Ընդունի՛ր սխալներդ

Սա սխալներդ ճանաչելու, հասկանալու և ընդունելու մասին է:

Քրիսթել Քարրիսը հայտնի երաժիշտների ընտանիքից է և գրեթե մեծացել է բեմում: Երաժշտական կարիերան ավարտելուց հետո նա սկսեց զբաղվել լողազգեստի դիզայնով: Այն, ինչ տեղի է ունեցել իր հետ հետագայում, կյանքի մեծ փորձ էր:

Դժվար է խոսել ձախողման մասին,
այդպես չէ՞:

Սա գուցե ամենատհաճ թեմաներից մեկն է,

որին կարող ես անդրադառնալ:

Ոչ ոք չի ուզում ընդունել,
բայց սա ամենատարածված թեման է:

Այստեղ բոլորն էլ ինչ-որ բանում
ձախողվել են:

Կան փոքր ձախողումներ,

ինչպես քննությունը, վարորդական թեստը
չհանձնելը, սննդակարգին չհետևելը

և կան մեծ ձախողումներ,

ինչպես ընտանիքի պառակտումը,

աշխատանքից հեռացվելը,

սթափ չլինելը, երեխային պատշաճ
չմեծացնելը:

Ես կիսով չափ ամերիկացի եմ,
կիսով՝ իտալացի։

ԱՄՆ-ում ձախողման մասին խոսելը
սովորական բան է:

Այն ընդունված է:

Այն հասարակական փորձի մի մաս է:

Եվ երբեմն անգամ գովելի է:

Այնուհանդերձ, պետք է խոսել ձախողման մասին

հաջողության կամ ուժի տեսանկյունից:

Ես մեծացել եմ Իտալիայում,

իսկ այստեղ ձախողումը խարան է:

Այն ամոթալի է, արգելված է:

Կա նաև "brutta figura" -ի մշտական վախը,

որը իտալերերեն նշանակում է դեմքը կորցնել,
վատ տեսք ունենալ,

քանի որ մենք կարծում ենք, որ ձախողումը
մարդուն վատ տեսք է հաղորդում:

Սա Իտալիայում է և շատ այլ երկրներում:

Իմ դեպքում սա մի փոքր ավելի
նյարդայնացնող էր,

քանի որ ես մեծացել եմ հանրության
աչքի առջև:

Ծնողներս ճանաչված երգիչներ են Իտալիայում

և փոքրուց ես հանրության ու ԶԼՄ-ների
քննադատության առարկան էի:

Այսպիսով, մեծանալով մի երկրում,

որտեղ brutta figura- ից պետք է
ամեն գնով խուսափել,

մեծանալն ու կերպարը պահպանելը հեշտ չէր:

Ես միշտ եղել եմ շոու բիզնեսում

և միշտ ցանկացել եմ ինչ-որ բան անել
ինձ համար:

Ես այսօր էլ աշխատում եմ
իտալական հեռուստատեսությունում,

բայց ես ցանկանում էի
ձեռնարկատիրությամբ զբաղվել

և թույլ չտվեցի, որ ձախողվելու
վախը կանգնեցներ ինձ:

Չպիտի թույլ տայի նաև, որ ձախողվելու ամոթը

կանգներ արժեքավոր դաս քաղելու ճանապարհիս:

24 տարեկանում ես հիմնեցի
իմ առաջին ընկերությունը,

իմ նորաձեւության ապրանքանիշը,
իմ լողազգեստների ապրանքանիշը:

Ես 7 տարի ջանք ու եռանդ չեմ խնայել
այս ընկերության համար,

այնքան ջանասիրաբար եմ աշխատել,
ներդրել եմ ամեն ինչ,

մինչև մի օր, հաշվապահիս
գրասեղանի մոտ նստած

ես լալիս ու ողբում էի,

քանի որ նա ինձ ասում էր, որ ընկերությունը
փակելու ժամանակն է:

Ֆինանսապես այն պահելու իմաստ չկար:

Ես նրան նայելով մտածում էի.

