Сургууль бүтээлч сэтгэхүйг устгаж байна

Өглөөний мэнд. Сайн байцгаана уу?
Дажгүй өдөр байгаа биз?

Та бүгд намайг балмагдуулж орхилоо.

Яг үнэнийг хэлэхэд, би илтгэхээ болилоо.
(Инээлдэв)

Энэ хуралд миний ярихаар төлөвлөж буй

сэдэвтэй холбоотой гурван ч үндсэн сэдэв

байна. Үгүй гэж үү?

Эхнийх нь бидний сонссон илтгэл болон

энд байгаа хүмүүст байгаа бүтээлч чадварын

гайхалтай нотолгоонууд. Зөвхөн төрөл зүйл,

хэмжээ цар хүрээгээрээрээ л ялгаатай.
Хоёр дах нь

бидний хэн нь ч тааварлаж үл мэдэх,

юу ч болж магадгүй ирээдүй. Цаашид

юу болохыг хэн ч хэлж мэдэхгүй.

Боловсрол миний сонирхлыг татдаг --

үнэндээ миний олж мэдсэн зүйл бол бүгд л
боловсролд анхаардаг.

Үгүй гэж үү? Энэ миний сонирхлыг татдаг.

Хэрвээ та аль нэг үдэшлэгт
очоод өөрийгөө боловсролын

салбарт ажилладаг гэж
танилцуулбал --

яг үнэндээ боловсролын салбарт ажилладаг
хүн үдэшлэгт нэг их очоод байдаггүй л дээ

(Инээлдэв) Таныг урьдаг ч үгүй.

Тэгээд та ч очьё ч гэж асуудаггүй.
Надад хачирхалтай санагддаг.

Хэрвээ та үдэшлэгт уригдаж очсон гэж бодьё.

хэн нэгэн танаас "Та ямар ажил хийдэг вэ?"
асуулаа

Тэгээд та өөрийгөө боловсролын салбарт
ажилладаг гэж хариулна.

Тэр агшинд түүний нүүр хүрэнтэж
улайхыг харах болно.

Яг л "Бурхан минь, яагаад би гэж" миний
бүтэн оройн ингээд өнгөрлөө гэж байгаа мэт.

Хэрэв та түүний боловсролыг эргээд асуувал

тэр таныг ханан дээр хадчихаад
зугтахад бэлэн

байх болно. Энэ бол эмзэг сэдэв шүү.

Шашин, мөнгө болон бусад сэдвийн адилаар.

Боловсрол миний анхаарлыг ихээр татдаг.
Бүгдэд л адилхан.

Яагаад гэвэл боловсрол биднийг огт

тааварлаж мэдэх боломжгүй ирээдүй рүү

хөтөлдөг болохоор л тэр байх.

Энэ жил сургуульд орж байгаа хүүхэд

2065 гэхэд тэтгэвэрт гарна. Одоогоос
5 жилийн дараа гэхэд дэлхий

ямар болох талаар өнгөрсөн 4 өдрийн турш
илтгэл тавьсан

эрхмүүдээс өөр хэн нь ч сайн
төсөөлөхгүй л

байгаа. Хэдий тийм боловч бид
тэдэнд заах л

хэрэгтэй болдог. Тиймээс миний бодлоор
ирээдүйг тааварлаж

мэдэхгүй байна гэдэг нэг бодлыг гайхалтай.

Гуравдах зүйл нь бид бүгдээрээ

хүүхдүүдийн шинийг эрэлхийлэгч

онцгой ур чадварыг хүлээн зөвшөөрдөг.

Өчигдөр орой гарсан Сирена,

Марвел дээр гардаг биз? Түүний чадварыг
хар л даа.

Тэр бол гайхалтай, гэхдээ тийм ч их
дуугараад байдаггүй

тэр дундаа бага байхдаа.

Тэр бол өөрийнхөө авьяас чадварыг
нээж олж чадсан

гайхалтай жишээ. Миний хэлэхийг
хүсч байгаа

зүйл бол бүх хүүхэд маш их
авьяастай төрдөг

Бид тэднийг нь хайр найргүй
сүйтгэж үгүй хийдэг.

