирена,

Марвел дээр гардаг биз? Түүний чадварыг
хар л даа.

Тэр бол гайхалтай, гэхдээ тийм ч их
дуугараад байдаггүй

тэр дундаа бага байхдаа.

Тэр бол өөрийнхөө авьяас чадварыг
нээж олж чадсан

гайхалтай жишээ. Миний хэлэхийг
хүсч байгаа

зүйл бол бүх хүүхэд маш их
авьяастай төрдөг

Бид тэднийг нь хайр найргүй
сүйтгэж үгүй хийдэг.

Тиймээс би боловсролын тухай,
мөн бүтээлч сэтгэлгээний

тухай ярихыг хүсэж байна.
Бүтээлч сэтгэлгээ нь

хэл бичгийн хичээлээс дутахгүй чухал
ач холбогдолтой.

Бид энэ хоёр хичээлд адилхан
ач холбогдол өгч сурмаар байна.

(Алга ташив)
Баярлалаа. Миний илтгэл дууслаа.

Маш их баярлалаа. (Инээлдэв)
Надад 15 минут үлдэж.

Би нөгөө тэр газар төрөөд... (Инээлдэв)

Би саяхан нэг гайхалтай түүх сонссон юм.
Түүнийг хүмүүст ярих их дуртай.

6 настай нэг охин зургийн хичээлээ
хийж байлаа.

Ангийн хойно суугаад зургаа зурж байв.

Тэр охиныг хичээлдээ ерөөсөө анхаарлаа

хандуулахгүй байгааг багш нь анзаарав.

Багш шалтгааныг мэдэхээр охин дээр очоод

охиноос асуув. "Чи юу зурж байгаа юм бэ?"

Охин "Би Бурханыг зурж байна" гэв.

"Гэхдээ хэн ч Бурханыг ямар
харагддагийг мэдэхгүй шүү дээ"

Тэгсэн охин "Нэгхэн минут л
хүлээчих, тэгвэл бүгд мэддэг болно" гэлээ.

(Инээлдэв)

Миний хүү 4 настай байв.
Бид Англид байлаа.

Үнэндээ тэр бүх газар л
4 настай байсан л даа. (Инээлдэв)

Тодруулаад хэлэхэд тэр хаашаа ч явсан
явсан 4 настан шиг сониуч байдаг.

Тэр нэг удаа зул сарын баярын жүжигт
оролцсон юм.

Та нар сонсоогүй юу?
Арай ч дээ, маш дуулиантай юм болсон.

Ийм юм болсон юм. Мел Гибсон үүнийг
найруулж байлаа.

Зул сарын баярын жүжиг-2. Жэймс Жозефийн
дүрд тоглож байв.

Бидний сэтгэл маш их хөдөлсөн байлаа.

Энэ жүжгийн хамгийн оргил хэсэг түүний
хэсэг байх байв.

"Жэймс Робинсон БОЛ Жосеф" гэж бичсэн
цамцаар

ижилсээд бид ч жинхэнэ улаан фенүүд
сууж байлаа. (Инээлдэв)

Уг түүний хэсэг дээр бараг
ярих шаардлагагүй.

3 хаан орж ирэх хэсэгт жаахан байдаг.
Та мэднэ дээ,

Тэр 3 алт, гүгэлийн тос барьсаар орж ирдэг.

Үнэхээр болсон явдал шүү. Тэр 3-г тайзнаас

буухад бид хүлээгээд сууж байлаа.

Тэгээд бяцхан хүүгээсээ асуулаа.

"Чи гараад хэлэх үгээ мэдэж байгаа биз?"

"Мэднэ ээ, яасан?". Тэд тайз руу
гарав.

3 хүү гарч ирлээ.

Толгойгоо цайны алчуураар ороосон

4 настай 3 хүү хайрцгуудаа газар тавьлаа.

Эхний хүү "Би чамд аль авчирлаа".

Дараагийн хүү "Би чамд гүгэлийн
тос авчирлаа".

Гэтэл гурав дах хүү "Франк чамд энийг
өгөөрэй гэсэн" (Инээлдэв)

Хүүхдүүд юунаас ч айдаггүй. Хэрэв тэд

мэдэхгүй байгаа бол бодож өөрийнхөө
бодож байгааг хэлж л орхидог.

Тийм биз дээ? Тэд буруу хэлэхээс айдаггүй.

Буруу хэлэх гэдэг бүтээлч байна гэсэн үг
бас биш шүү.

Бидний мэддэг зүйл бол

Хэрвээ алдахдаа бэлтгэлтэй биш байвал

та хэзээ ч жинхэнээрээ байж чадахгүй --

Хэрэв алдаандаа бэлтгэлгүй байгаад,
нас ахиж том хүн болохдоо

ихэнх хүүхдүүд энэ чадвараа алддаг.