«Դու խենթ ես, ինչպե՞ս կարող եմ փակել այն»:

Այս brutta figura-ն այնքան ամոթալի է:

Ի՞նչ կասեն մարդիկ
ի՞նչ կմտածեն նրանք:

Իսկ նա վրդովված նայում էր ինձ,

քանի որ մենք առաջին անգամ չէր
որ խոսում էինք այդ մասին:

Կարծես հինգերորդն էր:

Ես չէի ընդունում ձախողումս:

Չէի ընդունում այն ամոթը,

որով փաթաթված էր այդ ձախողումը:

Բայց նա ի վերջո նայեց ինձ

ու ասաց մի բան,
որն իրոք տեղին էր

և ի վերջո օգնեց ինձ:

Նա ասաց, որ այդքան չկենտրոնանամ
արդյունքի վրա,

այն փաստի վրա, որ պետք է
փակեմ ընկերությունս,

այլ գնահատեմ իմ՝ 7 տարիների
կատարած հրաշալի աշխատանքը

և իմ բոլոր նվաճումները:

Եվ նա իրավացի էր. նա տեսել էր այդ ամենը:

Ես հիմնել էի ընկերությունը
իմ փոքրիկ խնայողություններով:

Իմ առաջին նորաձևության շոուն
իմ բակում էր, այսինքն հայրիկիս բակում,

ես ստիպված էի աղաչել նրան,
որ օգտագործեմ այդ տարածքը:

Քանի որ պիտի այդտեղ անցկացնեի
իմ առաջին նորաձևության շոուն:

Այսպիսին էի ես 2011թ-ին,

քարեր էի տեղափոխում
տաղավարի մի ծայրից մյուսը՝

հյուրերի և մամուլի ժամանելուց ժամեր առաջ:

Եվ երբ նրանք ի վերջո եկան,

հենց նոր էր անձրև եկել
ամբողջ տաղավարի և խոտի դեզի վրա,

որ դրել էի որպես նստարաններ:

Անգամ այն սրբիչները, որ դրել էի դրանց վրա

ամբողջությամբ թրջվել էին
ու ոչ ոք չէր ուզում նստել,

ու շոուն չէինք կարողանում սկսել:

Երբ ի վերջո համոզեցի նրանց նստել,

մոդելները ոչ պրոֆեսիոնալ էին,

քանի որ այդ ժամանակ իմ ընկերությունը
գումար չուներ պրոֆեսիոնալների համար:

Դա, կարելի է ասել, գրեթե աղետալի էր:

Սակայն, այդ 7 տարիների ընթացքում

ես կարողացա իմ ապրանքանիշը
ճանաչված ու հեղինակավոր դարձնել:

Ես աշխատում էի հրաշալի լուսանկարիչների,
ազդեցիկ մարդկանց ու մոդելների հետ

ամբողջ աշխարհով մեկ:

Իմ արշավներն ամբողջ աշխարհով տարածվում էին
Կալիֆորնիայից մինչև Թաիլանդ,

որտեղ էլ ես անցկացրի վերջին արշավս:

Ես հազարավոր նամակներ էի ստանում
երջանիկ հաճախորդներից,

ովքեր ինձ ասում էին.
թե ինչքան գոհ են ապրանքից:

Ի վերջո մենք կարծում ենք, կամ գոնե լսում,

որ ձախողումը պիտի ոգեշնչող լինի:

Ես այնքան էի կենտրոնացել
ընկերության փակվելու վրա,

որ մոռացել էի այսքան տարվա
աշխատանքն ու նվաճումները:

Ձախողումը կարող է ոգեշնչող լինել
և ավելի լավ բաների հանգեցնել,

բայց ոչ ոք չի խոսում դրան հասնելու
ճանապարհի մասին,

թե ինչպես ես ձախողվում,
ինչպես ես ընդունում դա:

Ես 3 հիմանական ուղի եմ մտածել

ձախողումը հաղթահարելու և ընդունելու համար,

որպեսզի դուք ավելի «գեղեցիկ» ձախողվեք
քան ես:

Իմ դեպքում սա կիրառելի է աշխատանքում,
իմ ընկերությունում,

բայց կարելի է կիրառել ամեն ինչում,
լինի դա հարաբերությունները,

կամ այլ անձնական խնդիր,
որում դժվարանում եք:

Առաջին, պատասխանատու եղեք,
գիտեմ ինչքան ձանձրալի է հնչում,

բայց հավատացե՛ք,
ես կարող եմ դա հետաքրքիր դարձնել:

Երբ սխալվում ենք, կամ երբ ամեն ինչ վատ է,

մենք բնազդաբար ուրիշին ենք մեղադրում

և ամբողջ պատասխանատվությունը
չենք ստանձնում:

