Hatalarınızı sahiplenin | Cristel Carrisi | TEDxZagreb

Bu konuşma, hatalarımızı fark etme, anlama ve sahiplenme hakkında.

Cristel Carrisi eğlence dünyasına mensup ünlü bir aileden geliyor ve bir anlamda, sahnede büyüdü. Müzik kariyerinden sonra mayo tasarımı yapmaya başladı. Bundan sonra yaşadıklarıysa büyük bir hayat deneyimiydi.

Başarısızlık hakkında
konuşmak zor, değil mi?

Muhtemelen, bahsetmesi en rahatsız edici

konulardan biri.

Kimse onları itiraf etmek istemez,
yine de onlar en ortak konumuz.

Bu salondaki herkes bir noktada
herhangi bir şeyde başarısız oldu.

Kimi ufak şeyler:

bir yazılıda, direksiyon sınavında,
diyet yaparken

ya da daha büyük şeyler:

aileyi bir arada tutmak,

kovulmak,

kötü alışkanlıktan kurtulmak,
çocuk yetiştirmek.

Yarı Amerikan yarı İtalyanım

ve başarısızlık Birleşik Devletler'de
hakkında konuşulabilen bir şey.

Kabul edilebilir;

toplumsal deneyimlerin
yapısına işlenmiştir.

Hatta bazen yüceltilir

ama bir başarı ya da
güç noktasından bakınca,

başarısızlığa dair tek güzel şey
onun hakkında konuşmaktır.

Ama ben İtalya'da büyüdüm

ve orada başarısızlık
tam bir kusur.

Utanç verici, ayıp, yasak.

Ayrıca sürekli "brutta figura"
tehdidi var,

bu da İtalyancada "küçük düşmek"
ya da "kötü görünmek" demek.

Çünkü İtalya'da ve birçok başka ülkede

başarısızlık kötü görünmene yol açar
diye düşünülür.

Benim durumumda, toplumun
gözü önünde yetiştiğim için

biraz daha bıkkınlık vericiydi.

Anne ve babam İtalya'da tanınan şarkıcılar
ve küçüklüğümden beri

toplumun düşüncesine ve basına
maruz kaldım.

Brutta figura'nın her koşulda

uzak durulması gereken
bir ülkede büyürken

yetişmek ve dış görünüşü belli bir
seviyede tutmak kolay bir iş değildir.

Kendimi bildim bileli
eğlence sektöründeyim.

Yine de hep içimde kendim için
bir şey yapma istediği vardı.

Şu an bir İtalyan televizyonunda
çalışıyorum ama girişimcilikle ilgili

bir şey yapmak isterdim.
Ama başarısızlık korkusunun

yeni bir şey yaparken
engel olmasına izin vermezdim.

Öyleyse başarısızlık utancının
işin sonunda değerli bir ders almamı

engellemesine izin vermemeliyim.

24 yaşındayken ilk şirketimi kurdum,

kendi moda ve mayo markamı.

Ve yedi yıl boyunca kanımı,
terimi ve gözyaşımı bu şirkete harcadım.

Çok çalıştım, gerçekten
her şeyimi verdim,

kendimi muhasebecimin masasında
oturmuş

ağlayıp sızlanırken bulduğum güne dek.

Çünkü şirketi kapatmanın zamanının
geldiğini söylüyordu.

Açık kalması ekonomik
açıdan mantıklı değildi.

Ona bakıp,

"Delirmişsin, nasıl kapatırım.

Bu çok utanç verici, brutta figura,
küçük düşürücü.

İnsanlar ne der, ne düşünür?" dedim.

Bıkmış bir hâlde bana baktı çünkü

bu konuşmayı ilk kez yapmıyorduk.

Muhtemelen beşinciydi.
Başarısızlığı kabul edemezdim.

İçinde başarısızlık olan

bu utancı kabul edemezdim.

Ama sonunda bana bakıp

bende yankı uyandıran bir şey söyledi

ve sonunda serbest kaldım.

Sonuca ve şirketi kapatmak zorunda

olduğuma odaklanmayı bırakmamı söyledi.

Yedi yıl boyunca yaptığın harika işler

ve başardığın şeyler için

kendine yeterli övgüyü ver.

Haklıydı; tüm yapılanları görmüştü.

Bu şirketi biraz birikimim dışında
hiçbir şey olmadan kurmuştum.

İlk defilem arka bahçemde, daha doğrusu
babamın arka bahçesindeydi

ve o alanı kullanmak için ona
yalvarmak zorunda kalmıştım.

Çünkü ilk defilemi orada
yapmak zorundaydım.

2011'de böyleydim.

Konuklar ve basın gelmeden saatler önce

taşları yolun bir tarafından
diğerine götürüyordum.

Sonunda geldiler.

Podyum ve insanların
oturması için koyduğum

saman balyaları

ve üstündeki havlular
yağmurdan ıslanmıştı.

Her şey sırılsıklamdı

ve kimse yerine oturup defilenin
başlamasını istemedi.

Onları oturmaya ikna ettim,

mankenler tamamen acemiydi

çünkü o zamanlar şirketimin profesyonel
mankenler için parası yoktu.

Tamamen olmasa da kısmen felaketti.

Yine de, yedi yıl sonunda

markamı tanınan ve saygın bir markaya
dönüştürmeyi başardım.

Tüm dünyada harika fotoğrafçılar,

tanıtımcılar ve mankenlerle çalıştım.