Тэд алдаа гаргахаасаа айж эхэлдэг.

Бидний ажилладаг компаниуд ч ингэж л
шаарддаг.

Бид алдааг нүд үзүүрлэдэг. Үндэсний
хэмжээний

боловсролын систем ч алдааг бидний

гаргаж болохгүй хамгийн адгийн
муу зүйлд тооцдог.

Үүний "ач"-аар бид өөрсдийгөө бүтээлч

сэтгэлгээгүй болгодог. Пикассогийн
хэлсэн үг байдаг.

Бүх хүүхдүүд зураач төрдөг.

Асуудал нь хүүхдүүд өсч торнихдоо
зураачаараа үлдэж чадах уу гэдэгт л байна.

Би үүнд итгэдэг. Бид өсч том болохдоо

бүтээлч байдлаа гээдэг. Үнэндээ бидний
боловсрол үүнийг устгадаг.

Яагаад ийм зүйл болдог вэ?

Одоогоос 5 жилийн өмнө би Стратфорд-Авонд
амьдардаг байлаа.

Үнэндээ бид Стратфордоос Лос Анжелест
ирсэн.

Тэгэхээр ямар том өөрчлөлт гарсныг төсөөлж
байгаа байлгүй.

(Инээлдэв) Яг үнэндээ,

бид Снитерфилд гэдэг газар амьдардаг байлаа.

Стратфордтой хил залгаа. Нөгөө Шейкспирийн

аавын төрсөн нутаг. Танд юу бодогдов?
Надад ч бас тэгж бодогдсон.

Та Шейкспирийг аавтай байсныг
мэдээгүй биз дээ?

Мэдэж байсан уу? Яагаад гэвэл та түүний

хүүхэд насыг төсөөлж ч байгаагүй байх.

7 настай Шейкспир. Надад л лав
төсөөлөгдөхгүй байна.

Мэдээж тэр 7 настайдаа хэн нэгэн
багшийн англи

хэлний хичээл дээр сууж байсан л байж таараа.
Ямар хэцүү нөхөр байсан бол.

(Инээлдэв) Аав нь оронд нь оруулахдаа
"Миний хүү хичээлээ сайн хийгээрэй"

"За унтдаа миний хүү"

Алдарт Уйллиам Шекспирт
"Харандаагаа тавь,

Шекспир чи буруу яриад байна.
Чиний яриаг ойлгохгүй байна."

(Инээлдэв)

За юутай ч бид Стратфордоос Лос Анжелест
нүүж ирлээ.

Уг нь би нүүж ирсэн тухайгаа л
ярих гэсэн юм л даа.

Гэтэл миний хүү ирэхийг хүссэнгүй.

Би 2 хүүхэдтэй. Тэр одоо 21-тэй, бага
охин дүү нь 16-тай.

Тэр дуртай Лос Анжелестээ ирэхийг хүссэнгүй.

Учир нь тэр Англид найз охинтой болчихсон
байв. Түүний "энэ насны хайр", Сара.

Түүнтэй танилцаад 1 сар орчим болсон.

Танд гэж хэлэхэд тэд үерхээд 4 жил
болж байна.

Гэхдээ л 16 насанд 1 сар гэдэг
урт хугацаа шүү.

Тэр онгоцондоо маш ууртай суусан.

"Би дахиж хэзээ ч Сара шиг охинтой
учрахгүй"

Юу гээч, үнэндээ түүнд нь бид их баярласан.

Яагаад гэвэл тэр охин биднийг Английг
орхих болсон гол шалтгаан байсан юм.

(Инээлдэв)

Америкт ирэхэд биднийг нэг зүйл
цочирдуулсан.

Дэлхийн хаана ч очсон адил зүйл л дээ.

Энэ дэлхийн хаана ч боловсролын систем
адилхан бүтэцтэй байдаг.

Бүх хүнд адил. Хаашаа ч очсон ялгаагүй.

Арай ч дээ өөр байх гэж бодож болох юм.
Гэтэл үгүй.

Тоо болон хэлний хичээл хамгийн чухал.

Тэгээд хүмүүнлэг... урлагийн
хичээл хамгийн доор

Дэлхийн хаана ч адилхан

Тэгээд бүтэцдээ урлагийг агуулсан

бүх системийн хувьд ч мөн адил.

Сургуульд урлаг, хөгжим 2-ыг жүжиг бүжиг

2-оос илүүд үзэх тал бий. Дэлхий дээр
өдөр бүр

тооний хичээл заадаг шиг бүжиг заадаг

сургууль байхгүй. Яагаад тэр вэ?
Яагаад байж болохгүй гэж?

Миний бодлоор энэ нь илүү чухал.

Бид тооны хичээлийг чухал гэж боддог.
Бүжиг ч адилхан.

