< Return to Video

Psychologische flexibiliteit: je pijn wijst je de weg | Steven Hayes | TEDxUniversityofNevada

  • 0:20 - 0:22
    Het leven stelt ons vragen.
  • 0:24 - 0:27
    Een van de meest belangrijke vragen
    die het ons stelt, is waarschijnlijk:
  • 0:28 - 0:32
    "Wat ga je doen aan moeilijke
    gedachten en gevoelens?"
  • 0:34 - 0:39
    Als je je schaamt of bang bent,
  • 0:40 - 0:42
    heeft het leven je
    zojuist een vraag gesteld.
  • 0:44 - 0:47
    Als je hier klaar staat
    om een [TEDx] Talk te geven
  • 0:47 - 0:49
    en het wordt wat onrustig in je hoofd:
  • 0:50 - 0:53
    wat doe je daar dan aan?
  • 0:55 - 0:56
    Goeie vraag.
  • 0:56 - 0:58
    (Gelach)
  • 0:59 - 1:02
    Het antwoord op die vraag,
  • 1:02 - 1:03
    en op al dat soort vragen,
  • 1:03 - 1:06
    zegt veel over onze levensloop:
  • 1:06 - 1:10
    of die zich op een positieve
    manier gaat ontwikkelen,
  • 1:10 - 1:13
    richting voorspoed, liefde,
    vrijheid en een positieve bijdrage,
  • 1:13 - 1:18
    of juist omlaag,
    richting ziekte en wanhoop?
  • 1:20 - 1:23
    Ik wil je laten zien
  • 1:23 - 1:27
    dat je een prachtig antwoord
    op die vraag in je hebt,
  • 1:27 - 1:29
    of tenminste het zaadje daarvoor.
  • 1:30 - 1:32
    Maar je hebt ook die arrogante,
  • 1:32 - 1:35
    praatzieke, analytische,
    probleemoplossende,
  • 1:35 - 1:41
    vooringenomen geest tussen je oren,
    die het antwoord niet heeft
  • 1:41 - 1:43
    en je voortdurend probeert te verleiden
  • 1:44 - 1:47
    de verkeerde richting te kiezen.
  • 1:50 - 1:51
    Ik ben Steve Hayes.
  • 1:51 - 1:53
    Gedurende de laatste 30 jaar
  • 1:53 - 1:56
    hebben mijn collega's en ik
    studie gemaakt
  • 1:56 - 1:59
    van een klein aantal
    psychologische processen
  • 2:00 - 2:02
    -- een duur woord
    voor dingen die mensen doen --
  • 2:02 - 2:06
    genaamd psychologische flexibiliteit.
  • 2:07 - 2:11
    Het is een aantal antwoorden op die vraag.
  • 2:12 - 2:15
    En in meer dan duizend onderzoeken
  • 2:15 - 2:18
    hebben we aangetoond
    dat psychologische flexibiliteit voorspelt
  • 2:18 - 2:20
    of je last gaat krijgen
    van een geestesziekte:
  • 2:20 - 2:22
    angst, depressie of trauma.
  • 2:22 - 2:24
    Als je er al een hebt,
  • 2:24 - 2:27
    voorspelt het of je er nog een krijgt.
  • 2:27 - 2:29
    Het voorspelt hoe erg ze zullen zijn
  • 2:29 - 2:30
    en hoe chronisch.
  • 2:30 - 2:31
    Dat niet alleen,
  • 2:31 - 2:34
    het voorspelt allerlei andere dingen
    die belangrijk voor ons zijn,
  • 2:34 - 2:37
    ook al is het niet psychopathologie.
  • 2:37 - 2:41
    Zoals: wat voor type ouder zul je zijn?
  • 2:41 - 2:43
    Wat voor type werker zul je zijn?
  • 2:43 - 2:47
    Zul je het kunnen opbrengen
    je gedrag aan te passen aan ziektes?
  • 2:47 - 2:50
    Kun je de discipline opbrengen
    om je lichaam fit te houden?
  • 2:50 - 2:53
    Overal waar de menselijke geest gaat,
  • 2:54 - 2:57
    is psychologische flexibiliteit relevant.
  • 3:01 - 3:04
    Wat ik in deze talk wil doen,
  • 3:04 - 3:06
    is je rondleiden
  • 3:06 - 3:08
    in de wetenschap
    van de psychologische flexibiliteit.
