Nintendo - Putting Play First | Game Maker's Toolkit

Laten we zeggen dat je een video game will ontwikkelen. Waar moet je uberhaupt beginnen?

Sommige ontwikkelaars beginnen met een verhaal die ze willen vertellen of een premisse die ze willen

verkennen. Anderen beginnen met een emotie die ze de speler willen laten voelen, zoals horror

of succes.

Anderen beginnen door de technologie te gebruiken om iets te simuleren, bijvoorbeeld een planeet of een

universum. En, natuurlijk, een heleboel ontwikkelaars beginnen door een game te nemen die al bestaat,

en een paar nieuwe features toe te voegen.

Maar Nintendo is, voorspelbaar genoeg, nogal anders.

Al is het het maken van een totaal nieuwe game of de nieuwste toevoeging aan de langlopende Super Mario

serie, Nintendo begint altijd met hetzelfde doel: het bedenken van een nieuwe manier om te spelen.

Dus wat je doet in het spel, en hoe je het doet, wordt gebruikt als de drijfveer om alles aan te sturen

van de design van de hoofdpersoon, tot the manier hoe je omgaat met vijanden, tot het genre

van de muziek van de soundtrack.

"Dat is hoe we games maken bij Nintendo," zegt Shigeru Miyamato - bedenker van Mario,

Zelda, Pikmin en meer. "We zorgen ervoor dat de fundamentelen goed zijn, en doen dan zo veel als we kunnen met het basis

concept die onze tijd en ambitie ons veroorloven."

En dus, in deze aflevering van Game Maker's Toolkit, gaan wij kijken naar hoe één van de werelds

beste game ontwikkelaars succes vindt door het spelen te prioriteren.

In veel van zijn spellen begint Nintendo bij het bedenken van een paar nieuwe en interessante acties die de

hoofdpersoon kan uitvoeren. Wijlen Gunpei Yokoi

zei: "Ik neem eerst een personage die he gaat besturen en verwissel hem met een stip

als een placeholder, dan bedenk ik wat voor soort beweging leuk zou zijn."

Het meest bekende resultaat van deze manier van denken is deze kerel. Je ken hem misschien als Mario,

maar toen hij voor het op het toneel verscheen stond hij simpelweg bekend als Jumpman omdat deze gezette Italiaanse

loodgieter wordt gedefinieerd door zijn sprong.

Hij heeft niet alleen de meest dynamisch en expressieve sprong in de hele gaming wereld - 2D of 3D

- maar zijn doorbraak game, Super Mario Bros, gaan helemaal over springen.

Mario springt op platformen en over pijpen. He springt tegen bakstenen en blokken om ze te breken

en power-ups te ontketenen. En dat omvat de fire flower die in een irritante hoek van 45 graden schiet

wat betekent dat je moet springen om een goed schot te krijgen. En de vlaggenmast is altijd een

blok van de grond, wat betekent dat je moet springen om het level af te maken.

Miyamoto heeft gespeeld met meerdere ideeën, zoals onder andere een shoot 'em up level, maar had het idee weggegooid omdat

"we wilden focussen op de 'jumping action' "

Oh, en vergeet niet het springen op vijanden om ze te doden. Dat klinkt misschien een logische

manier om vijanden te verslaan omdat dat is hoe Sonic, Alladin en talloze andere platformer helden

het doen - maar begrijp dit - niémand deed dit voor Mario.

Miyamoto kwam op dat idee door de vragen: wat is een logische manier om een vijand te verslaan

in een spel dat gaat over springen?

Er is een echt voordeel aan het bouwen van een spel rondom een sterk basis idee.

Als je met bijna alles kan omgaan in een spel door dit idee te gebruiken, kan Nintendo

een game maken waar de spelers bereik van acties erg klein is en makkelijk is om te leren - maar

het aantal dingen waarmee de speler mee kan omgaan is enorm.

Wanneer hij aan het praten was over Pikmin, zei Miyamoto "de basic actie die je uitvoert is er simpel.

Het is een kwestie van simpelweg de Pikmin naar taken te gooien en ze weer terug te roepen. En toch met

de vaardigheden van de Pikmins en het aantal strategieën die beschikbaar zijn, opent het een groot aantal mogelijkheden

hoe je de gameplay kan benaderen.

Andere voorbeelden van unieke acties zijn het schieten van een waterpistool, inkt afvuren, veranderen in een schilderij,

dingen uit de grond tekken en het gebruiken van een stofzuiger.

In Luigi's Mansion voor de Gamecube beïnvloedt Luigi de wereld bijna alleen maar

met zijn stofzuiger. Hij kan niet eens springen, maar zoals zijn broer elk obstakel omzeilt

met een grote, verende sprong, gebruikt Luigi zijn stofzuiger om puzzels op te lossen, spoken op te zuigen,

buit te verzamelen, te checken voor geboobytrapde deuren en meer.