Хэрэв бид зөвшөөрбөл хүүхдүүд цаг үргэлж
бүжиглэхийг хүсдэг. Бид ч адил.

Бид бүгдээрээ биетэй биз дээ. Би ямар
уулзалтаас хожигдоогүй биз?

(Инээлдэв) Үнэнийг хэлэхэд, хүүхдүүд өсч
том болоход тэдний бэлхүүсийг улам

өргөн болгох боловсролыг бид өгдөг.

Мөн тэдний толгойд нь өндөр анхаардаг.

Ерөнхийдөө нэг талыг л барьдаг гэх үү дээ.

Хэрэв та харь гаригийн зочид байгаад манай
боловсролын системийг харсан бол

Энэ олон нийтийн сургалтыг ямар заадаг
юм бэ гэж асуух байсан.

Энэ сургалтын үр дүнг хараад,

үүгээр амжилтад хүрсэн хүмүүсийг хараад,

заасан бүхнийг ёсчлон биелүүлж,

том том оноо авч, эцэст нь амжилтад хүрлээ

гэхийг хараад, эцэст нь олон нийтийн
сургалт гэдэг зүйл

дэлхий даяар зөвхөн

профессор хүн л бэлддэг болохыг харж болно.
Үгүй гэж үү?

Эдгээр хүмүүс нь хамгийн шилдэгт
тооцогддог.

Би ч тэдний нэг л байсан л даа. (Инээлдэв)

Би их сургуулийн профессоруудад талтай.
Гэхдээ л бид тэднийг,

бүх хүн төрөлхтний амжилтын дээд нь хэмээн
тамгалах хэрэггүй.

Тэд бол амьдралын нэг л хэсэг шүү дээ.

Амьдралын нэгэн хэлбэр. Гэхдээ тэдэнд

бусдаас ялгаатай сонирхол татах
нэг зүйл зүйл бий.

Тэдэнтэй ажиллаж байхад нэг зүйл
анхаарлыг минь татдаг байлаа.

Тэд тархин дотроо амьдардаг. Бүгдээрээ ч
тийм биш л дээ. Ерөнхийдөө.

Тархин дотроо, хазайсан хэлбэртэйгээр
амьдардаг.

Тэдний бие салангид, шууд утгаараа шүү.

Тэд өөрийнхөө биеийг харахдаа, энэ бол

миний тархийг зөөж эрхтэн гэж боддог.
Үгүй гэж үү?

(Инээлдэв) Тэгснээр тэд уулзалтуудад
очих боломжтой болдог.

Хэрвээ та өөрийн биеийг жинхэнэ утгаар нь

ашиглахыг хүсч л байгаа бол хуралд оролцож

байгаа бусад ахмадуудын хамтаар сүүлийн

орой хажуугийн диско клубт орох л хэрэгтэй

(Инээлдэв) Тэнд маш олон насанд хүрсэн
эрэгтэй, эмэгтэйчүүд

хөгжмийн аяа дуусгаж гэртээ харих хүртлээ
өөрийн биеийг

ямар ч хараа хяналтгүйгээр, их сонин
хөдөлгөж байхыг олж харна.

Боловсролын систем академик чадварыг
илүүд үздэг.

Тэр нь ч шалтгаантай.

19-р зуунаас өмнө үнэндээ дэлхийн
хаана ч

боловсролын систем гэж байсангүй.

Аж үйлдвэрийн хувьсгалтай хамт

боловсролын систем бий болсон.

Тиймээс систем 2 үндсэн үзэл
санаанд тулгуурладаг.

Эхнийх нь, хамгийн ашигтай сэдэв хамгийн

чухалд тооцогдоно. Тиймээс таны хүүхэд

насандаа дуртай байсан зүйл бүхэн таныг

ажилд ороход тань огтхон тус болохгүй.

Тийм биш гэж үү?

Хэрэв хөгжимчин болохгүй л бол битгий
хөгжим тогло.

Зураач болохгүй л бол зураг битгий зур.

Миний л төлөө зөвлөгөө. Гэтэл маш том
алдаа гаргаж байна. Дэлхий маш хурдан

өөрчлөгдөж байна.

2-рт бидний оюун ухааныг харах бодлыг

дарангуйлагч академик чадвар,

учир их дээр сургуулиуд энэ төсөөлөл дээр
бий болсон.

Энэ өнцгөөр харж чадах аваас дэлхий дээр

байгаа бүх боловсролын системийн туйлын

сунжирсан зорилго нь их дээд сургуульд орох.

Үүний харгайгаар маш олон авъяас чадвартай

хүмүүс өөрсдийгөө үнэлэхээ больдог.

Учир нь тэдний сургуульдаа сайн чаддаг

байсан зүйлс бүхэн үнэ цэнэгүй болдог,
эсвэл гутаагддаг.

Бид ийм байдлыг хүлээн зөвшөөрч болшгүй.