  • 3:08 - 3:09
    We hebben namelijk geleerd
  • 3:09 - 3:12
    hoe we die processen moeten veranderen.
  • 3:12 - 3:17
    In honderden onderzoeken, gebruik makend
    van Acceptatie and Commitment Therapie,
  • 3:17 - 3:20
    ofwel ACT -- maar niet alleen ACT,
    ook gerelateerde methoden --
  • 3:20 - 3:23
    hebben we laten zien
    dat we het kunnen veranderen.
  • 3:23 - 3:27
    En als we dat doen, veranderen
    die negatieve levenslopen ten goede,
  • 3:27 - 3:30
    met resultaten op alle gebieden
    die ik zojuist noemde,
  • 3:30 - 3:32
    en niet alleen die.
  • 3:34 - 3:36
    Dus wil ik met je doornemen
  • 3:36 - 3:42
    wat de elementen
    van psychologische flexibiliteit zijn.
  • 3:42 - 3:45
    Ik neem je mee terug
  • 3:45 - 3:48
    naar een moment in mijn leven,
    34 jaar geleden,
  • 3:49 - 3:53
    toen ik voor het eerst
    krachtig in hun richting bewoog.
  • 3:55 - 3:57
    Tientallen jaren geleden.
  • 3:58 - 4:01
    34 jaar geleden om twee uur 's nachts,
  • 4:01 - 4:04
    op een bruin met gouden hoogpolig tapijt,
  • 4:04 - 4:07
    met mijn lichaam
    bijna letterlijk in deze houding
  • 4:07 - 4:10
    en mijn geest zeker in deze houding.
  • 4:11 - 4:15
    Het was al twee tot drie jaar
  • 4:15 - 4:17
    bergafwaarts gegaan
  • 4:18 - 4:21
    tot in de hel van een paniekstoornis.
  • 4:22 - 4:25
    Het begon in een afschuwelijke
    afdelingsvergadering,
  • 4:25 - 4:27
    waar ik was gedwongen te zien
  • 4:27 - 4:29
    hoe hoogleraren vechten,
  • 4:29 - 4:31
    op een manier zoals alleen wilde dieren
  • 4:31 - 4:34
    en hoogleraren dat kunnen.
  • 4:34 - 4:36
    (Gelach)
  • 4:39 - 4:42
    Ik wilde ze zo graag smeken om te stoppen,
  • 4:44 - 4:47
    maar in plaats daarvan
    had ik mijn eerste paniekaanval
  • 4:47 - 4:51
    en toen ze me iets vroegen
  • 4:54 - 4:56
    kon ik nog geen geluid
  • 4:57 - 4:59
    mijn mond uitkrijgen.
  • 5:00 - 5:03
    Ondanks de schok
    en de afschuw en de schaamte
  • 5:03 - 5:06
    van die eerste paniekaanval
    waar mensen bij waren,
  • 5:08 - 5:10
    deed ik alle logische, redelijke,
  • 5:10 - 5:12
    verstandige en pathologische dingen
  • 5:12 - 5:14
    die je geest je ingeven.
  • 5:15 - 5:17
    Ik probeerde weg te lopen bij de angst;
  • 5:18 - 5:21
    ik probeerde te vechten tegen de angst;
  • 5:21 - 5:24
    ik probeerde me
    te verbergen voor de angst.
  • 5:25 - 5:26
    Ik zat naast de deur.
  • 5:26 - 5:27
    Ik zag het komen.
  • 5:27 - 5:29
    Ik praatte mezelf eruit.
  • 5:29 - 5:30
    Ik nam de kalmeringsmiddelen.
  • 5:30 - 5:32
    En terwijl ik dat allemaal deed,
  • 5:32 - 5:34
    werden de paniekaanvallen
  • 5:34 - 5:37
    frequenter en erger.
  • 5:38 - 5:40
    Eerst op mijn werk,
  • 5:40 - 5:42
    maar toen ook onderweg,
  • 5:43 - 5:44
    toen in restaurants,
  • 5:44 - 5:45
    in bioscopen,
  • 5:45 - 5:46
    toen in liften,
  • 5:46 - 5:48
    toen aan de telefoon,
  • 5:49 - 5:52
    en toen in mijn veilige thuis,
  • 5:52 - 5:55
    en tenslotte zelfs toen ik wakker werd
  • 5:56 - 5:59
    uit een diepe slaap om twee uur 's nachts,
  • 5:59 - 6:02
    terwijl de paniekaanval al bezig was.