Kaliforniya'dan son tanıtımın
yapıldığı Tayland'a kadar

tüm dünyada tanıtım yaptım.

Üründen ne kadar memnun olduklarını
söylemek için yazan müşterilerden

binlerce e-posta aldım.

Sonuç olarak, biz şöyle düşünürüz

ya da en azından şöyle duyarız:
başarısızlık ilham vericidir.

Şirketimi kapatmam gerektiği
gerçeğine öyle odaklanmıştım ki

sıkı çalışma ve başarı dolu yılları
yok saymıştım.

Başarısızlık ilham verici olup daha
büyük ve iyi şeylere yol açabilir

ama kimse bunu yapma
sürecinden bahsetmez.

Başarısızlığı nasıl atlatırsın,
onu nasıl sahiplenirsin?

Başarısızlığı nasıl atlatıp onu nasıl
üstleneceğinize dair

üç temel ilkeyi bir araya getirdim.

Böylece benim yaptığımdan daha hoş
bir şekilde başarısız olabilirsiniz.

Bunlar benim durumum,
işim ve şirketimle ilgili

ama ilişkiler ya da mücadele ettiğiniz
veya başarısız olduğunuz

kişisel sorunlar dâhil
her şeyde geçerli olabilir.

İlk olarak: Sorumluluk sahibi olun.

Sıkıcı geldiğini biliyorum ama inanın,
ilgi çekici hâle getirmeye çalışacağım.

Hata yaptığımızda ya da işler
çok kötü gittiğinde

genellikle ilk içgüdümüz
başkasını suçlamak

ya da tüm sorumluluğu almamaktır.

İlişkilerde bunun sıkça olduğunu görüyorum

ama sorumluluğu üstlenmemek
bizi daha iyi göstermez.

Bizi yalnızca korkak ya da

tam bir inkarcı olarak gösterir.

Şirketimin kapanma nedeni olarak

İtalyan vergi sistemini
suçlamayı istemem gibi.

Ama bunu yapmayacağım,
hâlâ yapmamaya çalışıyorum.

Ama bir hata yapıp ve sonunda
onu kabul edip

nasıl ve nerede hata yaptığını
görmeyeceksen

hata yapmanın ne anlamı var ki ?

Seçimlerimin sayesinde olduğum kişiyim
ve olduğum yerdeyim,

kendi seçimlerim, başkasının değil.

Hedeflerimiz, amaçlarımız ve hayallerimiz
için sorumlu olacaksak

başarısızlıklarımız için de
sorumlu olmalıyız ki

günün birinde başarımızın
asıl sorumlusu biz olalım.

İkincisi: Kendinize odaklanın.

Başkalarının hakkımda ne düşüneceğine dair

endişelenerek ne kadar zaman
kaybettiğimi anlatamam.

Başkalarının hakkımdaki fikirlerini
düşünmediğim zamanlardaysa

kendi yaşamımı başkalarının
yaşamıyla kıyaslıyordum.

Özellikle bizim kuşağımızda
sosyal medyada

durmaksızın, tamamen gerçek dışı
yaşam tarzlarına dair

görsellere maruz kalıyoruz.

Instagram'da hayatım muhteşem görünüyor

ve size garanti ederim ki
aslında muhteşem olmaktan çok uzak.

Herkes gibi iyi ve kötü anlarım var.

Yalnızca onları sosyal medyada göstermeyi
tercih etmiyorum.

Gerçek şu ki, muhasebecimin
masasında ağladığım gün

bir özçekim yapıp paylaşmadım.

Yine de özçekim yaptığım bir gün vardı.

Eve giderken yağmur başlamıştı.

Tek başıma ağır
su şişelerinden taşıyordum.

Sonunda evimin önüne geldim
ve dışarıda kalmıştım.

Yağmurun altında su şişeleriyle birlikte

dışarıdaydım.

O an paylaştığım şeyse

bu fotoğraftı.

Başkalarının ne yaptığıyla ilgilenmeyin.

Kendinize, sıkı çalışmanızın ve
yolculuğunuzun niteliğine odaklanın.

Başkalarının ne yaptığına bakarak
zamanınızı boşa harcamayın

çünkü asıl olan o değil.

Üçüncüsü ise: Denge.

Kendimi acımasızca eleştirip
başarısız biri gibi

hissettiğim noktada, içimde
bir denge bulmak zorundaydım.

Yaptığım sıkı çalışmaları ve
başarılarımı fark etmiyordum.

Diğer yandan, yeterli miktarda
sorumluluk da almalı

ve nerede hata yaptığımı görmeliydim.

Bu dengeyi bulup kendimle
orta noktada buluşmalıydım

çünkü gerçek berraklığa
ancak denge ile ulaşırsın

ve yalnızca berraklık sayesinde
mesajın nerede olduğunu

gerçekten anlayıp bir şey öğrenirsin.

Başarı fikrine takıntılı biriydim.

Başarı siyah ya da beyaz olmadığı gibi,

gökkuşağının sonundaki
büyülü bir ülke de değil.

Yaşam gerçekten de %10 başımıza gelenler
ve %90 onlara verdiğimiz tepkiden ibaret.

Başarısızlık ilham verici olabilir.

Daha büyük ve daha iyi şeylere
doğru öncülük edebilir

ama o yerlere ulaşmamızın asıl yolu
hatalardan birşeyler

öğrenmemiz ve onları üstlenmemizdir.

Teşekkürler.

(Alkışlar)