Ես սա հաճախ եմ տեսնում
հարաբերություններում,

բայց մեղքը մեզ վրա չվերցնելով
ավելի լավը չենք դառնում,

պարզապես վախկոտ ենք երևում

կամ լրիվ ժխտողական վիճակում ենք հայտնվում:

Ինչքան էլ ուզում եմ մեղադրել
Իտալիայի հարկային համակարգին

ընկերությունս փակելու
պատճառը լինելու համար,

ես դա չեմ անի:

Ես փորձում եմ դա չանել։

Բայց եթե դու չես սխալվելու
և ընդունելու դա,

հասկանալու՝ ինչպես և որտեղ ես սխալվել,

ուրեմն ո՞րն է ձախողվելու իմաստը:

Ես այսօր նա եմ, ով կամ,
իմ որոշումների շնորհիվ

միայն իմ, ուրիշ ոչ ոքի:

Եթե մենք պատասխանատու ենք մեր նպատակների,
իդեալների ու երազանքների համար,

պետք է պատասխանատու լինենք
նաև մեր ձախողումների համար,

որպեսզի մի օր իրոք պատասխանատու լինենք
մեր հաջողության համար:

Երկրորդ, կենտրոնացեք ձե՛ր վրա:

Ես այնքան ժամանակ եմ վատնել

մտահոգվելով, թե ուրիշներն
ինչ են մտածում իմ մասին։

Եվ երբ չեմ մտածում այդ մասին,

ես համեմատում եմ իմ կյանքը ուրիշների հետ:

Մեր սերունդը հատկապես

մշտապես հեղեղված է սոց. ցանցերի
անիրական ապրելակերպի նկարներով:

Իմ կյանքը հիանալի տեսք ունի Ինստագրամում,

բայց հավատացեք, դա հեռու է
իրականությունից:

Ես բոլորի պես վերելքներ
ու վայրէջքներ եմ ունենում,

բայց այդ ամենը ցույց չեմ տալիս
սոց. ցանցերում:

Հավատացե՛ք, ես չեմ նկարվել
ու հրապարակել դա

այն օրը, երբ լալիս էի հաշվապահիս
գրասեղանի մոտ:

Սակայն ես նկարվել էի մի օր,

երբ տուն գնալիս մնացի անձրևի տակ:

Ես միայնակ տանում էի ջրի ծանր շշեր

ու երբ վերջապես հասա տան դիմաց,
չկարողացա ներս մտնել:

Ես անձրևի տակ էի իմ ջրի շշերով

ու տուն չէի կարողանում մտնել:

Եվ գիտե՞ք ինչ հրապարակեցի ես այդ պահին:

Այս նկարը:

Մի՛ մտածեք այն մասին, թե ինչ են անում
ուրիշները:

Կենտրոնացեք ձեր վրա, ձեր աշխատանքի
որակի և ուղու վրա:

Մի՛ վատնեք ձեր ժամանակը նայելով նրան,
թե ինչ են անում ուրիշները,

որովհետև դա իրական չէ:

Երրորդը հավասարակշռությունն է:

Ես ստիպված էի իմ մեջ
հավասարակշռություն գտնել,

երբ դատում էի ինքս ինձ այնքան խիստ,
որ ձախողակ էի զգում:

Սակայն ես չէի նկատում իմ մեծ աշխատանքն
ու նվաճումները:

Բայց ես պետք է պատասխանատու լինեի

ու հասկանայի, թե ինչպես
և որտեղ էի սխալվել:

Ես պիտի գտնեի այդ հավասարակշռությունը,

քանի որ միայն հավասարակշռության միջոցով
կարող է ամեն ինչ պարզ դառնալ

և միայն պարզության շնորհիվ իրոք կարող ես
հասկանալ այդ ամենի հիմնական միտքը

և մի բան սովորել:

Ես տարված էի հաջողության գաղափարով:

Բայց հաջողությունը կախարդական չէ,

ինչպես ձախողումը սև ու սպիտակ չէ:

Կյանքը 10% այն է, ինչ կատարվում է մեզ հետ
90% այն, ինչպես մենք արձագանքում ենք դրան

Այո՛, ձախողումը կարող է ոգեշնչող լինել:

Այո՛, այն կարող է մեզ ավելի մեծ ու
լավ բաների հասցնել,

բայց մենք կարող ենք հասնել այդ ամենին,
եթե մի բան սովորենք

և ընդունենք մեր սխալները:

Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)