Dus ook al zeggen sommige ontwikkelaar sbijvoorbeeld dat hun game gaat over vooroordelen of ideologie of the achteruitgang

van de Amerikaanse frontier, hoeveel spellen gaan letterlijk over het gebruiken van een stofzuiger?

En wanneer Nintendo wat nieuwe mechanics toe moet voegen, kan het ze gewoon aan die basis acties toevoegen.

Bijvoorbeeld, Splatoon gaat vooral over het schieten van inkt en het zwemmen door en in inkt - en dus kan je

je wapen herladen of op een hoge muur klimmen door het schieten van inkt op de grond en erin te zwemmen.

Geen extra knoppen zijn nodig.

God is dat fantastisch.

Natuurlijk, niet elke spel is gebouwd rondom een totaal nieuw idee. Nintendo staat, immers,

niet bepaald bekend om het maken van totaal nieuwe games en personages - of nieuwe IP's zoals de

industrie ze noemen - en er zijn maar zoveel dingen die je op de rug van een Mario brother kan plaatsen.

Maar Nintendo games zijn nog steeds aangedreven door nieuwe manieren van spelen en dus gaat het soms om het

plaatsen van een nieuwe twist op een al bedacht idee.

Dat betrekt dan bijvoorbeeld het opnieuw uitvinden van 2D gameplay in een 3D wereld, zoals we zagen in Mario 64

en Zelda: Ocarina of Time. Het gaat misschien om het nemen van deze oude ideeën en ze te plaatsen in een

nieuwe context, zoals Super Mario Galaxy die fundamenteel nog steeds gaat over springen - alleen nu

in microzwaartekracht. Of hoe Pikmin 3 nog steeds gaat over het commanderen van Pikmin, maar nu met de

toegevoegde stress van het het jongleren met drie verschillende helden.

En soms probeert Nintendo met een nieuwe manier te komen die bepaalt

hoe je speelt - zoals die drie dagen timer in Majora's Mask of de verbonden wereld in Metroid.

Hoe het ook ligt, er moet wat nieuwe gameplay zijn die de drijfveer van dingen kan zijn - of,

Nintendo zegt dat er geen nut is van het maken van de game.

Toen Miyamote werd verteld dat fans een nieuwe F-Zero game wilde, zei hij: "Ik zou deze

mensen willen vragen: Waarom F-Zero? Wat wil je dat we nog niet hebben gedaan?" Voor Miyamoto,

is de gedachte van het maken van gewoon nog maar een nieuwe race game met aantrekkelijkere graphics ondoorgrondelijk.

Nintendo ontwerpers zijn een grote fan van het design principe "form follow function" wat eigenlijk

betekent dat hoe iets eruitziet wordt bepaald door hoe iets werkt. Het is iets dat

Miyamoto waarschijnlijk had opgepikt tijdens het studeren van industrial design op de hogere school.

En het is waarom Boos gaan blozen wanneer je naar ze kijkt, en het is waarom vijanden die op je afstormen in

Super Mario World eruitzien als quarterbacks, en het is waarom wanneer dan ook Nintendo de originele

Mario Bros opnieuwt uitbrengt, het de schildpadden verwisselt met Spinies omdat idereen steeds op de verdomme schilpadden probeerde te springen.

Maar Nintendo gaat verder dan dat en gebruikt de nieuwe gameplay in het hart van het spel om

bijna elk aspect van de presentatie vast te stellen.

Toen Splatoon's mechanics waren ontwikkeld, zei producer Hisashi Nogami "we bedachten toen

de personages en de wereld visie om de het perfect aan te laten sluiten met de gameplay."

Dus als je ooit Splatoon hebt kunnen spelen tijdens de prototyping fases, zou je een

grote witte blok hebben bestuurd. De ontwerpers kwamen later pas met de squid kid, toen ze een

personage nodig hadden die kon zwemmen in inkt en duidelijk de inking en zwemmen mechanics

kon onderscheiden.

En gehele personages kunnen tot stand komen als uitbreidingen van de mechanics henzelf - zoals Navi, wier

een personificatie is van het z-targeting systeem in Ocarina of Time. Of deze Lakitu die de

nieuwe camera draagt in Super Mario 64.

Of de Luma die zich verstopt in Mario's hoed en die de speler laad zien waneer Mario's spin move opnieuw te gebruiken is.

Op deze manier hoeft gameplay niet abstracte systemen te zijn, maar organische delen van de gamewereld.