Тиймээс би боловсролын тухай,
мөн бүтээлч сэтгэлгээний

тухай ярихыг хүсэж байна.
Бүтээлч сэтгэлгээ нь

хэл бичгийн хичээлээс дутахгүй чухал
ач холбогдолтой.

Бид энэ хоёр хичээлд адилхан
ач холбогдол өгч сурмаар байна.

(Алга ташив)
Баярлалаа. Миний илтгэл дууслаа.

Маш их баярлалаа. (Инээлдэв)
Надад 15 минут үлдэж.

Би нөгөө тэр газар төрөөд... (Инээлдэв)

Би саяхан нэг гайхалтай түүх сонссон юм.
Түүнийг хүмүүст ярих их дуртай.

6 настай нэг охин зургийн хичээлээ
хийж байлаа.

Ангийн хойно суугаад зургаа зурж байв.

Тэр охиныг хичээлдээ ерөөсөө анхаарлаа

хандуулахгүй байгааг багш нь анзаарав.

Багш шалтгааныг мэдэхээр охин дээр очоод

охиноос асуув. "Чи юу зурж байгаа юм бэ?"

Охин "Би Бурханыг зурж байна" гэв.

"Гэхдээ хэн ч Бурханыг ямар
харагддагийг мэдэхгүй шүү дээ"

Тэгсэн охин "Нэгхэн минут л
хүлээчих, тэгвэл бүгд мэддэг болно" гэлээ.

(Инээлдэв)

Миний хүү 4 настай байв.
Бид Англид байлаа.

Үнэндээ тэр бүх газар л
4 настай байсан л даа. (Инээлдэв)

Тодруулаад хэлэхэд тэр хаашаа ч явсан
явсан 4 настан шиг сониуч байдаг.

Тэр нэг удаа зул сарын баярын жүжигт
оролцсон юм.

Та нар сонсоогүй юу?
Арай ч дээ, маш дуулиантай юм болсон.

Ийм юм болсон юм. Мел Гибсон үүнийг
найруулж байлаа.

Зул сарын баярын жүжиг-2. Жэймс Жозефийн
дүрд тоглож байв.

Бидний сэтгэл маш их хөдөлсөн байлаа.

Энэ жүжгийн хамгийн оргил хэсэг түүний
хэсэг байх байв.

"Жэймс Робинсон БОЛ Жосеф" гэж бичсэн
цамцаар

ижилсээд бид ч жинхэнэ улаан фенүүд
сууж байлаа. (Инээлдэв)

Уг түүний хэсэг дээр бараг
ярих шаардлагагүй.

3 хаан орж ирэх хэсэгт жаахан байдаг.
Та мэднэ дээ,

Тэр 3 алт, гүгэлийн тос барьсаар орж ирдэг.

Үнэхээр болсон явдал шүү. Тэр 3-г тайзнаас

буухад бид хүлээгээд сууж байлаа.

Тэгээд бяцхан хүүгээсээ асуулаа.

"Чи гараад хэлэх үгээ мэдэж байгаа биз?"

"Мэднэ ээ, яасан?". Тэд тайз руу
гарав.

3 хүү гарч ирлээ.

Толгойгоо цайны алчуураар ороосон

4 настай 3 хүү хайрцгуудаа газар тавьлаа.

Эхний хүү "Би чамд аль авчирлаа".

Дараагийн хүү "Би чамд гүгэлийн
тос авчирлаа".

Гэтэл гурав дах хүү "Франк чамд энийг
өгөөрэй гэсэн" (Инээлдэв)

Хүүхдүүд юунаас ч айдаггүй. Хэрэв тэд

мэдэхгүй байгаа бол бодож өөрийнхөө
бодож байгааг хэлж л орхидог.

Тийм биз дээ? Тэд буруу хэлэхээс айдаггүй.

Буруу хэлэх гэдэг бүтээлч байна гэсэн үг
бас биш шүү.