  • 6:04 - 6:08
    Maar, deze nacht op dat bruin
    met gouden hoogpolige tapijt,
  • 6:09 - 6:11
    deze nacht,
  • 6:11 - 6:14
    terwijl ik de paniekgolven ervaarde
  • 6:16 - 6:18
    en het gevoel in mijn lichaam,
  • 6:18 - 6:19
    was anders.
  • 6:19 - 6:23
    Deze nacht was nog angstaanjagender,
  • 6:23 - 6:26
    maar gaf op de een
    of andere manier voldoening,
  • 6:27 - 6:30
    want ik had geen paniekaanval,
  • 6:31 - 6:35
    ik stierf aan een hartaanval.
  • 6:37 - 6:38
    Alle symptomen klopten:
  • 6:38 - 6:40
    ik voelde een druk op de borst;
  • 6:40 - 6:42
    ik kreeg pijnscheuten door mijn arm;
  • 6:42 - 6:44
    ik zweette als een otter;
  • 6:44 - 6:47
    mijn hart ging tekeer en miste slagen.
  • 6:47 - 6:50
    En daar was weer diezelfde spinnenstem
  • 6:50 - 6:52
    die zei: "Je moet weglopen.
  • 6:52 - 6:56
    Je moet vechten.
    Verberg je voor je angst."
  • 6:56 - 6:58
    Ze vertelde me nu:
  • 6:58 - 6:59
    "Bel ze.
  • 6:59 - 7:02
    Je kunt zo niet rijden.
  • 7:02 - 7:04
    Je gaat dood.
  • 7:04 - 7:05
    Bel de spoedeisende hulp.
  • 7:05 - 7:07
    Bel een ambulance.
  • 7:07 - 7:09
    Dit is geen grap. Bel dan."
  • 7:11 - 7:14
    Toch gingen minuten voorbij
  • 7:14 - 7:17
    en ik belde niet.
  • 7:18 - 7:20
    Ik had het gevoel
    dat ik mijn lichaam verliet
  • 7:20 - 7:23
    en neerkeek op mezelf,
  • 7:24 - 7:26
    en ik stelde me voor wat er zou gebeuren
  • 7:26 - 7:28
    als ik wel zou bellen.
  • 7:29 - 7:30
    Korte fragmenten
  • 7:30 - 7:32
    als in een reclame voor een film,
  • 7:32 - 7:34
    zoals je die in de bioscoop ziet
  • 7:34 - 7:36
    voordat de hoofdfilm begint.
  • 7:37 - 7:40
    Ik hoorde het geluid
    van het ambulancepersoneel,
  • 7:40 - 7:41
    hoe ze de trap opkwamen,
  • 7:41 - 7:44
    het bonzen op de dunne, holle deur,
  • 7:45 - 7:47
    het ritje in de ambulance,
  • 7:47 - 7:48
    de slangen en draden,
  • 7:48 - 7:51
    de bezorgde gezichten
    van de verpleegsters
  • 7:51 - 7:53
    terwijl ik de behandelkamer inging.
  • 7:55 - 7:57
    Dan uiteindelijk het laatste fragment,
  • 7:57 - 7:58
    dat laatste shot
  • 7:58 - 8:00
    in die filmreclame,
  • 8:00 - 8:02
    waar ik me plotseling realiseerde
  • 8:02 - 8:04
    waar deze film over zou gaan.
  • 8:06 - 8:07
    Ik keek ernaar en ik zei:
  • 8:07 - 8:09
    "Oh, mijn God. Nee, niet dat.
  • 8:09 - 8:11
    Alsjeblieft, alsjeblieft."
  • 8:13 - 8:15
    Want in die laatste akte,
  • 8:15 - 8:17
    waarin ik op dat bed
    in die behandelkamer lig,
  • 8:17 - 8:19
    komt daar die jonge dokter binnen,
  • 8:19 - 8:21
    en voor mijn geestesoog
  • 8:21 - 8:23
    loopt hij veel te nonchalant.
  • 8:26 - 8:27
    En toen hij dichterbij kwam
  • 8:27 - 8:30
    en ik die grijns op zijn gezicht zag,
  • 8:31 - 8:33
    wist ik wat er ging komen.