ЮНЕСКО-гийн судалгаагаар дараагийн 30 жилд

хүн төрөлхтний түүхэнд байгаагүйгээр хамгийн

олон хүн их дээд сургууль төгсөх болно.

Илүү олон хүмүүс, бидний энэ өдрүүдэд

ярилцсантай адил технологи, ажлын үр дүнтэй

байдал, дэлхийн газар зүйн политик болон

хүн амын өсөлтөд ач холбогдол өгч эхэлнэ.

Гэнэт анзаарвал, боловсролын зэрэг тийм ч
чухал биш болж байна. Үгүй гэж үү?

Намайг оюутан байхад, та боловсролтой
байж л ажилтай болно гэдэг байлаа.

Хэрвээ та ажилгүй бол сургуульд
дургүй л байж гэж ойлгодог байсан.

Үнэнээ би сургуульд явах
дуртай байгаагүй л дээ. (Инээлдэв)

Тэгвэл одоогийн боловсролтой залуучууд
гартаа харихдаа видео тоглоом тоглох

төлөвлөгөөтэй харьдаг,

учир өмнөх бакалавр шаарддаг байсан ажлууд
магистр шаарддаг болж,

тэгээд дараа нь доктор.

Энэ бол хийсвэр академик хөөрөгдлийн
үр дүн.

Боловсролын систем нүдний урд
өөрчлөгдөж байна.

Бид оюун ухааныг үнэлдэг өөрсдийн үнэлгээгээ

өөрчлөх шаардлагтай болжээ.

Бид оюун ухааны талаар 3 зүйлийг мэднэ.

Нэг. Олон талт байдал. Бид дэлхий олон
талаас нь харж, туршиж

таньж мэддэг. Бид харж сэтгэдэг,

сонсож сэтгэдэг, хүрэлцэж сэтгэдэг.

Бид хийсвэрээр сэтгэдэг, хөдөлж сэтгэдэг.

Хоёрдугаарт, оюун ухаан бол динамик.

Өчигдрийн маш олон илтгэл дээр гарсанчлан

хүний тархины үйл ажиллагааг харах аваас

оюун ухаан гэдэг нь гайхамшигтай идэвхитэй.

Хүний тархи олон хэсгүүдэд хуваагддаггүй.

Үнэндээ, миний тодорхойлж байгаагаар
үнэ цэнэ бүхий

анхдагч санааг олох үйл явц болох

бүтээлч сэтгэлгээ нь ямар нэг зарчимлаг

хатуу ойлголтуудыг харьцуулснаар
бий болдоггүй.

Хүний тархины хоёр хэсгийг
хооронд нь холбож

байдаг мөчирлөсөн эсүүд байдаг. Түүнийг
корпус каллозум гэдэг.

Энэ эс эмэгтэйчүүдэд илүү зузаан байдаг.

Өчигдрийн Хелений ярианаас ч бодоход

мададгүй бүсгүйчүүд олон ажил зэрэг сайн
хийж чаддагийн шалтгаан нь тэр байх

Тийм биз дээ, үгүй гэж үү?

Маш олон судалгаа үүнийг баталдаг. Гэхдээ
би өөрийнхөө амьдрал

дээр байдаг жишээг хэлье.
Манай эхнэр гэртээ

хоолоо хийж байлаа. Гэхдээ азаар дандаа
хийгээд байдаггүй л дээ. (Инээлдэв)

Гэхдээ юу гээч, тэр олон зүйлд сайн л даа --

Тэр хоол хийж байхдаа, хүмүүстэй утсаар
ярина.

Бараг зэрэг шахуу хүүхдүүдтэйгээ

ярина. Ханан дээрээ зураг зурна.

Тэгээд энэ тал зүрхний хагалгаа ч хийнэ.

Хэрвээ би хоол хийсэн бол хаалгаа хаагаад,
хүүхдүүдээ гаргана.

Утас өлгөөтэй, хэрвээ эхнэр орж ирвэл би
бухимдаж эхлэнэ.

"Терри, гуйя, би энд өндөг шарж байна.
Надад битгий саад болж үз!" (Инээлдэв)

Та нар хуучны нэг үгийг мэднэ дээ.

Ойд нэг мод уналаа. Түүнийг хэн ч
сонсоогүй бол үнэндээ мод

унасан гэж үү? Хөгшин туулайн бөөрний
модийг мэднэ биз дээ?

Би саяхан нэг мундаг үгтэй цамц харлаа.
"Ойд залуу дотроо өөртөө

зориулж үг хэллээ.
Түүнийг бүсгүй сонссонгүй.

Түүний буруу биш биз дээ?" (Инээлдэв)

Оюун ухааны талаарх гуравдах зүйл бол

ялгах чадвар. Би "Эпифани" гэдэг ном бичиж

байгаа.