Бидний мэддэг зүйл бол

Хэрвээ алдахдаа бэлтгэлтэй биш байвал

та хэзээ ч жинхэнээрээ байж чадахгүй --

Хэрэв алдаандаа бэлтгэлгүй байгаад,
нас ахиж том хүн болохдоо

ихэнх хүүхдүүд энэ чадвараа алддаг.

Тэд алдаа гаргахаасаа айж эхэлдэг.

Бидний ажилладаг компаниуд ч ингэж л
шаарддаг.

Бид алдааг нүд үзүүрлэдэг. Үндэсний
хэмжээний

боловсролын систем ч алдааг бидний

гаргаж болохгүй хамгийн адгийн
муу зүйлд тооцдог.

Үүний "ач"-аар бид өөрсдийгөө бүтээлч

сэтгэлгээгүй болгодог. Пикассогийн
хэлсэн үг байдаг.

Бүх хүүхдүүд зураач төрдөг.

Асуудал нь хүүхдүүд өсч торнихдоо
зураачаараа үлдэж чадах уу гэдэгт л байна.

Би үүнд итгэдэг. Бид өсч том болохдоо

бүтээлч байдлаа гээдэг. Үнэндээ бидний
боловсрол үүнийг устгадаг.

Яагаад ийм зүйл болдог вэ?

Одоогоос 5 жилийн өмнө би Стратфорд-Авонд
амьдардаг байлаа.

Үнэндээ бид Стратфордоос Лос Анжелест
ирсэн.

Тэгэхээр ямар том өөрчлөлт гарсныг төсөөлж
байгаа байлгүй.

(Инээлдэв) Яг үнэндээ,

бид Снитерфилд гэдэг газар амьдардаг байлаа.

Стратфордтой хил залгаа. Нөгөө Шейкспирийн

аавын төрсөн нутаг. Танд юу бодогдов?
Надад ч бас тэгж бодогдсон.

Та Шейкспирийг аавтай байсныг
мэдээгүй биз дээ?

Мэдэж байсан уу? Яагаад гэвэл та түүний

хүүхэд насыг төсөөлж ч байгаагүй байх.

7 настай Шейкспир. Надад л лав
төсөөлөгдөхгүй байна.

Мэдээж тэр 7 настай байсан л байж таараа.

Англи хэлний хичээл дээр сууж байна.
Ямар хэцүү нөхөр байсан бол.

(Инээлдэв) Аав нь оронд нь оруулахдаа
"Миний хүү хичээлээ сайн хийгээрэй"

"За унтдаа миний хүү"

Алдарт Уйллиам Шекспирт
"Харандаагаа тавь,

Шекспир чи буруу яриад байна.
Чиний яриаг ойлгохгүй байна."

(Инээлдэв)

За юутай ч бид Стратфордоос Лос Анжелест
нүүж ирлээ.

Уг нь би нүүж ирсэн тухайгаа л
ярих гэсэн юм л даа.

Гэтэл миний хүү ирэхийг хүссэнгүй.

Би 2 хүүхэдтэй. Тэр одоо 21-тэй, бага
охин дүү нь 16-тай.

Тэр дуртай Лос Анжелестээ ирэхийг хүссэнгүй.

Учир нь тэр Англид найз охинтой болчихсон
байв. Түүний "энэ насны хайр", Сара.

Түүнтэй танилцаад 1 сар орчим болсон.

Танд гэж хэлэхэд тэд үерхээд 4 жил
болж байна.

Гэхдээ л 16 насанд 1 сар гэдэг
урт хугацаа шүү.

Тэр онгоцондоо маш ууртай суусан.

"Би дахиж хэзээ ч Сара шиг охинтой
учрахгүй"

Юу гээч, үнэндээ түүнд нь бид их баярласан.

Яагаад гэвэл Сара биднийг Английг орхих
болсон гол шалтгаан байсан юм.

(Инээлдэв)

Тэгээд Америкт ирэхэд нэг зүйл
таныг цочирдуулна

Дэлхийн хаана ч очсон адил зүйл л дээ.

Энэ дэлхийн хаана ч боловсролын систем
адилхан бүтэцтэй байдаг.

Бүх хүнд адил. Хаашаа ч очсон ялгаагүй.

Та