  • 8:35 - 8:37
    Hij boog zich over me heen en zei:
  • 8:37 - 8:39
    "Dr. Hayes,
  • 8:41 - 8:43
    u heeft geen hartaanval,"
  • 8:44 - 8:46
    en hij trok zijn grijns breder,
  • 8:47 - 8:49
    "U heeft een paniekaanval."
  • 8:52 - 8:54
    Ik wist dat het zo was.
  • 8:56 - 9:00
    Dit was gewoon nog één verdieping
    lager de hel in.
  • 9:01 - 9:03
    Ik produceerde een kreet,
  • 9:03 - 9:08
    een vreemd hijgerig, raar geluid.
  • 9:09 - 9:11
    Het klonk ongeveer zo.
  • 9:13 - 9:17
    (Kermt)
  • 9:20 - 9:23
    Toen ik zo van die bodem opveerde,
  • 9:23 - 9:25
    ging er nog een deur open.
  • 9:28 - 9:29
    Ik weet niet hoe lang,
  • 9:29 - 9:31
    maar het was een paar minuten later,
  • 9:31 - 9:33
    dat er uit een niet vaak bezocht
  • 9:33 - 9:35
    maar heel persoonlijk deel van mezelf,
  • 9:35 - 9:37
    het deel van mij dat achter je ogen zit,
  • 9:37 - 9:39
    een meer spiritueel deel,
  • 9:39 - 9:42
    uit mijn ziel, als je het zo wilt zeggen,
  • 9:42 - 9:43
    kwamen een paar woorden.
  • 9:43 - 9:44
    Ik weet vrij zeker
  • 9:44 - 9:46
    dat ik ze hardop tegen niemand zei,
  • 9:46 - 9:47
    om twee uur 's nachts.
  • 9:49 - 9:50
    Ik zei:
  • 9:51 - 9:53
    "Ik weet niet wie je bent,
  • 9:54 - 9:58
    maar blijkbaar kun je me pijn doen.
  • 9:58 - 10:00
    Je kunt me laten lijden.
  • 10:01 - 10:04
    Maar ik zeg je
    dat er iets is wat je niet kunt.
  • 10:05 - 10:10
    Je krijgt me niet zover
    dat ik me afkeer van mijn eigen ervaring.
  • 10:11 - 10:13
    Dat kun je niet."
  • 10:19 - 10:23
    Mijn toen veel jongere lichaam
    deed pijn toen het opstond.
  • 10:26 - 10:32
    Uit de opgedroogde en brandende sporen
    van tranen op mijn gezicht kon ik opmaken
  • 10:32 - 10:34
    dat ik daar heel lang had gezeten.
  • 10:37 - 10:41
    Maar ik kwam omhoog in een belofte:
  • 10:43 - 10:44
    "Nooit meer
  • 10:46 - 10:49
    zal ik bij mezelf weglopen."
  • 10:53 - 10:56
    Hoe ik me aan die belofte
    ging houden, wist ik niet.
  • 10:56 - 10:58
    Om eerlijk te zijn,
    leer ik dat nog steeds.
  • 10:58 - 11:02
    Ik had geen idee hoe die belofte
  • 11:02 - 11:05
    in het leven van anderen te brengen.
  • 11:06 - 11:09
    Dat leerde ik pas
    door het werk dat we doen
  • 11:09 - 11:12
    met Acceptatie en Commitment Therapie,
  • 11:12 - 11:14
    of ACT, en zover was ik nog niet.
  • 11:14 - 11:16
    Maar in die 34 jaar
  • 11:16 - 11:18
    is er geen dag voorbijgegaan
  • 11:20 - 11:23
    waarop ik me niet
    die belofte heb herinnerd.
  • 11:24 - 11:27
    En als je zo op deze plek staat,
  • 11:27 - 11:29
    waarvan jullie al weten
  • 11:29 - 11:32
    dat het de verstandigste plek is,
  • 11:32 - 11:34
    met pijn en met lijden,
  • 11:34 - 11:35
    begint er iets te gebeuren.
  • 11:36 - 11:37
    Nu weet ik inmiddels
  • 11:37 - 11:40
    de wetenschappelijke term
    voor deze houding.
  • 11:41 - 11:43
    Het is emotionele toegankelijkheid.