Splatoons producer had ook onthult dat omdat het schieten van inkt een beetje is als het tekenen van graffiti,

de game zijn punk rock music en zijn 90s stijl kreeg. Vergelijkbaar is dat de enige reden waarom Super Mario Sunshine

zich afspeelt op een tropisch eiland is omdat de water pistool gameplay de designers liet denken

aan de zomer.

Het idee kan zelfs de drijfveer zijn van het verhaal. Het spijt me dat ik je moet teleurstellen, maar het verhaal in

de Zelda games is niet deel van iets als een groots samenhangend verhaal maar simpelweg om "het beste

van de leuke en interessante gameplay mechanics eruit te halen", volgens wijlen Nintendo president

Satoru Iwata.

A Link Between Worlds heeft een gestoorde kunstenaar als een antagonist omdat Nintendo een

reden nodig had waarom Link in een schilderij kon veranderen. En zelfs Ocarina of Time's geliefde verhaal komt

van een proces als dit. Miyamoto wilde zowel young als teenage Link in dezelfde game hebben

dus moesten de schrijvens met een tijdreis plot komen om het te laten gebeueren.

Dit lijkt misschien op een absurde manier om een verhaal te bedenken, maar het kan ervoor garanderen dat

er een diepe verbdining is met wat je doet in het spel en wat er gebeurt in het verhaal.

Denk aan Yoshi's Island, die een verhaal heeft die gaat over het beschermen van baby Mario en gameplay

mechanics heeft die gaan over het beschermen van Mario.

De meeste ontwikkelaars doen het andersom. Ze verzinnen verhalen, personages

en werelden, en werken dan achteruit om te vogelen welke gameplay mechanics dan passen. Het is

geen verassing dat ze zelden erg succesvol zijn.

Maar, okay, ik moet Nintendo niet afbeelden als een of andere game design god en alle andere ontwikkelaars

alsof ze alles fout doen. Nou, misschien...

Nee, nee. Nintendo doet het soms verkeerd. En andere ontwikkelaars doen het oh zo goed - indie

ontwikkelaars, bijvoorbeeld, zijn met name bijzonder goed in het bouwen van hun games rondom unieke

gameplay. En ik hield ervan hoe de nieuwe Doom helemaal gaat om de nieuwe melee mechanic - het is in

het hart van het gevechtssysteem, het geeft je gezondheid, en het is verbonden met beweging. Je gebruikt zelfs

de melee knop om deuren te openen, precies hoe Samus deuren opent door op ze te schieten. Doom zou

nog wel eens de meest Nintendo-ige game zijn die Nintendo nooit, maar dan ook echt nooit zou maken.

En dan heb je een game zoals Portal, die zo wonderbaarlijk mooi is gebouwd rondom één super slim

stukje van interactiviteit dat het geen verassing is dat Miyamoto heeft gezegd dat het spel "fantastisch" is.

Omdat voor Nintendo de manier hoe je een spel speelt simpelweg belangrijker is dan al het andere.

Dus het is niet gewoon het beginpunt voor een nieuw project, maar voor elk ander element - de

vijanden, de grafische stijl, de locaties, de muziek, de verhalen en de personages - worden gekozen en geproduceerd

om de meest fundamentele aspecten van een game af te beelden.

En wanneer elk aspect van de game suggereert hoe je het moet spelen, wordt het moeiteloos

om een spel op te pakken en er in verdwaald te raken. En het is een van de grote redenen waarom Nintendo's spellen

zo vaak anders aanvoelen dan al het andere op de markt.

Ze zijn meer speels en speelgoedachtiger dan de meeste andere spellen. Ze zijn meer toegankelijk en verleidend

- maar helemaal niet minder complex. En, eerlijk gezegd, zijn ze sommige van de meest elegant ontworpen spellen ooit

gemaakt. En dus, zelfs na misstappen en verkeerde berekeningen zijn we hier beland. Klaar en aan het wachten voor wat

deze iconische Japanes ontwikkelaar nu weer gaat bedenken.

Hallo daar, heel erg bedankt voor het kijken. Deze video was een best wel grote onderming, maar ik

hoop dat het wat nieuw licht schijnt op wat Nintendo een fascinerende ontwikkelaar maakt.

Ik wil graag mijn enorme dank uiten voor het helpen bereiken van 100.000 YouTube abbonees en nog een

dank je voor iedereen die de tijd heeft genomen om deze videos te ondertitelen

in andere talen.

Game Maker's Toolkit wordt met trots gefinancieerd door fans via Patreon. Die niet alleen

een plezierig gevoel krijgen in hun buik voor het helpen steunen van onafhankelijke games kritiek, maar ook

talloze goodies zoals bonus videos, video aanbevelingen, game reviews en meer. En

degene die 5 dollar doneren kunnen hun namen aan het einde van de video zien zoals... dit!