  • 11:43 - 11:45
    We zullen voelen wat er te voelen valt,
  • 11:45 - 11:47
    zelfs wanneer dat moeilijk is.
  • 11:48 - 11:50
    Het is het vermogen je gedachten te zien
  • 11:50 - 11:51
    en er niet in opgesloten te zitten,
  • 11:51 - 11:55
    zodat je gedachten
    je uitzicht niet blokkeren.
  • 11:55 - 11:57
    Je kunt ze van een afstand beschouwen.
  • 11:57 - 12:00
    Het maakt contact
    met dit meer spirituele deel van je
  • 12:00 - 12:03
    en van daaruit kan het je aandacht
  • 12:03 - 12:06
    flexibel, kneedbaar en vrijwillig richten
  • 12:06 - 12:08
    op dat wat jouw aandacht nodig heeft.
  • 12:09 - 12:11
    Wanneer je dan iets belangrijks ziet,
  • 12:12 - 12:13
    kun je het tegemoet treden
  • 12:13 - 12:15
    met je handen en armen vrij,
  • 12:15 - 12:17
    zodat je kunt voelen en doen
  • 12:17 - 12:19
    en bijdragen en participeren.
  • 12:20 - 12:23
    Dat is psychologische flexibiliteit.
  • 12:26 - 12:29
    En het bouwt verder
    op dat zaadje dat je kent,
  • 12:29 - 12:31
    want als je daar een woord
    aan zou moeten verbinden,
  • 12:31 - 12:35
    denk ik dat je met me eens zou zijn
  • 12:35 - 12:38
    dat daar maar één woord
    voor is, en dat is 'Liefde'.
  • 12:38 - 12:41
    Als je met compassie
    achter jezelf kunt staan
  • 12:41 - 12:44
    op een vriendelijke en liefdevolle wijze,
  • 12:45 - 12:46
    stelt het leven zich open,
  • 12:47 - 12:50
    en dan kun je je richten op zingeving
  • 12:50 - 12:53
    en hoe je liefde, participatie,
  • 12:53 - 12:55
    schoonheid, bijdrage,
  • 12:55 - 12:58
    in het leven
    van anderen kunt brengen.
  • 12:59 - 13:01
    Heel lang heb ik niet ingezien
  • 13:01 - 13:04
    dat die gerichtheid op pijn en lijden
  • 13:05 - 13:07
    op dezelfde as scharnierde
  • 13:07 - 13:10
    als de gerichtheid op doel en betekenis.
  • 13:10 - 13:11
    Dat zag ik eerst niet.
  • 13:11 - 13:14
    Maar ik begon het in mijn klanten te zien
  • 13:14 - 13:16
    toen ik met ACT begon te werken.
  • 13:16 - 13:18
    Ik begon het in mijn eigen leven te zien.
  • 13:20 - 13:21
    En een paar jaar geleden
  • 13:21 - 13:23
    raakte het me met kracht.
  • 13:24 - 13:28
    Ik had toen met ACT een paar
    gerandomiseerde studies gedaan
  • 13:28 - 13:30
    en begon net trainingen te verzorgen.
  • 13:30 - 13:34
    Ik reisde veel, kwam samen
    met kleine groepjes clinici
  • 13:34 - 13:36
    om instructie te geven
    over het werk wat we deden.
  • 13:37 - 13:39
    Ik was een workshop aan het geven
  • 13:39 - 13:41
    en kreeg van die angstgolven,
  • 13:41 - 13:43
    wat heel normaal was.
  • 13:43 - 13:44
    Ook vandaag de dag
  • 13:44 - 13:47
    word ik soms nog bang tijdens het spreken.
  • 13:48 - 13:50
    Prima. Daar sta ik open voor.
  • 13:50 - 13:52
    Kom maar. Geen probleem.
  • 13:54 - 13:56
    Maar toen kwam er nog een golf.
  • 13:56 - 13:58
    En opeens dacht ik
    dat ik zou beginnen te snikken
  • 13:58 - 14:01
    ten overstaan van al die clinici,
  • 14:02 - 14:05
    dat ik ongecontroleerd zou gaan huilen.
  • 14:06 - 14:07
    Ik denk, wat is dit?
  • 14:08 - 14:10
    Het moment ging voorbij
    en ik deed de workshop.
  • 14:11 - 14:14
    Ik dacht er niet meer over na
    tot de volgende workshop,
  • 14:14 - 14:15
    waar hetzelfde gebeurde.
  • 14:16 - 14:20
    Dit keer merkte ik op
    dat ik me heel jong voelde.
  • 14:21 - 14:22
    Ik vroeg het mezelf,
  • 14:22 - 14:24
    terwijl ik met die workshop bezig was:
  • 14:24 - 14:25
    "Hoe oud ben je?"
  • 14:25 - 14:28
    Ik kreeg het antwoord: "8 of 9."
  • 14:29 - 14:32
    Toen schoot er
    een herinnering door me heen
  • 14:32 - 14:35
    van iets dat ik me
    nooit eerder had herinnerd,
  • 14:35 - 14:38
    van toen ik 8 of 9 was.
  • 14:38 - 14:41
    Ik kon er tijdens de workshop
    verder niets mee doen,
  • 14:41 - 14:43
    maar 's avonds in het hotel wel.
  • 14:45 - 14:47
    Ik lag onder mijn bed
  • 14:47 - 14:51
    en luisterde hoe mijn ouders
    ruzie maakten in de kamer ernaast.
  • 14:52 - 14:58
    Mijn vader was weer eens
    dronken en laat thuisgekomen.
  • 14:59 - 15:02
    Mijn moeder ging tegen hem tekeer
  • 15:03 - 15:07
    over het verkwisten
    van ons geld aan zijn verslaving;
  • 15:07 - 15:10
    over zijn tekortkomingen
    als echtgenoot en als vader.
  • 15:11 - 15:12
    Hij brieste:
  • 15:12 - 15:16
    "Hou je mond! Je moet nu echt uitkijken!",
  • 15:16 - 15:18
    en ik wist dat zijn vuisten gebald waren.
  • 15:19 - 15:22
    Toen hoorde ik
    een vreselijke klap
  • 15:22 - 15:24
    en mijn moeder schreeuwde.
  • 15:26 - 15:28
    Later kwam ik erachter
  • 15:28 - 15:29
    dat het de koffietafel was
  • 15:29 - 15:31
    die door de huiskamer vloog.
  • 15:32 - 15:33
    Ik dacht:
  • 15:34 - 15:35
    gaat er bloed vloeien?
  • 15:36 - 15:38
    Slaat hij haar?
  • 15:38 - 15:40
    Toen, in de geest van die kleine jongen,
  • 15:40 - 15:43
    hoorde ik deze woorden heel duidelijk:
  • 15:44 - 15:46
    ik ga iets doen.
  • 15:50 - 15:53
    Maar ik realiseerde me
    dat ik niets kon doen,
  • 15:53 - 15:55
    niets ongevaarlijks.
  • 15:56 - 15:58
    Dus kroop ik verder achteruit,
  • 15:58 - 16:00
    hield mezelf vast en huilde.
  • 16:04 - 16:05
    Snap je?
  • 16:06 - 16:10
    Ik zit daar naar die vechtende
    ouwe stieren te kijken
  • 16:10 - 16:12
    op de faculteit psychologie.
  • 16:12 - 16:14
    Ja, ik ben doodsbang,
  • 16:15 - 16:17
    en ja, ik ben nerveus,
  • 16:18 - 16:21
    maar wat ik echt wil doen
    is gewoon huilen --
  • 16:22 - 16:25
    op de faculteit psychologie?
  • 16:25 - 16:28
    (Gelach)
  • 16:29 - 16:30
    Kom nou!
  • 16:32 - 16:35
    Ik had geen toegang tot hem.
  • 16:36 - 16:37
    Ik had geen ruimte voor hem.
  • 16:39 - 16:42
    Door hem ben ik psycholoog geworden
  • 16:43 - 16:46
    en dat wist ik niet eens.
  • 16:47 - 16:51
    Ik raakte verstrikt in de artikelen,
  • 16:51 - 16:53
    in mijn cv, de budgetten, mijn prestaties.
  • 16:53 - 16:55
    Wauw!
  • 16:57 - 17:01
    Maar ik doe dit, omdat hij het me vroeg.
  • 17:02 - 17:04
    Om 'iets te doen'.
  • 17:05 - 17:07
    In plaats daarvan
  • 17:07 - 17:12
    kwam het erop neer dat ik me
    over hem heenboog en tegen hem zei:
  • 17:12 - 17:15
    "Hou je rustig. Ga weg. Hou je mond",
  • 17:17 - 17:21
    door weg te lopen, te vechten
    en me te verstoppen.
  • 17:22 - 17:24
    Dat was zo onvriendelijk en zo liefdeloos.
  • 17:25 - 17:29
    Tegen wie? Tegen mij en die delen van mij
  • 17:30 - 17:34
    die me zelfs verbinden
    met mijn levensdoel.
  • 17:36 - 17:39
    Want onze pijn wijst ons op ons levensdoel
  • 17:40 - 17:42
    en ons levensdoel doet pijn.
  • 17:43 - 17:45
    Die twee dingen
  • 17:45 - 17:48
    zijn twee kanten van hetzelfde muntje.
  • 17:49 - 17:51
    Als jij achter jezelf staat
  • 17:51 - 17:53
    zelfs als dat moeilijk is,
  • 17:53 - 17:55
    is dat een daad van liefde,
  • 17:55 - 17:59
    en daaruit kun je de kracht putten
  • 17:59 - 18:01
    om te durven besluiten
  • 18:02 - 18:03
    je liefde de wereld in te brengen,
  • 18:03 - 18:05
    je schoonheid, je communicatie,
  • 18:05 - 18:08
    jouw bijdrage aan de wereld.
  • 18:08 - 18:12
    En dat deed me nog een belofte doen.
  • 18:13 - 18:17
    Nooit meer zal ik jou nog wegduwen,
  • 18:19 - 18:24
    noch jouw boodschap over ons doel.
  • 18:25 - 18:27
    Ik zal je niet vragen de workshop te doen,
  • 18:28 - 18:30
    of de [TEDx] Talk,
  • 18:30 - 18:32
    (Gelach)
  • 18:33 - 18:36
    maar ik wil dat je bij me bent,
  • 18:37 - 18:39
    want je maakt me zachter.
  • 18:40 - 18:46
    Door jou snap ik
    waarom mijn leven hierover gaat.
  • 18:47 - 18:49
    Dus is mijn boodschap aan jullie:
  • 18:51 - 18:55
    kijk naar wat we weten
    over psychologische flexibiliteit,
  • 18:55 - 18:59
    maar kijk hoe het waar kan maken
    wat je al lang weet,
  • 19:00 - 19:03
    namelijk, dat als je jezelf
    lief kunt hebben
  • 19:03 - 19:05
    zelfs wanneer dat moeilijk is,
  • 19:05 - 19:07
    je dat zal helpen om je liefde
    de wereld in te sturen,
  • 19:08 - 19:12
    op een manier zoals jij dat wilt doen.
  • 19:14 - 19:16
    Dat is belangrijk.
  • 19:17 - 19:18
    En dat weet je.
  • 19:18 - 19:21
    Dat huilende kind van 8 in jou weet het.
  • 19:23 - 19:25
    We weten het allemaal.
  • 19:27 - 19:28
    Want liefde is niet alles.
  • 19:30 - 19:32
    Er ís niets anders.
  • 19:33 - 19:34
    Dankjewel.
  • 19:34 - 19:35
    Ik hoop dat je er iets aan hebt.
  • 19:35 - 19:37
    (Applaus)
Title:
Psychologische flexibiliteit: je pijn wijst je de weg | Steven Hayes | TEDxUniversityofNevada
Description:

Wat kunnen we doen wanneer het leven ons doet lijden? Meer dan duizend onderzoeken suggereren dat psychologische flexibiliteit een groot deel van het antwoord is. Steven C. Hayes is een van de eerste onderzoekers die dat proces identificeerden en hij gaf het vorm in een populaire methode gebaseerd op acceptatie en mindfulness, genaamd Acceptatie en Commitment Therapie. In deze intieme emotionele talk verwoordt Hayes de essentie van psychologische flexibiliteit in enkele eenvoudig te begrijpen zinnen. Hij vertelt het schrikbarende verhaal van zijn eigen paniekstoornis, leidend naar het moment in zijn leven dat hij besloot: ik loop niet voor mezelf weg. Hij laat zien hoe dat ons kan helpen ons levensdoel te leren kennen; hoe een liefdevolle houding tegenover je eigen pijn voorwaarde is voor een waardevolle en liefdevolle bijdrage aan de gemeenschap.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDxTalks
Duration:
19:40

Dutch subtitles

Revisions